Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 kwietnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił R. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że została ona wydana w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej z dnia 15 kwietnia 2013 roku, która stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

/decyzja z dnia 22 kwietnia 2013 roku k. 154 akt ZUS/

W odwołaniu złożonym w dniu 28 maja 2013 roku wnioskodawczyni wniosła o jej zmianę i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Odwołująca wskazała, iż jest osobą niepełnosprawną i z uwagi na występujące poważne zmiany w zakresie kręgosłupa nie nadaje się do pracy zarobkowej.

/ odwołanie z dnia 28 maja 2013 roku k. 2/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 26 czerwca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy przytoczył argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie z dnia 26 czerwca 2013 roku k. 3/

Na rozprawie w dniu 23 maja 2017 roku pełnomocnicy wnioskodawczyni poparli odwołanie. Natomiast pełnomocnik ZUS wniósł o oddalanie odwołania.

/stanowiska stron e - protokół z dnia 23 maja 2018 roku 00:11:07 - 00:15:58 - płyta CD k. 405/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni R. K. urodziła się (...).

/okoliczność bezsporna/

Wnioskodawczyni ma wykształcenie średnie ogólnokształcące, dotychczas pracowała jako pracownik biurowy, księgowa a ostatnio przez 11 lat jako sekretarka.

/okoliczność bezsporna/

W okresie od dnia 10 stycznia 2012 roku do dnia 31 stycznia 2013 roku R. K. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/okoliczność bezsporna/

W dniu 3 stycznia 2013 roku wnioskodawczyni złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek z dnia 3 stycznia 2013 roku k. 74 - 75 akt orzeczniczo-lekarskich ZUS/

Lekarz Orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawczyni i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej, rozpoznał u niej dyskopatię szyjną C5/C6 zoperowaną w listopadzie 2010 roku bez objawów korzeniowych, dyskopatię lędźwiową poziomą L5/S1 oraz łuszczycę. Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 13 lutego 2013 roku uznał, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy.

/ orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 13 lutego 2013 roku k. 143 - 144 akt ZUS, opinia lekarska z dnia 13 lutego 2013 roku k. 96 - 97 akt orzeczniczo-lekarskich ZUS/

W dniu 28 lutego 2013 roku wnioskodawczyni wniosła sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 13 lutego 2013 roku.

/sprzeciw z dnia 28 lutego 2013 roku k. 99 akt orzeczniczo -lekarskich ZUS/

Komisja Lekarska stwierdziła, że wymagana jest konsultacja neurologiczna ubezpieczonej.

/opinia lekarska z dnia 5 kwietnia 2013 roku k. 110 -112 akt orzeczniczo -lekarskich ZUS/

Lekarz Konsultant ZUS w opinii z dnia 8 kwietnia 2013 roku stwierdził, że rozpoznane u wnioskodawczyni schorzenie neurologiczne upośledza w chwili obecnej sprawność organizmu w stopniu powodującym częściową niezdolność do pracy zarobkowej. Niezdolność ta jest następstwem dysfunkcji 1 kg w przebiegu współistniejącego niewielkiego ubytku neurologicznego powstałego w następstwie przebytej operacji pjm C5-6 i zespołu bolesnego barku, który obecnie w znaczącym stopniu wpływa na sprawność 1 kg. Wyraźne oszczędzanie lewego barku i utrzymywanie 1 kg w pozycji wymuszonej narusza statykę odcinka szyjnego nasilając dolegliwości bólowe. Z uwagi na podejrzenie agrawacji objawów zaproponowano przed wydaniem ostatecznej opinii rozważenie konsultacji ortopedycznej celem oceny przyczyny bólów barku. Nie stwierdzono objawów korzeniowych i ubytkowych z odc. 1-S kręgosłupa. Podawane w wywiadzie zawroty głowy maja charakter subiektywny, nie stwierdzono w badaniu przedmiotowym zaburzeń koordynacji, także badania dodatkowe wykluczyły ośrodkową przyczynę dolegliwości / (...) głowy- bez zmian, angio - (...) naczyń mózgowych - norma, USG- D. tt domózgowych - norma, nie opisano też w w/w badaniach wpływu ułożenia głowy na przepływy w tt kręgowych /.

/opinia specjalistyczna lekarza konsultanta z dnia 8 kwietnia 2013 roku k. 113 - 116 akt orzeczniczo -lekarskich ZUS/

Komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 15 kwietnia 2013 roku stwierdziła, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy. Komisja lekarska rozpoznała zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego u osoby po przebytej operacji pjm. na poziomie C5/C6 w grudniu 2010 roku, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego z zadawalającym efektem leczenia oraz łuszczycę skóry.

/opinia lekarska z dnia 15 kwietnia 2013 roku k. 117 - 119 akt orzeczniczo -lekarskich ZUS, orzeczenie z dnia 15 kwietnia 2013 roku k. 153 akt ZUS)

U skarżącej z punktu widzenia neurologa dr J. Z., rozpoznano przebyty zabieg operacyjny dyskopatii C5/C6 z wtórnymi zmia­nami zwyrodnieniowymi obecnie z okresowym zespołem bólowym bez istotnego ograniczenia sprawności ruchowej. Biegły wskazał, że dyskretne zaniki mięśni 1-szej przestrzeni międzykostnej lewej dłoni po przebytej rwie barkowej w obecnie przeprowadzonym badaniu neurologicznym są powikłaniami zmian zwyrodnieniowych i pooperacyjnych. Biegły wyjaśnił, że rozpoznane u wnioskodawczyni zawroty głowy powodują ograniczenie zdol­ności do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej oraz pracy na wysokości. Po leczeniu szpitalnym ustalono rozpoznanie tzw. ośrodkowych zawrotów głowy - czyli nie wskazujących na uszkodzenie błędników. W późniejszym okresie opisano zawroty głowy po­łożeniowe. Podczas badania wnioskodawczyni skarżyła się na okresowe zawroty gło­wy. Oznacza to, że wówczas objawy te nie stanowiły istotnego problemu. Biegły wskazał, że u wnioskodawczyni nigdy nie rozpoznawano tzw. mielopatii szyjnej - wynikającej z uszkodzenia rdzenia kręgowego. Ustalono rozpoznanie zagra­żającej mielopatii, co nie jest równoznaczne z już istniejącym uszkodzeniem. M. szyjna polega głównie na występowaniu objawów niedowładu kończyn dolnych. Nadto biegły wskazał, że wnioskodawczyni nie przedstawiła żadnej dokumentacji leczenia objawów powikłań korzenio­wych po dacie złożenia wniosku. Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego nie muszą powodować żadnych dolegliwości. Objawy powikłań korzeniowych opisano jedynie w karcie informacyjnej z Oddziału Neurologii w T. z dnia 18 lutego 2013 roku. Nie rozpoznano ich po leczeniu w Oddziale Laryngologicznym tego szpitala do dnia 23 marca 2013 roku oraz po konsultacjach neurologa (dr K.­wiak) tj. z dnia 10 maja 2013 roku i z dnia 24 lipca 2013 roku. Następną datą w której rozpoznano objawy powikłań korzeniowych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego jest data 15 października 2013 roku. W przypadku braku dowodów na utrzymanie się objawów w okresie 18 lutego 2013 roku - 15 października 2013 roku powodujących długotrwałą niezdolność do pracy nie ma możliwości orzekania takiej niezdolności. Biegły zwrócił nadto uwagę, że rwa barkowa bez objawów porażennych jest zaburzeniem subiektywnym i polega na zespole bólowym, w przypadku gdy chora jest leczona przez neurologa i brak wpisu, że w tym okresie była leczona z powodu rwy barkowej świadczy o tym, że rwy w tym okresie nie było. Objawy te zwykle ustępują - w przypadku gdy nie ustąpią, powoduje to konieczność leczenia operacyj­nego - usunięcia przyczyny rwy barkowej. Biegły wskazał, że brak jest danych, iż leczenia takie wnioskodawczyni proponowano. Tak więc brak wpisów dotyczących leczenia rwy barkowej po dacie złożenia wniosku powoduje, że brak jest dowodu w sprawie.

