Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 2.11.2018 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi –Śródmieścia w Łodzi, po rozpoznaniu sprawy X U 1246/17 K. A. (1) reprezentowanego przez przedstawicielkę ustawową K. A. (2) przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) o ustalenie niepełnosprawności, na skutek odwołania od orzeczenia z 28.02.2017 r., oddalił odwołanie oraz przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi na rzecz radcy prawnego I. M. 221,40 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Powyższe rozstrzygnięcie oparto na następujących ustaleniach faktycznych:

Małoletnia K. A. (1) pozostaje pod opieką lekarza rehabilitacji z powodu wady postawy: kolana koslawe, stopy płaskie. Z tego powodu małoletnia zaopatrzona została ortopedycznie we wkładki supinujące i buty ortopedyczne.

W dn. 2-9.06.2017r. małoletnia przebywała w Klinice (...) z powodu bólów obu stawów biodrowych. Była konsultowana ortopedycznie - opisano pełen zakres ruchów w stawach biodrowych. W badaniu usg stwierdzono cechy odczynowego zapalenia prawdopodobnie poinfekcyjne: pogrubienie maziówki, niewielki wysięk w stawach bardziej wyrażone w biodrze prawym. Podczas pobytu w klinice objawy stopniowo ustępowały. Wypisano do domu z zleceniami dalszej opieki lekarza POZ, kontroli w poradni ortopedycznej i chirurgicznej i opieki specjalistycznej poradni leczenia otyłości. Zalecono zdrową dietę i aktywny tryb życia.

W dn. 4-11.12.2011 r. małoletnia przebywała w Klinice (...) z rozpoznaniem młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów i niedoboru witaminy D. Przy przyjęciu do kliniki małoletnia nie zgłaszała dolegliwości, w badaniu przedmiotowym uwagę zwracała nadmiernie rozwinięta tkanka tłuszczowa (98 centyl masy ciała) oraz niewielkie ograniczenia odwodzenia w prawym stawie biodrowym. W pozostałym zakresie nie zaobserwowano istotnych odchyleń od normy.

Dziewczynka była hospitalizowana w dn. 23-31.08.2018 r. w (...) Instytucie (...) w W. z rozpoznaniem młodzieńczego zapalenia stawów. Przy przyjęciu do Kliniki dziecko zgłaszało bolesność prawego stawu biodrowego, ból promieniujący do bocznej powierzchni uda, bóle stawów nadgarstkowych oraz miejsca przyczepów żeber do mostka. Stwierdzono otyłość, wadę postawy, bez odchyleń w badaniu ogólno pediatrycznym. Odnośnie układu kostno—stawowy: stwierdzono wiotkość stawów; bolesność stawów nadgarstkowych przy zgięciu grzbietowym i dłoniowym; bolesność stawów biodrowych przy max zgięciu oraz rotacji; bóle stawów skokowych; stawy bez cech zapalenia. Wada postawy. Wykonane badanie Usg stawów skokowego lewego, biodrowego prawego, kolanowego prawego (lateralizacja rzepki), stawów mostkowo-obojczykowych nie wykazały cech stanu zapalnego. W usg stawów krzyżowo-biodrowych— w dolnej części prawego stawu krzyżowo—biodrowego od strony kości biodrowej podchrzestnie, stwierdzono niewielki obszar obrzęku szpiku—ze względu na rozmiar i lokalizację obraz niespecyficzny- skierowano do kontroli za ok. 4-6 m-cy celem wkluczenia początkowych niewielkich zmian o charakterze sacroiliitis. Dziecko konsultowane neurologicznie i okulistycznie - bez nieprawidłowości. Densytometria w normie. U dziecka stwierdzono dyskretne zmiany zapalne w stawach krzyżowo—biodrowych. Dziecko wymaga stałej opieki reumatologicznej - skierowanie wydano. Zaplanowano ponowną kontrole kliniczną w T.. Klinice za 4-6 miesięcy. Dziecko w stanie ogólnym dobrym wypisano do domu z zaleceniami.

