Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 października 2017 roku (znak (...)-2005) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. ponownie ustalił wartość kapitału początkowego A. S. (1) na dzień 1 stycznia 1999 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy organ rentowy przyjął podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1973 roku do 31 grudnia 1982 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 78,32% i został pomnożony przez kwotę bazową w wysokości 1.220,89 zł, w związku z czym podstawa wymiaru kapitału początkowego wyniosła 956,20 zł. Przyjęto łącznie 24 lat, 11 miesięcy i 26 dni tj. 299 miesięcy okresów składkowych oraz 1 miesiąc i 9 dni tj. 1 miesiąc okresów nieskładkowych. Wysokość 24% kwoty bazowej wyniosła 293,01 zł. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 80,05%. Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat przyjęto w ilości 209 miesięcy. W związku z powyższym wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniosła 113 869,47 zł.

Do ustalenia wartości kapitału początkowego Zakład nie uwzględnił okresu od dnia 12 maja 1977 roku do dnia 17 grudnia 1977 roku, gdyż w tym okresie wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym.

/decyzja z dnia 3 października 2017 roku k. 38 - 39 akt kapitałowych ZUS/

Decyzją z dnia 4 października 2017 roku (znak (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 22 czerwca 2017 roku przeliczył A. S. (2) emeryturę od dnia 1 października 2017 roku tj. od najbliższego terminu płatności świadczenia.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że emerytura została obliczona zgodnie z art. 26 ustawy emerytalnej jako równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Przy ustaleniu wysokości emerytury uwzględniono:

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 392 607,32 zł;

- kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 98 942,88 zł;

- średnie dalsze trwanie życia wynosi 207,80 miesięcy;

- wyliczona kwota emerytury wynosi 2365,50 zł

Po korekcie kapitału początkowego wyliczona kwota emerytury wyniosła (98 942,88 + 392 607,32) /207,80 = 2365,50 zł. Wysokość świadczenia do wypłaty wynosi miesięcznie 1965,08 zł.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał również, że wyłączono okres urlopu bezpłatnego od dnia 12 maja 1977 roku do dnia 17 grudnia 1977 roku na podstawie przedłożonego zaświadczenia z Fabryki (...). W celu uwzględnienia ww. okresu w wysokości kapitału początkowego i przeliczenia emerytury należy złożyć świadectwo pracy wraz z zaświadczeniem o wynagrodzeniu zastępczym

/decyzja z dnia 4 października 2017 roku 40 -41 v akt ZUS/

W dniu 10 listopada 2017 roku A. S. (2) złożył odwołania od powyższych decyzji wnosząc o ich uchylenie i ponowne ustalenie kapitału początkowego z uwzględnieniem okresu zatrudnienia od dnia 12 maja 1977 roku do dnia 17 grudnia 1977 roku na podstawie dokumentów z Chemobudowy Ł. oraz o ponowne przeliczenie emerytury.

W uzasadnieniu odwołania wnioskodawca wskazał, że w okresie od dnia 4 sierpnia 1969 roku do dnia 31 lipca 1985 byłem zatrudniony w Fabryce (...) - 1" w Ł.. W czasie zatrudnienia ww zakładzie został skierowany do budowy Gazociągu O. w byłym ZSRR od dnia 12 maja 1977 roku do dnia 17 grudnia 1977 roku.

/odwołanie z dnia 10 listopada 2017 roku k. 2, odwołanie z dnia 10 listopada 2017 roku k. 2 zawarte w aktach VIII U 2307/17/

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie podtrzymując dotychczasową argumentację.

/ odpowiedź na odwołanie z dnia 4 grudnia 2017 roku k. 7 -7v, odpowiedź na odwołanie z dnia 4 grudnia 2017 roku k. 7 -7v zawarta w akt o sygn. VIII U 2307/17/

Postanowieniem z dnia 7 grudnia 2017 roku Sąd Okręgowy połączył sprawę o sygn. akt VIII U 2307/17 do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą o sygn. akt VIII U 2306/17.

/postanowienie z dnia 7 grudnia 2017 roku k. 10 zawarte w aktach o sygn. VIII U 2307/17/

Na rozprawie w dniu 25 września 2018 roku - poprzedzającej wydanie wyroku - wnioskodawca poparł odwołanie oraz oświadczył, że nie kwestionuje od strony matematycznej przedstawionego przez ZUS hipotetycznego wyliczenia jego świadczenia, przy czym wniósł o uwzględnienie najdłuższego okresu wynikającego z wyliczenia przy przyjęciu kwoty wynagrodzenia w wysokości 4000 zł. Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

/stanowisko stron e- protokół z dnia 25 września 2018 roku 00:00:39 - 00:01:33 -płyta CD k. 92/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca A. S. (2) urodził się w dniu (...).

/okoliczność bezsporna/

W dniu 4 marca 2005 roku wnioskodawca złożył wniosek o ustalenie kapitału początkowego.