Z pun­ktu widzenia neurologa brak jest więc podstaw do orzekania długotrwałej niezdolnoś­ci badanej do pracy zgodnej z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych. Ponadto biegły wskazał, że wnioskodawczyni nie wymaga badania przez biegłego neurochirurga.

/pisemna opinia biegłego sądowego neurologa J. Z. k. 8 - 9v oraz pisemna uzupełniająca opinia biegłego neurologa J. Z. k. 56 - 56v, k. 74 - 74v, k. 93 - 93v, k. 126 - 126v/

Z punktu widzenia laryngologa u wnioskodawczyni, rozpoznano obustronny symetryczny niedosłuch typu przewodzeniowego niewielkiego stopnia do dalszej obserwacji (w kierunku otosklerozy); zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego bez cech uszkodzenia obwodowego narządu przedsionkowego oraz przebytą operację kręgosłupa szyjnego (S.-R.) - w 2010 roku z powodu dyskopatii odcinka C5/C6. Biegły wskazał, że u wnioskodawczym nie stwierdzono uszkodzenia obwodowego narządu przedsionkowego tj. błędnika a zawroty głowy mają charakter ośrodkowy wobec tego w sprawie wnioskodawczyni istotne znaczenie ma opinia o zdolności do pracy wydana przez biegłego neurologa a nie laryngologa. Stwierdzony niewielki niedosłuch przewodzeniowy z towarzyszącymi subiektywnymi szumami usznymi wymaga jedynie dalszej obserwacji (w kierunku otosklerozy). Biegły nadto wyjaśnił, że zawroty głowy niezależnie od przyczyny stanowią profilaktyczne przeciwwskazanie do pracy na wysokości i przy maszynach w ruchu. Z kolei stwierdzony niedosłuch stanowi profilaktyczne przeciwwskazanie do pracy w narażeniu na hałas o poziomach ( powyżej 80dBA) stwarzających ryzyko progresji niedosłuchu. Zdaniem biegłego aktualnie stopień i charakter tych dolegliwości z punktu widzenia laryngologa nie powoduje niezdolności do pracy zarobkowej ani okresowej ani trwałej, częściowej lub całkowitej.

/pisemna opinia biegłego sądowego laryngologa S. K. k. 155 - 159/

U skarżącej z punktu widzenia neurologa dr B. S., rozpoznano bólowe ograniczenie ruchomości, osłabienie siły ręki lewej 4/5, zaniki mięśni pierwszej przestrzeni międzykostnej lewej ręki, subiektywne osłabienie czucia z powodu bólowego ograni­czenia ruchomości barku lewego, nie było możliwe stwierdzenie innych objawów korzeniowych lewostronnych, nie stwierdzono objawów ko­rzeniowych szyjno-barkowych prawostronnych.

Biegła wskazała, że dynamika procesu chorobowego wnioskodawczyni, skuteczność leczenia po­zwoliła ustalić, iż nasilenia dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego z promieniowaniem do barku lewego nasilały się okresowo. Odbyte porady neurolo­giczne w 2012 roku były (6 marca 2012 roku, 12 czerwca 2012 roku, 21 września 2012 roku, 19 grudnia 2012 roku oraz 10 maja 2013 roku) okresowe. Po skróconym, na własną prośbę wnioskodawczyni, leczeniu rehabili­tacyjnym ZUS w dniach 2-14 września 2012 roku badana nie była leczona rehabilitacyjnie. Fakt pobytu w szpitalu 15-18 lutego 2013 roku w celu pogłębienia diagnostyki usprawie­dliwia nieobecność w pracy, ale nie oznacza znacznego stopnia ograniczenia zdolności w wykopywaniu pracy zarobkowej po wyjściu ze szpitala.

