Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 października 2022 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpoznaniu wniosku z dnia 26 lipca 2022 roku, odmówił M. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu podnoszono, iż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 18 października 2022 roku stwierdziła, iż M. K. nie jest niezdolny do pracy, zatem nie spełnia wszystkich warunków do przyznania mu ww. świadczenia.

/decyzja z dnia 21 września 2020 roku – k 110 załączone akta rentowe/

W dniu 29 listopada 2022 roku odwołanie od powyższej decyzji złożył M. K.. W uzasadnieniu wskazał, że leczy się na kilka chorób, nie czuje się zdolny do pracy, a nadto ma ciężką sytuację rodzinną i majątkową.

/odwołanie – k. 3-10/

W odpowiedzi na odwołanie złożonej w dniu 13 grudnia 2022 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o oddalenie odwołania wywodząc, jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 80/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca M. K. urodził się w dniu (...).

/bezsporne/

W dniu 26 lipca 2022 roku M. K. złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek – k 1-9 załączone akta rentowe/

Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 16 września 2022 roku stwierdzono, iż M. K. nie jest niezdolny do pracy.

/orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 16 września 2022 roku – k 106 załączone akta rentowe/

W opinii lekarskiej z dnia 16 września 2022 roku rozpoznano u wnioskodawcy przewlekły zespół bólowy kręgosłupa bez zespołów korzeniowych, okresowe bóle stawów obwodowych, dna moczanowa, cukrzyca typu 2, nadciśnienie tętnicze ustabilizowane, otyłość, hipertrójglicerydemia. W opinii wskazano, iż M. K. był konsultowany neurochirurgicznie bez wskazań do leczenie operacyjnego, zakwalifikowany do rehabilitacji, którą odbył. Podano, że w 2021 roku wnioskodawca przebył operację z powodu skrzywienia przegrody nosa. Podniesiono, że M. K. jest ruchowo sprawny, chód sprawny, zakres ruchu wszystkich stawów obwodowych w normie, bez obrzęków, bez objawów korzeniowych, odruchy kolanowe i skokowe zniesione, bez niedowładów, bez zaburzenia czucia powierzchniowego, po leczeniu nastąpiła poprawa. Brak było dostatecznych przesłanek do uznania niezdolności M. K. do pracy.

/opinii lekarska – k. 71-72 załączonych akt rentowych- dokumentacji lekarskiej/

W dniu 1 października 2022 roku M. K. złożył sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS.

/sprzeciw – k. 107-110 załączonych akt rentowych- dokumentacji lekarskiej/

Orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 18 października 2022 roku stwierdzono, iż M. K. nie jest niezdolny do pracy.

/orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k 108 załączone akta rentowe/

W opinii lekarskiej z dnia 18 października 2022 roku u wnioskodawcy rozpoznano okresowy zespół bólowy kręgosłupa, dna moczanowa, nadciśnienie tętnicze, cukrzyca typu 2 bez leków, bez diety. W uzasadnieniu wskazano, że M. K. skarży się na bóle L-S i karku, obrzęki rąk, zawroty głowy podczas chodzenia, ucisk w klatce piersiowej, skręcenie stawu skokowego lewego. Na badanie przyszedł w szynie gipsowej podudziowej na kończynie dolnej lewej. Wnioskodawca jest wydolny oddechowo i krążeniowo, bez objawów korzeniowych, bez zaburzeń czucia z dobrą koordynacją, ruchy w stawach kończyn górnych i kręgosłupa w dobrym zakresie, bez zniekształceń stawowych, ruchy kończyny dolnej prawej prawidłowe.

W ocenie Komisji Lekarskiej ZUS, w przypadku M. K. nie stwierdza się długotrwałej niezdolności do pracy.

/opinia Komisji Lekarskiej ZUS – k 116-117 akt ZUS dokumentacja lekarska/

W konsekwencji, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał zaskarżoną decyzję z dnia 21 października 2022 roku.

/decyzja – k110 załączone akta rentowe/

Z punktu widzenia biegłego neurologa, u wnioskodawcy rozpoznaje się zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa, zespół bólowy odcinka szyjnego i lędźwiowo - krzyżowego bez istotnych deficytów neurologicznych.

