Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 kwietnia 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił M. K. (1) prawa do renty socjalnej. W uzasadnieniu decyzji ZUS wskazał, iż w przypadku wnioskodawczyni naruszenie sprawności organizmu powodujące całkowitą niezdolność do pracy powinna powstać do 12.07.2000 r tj. do 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole: 12.07.2000 – 14.11.2002, 7.10.2003 – 30.08.2004, 20.09.2004 – 29.08.2005, 30.09.2005 – 12.07.2007. Natomiast Komisja Lekarska ustaliła, że wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy i niezdolna do samodzielnej egzystencji do 31.03.2024 r, a data powstania tej niezdolności to 18.06.2015 rok. Całkowita niezdolność do pracy nie pozostaje w związku z naruszeniem sprawności organizmu powstałym przed ukończeniem 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia lub w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej. Wobec powyższego brak jest prawa do renty socjalnej.

/decyzja – k. 9. Akt ZUS/

W odwołaniu z dnia 8 maja 2019 roku wnioskodawczyni nie zgodziła się z decyzją, wskazując, że jest niezdolna do pracy od daty wcześniejszej – przed ukończeniem 18 roku życia.

/ odwołanie - k. 3 akt /

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 5/

Decyzją z dnia 3 kwietnia 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił M. K. (1) prawa do renty rodzinnej po zmarłym L. K.. W uzasadnieniu decyzji ZUS wskazał, iż w przypadku wnioskodawczyni całkowita niezdolność do pracy powinna powstać do 12.07.1998 r tj. do 16 roku życia lub w trakcie nauki w szkole: 12.07.1998 – 14.11.2002, 7.10.2003 – 30.08.2004, 20.09.2004 – 29.08.2005, 30.09.2005 – 12.07.2007. Natomiast Komisja Lekarska ustaliła, że wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy i niezdolna do samodzielnej egzystencji do 31.03.2024 r, a data powstania tej niezdolności to 18.06.2015 rok. Wobec powyższego brak jest prawa do renty rodzinnej.

/decyzja – k. 13. Akt ZUS/

W odwołaniu z dnia 8 maja 2019 roku wnioskodawczyni nie zgodziła się z decyzją, wskazując, że jest niezdolna do pracy od daty wcześniejszej – przed ukończeniem 18 roku życia.

/ odwołanie - k. 3 akt VIII U1544/19/

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 5 akt VIII U 1544/19/

Sprawy z obu odwołań zostały połączone do wspólnego rozstrzygnięcia.

/postanowienie – k. 7 w zał. Aktach/

Wyrokiem z dnia 9 lutego 2021 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołania M. K. (1) od powyższych decyzji.

/wyrok k.96/

Apelacje od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik M. K. (1).

/apelacja k.107 – 109 odwrót/

Wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2021 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi na skutek złożonej apelacji od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 9 lutego 2021 roku uchylił zaskarżony wyrok oraz przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Łodzi do ponownego rozpoznania pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu za drugą instancję. W uzasadnieniu Sąd Apelacyjny wskazał, że Sąd Okręgowy przy ponownym rozpoznawaniu sprawy powinien przeprowadzić postępowanie dowodowe mające umożliwić mu miarodajną ocenę zdolności wnioskodawczyni do pracy oraz do samodzielnej egzystencji z punktu widzenia przesłanek warunkujących prawo do renty rodzinnej oraz renty socjalnej.

/wyrok k.127 oraz uzasadnienie k.128 – 135/

Rozpoznając ponownie sprawę Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni M. K. (1) urodziła się w dniu (...) Ukończyła LO z maturą, uczyła się w Studium języków obcych, Studium języków (...), policealnej szkole informatycznej. Naukę ukończyła w lipcu 2007 roku. Do tego czas pobierała rentę rodzinną.

/okoliczności bezsporne/

M. K. miała trudne i biedne dzieciństwo. Matka nie potrafiła zapewnić jej podstawowych warunków do życia, izolowała ją od otoczenia. W okresie nauki w liceum M. K. (1) sprawiała kłopoty wychowawcze. Była krnąbrna, nieposłuszna, często opuszczała lekcje. Nie potrafiła nawiązać kontaktów z rówieśnikami, była wyobcowana, agresywna w stosunku do rówieśników, otwarcie krytykowała i prowokowała nauczycieli, krytykowała system edukacji, miała obojętny stosunek do zajęć edukacyjnych, jak i rówieśników, z nikim nie nawiązała bliższych relacji.