Z punktu widzenia ortopedii u małoletniej stwierdza się koślawość kolan niewielkiego stopnia obustronnie po 5 st. Sklepienia podłużne obu stóp prawidłowe, pogłębiają się w chodzie na palcach. Ruchy w stawach biodrowych w pełnym zakresie. Chód małoletniej jest prawidłowy. Nadwaga. Według oceny stanu narządu ruchu małoletnia nie wymaga stałej ani długotrwałej opieki i pomocy innej osoby ponad poziom należny dzieciom w jej wieku.

U małoletniej występują częste zapalenia uszu w przebiegu infekcji górnych dróg oddechowych oraz zapalenia płuc. K. A. (1) leczona była w poradni laryngologicznej od 2013 r. z powodu stwierdzonego przerostu migdałka gardłowego oraz wysiękowego obustronnego zapalenia ucha środkowego i niedosłuchu. U dziewczynki przeprowadzono zabieg usunięcia migdałka gardłowego w 2013r. Miała założone tuby wentylacyjne do uszu.

Wykonane 3.11.2016 r. badanie słuchu AT wykazało słuch prawidłowy. Małoletnia była konsultowana 22.02.2018 r. w Instytucie (...) w W.- u dziecka aktualnie słuch jest prawidłowy.

Małoletnia z przyczyn laryngologicznych nie wymaga stałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Przebyte schorzenie ucha środkowego aktualnie wyleczone nie skutkuje trwałym upośledzeniem słuchu. Wydolność społeczna słuchu jest zachowana. Dziewczynka nie ma problemów ze słyszeniem i rozumieniem mowy oraz komunikowaniem się z otoczeniem. Dziecko planowo hospitalizowane było 23.03.2018 r. w (...) Klinice otolaryngologii z powodu podejrzenia niedosłuchu, a po przeprowadzonej diagnostyce wykluczono niedosłuch.

W dn. 7-9.02.2018 r. K. A. (1) przybywała w (...) w Klinice (...) z powodu bólów brzucha, które stopniowo ustąpiły Wypisana w stanie ogólnym dobrym.

W II półroczu (...) małoletnia poddawana była indywidualnemu nauczaniu ze względu na młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów.

Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny na podstawie przedstawionej dokumentacji medycznej, a także opinii biegłych z zakresu ortopedii i laryngologii, które uznał za spójne, logiczne i niesprzeczne wewnętrznie.

Sąd I instancji argumentował, że biegły ortopeda sporządził opinię w oparciu o dokumentację medyczną – historię choroby z leczenia dziecka w Poradni (...) od 20.05.2014r. z powodu koślawości kolan, stóp płasko - koślawych statycznych oraz w oparciu o kartę informacyjną leczenia małoletniej w Klinice (...) w dn. 2-9.06.2017r. z powodu bólów obu stawów biodrowych. Wskazał, że małoletnia konsultowana była ortopedycznie - opisano pełen zakres ruchów w stawach biodrowych, a także, że w badaniu usg stwierdzono cechy odczynowego zapalenia prawdopodobnie poinfekcyjne: pogrubienie maziówki, niewielki wysięk w stawach bardziej wyrażone w biodrze prawym. Podczas pobytu w klinice objawy stopniowo ustępowały.

Zdaniem Sądu Rejonowego biegły przekonująco wyjaśnił, że niewielkiego stopnia koślawość kolan u dziecka nie wymaga leczenia i może ulec samoistnej korekcji w trakcie wzrostu, natomiast pobyt w szpitalu w 2017 r. i rozpoznanie ortopedyczne świadczy o przebyciu przez dziecko tzw. łagodnego zapalenia stawu biodrowego (coxitis fugax), które charakteryzuje się wystąpieniem nagłego bólu w stawie biodrowym z niemożnością chodzenia, który to stan trwa kilka do kilkunastu dni, a objawy choroby ustępują całkowicie bez ujemnych następstw dla stawu, dodając, że czasem występują nawroty choroby o podobnych objawach i czasie trwania, lecz zwykle zapalenie jest odczynem stawu biodrowego na banalną infekcję gardła lub dróg oddechowych i nie wymaga leczenia poza doraźnym podawaniem łagodnych środków przeciwzapalnych.