/wniosek z dnia 4 marca 2005 roku k. 1-1v akt kapitałowych ZUS/

Decyzją z dnia 6 lipca 2005 roku (znak (...)-2005) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. ustalił wartość kapitału początkowego A. S. (2) na dzień 1 stycznia 1999 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy organ rentowy przyjął podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1980 roku do 31 grudnia 1989 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 68,98% i został pomnożony przez kwotę bazową w wysokości 1.220,89 zł, w związku z czym podstawa wymiaru kapitału początkowego wyniosła 842,17 zł. Przyjęto łącznie 25 lat, 8 miesięcy i 1 dzień tj. 308 miesięcy okresów składkowych oraz 1 miesiąc i 9 dni tj. 1 miesiąc okresów nieskładkowych. Wysokość 24% kwoty bazowej wyniosła 293,01 zł. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 81,48%. Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat przyjęto w ilości 209 miesięcy. W związku z powyższym wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniosła 108 738,52 zł.

/decyzja z dnia 6 lipca 2005 roku k. 24 - 24 akt kapitałowych ZUS/

Do obliczenia wskaźnika podstawy wymiaru kapitału początkowego organ rentowy przyjął następujące dochody stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wnioskodawcy uznając je za najkorzystniejsze dla wnioskodawcy:

- 1980 rok – 65 497,00 zł;

- 1981 rok – 74 954,00 zł;

- 1982 rok – 100 407,00 zł;

- 1983 rok – 127 440,00 zł;

- 1984 rok – 119 940,00 zł;

- 1985 rok – 183 339,00 zł;

- 1986 rok – 194 400,00 zł;

- 1987 rok – 273 000,00 zł;

- 1988 rok – 351 000,00 zł;

- 1989 rok – 914 700,00 zł;

/obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego k. 25 akt kapitałowych ZUS/

W dniu 21 października 2016 roku wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę.

/wniosek z dnia 21 października 2016 roku k. 1 -3v akt ZUS/

Decyzją z dnia 15 listopada 2016 roku (znak (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 21 października 2016 roku przyznał A. S. (2) prawo do emerytury od dnia 11 listopada 2016 roku tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że emerytura została obliczona zgodnie z art. 26 ustawy emerytalnej jako równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Przy ustaleniu wysokości emerytury uwzględniono:

- kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 101 360,72 zł,

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 401 333,88 zł;

- średnie dalsze trwanie życia wynosi 207,80 miesięcy;

- wyliczona kwota emerytury wynosi 2419,13 zł

Wysokość świadczenia do wypłaty wynosi miesięcznie 1999,41 zł.

/decyzja z dnia 15 listopada 2016 roku k. 16 - 17v akt ZUS/

W dniu 22 czerwca 2017 roku A. S. (2) złożył wniosek o ponowne przeliczenie kapitału początkowego. Do wniosku załączył zaświadczenie z (...) S.A., które potwierdziło fakt, że w okresie od dnia 12 maja 1977 roku do dnia 17 grudnia 1977 roku wnioskodawca przebywał na urlopie okolicznościowym bezpłatnym. Wynagrodzenie przed urlopem bezpłatnym jak i po jego zakończeniu wynosiło 3700 zł

/wniosek z dnia 22 czerwca 2017 roku k. 32 - 33v akt ZUS, zaświadczenie k. 34 akt ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 3 października 2017 roku (znak (...)-2005) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. ponownie ustalił wartość kapitału początkowego A. S. (1) na dzień 1 stycznia 1999 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy organ rentowy przyjął podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1973 roku do 31 grudnia 1982 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 78,32% i został pomnożony przez kwotę bazową w wysokości 1.220,89 zł, w związku z czym podstawa wymiaru kapitału początkowego wyniosła 956,20 zł. Przyjęto łącznie 24 lat, 11 miesięcy i 26 dni tj. 299 miesięcy okresów składkowych oraz 1 miesiąc i 9 dni tj. 1 miesiąc okresów nieskładkowych. Wysokość 24% kwoty bazowej wyniosła 293,01 zł. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 80,05%. Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat przyjęto w ilości 209 miesięcy. W związku z powyższym wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniosła 113 869,47 zł.

Do ustalenia wartości kapitału początkowego Zakład nie uwzględnił okresu od dnia 12 maja 1977 roku do dnia 17 grudnia 1977 roku, gdyż w tym okresie wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym.

/decyzja z dnia 3 października 2017 roku k. 38 - 39 akt kapitałowych ZUS/

Do obliczenia wskaźnika podstawy wymiaru kapitału początkowego organ rentowy przyjął następujące dochody stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wnioskodawcy uznając je za najkorzystniejsze dla wnioskodawcy:

- 1973 rok – 25 500,00 zł;

- 1974 rok – 32 100,00 zł;

- 1975 rok – 37 200,00 zł;

- 1976 rok – 40 800,00 zł;

- 1977 rok – 20 727,00 zł;

- 1978 rok – 53 187,00 zł;

- 1979 rok – 59 290,00 zł;

- 1980 rok – 65 497,00 zł;

- 1981 rok – 74 954,00 zł;

- 1982 rok – 100 407,00 zł.

/obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego k. 36 akt kapitałowych ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 4 października 2017 roku (znak (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 22 czerwca 2017 roku przeliczył A. S. (2) emeryturę od dnia 1 października 2017 roku tj. od najbliższego terminu płatności świadczenia.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że emerytura została obliczona zgodnie z art. 26 ustawy emerytalnej jako równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Przy ustaleniu wysokości emerytury uwzględniono:

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 392 607,32 zł;

- kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 98 942,88 zł;

- średnie dalsze trwanie życia wynosi 207,80 miesięcy;

- wyliczona kwota emerytury wynosi 772,30 zł

Po korekcie kapitału podatkowego wyliczona kwota emerytury wyniosła (98 942,88 +392 607,32) /207,80 = 2365,50 zł. Wysokość świadczenia do wypłaty wynosi miesięcznie 1965,08 zł.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał również, że wyłączono okres urlopu bezpłatnego od dnia 12 maja 1977 roku do dnia 17 grudnia 1977 roku na podstawie przedłożonego zaświadczenia z Fabryki (...). W celu uwzględnienia ww. okresu w wysokości kapitału początkowego i przeliczenia emerytury należy złożyć świadectwo pracy wraz z zaświadczeniem o wynagrodzeniu zastępczym

/decyzja z dnia 4 października 2017 roku 40 -41 v akt ZUS/

W okresie od dnia 4 sierpnia 1969 roku do dnia 31 lipca 1985 roku A. S. (2) był zatrudniona w Fabryce (...) w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy kolejno na stanowisku: stażysta, ustawiacz pras, konstruktor - technolog i technolog.

/świadectwo pracy z dnia 31 lipca 1985 roku - akta osobowe - wszyta koperta k. 24, angaż z dnia 12 czerwca 1976 roku - akta osobowe - wszyta koperta k. 24, angaż z dnia 19 grudnia 1977 roku - akta osobowe - wszyta koperta k. 24, /

Wnioskodawca będąc zatrudnionym na stanowisku technologa od dnia 1 lipca 1976 roku otrzymał wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 3700 zł miesięcznie plus premia regulaminowa.

/angaż z dnia 12 czerwca 1976 roku - akta osobowe - wszyta koperta k. 24,

W trakcie opisywanego zatrudnienia wnioskodawca korzystał z urlopu bezpłatnego w okresie od dnia 12 maja 1977 roku do dnia 17 grudnia 1977 roku, przy czym faktycznie w okresie od dnia 15 maja 1977 roku do dnia 9 listopada 1977 roku z uwagi na zatrudnienie przez firmę Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) na podstawie kontraktu realizowanego przez firmę (...) wykonywał czynności robotnika budowlanego za granicą na budowie eksportowej w (...) tj. na Budowie nr 60 w B..

/pismo z dnia 5 maja 1977 roku - akta osobowe - wszyta koperta k. 24, pismo z dnia 15 listopada 1977 roku - akta osobowe - wszyta koperta k. 24, pismo z dnia 25 listopada 1976 roku - akta osobowe - wszyta koperta k. 24, zeznania wnioskodawcy e - protokół z dnia 25 września 2018 roku 00:01:37 - 00:02:29 - płyta CD k. 92 w zw. z wyjaśnieniami e - protokół z dnia 19 stycznia 2018 roku 00:00:55 - 00:10:08 - płyta CD k. 18

Po powrocie do kraju jednostka macierzysta udzieliła wnioskodawcy dodatkowego bezpłatnego urlopu okolicznościowego w okresie od dnia 10 listopada do dnia 17 grudnia 1977 roku w celu odebrania dni wolnych za przepracowane na budowie zagranicznej nadgodziny.

/ pismo z dnia 15 listopada 1977 roku - akta osobowe - wszyta koperta k. 24/

Od dnia 19 grudnia 1977 roku wnioskodawca ponownie podjął zatrudnienie w macierzystym zakładzie pracy na tym samym stanowisku technologa z takim samym uposażeniem tj. wynagrodzeniem zasadniczym 3700 zł miesięcznie plus premia regulaminowa.

/karta obiegowa z dnia 19 grudnia 1977 roku - akta osobowe - wszyta koperta k. 24, angaż z dnia 19 grudnia 1977 roku - akta osobowe - wszyta koperta k. 24, zeznania wnioskodawcy e - protokół z dnia 25 września 2018 roku 00:01:37 - 00:02:29 - płyta CD k. 92 w zw. z wyjaśnieniami e - protokół z dnia 19 stycznia 2018 roku 00:00:55 - 00:10:08 - płyta CD k. 18/

Za okres pracy za granicą przyjęto wynagrodzenie zastępcze pracownika porównywalnego tj. W. L. (1), który w Fabryce (...) w Ł. był zatrudniony od dnia 16 sierpnia 1968 roku do dnia 7 października 2010 roku w pełnym wymiarze czasu prac. W. L. (1) z dniem 1 lipca 1976 roku powierzono stanowisko pracy technologa i przyznano wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 4000 zł plus premia regulaminowa. Takie wynagrodzenie W. L. (1) otrzymywał do dnia 31 lipca 1978 roku.

