Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją o przyznaniu emerytury z urzędu z dnia 9.07.2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpoznaniu wniosku z dnia 24.06.2021 r., przeliczył K. J. emeryturę od dnia 3.05.2021 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura wynosi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 586940,42 zł,

- średnie dalsze trwanie życia wynosi 204,30 miesięcy,

- kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 136161,71 zł,

- kwota emerytury ustalonej na dzień jej przyznania wynosi 3539,41 zł

Po korekcie wysokości składek na koncie wysokość emerytury z urzędu wynosi:

( (...),71 + (...),42) / 204,30 =3539,41 zł

Zakład podał, że n/n decyzją uwzględniono składkę za kwiecień 2021 r.

(decyzja z 9.07.2021 r. o ponownym przeliczeniu emerytury - k. 237 akt ZUS)

Decyzją z dnia 9.07.2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpoznaniu wniosku z dnia 24.06.2021 r., odmówił K. J. prawa do rekompensaty, argumentując, że na wymagane prawem co najmniej 15 lat pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze, wnioskodawca na podstawie przedłożonych dokumentów wykazał okres pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze od 1.07.1983 r. do 31.12.1984 r., od 16.04.1985 r. do 31.12.1992 r., od 1.01.1993 r. do 5.05.1993 r. tj. łącznie jedynie 10 lat i 17 dni. Zakład podał, że nie zaliczono do w/w stażu okresu zatrudnienia od 20.04.1982 r. do 30.06.1983 r., ponieważ z przedłożonej dokumentacji wynika, że wnioskodawca pracował w okresie od 20.04.1982 r. do 30.09.1982 r. jako mechanik samochodowy oraz w okresie od 1.10.1982 r. do 30.06.1983 r. jako kierowca w dziale transportu i brak jest informacji o tonażu prowadzonych pojazdów.

(decyzja z 9.07.2021 r. odmawiająca prawa do rekompensaty - k. 239 akt ZUS)

Uznając obie w/w decyzje za krzywdzące wnioskodawca, będąc reprezentowanym przez profesjonalnego pełnomocnika, złożył od nich odwołanie wskazując, że zaskarża te decyzje w zakresie w jakim odmówiono mu prawa do rekompensaty oraz, że wnosi o ich zmianę poprzez przyznanie prawa do tego świadczenia.

Odwołujący wyjaśnił, że wnosi o zaliczenie dodatkowo do stażu pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych następujących okresów zatrudnienia:

- w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. od 9.08.1977 r. do 23.10.1977 r., tzn. do dnia rozpoczęcia zasadniczej służby wojskowej, którą zakończył w dniu 29.10.1979 r., a następnie od 1.09.1979 r. do dnia zakończeniu zatrudnienia w w/w zakładzie pracy, argumentując, że po powrocie z wojska kontynuował dotychczasowe zatrudnienie jako kierowca samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony,

- nie uwzględnionego w drugiej zaskarżonej decyzji z 9.07.2021 r. o odmowie przyznania rekompensaty okresu zatrudnienia od 20.04.1982 r. do 31.12.1984 r. w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony.

W konkluzji odwołujący stwierdził, że jego łączny okres pracy wykonywanej w warunkach szczególnych wynosi 16 lat, 9 miesięcy i 6 dni, a zatem jest wystarczający do nabycia przez niego uprawnień do rekompensaty.

( odwołania k. 3-6, a także k. 3-6 akt VIII U 2719/21)

W odpowiedzi na odwołania ZUS wniósł o ich oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie co do nie zaliczonego do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 20.04.1982 r. do 31.12.1984 r. w Zakładach (...) w Ł., zaś ,co do drugiego okresu, wskazanego w odwołaniach, od 9.08.1977 r. do 2.02.1981 r., w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. pozwany zarzucił, że skarżący przedstawił jedynie świadectwo pracy, z dokumentacji osobowej z tego okresu zatrudnienia wynika zaś, że wnioskodawca zajmował stanowisko kierowcy od 9.08.1977 r. do 2.02.1981 r., mechanika samochodowego od 3.02.1981 r. do 9.04.1982 r., w dniu 23.10.1977 r. został zwolniony ze służby wojskowej, a powrót do pracy był w dniu 29.10.1979 r., dodając, że wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową od 24.10.1977 r. do 18.10.1979 r. Oprócz tego pozwany podniósł, że z tytułu zatrudnienia od 12.05.1997 r. do 10.02.1998 r. w W. Zakładach (...) w Ł. wnioskodawca także nie przedstawił świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W konkluzji pozwany podtrzymał stanowisko o braku podstaw do przyznania rekompensaty.

(odpowiedzi na odwołania k. 28, a także k. 9 akt VIII U 2719/21)

Zarządzeniem z 22.11.2021 r. sprawę z odwołania od decyzji z 9.07.2021 r. odmawiającej prawa do rekompensaty o sygn. VIII U 2719/21 połączono ze sprawą o sygn. VIII U 2718/21 z odwołania od decyzji z 9.07.2021 r. o ponownym przeliczeniu emerytury celem wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia za sygn. VIII U 2718/21

(k. 11 akt VIII U 2719/21).