M. K. od paru lat odczuwa bóle odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa, z powodu zapalenia stawów przebywał 182 dni na zwolnieniach i przez 12 miesięcy pobierał świadczenie rehabilitacyjne. Aktualnie zgłasza bóle kręgosłupa, obrzęki rąk, zawroty głowy. 17.10.2022 przebył uraz stopy prawej i był zaopatrzony w szynę gipsową. Oczekuje na rehabilitację odcinka LS kręgosłupa.

Badaniem neurologicznym nie stwierdza się znacznego stopnia naruszenia sprawności organizmu, który powodowałby długotrwałą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej.

/pisemna opinia biegłego neurologa J. B. – k. 86-88/

Z punktu widzenia kardiologicznego i internistycznego rozpoznano u M. K. nadciśnienie tętnicze kontrolowane lekami. Nadto chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym, stan po urazie kręgosłupa, niesklasyfikowane zapalenie stawów, nieprawidłowa glikemia na czczo, otyłość, dna moczanowa.

Wnioskodawca jest dobrego ogólnego stanu zdrowia. Jest obciążony schorzeniami kardiologicznymi. Leczone nadciśnienie jest kontrolowane lekami – uzyskano optymalną jego kontrolę, chociaż okresowo występują jego skoki, brak danych na istotne powikłania nadciśnienia takie jak udar, zawał. Z powodów kardiologicznych nie był ostatnio hospitalizowany. Obecnie u wnioskodawcy nie stwierdza się zaawansowanej niewydolności serca, w tym nie był kwalifikowany do leczenie inwazyjnego (angioplastyki) . Brak danych obecnie na cechy istotnej dysfunkcji układu krążenia – w badaniu echo serca z 30.04.2021 r. opisano prawidłową funkcję skurczową obu kmór, frakcja wyrzutowa EF 65%, czyli w normie.

Nadciśnienie tętnicze jest schorzeniem, które wymaga przewlekłego leczenia i stałej kontroli, osoby z tego typu schorzeniami mają niewątpliwie większe ryzyko kolejnych niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych. Jednakże przy ocenie zdolności do pracy M. K. biegły brał pod uwagę upośledzenie zdolności organizmu, a nie samo ryzyko.

Wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy zarobkowej, a ewentualne zaostrzenia chorobowe winny być realizowane w ramach czasowych zasiłków chorobowych.

/pisemna opinia biegłego kardiologa i internisty – k. 95-97/

Z punktu widzenia diabetologicznego rozpoznano u M. K. stan po urazie kręgosłupa, nadciśnienie tętnicze, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z zespołem bólowym, zaburzenia lipidowe, dna moczanowa, niesklasyfikowane zapalenie stawów, nieprawidłowa glikemia na czczo.

M. K. nie jest niezdolny do pracy na otwartym rynku pracy.

/pisemna opinia biegłego diabetologa – k. 104-105/

Z punktu widzenia ortopedycznego rozpoznano u skarżącego stan po złamaniu kostki przyśrodkowej podudzia lewego 17.10.2022r., zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa.

M. K. po dniu 16.09.2022r. nie był niezdolny do pracy. Nie wpływa na takie orzeczenie złamanie kostki przyśrodkowej podudzia lewego przez odwołującego w dniu 17.10.2022r., które było wskazaniem do rozpoczęcia nowego czasowego okresu niezdolności do pracy, co potwierdza dokumentacja z zaopatrzenia urazu.

/pisemna opinia biegłego ortopedy – k. 115-117/

Wnioskodawca, po sporządzeniu pisemnych opinii przez biegłych nie złożył żadnych merytorycznych zastrzeżeń do tych opinii, a w złożonym przez siebie piśmie powoływał się jedynie na trudną sytuację majątkową i rodzinną.

Zaznaczyć należy, że Sąd nie może dopuszczać kolejnych opinii do czasu, aż strona uzyska satysfakcjonujące ją wnioski z opinii płynące. Jak słusznie wskazuje się w judykaturze, opowiedzenie się za odmiennym stanowiskiem oznaczałoby przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona kwestionująca /tak m.in.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28 lutego 2013 roku, III AUa 1180/12, LEX 1294835; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 lutego 2013 roku, I ACa 76/12, LEX 1312019/.