Biegła wyjaśniła, że w celu potwierdzenia mielopatii wykonuje się badania obrazowe oraz rezonans magnetyczny kręgosłupa. Na ich podstawie można ocenić skale oraz rodzaj zmian chorobowych umiejscowionych w okolicy rdzenia kręgowego. U powódki w bada­niach komputerowych i rezonansu magnetycznego kręgosłupa szyjnego z dnia 7 grudnia 2011 roku stwierdzono na poziomie C5-C6 modelowanie worka oponowego i rdzenia kręgowego przez nawrotową resztkową przepuklinę lub nawarstwienia zwyrodnieniowe na krawędziach trzonów. Dnia 18 stycznia 2012 roku neuro­chirurg rozpoznał dyskopatię szyjną z cechami mielopatii. Zalecił rehabilitację, w razie nieskuteczności rozważenie reoperacji. W czasie hospitaliza­cji w Oddziale Neurologii w dniach 23-26 stycznia 2013 roku rozpoznano korzeniowy zespół szyjno-barkowy, rwę szyjno-barkową lewostronną, stan po operacji jądra miażdżystego. Badanie komputerowe kręgosłupa szyjnego z dnia 25 stycznia 2013 roku wykazało osteofity na tylnych krawędziach trzonów na poziomie C5-C6, wymiar AP kanału na tym poziomie 9 mm - stenoza bezwzględna. Stan po wszczepieniu protezy krążka na tym poziomie. Zniesienie lordozy szyjnej z kyfotycznym ustawieniem kręgosłupa szyjnego. S. trzonów C5-C6. W czasie hospitalizacji w Oddziale Neurologicznym 15-18 lutego 2013 roku wykonano badanie rezonansu magnetycznego kręgosłupa szyjnego. Stwierdzono: stan po zabiegu C5/C6, lordoza szyjne zniesiona, wielopoziomowe obni­żenie przestrzeni m/k i osteofitoza krawędzi trzonów C4-C7 Na poziomie C5/C6 rdzeń kręgowy jest modelowany przez osteofitozę na krawędziach obu trzonów oraz przez pogrubiałe więzadło podłużne tylne. Poza tym zarysy kanału kręgowe­go gładkie, otwory m/k bez istotnych zwężeń. Rdzeń kręgowy w odcinku szyjnym typowej szerokości o gładkich zarysach i niezmienionym sygnale. W.­czym została wypisana z rozpoznaniem: korzeniowy zespół szyjno-barkowy lewo­stronny, mielopatia szyjna zagrażająca, osteofitoza krawędzi trzonów i hypertrofia więzadła podłużnego tylnego, wielopoziomowe dyskopatie w odcinku szyjnym kręgosłupa, stan po dyscektomii C5/C6, względna stenoza kanału kręgowego na poziomie C5/C6. Wnioskodawczyni została skierowana na konsultację neurochirurgiczną - brak in­formacji o odbytym badaniu . Biegła wyjaśniła, że mielopatia zazwyczaj postępuje bardzo powoli, wymaga leczenia operacyjnego. Chirurg usuwa zniszczony chorobą fragment kręgosłupa i zastępuje go implan­tem, który pozwala przywrócić w pewnym stopniu dotychczasową sprawność. Po operacji każdy z pacjentów wymaga zabiegów rehabilitacyjnych. Częścią rozpoznawania mielopatii szyjnej jest pogrubienie więzadła podłużnego. Prawdopodobnie w 2013 roku nie było objawów klinicznych potwierdzających mielopatię. Samo pogrubienie więzadeł nie wystarczy, aby rozpoznać mielopatię. W 2013 roku opisano mielopatię zagrażającą, a w 2015 roku mielopatię już występującą, ucisk rdzenia i nerwu rdzenia. Zatem zdaniem biegłej brak danych, na podstawie których można byłoby stwierdzić, że już w 2013 roku wnioskodawczyni utraciła zdolność do pracy. Wnioskodawczyni cierpi na schorzenia już od 2010 roku. Stan jej zdrowia ulega stopniowemu pogorszeniu.

Biegła wskazała także, że u wnioskodawczyni w czasie gdy była hospitalizowana w dniu 17 listopada 2015 roku rozpoznano rwę barkową obustronną. Wcześniej była rwa barkowa lewostronna w 2013 roku. Z rozpoznaniem rwy brakowej wnioskodawczyni została wypisana ze szpitala w styczniu 2013 roku. Biegła po analizie wszystkich badań wnioskodawczyni, orzecznika ZUS, komisji, konsultanta ZUS i lekarza neurologa prowadzącego stwierdziła, że występowało ograniczenie ruchomości barku lewego z osłabieniem subiektywnym siły ręki lewej i zaburzeniami czucia. Odruchy z kończyn górnych były zmienne, odruchy kończyny lewej były słabsze. W dalszych badaniach nie opisywano asymetrii odruchów. Było ograniczenie ruchomości barku lewego, ale samo ograniczenie ruchomości nie powoduje niezdolności do pracy. Orzecznik ZUS nie stwierdził żadnego ograniczenia ruchomości, które znacznie by ograniczało funkcję, nie stwierdził asymetrii w odruchach, wzmożonego napięcia mięśni. Opisał, że istnieje nieduże ograniczenie ruchomości w barku lewym, przy tym że wnioskodawczyni jest praworęczna. Nie stwierdził objawów korzeniowych. Było to podczas badania w lutym 2013 roku. Badanie z 21 lutego 2013 roku lekarz neurolog opisał że istnieją objawy bólowego odcinka szyjnego kręgosłupa z ograniczeniem ruchu odcinka szyjnego i stanu barkowego lewego. Badanie konsultanta ZUS neurologa odbyło się w kwietniu 2013 roku, stwierdził niewielki deficyt neurologiczny, było ograniczenie ruchomości barku lewego na I planie. Po orzeczeniu komisji ZUS wnioskodawczyni badana była neurologicznie w dniach 10 maja 2013 roku. Klinicznie stwierdzono zaburzenie ruchomości w odcinku szyjnym kręgosłu­pa, niewielkie wzmożone napięcie i zespół bólowy odcinka szyjnego. Nie opisano obja­wów świadczących o występującej rwie barkowej ale wpisano rozpoznanie zespół bólowy korzeniowy szyjny z rwą barkową lewostronna, stan po operacji kręgosłupa C5-C6 2010 roku napadowe zawroty głowy ośrodkowe. Dnia 24 lipca 2013 roku stwierdzono: zawroty głowy, zespół bólowy korzeniowy kręgosłupa szyjnego bez objawów rwy barkowej lewostronnej. Dnia 24 września 2013 roku wnioskodawczyni była badana przez biegłego neurologa, który nie stwierdził objawów korzeniowych poza nieznacznym zanikiem pierwszej przestrzeni międzykostnej lewej ręki i żywszym odruchu z kości promieniowej prawej. Uznał badaną za zdolną do pracy zarobkowej. Nasilenie dolegliwości bólowych odcinka szyjnego z rwą barkową lewostronną opisano w dniu 15 października 2013 roku. Zalecono leczenie farmakologiczne. Ponowne nasilenie zawrotów głowy oraz dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego opisano 7 stycznia 2014 roku i 13 lutego 2014 roku. W dniach 3-7 kwietnia 2014 roku wnioskodawczyni była hospitalizowana w Oddziale Neurologii z powodu nasilonych dolegliwości bólowych odcinka szyjnego kręgosłupa o charakterze rwy barkowej lewostronnej. Badanie MR odcinka szyjnego wykazało osteofity tylnokrawędziowe zwężające kanał kręgowy i oba otwory boczne, ucisk rdzenia przez ww. opisa­ne osteofity i obustronny ucisk korzeni nerwowych rdzeniowych. Po hospitali­zacji wnioskodawczyni badana była przez neurologa 15 kwietnia 2014 roku. Neurolog rozpoznał zagrażającą myelopatię szyjną. Wnioskodawczyni po badaniu neurologicznym 15 kwietnia 2014 roku nie była leczona z powodu dolegliwości bólowych i powikłań korzeniowych związanych z odcinkiem szyjnym kręgosłupa. Oznacza to, że nastąpiła remisja obja­wów. Kolejne leczenie wnioskodawczyni podjęła 17 listopada 2015 roku (hospitalizacja w Oddziale Neurologicznym 17-19 listopada2015 roku). Wykonano badanie MR kręgosłupa szyjnego, które wykazało pogłębienie zwężenia światła kanału kręgowego i ucisku rdzenia przez osteofity. Skierowano bada­ną na konsultację neurochirurgiczną, zalecono leczenie ambulatoryjne i rehabilitacyjne. Dokumentów w zakresie leczenie neurochirurgicznego nie przedstawiono.