Na rozprawie z 21.02.2022 r. – bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku w n/n sprawie - pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołania oraz wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego, przy czym wnioskodawca osobiście oświadczył, że nie kwestionuje w żadnym zakresie decyzji z 9.07.2021 r. dotyczącej ustalenia wysokości jego emerytury, lecz skarży wyłącznie decyzję z 9.07.2021 r. o odmowie przyznania prawa do rekompensaty

(e-prot. z 21.02.2022 r.: 00:01:33, 00:02:03, 00:18:48, 00:21:07).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wnioskodawca - K. J. urodził się (...) Ma średnie wykształcenie; z zawodu jest technikiem samochodowym.

(okoliczność niesporna)

W dniu 6.05.2021 r. ZUS I Oddział w Ł. wydał decyzję o przyznaniu emerytury z urzędu K. J. od dnia 3.05.2021 r., tj. od miesiąca, w którym ubezpieczony ukończył wiek 65 lat, jednocześnie stwierdzając, że tym samym prawo ubezpieczonego do renty z tytułu niezdolności do pracy ustaje z dniem 3.05.2021 r.

(decyzja k. 203 akt ZUS)

W dniu 24.06.2021 r. K. J. złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury oraz o przyznanie prawa do rekompensaty za pracę w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze wykonywaną przez 15 lat.

(okoliczność niesporna, a nadto wniosek k. 206 akt ZUS)

W wyniku rozpoznania w/w wniosku pozwany organ rentowy wydał:

- pierwszą zaskarżoną decyzję o przyznaniu emerytury z urzędu z dnia 9.07.2021 r., mocą której przeliczył K. J. emeryturę od dnia 3.05.2021 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego, uwzględniając składkę za kwiecień 2021 r., a także

- drugą zaskarżoną decyzję z dnia 9.07.2021 r., mocą której odmówił wnioskodawcy prawa do rekompensaty za pracę wykonywaną w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze z uwagi na brak wykazania wymaganego stażu w ilości co najmniej 15 lat takiej pracy.

(decyzja z 9.07.2021 r. o ponownym przeliczeniu emerytury - k. 237 akt ZUS, decyzja odmawiająca prawa do rekompensaty - k. 239 akt ZUS)

Przed organem rentowym wnioskodawca w sposób bezsporny wykazał łącznie staż pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze w ilości 10 lat, 17 dni w następujących okresach: od 1.07.1983 r. do 31.12.1984 r., od 16.04.1985 r. do 31.12.1992 r., od 1.01.1993 r. do 5.05.1993 r.

(okoliczność niesporna)

Pierwszy dokument prawa jazdy nr (...), nr druku seria (...), został wydany odwołującemu w dniu 12.08.1974 r. przez Urząd (...), Wydział Komunikacji. Dokument ten obejmował wyłącznie uprawnienia w zakresie kategorii C.

Z dokumentu prawa jazdy nr (...) wynika, że ubezpieczony prawo jazdy kategorii B posiada od 11.04.1985 r., przy czym z tego dokumentu wynika, że nie posiada on uprawnień do prowadzenia pojazdów innych kategorii.

Wnioskodawca uzyskał prawo jazdy kategorii D, E w dniu 17.05.1986 r.

(okazanie przez wnioskodawcę dokumenty prawa jazdy nr (...) na rozprawie z 21.02.2022 r.: e-prot. z 21.02.2022 r.: 00:12:43, zaświadczenie Starostwa Powiatowego w Ł. Wydział Komunikacji z 1.03.2022 r. k. 45, kserokopie prawa jazdy k. 45 v.-46, zeznania wnioskodawcy e-prot. z 21.02.2022 r.: 00:02:03-00:10:38, 00:13:57 w zw. z 00:21:07)

K. J. po ukończeniu zasadniczej szkoły zawodowej w zawodzie mechanika samochodowego i kierowcy, kontynuował naukę technikum, które ukończył w 1977 r. uzyskując tytuł technika samochodowego.

(zeznania wnioskodawcy e-prot. z 21.02.2022 r.: 00:02:03-00:10:38, 00:13:57 w zw. z 00:21:07)

Po zakończeniu nauki w technikum wnioskodawca został zatrudniony od 9.08.1977 r. w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy- stażysty.

Zgodnie z deklaracją z dnia 8.08.1977 r. wnioskodawca zobowiązał się także do załatwienia czynności spedycyjnych odnośnie towarów przewożonych kierowanym przez niego samochodem i podjął się konwojowania tych towarów, z przyjęciem na siebie odpowiedzialności materialnej za te towary. Zgodnie z tą deklaracją wnioskodawca przedmiotowe zobowiązanie przyjął na okres od daty przyznania mu dodatkowego wynagrodzenia za w/w czynności.

Wnioskodawca pracował na stanowisku kierowcy do dnia 23.10.1977 r. tj. do dnia poprzedzającego rozpoczęcie zasadniczej służby wojskowej.

