Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 września 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. na podstawie w szczególności Ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych ( Dz. U. z 2021 r., poz. 291 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 6.08.2021 r. przyznał M. N. emeryturę od 2.09.2021 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.

Podstawę obliczenia emerytury stanowiła kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem ich waloryzacji, zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego oraz kwota środków zewidencjonowanych na subkoncie, z uwzględnieniem ich waloryzacji.

Emerytura stanowiła równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 96364,30 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego - 647189,24 zł, kwota środków zewidencjonowanych na subkoncie z uwzględnieniem ich waloryzacji - 38989,98 zł, średnie dalsze trwanie życia - 204,30 miesięcy, wyliczona kwota emerytury wyniosła 3830,36 zł.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił zaś ubezpieczonemu prawa do rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Organ rentowy podkreślił, że do dnia 31.12.2008 r. wnioskodawca udowodnił łącznie 10 lat, 11 miesięcy i 20 dni okresów pracy w szczególnych warunkach. Nie uwzględniono do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w firmie (...) ponieważ złożone oświadczenie pracodawcy nie spełnia wymogów formalnych. Prywatni pracodawcy, których nie obowiązywały resortowe zarządzenia powołują się wyłącznie na wykazy stanowisk zawarte w załącznikach A i B do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W świadectwie pracy w szczególnych warunkach powinny być zawarte informacje zgodne ze stanem faktycznym - należy podać okres zatrudnienia, rodzaj pracy, zajmowane stanowisko, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień do świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Praca w szczególnych warunkach musiała być wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. (decyzja k. 15 – 15 verte akt ZUS)

W odwołaniu złożonym w dniu 2 listopada 2021 r. do Sądu Okręgowego w Łodzi wnioskodawca reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika uznał powyższą decyzję za krzywdzącą i wniósł o jej zmianę oraz przyznanie prawa do rekompensaty w związku z utratą możliwości nabycia emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Ubezpieczony podkreślił, że w dniu 27 października 2021 r. otrzymał od byłego pracodawcy firmy (...) dokument w postaci świadectwa pracy w szczególnych warunkach. (odwołanie k. 3 – 4)

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w zaskarżonej decyzji a dodatkowo wskazał, że na dokumencie w postaci świadectwa pracy w szczególnych warunkach brak jest pieczątek firmowych i brak jest informacji o przechowawcy dokumentacji osobowej z tego zakładu pracy . (odpowiedź na odwołanie - k. 7 – 8)

Na terminie rozprawy poprzedzającej bezpośrednio wydanie wyroku z dnia 25 stycznia 2022 r. strony podtrzymały swoje stanowisko w sprawie . (e – protokół z dnia 25.01. 2022 r. oświadczenie pełnomocnika wnioskodawcy 00:02:10, oświadczenie pełnomocnika ZUS 00:02:10, płyta CD k. 32)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

M. N. urodził się w dniu (...) (okoliczność bezsporna)

Ubezpieczony posiada prawo jazdy na następujące kategorie pojazdów: C od 501.1984 r., CE od 8.10.2001 r., T od 17.09.1976 r. oraz B od 14.04.1976 r. (okazanie e – protokół z dnia 25.01. 2022 r. 00:08:46, płyta CD k. 32 )

Wnioskodawca w okresie od 2.09.1981 r. do 31.05.1983r. był zatrudniony na umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Spółdzielni Produkcji i Usług Rolnych (...) w K. i we wskazanym okresie świadczył pracę kierowcy ciągnika wymienioną w Wykazie A, Dział VIII, poz. 3 Rozporządzenia Rady Ministrów dnia 07.02.1983r. ( Dz. U. Nr 8, poz. 43). (bezsporne, a nadto świadectwo pracy w szczególnych warunkach k. 5 akt ZUS)

Następnie w okresie od 7.12.1988 do 30.04.2000 r. ubezpieczony świadczył pracę na umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Zakładach (...) i w okresie od 7.12.1988r.do 31.07.l998 r. świadczył pracę przy bezpośredniej obsłudze stacji sprężarek na stanowisku operatora pomp i sprężarek wymienioną w Wykazie A, Dział XIV, poz. 9 Rozporządzenia Rady Ministrów dnia 07.02.1983r. ( Dz. U. Nr 8, poz. 43). W okresach od 19.02.1992 r. do 27.02.1992 r., od 12.03.1993 r. do 23.03.1993 r., od 8.02.1994 r. do 15.02.1994 r., od 19.04.1995 r. do 9.06.1995 r., od 20.05.1996 r. do 30.05.1996 r., od 28.06.1996 r. do 31.08.1996 r. pobierał zasiłki chorobowe. (bezsporne, a nadto świadectwo pracy w szczególnych warunkach k. 7 akt ZUS)