Biegła wyjaśniła, że rwa barkowa może występować falami, pojawiać się i ustępować. W okresie zaostrzenia wystąpienia objawów korzeniowych chory staje się niezdolny do pracy. Jeżeli jest zapalna rwa barkowa to może dojść do wyleczenia. Gdy są zmiany zwyrodnieniowe jak u wnioskodawczyni rwa barkowa może nawracać. Nawraca z różną siłą w zależności od czynników. Sam deficyt neurologiczny u wnioskodawczyni był niewielki. Poprawa w 2013 roku polegała na tym, że nie było objawów korzeniowych. Istniało ograniczenie ruchomości odcinka szyjnego i barku lewego. Rwa kulszowa objawia się zespołem bólowym. W styczniu 2013 roku było wykonane badanie TK kręgosłupa szyjnego, a w lutym było wykonane badanie rezonansu magnetycznego. Te badania potwierdziły zmiany zwyrodnieniowe, zespół bólowy barku. Nie można stwierdzić czy wtedy było ograniczenie ruchomości barku. W czasie hospitalizacji w listopadzie 2015 roku wykonano u wnioskodawczyni RM, który wykazał pogłębienie się zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa zwężających światło kanału kręgowego krytycznie oraz obu otworów bocznych. Opisano wyraźny ucisk rdzenia kręgowego oraz obustronny ucisk korzeni nerwów rdzeniowych po stronie lewej. Porównując dwa badania rezonansu jest wyraźne pogorszenie w stanie zdrowia wnioskodawczyni. Zmiany stopniowo narastają, jeżeli są w postaci osteofitów, jak u wnioskodawczyni. Proces pogarszania się stanu zdrowia wnioskodawczyni trwał około 2 lat. W 2013 roku u wnioskodawczyni nie występowało znaczne ograniczenie ruchomości kończyny. W 2015 roku na podstawie badania stwierdzam, że takie znaczne ograniczenie już było. Dopiero w 2015 roku występuje znaczny ucisk na korzenie rdzeniowe. W listopadzie 2015 roku podczas badania nie stwierdzono rwy barkowej prawostronnej. Nie było ograniczenia ruchomości prawego barku. Było ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego. Biegła rozpoznałam rwę barkową lewostronną. Uzasadnia to rozpoznanie częściowej niezdolności do pracy od daty hospitalizacji. Biegła uznała częściową niezdolność z uwagi na ostry zespół bólowy lewego barku z zaburzeniami czucia, które sugerowały podrażnienie korzeni od c3-c4-c5-c6. Niezdolność do pracy decydują objawy czyli w postaci ograniczenia ruchomości, objawów korzeniowych.

Biegła wskazała, że u wnioskodawczyni występował w czasie pobierania renty zespół bólowy z ograniczeniem ruchomości kręgosłupa szyjnego, zespół bólowy barku lewego z osłabieniem siły ręki lewej, zaburzeniami czucia, stwierdzoną asymetrią w odruchach. Ten zakres był zmienny. Było ograniczenie znaczne, potem było takie samo, ale nie powodowało pogłębienia się objawów. Według dokumentacji wnioskodawczyni zaadaptowała się do ograniczenia ruchów kręgosłupa szyjnego. Ograniczenie barku było zmienne. Asymetria w odruchach była zmienna. Zaburzenia w czuciu też były zmienne. Zdaniem biegłej pomimo tych objawów wnioskodawczyni odzyskała zdolność do pracy w 2013 roku. Wynikało to z adaptacji.

Wnioskodawczyni nie była niezdolna do pracy nadal tj. od dnia 23 stycznia 2013 roku do dnia 8 kwietnia 2013 roku. Występowały zaostrzenia w dniach 15-18 lutego 2013 roku (hospitalizacja w Oddziale Neurologii) + zwolnienie lekarskie od 19 lutego do 2 marca 2013 roku, 21 lutego 2013 roku (badanie neurologa) oraz 12-15 marca 2013 roku i 19-23 marca 2013 roku (hospitalizacja w Oddziale Laryngologicznym). Zaostrzenia zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego z rwą barkową lewostronną były okresowe.

W ocenie biegłego wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy od dnia 17 listopada 2015 roku (dzień hospitalizacji w Oddziale Neurologii Szpitala w T.) do dnia 16 listopada 2016 roku, natomiast po dniu 31 stycznia 2013 roku była zdolna do podjęcia pracy zawodowej. W ocenie neurologa wnioskodawczyni nie wymaga oceny przez biegłego innej specjalizacji poza biegłymi wyznaczonymi przez Sąd.

/pisemna opinia biegłego sądowego neurologa B. S. k. 222 - 225, pisemna uzupełniająca opinia biegłego neurologa B. S. k. 260 - 262, k. 338 -339, k.355 oraz ustna uzupełniająca opinia biegłego neurologa B. S. e - protokół z dnia 30 czerwca 2016 roku 00:03:59 - 01:20:34 - płyta CD k. 280, k

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w prawie – dokumentów załączonych do akt sprawy w tym aktach ubezpieczeniowych oraz opinii biegłych. W ocenie Sądu opinie wszystkich biegłych jakie zostały wydane w sprawie są rzetelne i Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności aby je zdyskredytować.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd nie uwzględnił wniosku pełnomocnika wnioskodawczyni o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego neurologa oraz dodatkowo z opinii neurochirurga, uznając iż pisemne opinie podstawowe jak i kilka uzupełniających dwóch biegłych neurologów w pełni wyjaśniły zastrzeżenia skarżącego. Biegli zwrócili uwagę jakie schorzenia zostały u wnioskodawczyni rozpoznane oraz jaki mają one wpływ na ustalenie zdolności do pracy. We wnioskach końcowych biegli jednomyślnie wskazali, że brak podstaw do uznania R. K. za osobę niezdolna do pracy z neurologicznego punktu widzenia od dnia 31 stycznia 2013 roku tj. po zakończeniu pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy. Dla niniejszej sprawy znaczenie miała aktualnie wydane opinie podstawowe oraz kilka uzupełniających biegłych neurologów, z których to wnika, że wnioskodawczyni, wprawdzie ma rozpoznane liczne schorzenia, ale nie na tyle nasilone aby czyniły ją niezdolną do pracy. Zdaniem Sądu Okręgowego wydana przez biegłych w niniejszej sprawie opinie są jasna, pełne oraz wyczerpujące. Opinie biegłych, co do konkluzji zgodna z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS, zostały wyczerpująco uzasadniona, a końcowe wnioski orzecznicze wynikają w sposób logiczny z treści opinii.