Od 24.10.1977 r. do 18.10.1979 r. odwołujący odbył zasadniczą służbę wojskową

Po zakończeniu służby wojskowej ubezpieczony wrócił do pracy w w/w zakładzie pracy w dniu 29.10.1979 r. na dotychczasowe stanowisko kierowcy.

W dn. 29.10.1979 r. wnioskodawca będąc zatrudnionym na stanowisku kierowcy zawarł z w/w zakładem pracy umowę na wykonywanie czynności dodatkowych, tj. czynności spedycyjnych w ograniczonym zakresie łącznie z przyjęciem odpowiedzialności za konwojowanie i przywożenie ładunku, a w tym: odbiór i zdanie ładunku, załatwianie formalności dokumentujących nadzór nad ładunkiem itp. W umowie tej postanowiono, że wnioskodawcy będzie przysługiwało wynagrodzenie ustalone na podstawie tabeli dodatków na wykonywanie dodatkowych czynności oraz, że będzie ono wypłacane za okres wykonywania czynności dodatkowych przez kierowcę. Ponadto ustalono w niej, że umowa wygasa z chwilą zaprzestania wykonywania w/w czynności lub rozwiązania umowy o pracę.

Odwołujący pracował na stanowisku kierowcy do dnia 2.02.1981 r.

Następnie od dnia 3.02.1981 r. aż do zakończenia zatrudnienia w/w zakładzie pracy, tj. do dnia 9.04.1982 r., odwołujący pracował na stanowisku mechanika samochodowego.

(świadectwo pracy z 27.05.2004 r. k. 9, kopia dokumentacji osobowej w aktach ZUS, a w niej: podanie k. 220 akt ZUS, skierowanie do pracy k. 223 akt ZUS, deklaracja k. 224 akt ZUS, zakres czynności obsługi codziennej pojazdów samochodowych i przyczep oraz dwukółek k. 229-231 akt ZUS, umowa o wykonywanie czynności dodatkowych z 29.10.1979 r. k. 227 akt ZUS, deklaracja z 8.08.1977 r. k. 226 akt ZUS, oświadczenie o zapoznaniu się z instrukcją załadunku, przewozu, wyładunku elementów budowlanych z 3.03.1970 r. k. 225 akt ZUS)

W świadectwie pracy z 27.05.2004 r. wystawionym przez Przedsiębiorstwo (...) S.A. w Ł. potwierdzono, że wnioskodawca w pierwszym badanym okresie był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy od 9.08.1977 r. do 9.04.1982 r., gdzie zajmował następujące stanowiska:

1.  kierowcy od 9.08.1977 r. do 2.02.1981 r.

2.  mechanika samochodowego od 3.02.1981 r. do 9.04.1982 r.

a także, że odwołujący został zwolniony 23.10.1977 r. do zasadniczej służby wojskowej, powrót 29.10.1979 r.

(świadectwo pracy z 27.05.2004 r. k. 9)

Odwołujący nie otrzymał z w/w okresu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. (okoliczność niesporna)

Wnioskodawca w drugim badanym okresie do 20.04.1982 r. do 30.06.1983 r. był zatrudniony w Zakładach (...) w Ł. w pełnym wymiarze czas pracy.

Odwołujący w w/w zakładzie pracy został zatrudniony początkowo na umowę o pracę na okres próbny z dnia 20.04.1982 r. w dziale transportu jako mechanik samochodowy w pełnym wymiarze czasu pracy od 20.04.1982 r. do 2.05.1982 r.

Następnie ubezpieczony został zatrudniony na umowę o pracę na czas nieokreślony z dnia 3.05.1982 r. w dziale transportu jako mechanik samochodowy w pełnym wymiarze czasu pracy od dnia 3.05.1982 r.

Zgodnie z angażem z 1.07.1982 r. wnioskodawca wykonywał pracę na stanowisku mechanika samochodowego.

Następnie zgodnie z angażem z 1.10.1982 r. wnioskodawcy od dnia 1.09.1982 r. powierzono obowiązki kierowcy. Kolejnym angażem z 1.12.1982 r. wnioskodawcy od dnia 1.12.1982 r. zostały także powierzone obowiązki kierowcy. W w/w angażach z 1.10.1982 r. i z 1.12.1982 r., ani w żadnym innym dostępnym dokumencie, nie ma informacji o ładowności samochodu kierowanego przez odwołującego przed 1.07.1983 r., ani o tym, że jest to praca wykonywana w warunkach szczególnych.

Zgodnie z angażem z 1.07.1983 r. odwołującemu z dniem 1.07.1983 r. powierzono obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Następnym angażem z 1.12.1983 r. także powierzono odwołującemu od dnia 1.12.1983 r. obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze powyżej 3,5 tony. Kolejnym angażem z 3.08.1984 r. z dniem 1.08.1984 r. wnioskodawcy również powierzono w dziale transportu obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony. Każdy z w/w angaży z 1.07.1983 r., z 1.12.1983 r. i z 3.08.1984 r. został przez pracodawcę opatrzony pieczęcią o treści „Praca wykonywana w szczególnych warunkach. (Zarządzenie Nr 19 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dn. 6.VIII.1983r.)”