/angaż z dnia 23 kwietnia 1976 roku k. 37 akt osobowych - wszyta koperta k. 52, angaż z dnia 12 sierpnia 1978 roku k. 38 akt osobowych - wszyta koperta k. 52/

Przyjmując wynagrodzenie zastępcze pracownika wykonującego pracę w kraju w okresie faktycznego zatrudnienia A. S. (2) za granicą (od dnia 15 maja 1977 roku do dnia 9 listopada 1977 roku) -na podstawie angażu W. L. (1)- hipotetyczny wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wnioskodawcy wynosi 82,57% z lat l973 - 1982 (dotychczasowy wskaźnik z tych lat wynosił 78,32%). Na podstawie przedłożonego angażu obowiązującego w okresie za okres od dnia 1 lipca 1976 roku do dnia 31 lipca 1978 roku przyjęto - zarobki zastępcze - przeliczono wysokość kapitału początkowego. Wartość hipotetycznie wyliczonego kapitału początkowego z uwzględnieniem dokumentacji zastępczej na dzień 1 stycznia 1999 roku wynosi: 119 633,69 zł po waloryzacji - 412481,62 zł, składki zewidencjonowane na koncie ubezpieczonego - 98 942,88 zł, średnie dalsze trwanie życia - 207,80. Z kolei wysokość emerytury na dzień 11 listopada 2016 roku wyniosła 2461,14 zł. (brutto) po waloryzacji od dnia 1 czerwca 2018 roku byłaby to kwota 2587,01 zł. (brutto)

/pismo z dnia 5 września 2018 roku k. 71, wyliczenie k. 72 - 88/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy w Łodzi dokonał na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach emerytalnych i kapitałowych wnioskodawcy. Sąd oparł się w szczególności na zachowanych dokumentach z jego akt osobowych ze okresu zatrudnienia tj. od dnia 4 sierpnia 1969 roku do dnia 31 lipca 1985 roku w Fabryce (...) w Ł. (angaże, świadectwo pracy) i na hipotetycznym wyliczeniu wysokości kapitału początkowego jak i emerytury wykonanym przez ZUS w piśmie z dnia 5 września 2018 roku w wariancie III, który nie był kwestionowany przez wnioskodawcę pod względem rachunkowym i które Sąd uznał za wiarygodne w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego. Powyższy wariant zasługiwał na uwzględnienie, ponieważ obejmował okres faktycznego świadczenia pracy na budowie eksportowej przez wnioskodawcę tj. w okresie od dnia 15 maja 1977 roku kiedy to A. S. (2) w rzeczywistości wyjechał i do dnia 9 listopada 1977 roku gdy praca ta została zakończona. W związku z tym nie można było przyjąć jako daty początkowej 12 maja 1977 roku ani daty końcowej 30 listopada 1977 roku, zgodnie z udzielonym przez zakład macierzysty okresem urlopu bezpłatnego, ponieważ - jak zeznał sam wnioskodawca - faktycznie z uwagi na sprawy rodzinne wyjechał dopiero w dniu 15 maja 1977 roku zaś pracę zakończył w dniu 9 listopada 1977 roku. Dlatego należało przyjąć okres od dnia 15 maja do dnia 9 listopada 1977 roku ,kiedy to faktycznie praca na budowie eksportowej była przez wnioskodawcę wykonywana. Co zaś do wynagrodzenia brak było podstaw, aby za wskazany okres uwzględnić minimalne wynagrodzenie. W tym zakresie należało przyjąć wynagrodzenie W. L. (2), który w tym czasie był zatrudniony na tym samym stanowisku co odwołujący się tj. technologa i jego wynagrodzenie było w zbliżonej wysokości do osiąganego przez wnioskodawcę. W tej sytuacji tylko wyliczenie zaproponowane w wariancie III spełniało powyższe wymagania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne częściowo.

Zgodnie z treścią przepisu art. 173 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1383), dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy.

Stosownie do art. 174 ust. 1 tejże ustawy, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Zgodnie z ust. 2, przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6;

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

Zgodnie z ust. 3 przywołanego artykułu, podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, a więc dla osób takich jak A. S. (2), urodzony w roku 1950 roku, określa przepis art. 24 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.

