Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 października 2024 r. nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. stwierdził, że obwiązująca T. C. jako komornika sądowego, do którego stosuje się przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą:

1)  miesięczna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne jest ustalana:

- za styczeń 2022 r. – jako zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 75% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku 2021, włącznie z wypłatami z zysku,

- od lutego 2022 r. – jako dochód z działalność gospodarczej uzyskany w miesiącu poprzedzający miesiąc, za który opłacana jest składka, ustalany na podstawie art. 81 ust. 2c w związku z ust. 2d ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,

2) roczna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne za rok 2022 i 2023 jest ustalana jako dochód z działalności gospodarczej uzyskany za ten rok kalendarzowy, ustalany na podstawie art. 81 ust. 2 w związku z ust. 2b ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. (decyzja k. 14-16v. akt ZUS)

W uzasadnieniu wskazano, że w przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą wysokość podstawy została ściśle powiązana z formą opodatkowania oraz wysokością uzyskiwanych dochodów z działalności gospodarczej (art. 81 ust 2, 2b-2d ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych). W związku z brzmieniem art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych powiązanie z formą opodatkowania oraz wysokością uzyskiwanych dochodów/przychodów ma zastosowanie także w przypadku komorników sądowych. W ocenie organu rentowego, nietrafne jest zapatrywanie jakoby do komorników sądowych zastosowanie miał mieć art. 81 ust 2za ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Przepis ten jest bowiem stosowany jedynie do tych osób prowadzących pozarolniczą prowadzących pozarolniczą działalność, które nie zostały wskazane w art. 81 ust. 2, 2e i 2z ustawy. (decyzja k. 14-16v. akt ZUS)

Odwołanie od przedmiotowej decyzji wniósł T. C., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając ją w całości. Strona skarżąca wniosła o jej zmianę poprzez stwierdzenie, że przy ustalaniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za kolejne miesiące od roku 2022, za rok 2022, 2023 i dalej ma wobec płatnika składek będącego komornikiem sądowym zastosowanie dyspozycja art. 79 ust. 1 w zw. z art. 81 ust. 2za ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, a zatem podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne stanowi kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku poprzedniego, włącznie z wypłatami z zysku, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

Wydanej przez ZUS decyzji zarzucono naruszenie:

1.  art. 81 ust. 2, ust. 2b-2d ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2024 r., poz. 146) poprzez ich zastosowanie;

2.  art. 79 ust. 1 w zw. z art. 81 ust. 2za ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2024 r., poz. 146) poprzez jego niezastosowanie.

W uzasadnieniu odwołania strona skarżąca wskazała, że dokonana przez organ rentowy wykładnia w/w przepisów jest nieprawidłowa i nie uwzględnia faktycznego charakteru, pozycji i funkcji realizowanej przez płatnika składek jako komornika sądowego. Odwołujący podniósł, że na obecnym etapie w całości podziela stanowisko wyrażone w załączonym stanowisku Krajowej Rady Komorniczej z 20 maja 2022 r. (odwołanie od decyzji nr (...) k. 3-5)

Na rozprawie z 24 lutego 2025 r. pełnomocnik wnioskodawcy nie stawił się, natomiast pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania. (stanowiska końcowe stron na rozprawie
z dnia 24 lutego 2025 r. e-protokół: 00:00:26-00:04:15 – płyta CD k. 74)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca T. C. jest komornikiem sądowym przy Sądzie Rejonowym w Skierniewicach. (bezsporne)

T. C. na podstawie uprawnienia Ministra Sprawiedliwości
z 15 października 2019 r. numer: (...) wydanego przez Ministra Sprawiedliwości zgłosił się jako płatnik składek z datą powstania obowiązku opłacania składek od 3 września 2020 r. Od tego dnia komornik zgłosił się również do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego i obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego z kodem tytułu ubezpieczeń 0510 00 jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, dla której podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek. (bezsporne)

Z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności płatnik złożył imienne miesięczne raporty rozliczeniowe ZUS RCA, w których dla celów wyliczenia składki miesięcznej na ubezpieczenie zdrowotne w B. III.E. płatnik wskazał następujące formy opodatkowania:

- w pierwszorazowych imiennych raportach rozliczeniowych ZUS RCA za okres od stycznia 2022 r. do października 2023 r. – zasady ogólne – podatek liniowy;

