Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 kwietnia 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. stwierdził, że J. O. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie podlega od dnia 20 stycznia 2017 roku do dnia 31 sierpnia 2018 roku obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym : emerytalnemu, rentowemu, wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. W uzasadnieniu organ między innymi wskazał, że wnioskodawczyni po upływie 3 miesięcy od rozpoczęcia działalności gospodarczej korzystała z zasiłku macierzyńskiego a następnie opiekuńczego. Przed zgłoszeniem się do ubezpieczeń wnioskodawczyni posiadała status osoby bezrobotnej od 2013 roku. Przedmiotem zarejestrowanej działalności była pomoc społeczna bez zakwaterowania dla osób starszych i niepełnosprawnych. Wątpliwości organu budzi okoliczność czy wnioskodawczyni faktycznie prowadziła działalność gospodarczą z uwagi na fakt podjęcia jej w zaawansowanej ciąży, powiązania rodzinne i adresowe z podopiecznymi na rzecz których była wykonywana oraz brak jakichkolwiek dokumentów potwierdzających jej wykonywanie. Dwa z rachunków przedłożonych przez wnioskodawczynię były wystawione przez osoby zmarłe , które w dacie ich wystawienia już nie żyły./ decyzja z uzasadnieniem w aktach ZUS/.

Odwołanie od powyższej decyzji w ustawowym terminie złożyła wnioskodawczyni reprezentowana przez pełnomocnika . W uzasadnieniu wskazano ,iż działalność gospodarcza wnioskodawczyni nie była fikcyjna. Działalność została przez wnioskodawczynię podjęta i wykonywana/ odwołanie k- 4-5/.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie . W uzasadnieniu podniesiono argumentację jak w zaskarżonej decyzji /odpowiedź na odwołanie k- 7-9/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Wnioskodawczyni J. O. z wykształcenia jest opiekunem medycznym . W okresie od dnia 12 lipca 2013 roku do dnia 19.01.2017 roku posiadała status osoby bezrobotnej , była zarejestrowana w PUP w Ł.. / niesporne./.

W dniu 20.01.2017r wnioskodawczyni zarejestrowała działalność gospodarczą polegającą na pomocy bez zakwaterowania dla osób w podeszłym wieku i osób niepełnosprawnych. Działalność ta została zawieszona z dniem 9.01.2018 roku / wypis z (...) k- 60/

Rejestrując działalność gospodarczą wnioskodawczyni była w zaawansowanej ciąży. Poród nastąpił w dniu 28 kwietnia 2017 roku /niesporne/

Po zarejestrowaniu działalności gospodarczej wnioskodawczyni nie podjęła żadnych kroków w celu jej rozreklamowania, nie poczyniła również żadnych nakładów na jej prowadzenie. Klientami wnioskodawczyni po zarejestrowaniu działalności były wyłącznie osoby z nią spokrewnione – jej babcia zamieszkująca u rodziców wnioskodawczyni na tym samym osiedlu oraz ciotka mieszkająca w odległej części Ł.( przy Szpitalu im. (...)). Babcia wnioskodawczyni z uwagi na wiek i stan zdrowia wymagała opieki osób trzecich. Po mieszkaniu poruszała się na wózku inwalidzkim albo z pomocą tzw. balkonika. Na początku 2017 roku jej stan uległ pogorszeniu w związku z chorobą nowotworową. Cały czas leżała , nie mogła samodzielnie usiąść. Wnioskodawczyni odwiedzała babcię często. Podawała leki i śniadanie. Rodzice wnioskodawczyni w spornym okresie czasu pracowali zawodowo/ zeznania świadka E. M. 00;42;35, zeznania A. P. 00;48;11 CD k-57/. Do babci wnioskodawczyni przychodziła na pieszo z uwagi na bliskość zamieszkiwania. Do ciotki - E. B. wnioskodawczyni dojeżdżała komunikacją publiczną , droga zajmowała jej ok. godziny czasu. Ciotka zamieszkiwała wraz ze swoim mężem. Z uwagi n chorobę P. i zespół otępienny , na które cierpiała była pod opieką H. B. – opiekunki. E. B. wymagała całodobowej opieki. H. B. wraz z męzem sprawowali powyższą opiekę. H. B. przychodziła do p. B. codziennie od 2016 roku ( lipca sierpnia), spędzała u niej od 4-6 godzin w zależności od potrzeb.. Spotykała przy tej okazji wnioskodawczynię jeden raz . Od męża podopiecznej słyszała ,że wnioskodawczyni też przychodzi i pomaga . Pani B. pomagała przy pani B. odpłatnie. Jej stawka za godzinę wynosiła 10 złotych. Miesięcznie zarabiała od 400-500 zł. W czasie wizyt wraz z mężem pani B. zabierali podopieczną do łazienki , myli ją , ubierali. Opiekunka czytała podopiecznej i w ramach ćwiczeń kazała po sobie powtarzać zdania. Ponadto wykonywała z podopieczną ćwiczenia rąk i nóg. Od czasu do czasu do pani B. przychodziła rehabilitantka. Pod koniec czerwca 2017 roku zachorował mąż pani B. i trafił do szpitala na 2 miesiące. Panią B. rodzina oddała do ośrodka , gdzie zmarła przed wyjściem jej męża ze szpitala / zeznania świadka B. 00;31;19 CD k- 57/.