Jak kierowca samochodów ciężarowych o masie powyżej 3,5 tony wnioskodawca kierował samochodami marki S. 29 i Kamaz. Nie kierował wtedy samochodami marki Ż., ani N..

świadectwie pracy z 22.01.1985 r. wystawionym przez Zakłady (...) w Ł., potwierdzono, że wnioskodawca był w tym zakładzie pracy zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy od 20.04.1982 r. do 31.12.1984 r. ostatnio na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony, na którym otrzymywał wynagrodzenie kategorii 8 -34 zł/godz. oraz premię do 35% + 87 zł za wykonywanie czynności spedycyjnych w pełnym zakresie.

(świadectwo pracy z 22.01.1985 r. k. 221 akt ZUS, a także k. 8 a.s.)

Odwołujący nie otrzymał z w/w okresu zatrudnienia w Zakładach (...) w Ł. świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

(okoliczność niesporna, a nadto pismo z 17.06.2021 r. (...) Urzędu Wojewódzkiego w Ł. k. 210 akt ZUS)

Powyższy stan faktyczny został odtworzony na podstawie powołanych dokumentów, których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron, a i Sąd nie znalazł powodów by czynić to z urzędu.

Ponadto Sąd oparł się jedynie częściowo na zeznaniach wnioskodawcy, a mianowicie w tym tylko zakresie, w jakim znalazły one potwierdzenie w pozostałym dostępnym materiale dowodowym, który nie nasuwał żadnych wątpliwości co do jego wiarygodności.

Natomiast w części w jakiej zeznania wnioskodawcy nie znalazły potwierdzenia w dostępnych dokumentach pochodzących z badanych okresów zatrudnienia, ani też w żadnym innym obiektywnym i wiarygodnym dowodzie, a nadto zeznania te stoją w opozycji do treści dokumentów z oryginalnych aktach osobowych wnioskodawcy – wobec czego Sąd uznał, że są to jedynie gołosłowne twierdzenia skarżącego, które nie zostały udowodnione i w efekcie nie mogą stanowić podstawy do czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

Analiza dostępnej dokumentacji osobowej dotyczącej obu spornych okresów zatrudnienia pozwala, zdaniem Sądu, na stwierdzenie, że organ rentowy tam, gdzie - mimo braku świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych – było to możliwe prawidłowo uznał, że skarżący wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony.

Dotyczy to, jednak, jedynie, części drugiego badanego okresu zatrudnienia w (...) im T. D. od 1.07.1983 r. do 31.12.1984 r., albowiem w aktach ZUS-owskich znajdują się angaże z 1.07.1983 r., z 1.12.1983 r., z 3.08.1984 r., w których nie tylko zapisano, że odwołującemu powierzono obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony, ale także każdy z tych angaży został opatrzony przez pracodawcę pieczęcią o treści „Praca wykonywana w szczególnych warunkach. (Zarządzenie Nr 19 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dn. 6.VIII.1983r.)”. Również , w świadectwie pracy z 22.01.1985 r. potwierdzono, że wnioskodawca ostatnio pracował na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Nie ma też wątpliwości, że ubezpieczony w tym czasie posiadał prawo jazdy upoważniające go do kierowania pojazdami kategorii C. Zeznania wnioskodawcy, że kierował samochodami marki S. 29 i Kamazem w okresie zatrudnienia w (...) im T D. są tym samym wiarygodne co do okresu od 1.07.1983 r. do 31.12.1984 r. Rzecz jednak w tym, że w/w okres zatrudnienia w (...) im T. D. od 1.07.1983 r. do 31.12.1984 r., został już uwzględniony przez pozwanego w skarżonej decyzji z 9.07.2021 r. o odmowie przyznania rekompensaty w stażu pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w warunkach szczególnych – a zatem spór w ogóle nie dotyczy tego okresu.

W pozostałym spornym okresie zatrudnienia w (...) im T. D. w świetle zachowanej dokumentacji osobowej wnioskodawca pracował jako mechanik samochodowy od 20.04.1982 r. do 31.08.1982 r., co wyklucza przyjęcie, że skarżący wykonywał pracę w warunkach szczególnych – jak twierdził skarżący, jako kierowca samochodu ciężarowego o ciężarze powyżej 3,5 tony.

