Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 sierpnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 22 maja 2015 roku odmówił H. L. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.
W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 6 sierpnia 2015 roku ubezpieczony został uznany za częściowo niezdolnego do pracy i że częściowa niezdolność do pracy nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy z dnia
10 maja 1974 roku.

/decyzja – k. 14 plik II akt ZUS/

W dniu 14 września 2015 roku H. L. złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 10 maja 1974 roku. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że po wypadku otrzymywał rentę, ale została mu ona bezprawnie zabrana w czasach stanu wojennego. Obecnie otrzymuje emeryturę w wysokości 958 zł, która nie wystarcza na zakup wyżywienia, oraz opłacenie czynszu. Z tego powodu jest zadłużony w banku na kwotę kilkunastu tysięcy złotych.

/odwołanie – k. 2/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 12 października 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie, podnosząc argumentację zawartą
w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo wskazał, że odwołujący od dnia 21 maja 2012 roku jest uprawniony do emerytury. Ponadto miał stwierdzoną częściową niezdolność do pracy z ogólnego stanu zdrowia w okresach od dnia 15 marca 1996 roku do dnia 28 lutego 1997 roku i od dnia 1 marca 1998 roku na stałe oraz całkowitą niezdolność do pracy z ogólnego stanu zdrowia w okresie od dnia 1 marca 1997 roku do dnia 28 lutego 1998 roku.

/odpowiedź na odwołanie – k. 4-4 odwrót/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca H. L. urodził się w dniu (...). Posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe. Z zawodu jest ślusarzem.

/okoliczności bezsporne/

H. L. pracował jako pomocnik maszynisty (...), manewrowy, ślusarz, portier.

/ okoliczności bezsporne /

W dniu w dniu 10 maja 1974 roku wnioskodawca uległ wypadkowi przy pracy i z tego tytułu pobierał rentę do 1986 roku.

/okoliczność bezsporna/

Wnioskodawca miał stwierdzoną częściową niezdolność do pracy z ogólnego stanu zdrowia w okresach od dnia 15 marca 1996 roku do dnia 28 lutego 1997 roku i od dnia 1 marca 1998 roku na stałe oraz całkowitą niezdolność do pracy z ogólnego stanu zdrowia w okresie od dnia 1 marca 1997 roku do dnia 28 lutego 1998 roku. Od dnia 21 maja 2012 roku jest uprawniony do emerytury.

/okoliczność bezsporna/

W dniu 22 maja 2015 roku H. L. złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

/wniosek – k. 1-4 plik II akt ZUS/

Lekarz Orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawcy
i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej, rozpoznał u niego stan po urazowej amputacji paliczków palców II i III ręki lewej (w dniu 10 maja 1974r.) z zachowaną czynnością ręki, chorobę niedokrwienną serca stabilną, stan po zawale serca w 1997 roku, nadciśnienie tętnicze, zmiany zwyrodnieniowo- dyskopatyczne kręgosłupa. Orzeczeniem z dnia 7 lipca 2015 roku Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

/orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS – k. 10 plik II akt ZUS, opinia lekarska Lekarza Orzecznika ZUS – k. 11-11 odwrót dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

W dniu 17 lipca 2015 roku wnioskodawca złożył sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS wskazując, że w jego ocenie stan jego zdrowia nie uległ poprawie i nadal jest niezdolny do pracy.

/sprzeciw – k. 12 dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

Komisja Lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawcy
i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u niego przewlekłą stabilną chorobę niedokrwienną serca po przebytym w 2007 roku zawale serca, nadciśnienie tętnicze poddające się farmakologii, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa bez cech zespołu korzeniowego, przebytą w 1974 roku pourazową amputację palców II i III ręki lewej z zachowaną funkcją chwytną ręki u osoby praworęcznej. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 6 sierpnia 2015 roku uznała, że wnioskodawca jest trwale częściowo niezdolny do pracy, częściowa niezdolność do pracy nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 10 maja 1974 roku.

/orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k. 13 plik II akt ZUS, opinia lekarska Komisji Lekarskiej ZUS – k. 18-20 dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

W wyniku powyższego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 6 sierpnia 2015 roku organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 19 sierpnia 2015 roku, odmówił H. L. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

/decyzja – k. 14 plik II akt ZUS/

W badaniu sądowo-neurologicznym rozpoznano u wnioskodawcy zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa bez istotnych deficytów neurologicznych, stan po urazie palców drugiego i trzeciego lewej ręki. W dniu 10 maja 1974 roku wnioskodawca doznał amputacji palców drugiego i trzeciego ręki lewej w trakcie wypadku w pracy. Odwołujący skarży się na bóle całego kręgosłupa, drętwienie stóp. Badaniem neurologicznym nie stwierdzono objawów uszkodzenia układu nerwowego, które powodowałyby niezdolność do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 10 maja 1974 roku.