W związku z brakiem możliwości zapewnienia młodszemu dziecku opieki wnioskodawczyni zawiesiła wykonywanie działalności gospodarczej. Od kwietnia 2019 roku podjęła zatrudnienie w wymiarze ¾ etatu na pobliskiej stacji benzynowej , gdzie świadczy pracę głownie w nocy. Jej obecny mąż jest zatrudniony w firmie (...) na umowę o racę jako informatyk. Ma stałe ustalone godziny pracy od 9.00 do 17.00. Dzieckiem opiekują się na zmianę /zeznania wnioskodawczyni 00;02;51 w zw z 00;58;17 CD k- 57/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie opierając się na dokumentach załączonych do akt sprawy oraz zeznaniach wnioskodawczyni i świadków P. , M. i B.. Sąd w pełni dał wiarę zeznaniom świadków B. i M.. W ocenie Sądu są one wiarygodne i konsekwentne. Nie zawierają również wewnętrznych sprzeczności. Podkreślić jednak należy ,że nie potwierdzają one wersji przedstawionej przez wnioskodawczynię , zę wykonywała swoją działalność codziennie i odpłatnie. Świadek B. przychodziła do E. B. codziennie natomiast jak zeznała tylko raz spotkala osobiście wnioskodawczynię. Przychodziła od rana na 4-6 godzin w zależności od potrzeb , co oznacza ,że w większym zakresie nie było konieczności odwiedzania podopiecznej i pomocy jej mężowi w sprawowaniu opieki. Świadek B. wskazała ,że jej stawka wynosiła 10 zł na godzinę natomiast wnioskodawczyni podnosiła ,że ustalona przez nią stawka wynosiła 15 zl za godzinę , a zatem była wyższa . Świadek nie miała wiedzy czy pomoc wykonywana przez wnioskodawczynię była świadczona odpłatnie czy w ramach relacji rodzinnych a o jej świadczeniu wiedziała tylko od męża podopiecznej , który twierdził ,że wnioskodawczyni pomaga. Pomoc wnioskodawczyni nie była aż tak istotna , że w czasie choroby podopiecznej zrezygnowano z odpłatnej pomocy pani B. a panią B. oddano do ośrodka opiekuńczego , gdzie szybko zmarła. Sąd dał również wiarę zeznaniom świadka M. – sąsiadki rodziców wnioskodawczyni. W ocenie Sądu są one wiarygodne ale również nie potwierdzają wersji wnioskodawczyni co do opieki sprawowanej odpłatnie nad jej babcią. Świadek przyznala ,że widywała wnioskodawczynię a od jej matki wie ,że pomagała ona w opiece . Nie miała natomiast żadnej wiedzy czy opieka ta była wykonywana odpłatnie .