W okresie od 2 maja 2002 r. do 31 marca 2011 r. wnioskodawca był zatrudniony na umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w firmie Usługi (...) w P. jako kierowca. W okresach od 12.04.2010 r. do 19.04.2010 r., od 17.08.2010 r. do 27.08.2010 r i od 11.08.2010 r. do 16.08. (...). pobierał zasiłki chorobowe . (świadectwo pracy k. 15 akt ZUS)

W świadectwie pracy w szczególnych warunkach z dnia 18.10.2021 r. B. P. właściciel firmy Usługi (...) w P. zaświadczył, że ubezpieczony w okresie od 2 maja 2002 r. do 31 marca 2011 r. u tego pracodawcy świadczył pracę jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony wymienioną w Wykazie A, Dział VIII, poz. 2 Rozporządzenia Rady Ministrów dnia 07.02.1983r. ( Dz. U. Nr 8, poz. 43). (świadectwo pracy w szczególnych warunkach k. 6, pisemne oświadczenie k. 6 akt ZUS)

Wskazany wyżej pracodawca świadczył usługi transportowe przy wykorzystaniu samochodów o dużych gabarytach, tj. ciężarowych o ciężarze powyżej 7,5 tony. Usługi były wykonywane na terenie całego kraju. Tymi samochodami wożone były całe palety. Wnioskodawca w tym zakładzie pracy wykonywał obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego z naczepą o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony marki I.. W ten sposób pracował on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie było żadnych przestojów. Ubezpieczony odbywał kursy w tygodniu i wówczas przez całe dnie był w trasie, w siedzibie pracodawcy stawiał się przed godziną 6.00 rano. Do wnioskodawcy był przypisany określony samochód. Samochód miał ustalony harmonogram i musiał się stawić. Ubezpieczony nie zajmował się naprawą awarii samochodu, a gdy taka miała miejsce podczas kursu to zawiadamiał on dyspozytora. W sytuacji, gdy samochód był przyjmowany do warsztatu to wnioskodawcy przydzielano samochód zastępczy. W tym zakładzie pracy wnioskodawca był jedynym kierowcą samochodów ciężarowych o ciężarze powyżej 3,5 tony. ( zeznania wnioskodawcy 00:02:24 w zw. z 00:16:49, płyta CD k. 32, zeznania świadka E. S. 00:11:10, płyta CD k. 32, zeznania świadka A. N. 00:13:57, płyta CD k. 32)

W dniu 6.08.2021 r. M. N. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o przyznanie prawa do świadczenia emerytalnego z powszechnego wieku emerytalnego oraz o przyznanie prawa do rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze . (wniosek k. 1 –6 verte akt ZUS)

Zaskarżoną decyzją z dnia 21 września 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. na podstawie w szczególności Ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych ( Dz. U. z 2021 r., poz. 291 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 6.08.2021 r. przyznał M. N. emeryturę od 2.09.2021 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.

Podstawę obliczenia emerytury stanowiła kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem ich waloryzacji, zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego oraz kwota środków zewidencjonowanych na subkoncie, z uwzględnieniem ich waloryzacji.

Emerytura stanowiła równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 96364,30 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego - 647189,24 zł, kwota środków zewidencjonowanych na subkoncie z uwzględnieniem ich waloryzacji - 38989,98 zł, średnie dalsze trwanie życia - 204,30 miesięcy, wyliczona kwota emerytury wyniosła 3830,36 zł. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił zaś ubezpieczonemu prawa do rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Organ rentowy podkreślił, że do dnia 31.12.2008 r. wnioskodawca udowodnił łącznie 10 lat, 11 miesięcy i 20 dni okresów pracy w szczególnych warunkach.

Nie uwzględniono do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w firmie (...) ponieważ złożone oświadczenie pracodawcy nie spełnia wymogów formalnych. Prywatni pracodawcy, których nie obowiązywały resortowe zarządzenia powołują się wyłącznie na wykazy stanowisk zawarte w załącznikach A i B do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W świadectwie pracy w szczególnych warunkach powinny być zawarte informacje zgodne ze stanem faktycznym - należy podać okres zatrudnienia, rodzaj pracy, zajmowane stanowisko, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień do świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Praca w szczególnych warunkach musiała być wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. (decyzja k. 15 – 15 verte akt ZUS)

Wnioskodawca nie miał przyznanego prawa do emerytury pomostowej oraz emerytury wcześniejszej. (okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dowodów zarówno w postaci osobowych źródeł dowodowych jak i dokumentów, w tym świadectwa pracy w szczególnych warunkach z dnia 18.10.2021 r. z firmy Usługi (...) w P. B. P..

