Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 września 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił J. P. prawa do zmiany wysokości emerytury powołując się na przepis art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że ubezpieczony nie przedłożył nowych dowodów ani nie ujawnił nowych okoliczności pozwalających na przeliczenie świadczenia / decyzja k. 102 akt ZUS plik II/.

W dniu 13 października 2016 r. wnioskodawca złożył odwołanie od powyższej decyzji wnosząc o jej zmianę. Wniósł o uwzględnienie w podstawie wymiaru emerytury wynagrodzenia uzyskanego w (...) Zakładach (...) w okresie od 10 lutego 1971 r. do 31 grudnia 1979 r. na podstawie danych zapisanych przez ZUS na koncie płatnika ( (...)) przed 1 stycznia 1999 roku względnie wynagrodzenia wynoszącego 140 % przeciętnego wynagrodzenia. / odwołanie k. 2-5/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, dodatkowo argumentując, że za lata 1971-1979 organ rentowy jako uzupełnienie udokumentowanych zarobków, wobec niezachowania się dokumentacji płacowej przyjęto wynagrodzenie minimalne. Podał także, że przy ustaleniu wysokości emerytury dokonał poświadczenia okresu zatrudnienia w spornym okresie z zastosowaniem (...) (106-261), z którego wynika, że zakład pracy przed 1999 r. rozliczał się deklaracjami bezimiennymi. /odpowiedź na odwołanie k. 6- 6 odw./

Na rozprawie z dnia 4 kwietnia 2017 r. pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania. /stanowisko wnioskodawcy k. 19, stanowisko pełnomocnika ZUS k. 19/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. P. urodził się (...) / wniosek k. 1-5 akt ZUS plik II/

Od 12 maja 1999 roku do 31 maja 2001 roku oraz od 1 maja 2002 r. do 30 kwietnia 2010 r. wnioskodawca miał ustalone prawo do renty z tytułu z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Wypłatę renty wstrzymano od 1 października 2008 r. tj. od ustania zatrudnienia /wyrok k. 32 akt ZUS plik I, decyzje k. 42 odw., 57-58 odw., 68, 83, 110, 179, 43 akt ZUS plik I/

We wniosku złożonym w dniu 20 sierpnia 2008 r. wnioskodawca wniósł o przyznanie prawa do emerytury z uwzględnieniem podstawy wymiaru przyjętej do ustalenia renty / wniosek k. 1-5 akt ZUS plik II, kwestionariusz okresów składkowych i nieskładkowych k. 7-7 odw. akt ZUS plik II/

Decyzją z dnia 19 września 2008 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych – I Oddział w Ł. przyznał wnioskodawcy emeryturę od 1 sierpnia 2008 r., to jest od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Do ustalenia podstawy wymiaru przyjęto podstawę wymiaru dotychczas pobieranej renty tj. przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 9 lat kalendarzowych tj. 1980 - 1988, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 131,66%, oraz kwotę bazową 1.220,89 zł. Do ustalenia wysokości emerytury przyjęto 37 lat okresów składkowych oraz 2 lata i 2 miesiące okresów nieskładkowych. Świadczenie zostało zawieszone wobec kontynuowania zatrudnienia. / decyzja k. 41-42 akt ZUS plik II, karta przebiegu zatrudnienia k. 53, 54 akt ZUS plik II/

Wypłatę emerytury wznowiono od 1 października 2008 r. tj. od ustania zatrudnienia. / decyzja k. 57-58 odw. akt ZUS plik II/

Okresy nieudokumentowane, za które organ rentowy za podstawę wymiaru składek przyjął wynagrodzenie minimalne, to m.in. okres zatrudnienia od 10 lutego 1971 r. do 31 grudnia 1979 r. jako uzupełnienie udokumentowanych zarobków / wykaz okresów, za które brak udokumentowanych wynagrodzeń k. 80 akt ZUS plik II, odpowiedź na odwołanie k. 6-6 odw./.

