Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 listopada 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku H. P. z dnia 20 października 2020 roku, odmówił mu przyznania rekompensaty. W uzasadnieniu wskazano, że na dzień 1 stycznia 2009 roku nie wnioskodawca nie wykazał wymaganego 15 - letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, uznając, ze okres pracy w takich warunkach wynosi 7 lat i 9 miesięcy. (decyzja – k. 7 plik I załączonych do sprawy akt organu rentowego)

H. P. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do rekompensaty z tytułu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu swego stanowiska wskazał, że po odbyciu służby wojskowej od dnia 14 listopada 1974 roku do dnia 1 marca 1989 roku wykonywał stałą pracę kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony, jeździł samochodami S. (...), S. (...), S. (...), a od maja 1975 roku także wskazanymi samochodami z przyczepami oraz naczepą do przewozu materiałów pędnych. Podał, że posiada prawo jazdy kat. C od dnia 16 września 1971 roku, a od dnia 24 kwietnia 1975 roku także prawo jazdy kat. D+E. (odwołanie – k. 3)

Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 8 grudnia 2020 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację powołaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Jednocześnie wskazał, że do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach uznał okres zatrudnienia skarżącego od dnia 1 marca 1989 roku do dnia 31 października 1992 roku, od dnia 1 sierpnia 1998 roku do dnia 20 czerwca 2000 roku, od dnia 1 października 2000 roku do dnia 8 grudnia 2002 roku w Poczta Polska S.A. - łącznie 7 lat i 9 miesięcy, nie uznał zaś okresu zatrudnienia od dnia 14 listopada 1974 roku do dnia 28 lutego 1989 roku. (odpowiedź na odwołanie – k. 4-4 verte)

Na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2021 roku wnioskodawca sprecyzował żądanie wnosząc o uznanie jako pracy w szczególnych warunkach okresu jego zatrudnienia od dnia 14 listopada 1974 roku do dnia 28 lutego 1989 roku w Przedsiębiorstwie (...) w Ł.. (protokół z rozprawy z dnia 13 kwietnia 2021 r. – 00:02:57 – 00:09:23 -płyta CD – k. 41)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

H. P. urodził się w dniu (...). (okoliczność bezsporna)

W okresie od dnia 3 września 1968 roku do dnia 28 lutego 1989 roku H. P. zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...) w Ł.. Pracę we wskazanym zakładzie skarżący rozpoczął jako uczeń w szkole przyzakładowej. W 1971 roku skarżący uzyskał prawo jazdy uprawniającego go do prowadzenia samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony. (zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2021 roku e- protokół (...):44:16 – 00:47:10 w związku z e-protokół (...):02:57 – 00:09:23 – płyta CD- k. 41)

W spornym okresie od 14 listopada 1974 roku do 28 lutego 1989 roku odwołujący wykonywał pracę kierowcy, jeżdżąc w pełnym wymiarze czasu pracy samochodami ciężarowymi powyżej 3,5 tony. (zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2021 roku e- protokół (...):44:16 – 00:47:10 w związku z e-protokół (...):02:57 – 00:09:23 – płyta CD- k. 41, zeznania świadka A. P. na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2021 roku e- protokół (...):23:14 – 00:31:03 - płyta CD- k. 41, zeznania świadka A. G. na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2021 roku e- protokół (...):35:45 – 00:42:27- płyta CD- k. 41)

H. P. pracował przy dystrybucji towarów (...) (prasy, chemii, galanterii), które rozwoził po terenie województwa (...) i na terenie miasta Ł.. (zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2021 roku e- protokół (...):44:16 – 00:47:10 w związku z e-protokół (...):09:23 – 00:15:22 – płyta CD- k. 41, zeznania świadka A. P. na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2021 roku e- protokół (...):23:14 – 00:31:03 - płyta CD- k. 41, zeznania świadka A. G. na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2021 roku e- protokół (...):35:45 – 00:42:27 - płyta CD- k. 41)

W okresie tym wnioskodawca nie obsługiwał samochodów osobowych czy dostawczych. Jeździł tylko samochodami ciężarowymi typu: S., A.. (zeznania świadka A. P. na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2021 roku e- protokół (...):23:14 – 00:31:03 - płyta CD- k. 41)

Pracę tę skarżący wykonywał minimum 8 godzin na dobę. (zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2021 roku e- protokół (...):44:16 – 00:47:10 w związku z e-protokół (...):15:22 – 00:20:58 – płyta CD- k. 41)

Odwołujący jeździł także w nocy. (zeznania świadka A. P. na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2021 roku e- protokół (...):23:14 – 00:31:03 - płyta CD- k. 41)