/pisemna opinia biegłego sądowego neurologa J. B. – k. 8-9/

W badaniu sądowo-ortopedycznym rozpoznano u wnioskodawcy zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa bez upośledzenia funkcji z subiektywnym zespołem bólowym, stan po częściowej amputacji palców II i III ręki lewej z nieznacznym upośledzeniem funkcji ręki. W trakcie badania przedmiotowego stwierdzono, że u wnioskodawcy zachowana została chwytność ręki lewej po amputacji palców – styk opuszka kciuka z kikutami palców zachowany. K. palców są dobrze wygojone. Z punktu widzenia ortopedy wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 10 maja 1974 roku.

/pisemna opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu ortopedii M. S. – k. 12-13/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał na podstawie zgromadzonych dokumentów w aktach sprawy, aktach rentowych oraz opinii biegłych specjalistów z zakresu: neurologii i ortopedii. Opinie te są wiarygodne i zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawca, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie skarżącego. Biegli określili schorzenia występujące u badanego i ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych wnioskodawcy. Opinie biegłych, co do konkluzji są zbieżne z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS, zostały wyczerpująco uzasadnione, a końcowe wnioski orzecznicze wynikają w sposób logiczny z treści opinii. W ocenie Sądu nie ma podstaw do tego by podważać wiarygodność i moc dowodową opinii biegłych, a kwestia zdolności do pracy odwołującego się została dostatecznie wyjaśniona.

Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego
w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 15 lutego 1974r. II CR 817/73, nie publ).

Sąd pominął dowód z dokumentacji złożonej przez wnioskodawcę na rozprawie w dniu 24 października 2016 roku. Dokumentacja ta obejmowała bowiem wyniki badania pulsoksymetrem (...), który bada tętno oraz utlenienie krwi i jest badaniem medycyny niekonwencjonalnej. Dokumentacja ta pozostawała zatem bez wpływu na ocenę stanu zdrowia wnioskodawcy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 10 maja 1974 roku (opinie uzupełniające biegłych: neurologa – k. 37 i ortopedy k.39)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. (tekst jednolity Dz. U.
z 2015 r., poz. 1242ze zm.) ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy.

W myśl art. 16 ust. 1 analizowanej ustawy ustalenia tej niezdolności i jej związku
z chorobą zawodową lub z wypadkiem przy pracy dokonuje lekarz orzecznik ZUS.

Stosownie do art. 17 ust. 1 przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z tytułu ubezpieczenia wypadkowego stosuje się, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy, odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadczenia, o których mowa w ust. 1, przysługują niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową (ust. 2).

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 roku, poz.887 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1).

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującego się nie został spełniony warunek niezdolności do pracy. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłych specjalistów z zakresu: neurologii i ortopedii Sąd ustalił, że występujące u wnioskodawcy schorzenia nie powodują niezdolności do pracy.

Jak wynika z powyższych opinii u wnioskodawcy rozpoznano zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa bez upośledzenia funkcji z subiektywnym zespołem bólowym, stan po częściowej amputacji palców II i III ręki lewej z nieznacznym upośledzeniem funkcji ręki.
U wnioskodawcy zachowana została chwytność ręki lewej po amputacji palców, kikuty palców są dobrze wygojone. Z punktu widzenia neurologa i ortopedy wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 10 maja 1974 roku.

Opinie biegłych zostały doręczone zarówno pełnomocnikowi organu rentowego, jak
i wnioskodawcy. Odwołujący złożył jedynie wyniki badania Pulsoksymetrem (...), który bada tętno oraz utlenienie krwi i jest badaniem medycyny niekonwencjonalnej. Dokumentacja ta pozostawała zatem bez wpływu na ocenę stanu zdrowia wnioskodawcy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 10 maja 1974 roku i tak jak już wyżej wskazano pominięto dowód z tej dokumentacji.

Sąd podzielił opinie biegłych specjalistów z zakresu: neurologii i ortopedii uznając, że są one pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków.

Opinia biegłego może być oceniona przez Sąd i podważona dowodem z innej opinii. Ubezpieczony, jak każda strona w procesie, w myśl art. 6 k.c. winien dowodzić swoich racji,
a nie tylko przedstawiać poglądy. W konsekwencji w sprawie nie pojawiły się argumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności wskazanych opinii.

Z ustaleń Sądu wynika, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 10 maja 1974 roku.

Ostatecznie należy dodać, że zaskarżona decyzja zawiera wszystkie wymagane elementy, wskazane w art. 107 k.p.a., a organ rentowy dokonał wszechstronnego i wnikliwego zbadania przedmiotowej sprawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawcy.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy wraz z pouczeniem o prawie, sposobie
i terminie do wniesienia apelacji.

10.02.2017r.