Sąd odmówił wiary zeznaniom świadka A. P. , matki wnioskodawczyni. S ocenie Sądu zeznani te nie są wiarygodne i sa wewnętrznie sprzeczne. Wskazać należy ,że świadek zeznała ,iż stan zdrowia jej matki uległ znacznemu pogorszeniu w styczniu 2017 roku, co zbiegło się z podjęciem działalności przez wnioskodawczynię. Wcześniej babcia wnioskodawczyni , z trudnością ale mogła samodzielnie poruszać się czy zjeść naszykowany posiłek. W 2017 roku stała się osobą leżącą , nie mogącą samodzielnie usiąść nawet w łóżku czy jeść. W tym okresie pomoc wnioskodawczyni wydaje się być mało możliwa z uwagi na jej zaawansowaną ciąże. Trudno bowiem przypuszczać ,że w tym stanie wnioskodawczyni podejmowała ryzyko związanie z dźwiganiem osoby obłożnie chorej. Twierdzenie świadka co do stałej opieki wnioskodawczyni nad jej babcią , w ymiarze o jakim zeznawała nie znajduja potwierdzenia w materiale dowodowym. Nie ma żadnych wiarygodnych dowodów , w postaci np. przelewów bankowych ,że pomoc była świadczona odpłatnie. Przedłożone rachunki faktycznie wypisywała wnioskodawczyni i nie ma potwierdzenia w żaden sposób ,że zapłata miała miejsce. Ponadto jak podniósł organ rentowy dwa z rachunków zostały wystawione w dniu 29 kwietnia 2017 roku tj. następnego dnia po urodzeniu dziecka a rachunek wystawiony w dniu 29 lipca 2017 roku miał potwierdzać zapłatę w gotówce przez osobę zmarłą w dniu 7.07.2017 roku. Nasuwa to wątpliwość co do rzetelności dokumentacji księgowej przedłożonej przez wnioskodawczynię.

Sąd odmówił wiary zeznaniom wnioskodawczyni bowiem są one nielogiczne , brak w nich spójności i konsekwencji. Przede wszystkim twierdzenia wnioskodawczyni nie znajdują potwierdzenia w materiale dowodowym . Brak jest bowiem dowodów na faktyczne , odpłatne wykonywanie opieki nad osobami starszymi w spornym okresie czasu. Wnioskodawczyni nie potrafiła racjonalnie wyjaśnić dlaczego działalność gospodarczą podjęła dopiero pod koniec stycznia 2017 roku ,będąc w zaawansowanej ciąży skoro od 2013 roku pozostawała osoba bezrobotną. W wyjaśnieniach pisemnych składanych do ZUS wskazała ,że usługi jakie prowadzi cieszą się dużym powodzeniem na rynku. Twierdzenia ,że wnioskodawczyni czekała z podjęciem decyzji do momentu otrzymania badań genetycznych nienarodzonego dziecka w ocenie Sądu przeczy twierdzeniom wnioskodawczyni ,że celem jej działania było faktycznie podjęcie i prowadzenie działalności gospodarczej a nie tylko stworzenie takich pozorów w celu otrzymania świadczeń z tytułu macierzyństwa. Uznaniem za wiarygodne zeznań wnioskodawczyni przeczy również brak jakiejkolwiek rzetelnej dokumentacji księgowej dotyczącej wykonyanych usług np. umów z klientami czy też potwierdzeń przelewów wynagrodzeń za wykonywane usługi. Wskazać należy ,że w dacie rozprawy dwie z rzekomych podopiecznych już nie żyły natomiast wykonywanie usług na rzecz trzeciej nie zostało w żaden sposób udowodnione. Przeczy również prawdziwości zeznań wnioskodawczyni fakt ,że w dacie podejmowania działalności nie podjęła ona żadnych kroków mających na celu pozyskanie klientów . Dochody jakie rzekomo osiągała z prowadzonej działalności gospodarczej wnioskodawczyni były bardzo niewielkie , na tyle że nie mogły stanowić podstawy utrzymania dla matki wychowującej już dziecko a spodziewającej się kolejnego. Wskazać również należy ,że zeznania wnioskodawczyni są mało racjonalne. Trudno bowiem dać wiarę ,że osoba w ostatnim trymestrze ciąży godzi się aby podjąć działalność , która wiąże się z koniecznością podejmowania dużego fizycznego wysiłku, codziennymi dojazdami w odległe rejony Ł. komunikacja miejska szczególnie w miesiącach zimowych.