- w korygujących imiennych raportach rozliczeniowych ZUS RCA za okres od stycznia 2022 r. do grudnia 2022 r. – bez formy opodatkowania;

- w korygujących imiennych raportach rozliczeniowych ZUS RCA za okres od lutego 2023 r. do października 2023 r. – bez formy opodatkowania,

- w pierwszorazowych imiennych raportach rozliczeniowych ZUS RCA za okres od listopada 2023 r. do sierpnia 2024 r. – bez formy opodatkowania. (bezsporne)

Płatnik dokonał również rocznego rozliczenia składki na ubezpieczenie zdrowotne za 2022 r. wskazując:

- w pierwszorazowym imiennym raporcie rozliczeniowym ZUS RCA za kwiecień 2023 r. w rocznym rozliczeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne za 2022 rok w bloku XII formę opodatkowania zasady ogólne – podatek liniowy,

- w korygującym imiennym raporcie rozliczeniowym ZUS RCA za kwiecień 2023 r. w rocznym rozliczeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne za 2022 rok w bloku XII płatnik usunął dane.

W imiennym raporcie rozliczeniowym ZUS RCA za kwiecień 2024 r. nie dokonał rocznego rozliczenia składki na ubezpieczenie zdrowotne za 2023 rok. (bezsporne)

Zgodnie z pismem Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z 30 września 2024 r. T. C. w dniu 1 stycznia 2019 r. wybrał formę opodatkowania przychodów z działalności gospodarczej – podatek liniowy. Dotychczas nie deklarował zmiany formy opodatkowania. (pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego k. 10-10v. pliku II akt ZUS)

Powyższe fakty Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach rentowych, których wiarygodność i prawdziwość nie była kwestionowana. Sąd miał na uwadze, że spór w niniejszym procesie sprowadzał się do wykładni powszechnie obowiązujących przepisów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 33 ust. 1-3 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (tekst jedn. Dz. U. z 2024 r. poz. 1458), komornik nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej. Komornik nie może prowadzić działalności gospodarczej.

Z powyższych przepisów wynika, także, iż do komornika stosuje się przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2025 r. poz. 163), przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2024 r. poz. 497 ze zm. dalej: ustawa o ubezpieczeniu zdrowotnym) oraz przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2024 r. poz. 146 ze zm. dalej: ustawa świadczeniowa), dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą.

Należy także zauważyć, że pojęcie osoby prowadzącej działalność gospodarczą jest pojęciem innym niż osoby prowadzącej pozarolniczą działalność. Jeżeli ustawodawca w art. 33 ust. 3 powołanej ustawy odsyła do osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą, to oznacza, że odsyła do osób, o których mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy systemowej.

Od 1 stycznia 2022 r. obowiązuje ustawa z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105), która m.in. składkę zdrowotną uzależnia od tego, w jaki sposób osoby prowadzące działalność ustalają podatek dochodowy od osób fizycznych.

Kwestię wysokości składek na ubezpieczenie zdrowotne reguluje przy tym Dział IV Rozdział 2 ustawy o ubezpieczeniu zdrowotnym. Wysokość składki na ubezpieczenie zdrowotne osób prowadzących pozarolniczą działalność wyznaczają art. 79a i art. 81 ust. 2-2zd. Spośród tych przepisów do komornika należy zastosować te, które odnoszą się osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą.

Skomplikowanie regulacji dotyczącej wysokości składek na ubezpieczenie zdrowotne osób prowadzących pozarolniczą działalność wynika z umieszczenia w jednym artykule większości, odnoszącej się do tego, regulacji. Zastosowana technika legislacyjna utrudnia percepcję, jednak analiza art. 81 ust. 2 i 2b-2zd pozwala jednak na ustalenie do jakich grup podmiotów odnoszą się poszczególne przepisy.

Wyróżnienie poszczególnych grup osób prowadzących pozarolniczą działalność, do których mają zastosowanie te czy inne przepisy art. 81 ust. 2 i 2b-2zd zostało dokonane ze względu na:

- rodzaje działalności, o których mowa w art. 8 ust. 6 ustawy systemowej,

- zasady opłacania podatku PIT.