Sąd I instancji uznał, że dokumentacja medyczna przedłożona przez matkę dziecka po przeprowadzonym badaniu dotycząca schorzeń stawu biodrowego nie wymaga dodatkowej analizy ortopedycznej i nie ma potrzeby jej powielania. Sąd Rejonowy dostrzegając, że u dziecka rozpoznano młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów, argumentował, że z wszystkich kartach informacyjny, tak z Kliniki (...), jak i Kliniki (...), wynika, że u dziecka nie zaobserwowano istotnych odchyleń od normy, dodając, że podobnie stwierdzono podczas pobytu w dn. 23-31.08.2018 r. w (...) Instytucie (...) w W. w badaniu układu kostno—stawowego: „(…) stawy bez cech zapalenia, niewielki obszar obrzęku szpiku—ze względu na rozmiar i lokalizację obraz niespecyficzny- skierowano do kontroli (dopiero - przyp. SR) za ok. 4-6 m-cy, celem wkluczenia początkowych niewielkich zmian o charakterze s acroiliitis. U dziecka stwierdzono zatem dyskretne zmiany zapalne w stawach krzyżowo—biodrowych.

Sąd I instancji wyjaśnił, że oddalił wniosek strony skarżącej o powołanie innego biegłego ortopedy, ponieważ podstawą zakwestionowania opinii nie może być jedynie fakt, że treść opinii nie jest zbieżna z zapatrywaniami strony, akcentując, że przyjęcie odmiennego stanowiska oznaczałoby, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona kwestionująca.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał odwołanie za niezasadne.

Przywoławszy treść art. 4a ust. 3 ustawy z 27.08.1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2008 r., Nr 14, poz. 92 ze zm.), Sąd I instancji argumentował, że opinie biegłych ortopedy i laryngologa potwierdziły ustalenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...), że stan zdrowia K. A. (1) i występujące u niej ograniczenia nie powodują zależności od otoczenia, polegającej na konieczności udzielenia wsparcia w czynnościach samoobsługowych, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych. Sąd Rejonowy uznał, że wnioskodawczyni jest samodzielna w zakresie czynności samoobsługowych, uwzględniając, że małoletnia sama ubiera się, myje, samodzielnie spożywa posiłki, nie ma problemów ze zgłaszaniem potrzeb fizjologicznych, uczęszcza do ogólnodostępnej placówki szkolnej, jedynie okresowo podlegała indywidualnemu nauczaniu, nie ma trudności w komunikowaniu się. W efekcie Sąd I instancji stwierdził, że małoletnia nie jest zależna od otoczenia w stopniu polegającym na konieczności pielęgnacji w zakresie higieny osobistej, karmieniu, poruszaniu się lub wykonywaniu czynności samoobsługowych oraz ułatwianiu kontaktów ze środowiskiem, konkludując, że tym samym nie ma podstawy do zmiany zaskarżonego orzeczenia i w konsekwencji, na mocy art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c., oddalił odwołanie, a o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu orzekł na podstawie §9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1804 ze zm.).

Apelację od powyższego orzeczenia wniosła odwołująca K. A. (1), będąc reprezentowaną przez pełnomocnika z urzędu w osobie radcy prawnego, zaskarżając przedmiotowy wyrok w części, tj. w zakresie punktu 1 sentencji, któremu zarzuciła obrazę przepisów postępowania, a mianowicie:

1) art. 217 §3 w zw. z art. 227 i art. 278 §1 k.p.c. poprzez bezzasadne oddalenie złożonego przez odwołującą wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii z innego biegłego z zakresu ortopedii, niż biegły, który wydawał opinię w n/n sprawie, ewentualnie wniosku o dopuszczenie dowodu z pisemnej opinii uzupełniającej biegłego dr. med. J. F. na okoliczność czy odwołująca wymagała stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby ponad poziom należny dzieciom w jej wieku po zapoznaniu się z całością dokumentacji medycznej zgromadzonej w sprawie oraz po ponownym badaniu odwołującej, a także czy w przedmiotowej sprawie winien wydać opinię biegły innej specjalizacji np. biegły reumatolog w sytuacji, gdy do akt sprawy została załączona aktualna dokumentacja medyczna odwołującej a ustalenie w/w okoliczności wymaga wiadomości specjalnych, których Sąd I instancji nie posiada,