Sąd przypisał przymiot wiarygodności przedmiotowemu dokumentowi. Dokument ten został wystawiony przez B. P. – właściciela firmy i jednocześnie bezpośredniego przełożonego ubezpieczonego w całym spornym okresie, ma on zatem pełną wiedzę na temat charakteru zatrudnienia M. N.. Podkreślić należy, że zgodnie z przyjętym orzecznictwem w tym min. wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie o sygn. akt III AUa 3113/08, opubl. w LEX nr 552003, świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych, o którym mowa w art. 32 ust. 2 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Domniemanie faktyczne może być obalone, jednak ciężar dowodowy obciąża wtedy organ rentowy.

Dokument taki może wystawić pracodawca, który jest uprawniony do wystawienia świadectwa pracy w warunkach szczególnych. W niniejszym postępowaniu organ rentowy nie wykazał w żaden sposób, aby powyższy dokument został podrobiony bądź przerobiony, szczególnie, że zawiera czytelny podpis z imienia i nazwiska osoby wystawiającej i dodatkowo jego treść została poparta pisemnym kategorycznym oświadczeniem pracodawcy.

Nadto zeznania ubezpieczonego są logiczne, spójne na istotne okoliczności sprawy i Sąd dał im wiarę w świetle całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a zwłaszcza w kontekście dokumentów zebranych w sprawie.

Zeznania świadków są logiczne i korespondują z zeznaniami wnioskodawcy, tworząc razem spójny obraz charakteru pracy świadczonej przez M. N. w spornym okresie. Świadkowie mimo, że nie byli pracownikami firmy Usługi (...) mieli wiedzę na temat charakteru świadczonej przez wnioskodawcę pracy oraz jej wymiaru a także widywali go podczas wykonywanych czynności. Nadto zeznania tych uczestników postępowania nie zostały zasadnie podważone przez organ rentowy w toku procesu. Stanowią oni tym samym wiarygodne źródło dowodowe.

Podkreślić w tym miejscu z całą stanowczością należy, że zgodnie z poglądem wyrażonym w orzecznictwie nie można z góry odmówić wiarygodności zeznaniom świadków tylko dlatego, że są oni np. członkami rodziny stron, albo znajomymi.

Takie podejście z góry uniemożliwiałoby prawidłową ocenę dowodów a w skrajnym wypadku obligowałoby do odmowy wiarygodności stronom, które przecież zawsze zeznają w swoim interesie. Sens ich przesłuchiwania przestałby wówczas istnieć.

„Sam fakt istnienia powiązań rodzinnych świadka ze stronami postępowania nie może co do zasady stanowić podstawy zakwestionowania wiarygodności jego zeznań”. (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 października 2017 roku w sprawie o sygn. akt V ACa 162/17, opubl. L.)

Dowód z zeznań świadka - członka rodziny, podlega takiej samej ocenie przez Sąd jak każdy inny dowód, tj. zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego, logiki oraz w konfrontacji z pozostałym materiałem zebranym w sprawie.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie M. N. zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r. poz. 1924 z późn. zm), ustawa określa warunki nabywania prawa do emerytur i rekompensat przez niektórych pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, zwanych „emeryturami pomostowymi”, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Stosownie do treści art. 2 ust. 5 w/w ustawy, rekompensata to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

W myśl do treści art. 21 ust. 1 analizowanej ustawy, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wynoszący co najmniej 15 lat.

Z kolei, zgodnie z art. 21 ust. 2 powoływanej ustawy, rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Art. 23 ust. 1 w/w ustawy stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę.

Rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o których mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (art. 23 ust. 2 w/w ustawy). Jako dodatek do kapitału początkowego, razem z kapitałem początkowym podlega waloryzacjom.

A zatem należy wskazać, że prawo do rekompensaty, zgodnie z w/w ustawą, mają osoby urodzone po 31 grudnia 1948 r., które przed 1 stycznia 2009 r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.(tzw. przesłanki pozytywne).

Okolicznością sporną w niniejszej sprawie było ustalenie, czy wnioskodawcy przysługuje świadczenie w postaci rekompensaty, której warunki przyznania reguluje art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych.

W celu rozstrzygnięcia, czy M. N. jest uprawniony do rekompensaty na podstawie art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych konieczne było zatem ustalenie, czy legitymuje się on 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz czy nie nabył prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Druga z wyżej wymienionych przesłanek nie była przedmiotem kontrowersji między stronami niniejszego postępowania. Bezspornie bowiem ubezpieczony nie pobiera świadczeń emerytalnych przyznanych z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Zaskarżoną decyzją z dnia 21 września 2021 r. przyznano ubezpieczonemu prawo do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym.