Grupy tych osób zostały podzielone następująco:

A) osoby prowadzące działalność pozarolniczą, o których mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1, 3, 4 i 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, opłacających podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 27, art. 30c lub art. 30ca ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – do tych osób zastosowanie ma art. 81 ust. 2 (a także art. 81 ust. 2b-2d);

B) osoby prowadzące działalność pozarolniczą, o których mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1, 3, 4 i 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, które stosują opodatkowanie w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2022 r. poz. 2540 oraz z 2023 r. poz. 1059 i 1414) – do tych osób zastosowanie ma art. 81 ust. 2e (a także art. 81 ust. 2ga; dodatkowo art. 81 ust. 2h-2y, odnoszące się obydwu kategorii osób wskazanych wyżej w punktach 1 i 2);

C) osoby prowadzące działalność pozarolniczą, o których mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, które stosują opodatkowanie w formie karty podatkowej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne – do tych osób zastosowanie ma art. 81 ust. 2z;

D) pozostałe osoby prowadzące działalność pozarolniczą wymienione w art. 8 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, innych niż wskazane w ust. 2, 2e, 2z i 2zaa – do tych osób zastosowanie ma art. 81 ust. 2za;

E) osoby prowadzące działalność pozarolniczą wymienione w art. 8 ust. 6 pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, które jednocześnie prowadzą inną działalność pozarolniczą wymienioną w art. 8 ust. 6 tej ustawy, z której opłacają podatek dochodowy z działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 27, art. 30c lub art. 30ca ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych lub na zasadach określonych w ustawie z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym - do tych osób zastosowanie ma art. 81 ust. 2zaa.

Dodatkowo wspomnieć można, że art. 8 ust. 2ya wymienia osoby współpracujące z osobami prowadzącymi działalność pozarolniczą oraz osobami, o których mowa w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców.

Przy dalszej analizie pominąć można sytuację wymienioną wyżej w punkcie E, ponieważ dotyczy ona swoistego zbiegu działalności twórcy lub artysty z innym rodzajem działalności pozarolniczej. Z oczywistych względów taka sytuacja nie zachodzi w niniejszej sprawie.

Zasadniczym pytaniem pozostaje do której grupy należy zaliczyć odwołującego się.
W tym celu należy ustalić jakie przepisy odnoszą się do osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą (przepisy te będą się odnosiły zarazem do komorników z mocy art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych). Następnie należy ustalić według jakich zasad wnioskodawca opłaca podatek dochodowy od osób fizycznych.

Odwołującego się należy zaliczyć do osób wymienionych wyżej w punkcie pierwszym, gdyż:

- stosuje się do niego przepisy dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą, czyli inaczej mówiąc dotyczące osób wymienionych w art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy systemowej;

- opłaca on podatek liniowy, czyli określony w art. 30c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy bowiem zauważyć, że w kwestii wyboru zasad opodatkowania komornik sądowy nie kwestionuje swojego statusu i płaci podatek dochodowy jak osoba prowadząca działalność gospodarczą, mimo że działalności gospodarczej nie prowadzi.

W konsekwencji do odwołującego się mają zastosowanie zasady obliczania składki rocznej i miesięcznej określone w art. 81 ust. 2, 2b-d. Dlatego decyzja organu rentowego była prawidłowa.

Przepisy zawarte w art. 81 ust. 2 i 2b-2zd regulują sytuację wszystkich podmiotów prowadzących pozarolniczą działalność, wymienionych w art. 8 ust. 6 ustawy systemowej.
Z drugiej strony przepisy te odnoszą się tylko do podmiotów wymienionych w art. 8 ust. 6 ustawy systemowej (oczywiście bez uwzględnienia przepisów innych ustaw np. art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych). Zasadniczo podmioty te zostały podzielone na cztery grupy (wyżej opisane w punktach A-D), bądź pięć – jeżeli uwzględnić sytuację zbiegu opisaną wyżej w punkcie E. Toteż w zakres podmiotowy art. 81 ust. 2za (wyznaczony treścią tego przepisu) nie mogą wchodzić inne podmioty niż wymienione w art. 8 ust. 6 ustawy systemowej.