Fakt, że opinie dwóch biegłych neurologów nie ma treści, odpowiadającej stronie, nie może mieć w tym wypadku znaczenia. Odmienne stanowisko oznaczałoby, bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem SN potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego ( wyrok SN z dnia 5 czerwca 2002 roku I CR 562/74 LEX nr 7607; wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 roku I PKN 20/99 OSNP 2000/22/807). W ocenie Sądu, pełnomocnicy wnioskodawczyni nie podważyli w sposób przekonujący miarodajności złożonych opinii, a tym samym Sąd nie znalazł podstaw do powoływania dowodu z opinii kolejnego biegłego tej samej specjalności. Brak było także podstaw do dopuszczenia dowodu z opinii dodatkowego biegło tj. neurochirurga. Jak wynika z akt sprawy wnioskodawczyni pomimo otrzymania w lutym 2013 roku skierowania na konsultację neurochirurgiczną nie przedstawiła żadnej dokumentacji potwierdzającej uruchomienie proces leczenia u wskazanego specjalisty po tej dacie. W czasie badania przez biegłych sądowych żadnych dokumentów od wskazanego lekarza nie przedstawiła. Ponadto żaden z biegłych nie wskazał na potrzebę dopuszczenia dowodu z opinii wskazanego specjalisty. Nie umknęło także Sądowi Okręgowemu, że przedstawione przez stronę powodową opinie neurochirurga dr M. N. oraz dr J. C. nie uzasadniały potrzeby powołania biegłego wskazanej specjalizacji w niniejszej sprawie. Zauważyć należy, że biegli wypowiadali się co do stanu zdrowia wnioskodawczyni w kontekście stopnia niepełnosprawności. Natomiast co istotne niepełnosprawność nie jest odpowiednikiem niezdolności do pracy rozumianej jako utrata zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i braku rokowań co do odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), gdyż zdefiniowana została jako spowodowana naruszeniem sprawności organizmu niezdolność do wypełniania ról społecznych, która może, ale nie musi, powodować niezdolność do pracy (art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych). Z tego względu orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, nawet znacznym, ani nie jest równoznaczne z orzeczeniem o niezdolności do pracy jako przesłance prawa do renty, ani nie przesądza o istnieniu niezdolności do pracy w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (vide wyrok SN - Izba Pracy z dnia 24 czerwca 2015 r., I UK 345/14). W związku z tym okoliczność uznania wnioskodawczyni przez biegłych neurochirurgów za niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym nie mogło przesądzić o potrzebie dopuszczenia dowodu z opinii dodatkowego biegłego tj. neurochirurga. W tej sytuacji Sąd Okręgowy powyższy wniosek - jako nieuzasadniony - oddalił.

W przekonaniu sądu oba powyższe wnioski zmierzały jedynie do zbędnego wydłużenia postępowania i mnożenia jego kosztów brak było zatem podstaw do ich uwzględnienia.

Nie mógł także odnieść skutku zgłoszony przez stronę powodową wniosek o ukarania biegłej neurolog dr B. S. karą grzywny z uwagi na nieusprawiedliwione niestawiennictwo na rozprawie w dniu 17 listopada 2016 roku. Jak wynika z akt sprawy biegła sądowa w dniu 16 listopada 2016 roku usprawiedliwiła swoją nieobecność na terminie rozprawy wyznaczonym na dzień 17 listopada 2016 roku faktem umówienia na wskazany dzień pacjentów. Nadto biegła zadeklarowała, że w przypadku odroczenia terminu rozprawy jest gotowa się stawić w Sądzie (k. 317). Oznacza to, że nieobecność biegłej była w pełni usprawiedliwiona okolicznościami przytoczonymi powyżej. A co za tym idzie wniosek strony powodowej był zdecydowanie nieuzasadniony.

Jednocześnie Sąd, oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową, opinii powołanych w sprawie biegłych lekarzy: obu neurologów oraz laryngologa.

W ocenie Sądu opinie wydane przez biegłych w niniejszej sprawie nie budzą wątpliwości bowiem biegli oceniali zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez wnioskodawczynię kwalifikacji. Podkreślić należy, iż odnieśli się oni do posiadanych przez ubezpieczoną kwalifikacji zawodowych.

Opinie zostały sporządzone w oparciu o wyniki badania bezpośredniego wnioskodawczyni oraz analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej. Biegli określili schorzenia występujące u badanej oraz ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych wnioskodawczyni. W uznaniu Sądu opinie są rzetelne, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Nie zawierają sprzeczności ani braków, które pozbawiałyby ich mocy dowodowej, zostały przekonująco uzasadnione, a zawarty w nich końcowy wniosek orzeczniczy logicznie wynika z przeprowadzonych badań i analizy dokumentacji lekarskiej. Opinia obu neurologów zostały także uzupełnione zgodnie z zastrzeżeniami pełnomocnika wnioskodawczyni.

W ocenie Sądu opinie powołanych w sprawie biegłych lekarzy w dostateczny sposób pozwoliły na wyjaśnienie wszystkich spornych okoliczności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Odwołanie wnioskodawczyni nie jest zasadne a zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

Zgodnie z treścią art. 57 ust. 1 ustawy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (art. 57 ust. 2 ustawy).

W oparciu o art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

2. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

3. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Na mocy art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji, celowości przekwalifikowania zawodowego dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu (art. 14 ust. 1 ustawy emerytalnej).

Od orzeczenia lekarza orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej Zakładu, zwanej dalej „komisją lekarską”, w ciągu 14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia (art. 14 ust. 2a ustawy emerytalnej).

Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (art. 14 ust.3 ustawy emerytalnej).

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującej się zostały spełnione wszystkie przesłanki, z wyjątkiem ustalenia jej niezdolności do pracy.

Zaskarżoną decyzją z dnia 22 kwietnia 2013 roku organ rentowy, po stwierdzeniu przez komisję lekarską w z dniu 15 kwietnia 2013 roku , że R. K. nie jest niezdolna do pracy, odmówił jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Należy mieć przy tym na uwadze, że na pojęcie niezdolności do pracy składają się pozostające w koniunkcji dwa elementy, a mianowicie element biologiczny oraz element ekonomiczny rozumiany, jako obiektywna utrata zdolności do zarobkowania. Zdolność do pracy, a zatem potencjalną możliwość wykonywania zatrudnienia ocenia się przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz celowości przekwalifikowania zawodowego z uwagi na rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 września 2015 r. III AUa 610/14, Legalis nr 1360894).