2) art. 278 §1 w zw. z art. 233§1 k.p.c. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów polegającej na dowolnym ustaleniu na podstawie systematycznie składnej do akt dokumentacji medycznej, że odwołująca nie zalicza się do osób niepełnosprawnych, podczas gdy ustalenie tej okoliczności winno nastąpić na podstawie dogłębnej analizy dokumentacji medycznej, wymagającej wiadomości specjalnych, których Sąd I instancji nie posiada.

W konkluzji do w/w zarzutów apelacyjnych pełnomocnik z urzędu skarżącej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Ł. i umorzenie postępowania, ewentualnie zaś o zmianę kwestionowanego wyroku i uwzględnienie odwołania w całości, tj. orzeczenie o zaliczeniu K. A. (1) do osób niepełnosprawnych, a wtedy, na zasadzie art. 386 §1 pkt 4 k.p.c., art. 380 k.p.c., art. 380 k.p.c., o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu ortopedii, niż biegły, który wydawał opinię w niniejszej sprawie, który po zapoznaniu się z całością dokumentacji medycznej zgromadzonej w sprawie oraz po przeprowadzeniu dokładnego badania odwołującej wyda opinię wg tezy dowodowej z postanowienia z 27.04.2017r. oraz dodatkowo wypowie się na okoliczność czy w przedmiotowej sprawie winna zostać wydana opinia przez biegłego lekarza innej specjalizacji np. reumatologii; ewentualnie zaś w razie nie uwzględnienia powyższego wniosku wniosła o dopuszczenie dowodu z pisemnej opinii uzupełniającej biegłego dr med. J. F. na okoliczność czy odwołująca wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby ponad poziom należny dzieciom w jej wieku po zapoznaniu się z całością dokumentacji medycznej zgromadzonej w sprawie oraz po ponownym badaniu odwołującej, a także czy w przedmiotowej sprawie winien wydać opinię biegły innej specjalizacji, np. biegły reumatolog.

Ponadto pełnomocnik z urzędu skarżącej wniósł o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej odwołującej z urzędu w postępowaniu odwoławczym, jednocześnie oświadczając, że koszty te nie zostały pokryte w całości, ani w części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlega oddaleniu.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał bezbłędnej analizy zebranych dowodów, nie naruszając zasady swobodnej ich oceny, i w oparciu o przyjęty stan faktyczny sprawy zastosował konkretne przepisy prawa materialnego, dokonując ich właściwej wykładni i prawidłowej subsumcji ustalonych faktów.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu I instancji i przyjmuje je za własne, wobec czego nie ma obecnie potrzeby powtórnego przytaczania ich w tym miejscu.

Odnosząc się do zarzutów apelacyjnych, Sąd drugiej instancji po samodzielnej lekturze zawartości akt sprawy i ich analizie, nie dopatrzył się, w postępowaniu pierwszo instancyjnym, zarzucanych naruszeń przepisów postępowania.

W przepisie art. 233 § 1 k.p.c. postanowiono, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Zgodnie zaś z treścią art. 278 § 1 k.p.c. dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje w wypadkach, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy wymagane są wiadomości „specjalne”. Dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje więc wówczas, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy potrzebne są wiadomości, wykraczająca poza zakres wiadomości przeciętnej osoby posiadającej ogólne wykształcenie. Wobec tego biegłym może być jedynie osoba, która posiada wskazane wiadomości potrzebne do wydania opinii i daje rękojmię należytego wykonania czynności biegłego.

W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów – art. 233 k.p.c., Sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. (wyrok SN z 2003-10-30, IV CK 138/02, L.). Niemniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc (wyrok SN z 2002-01-09, II UKN 708/00, L.). Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza bowiem przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna.

Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30, II UKN 617/99, OSNAPiUS 2002/1/26).

Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania (wyrok SN z 1999-10-20, II UKN 158/99, OSNAPiUS 2001/2/51).

Samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych, na co trafnie zwracał uwagę Sąd meritii w pisemnych motywach swojego rozstrzygnięcia, nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych (wyr. SN z 6.10.2009 r., II UK 47/09, L.), słusznie akcentując, że dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00, L.), na co zwracał na to także uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z 8 lipca 1999 r., II UKN 37/99 (OSNAPiUS 2000/20/741), wskazując, że sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (art. 217 § 2 k.p.c.).

Z kolei w myśl art. 217 § 1 i 3 k.p.c. strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej. Sąd pomija twierdzenia i dowody, jeżeli są powoływane jedynie dla zwłoki lub okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione.

W realiach badanej sprawy niewątpliwym jest, że ocena stanu zdrowia odwołującej i występowania niepełnosprawności u małoletniej wnioskodawczyni, wymaga wiadomości specjalnych i musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłego, a nie jedynie w subiektywnym odczuciu zainteresowanej rozstrzygnięciem strony.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy prawidłowo zatem uczynił podstawą swego rozstrzygnięcia opinie biegłych lekarzy ortopedy i laryngologa, uwzględniając charakter schorzeń małoletniej wnioskodawczyni. Podkreślenia wymaga fakt, iż biegli formułując w swoich opiniach wnioski końcowe oparli się nie tylko na badaniu wnioskodawczyni, ale także na dokumentacji medycznej, przez co wnioski orzecznicze były wypadkową oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni przy uwzględnieniu dostępnej dokumentacji, badania przedmiotowego oraz wywiadu. A co za tym idzie opinie - wbrew zarzutom apelacji –Sąd I instancji trafnie uznał, że były one spójne, logiczne i znajdująca potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy w całości podzielił ocenę Sądu Rejonowego, że powołani biegli, stosownie do zaistniałych u małoletniej wnioskodawczyni schorzeń, w sposób pełny dokonali oceny stanu jej zdrowia, niezbędnego do ustalenia występowania bądź nie niepełnosprawności u odwołującej.

W szczególności, jak trafnie argumentował Sąd I instancji, biegły ortopeda sporządził opinię w oparciu o dokumentację medyczną – historię choroby z leczenia dziecka w Poradni (...) od 20.05.2014r. z powodu koślawości kolan, stóp płasko - koślawych statycznych oraz w oparciu o kartę informacyjną leczenia małoletniej w Klinice (...) w okresie 2-9.06.2017r. z powodu bólów obu stawów biodrowych, zaznaczając, że małoletnia konsultowana była ortopedycznie - opisano pełen zakres ruchów w stawach biodrowych a w badaniu usg stwierdzono cechy odczynowego zapalenia prawdopodobnie poinfekcyjne: pogrubienie maziówki, niewielki wysięk w stawach bardziej wyrażone w biodrze prawym. Podczas pobytu w klinice objawy stopniowo ustępowały. Sąd II instancji w całości podzielił ocenę Sądu meritii, że biegły ortopeda przekonująco wyjaśnił, że niewielkiego stopnia koślawość kolan u dziecka nie wymaga leczenia i może ulec samoistnej korekcji w trakcie wzrostu, a pobyt w szpitalu w 2017 r. i rozpoznanie ortopedyczne świadczy o przebyciu przez dziecko tzw. łagodnego zapalenia stawu biodrowego (coxitis fugax), które charakteryzuje się wystąpieniem nagłego bólu w stawie biodrowym z niemożnością chodzenia, który to stan trwa kilka do kilkunastu dni, przy czym objawy choroby ustępują całkowicie bez ujemnych następstw dla stawu, choć czasem występują nawroty choroby o podobnych objawach i czasie trwania, ale zwykle zapalenie jest odczynem stawu biodrowego na banalną infekcję gardła lub dróg oddechowych i nie wymaga ono leczenia poza doraźnym podawaniem łagodnych środków przeciwzapalnych.