Sad zważył , co następuje :

Odwołanie wnioskodawczyni nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 12 ust 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 r. poz. 121), obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym, wypadkowym - podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz osobami z nimi współpracującymi.

Stosownie do treści art. 8 ust. 6 pkt 1 za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych.

Na mocy art. 13 pkt 4 analizowanej ustawy osoby prowadzące działalność pozarolniczą podlegają obowiązkowym ubezpieczeniom od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Z mocy art. 11 ust. 2 w/w ustawy ubezpieczeniu chorobowemu osoby prowadzące pozarolniczą działalność podlegają dobrowolnie na swój wniosek.

Okres podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom określa przepis art. 13 pkt 4 zgodnie, z którym osoby prowadzące pozarolniczą działalność obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu podlegają w okresie od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 36 ust. 1, ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy każda osoba objęta obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi podlega zgłoszeniu do ubezpieczeń społecznych, w terminie 7 dni od daty powstania obowiązku ubezpieczenia. Obowiązek zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych osób prowadzących działalność gospodarczą należy do tych osób.

Art. 18 ust. 8 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych stanowi, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5, stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy. Składka w nowej wysokości obowiązuje od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku.

Z mocy art. 18a ust. 1 podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych, o których mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1 (to jest osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych), w okresie pierwszych 24 miesięcy kalendarzowych od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 30 % kwoty minimalnego wynagrodzenia.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe w/w osób stanowi zadeklarowana podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe.

Na podstawie zaś art. 66 ust. 1 pkt. 1c ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych z dnia 27 sierpnia 2004 roku (tekst jednolity Dz. U. z 2015 rok Nr 581, ze zm.) osoby spełniające warunki do objęcia ubezpieczeniami społecznymi, które są osobami prowadzącymi działalność pozarolniczą, podlegają obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego.

Z art. 47 ust 1 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wynika, że płatnik składek, będący osobą fizyczną opłacającą składkę wyłącznie za siebie, przesyła w tym samym terminie deklarację rozliczeniową, imienne raporty miesięczne oraz opłaca składki za dany miesiąc, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2a i 2b, nie później niż do 10 dnia następnego miesiąca.

W myśl art. 47 ust. 2 i ust. 3 tej ustawy płatnik składek, który opłaca składki wyłącznie za siebie, przysyła jedynie deklarację rozliczeniową.

W rozpoznawanej sprawie spór dotyczył tego, czy ubezpieczona J. O. faktycznie wykonywała w spornym okresie działalność gospodarczą, co skutkuje obowiązkiem podlegania ubezpieczeniom społecznym z tego tytułu.

Odnosząc się do powyższej spornej kwestii wskazać w pierwszej kolejności należy, iż na podstawie przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jednolity Dz. U. z 2015 roku Nr 584 z póź. zm.) osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą jest przedsiębiorca, czyli osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie będąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, która we własnym imieniu wykonuje działalność gospodarczą. Zgodnie z art. 2 wspomnianej ustawy działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawania i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Przedsiębiorca, będący osoba fizyczną może podjąć działalność gospodarczą po uzyskaniu wpisu do ewidencji działalności gospodarczej.