W przedmiotowej sprawie orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS wnioskodawczyni nie została uznana za osobę niezdolną do pracy. Wnioskodawczyni zakwestionowała powyższe orzeczenie, wobec czego została powołana komisja lekarska ZUS, która wydała orzeczenie w przedmiotowej sprawie ustalając, że nie jest ona niezdolna do pracy.

Wobec zakwestionowania przez wnioskodawczynię w niniejszym postępowaniu orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych neurologa i laryngologa.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłych specjalistów Sąd ustalił, że występujące u wnioskodawczyni schorzenia nie powodują całkowitej ani częściowej niezdolności do pracy po dniu 31 stycznia 2013 roku.

Stwierdzane naruszenie sprawności organizmu nie powodują z przyczyn neurologicznych długotrwałej niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej w myśl ustawy o rentach i emeryturach.

Biegły neurolog dr J. Z. wyjaśnił, że rozpoznane u wnioskodawczyni zawroty głowy powodują ograniczenie zdol­ności do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej oraz pracy na wysokości. Po leczeniu szpitalnym ustalono rozpoznanie tzw. ośrodkowych zawrotów głowy - czyli nie wskazujących na uszkodzenie błędników. W późniejszym okresie opisano zawroty głowy położeniowe. Podczas badania wnioskodawczyni skarżyła się na okresowe zawroty gło­wy. Widocznie wówczas objawy te nie stanowiły istotnego problemu. Biegły wskazał, że u wnioskodawczyni nigdy nie rozpoznawano tzw. mielopatii szyjnej - wynikającej z uszkodzenia rdzenia kręgowego. Ustalono rozpoznanie zagra­żającej mielopatii, co nie jest równoznaczne z już istniejącym uszkodzeniem. M. szyjna polega głównie na występowaniu objawów niedowładu kończyn dolnych. Nadto biegły wskazał, że wnioskodawczyni nie przedstawiła żadnej dokumentacji leczenia objawów powikłań korzenio­wych po dacie złożenia wniosku. Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego nie muszą powodować żadnych dolegliwości. Objawy powikłań korzeniowych opisano jedynie w karcie informacyjnej z Oddziału Neurologii w T. z dnia 18 lutego 2013 roku. Nie rozpoznano ich po leczeniu w Oddziale Laryngologicznym tego szpitala do dnia 23 marca 2013 roku oraz po konsultacjach neurologa (dr K.­wiak) tj. z dnia 10 maja 2013 roku i z dnia 24 lipca 2013 roku. Następną datą w której rozpoznano objawy powikłań korzeniowych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego jest data 15 października 2013 roku. W przypadku braku dowodów na utrzymanie się objawów w okresie 18 lutego 2013 roku - 15 października 2013 roku powodujących długotrwałą niezdolność do pracy nie ma możliwości orzekania takiej niezdolności. Biegły zwrócił nadto uwagę, że rwa barkowa bez objawów porażennych jest zaburzeniem subiektywnym i polega na zespole bólowym, w przypadku gdy chora jest leczona przez neurologa i brak wpisu, że w tym okresie była leczona z powodu rwy barkowej świadczy o tym, że rwy w tym okresie nie było. Objawy te zwykle ustępują - w przypadku gdy nie ustąpią, powoduje to konieczność leczenia operacyj­nego - usunięcia przyczyny rwy barkowej. Biegły wskazał, że brak jest danych, iż leczenia takie wnioskodawczyni proponowano. Tak więc brak wpisów dotyczących leczenia rwy barkowej po dacie złożenia wniosku powoduje, że brak jest dowodu w sprawie.

Także drugi biegły neurolog dr B. S. nie znalazł podstaw do stwierdzenia po stronie wnioskodawczyni niezdolności do pracy. Biegła wyjaśniła, że w celu potwierdzenia mielopatii wykonuje się badania obrazowe oraz rezonans magnetyczny kręgosłupa. Na ich podstawie można ocenić skale oraz rodzaj zmian chorobowych umiejscowionych w okolicy rdzenia kręgowego. U powódki w bada­niach komputerowych i rezonansu magnetycznego kręgosłupa szyjnego z dnia 7 grudnia 2011 roku stwierdzono na poziomie C5-C6 modelowanie worka oponowego i rdzenia kręgowego przez nawrotową resztkową przepuklinę lub nawarstwienia zwyrodnieniowe na krawędziach trzonów. Dnia 18 stycznia 2012 roku neuro­chirurg rozpoznał dyskopatię szyjną z cechami mielopatii. Zalecił rehabilitację, w razie nieskuteczności rozważenie reoperacji. M. zazwyczaj postępuje bardzo powoli, wymaga leczenia operacyjnego. Chirurg usuwa zniszczony chorobą fragment kręgosłupa i zastępuje go implan­tem, który pozwala przywrócić w pewnym stopniu dotychczasową sprawność. Po operacji każdy z pacjentów wymaga zabiegów rehabilitacyjnych. Częścią rozpoznawania mielopatii szyjnej jest pogrubienie więzadła podłużnego. Prawdopodobnie w 2013 roku nie było objawów klinicznych potwierdzających mielopatię. Samo pogrubienie więzadeł nie wystarczy, aby rozpoznać mielopatię. W 2013 roku opisano mielopatię zagrażającą, a w 2015 roku mielopatię już występującą, ucisk rdzenia i nerwu rdzenia. Zatem brak danych, na podstawie których można byłoby stwierdzić, że już w 2013 roku wnioskodawczyni utraciła zdolność do pracy. Wnioskodawczyni cierpi na schorzenia już od 2010 roku. Stan jej zdrowia ulega stopniowemu pogorszeniu.