/zeznania świadków: J. M. – k. 68 -70,P. K. – e- prot, z dnia 18.12.20 00:02:11 , A. O. min.00:06:06 – 00:10:34 , M. A. min.00:11:18 – 00:26:19 , M. K. (3) min.00:27:29 – 00:35:17 , E. N. min.00:35:54 – 00:39:56 , M. K. (4) min.00:40:50 – 00:49:07 rozprawy z dnia 24 maja 2022 r. , płyta CD k.227, B. G. k.290 w zw. z k.288 , informacja II LO w T. k. 16/

W dniu 28 grudnia 2018 r. M. K. złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty rodzinnej po zmarłym ojcu – L. K..

/ wniosek o rentę - k. 1 akt ZUS/

Orzeczeniem z dnia 21.02.2019 roku lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy do 29.02.2020 r. Data powstania całkowitej niezdolności do pracy to 14.01.2017 r.

/orzeczenie lekarza orzecznika k. 9 akt ZUS/

Komisja lekarska ZUS ustaliła, że wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy i niezdolna do samodzielnej egzystencji do 31.03.2024 r. Data powstania całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji to 18.06.2015 r.

/orzeczenie komisji lekarskiej - k.10 akt ZUS/

W dniu 28.12.2018 r M. K. złożyła wniosek o rentę socjalną.

/wniosek – k. 1 akt ZUS/

Orzeczeniem z dnia 21.02. 2019 roku lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy do 29.02.2020 r. Data powstania całkowitej niezdolności do pracy to 14.01.2017 r. Całkowita niezdolność do pracy nie pozostaje w związku z naruszeniem sprawności organizmu powstałym przed ukończeniem 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia lub w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

/orzeczenie lekarza orzecznika k. 6 akt ZUS/

Komisja lekarska ZUS ustaliła, że wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy do 31.03.2024 r. Data powstania całkowitej niezdolności do pracy to 18.06.2015 r. Całkowita niezdolność do pracy nie pozostaje w związku z naruszeniem sprawności organizmu powstałym przed ukończeniem 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia lub w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

/orzeczenie komisji lekarskiej - k.8 akt ZUS/

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 10.01.2019 r. wnioskodawczyni została skierowana do (...) dla osób z zaburzeniami psychicznymi.

/ okoliczność bezsporna/

Pierwotne zaburzenia psychiczne powstały u wnioskodawczyni w okresie adolescencji , czyli przed 18 rokiem życia.

/częściowo pisemna opinia biegłego psychiatry R. Ż. podstawowa i uzupełniająca – k. 22-29,82 - 86 /

U wnioskodawczyni stwierdzono: zaburzenia w funkcjonowaniu procesów poznawczych i czynności wykonawczych na skutek prawdopodobnych zmian organicznych (defekt psychotyczny) oraz długotrwałego stosowania leków , objawy znacznie zaburzonego krytycyzmu wobec swoich możliwości i zachowań, z negowaniem jakichkolwiek problemów życiowych i zdrowotnych , aktualnie nie wypowiada bezpośrednio treści urojeniowych, jednak przekonanie, że „wkrótce pojedzie do domu”, zachowania świadczące o tym , że jest gotowa do wyjazdu, można interpretować na granicy zaburzeń treści myślenia, obecnie wnioskodawczyni bezwzględnie wymaga opieki innych osób. W aktach sprawy rzeczywiście brak jest jednoznacznych dowodów na to, że już w okresie nauki w szkole średniej czy w szkołach policealnych wnioskodawczym miała objawy chorobowe. Jednak w wielu dokumentach (kurator, psycholog) i zeznaniach świadków (ciotka i brat wnioskodawczym) jest podkreślane, że wychowywała się w bardzo niesprzyjających warunkach. Rodzice rozstali się a matka nie była zainteresowana opieką czy pomocą córce. Mieszkały w bardzo złych warunkach i mimo pomocy z MOPS nie było warunków do nauki czy nawiązywania relacji społecznych. Matka nie była także zainteresowana problemami córki, więc nie było konsultacji czy diagnostyki w Poradni P. - Pedagogicznej, czy psychiatrycznej. O problemach w funkcjonowaniu psychicznym może świadczyć fakt, że powtarzała klasę w liceum, zmieniła szkołę. Po liceum podejmowała kilka razy naukę w różnych szkołach i przerywała. Biegły lekarz psychiatra dr R. Ż. stwierdził, że to było celowe zachowanie ukierunkowane na otrzymywanie świadczenia finansowego i określił, że to jest typowe w zaburzeniach osobowości i rozpoznał u wnioskodawczyni osobowość nieprawidłową - schizoidalną z okresową skłonnością do dekompensacji psychotycznych. Można to jednak ocenić odwrotnie i uznać, że wnioskodawczyni ze względu na swoje zaburzenia nie była w stanie skoncentrować się na nauce, zaplanować swojego działania, ukończyć szkołę i podjąć się działalności zarobkowej. Przy takiej interpretacji należałoby stwierdzić, że objawy chorobowe rozpoczęły się w trakcie nauki szkolnej.