We wniosku złożonym w dniu 8 września 2016 r. wnioskodawca wniósł o ponowne przeliczenie emerytury z uwzględnieniem faktycznie uzyskiwanych wynagrodzeń w latach 1971-1989 na podstawie danych zarejestrowanych na koncie ubezpieczonego. /wniosek k. 98-101 akt ZUS plik II/

Do wniosku nie zostały załączone żadne dokumenty. /okoliczność bezsporna/

W okresie od 10 lutego 1971 r. do 31 maja 1989 r. wnioskodawca był zatrudniony w (...) Zakładach (...) w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku montera instalacji sanitarnych i grzewczych - brygadzisty i spawacza – brygadzisty. Ze świadectwa pracy z dnia 5 czerwca 1989 r. wynika, że wnioskodawca otrzymywał ostatnio wynagrodzenie określone stawką wynoszącą 280 zł, premię uznaniową i dodatek stażowy. Z dokumentacji osobowej (opinii pracodawcy, karta przebiegu zatrudnienia) wynika, że ubezpieczony początkowo był zatrudniony na stanowisku montera instalacji i urządzeń grzewczych, od 1 sierpnia 1982 r. na stanowisku brygadzisty montera, a od 1 lipca 1984 r. na stanowisku brygadzisty spawacza / okoliczność bezsporna; świadectwo pracy z 5.06.1989 r., opinia z 26.08.1988 r., karta przebiegu zatrudnienia bez daty - akta osobowe – koperta k. 25, świadectwo pracy z 3.11.1998 r. – akta osobowe – koperta k. 25 oraz k. 34 akt ZUS plik II, świadectwo pracy z 10.04.1995 r. k. 7 akt ZUS plik I, świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach k. 9 akt ZUS plik II/

Z okresu pracy w (...) Zakładach (...) w Ł. zaświadczeniami wystawionymi na druku Rp-7 wykazane zostały zarobki wnioskodawcy z lat 1980-1989. Z tych lat zachowały się karty wynagrodzeń. / zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 3.11.1998 r., 21.02.2000 r. - akta osobowe – koperta k. 25 oraz k. 18, 43, 44 akt ZUS plik I, karty wynagrodzeń - akta osobowe – koperta k. 25/

Powyższy zakład pracy przed 1999 r. rozliczał się deklaracjami bezimiennymi. /skrócone potwierdzenie ubezpieczenia pracowników k. 110 akt ZUS plik II/

Ze spornego okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Zakładach (...) w Ł. brak jest dokumentacji płacowej. Za okres ten nie zachowały się również umowy o pracę i angaże określające wynagrodzenie. / okoliczność bezsporna/

W spornym okresie w (...) Zakładach (...) wnioskodawca pracował na stanowisku brygadzisty (od 1975-1976 r.). Jego wynagrodzenie było określone stawką akordową – do 1980 r. Rozliczenie następowało w systemie akordowym i zależało od ilości wykonanej pracy. Wynagrodzenie było wyliczane w ten sposób, że za wyrobienie 100 % normy była wypłacana konkretna kwota za wykonanie konkretnej pracy. Stawka była ustalona godzinowo i następnie mnożona przez współczynnik wykonania przypadku wykonania 100 % wynagrodzenie wyrażało się co najmniej wysokością stawki godzinowej. W przypadku wykonania 170 % normy, stawka godzinowa była mnożona przez 170. W przypadku niewykonania normy nie wypłacano wynagrodzenia.

/zeznania wnioskodawcy 00:10:02 – 00:10:24 - płyta CD k. 30 w zw. z k. 19 odw./

Jako brygadzista wnioskodawca wykonywał te same obowiązki i był wynagradzany według tych samych zasad co pozostali pracownicy, z tym rozróżnieniem, że dodatkowo otrzymywał dodatek brygadzistowski. Zdarzało się, że wnioskodawcy na stanowisku brygadzisty nikt nie podlegał. Ponadto wnioskodawca otrzymywał także dodatek za magazyn. /zeznania wnioskodawcy 00:10:02 – 00:10:24 - płyta CD k. 30 w zw. z k. 19 odw./

W zakładzie pracy były także premie uznaniowe. O przyznaniu premii i jej wysokości decydował kierownik zakładu. Wysokość ewentualnej premii była zależna od ilości jak i jakości wykonanej pracy. Wysokość premii różniła się pomiędzy pracownikami na tych samych stanowiskach. /zeznania wnioskodawcy 00:10:02 – 00:10:24 - płyta CD k. 30 w zw. z k. 19 odw./

W spornym okresie wynagrodzenie pracy wnioskodawcy nie było wyższe niż w udokumentowanym okresie w tym zakładzie. Wnioskodawca pracował wówczas w tożsamym wymiarze czasu pracy co w okresie udokumentowanym, zakres prac po powierzeniu funkcji brygadzisty po 1979 r. nie uległ zmianie. /zeznania wnioskodawcy 00:10:02 – 00:10:24 - płyta CD k. 30 w zw. z k. 19 odw./

Opisany powyżej stan faktyczny Sąd ustalił głównie w oparciu o dokumenty zawarte w aktach organu rentowego, dokumenty zawarte w aktach osobowych wnioskodawcy, oraz zeznania wnioskodawcy.