Natomiast z angaży, dotyczących okresu zatrudnienia w (...) im. T. D. od 1.09.1982 r. do 30.06.1983 r. wynika jedynie, że odwołujący pracował jako kierowca. Nie ma w tych dokumentach żadnym informacji, z których wynikałoby jaki był tonaż samochodów kierowanych przez skarżącego. Strona odwołująca poprzestała wyłącznie na gołosłownych zeznaniach ubezpieczonego, który był zainteresowany korzystnym dla siebie rozstrzygnięciem. Nie ma bowiem w całym zgromadzonym materiale dowodowym jakiegokolwiek obiektywnego i wiarygodnego dowodu potwierdzającego wersję skarżącego, że w tym czasie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy był kierowcą samochodów o ciężarze powyżej 3,5 tony - chociażby w postaci np. zeznań w charakterze świadków jego współpracowników, czy przełożonych z tego okresu, którzy by to potwierdzili. Jeśli zestawić treść dokumentów z okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...) im. T. D. z okresu przed 1.07.1983 r. i po tej dacie, to wynika z nich jasno, że pracodawca dopiero od 1.07.1983 r. potwierdzał w angażach, że wnioskodawcy powierzono pracę kierowcy samochodów o ciężarze powyżej 3,5 tony i że była to praca w warunkach szczególnych - nie robił tego jednak w żadnym wcześniejszym angażu, w których wpisywał, że ubezpieczony pracuje na stanowisku kierowcy. Wnioskodawca nie wyjaśnił tych różnic w zapisach w jego angażach, w żaden racjonalny sposób, ani też - jak sam zeznał - nie może wskazać żadnej osoby, która mogłaby jako świadek potwierdzić jego wersję. Twierdzenia odwołującego stoją, zatem, w opozycji do treści dokumentów, dotyczących okresu przed 1.07.1983 r. i nie znajdują potwierdzenia w żadnym innym wiarygodnym dowodzie. Poza tym z treści dokumentów dotyczących okresu zatrudnienia w (...) im T D. przed dniem 1.07.1983 r. wynika też, że wnioskodawca oprócz pracy kierowcy wykonywał także dodatkowe czynności i otrzymywał za nie dodatek (angaż z 1.10.1982 r. - k. 216 akt ZUS, angaż z 1.12.1982 r. – k. 217 akt ZUS). A zatem, nie można, na podstawie takich jedynie dokumentów stwierdzić, że ubezpieczony rzeczywiście kierował w tym czasie samochodami ciężarowymi o ładowności pow. 3,5 tony i że każdego dnia taką pracę wykonywał stale w pełnym wymiarze czasu godzin. Sam fakt posiadania w tym czasie prawa jazdy kategorii C nie oznacza, że przed 1.07.1983 r. wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze pracę w warunkach szczególnych jako kierowca samochodów ciężarowych pow. 3,5 tony. Sąd nie przeczy, że mając te uprawnienia odwołujący mógł taką pracę wykonywać, ale nie ma żadnego dowodu, że robił to stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Z tych samych przyczyn, zdaniem Sądu, nie można przyjąć, że w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał wyłącznie pracę kierowcy samochodów ciężarowych o ładowności powyżej 3,5 tony, albowiem z dostępnych dokumentów wynika jedynie, że od 9.08.1977 r. do 23.10.1977 r., a następnie po powrocie z wojska od 29.10.1979 r. do 2.02.1981 r. pracował jako kierowca, przy czym wynika z nich również, że pracując jako kierowca wykonywał w czasie pracy również czynności spedycyjne. Za dodatkowe czynności spedytora, w tym ubezpieczony, otrzymywał wynagrodzenie. Mając to na uwadze Sąd Okręgowy przyjął, że co prawda ubezpieczony przede wszystkim był kierowcą, ale obowiązki w tym zakresie łączył z funkcją spedytora. Poza tym brak dowodów, że kierował wyłącznie samochodami ciężarowymi o ładowności powyżej 3,5 tony. Tym samym ubezpieczony nie udowodnił, aby w spornym okresie wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego o masie całkowitej powyżej 3,5 tony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Natomiast w okresie od 3.02.1981 r. do 9.04.1982 r. skarżący pracował na stanowisku mechanika samochodowego, co wyklucza przyjęcie, że w tym czasie był kierowcą samochodów ciężarowych o ładowności powyżej 3,5 tony.

Ubezpieczony nie przedstawił dowodów, które by potwierdzały w sposób niebudzący wątpliwości wykonywanie przez niego pracy w warunkach szczególnych przez wymagany przepisami ustawy okres. Należy w tym miejscu podkreślić, że odwołujący od początku był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, a mimo to strona odwołująca nie tylko, że od początku przez cały czas w n/n procesie popierał odwołania od obu decyzji z 9.07.2021 r., tzn. zarówno od decyzji o ponownym przeliczeniu emerytury, jak i o odmowie przyznania prawa do rekompensaty, mimo że ubezpieczony nie miał żadnych zastrzeżeń wobec poprawności decyzji o przeliczeniu świadczenia emerytalnego (co będzie jeszcze poddane ocenie jurydycznej w dalszej części n/n uzasadnienia poświęconej rozważaniom prawnym), ale przede wszystkim nie wykazał nawet w najmniejszym stopniu przejawów inicjatywy dowodowej na wykazanie prawdziwości twierdzeń skarżącego, że w obu spornych okresach zatrudnienia ubezpieczony wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze powyżej 3,5 tony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Odwołanie zostało wniesione przez profesjonalistę w dn. 22.10.2021 r. i brak w nim wniosków dowodowych na wykazanie spornych okoliczności poza wnioskiem o przesłuchanie w charakterze strony powoda. Również na rozprawie w dn. 21.02.2022 r. wnioskodawca był reprezentowany przez profesjonalistę, który wnosił wówczas o odroczenie rozprawy i udzielenie terminu na zgłoszenie wniosków dowodowych w terminie nie krótszym niż 14 dni. Tymczasem to obowiązkiem powoda jest wskazanie faktów, na których opiera swoje roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 KPC) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność jego twierdzeń o faktach (art. 232 KPC i art. 6 KC, art. 3 k.p.c., art. 227 k.p.c.) (por. wyrok SN z 17.12.1996 r., I CKU 45/96, OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76; wyrok SN z 7.10.1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiU S 1999, nr 20, poz. 662). Powód był reprezentowany od początku przez profesjonalnego pełnomocnika - miał zatem możliwość zarówno w odwołaniu, jak i w terminie późniejszym do czasu wyznaczenia pierwszego terminu rozprawy wykazać właściwą inicjatywę dowodową w zakresie faktów, które zamierzał udowodnić, a które od początku były sporne, wobec czego, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. Sąd postanowił pominąć wniosek pełnomocnika o wyznaczenie dodatkowego terminu na zgłoszenie wniosków dowodowych. Dodatkowo należy podkreślić, że powód wprost przyznał, że nie ma żadnych świadków jego aktywności w zakładach (...).