/opinia k.146 – 148 biegłego sądowego neuropsychologa L. S./

Wnioskodawczyni od 3 lat przebywa w (...) w K. na mocy postanowienia Sądu. M. K. (1) po raz pierwszy została hospitalizowana z przyczyn psychiatrycznych w dniu 14 stycznia 2017 r. , w trybie nagłym , z powodu agresji , niszczenia mienia. Wcześniej nie była leczona psychiatrycznie. Była jeszcze dwukrotnie hospitalizowana psychiatrycznie. Podczas ostatniej hospitalizacji (...) wszczęto procedurę umieszczenia w (...) bez jej zgody. Badana jest dziwaczna, autystyczna, nadruchliwa , zmienia wątki wypowiedzi, chwilami rozkojarza się, ma niedokładne poczucie choroby psychicznej. Badana cierpi na przewlekłą chorobę psychiczną pod postacią schizofrenii paranoidalnej. Z psychiatrycznego punktu widzenia M. K. (1) jest osobą całkowicie niezdolną do pracy trwale. Jako początek tej niezdolności należy przyjąć datę 14 stycznia 2017 r. tj. datę pierwszej hospitalizacji psychiatrycznej i początku leczenia psychiatrycznego. Złożone w niniejszej sprawie zeznania świadków wskazują, że przed 18 rokiem życia u wnioskodawczyni powstały zaburzenia psychiczne pod postacią osobowości schizoidalnej. Opisywane zaburzenia zachowania , dziwaczność , wyobcowanie to potwierdzają. Nie ma jednak dowodów, że przed 2017 r. występowały bardziej nasilone objawy chorobowe, które powodowałyby długotrwałą niezdolność do pracy. Przyczyn zaburzeń występujących przed 18 rokiem życia należy upatrywać m.in. w wyjątkowo niekorzystnych warunkach środowiskowych, w których wnioskodawczyni wychowywała się. Wnioskodawczyni nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

/opinia k.151 – 153 , opinia uzupełniająca k.292 biegłego sądowego psychiatry G. P./

M. K. (1) od wielu lat jest leczona psychiatrycznie. Brak jest w aktach dokumentacji medycznej potwierdzającej leczenia schorzeń somatycznych dlatego opinie psychiatryczne są w tej sprawie kluczowe. Z przyczyn psychiatrycznych wnioskodawczyni jest trwale całkowicie niezdolna do pracy od stycznia 2017 r. Analiza akt sprawy , w tym dokumentacji medycznej oraz opisy badania lekarskiego ubezpieczonej dokonanych przez poprzednich biegłych nie przedstawia takiego nasilenia i zaawansowania ww. schorzeń oraz dolegliwości u ubezpieczonej by wynikający z tego stopień naruszenia sprawności organizmu badanej był podstawą orzeczenia niezdolności do samodzielnej egzystencji.

/opinia k.165 – 169 biegłego sądowego specjalisty w zakresie medycyny pracy P. R./

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie , opierając się na dokumentach załączonych do akt oraz akt ubezpieczeniowych oraz opiniach biegłych sądowych . Ponadto Sąd czynił także ustalenia na podstawie zeznań świadków, którzy byli zgodni, co do zaburzeń, jakie występowały w zachowaniu wnioskodawczyni , co najmniej od okresu nauki w szkole średniej. W tym miejscu Sąd pragnie podkreślić, że opinia biegłego sądowego psychologa stanowi jedynie opinią pomocniczą dla opinii biegłego psychiatry , który właśnie w oparciu o opinię biegłego psychologa może wydać pełną opinię na temat badanego.