Dla sprawy istotne jest to, że biegli wydali niewadliwe i merytorycznie prawidłowo uzasadnione opinie odpowiadając na pytania Sądu w sposób, który umożliwił rozstrzygnięcie sprawy. Sąd nie jest natomiast zobowiązany do dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych w każdym przypadku, kiedy żąda tego strona postępowania. To sąd musi powziąć wątpliwości - czy to sam, czy na skutek stanowisk wyrażonych w toku postępowania przez strony - czy dotychczasowa opinia została sporządzona w sposób prawidłowy, a zatem czy wymaga wyjaśnień lub uzupełnienia, czy też ponowienia przez innych biegłych. Dopuszczenie dowodu z dodatkowej opinii biegłych może być uzasadnione jedynie „w razie potrzeby”, która nie może być wynikiem wyłącznie niezadowolenia strony z niekorzystnej dla niej opinii już przeprowadzonej. Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinią biegłego zostały przekonane również strony. Wystarczy bowiem, że opinia jest przekonująca dla sądu. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony, czy jej przeświadczenia, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy dowodowej. Nie sposób też przyjmować założenia, zgodnie z którym sąd zobowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym przypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony /por. wyroki Sądu Najwyższego: z 3 dnia kwietnia 2019 roku, III UK 94/18; z dnia 14 marca 2007 roku, I CSK 465/06, z 27 lipca 2010 roku, II CSK 119/10 i z dnia 20 marca 2014 roku, II CSK 296/13 oraz wyroki Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 21 listopada 2019 roku, III AUa 271/19, Lex 2956821 i z dnia 1 czerwca 2020 roku, I ACa 1068/16, Lex 3109806 oraz powołane tam dalsze orzecznictwo/.

W ocenie Sądu wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sporu okoliczności wymagające wiadomości specjalnych zostały już w sposób wyczerpujący wyjaśnione w dotychczas złożonych przez biegłych opiniach nie wymagających dalszego uzupełnienia. Opinie wszystkich powołanych w sprawie biegłych sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości oraz niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, a wynikające z nich wnioski są logiczne, prawidłowo uzasadnione, a nadto odpowiadają postawionej tezie dowodowej. Opinie te pozwoliły zatem Sądowi na wydanie merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu, jako bezzasadne.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /według stanu prawnego na dzień wydania spornej decyzji - t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 53 z późn. zm., dalej: ustawa emerytalna), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

jest niezdolny do pracy;

ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (ust. 2).

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2).

Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3).

Jak stanowi art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej, przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W definicji całkowitej niezdolności do pracy, ustawodawca dał wyraz powiązaniu prawa do renty z rzeczywistą znaczną utratą zdolności do pracy zarobkowej, jako takiej, a częściową niezdolność do pracy powiązał z niezdolnością do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy, zaakcentował również istnienie potencjalnej przydatności do pracy.

Możliwość uznania całkowitej niezdolności do pracy jest wykluczona przy zachowaniu choćby ograniczonej zdolności do pracy, ale w tzw. normalnych warunkach. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu /wyrok Sądu Najwyższego - Izby Pracy z dnia 20 kwietnia 2017 roku, I UK 172/16, LEX nr 2294417/. Stanowiąc o całkowitej niezdolności do pracy, ustawodawca w art 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.), posłużył się określeniem "jakakolwiek praca”. Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy” należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy) - art. 12 i art. 13 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Osobą całkowicie niezdolną do pracy jest zatem osoba, która spełnia oba te kryteria, a więc jest dotknięta upośledzeniem biologicznym i ekonomicznym /wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 16 września 2014 roku, III AUa 851/14, Opublikowano: LEX nr 1511613/.

W odniesieniu do definicji częściowej niezdolności do pracy należy wskazać, iż pojęcie "poziomu posiadanych kwalifikacji" dotyczy nie tyle kwalifikacji formalnych, związanych z poziomem i kierunkiem wykształcenia danej osoby, ile odnosi się przede wszystkim do rzeczywistych możliwości wykonywania określonej pracy /postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2021 roku, sygn. akt II USK 19/21, Lex nr 3108613/.

O częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2000 roku, sygn. akt II UKN 113/00, OSNAPiUS 2002 Nr 14, poz. 343/.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy należy mieć na uwadze art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej, który nakazuje uwzględnić tu stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Dokonując analizy pojęcia "niezdolność do pracy", należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym niezdolność do pracy), jak i ekonomiczne (utrata zdolności do pracy zarobkowej). Utrata zdolności do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia nie jest wystarczającą przesłanką nabycia prawa do renty, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowania, że mimo upośledzenia sprawności organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym dotychczas wykonywanym zatrudnieniu, albo po przekwalifikowaniu.

W niniejszym postępowaniu istotnym okazało się rozstrzygnięcie, czy Zakład Ubezpieczeń Społecznych w toku przeprowadzonego postępowania orzeczniczego prawidłowo ocenił istnienie/nieistnienie u M. K. zdolności do pracy zarobkowej w związku z występującymi u niego schorzeniami, a tym samym wydał decyzję znajdującą oparcie, zarówno w istniejącym stanie faktycznym, jak i obowiązujących przepisach prawa.

W związku z powyższym, Sąd dopuścił dowód z pisemnych opinii biegłych neurologa, kardiologa, lekarza chorób wewnętrznych, diabetologa, ortopedy na okoliczność ustalenia, czy M. K. jest osobą całkowicie lub częściowo niezdolną do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, a nadto czy niezdolność ta ma charakter długotrwały, czy stały, w jakiej dacie powstała i do kiedy będzie trwała.

Biegły neurolog, u wnioskodawcy rozpoznał zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa, zespół bólowy odcinka szyjnego i lędźwiowo - krzyżowego bez istotnych deficytów neurologicznych. Wskazał, że M. K. od paru lat odczuwa bóle odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa, z powodu zapalenia stawów przebywał 182 dni na zwolnieniach i przez 12 miesięcy pobierał świadczenie rehabilitacyjne. Aktualnie zgłasza bóle kręgosłupa, obrzęki rąk, zawroty głowy. 17.10.2022 przebył uraz stopy prawej i był zaopatrzony w szynę gipsową. Oczekuje na rehabilitację odcinka LS kręgosłupa. Jednocześnie badaniem neurologicznym nie stwierdzono u skarżącego znacznego stopnia naruszenia sprawności organizmu, który powodowałby długotrwałą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej.

Biegły kardiolog i lekarz chorób wewnętrznych rozpoznał u M. K. nadciśnienie tętnicze kontrolowane lekami. Nadto chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym, stan po urazie kręgosłupa, niesklasyfikowane zapalenie stawów, nieprawidłowa glikemia na czczo, otyłość, dnę moczanową. Wskazano, że wnioskodawca jest dobrego ogólnego stanu zdrowia. Jest obciążony schorzeniami kardiologicznymi. Leczone nadciśnienie jest kontrolowane lekami – uzyskano optymalną jego kontrolę, chociaż okresowo występują jego skoki, brak danych na istotne powikłania nadciśnienia takie jak udar, zawał. Z powodów kardiologicznych nie był ostatnio hospitalizowany. Obecnie u wnioskodawcy nie stwierdza się zaawansowanej niewydolności serca, w tym nie był kwalifikowany do leczenie inwazyjnego (angioplastyki) . Brak danych obecnie na cechy istotnej dysfunkcji układu krążenia – w badaniu echo serca z 30.04.2021 r. opisano prawidłową funkcję skurczową obu kmór, frakcja wyrzutowa EF 65%, czyli w normie.

Biegły podkreślił, że nadciśnienie tętnicze jest schorzeniem, które wymaga przewlekłego leczenia i stałej kontroli, osoby z tego typu schorzeniami mają niewątpliwie większe ryzyko kolejnych niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych. Jednakże przy ocenie zdolności do pracy M. K. biegły brał pod uwagę upośledzenie zdolności organizmu, a nie samo ryzyko. Również ten biegły uznał, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy zarobkowej, a ewentualne zaostrzenia chorobowe winny być realizowane w ramach czasowych zasiłków chorobowych.