Stosownie natomiast do treści art. 25 ust 1 ustawy emerytalnej, podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa wart 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

Z kolei zgodnie z art. 26 ust 1 ustawy emerytalnej, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183. W ust. 2 wskazano, ze wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach. Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach (ust. 3). Przy czym w ust. 4 i 5 wskazano, że tablice trwania życia ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" corocznie w terminie do dnia 31 marca Prezes Głównego Urzędu Statystycznego. Tablice, o których mowa w ust. 4, są podstawą przyznawania emerytur na wnioski zgłoszone od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca następnego roku kalendarzowego.

Z powyższych przepisów wynika jednoznacznie, że zasadą obowiązującą przy ustalaniu wysokości emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. jest zasada zdefiniowanej składki, zgodnie z którą wysokość świadczenia zależy z jednej strony od sumy składek emerytalnych jakie zostały zgromadzone na indywidualnym koncie ubezpieczonego w ZUS za okres poczynając od 1 stycznia 1999 r., zaś z drugiej od wysokości kapitału początkowego, tj. od kwoty ustalonej oddzielnie dla każdego ubezpieczonego według ustalonego przez ustawodawcę wzoru, odzwierciedlającej w przybliżeniu stan jego konta ubezpieczeniowego za okres do 31 grudnia 1998 r.

W rozpoznawanej sprawie spór sprowadzał się do uwzględnia okresu zatrudnienia i wysokości zarobków osiąganych przez wnioskodawcę, kiedy to był zatrudniony za granicą w ramach budowy eksportowej.

Odnosząc się do powyższej spornej kwestii wskazać należy, że zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011, Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. obowiązuje od 23 listopada 2011 r. i ma zastosowanie do wniosków w sprawach świadczeń złożonych od daty jego wejścia w życie. Zastąpiło ono rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz. 49, ze zm.), które dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości określało w sposób podobny. I tak zgodnie z § 20 pkt. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. - mającym zastosowanie w sprawie odwołującego się - środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty dla pracowników były zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Orzeczenia Sądu Najwyższego jakie zapadły jeszcze na gruncie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. są zgodne co do tego, że ograniczenie co do środków dowodowych wynikające z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. obowiązujące w postępowaniu przed organem rentowym nie ma zastosowania w postępowaniu sądowym przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art.227 k.p.c.), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za celowe i pożądane. Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być zatem ustalana także przy pomocy innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia zainteresowanego / por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r. sygn. akt II UKN 186/97, opubl. OSNP 1998/11/342; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2006 r. sygn. I UK 115/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2007, Nr 17-18, poz. 257, str. 753/. Przy czym nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) / por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996r., sygn. akt I CKU 45/96, opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76; wyrok Sądu Najwyższego z 7 października 1998 r., sygn. II UKN 244/98, opubl. OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662/.

Zgodnie z dyspozycją art. 22 ustawy emerytalnej Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa szczegółowe zasady ustalania podstawy wymiaru emerytury i renty, uwzględniające w szczególności:

1) przypadki, w których do podstawy wymiaru emerytury lub renty dolicza się niektóre wypłaty dokonane na rzecz pracownika, jeżeli wypłaty te w okresie przed dniem wejścia w życie ustawy były uwzględniane przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury lub renty, mimo że były wyłączone z podstawy wymiaru składek;

2) przypadki, w których podstawę wymiaru emerytury lub renty dla pracowników zatrudnionych za granicą ustala się na podstawie wynagrodzenia przysługującego pracownikom zatrudnionym w tym okresie w kraju w tym samym lub podobnym charakterze, w jakim pracownik był zatrudniony przed wyjazdem za granicę, albo na podstawie kwot ryczałtowych.

Do chwili obecnej nie zostało wydane rozporządzenie w oparciu o delegację zawartą w art. 22, a zatem – stosownie do treści art. 194 ustawy - w zakresie niesprzecznym z ustawą należy uwzględniać regulacje rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (tekst jedn. Dz. U. z 1989 r. Nr 11, poz. 63 z późn. zm.).

Przepis § 10 wskazanego rozporządzenia stanowi, iż jeżeli w okresie, z którego wynagrodzenie przyjmuje się do ustalenia podstawy wymiaru pracownik zatrudniony był za granicą, do ustalenia podstawy wymiaru przyjmuje się za okresy tego zatrudnienia:

1. kwoty, od których za te okresy opłacono składkę na ubezpieczenie społeczne w kraju lub

2. jeżeli okres zatrudnienia za granicą przypada przed dniem 1 stycznia 1991 roku – kwoty wynagrodzenia przysługującego w tych okresach pracownikowi zatrudnionemu w kraju w takim samym lub podobnym charakterze w jakim pracownik był zatrudniony przed wyjazdem za granicę.