Z punktu widzenia logiki i rachunku zbiorów zakres podmiotowy regulacji zawartej w art. 81 ust. 2za, wyznacza się dopiero poprzez określenie do jakich podmiotów odnoszą się regulacje zawarte w art. 81 ust. 2, 2e, 2z, 2zaa. Podmioty określone w tych ostatnich przepisach nie są objęte regulacją art. 81 ust. 2za. Inaczej mówiąc zastosowanie art. 81 ust. 2, 2e, 2z, 2zaa eliminuje możliwość zastosowania art. 81 ust. 2za, jako że ten ostatni odnosi się do „pozostałych osób prowadzących działalność pozarolniczą wymienionych w art. 8 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, innych niż wskazane w ust. 2, 2e, 2z i 2zaa.”

Zastosowanie art. 81 ust. 2za może nastąpić dopiero po stwierdzeniu, że dana osoba nie może być zaliczona do żadnej z kategorii osób wskazanych w art. 81 ust. 2, 2e, 2z
i 2zaa.Tymczasem osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, wymienione są tylko w punktach A-C, to jest w art. 81 ust. 2, 2e i 2z. (pomijamy art. 81 ust. 2zaa, gdyż dotyczy on zbiegu, który nie ma tu zastosowania). Osoby te zostały podzielone na poszczególne kategorie ze względu na formę opodatkowania (podatek według zasad ogólnych, podatek liniowy, zryczałtowany podatek od przychodów ewidencjonowanych, karta podatkowa, podatek od kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej). Nie ma zatem żadnej osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą, którą można by uznać za osobę niewymienioną w art. 81 ust., 2, 2e, 2z.

Podkreślić należy, że art. 81 ust. 2za nie tworzy jakieś niezidentyfikowanej, nowej kategorii „pozostałych osób prowadzących pozarolniczą działalność” niewymienionych w art. 8 ust. 6 ustawy systemowej, skoro art. 81 ust. 2za mówi, że chodzi o osoby pozostałe ale wymienione w art. 8 ust. 6 ustawy systemowej. Odnosi on po prostu do zamkniętego zbioru osób wymienionych w art. 8 ust. 6 ustawy systemowej, a których nie dotyczą regulacje zawarte w art. 81 ust. 2, 2e, 2z, 2zaa. W konsekwencji, po wyeliminowaniu osób wymienionych w art. 81 ust. 2, 2e, 2z ze zbioru osób określonych w art. 8 ust. 6 ustawy systemowej, art. 81 ust. 2za dotyczyć będzie pozostałych osób wymienionych w art. 8 ust. 6 ustawy systemowej, czyli twórcy i artysty; akcjonariusza prostej spółki akcyjnej wnoszącego do spółki wkład, którego przedmiotem jest świadczenie pracy lub usług; komplementariusza w spółce komandytowo-akcyjnej.

Komornik (z samego faktu bycia komornikiem) nie jest twórcą, artystą, akcjonariuszem prostej spółki akcyjnej wnoszącym do spółki wkład, którego przedmiotem jest świadczenie pracy lub usług, czy też komplementariuszem w spółce komandytowo-akcyjnej. Nie jest zatem zrozumiałe dlaczego mają się do niego stosować przepisy odnoszące się do tych osób. Oczywiście komornik nie jest też osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą.
I dlatego właśnie przepisy art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c czy też art. 81 ust. 2 mają zastosowanie do komorników, nie z samego faktu prowadzenia przez nich działalności gospodarczej, ale na podstawie jasnego przepisu – art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych. Stwierdzenie komornicy nie mieszczą się w żadnej z grup wymienionych w art. 81 ust. 2 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych, jest tak samo słuszne jako to, że nie mieszczą się w żadnej innej z grup wymienionych w pozostałych przepisach art. 81. Można ich tam „umieścić” dopiero przy zastosowaniu art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych. Tym właściwym miejscem są przepisy „dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą”, czyli między innymi art. 81 ust. 2.

Charakterystyczne jest, że w też opinii Krajowej Rady Komorników przy interpretacji art. 81 ust. 2za pomija się część tego przepisu. Wskazuje się, że chodzi o pozostałe osoby niewymienione w art. 81 ust. 2, 2e, 2z, ale pomija się, że chodzi o osoby spośród wymienionych w art. 8 ust. 6 ustawy systemowej. Poprzez to rozszerza się krąg osób wymienionych w art. 8 ust. 6 ustawy systemowej (a tylko tego kręgu dotyczy art. 81 ust. 2za) o jakąś niezidentyfikowaną kategorię „pozostałych osób” – wbrew jednoznacznemu brzmieniu art. 81 ust. 2za.