Poczta Polska Spółka Akcyjna z (...) w W., działająca jako następca Przedsiębiorstwa (...) w Ł., wydała wnioskodawcy świadectwo pracy, w którym wskazała, że skarżący był zatrudniony był w Pionie Operacji Logistycznych RD Ł. w okresie od dnia 3 września 1968 roku do dnia 27 października 2020 roku w pełnym wymiarze czasu pracy, że w okresie zatrudnienia wnioskodawca na rzecz tego pracodawcy wykonywał pracę: kierowcy – mechanika, kierowcy samochodowego, kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, kierowcy uzupełniającego z własnym samochodem, kierowcy samochodowego kierującego pojazdem o ciężarze całkowitym do 3,5 tony oraz dyspozytora samochodowego. (świadectwo pracy – k. 3-3 verte część C akt osobowych (koperta) – k. 17)

Podmiot ten w dniu 27 października 2020 roku wystawił wnioskodawcy świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, w którym stwierdzono, że H. P. był zatrudniony w okresie od dnia 3 września 1968 roku do dnia 27 października 2020 roku i w tym okresie z wyłączeniem okresów nieskładkowych po 14 listopada 1991 roku podanych w świadectwie pracy, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę: od dnia 1 marca 1989 roku do dnia 31 października 1992 roku i od dnia 1 sierpnia 1998 roku do dnia 30 czerwca 2000 roku i od dnia 1 października 2000 roku do dnia 8 grudnia 2002 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3.5 tony wymienionym w wykazie A, dziale VIII, poz. 2, Rozporządzeń Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz w wykazie A, dziale VIII, poz. 2 pkt. 1 do zarządzenia nr 33 Ministra Łączności z dnia 16 maja 1983r., w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu łączności (Dz. Urz. (...).1983.3.32). (świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach – k. 4 część C akt osobowych (koperta) – k. 17)

W dniu 20 października 2020 roku wnioskodawca złożył do ZUS wniosek o emeryturę. (wniosek – k. 1-3 verte plik I załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Decyzją z dnia 12 listopada 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przyznał skarżącemu emeryturę od dnia 1 października 2020 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, wskazując, że podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury; emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę.

-

kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 377895,31 zł

-

kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 686352,32 zł

-

średnie dalsze trwanie życia wynosi 197 miesięcy

-

wyliczona kwota emerytury wynosi 5402,27 zł

Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej:

( (...),31 + (...),32) / 197,00 = 5402,27 zł.

Do obliczenia emerytury przyjęto średnie dalsze trwanie życia wynikające z tablicy trwania życia obowiązującej w dniu zgłoszenia wniosku o emeryturę, ponieważ jest dla wnioskodawcy korzystniejsze, tj. niższe niż średnie dalsze trwanie życia ustalone na podstawie tablicy trwania życia obowiązującej w dniu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego.

Od 01-12-2020 obliczona emerytura brutto wynosi 5402,27 zł.

Wysokość świadczenia do wypłaty wynosi miesięcznie 4460,07 zł.

(decyzja – k. 8-10 plik I załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte w załączonych do akt sprawy aktach ZUS, aktach osobowych skarżącego, a także na podstawie przesłuchania wnioskodawcy i zeznań powołanych w sprawie świadków: A. P. i A. G. (osób współpracujących z wnioskodawcą w okresie jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w Ł.).

Dowody te Sąd ocenił jako wiarygodne, nie znajdując żadnych podstaw by kwestionować ich szczerość i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy.

W świetle tych dowodów Sąd uznał, że świadectwo wystawione w dniu 27 października 2020 roku przez następcę prawnego Przedsiębiorstwa (...) w Ł., które zatrudniało wnioskodawcę i świadków w spornym okresie, w zakresie w jakim nie został uwzględniony okres pracy skarżącego od 14 listopada 1974 roku do 28 lutego 1989 roku jako praca w szczególnych warunkach, nie zasługuje na wiarę. Sprzeczne jest bowiem w tej części z ustaleniami dokonanymi na podstawie osobowych źródeł dowodowych przedstawionych w niniejszej sprawie przez wnioskodawcę.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 2 pkt. 5 i art.21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 1924) rekompensata stanowi odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Zgodnie z art.21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Artykuł 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W literaturze podkreśla się, że wykładnia przepisu art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych nie może prowadzić do absurdalnego wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Przyjąć tym samym również należy, że rekompensata nie przysługuje tym ubezpieczonym, którzy zostali objęci ubezpieczeniem społecznym lub rozpoczęli służbę po 31 grudnia 1998 roku.

Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art.32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych (tak M. Zieleniecki - Komentarz do art.21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX).

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2021.0.291 t.j.), za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei art. 32 ust.4 ustawy emerytalnej stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 ze zm.).