W orzecznictwie przyjmuje się, że cechami działalności gospodarczej są:

1) zawodowy (a więc stały) charakter,

2) związana z nią powtarzalność podejmowanych działań,

3) podporządkowanie zasadzie racjonalnego gospodarowania i

4) uczestnictwo w obrocie gospodarczym (por. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 6 grudnia 1991 r., sygn. III CZP 117/91, opubl. OSNCP 1992 nr 5, poz. 65).

Podkreśla się także, iż dla uznania określonej przedmiotowo działalności za działalność gospodarczą konieczne jest łączne zaistnienie trzech jej cech funkcjonalnych: zarobkowości, zorganizowania i ciągłości. Brak którejkolwiek z nich oznacza, że dana działalność nie może być zakwalifikowana do kategorii działalności gospodarczej. Przesłanka wykonywania działalności gospodarczej w sposób ciągły nie jest rozumiana jako konieczność jej wykonywania bez przerwy, lecz jako zamiar powtarzalności określonych czynności w odróżnieniu od ich przypadkowości, sporadyczności lub okazjonalności. Przyjmuje się zatem, że działalność gospodarcza z założenia jest działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany i nastawioną na nieokreślony z góry okres czasu, a ponadto związana jest z nią konieczność ponoszenia przez przedsiębiorcę ryzyka gospodarczego. Nie uznaje się więc za działalność gospodarczą: działalności okresowej i sporadycznej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 30 listopada 2005 r., sygn. I UK 95/05, opubl. Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2006, Nr 19-20, poz. 311, str. 863; postanowienie Sądu Najwyższego z 17 lipca 2003 r., sygn. II UK 111/03, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2003, Nr 17, poz. 1; wyrok NSA z dnia 19 marca 1991 r., (...) SA/Wa 898/90, (...) 1992, nr 3-4, poz. 58; wyrok NSA z dnia 17 września 1997 r., (...) SA/Wa (...), Pr. Gosp. 1998, nr 1, s. 32).

Wykonywanie (prowadzenie) działalności gospodarczej w rozumieniu art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, obejmuje nie tylko faktyczne wykonywanie czynności należących do zakresu tej działalności, lecz także czynności zmierzające do zaistnienia takich czynności gospodarczych (czynności przygotowawczych). Na przykład, prowadzenie działalności gospodarczej występuje zarówno w okresach faktycznego wykonywania usług, jak też w okresach wykonywania innych czynności związanych z działalnością - takich jak poszukiwanie nowych klientów, zamieszczanie ogłoszeń w prasie, załatwianie spraw urzędowych. Wszystkie te czynności pozostają w ścisłym związku z działalnością usługową, bowiem zmierzają do stworzenia właściwych warunków do jej wykonywania (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 17 grudnia 2003 r., III AUa 1531/03, OSA w B. 2004 nr 1, s. 51; por. też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2003 r., II UK 111/03, Monitor Prawa Pracy-wkładka 2004 nr 7, poz. 16).

Niewątpliwie w ocenie, czy były podejmowane czynności zmierzające bezpośrednio do prowadzenia działalności gospodarczej, należy uwzględniać wszelkie okoliczności sprawy, w tym także zamiar osoby prowadzącej działalność gospodarczą. W wyroku z dnia 30 kwietnia 1997 roku, (...) SA 46/96 (Przegląd Orzecznictwa (...) 1998 nr 2, poz. 48), Naczelny Sąd Administracyjny trafnie wskazał, że w razie uznania za zaprzestanie działalności gospodarczej innych zdarzeń niż jej likwidacja, należy brać pod uwagę nie tylko okoliczności obiektywne, ale także subiektywne, tzn. zamiar podatnika.

W przedmiotowej sprawie organ rentowy wskazał, że wnioskodawczyni zarejestrowała działalność gospodarczą wyłącznie w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego tj. zasiłku macierzyńskiego wypłacanego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych od zadeklarowanej podstawy wymiaru. Organ zakwestionował fakt prowadzenia działalności gospodarczej podnosząc, iż wnioskodawczyni nie wykazała w toku postępowania wyjaśniającego, że faktycznie rozpoczęła działalność gospodarczą i ją prowadziła w sposób odpłatny.