Z przepisu tego wynika więc jednoznacznie, że - niezależnie od tego, ile dany pracownik faktycznie za granicą zarabiał - na potrzeby obliczenia wysokości jego emerytury możliwe jest wyłącznie posłużenie się dwoma sposobami wyliczenia podstawy wymiaru jego świadczenia za ten okres. Po pierwsze: można wziąć pod uwagę takie kwoty, od których odprowadzono składkę na ubezpieczenia, tj. sprawdzić na jakiej zasadzie odbyło się odprowadzenie tych składek - czy wzięto pod uwagę konkretne kwoty zarobków, czy też posłużono się jakimś uproszczonym mechanizmem - w tym drugim przypadku składki nie są jednak odprowadzane " od kwot", a więc nie można kierować się ich wysokością przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczenia. Po drugie: można (ale tylko w przypadku zarobków uzyskanych do końca 1990 r.) wziąć pod uwagę wysokość zarobków innego pracownika, zatrudnionego w tym czasie w kraju na porównywalnym stanowisku (tj. ustalić hipotetycznie ile dany ubezpieczony zarabiałby, a więc i od jakich kwot byłyby za niego odprowadzane składki na ubezpieczenia, gdyby w tym czasie pracował w kraju a nie zagranicą).

W tym miejscu należy dokonać wykładni celowościowej przepisu §10 rozporządzenia. Przepis §10 nakazuje przyjęcie, jeżeli okres zatrudnienia za granicą przypada przed dniem 1 stycznia 1991 roku – kwoty wynagrodzenia przysługującego w tych okresach pracownikowi zatrudnionemu w kraju w takim samym lub podobnym charakterze, w jakim pracownik był zatrudniony przed wyjazdem za granicę. Zamiar ustawodawcy wydaje się w tym zakresie oczywisty. Okresy pracy za granicą przed dniem 1 stycznia 1991 roku zostały potraktowane jako okresy składkowe. Jednocześnie najczęściej za te okresy pracy nie były odprowadzane składki od realnie otrzymywanych wynagrodzeń przez pracowników za granicą, które to wynagrodzenia były znacznie wyższe niż wynagrodzenia pracowników porównywalnych w kraju. W związku z powyższym ustawodawca wprowadził fikcję prawną, która miała na celu uwzględnienie wynagrodzeń dla tych pracowników, jednakże nie w wysokościach faktycznie otrzymywanych (brak odprowadzania składek), ale w wysokościach otrzymywanych w tym czasie przez pracowników zatrudnionych na takich samych lub podobnych stanowiskach w kraju. Powyższe dawało pewność, że osoby pracujące za granicą będą miały uwzględnione wynagrodzenie przynajmniej w takiej wysokości. Jednocześnie przyjmowanie wynagrodzeń pracowników porównywalnych dawało pewność, iż wynagrodzenia te będą uwzględnione ze wszystkimi ich zmianami. A zatem jeżeli w danym zakładzie wynagrodzenia rosły, a pracownik przebywał na kontrakcie dłuższy okres czasu, to nie będzie on stratny, gdyż uzyska jako podstawę wymiaru wynagrodzenie pracownika w kraju, które w tym czasie również wzrastało. Ustawodawca nie zdecydował się na przyjęcie za cały okres pracy za granicą tylko wynagrodzenia otrzymywanego przez danego pracownika przed wyjazdem na kontrakt, z tego względu, iż takie obliczenie wynagrodzenia byłoby dla tego pracownika krzywdzące. W tym czasie bowiem następowały podwyżki wynagrodzeń w kraju, zaś dany pracownik pozostawałby z wynagrodzeniem, jakie otrzymywał przed wyjazdem za granicę, bez żadnych podwyżek. Nadto najczęściej wynagrodzenie składało się z kilku elementów, a tylko jednym z nich było wynagrodzenie zasadnicze. Pracownicy otrzymywali również premie. Zwłaszcza byłoby to krzywdzące dla pracowników zatrudnionych za granicą przez dłuższy okres. A zatem niewątpliwie celem ustawodawcy było zapewnienie wskazanym osobom jako podstawy wymiaru wynagrodzenia przynajmniej takiego, jakie otrzymywali w tym czasie pracownicy zatrudnieni na porównywalnym stanowisku w kraju, ze wszystkim podwyżkami tego wynagrodzenia i dodatkami.

W niniejszej sprawie wnioskodawca jako okresy, z których ma być obliczona podstawa wymiaru jego kapitału początkowego, wskazał okres pracy za granicą wykonywanej w pełnym wymiarze czasu. Niekwestionowanym było, że za pracę wykonywaną za granicą w wymiarze pełnego etatu wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie. Tym samym, na podstawie przywołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 roku, dopuszczalnym stało się zastąpienie rzeczywistego wynagrodzenia wnioskodawcy, którego nie był on w stanie udowodnić dokumentami płacowymi, wynagrodzeniem innego pracownika zatrudnionego w tym okresie w kraju w takim samym lub podobnym charakterze.

Mając powyższe na uwadze Sąd w niniejszej sprawie przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dokumentacji znajdującej się w aktach osobowych ubezpieczonego, aktach osobowych W. L. (1) zatrudnionego podobnie jak powód na stanowisku technologa oraz dopuścił dowód z przesłuchania ubezpieczonego, co pozwoliło w sposób wszechstronny przeanalizować zasadność żądań A. S. (2).