Diabetolog rozpoznał u M. K. stan po urazie kręgosłupa, nadciśnienie tętnicze, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z zespołem bólowym, zaburzenia lipidowe, dnę moczanową, niesklasyfikowane zapalenie stawów, nieprawidłową glikemię na czczo. M. K. nie jest niezdolny do pracy na otwartym rynku pracy.

Biegły ortopeda rozpoznał u skarżącego stan po złamaniu kostki przyśrodkowej podudzia lewego 17.10.2022r., zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa. Podkreślił, że M. K. po dniu 16.09.2022r. nie był niezdolny do pracy. Przy czym nie wpływa na takie orzeczenie złamanie kostki przyśrodkowej podudzia lewego przez odwołującego w dniu 17.10.2022r., które było wskazaniem do rozpoczęcia nowego czasowego okresu niezdolności do pracy, co potwierdza dokumentacja z zaopatrzenia urazu.

Reasumując na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym opinii wszystkich biegłych, skarżący przy uwzględnieniu posiadanych przez nią schorzeń, jest zdolny do wykonywania pracy zgodnie z kwalifikacjami. W ocenie Sądu biegli w swoich opiniach wyczerpująco wyjaśnili dlaczego w taki właśnie sposób ocenili zdolność wnioskodawcy do wykonywania pracy zarobkowej. Opinie biegłych oceniające stan zdrowia odwołującego szczegółowo tłumaczą dlaczego naruszenie sprawności organizmu skarżącego nie przekłada się na zdolność świadczenia przez niego pracy. Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność wskazanych opinii. Zostały one bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawcy zdiagnozowali schorzenia, ocenili stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedzieli się co do sprawności organizmu odwołującego i wpływu dolegliwości na jej zdolność do pracy. Sąd podzielił opinię biegłych uznając, że są pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r.III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyr. SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430). Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.).

Znamiennym jest, iż wnioski wynikające z wydanych w sprawie opinii biegłych dotyczące zdolności do pracy odwołującego nie zostały skutecznie merytorycznie zakwestionowane przez stronę powodową.

O nabyciu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nie mogą przesądzać subiektywne odczucia osoby ubezpieczonej. /III AUa 12/21 - wyrok SA Szczecin z dnia 21-04-2021/ Jeśli w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy przedmiotem sporu jest ocena stanu zdrowia osoby ubiegającej się o to świadczenie, to taka ocena jako wymagająca wiadomości specjalnych musi być dokonywana z udziałem biegłych lekarzy reprezentujących odpowiednie specjalności medyczne (art. 278 § 1 i następne KPC) i opierać się przede wszystkim na wnioskach wynikających ze sporządzonych przez tych biegłych opiniach. Specyfika dowodu z opinii biegłego (biegłych) polega zaś m.in. na tym, że jeżeli taki dowód (dowody) został już przez sąd dopuszczony, to stosownie do art. 286 KPC, opinii dodatkowego biegłego można żądać jedynie „w razie potrzeby”. Zarzuty dotyczące nieuwzględnienia wniosków o przeprowadzenie dowodów z opinii kolejnych biegłych nie mogą natomiast odnieść skutku, jeżeli wydane już przez biegłych opinie wyjaśniają istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, a ich fachowość i rzetelność nie została w żaden sposób podważona. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego nie przewidują również obowiązku uzupełnienia już sporządzonej opinii czy to na piśmie, czy też w formie ustnej do protokołu rozprawy w każdym wypadku. Pozostawiają one sądowi decyzję, czy opinia wymaga dodatkowych wyjaśnień ze strony jej autora, a także, czy wyjaśnienia te powinny być złożone w formie ustnej czy w formie pisemnej. Potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii, lecz być następstwem umotywowanej krytyki dotychczasowej opinii /III UK 478/18 - postanowienie SN - Izba Pracy z dnia 29-01-2020 r./ Ocena niezdolności do pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wymaga wiadomości specjalnych, które posiadają biegli lekarze specjaliści z zakresu schorzeń wcześniej rozpoznanych u wnioskodawcy. Sąd zarazem nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii od tych samych biegłych lub innych biegłych, jeżeli już sporządzone w sprawie opinie są jednoznaczne i tak przekonujące, że określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną. Potrzeba powołania innego biegłego nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z dotychczas złożonych opinii, lecz musi być następstwem umotywowanej krytyki dotychczasowych opinii. Nie ma uzasadnienia wniosek o powołanie kolejnego biegłego jedynie w sytuacji, gdy złożone opinie są niekorzystne dla strony. Dopuszczenie dodatkowej opinii w takiej sytuacji prowadziłoby bowiem do uwzględnienia kolejnych wniosków strony dopóty, dopóki nie zostałaby złożona opinia w pełni ją zadowalająca, co jest niedopuszczalne. /III AUa 575/19 - wyrok SA Lublin z dnia 11-03-2020/