Podkreślić należy, że interpretacji ust. 2 powyższego przepisu, należy dokonywać przy uwzględnieniu uregulowania zawartego w art. 2 ust. 5 ustawy zgodnie, z którym użyte w ustawie określenie rekompensata oznacza odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Rekompensata jest zatem odszkodowaniem za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które rozpoczęły pracę przed 1.1.1999 r. i nie nabędą prawa do emerytury pomostowej w zamian za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Analogiczne stanowisko zajął Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 25.11.2010 r. (K 27/09, OTK-A 2010, Nr 9, poz. 109).

Skoro jak wynika z powyższego celem rekompensaty jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, to przesłanka negatywna, o której mowa w art. 21 ust. 2 ustawy, na co wskazuje wykładnia funkcjonalna tego przepisu, zachodzi jedynie w przypadku pobierania emerytury przyznanej w obniżonym wieku emerytalnym np. na podstawie art. 46 w zw. z art. 32 lub 39 czy tez art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. (tak wyrok SA w Łodzi z dnia 14 grudnia 2015 r., sygn. akt III AUa 1070/15)

Organ rentowy kwestionował natomiast okoliczność posiadania przez wnioskodawcę 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych do dnia 1 stycznia 2009 r.

W ocenie Sądu wnioskodawca spełnia jednak również warunek co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

W świetle § 2 ust. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm) oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok SN z 15.12.1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...) i wyrok SN z 15.11.2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)).

Stosownie do § 2 ust. 2 okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma jednak zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84).

Podkreślić należy, że istotnym jest jakie prace realnie w toku swojego zatrudnienia wykonywał skarżący oraz czy prace te są wymienione w cytowanym wyżej Rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 roku, gdyż właśnie to Rozporządzenie jest aktem prawnym, w oparciu o który należy orzekać, czy dana praca była pracą w warunkach szczególnych. Sama natomiast nazwa stanowiska (lub brak tej nazwy) nie może dyskwalifikować faktycznie wykonywanych prac w spornym okresie zatrudnienia jako prac wykonywanych w szczególnych warunkach.

W przeprowadzonym postępowaniu sądowym ubezpieczony udowodnił złożonymi dokumentami popartymi własnymi zeznaniami oraz zeznaniami świadków, że poza okresami bezspornymi wykonywał także prace w szczególnych warunkach od 2 maja 2002 r. do 31 marca 2011 r. jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

We wskazanym okresie ubezpieczony w firmie Usługi (...) w P. świadczył usługi transportowe przy wykorzystaniu samochodów o dużych gabarytach, tj. ciężarowych z naczepą o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Obowiązki pracownicze były wykonywane przez niego na terenie całego kraju. Tymi samochodami wożone były palety. Ubezpieczony jako kierowca tych pojazdów odbywał kursy w tygodniu i wówczas przez całe dnie był w trasie, w siedzibie pracodawcy stawiał się przed godziną 6.00 rano. Do wnioskodawcy był przypisany określony samochód. Samochód miał ustalony harmonogram i musiał się stawić. W tym zakładzie pracy wnioskodawca był jedynym kierowcą samochodów ciężarowych o ciężarze powyżej 3,5 tony.

Analiza zaś treści wykazu A do powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że przedmiotowe prace są wymienione w dziale VIII poz. 2 jako prace i są uznawane jako prace w szczególnych warunkach.

Wykaz wymienia zatem taki rodzaj prac, jaki wedle nie budzących wątpliwości ustaleń, wykonywał ubezpieczony.

Wyżej wymienione prace były wykonywane w sposób stały i w pełnym wymiarze czasu pracy przez wnioskodawcę. Stanowiły podstawowe, zasadnicze zajęcie pracownika w spornym okresie.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie zgromadzony materiał dowodowy wskazuje bezsprzecznie, że w okresie co najmniej 15 lat, wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał czynności zaliczane do pracy w warunkach szczególnych.

Powyższe oznacza, że ubezpieczony legitymuje się wszystkimi przesłankami warunkującymi przyznanie rekompensaty, o której mowa w art. 21 – 23 ustawy o emeryturach pomostowych.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴§ 2 k.p.c., w sentencji zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 21 września 2021 r., uznając odwołanie wnioskodawcy za zasadne.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia MS z dnia 22.10.2015 r w sprawie opłat za czynności adwokackie./Dz.U.z 2015 r poz. 1800/

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć organowi rentowemu, wypożyczając akta emerytalne.