W ocenie Sądu Okręgowego z poczynionych ustaleń faktycznych, wynika, że stanowisko organu rentowego w kwestii faktycznego niewykonywania przez skarżącą działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów w spornym okresie, której podjęcie miało na celu jedynie uzyskanie w świadczeń z tytułu macierzyństwa jest uzasadnione. Świadczy o tym całokształt okoliczności sprawy. Organ rentowy zasadnie podnosi ,iż wnioskodawczyni nie podjęła żadnych kroków aby rozszerzyć krąg odbiorców poza osoby bliskie. Nie reklamowała w żaden sposób swojej działalności, brak jest też dowodów że poczyniła jakiekolwiek kroki aby o rozpoczęciu działalności powiadomić kogokolwiek. Twierdzenia wnioskodawczyni ,że kontaktowała się np. ze znajomymi pielęgniarkami są gołosłowne i niepoparte żadnym dowodem , który choćby je uprawdopodobnił.

Ponadto wskazać należy ,iż założona przez wnioskodawczynię działalność gospodarcza pozbawiona była elementarnej racjonalności. Wnioskodawczyni w dacie rozpoczęcia działalności była w zaawansowanej ciąży i z łatwością można było przewidzieć ,iż po rozwiązaniu prowadzenie tego typu usług będzie co najmniej utrudnione jeżeli w ogóle nie niemożliwe z uwagi na konieczność opieki nad noworodkiem . Trudno również uznać za racjonalne prowadzenie usług przez ciężarną , które z racji swojego charakteru ( opieka nad osobami niepełnosprawnymi i starszymi) będzie wymgało wysiłku fizycznego ze strony wnioskodawczyni. Co do zasady osoby , którym miała b yc świadczona pomoc są w mniejszym stopniu sprawne fizycznie. Termin rozpoczęcia działalności ( środek zimy) wiąże się z uciążliwymi dojazdami z racji na warunki atmosferyczne, szczególnie co wskazała sama wnioskodawczyni odbywało się środkami komunikacji miejskiej.

W ocenie Sądu orzekającego organ rentowy zasadnie podnosi ,iż działalność wnioskodawczyni z założenia nie mogła w realiach sprawy przynosić zysków pozwalających na opłacenie składek od zadeklarowanej podstawy. Nie była również na tyle zorganizowana aby mogła stanowić źródło utrzymania dla wnioskodawczyni. Świadczy to ,iż wnioskodawczyni formalnie zakładając działalność gospodarczą miała świadomość ,iż nie osiągnie zysków i będzie ją prowadzić krótko albo w cale . W wyroku z dnia 6 kwietnia 2017 roku w sprawie o sygnaturze akt II UK 98/16 / Lex nr 2307127/ Sąd Najwyższy wskazał, że przesłanka zarobkowego charakteru działalności zostanie spełniona wtedy, gdy jej prowadzenie przynosi rzeczywisty zysk, ale należy również uznać sytuację, gdy pomimo jego nieosiągnięcia, przedsiębiorca nastawiony był na uzyskanie dochodu. W tej mierze istotny jest wyznaczony przez przedsiębiorcę cel, który w każdym przypadku, poprzez realizację zamierzonych przedsięwzięć musi zakładać wynik finansowy. Zarobkowy charakter musi być nastawiony na zysk, który powinien co najmniej pokryć koszty założenia i prowadzenia przedsięwzięcia. Zorganizowany charakter działalności gospodarczej oznacza wpisanie obranego rodzaju działalności w formalne ramy organizacyjne, które zasadniczo oznaczają np. ustanowienie określonej formy prawnej, utworzenie siedziby, zorganizowanie biura, bądź innych pomieszczeń do prowadzenia działalności, zatrudnianie pracowników i ustanowienie wewnątrzzakładowych uregulowań prawnych. Wykonywanie działalności nie może mieć charakteru incydentalnego, od przypadku do przypadku, ani tym bardziej jednorazowego. Cel zadaniowy, związany z prowadzeniem przedsiębiorstwa i jego utrzymaniem, wytyczony przez osobę podejmującą działalność musi więc zakładać nastawienie na trwanie działalności w dłuższym przedziale czasowym.