Jednocześnie Sąd uznał, że nie wymaga wyznaczenia kolejnego terminu rozprawy dopuszczenie dowodu z prawa jazdy wnioskodawcy potwierdzającego jego uprawnienia kategorii C i D i dlatego zobowiązał do złożenia tego dokumentu pełnomocnika skarżącego w terminie publikacyjnym, albowiem w żaden sposób nie skutkowałoby to zbędnym przedłużeniem postępowania w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Oba odwołania podlegają oddaleniu.

Przypomnieć należy, że ubezpieczony – od początku reprezentowany przez profesjonalistę – zaskarżył dwie decyzje z tego samego dnia 9.07.2021 r., a mianowicie o przeliczeniu emerytury oraz o odmowie przyznania prawa do rekompensaty za pracę w warunkach szczególnych.

W pierwszej kolejności, wobec jednoznacznego oświadczenia wnioskodawcy, że nie zgłasza żadnych zastrzeżeń wobec pierwszej zaskarżonej decyzji z dnia 9.07.2021 r. dotyczącej przeliczenia wysokości jego emerytury, Sąd zważył, że w rzeczywistości nie ma sporu między stronami co do prawidłowości tej decyzji. Jednocześnie mając na uwadze, że profesjonalny pełnomocnik przez cały czas aż do zakończenia postępowania w niniejszej sprawie popierał odwołanie również od tej decyzji i w żaden sposób nie zmodyfikował żądania strony skarżącej w tym zakresie, nawet po tym, jak sam wnioskodawca jednoznacznie określił, z którą decyzją się nie zgadza.

Wobec tego należało odwołanie od decyzji z 9.07.2021 r. o przeliczeniu emerytury oddalić, o czym Sąd orzekł na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Sporna była pozostała decyzja z dnia 9.07.2021 r., mocą której pozwany odmówił skarżącemu prawa do rekompensaty za pracę w warunkach szczególnych.

Wobec tego Sąd zważył, że zgodnie z art.21 ust.1 ustawy z dnia 19.12.2008r. o emeryturach pomostowych ( tj. Dz. U. z 2017 r. , poz. 664 ) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art.23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego ( tak M. Zieleniecki - Komentarz do art.21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX, por. też wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15 – LEX 2044406).

Przepisy art.2 pkt 5 i art.21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W literaturze podkreśla się, że wykładnia przepisu art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych nie może prowadzić do absurdalnego wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Przyjąć tym samym również należy, że rekompensata nie przysługuje tym ubezpieczonym, którzy zostali objęci ubezpieczeniem społecznym lub rozpoczęli służbę po 31 grudnia 1998 r.

Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art.32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych (tak M. Zieleniecki - Komentarz do art.21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX).

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołujący się nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art.32 ust.2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( t. j. Dz. U. z 2017 r. , poz. 1383) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art.32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, ze za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności ponad 3,5 tony wymienione jest w załączniku A dział VIII pkt.2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W niniejszym postępowaniu wnioskodawca żądał zaliczenia do okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, oprócz uwzględnionego przez ZUS, okresu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. od 9.08.1977 r. do 23.10.1977 r., tzn. do dnia rozpoczęcia zasadniczej służby wojskowej, którą zakończył w dniu 29.10.1979 r., a następnie od 1.09.1979 r. do dnia zakończeniu zatrudnienia w w/w zakładzie pracy, argumentując, że po powrocie z wojska kontynuował dotychczasowe zatrudnienie jako kierowca samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony, a także nie uwzględnionego w zaskarżonej decyzji o odmowie przyznania rekompensaty okresu zatrudnienia od 20.04.1982 r. do 31.12.1984 r. , twierdząc, że przez cały ten czas wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wyłącznie prace w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony.

W niniejszej sprawie, nie ulegało, bowiem, wątpliwości, że tylko wykazanie przez wnioskodawcę dodatkowych okresów świadczenia pracy w warunkach szczególnych ( i to jedynie w sytuacji, gdy łącznie z niezaliczonymi okresami wskazanymi w treści zaskarżonej decyzji dawałyby 15 lat stażu pracy w warunkach szczególnych) otwierałoby mu drogę do rozpatrzenia, pod kątem wykonywania pracy, w warunkach szczególnych, niezaliczonych okresów wskazanych przez organ rentowy w treści zaskarżonej decyzji.