Sąd Okręgowy dokonał oceny zgromadzonego materiału dowodowego

i zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Na podstawie art.114 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2016 r. poz. 887 z późn. zm.) wysokość świadczeń emerytalno – rentowych ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na ich wysokość.

Zgodnie z art.111 ust.1 ustawy wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art.15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)  z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)  z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)  z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego ustalona w sposób określony w ust.4 i 5 art.15.

Zgodnie zaś z obowiązującym od 1 stycznia 1999 r. art.15 ust.2a jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

W rozpoznawanej sprawie spór między stronami sprowadzał się do wysokości zarobków osiąganych przez wnioskodawcę w okresie zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w Ł. od 10 lutego 1971 r. do 31 grudnia 1979 r., za który to okres bezsprzecznie brak jest dokumentacji płacowej.

Organ rentowy za podstawę wymiaru składek w tym okresie przyjął wynagrodzenie minimalne, nadto wnioskodawca przyznał, że nie posiada żadnej dokumentacji, z której wynikałaby wysokość osiąganych przez niego zarobków w szczególności stawka godzinowa i ilość godzin przepracowanych przez niego spornym okresie w systemie akordowym. Za pozostały okres pracy w (...) Zakładach (...) w Ł. organ rentowy przyjął dochód udokumentowany kartami wynagrodzeń (zaświadczeniem Rp-7).

W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania Sądu Okręgowego wnioskodawca domagał się ustalenia, że wynagrodzenie jego w okresie zatrudnienia od 10 lutego 1971 r. do 31 grudnia 1979 r. odpowiadało 140 % przeciętnego wynagrodzenia (w przypadku niemożności jego ustalenia na podstawie danych zapisanych przez ZUS na koncie płatnika ( (...)) przed 1 stycznia 1999 roku).

Odnosząc się do powyższej spornej kwestii wskazać należy, że zgodnie z § 21 ust.1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011, Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. obowiązuje od 23 listopada 2011 r. i ma zastosowanie do wniosków w sprawach świadczeń złożonych od daty jego wejścia w życie. Zastąpiło ono rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz. 49, ze zm.), które dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości określało w sposób podobny. I tak zgodnie z § 20 pkt. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty dla pracowników były zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Orzeczenia Sądu Najwyższego jakie zapadły jeszcze na gruncie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. są zgodne co do tego, że ograniczenie co do środków dowodowych wynikające z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. obowiązujące w postępowaniu przed organem rentowym nie ma zastosowania w postępowaniu sądowym przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 KPC), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za celowe i pożądane. Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być zatem ustalana także przy pomocy innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia zainteresowanego / por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r. sygn. akt II UKN 186/97, opubl. OSNP 1998/11/342; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2006 r. sygn. I UK 115/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2007, Nr 17-18, poz. 257, str. 753/. Przy czym nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) / por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996r., sygn. akt I CKU 45/96, opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76; wyrok Sądu Najwyższego z 7 października 1998 r., sygn. II UKN 244/98, opubl. OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662/.

Mając powyższe na uwadze Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dokumentacji związanej ze spornym okresem pracy oraz dopuścił dowód z zeznań wnioskodawcy, co pozwoliło przeanalizować zasadność żądań odwołującego się.

Bezspornym jest, że za objęty sporem okres zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Zakładach (...) w Ł. od 10 lutego 1971 r. do 31 grudnia 1979 r. wynagrodzenie wnioskodawcy wyliczone na podstawie angaży określających grupę osobistego zaszeregowania i godzinową stawkę wynagrodzenia za powyższy okres zatrudnienia było niemożliwe do wyliczenia wobec braku dokumentacji płacowej, umów o pracę i angaży za ten okres.