Sąd orzekający w pełni podziela zaprezentowane powyżej poglądy. Wnioskodawczyni faktycznie odwiedzała w spornym okresie trzy osoby z kręgu jej bliskich ale brak jest dowodow czy świadczona przez nią pomoc była odpłatna . W tym miejscu wskazać należy ,że pomoc osobom bliskim z reguły jest świadczon przez członków rodziny nieodpłatnie , co najwyżej przy symbolicznej gratyfikacji. Procederem niespotykanym jest świadczenie jej w celu osiągnięcia zysku, co jest warunkiem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie miała natomiast żadnego klienta , który nie byłby z nią w jakich sposób powiązany rodzinnie.

Wskazać należy także, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym istnienie wpisu do ewidencji nie przesądza o faktycznym prowadzeniu działalności gospodarczej, jednakże prowadzi do domniemania prawnego, według którego osoba wpisana do ewidencji, która nie zgłosiła zawiadomienia o zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej, jest traktowana jako prowadząca taką działalność. Domniemanie to może być obalone w drodze przeprowadzenia przeciwdowodu, który obciąża stronę twierdzącą o faktach przeciwnych twierdzeniom wynikającym z domniemania. Do sfery ustaleń faktycznych należy, czy działalność gospodarcza rzeczywiście jest wykonywana, czy też zaprzestano jej prowadzenia lub w ogóle nie podjęto, co powoduje wyłączenie z obowiązku ubezpieczenia. Obowiązek ubezpieczenia osoby prowadzącej pozarolniczą działalność - w tym działalność gospodarczą - wynika bowiem z faktycznego prowadzenia tej działalności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2007 r. sygn. III UK 133/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2008, Nr 7-8, poz. 114, str. 332; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2010 r., sygn. I UK 240/09, LEX nr 585723; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2010 r. sygn. II UK 186/09, sygn. LEX nr 590235; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2010 r. sygn. I UK 221/09, LEX nr 585715).

W świetle wskazanych okoliczności Sąd przyjął, że zgłoszenie prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej przez odwołującą było czynnością pozorną w rozumieniu art. 83 k.c. Pozorność jej polegała na tym, że zgłoszenie prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej nastąpiło wyłącznie w celu objęcia wnioskodawczyni ubezpieczeniem z tego tytułu, a w konsekwencji zapewnienia świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Podnieść należy ,iż wnioskodawczyni nie miała wcześniej żadnego tytułu do ubezpieczeń. Od 2013 roku pozostawała bez pracy i była zarejestrowana jako bezrobotna. Wnioskodawczyni w żaden racjonalny sposób nie potrafiła uzasadnić dlaczego rozpoczęła działalność gospodarczą dopiero w październiku 2017 roku, jak była w zaawansowanej ciąży a nie wcześniej, kiedy szanse na jej efektywne prowadzenie byłyby większe. Znamienne jest również ,że wnioskodawczyni po urodzeniu dziecka zawiesiła działalność we wrześniu 2018 roku i nawet nie próbowała ją nadal prowadzić. Argumentacja w tym zakresie jest nielogiczna bowiem w ocenie Sądu łatwiej jest dopasować godziny pracy w ramach samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej niż świadczyć pracę w reżimie stosunku pracy , nawet jeżeli co do zasady odbywa się to nocami , jak twierdzi wnioskodawczyni.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd Okręgowy uznał, że skoro odwołująca faktycznie nie prowadziła pozarolniczej działalności gospodarczej to Zakład Ubezpieczeń Społecznych prawidłowo uznał, że nie podlegała ona obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu.

Tym samym Sąd Okręgowy, w oparciu o treść art. art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawczyni.

.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem apelacji doręczyć pełn. wnioskodawczyni.

18.11.2019r