Biegła wskazała także, że u wnioskodawczyni w czasie gdy była hospitalizowana w dniu 17 listopada 2015 roku rozpoznano rwę barkową obustronną. Wcześniej była rwa barkowa lewostronna w 2013 roku. Z rozpoznaniem rwy brakowej wnioskodawczyni została wypisana ze szpitala w styczniu 2013 roku. Biegła stwierdziła, że występowało ograniczenie ruchomości barku lewego z osłabieniem subiektywnym siły ręki lewej i zaburzeniami czucia. Odruchy z kończyn górnych były zmienne, odruchy kończyny lewej były słabsze. W dalszych badaniach nie opisywano asymetrii odruchów. Było ograniczenie ruchomości barku lewego, ale samo ograniczenie ruchomości nie powoduje niezdolności do pracy. Orzecznik ZUS nie stwierdził żadnego ograniczenia ruchomości, które znacznie by ograniczało funkcję, nie stwierdził asymetrii w odruchach, wzmożonego napięcia mięśni. Opisał, że istnieje nieduże ograniczenie ruchomości w barku lewym, przy tym że wnioskodawczyni jest praworęczna. Nie stwierdził objawów korzeniowych. Było to podczas badania w lutym 2013 roku. Badanie z 21 lutego 2013 roku lekarz neurolog opisał że istnieją objawy bólowego odcinka szyjnego kręgosłupa z ograniczeniem ruchu odcinka szyjnego i stanu barkowego lewego. Badanie konsultanta ZUS neurologa odbyło się w kwietniu 2013 roku, stwierdził niewielki deficyt neurologiczny, było ograniczenie ruchomości barku lewego na I planie. Po orzeczeniu komisji ZUS wnioskodawczyni badana była neurologicznie w dniach 10 maja 2013 roku. Klinicznie stwierdzono zaburzenie ruchomości w odcinku szyjnym kręgosłu­pa, niewielkie wzmożone napięcie i zespół bólowy odcinka szyjnego. Nie opisano obja­wów świadczących o występującej rwie barkowej ale wpisano rozpoznanie zespół bólowy korzeniowy szyjny z rwą barkową lewostronna, stan po operacji kręgosłupa C5-C6 2010 roku napadowe zawroty głowy ośrodkowe. Dnia 24 lipca 2013 roku stwierdzono: zawroty głowy, zespół bólowy korzeniowy kręgosłupa szyjnego bez objawów rwy barkowej lewostronnej. Dnia 24 września 2013 roku wnioskodawczyni była badana przez biegłego neurologa, który nie stwierdził objawów korzeniowych poza nieznacznym zanikiem pierwszej przestrzeni międzykostnej lewej ręki i żywszym odruchu z kości promieniowej prawej. Uznał badaną za zdolną do pracy zarobkowej. Nasilenie dolegliwości bólowych odcinka szyjnego z rwą barkową lewostronną opisano w dniu 15 października 2013 roku. Zalecono leczenie farmakologiczne. Ponowne nasilenie zawrotów głowy oraz dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego opisano 7 stycznia 2014 roku i 13 lutego 2014 roku. W dniach 3-7 kwietnia 2014 roku wnioskodawczyni była hospitalizowana w Oddziale Neurologii z powodu nasilonych dolegliwości bólowych odcinka szyjnego kręgosłupa o charakterze rwy barkowej lewostronnej. Badanie MR odcinka szyjnego wykazało osteofity tylnokrawędziowe zwężające kanał kręgowy i oba otwory boczne, ucisk rdzenia przez ww. opisa­ne osteofity i obustronny ucisk korzeni nerwowych rdzeniowych. Po hospitali­zacji wnioskodawczyni badana była przez neurologa 15 kwietnia 2014 roku. Neurolog rozpoznał zagrażającą mielopatię szyjną. Wnioskodawczyni po badaniu neurologicznym 15 kwietnia 2014 roku nie była leczona z powodu dolegliwości bólowych i powikłań korzeniowych związanych z odcinkiem szyjnym kręgosłupa. Oznacza to, że nastąpiła remisja obja­wów. Kolejne leczenie wnioskodawczyni podjęła 17 listopada 2015 roku (hospitalizacja w Oddziale Neurologicznym 17-19 listopada2015 roku). Wykonano badanie MR kręgosłupa szyjnego, które wykazało pogłębienie zwężenia światła kanału kręgowego i ucisku rdzenia przez osteofity. Skierowano bada­ną na konsultację neurochirurgiczną, zalecono leczenie ambulatoryjne i rehabilitacyjne. Dokumentów w zakresie leczenie neurochirurgicznego nie przedstawiono.

Biegła wyjaśniła, że rwa barkowa może występować falami, pojawiać się i ustępować. W okresie zaostrzenia wystąpienia objawów korzeniowych chory staje się niezdolny do pracy. Jeżeli jest zapalna rwa barkowa to może dojść do wyleczenia. Gdy są zmiany zwyrodnieniowe jak u wnioskodawczyni rwa barkowa może nawracać. Nawraca z różną siłą w zależności od czynników. Sam deficyt neurologiczny u wnioskodawczyni był niewielki. Poprawa w 2013 roku polegała na tym, że nie było objawów korzeniowych. Istniało ograniczenie ruchomości odcinka szyjnego i barku lewego. Rwa kulszowa objawia się zespołem bólowym. W styczniu 2013 roku było wykonane badanie TK kręgosłupa szyjnego, a w lutym było wykonane badanie rezonansu magnetycznego. Te badania potwierdziły zmiany zwyrodnieniowe, zespół bólowy barku. Nie można stwierdzić czy wtedy było ograniczenie ruchomości barku. W czasie hospitalizacji w listopadzie 2015 roku wykonano u wnioskodawczyni RM, który wykazał pogłębienie się zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa zwężających światło kanału kręgowego krytycznie oraz obu otworów bocznych. Opisano wyraźny ucisk rdzenia kręgowego oraz obustronny ucisk korzeni nerwów rdzeniowych po stronie lewej. Porównując dwa badania rezonansu jest wyraźne pogorszenie w stanie zdrowia wnioskodawczyni. Zmiany stopniowo narastają, jeżeli są w postaci osteofitów, jak u wnioskodawczyni. Proces pogarszania się stanu zdrowia wnioskodawczyni trwał około 2 lat. W 2013 roku u wnioskodawczyni nie występowało znaczne ograniczenie ruchomości kończyny. W 2015 roku na podstawie badania stwierdzam, że takie znaczne ograniczenie już było. Dopiero w 2015 roku występuje znaczny ucisk na korzenie rdzeniowe. W listopadzie 2015 roku podczas badania nie stwierdzono rwy barkowej prawostronnej. Nie było ograniczenia ruchomości prawego barku. Było ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego. Biegła rozpoznałam rwę barkową lewostronną. Uzasadnia to rozpoznanie częściowej niezdolności do pracy od daty hospitalizacji. Biegła uznała częściową niezdolność z uwagi na ostry zespół bólowy lewego barku z zaburzeniami czucia, które sugerowały podrażnienie korzeni od c3-c4-c5-c6. Niezdolność do pracy decydują objawy czyli w postaci ograniczenia ruchomości, objawów korzeniowych.