Poza powyższą bezsporną okolicznością, która nie ma wpływu na wysokość świadczenia emerytalnego wnioskodawcy, wnioskodawca na poparcie swojego żądania nie przedstawił żadnych miarodajnych dowodów pozwalających na ustalenie uzyskiwanych przez niego zarobków w sposób odmienny niż to zostało uczynione w wyliczeniu ZUS, ustalającym wskaźnik podstawy wymiaru tożsamy do wskaźnika wskazanego w decyzji z dnia 19 września 2008 r. Wnioskodawca nie przedstawił żadnego dowodu z dokumentu, ani z zeznań świadków na okoliczność faktycznej wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego przez wnioskodawcę. Dostępny zaś w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do poczynienia innych niż przyjęte przez ZUS ustaleń faktycznych w zakresie wysokości otrzymanego przez wnioskodawcę wynagrodzenia. Za objęty sporem okres zatrudnienia wnioskodawcy nie zachowały się angaże określające wynagrodzenie wnioskodawcy. Jednocześnie żaden z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych nie potwierdził w jakiej faktycznie wysokości wynagrodzenie zasadnicze było wnioskodawcy wypłacane a także czy i w jakiej faktycznie wysokości premia było wnioskodawcy wypłacane. Obowiązującego u pracodawcy regulaminu wynagradzania czy premiowania określającego kwestie warunków wypłaty premii i innych dodatków wnioskodawca nie przedstawił.

Zaznaczyć należy, że wynagrodzenie wnioskodawcy było ustalane w systemie akordowym i jak ustalono, było zależne od ilości wykonanej pracy. Pracownicy musieli wypracować ustaloną normę, a ostateczna wysokość zarobków osiąganych przez pracowników pracodawcy wnioskodawcy była różna w każdym miesiącu.

Tak poczynione ustalenia faktyczne nie pozwalały w uznaniu Sądu na ustalenie rzeczywistej wysokości wynagrodzeń otrzymywanych przez wnioskodawcę od 10 lutego 1971 r. do 31 grudnia 1979 r. Wnioskodawca, co wymaga zaznaczenia, nie przedstawił żadnego dokumentu pozwalającego na ustalenie faktycznej ilości wykonanej przez niego pracy, oraz zastosowanych stawek. Jednocześnie jak wskazano wyżej przyznał, że dokumentacji potwierdzającej własne zarobki ze spornego okresu nie posiada. Zeznania przesłuchanego w sprawie wnioskodawcy w uznaniu Sądu nie dały podstaw do ustalenia faktycznej wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego przez wnioskodawcę. Nie dostarczyły także jednoznacznych danych odnośnie wysokości otrzymywanej przez niego premii i innych dodatków. Wnioskodawca nie pamiętał bowiem wysokości otrzymywanego wynagrodzenia w tym dodatkowych składników wynagrodzenia. Wskazywał, że jego wynagrodzenie w spornym okresie nie było wyższe od wynagrodzenia uzyskanego w udokumentowany okres, nie pamiętał jednak dokładnie czy jego wynagrodzenie w spornym okresie nie było niższe niż wynagrodzenie uzyskane za udokumentowany okres. Ostatecznie ograniczył się jedynie do ogólnikowego stwierdzenia, że wysokość jego wynagrodzenia odpowiadała 140 % przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce.

Do ustalenia wysokości zarobków wnioskodawcy, o co wnosił, nie mogły także posłużyć dane z Urzędu Statystycznego dotyczące 140 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w okresie od 10 lutego 1971 r. do 31 grudnia 1979 r., gdyż wnioskodawca nie udowodnił, że zarobki w takiej konkretnie wysokości otrzymywał. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż przy ustaleniu podstawy wymiaru emerytury lub renty z dokumentacji innej niż dokumentacja płacowa uwzględnieniu, jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne, podlegają tylko te składniki wynagrodzenia, których wypłata w określonej wysokości oraz fakt odprowadzenia składki na ubezpieczenie społeczne jest niewątpliwy. W kwestii tej nie może istnieć żaden stan niepewności. Można oczywiście domniemywać, iż rzeczywiste wynagrodzenie wnioskodawcy było wyższe niż wyliczone ze stawki godzinowej wynikającej z angaży, ale tego faktu w sposób pewny i konkretny, co do wysokości wnioskodawca nie udowodnił.

Reasumując, wnioskodawca kwestionując wysokość zarobków przyjętych do ustalenia wysokości jego emerytury za okres od 10 lutego 1971 r. do 31 grudnia 1979 r., to jest lata zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w Ł., nie przedłożył żadnych nowych dowodów mających wpływ na wysokość świadczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyliczony według wariantu 9 lat kalendarzowych tj. 1980 - 1988, z uwzględnieniem płac minimalnych w spornym okresie, wyniósł 131,66%

Wskaźnik ten jest identyczny względem poprzednio obliczonego, a tym samym zgodnie z art. 111 nie zostały spełnione przesłanki do ponownego obliczenia wysokości emerytury wnioskodawcy.

Ponieważ wnioskodawca nie udowodnił okoliczności leżących u podstaw odwołania, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, Sąd Okręgowy odwołanie oddalił.

K. P.