Przypomnieć wypada, że organ rentowy uznał wnioskodawcy jako bezsporny staż pracy, wykonywanej w warunkach szczególnych w ilości 10 lat, 17 dni.

Sąd zważył, że prawo do rekompensaty z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach stanowi przywilej. W związku z tym strona musi udowodnić, a nie jedynie uprawdopodobnić przesłanki przyznania prawa, a temu służą przede wszystkim dokumenty, i dopiero wówczas, gdy są one niedostępne możliwe jest dokonywanie ustaleń na podstawie innych dowodów, w tym zeznań świadków. Ponadto, należy zauważyć, że za adekwatną regułę stosowaną powszechnie w orzecznictwie uznaje się, że same zeznania świadków czy strony, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych, nie stanowią miarodajnego dowodu pracy w szczególnych warunkach. Do takich zeznań należy podejść z dużą ostrożnością, zwłaszcza gdy twierdzenia te są sprzeczne z dokumentami. Nie można bowiem oprzeć ustaleń faktycznych co do okresów pracy wnioskodawcy na danym stanowisku na zeznaniach świadków czy samej strony w sytuacji, gdy treść dokumentów jednoznacznie temu zaprzecza. Tym niemniej należy ponownie podkreślić, że w n/n sprawie odwołujący nie wnosił o przesłuchanie żadnych świadków i wprost oświadczył, że nie ma żadnych świadków jego aktywności w zakładach (...) (e-prot. z 21.02.2022 r.: 00:21:07).

Mając na uwadze powyższe, Sąd, uwzględniając cały dostępny materiał dowodowy, a w tym, konfrontując zeznania wnioskodawcy z oryginalnymi angażami z obu badanych okresów zatrudnienia odwołującego uznał, że poza już uwzględnionym okresem przez pozwanego od dnia 1.07.1983 r. do 31.12.1984 r. nie ma żadnych dokumentów, które potwierdzałyby wersję skarżącego, że od 9.08.1977 r. do 2.02.1981 r. w (...) oraz od 20.04.1982 r. do 30.06.1983 r. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wyłącznie pracę kierowcy samochodu ciężarowego o masie powyżej 3,5 tony. Przeciwne zeznania wnioskodawcy są niewiarygodne, albowiem pozostały gołosłowne, gdyż nie znalazły potwierdzenia w żadnym innym obiektywnie wiarygodnym dowodzie. Poza tym z dostępnych dokumentów źródłowych wynika, że wnioskodawca jako kierowca w badanych okresach na stanowisku kierowcy wykonywał też dodatkowe czynności spedycyjne, za które otrzymywał dodatkowe wynagrodzenie. Nawet zatem, gdyby uznać, że ubezpieczony jako kierowca we wskazanych okresach kierował samochodami ciężarowymi o ładowności 3,5 tony, to i tak nie została w takiej sytuacji udowodniona przez niego okoliczność, że robił to stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Okresy pracy, w obu zakładach, na stanowisku kierowcy kiedy wnioskodawca wykonywał także zgodnie z dostępnymi dokumentami również dodatkowe czynności spedycyjne, nie mogą być zaliczone do pracy w warunkach szczególnych, bowiem nie sposób jest ustalić, iż w zakładach tych przez cały sporny okres ubezpieczony wykonywał wyłącznie obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, w szczególności ze źródłowej dokumentacji pracowniczej dotyczącej obu badanych okresów zatrudnienia jednoznacznie wynika, że ubezpieczony w tych okresach oprócz prac kierowcy, zajmował się także czynnościami spedycyjnymi, za które dostawał dodatek do wynagrodzenia. Sąd Okręgowy nie zaprzecza, że głównym zajęciem odwołującego mogła być praca kierowcy samochodu ciężarowego, ale nie ma dowodów na to, że były to wyłącznie samochody o masie powyżej 3,5 tony i że wnioskodawca kierował nimi stale w pełnym wymiarze czasu pracy. Co do prac spedytorskich wykonywanych przez kierowców Sąd zważył, że judykatura niejednokrotnie zajmowała się podobną problematyką. I tak w wyroku z dnia 28 sierpnia 2014 r., II UK 537/13, Sąd Najwyższy stwierdził, że czynności konwojowania i ładowania towaru nie są czynnościami immanentnie związanymi z pracą kierowcy samochodu ciężarowego, a praca w warunkach szczególnych łączona z takimi czynnościami oczywiście nie jest wykonywana w pełnym wymiarze czasu pracy. W wykazie A dział VIII pkt 2 rozporządzenia z 7 lutego 1983 r., w którym zakwalifikowano pracę kierowcy ciężarowego do prac w warunkach szczególnych nie wymieniono ani czynności konwojowania, ani czynności ładowania towaru, a więc nie są to czynności integralnie związane z pracą kierowcy, toteż praca kierowcy łączona z takim czynnościami nie jest wykonywana w pełnym wymiarze (LEX nr 1521351). Również Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 6 maja 2015 r. (III AUa 909/14, LEX nr 1711501) zanegował możliwość uznania, że ubiegający się o emeryturę w obniżonym wieku kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, wykonujący również obowiązki ładowacza, spełnia wymóg zatrudnienia w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Sąd Okręgowy w całości zgadza się z wyżej wymienionymi poglądami. Do prac w warunkach szczególnych zaliczyć można tylko pracę kierowcy samochodu ciężarowego, a nie wykonywane dodatkowo również na stanowisku kierowcy prace spedytora, a takie właśnie prace ubezpieczony wykonywał w obu spornych okresach zatrudnienia zgodnie z deklaracjami z 8.08.1977 r. k. 226 akt ZUS i z 29.10.1979 r. k. 232 akt ZUS, umową o wykonywanie prac dodatkowych z 29.10.1979 r. k. 227 akt ZUS. W drugim badanym okresie zatrudnienia w Zakładach (...) także wynika, że wnioskodawca wykonywał oprócz pracy kierowcy dodatkowe czynności za dodatkowym wynagrodzeniem: angaż z 1.10.1982 r. k. 216 akt ZUS, angaż z 1.12.1982 r. k. 217 akt ZUS (prace wyładunkowe). Pojęcie stałego i w pełnym wymiarze wykonywania obowiązków kierowcy, w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., nie pozwala na uznanie, że wykonywanie osobno i dodatkowo powierzonych obowiązków ładowacza, za zwiększonym wynagrodzeniem, uprawnia do emerytury w obniżonym wieku. Nie są to bowiem czynności integralnie związane z prowadzeniem pojazdu, a szkodliwość pracy "w transporcie" na stanowisku kierowcy pojazdu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony łączy się głównie z faktem prowadzenia takiego pojazdu przy uwzględnieniu specyfiki "technologii" pracy w transporcie oraz obciążeń psychofizycznych, związanych z uczestniczeniem takiego pojazdu w ruchu ulicznym (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2013 r., I UK 172/13, Legalis nr 1092827).