Biegła wskazała, że u wnioskodawczyni występował w czasie pobierania renty zespół bólowy z ograniczeniem ruchomości kręgosłupa szyjnego, zespół bólowy barku lewego z osłabieniem siły ręki lewej, zaburzeniami czucia, stwierdzoną asymetrią w odruchach. Ten zakres był zmienny. Było ograniczenie znaczne, potem było takie samo, ale nie powodowało pogłębienia się objawów. Według dokumentacji wnioskodawczyni zaadaptowała się do ograniczenia ruchów kręgosłupa szyjnego. Ograniczenie barku było zmienne. Asymetria w odruchach była zmienna. Zaburzenia w czuciu też były zmienne. Zdaniem biegłej pomimo tych objawów wnioskodawczyni odzyskała zdolność do pracy w 2013 roku. Wynikało to z adaptacji.

Twierdzenia wykluczające uznanie wnioskodawczyni za całkowicie oraz częściowo niezdolną do pracy znalazły również potwierdzenie w opinii sporządzonej przez biegłego sądowego laryngologa, który to akcentował, że u R. K. nie stwierdzono uszkodzenia obwodowego narządu przedsionkowego tj. błędnika a zawroty głowy mają charakter ośrodkowy wobec tego w sprawie wnioskodawczyni istotne znaczenie ma opinia o zdolności do pracy wydana przez biegłego neurologa a nie laryngologa. Rozpoznany zaś niewielki niedosłuch przewodzeniowy z towarzyszącymi subiektywnymi szumami usznymi wymaga jedynie dalszej obserwacji (w kierunku otosklerozy). Zgłaszane przez wnioskodawczynię zawroty głowy niezależnie od przyczyny stanowią profilaktyczne przeciwwskazanie do pracy na wysokości i przy maszynach w ruchu zaś stwierdzony niedosłuch stanowi profilaktyczne przeciwwskazanie do pracy w narażeniu na hałas o poziomach ( powyżej 80dBA) stwarzających ryzyko progresji niedosłuchu.

Opinie biegłych zostały doręczone zarówno organowi rentowemu, jak i wnioskodawczyni z zobowiązaniem do ustosunkowania się do nich i złożenia ewentualnych pytań do biegłych. Strona powodowa zarówno do biegłego neurologa dr J. Z. jak i dr B. S. złożyła szereg zastrzeżeń i uwag co do samej analizy rozpoznanych schorzeń, stwierdzony rozpoznań czy wyprowadzonych wniosków orzeczniczych. Obaj biegli neurolodzy w sposób skrupulatny i szczegółowy odnieśli się do rozpoznanych schorzeń, stopnia ich nasilenia na danym etapie leczenia i doszli do zbieżnych wniosku, że wnioskodawczyni po dniu 31 stycznia 2013 roku nie była niezdolna do pracy. Wprawdzie ubezpieczona nadal kontynuowała proces leczenia czy to w poradni neurologicznej czy to w czasie hospitalizacji szpitalnej to jednak nasilenie zmian w zakresie rozpoznanych zmian zwyrodnieniowych, zawrotów głowy, mielopatii czy rwy barkowej nie były na tyle nasilone, aby czynić wnioskodawczynię od lutego 2013 roku niezdolną do pracy. Proces wskazanych zmian istniał i ulegał stopniowemu pogorszeniu powodując w listopadzie 2015 roku wnioskodawczynię ponownie niezdolną do pracy. Jednak w spornym okresie żaden z biegłych nie stwierdził, aby istniejące zmiany chorobowe występowały w takim nasileniu aby uprawniały do stwierdzenia - zgodnie z żądaniem wnioskodawczyni - dalszej niezdolności do pracy po dniu 31 stycznia 2013 roku. W związku z tym Sąd Okręgowy nie znalazł - przy braku uwag co do jakości sporządzonych opinii - podstaw do ich kwestionowania i prowadzenia dalszego postępowania dowodowego poprzez dopuszczenie dowodu z kolejnego biegłego tej samej specjalności tj. neurologa czy też innej specjalności tj. neurochirurga.

Sąd Okręgowy podzielił opinie pisemne jak i uzupełniające biegłych specjalistów z zakresu neurologii oraz laryngologii uznając, że są one pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków. Wskazać należy, że biegli sądowi neurolodzy w sposób nie budzący wątpliwości w pisemnych opiniach uzupełniających oraz ustnej uzupełniającej wyjaśnili sporne okoliczności. Wnioski z powyższych opinii sprowadzały się do stwierdzenia, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy zarobkowej po dniu 31 stycznia 2013 roku.

Opinia biegłego może być oceniona przez sąd i podważona dowodem z innej opinii. Ubezpieczona, jak każda strona w procesie, w myśl art. 6 k.c. winien dowodzić swoich racji, a nie tylko przedstawiać swoje poglądy. W konsekwencji w sprawie nie pojawiły się argumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności wskazanych opinii.

Wskazać w tym miejscu należy, że o nabyciu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nie mogą przesądzać subiektywne odczucia osoby ubezpieczonej. Również sam fakt stwierdzenia choroby nie jest równoznaczny z nabyciem prawa do renty. Istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi bowiem samodzielnej przyczyny uznania częściowej niezdolności do pracy, choć może wymagać czasowych zwolnień lekarskich. O niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Jeżeli zatem stan zdrowia nie powoduje naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, brak jest prawa do tego świadczenia ( por. wyrok SN z dnia 12 lipca 2005, sygn. akt II UK 288/04, publ. OSNP 2006/5-6/99; wyrok SN z dnia 1 grudnia 2000 roku, sygn. akt II UKN 113/00, publ. OSNP 2002/14/343; wyrok SA w Szczecinie z dnia 17 marca 2016 roku, sygn. akt III AUa 546/15, LEX nr 2090464).

Zatem o niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy. Istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich.

W ocenie Sądu Okręgowego, dopuszczone w postępowaniu rozpoznawczym dowody w postaci opinii biegłych – pozwalają na niebudzące wątpliwości ustalenie, iż stan zdrowia ubezpieczonej najpóźniej w dacie wydawania spornej decyzji, nie pozwalał na przyjęcie całkowitej ani nawet częściowej niezdolności do pracy. Z ustaleń Sądu wynika, że wnioskodawczyni mimo stwierdzonych u niej schorzeń jest zdolna do wykonywania pracy zarobkowej, zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Z uwagi na powyższe oraz ze względu na fakt, że biegli jednoznacznie określili stan zdrowia wnioskodawczyni na podstawie wskazań wiedzy medycznej uznając, bez wątpliwości, że nie jest ona niezdolna do pracy, Sąd nie znalazł podstaw do uznania odwołania wnioskodawczyni za zasadne.

W konsekwencji wobec niespełnienia wszystkich przesłanek, brak jest podstaw uwzględnienia odwołania i przyznania wnioskodawczyni prawa do renty, o czym Sąd Okręgowy na postawie art.477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

E.W.