Złożone w sprawie opinie psychiatry (dr P.), psychologa i specjalisty z zakresu medycyny pracy są jasne, zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawczyni, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie wnioskodawczyni. Sąd oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową opinii powołanych w sprawie biegłych. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegli wydali opinie po przeprowadzeniu stosownych badań i analizie dostępnej dokumentacji lekarskiej wnioskodawczyni. Określili schorzenia występujące u wnioskodawczyni oraz ocenili ich znaczenie w kwestii zdolności wnioskodawczyni do pracy i samodzielnej egzystencji. Zdaniem Sądu opinie biegłych są rzetelne, zostały sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, a wynikające z nich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Wskazać należy, że o ile ze złożonych w sprawie opinii biegłych: psychiatry G. P. oraz specjalisty medycyny pracy P. R. wynikało jednoznacznie ,że wnioskodawczyni cierpi na przewlekłą chorobę psychiczną pod postacią schizofrenii paranoidalnej , co czyni ją osobą całkowicie niezdolną do pracy trwale , a jako początek tej niezdolności należy przyjąć styczeń 2017 r. , o tyle biegły sądowy psychiatra R. Ż. wskazywał ,że wnioskodawczyni nie jest chora psychicznie oraz ,że jest zdolna do pracy od czerwca 2019 r. Tym niemniej biegli sądowi psychiatrzy byli zgodni, że pierwotne zaburzenia psychiczne powstały u wnioskodawczyni w okresie nauki w szkole średniej. Na tej podstawie Sąd doszedł do przekonania, że już przed 18 rokiem życia u wnioskodawczyni wystąpiło naruszenie sprawności organizmu , które ostatecznie rozwinęło się w całkowitą niezdolność do pracy. Wszyscy natomiast biegli byli zgodni ,że badana jest osobą zdolną do samodzielnej egzystencji. Sąd pominął w przeważającym zakresie dowód z opinii biegłego dr Ż., albowiem wnioski końcowe płynące z tej opinii były odosobnione, nawet biorąc po uwagę ustalenia orzecznicze ZUS. Dalszych wniosków dowodowych w zakresie opinii biegłych strony nie zgłaszały.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego zasadnym okazało się odwołanie wnioskodawczyni od decyzji odmawiającej jej prawa do renty socjalnej.

Zgodnie z treścią art. 4 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 roku o rencie socjalnej (tj. Dz. U. z 2022 r., poz.240) renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1) przed ukończeniem 18 roku życia;

2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25 roku życia;

3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej,

przy czym osobie, która spełnia powyższe warunki przysługuje renta socjalna stała - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała albo renta socjalna okresowa - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa (ust. 2), z tym, że renta socjalna okresowa przysługuje przez okres wskazany w decyzji jednostki organizacyjnej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ust. 3).

Z kolei na mocy art. 5 cytowanej ustawy ustalenia całkowitej niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik Zakładu, na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia
17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, Nr 1440 ).

Natomiast w myśl art. 15 tej ustawy w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio: art. 12-14, art. 61, art. 78-81, art. 88, art. 89, art. 93, art. 94, art. 98, art. 100 ust. 1 i 2, art. 101, art. 102 ust. 1, art. 104 ust. 4, art. 107, art. 114, art. 116 ust. 1b i 2, art. 118 ust. 1-5, art. 119 ust. 1, art. 121, art. 122 ust. 1, art. 126, art. 128, art. 129 ust. 1, art. 130 ust. 1, art. 133-135, art. 136a i art. 138-144 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Zgodnie z treścią art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tj. Dz.U. z 2022 r. , poz.504) niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust. 1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2).