Z § 1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W świetle § 2 ust. 1 wskazanego rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...) ).

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

Natomiast rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. 2011r. Nr 237, poz.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia.

W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Wnioskodawca przedstawił w postępowaniu przed organem rentowym świadectwo wykonywania pracy szczególnych warunkach z dnia 27 października 2020 roku, w którym potwierdzono jedynie, że ubezpieczony będąc zatrudnionym w okresie od dnia 3 września 1968 roku do dnia 27 października 2020 roku i w tym okresie z wyłączeniem okresów nieskładkowych po 14 listopada 1991 roku podanych w świadectwie pracy, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę: od dnia 1 marca 1989 roku do dnia 31 października 1992 roku i od dnia 1 sierpnia 1998 roku do dnia 30 czerwca 2000 roku i od dnia 1 października 2000 roku do dnia 8 grudnia 2002 roku na stanowisku kierowcy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3.5 tony wymienionym w wykazie A, dziale VIII, poz. 2, Rozporządzeń Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz w wykazie A, dziale VIII, poz. 2 pkt. 1 do zarządzenia nr 33 Ministra Łączności z dnia 16 maja 1983r., w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu łączności (Dz. Urz. (...).1983.3.32).

Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii zasadnym stało się zatem ustalenie, czy praca wykonywana przez ubezpieczonego w spornym okresie od dnia 14 listopada 1974 roku do dnia 28 lutego 1989 roku była wykonywana w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach.

Wskazać należy, że ubezpieczony może wykazywać innymi niż świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych środkami dowodowymi, że praca świadczona była w takich warunkach. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności zastosowanie mają art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. Strony mają przy tym prawo podważać moc dowodową dokumentów, w tym także świadectwa pracy, które jest dokumentem prywatnym i podlega ocenie przez sąd zgodnie z zasadami art. 233 § 1 k.p.c. W postępowaniu sądowym nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków lub stron, w sytuacji, gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne (tak SA w Szczecinie w wyroku z 20.07.2016 r., III AUa 690/15, LEX nr 2121869).

Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszym postępowaniu wskazuje jednak na fakt, iż H. P. w okresie od dnia 14 listopada 1974 roku do dnia 28 lutego 1989 roku (będąc zatrudnionym w Przedsiębiorstwie (...) w Ł.) także wykonywał pracę w szczególnych warunkach.

Jak wynika bowiem ze spójnych zeznań świadków i przesłuchania wnioskodawcy, niesprzecznych w żadnym razie z dokumentacją osobową skarżącego, H. P. od dnia 14 listopada 1974 roku do dnia 28 lutego 1989 roku wykonywał tylko pracę kierowcy samochodu ciężarowego o nośności powyżej 3,5 tony.

Prace kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony zostały wymienione w poz. 2, działu VIII (w transporcie i łączności), wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jako prace w szczególnych warunkach w rozumieniu § 4 ust. 1 tego rozporządzenia oraz art. 32 ust. 1 i 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych

Z całokształtu zebranych dowodów wynika, że praca była przez niego wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy oraz że nie jeździł on w spornym okresie innymi pojazdami, nie był delegowany do innych prac.

Dodać należy, że organ rentowy nie podważał w toku procesu wartości dowodowej zeznań skarżącego oraz powołanych w sprawie świadków.

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku (patrz wyroki Sądu Najwyższego: z 14 września 2007 roku, III UK 27/2007 OSNP 2008/21-22 poz. 325; z 19 września 2007 roku, III UK 38/2007 OSNP 2008/21-22 poz. 329; z 6 grudnia 2007 roku, III UK 66/2007 LexPolonica nr 2375445; z 22 stycznia 2008 roku, I UK 210/2007 OSNP 2009/5-6 poz. 75 i z 24 marca 2009 roku, I PK 194/2008 OSNP 2010/23-24 poz. 281).

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13, Lex Nr 1455235).

Wobec powyższego należało przyjąć, że wnioskodawca wykazał, że wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy od dnia 14 listopada 1974 roku do dnia 28 lutego 1989 roku w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. pracę kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, która może zostać zakwalifikowana jako odpowiadająca pozycji 2 Działu VIII (w transporcie i łączności) wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r., a zatem jest to okres wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Organ rentowy w spornej decyzji uznał, iż skarżący udowodnił 7 lat, 9 miesięcy zatrudnienia w szczególnych warunkach.

Dodając sporny okres pracy wnioskodawcy stwierdzić należy, że spełnia on przesłanki do uzyskania dochodzonego od organu rentowego prawa do rekompensaty.

Zgodnie z art. 23 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2.

Z tych wszystkich względów Sąd na podstawie art.477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję stwierdzając prawo H. P. do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach od 1 października 2020 roku.

A.B.