Należy, w tym miejscu, podnieść, iż nie jest dopuszczalne uwzględnianie, przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 4 czerwca 2008 roku, II UK 306/07, Lex 494129). Innymi słowy, wykonywanie również innej niż wymieniona w wykazie pracy w ramach czasu pracy uniemożliwia zaliczenie danego okresu jako okresu pracy w szczególnych warunkach. Tylko bowiem okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy wypełniają kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Stałe wykonywanie takich prac oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku) lub okresowe, a nie stałe świadczenie pracy, wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia, o czym stanowi § 2 ust. 1 Rozporządzenia.

Strona, składając odwołanie do sądu, musi wyważyć swoje interesy procesowe i liczyć się z tym, że sąd nie przyzna jej racji jeśli nie ma dowodów uzasadniających jej roszczenie. Składając zatem odwołanie strona nie może liczyć na to, że wyłącznie dowód z jej przesłuchania zyska szczególny walor dowodowy. Przy czym należy zauważyć, że sąd prowadząc już zainicjowane postępowanie ma obowiązek dopuścić wszelkie dowody na istotne w sprawie okoliczność, co nie oznacza, że uzna ich wiarygodność. Należy podkreślić, że prawo do sądu nie jest prawem absolutnym, lecz służy ochronie naruszenia interesów konkretnego podmiotu. Cel tego konstytucyjnego uprawnienia nie realizuje się natomiast przez dochodzenie roszczeń ab ovo nienależnych (wyrok SN z 9 maja 2017 r., I UK 212/16).

Podsumowując - materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie potwierdza, aby ubezpieczony w spornych okresach stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace w szczególnych warunkach na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony. Przyjąć zatem należy, że okresu zatrudnienia ubezpieczonego na stanowisku kierowcy w (...) od 9.08.1977 r. do 2.02.1981 r. oraz w Zakładach (...) od 20.04.1982 r. do 30.06.1983 r., nie można uznać za pracę w warunkach narażających zdrowie ubezpieczonego na szkodliwe czynniki stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie można uznać za pracę w warunkach szczególnych także okresu zatrudnienia w (...) od 3.02.1981 r. do 9.04.1982 r. oraz okresu zatrudnienia w Zakładach (...) im T D. od 20.04.192 r. do 31.08.1982 r. bo z dostępnych dokumentów źródłowych wynika, że pracował wówczas na stanowisku mechanika samochodowego. W efekcie stwierdzić należy, że wnioskodawca nie spełnia wymogu legitymowania się co najmniej 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych, albowiem nie wykazał, że spornych w n/n postępowaniu okresach wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wyłącznie pracę kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił także odwołanie od drugiej zaskarżonej decyzji z dnia 9.07.2021 r. odmawiającej ubezpieczonemu prawa do rekompensaty.

A.P.

Dnia 31 marca 2022 roku

Sygn. akt VIII U 2718/21

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy adwokat A. W. za pośrednictwem PORTALU INFORMACYJNEGO