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało jednoznacznie ,że wnioskodawczyni jest osobą trwale całkowicie niezdolną do pracy z uwagi na występujące u niej zaburzenia psychiatryczne. Wprawdzie na podstawie zebranego materiału dowodowego nie sposób przyjąć ,że wnioskodawczyni stała się całkowicie niezdolna do pracy przed ukończeniem 18 roku życia, to jednak zaburzenia jakie występowały w zachowaniu wnioskodawczyni, co najmniej od okresu nauki w szkole średniej wskazywały na rozwijające się u niej schorzenie psychiczne, które ostatecznie skutkowało powstaniem u niej całkowitej niezdolności do pracy. W tym miejscu wskazać należy, że norma prawna wynikająca z art. 4 ust. 1 ustawy z 2003 r. o rencie socjalnej dotyczy zarówno sytuacji, gdy całkowita niezdolność do pracy powstała jednocześnie z naruszeniem sprawności organizmu, jak i sytuacji, gdy powstała w okresie późniejszym. W okresach przewidzianych w art. 4 ust. 1 pkt 1-3 musi powstać naruszenie sprawności organizmu, "z powodu" którego doszło do całkowitej niezdolności do pracy. Inaczej mówiąc, całkowita niezdolność do pracy musi być spowodowana (pozostawać w związku przyczynowym z) naruszeniem sprawności organizmu, które powstało w okresach wymienionych w art. 4 ust. 1 pkt 1-3 ustawy. Nie można wykluczyć sytuacji, w której całkowita niezdolność do pracy powstanie później niż naruszenie sprawności organizmu. Zdarzy się to wówczas, gdy zmiany chorobowe u osoby, u której doszło do naruszenia sprawności organizmu, nasilą się później do tego stopnia, że uniemożliwią jej wykonywanie jakiejkolwiek pracy. /por. postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 grudnia 2021 r. , I (...) 325/21/ i taka też sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie, co wynika z poczynionych ustaleń faktycznych, który organ rentowy skutecznie nie zakwestionował.

Wobec powyższego ,Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 3 kwietnia 2019 roku (...) i przyznał M. K. (1) prawo do renty socjalnej od dnia 1 grudnia 2018 roku na stałe, wobec tego, że wnioskodawczyni złożyła wniosek o rentę w grudniu 2018 roku oraz ustalono, że całkowita niezdolność do pracy ma charakter trwały.

W odniesieniu zaś do decyzji odmawiającej wnioskodawczyni prawa do renty rodzinnej, odwołanie okazało się niezasadne i jako takie podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 68 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione mają prawo do renty rodzinnej:

1) do ukończenia 16 lat;

2) do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia, albo

3) bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o którym mowa w pkt 1 lub 2.

Prawo do renty rodzinnej przysługuje tylko takiemu dziecku całkowicie niezdolnemu do pracy, a także niezdolnemu do samodzielnej egzystencji, które nie miało możliwości uzyskania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, a więc takiemu, które stało się niezdolne do pracy w czasie, gdy nie mogło podlegać ubezpieczeniu społecznemu z powodu wieku lub uczęszczania do szkoły. Ustawodawca nie przyznał prawa do renty rodzinnej dzieciom zmarłego, które przed osiągnięciem wieku 16 lat lub przed ukończeniem szkoły stały się częściowo niezdolne do pracy, gdyż dzieci takie mogą korzystać, co prawda z ograniczonych, lecz istniejących możliwości zarobkowych. Ta sama logika przemawia za wyłączeniem prawa do renty rodzinnej dzieci, które stały się całkowicie niezdolne do pracy, w tym także niezdolne do samodzielnej egzystencji, po osiągnięciu tego wieku i ukończeniu nauki, gdyż w stosunku do nich nie było przeszkód do podjęcia pracy lub innej działalności łączącej się z obowiązkiem ubezpieczenia./tak Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 20 czerwca 2017 r. III AUa 881/16, por. także Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6 października 2016 r. III AUa 1875/15 LEX nr 2172498/.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, kiedy wnioskodawczyni stała się całkowicie niezdolna do pracy oraz czy jest jednocześnie niezdolna do samodzielnej egzystencji, bowiem od łącznego spełnienia tych przesłanek uzależnione było przyznanie jej prawo do renty rodzinnej.

W ocenie Sądu ustalenia dokonane w toku postępowania nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania ubezpieczonej prawa do renty rodzinnej z tytułu niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało bowiem jednoznacznie, że z uwagi na występujące schorzenia ubezpieczona jest wprawdzie osobą trwale całkowicie niezdolną do pracy, to jednak niezdolność ta powstała u niej z całą pewnością poza okresami wymienionymi w treści wskazanych przepisów prawa. Wprawdzie nie ulega wątpliwości ,że występujące u wnioskodawczyni schorzenia oraz aktualny stan zdrowia znacząco wpływają na komfort jej życia , to jednak stopień ich zaawansowania nie daje podstaw do uznania jej za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji.

Wobec stwierdzenia, że wnioskodawczyni nie spełnia ww. koniecznych przesłanek warunkujących, w myśl przepisu art. 68 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyznanie uprawnienia do świadczenia rentowego, zaskarżoną decyzję organu rentowego uznać należy za prawidłową.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie uznając je za niezasadne , o czym orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku.

S.B.