Przyjmując wynagrodzenie zastępcze pracownika wykonującego pracę w kraju w okresie zatrudnienia A. S. (2) za granicą (od dnia 15 maja 1977 roku do dnia 9 listopada 1977 roku) ustalono na podstawie angażu W. L. (1) hipotetyczny wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wnioskodawcy, który wyniósł 82,57% z lat l973 - 1982 (dotychczasowy wskaźnik z tych lat wynosił 78,32%). Na podstawie przedłożonego angażu obowiązującego w okresie za okres od dnia 1 lipca 1976 roku do dnia 31 lipca 1978 roku przyjęto - zarobki zastępcze - przeliczono wysokość kapitału początkowego. Wartość hipotetycznie wyliczonego kapitału początkowego z uwzględnieniem dokumentacji zastępczej na dzień 1 stycznia 1999 roku wynosi: 119 633,69 zł po waloryzacji - 412481,62 zł, składki zewidencjonowane na koncie ubezpieczonego - 98 942,88 zł, średnie dalsze trwanie życia - 207,80. Z kolei wysokość emerytury na dzień 11 listopada 2016 roku wyniosła 2461,14 zł. (brutto) po waloryzacji od dnia 1 czerwca 2018 roku byłaby to kwota 2587,01 zł. (brutto)

Przy przyjęciu za podstawę wymiaru składek dochodów wnioskodawcy z najkorzystniejszych lat przez niego przepracowanych 1973 – 1982, ustalonych także w oparciu o wynagrodzenia przysługujące w okresach jego pracy za granicą pracownikowi zatrudnionemu w kraju w podobnym charakterze, w jakim wnioskodawca był zatrudniony przed wyjazdem za granicę, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wzrósł do 82,57%, zaś wartość kapitału początkowego wyniosła 119 633,69 zł.,

Tym samym zostały spełnione przesłanki do ponownego ustalenia kapitału początkowego, przyjmując za jedyne właściwe – niekwestionowane przez organ rentowy -wynagrodzenie zastępcze pracownika za okres od dnia 15 maja 1977 roku do dnia 9 listopada 1977 roku wynikające z angażu - dotyczącego W. L. (2).

Co do pozostałego okresu urlopu bezpłatnego tj. od dnia 12 maja do dnia 14 maja 1977 roku oraz od dnia 10 listopada do dnia 17 grudnia 1977 roku to nie było możliwe zaliczenie go do okresu składkowego.

Przede wszystkim okres od dnia 12 maja do dnia 14 maja 1977 roku był czasem kiedy wnioskodawca nie świadczył pracy na budowie eksportowej za granicą - co sam przyznał w ramach złożonych zeznań - z uwagi na sprawy rodzinne termin ten uległ przesunięciu na dzień 15 maja 1977 roku.

Zgodnie z § 4 rozporządzenia RM z dnia 27.12.1974 r w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicą w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem /DzU. 1990, nr 44 poz. 259/ macierzysty zakład pracy udziela pracownikowi urlopu bezpłatnego na okres skierowania do pracy za granicą. Okres tego urlopu bezpłatnego, a także przypadający bezpośrednio po zakończeniu tego urlopu okres niezdolności do pracy z powodu choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakażną, wlicza się do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze. W związku z tym, że faktyczne skierowanie do pracy za granicę miało miejsce od dnia 15 maja 1977 r, nie było możliwe uznanie okresu przed tą datą za okres składkowy.

Brak było także podstaw zaliczyć drugi sporny okres tj. od dnia 10 listopada do dnia 17 grudnia 1977 roku jako okres składkowy. Stanowisko to jest zgodnie z uchwałą składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Pracy, (...) i Spraw Publicznych z dnia 22 maja 2013 roku wydana w sprawie III UZP 1/13 okres urlopu bezpłatnego udzielonego pracownikowi w macierzystym zakładzie pracy w wymiarze równym liczbie nieudzielonych w czasie zatrudnienia za granicą dni wolnych od pracy, przewidziany w § 9 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicę w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem (t.j. Dz.U. z 1986 r. Nr 19, poz. 101 ze zm., od dnia 10 lipca 1990 r. § 10 ust. 4 tego rozporządzenia, t.j. Dz.U. z 1990 r. Nr 44, poz. 259 ze zm.), nie stanowi okresu składkowego przewidzianego w art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.)