Na gruncie rozpoznawanego przypadku wydający w sprawie opinie biegli jednoznacznie stwierdzili, iż na dzień wydania zaskarżonej decyzji, stwierdzane u wnioskodawcy naruszenia sprawności organizmu nie powodują jego niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej. Odwołujący wskazanych wniosków nie podważył.

Sąd przy tym nie neguje – wynika to bowiem z treści opinii, iż wnioskodawca jest osobą obciążoną różnymi schorzeniami, jednakże powyższe samo w sobie żadną miarą nie może być utożsamiane z nieudolnością do pracy (art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych). Biologiczny stan kalectwa lub choroba, które nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, przesądzają o braku prawa do świadczenia rentowego. /III AUa 812/20 - wyrok SA Lublin z dnia 21-10-2020/ Sam fakt występowania dysfunkcji organizmu w związku ze schorzeniami wnioskodawcy nie determinuje istnienia jego niezdolności do pracy, istotne jest czy i w jakim zakresie schorzenia te wpływają na utratę zdolności do pracy. Oceny w tym przedmiocie dokonują biegli, posiadający odpowiednie wiadomości specjalne, w oparciu o dokumentację medyczną oraz wyniki badania odwołującego się. /III AUa 128/21 - wyrok SA Lublin z dnia 01-07-2021/.

Wnioskodawca, w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów, z uwagi na posiadane schorzenia, nie jest osobą niezdolną do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. W konsekwencji wobec braku dowodów potwierdzających stanowisko ubezpieczonego, żądanie zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania odwołującemu prawa do renty nie mogło zostać zaakceptowane.

Mając na uwadze powyższe, należało uznać, iż zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa, bowiem oparta na istniejących podstawach faktycznych, jak i prawnych. Skarżący nie jest osobą niezdolną do pracy, zatem nie spełnia wszystkich wymaganych przesłanek dla przyznania mu prawa do renty na podstawie art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Na koniec należy zauważyć, że podnoszona przez wnioskodawcę jego trudna sytuacja materialna i rodzinna nie może wpływać na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie. Przepisy ubezpieczeń społecznych dotyczą ubezpieczeń o charakterze publicznoprawnym, stąd zasady, wg jakich te ubezpieczenia funkcjonują, wynikają ściśle z norm prawa. W konsekwencji zasady podlegania ubezpieczeniom, na jakich warunkach i z jakimi obowiązkami oraz uprawnieniami wynikają z przepisów prawa, do których stosuje ścisłą wykładnię prawa.

Powyższe znajduje potwierdzenie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2006r. w sprawie o sygn. akt I UK 128/06, gdzie wyrażono pogląd, że „zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych art. 5 k.c. nie ma zastosowania, zaś materialnoprawną podstawą świadczeń emerytalno-rentowych mogą być tylko przepisy prawa, a nie zasady współżycia społecznego (tak orzeczenia Sądu Najwyższego: wyrok z 19 czerwca 1986 r., II URN 96/86, Służba (...) 1987 nr 3; wyrok z 29 października 1997 r., II UKN 311/97 OSNAPiUS 1998 nr 15, poz. 465; wyrok z 26 maja 1999 r., II UKN 669/98, OSNAPiUS 2000 nr 15, poz. 597 - notka; wyrok z 12 stycznia 2000 r., II UKN 293/99, OSNAPiUS 2001 nr 9, poz. 321 – notka).”

W konsekwencji, wobec braku przesłanek do uwzględnienia odwołania, Sąd Okręgowy, na postawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.