Niezrozumiała jest argumentacja zawarta w stanowisku Krajowej Rady Komorniczej odnoszące się do tego, że komornicy nie prowadzą działalności gospodarczej, czy też że nie są przedsiębiorcami. Po pierwsze. Okoliczność ta nie przecież budzi żadnych wątpliwości,
a wynika to wprost z art. 33 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych (1. Komornik nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie
i zakończenie działalności gospodarczej).

Po drugie i najważniejsze. Nie jest zrozumiałe jak teza, że komornik nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej, ma wspierać konkluzję co do zastosowania art. 81 ust. 2za, skoro przepis ten nie reguluje sytuacji osób prowadzących działalność gospodarczą, nie tworzy też nowej kategorii osób prowadzących działalność gospodarczą niewymienionych w art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy systemowej.

Przypomnieć wypada, że konkluzję można uznać za należycie uzasadnioną jeżeli jednocześnie spełnione są dwa warunki:

- warunek materialnej poprawności – prawomocnej podstawy do uznania konkluzji dostarczyć mogą jedynie przesłanki prawdziwe;

- warunek relewancji – między przesłankami a konkluzją powinna istnieć specyficzna więź, pozwalająca przenieść na konkluzję całość lub przynajmniej część tej pewności, z którą zostały uznane przesłanki (zob. K. Szymanek, K. A. Wieczorek, A. S. Wójcik. Sztuka argumentacji. Ćwiczenia w badaniu argumentów, PWN Warszawa 2008).

Szeroka argumentacja dotycząca wykazania warunku materialnej poprawności nie ma żadnego znaczenia jeżeli przesłanka nie ma związku z konkluzją, czyli w sytuacji kiedy nie jest spełniony warunek relewancji. Toteż uzasadnianie, że komornik nie prowadzi działalności gospodarczej oddziałuje tak jak zabieg erystyczny mający przysłaniać nieistnienie warunku relewancji.

Jeszcze raz podkreślić należy, że art. 81 ust. 2za nie ustanawia jakiejś nowej kategorii działalności gospodarczej niewymienionej w art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy systemowej. Natomiast podleganie przez komornika ubezpieczeniom społecznym (art. 6 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy systemowej), a poprzez to ubezpieczeniom zdrowotnym (art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c) nie wynika z faktu prowadzenia przez komornika pozarolniczej działalności gospodarczej, lecz z tego, że zgodnie z art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych do komorników stosuje się przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą.

Interpretacja przepisów nie powinna być zatem przeprowadzana w oderwaniu od metody regulacji zastosowanej w art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych, jak też w oderwaniu od rzeczywistej treści art. 81 ust. 2za ustawy o ubezpieczeniu zdrowotnym.

Nie ma też żadnego znaczenia, iż komornik jest funkcjonariuszem publicznym, organem władzy publicznej realizującym zadania w zakresie wykonywania czynności
w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym. Ustawodawca miał możliwość uregulowania zasad objęcia obowiązkami publicznoprawnymi komorników sądowych przez przyjęcie innej regulacji, znanej także w ustawie systemowej w art. 6 do dnia 1 października 2003 r. np. co do funkcjonariuszu Służby Więziennej, Policji, (...) itp. Ale uczynił to w normie art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych poprzez odesłanie do regulacji prawnej dotyczących osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą.

Mając na względzie powyższe okoliczności należy stwierdzić, że do komornika sądowego nie może znaleźć zastosowania art. 81 ust. 2za ustawy o ubezpieczeniu zdrowotnym, a co za tym idzie odwołanie wnioskodawcy nie jest zasadne. Do sytuacji wnioskodawcy zastosowanie znaleźć powinny natomiast przepisy art. 81 ust. 2 oraz 2b-d ustawy
o ubezpieczeniu zdrowotnym. Warto również wskazać, że tożsame stanowisko jak tutejszy Sąd, w tej kwestii zajął Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 15 maja 2024 r. (III AUa 17/24, LEX nr 3737842).

Wobec powyższego, Sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie, o czym orzekł, jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

W punkcie 2. sentencji wyroku Sąd orzekł na podstawie zasady odpowiedzialności za wynik procesu, tj. art. 98 k.p.c. zasądzając od T. C. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych). Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika organu rentowego Sąd określił na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 ze zm.). Zgodnie zaś z art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

/Jacek Chrostek/