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały wskazał, że przedmiot rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r., którym ustalono uprawnienie do urlopu bezpłatnego w zamian za dni wolne, mieszczący się w zakresie delegacji wynikającej z art. 298 k.p., mógł obejmować specjalne ukształtowanie statusu pracowniczego tylko pracowników skierowanych do pracy za granicą i tylko na czas skierowania. Po powrocie z pracy na budowie eksportowej pracownicy związani byli jednym stosunkiem pracy, z macierzystym zakładem pracy, regulowanym przepisami Kodeksu pracy. Jeżeli wykorzystywali wówczas nieudzielone podczas pracy za granicą dni wolne w naturze i byli zwolnieni z obowiązku świadczenia pracy u macierzystego pracodawcy, uzyskiwali urlop bezpłatny w wymiarze odpowiadającym liczbie "odbieranych" dni wolnych na zasadach przewidzianych w art. 174 § 2 k.p., uwzględniających, że urlop bezpłatny nie jest wliczany do stażu mającego wpływ na uprawnienia pracownicze.

W dalszej części Sąd Najwyższy wyjaśnił, że nie ma przepisu szczególnego, nakazującego lub tylko dozwalającego na odmienne traktowanie urlopu udzielanego na podstawie § 9 ust 4 rozporządzenia. Co więcej, w przepisach rozporządzenia nie przewidziano, że o okres urlopu bezpłatnego udzielonego przez macierzystego pracodawcę w wymiarze nieudzielonych dni wolnych z tytułu pracy za granicą przedłuża się okres urlopu bezpłatnego wliczanego do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Przeciwnie, okres, od którego zależą uprawnienia pracownicze, to tylko okres urlopu bezpłatnego udzielonego na czas skierowania do pracy za granicą i przypadający bezpośrednio po nim okres niezdolności do pracy. Tylko te okresy objęte były regulacją stanowiącą lex specialis wobec art. 174 k.p. Ze względu na spójność terminologiczną, zasadę jednolitości prawa, zwłaszcza w ramach jednej gałęzi, oraz zakres upoważnienia Rady Ministrów w art. 298 k.p., urlop ten nie może być traktowany jako urlop bezpłatny szczególnego rodzaju. Trwanie stosunku pracy w czasie urlopu bezpłatnego udzielanego przez pracodawcę w związku ze szczególnymi potrzebami pracownika, będącego przerwą w realizacji pracowniczego obowiązku świadczenia pracy nie zostało potraktowane odmiennie niż w art. 174 § 2 k.p.

Ze względu na obowiązek pracownika zamierzającego kontynuować zatrudnienie, zgłoszenia się do pracy w kraju przed upływem 14 dni od dnia zakończenia pracy za granicą, udzielenie urlopu bezpłatnego w zamian za dni wolne następowało po powrocie do pracy u macierzystego pracodawcy; w przeciwnym razie termin 14-dniowy przeważnie nie byłby dochowany. Pracodawca krajowy udzielał pracownikowi przysługującego mu z mocy prawa urlopu bezpłatnego, przypadającego po poprzednio udzielonym urlopie bezpłatnym. Po zamknięciu się okresu delegowania do pracy za granicą stosunki wnikające z umowy o pracę w kraju trwały w zawieszeniu, lecz na nowych zasadach. Ten nowy urlop bezpłatny nie był traktowany w sposób wyjątkowy. Pracownik delegowany do pracy za granicę korzystał u macierzystego pracodawcy z niejednakowo traktowanych przez prawo urlopów bezpłatnych - uprzywilejowanego z mocy przepisów szczególnych urlopu przypadającego na czas delegowania i przedłużającego ten urlop, lecz już udzielanego na ogólnych zasadach urlopu po okresie delegowania . Znaczenie z punktu widzenia stażu, od którego zależą uprawnienia pracownicze miał tylko okres skierowania do pracy za granicą pokrywający się z okresem udzielonego w kraju urlopu bezpłatnego na czas tego zatrudnienia.

Innymi słowy to, co obciążało jednostkę kierującą nie obciążało macierzystego pracodawcy. Okres urlopu bezpłatnego po zakończeniu pracy za granicą nie jest okresem zatrudnienia pracownika przez jednostkę kierującą, nie jest też okresem zatrudnienia przez macierzystego pracodawcę.

Oznacza to, że okres od dnia 12 maja 1977 roku do dnia 14 maja 1977 roku oraz od dnia 10 listopada 1977 roku do dnia 17 grudnia 1977 roku nie mógł być uwzględniony zgodnie żądaniem wnioskodawcy, ponieważ nie stanowi on okresu składkowego przewidzianego w art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2017 roku, poz. 1383 ze zm.).

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżone decyzje i przeliczył wysokość emerytury A. S. (2) od dnia 1 czerwca 2017 roku (od pierwszego dnia miesiąca, w którym został złożony wniosek w zw. z art. 129 ustawy o emeryturach i rentach z FUS/, przy uwzględnieniu wysokości kapitału początkowego w kwocie 119.633,69 zł, po zwaloryzowaniu w kwocie 412.481,62 zł, przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego w wysokości 82,57% . Zaś w pozostałym zakresie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c co do okresu od dnia 12 maja do dnia 14 maja 1977 roku oraz od dnia 10 listopada do dnia 17 grudnia 1977 należało odwołanie oddalić.