Wbrew argumentacji apelantki, Sąd I instancji, w ocenie Sądu Odwoławczego, prawidłowo także stwierdził, że dokumentacja medyczna przedłożona przez matkę dziecka po przeprowadzonym badaniu dotycząca schorzeń stawu biodrowego nie wymaga dodatkowej analizy ortopedycznej, jak również Sąd meritii trafnie uznał, że nie ma potrzeby powielania tej oceny. Co istotne, nie umknęło Sądowi I instancji, że u dziecka rozpoznano młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów, wobec czego prawidłowo Sąd Rejonowy skonfrontował tę okoliczność z pozostałym materiałem dowodowym w postaci kart informacyjnych z Kliniki (...) oraz Kliniki (...), z których wynika, że u dziecka nie zaobserwowano istotnych odchyleń od normy. Słusznie także Sąd Rejonowy dostrzegł, że również podczas pobytu w okresie 23-31.08.2018r. w (...) Instytucie (...) w W. w badaniu układu kostno—stawowego stwierdzono: „(…) stawy bez cech zapalenia, niewielki obszar obrzęku szpiku—ze względu na rozmiar i lokalizację obraz niespecyficzny- skierowano do kontroli (dopiero - przyp. SR) za ok. 4-6 m-cy , celem wkluczenia początkowych niewielkich zmian o charakterze s acroiliitis. Tym samym stwierdzone dyskretne zmiany zapalne w stawach krzyżowo—biodrowych u małoletniej wnioskodawczyni zostały zauważone zarówno przez Sąd Rejonowy, jak i przez biegłego ortopedę i były one poddane stosownej analizie i ocenie w postępowaniu pierwszo instancyjnym, w wyniku czego Sąd meritii wyprowadził bezbłędne wnioski jurydyczne. Skarżąca w apelacji nie podważyła, zdaniem Sądu II instancji, w sposób zasługujący na aprobatę skutecznie spójności i rzetelności wniosków lekarza specjalisty z zakresu ortopedii co do stanu zdrowia małoletniej wnioskodawczyni. W rezultacie Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu meritii, że uzyskane od biegłego ortopedy wiadomości specjalne były wystarczające do merytorycznego i prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Nie można zgodzić się ze skarżącą, że wydana przez biegłego ortopedę opinia w ocenie stanu zdrowia wnioskodawczyni nie uwzględnia wszystkich dostępnych dowodów w postaci dodatkowo przedłożonej przez matkę małoletniej wnioskodawczyni dokumentacji medycznej po przeprowadzeniu badania dotyczącego schorzenia stawu biodrowego. Biegły, w przeciwieństwie do lekarza leczącego, nie jest lekarzem prowadzącym, który zleca badania czy też je wykonuje. Rola biegłego ogranicza się jedynie do oceny stanu zdrowia głównie na podstawie dokumentacji medycznej przedłożonej przez badanego, tj. kart informacyjnych, historii choroby, wyników badań czy też skierowań oraz badania przedmiotowego oraz wywiadu zebranego od pacjenta. W niniejszej sprawie biegły ortopeda zapoznał się z dokumentacją przestawioną przez wnioskodawczynię i na jej podstawie doszedł do konkretnych wniosków orzeczniczych, a zatem stosownie do zaistniałych u wnioskodawczyni schorzeń, w sposób pełny dokonał oceny stanu zdrowia małoletniej wnioskodawczyni, niezbędnego do uzyskania wszystkich istotnych wiadomości dla oceny poprawności skarżonego orzeczenia na datę jego wydania.

Nie sposób przyjąć, że do prawidłowego rozpoznania sprawy i oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni, koniecznym było dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ortopedy, czy też ewentualnie z uzupełniającej opinii dotychczasowego biegłego tej specjalności medycznej i dodatkowo opinii biegłego reumatologa.

Odnosząc się do powyższego wskazać ponownie należy, że wydane w sprawie opinie biegłych sądowych, tj. ortopedy i laryngologa, dostarczyły Sądowi wiedzy w zakresie niezbędnym dla rozstrzygnięcia sporu, były one kompletne i prawidłowe, odnosiły się do dokumentacji medycznej przedłożonej w sprawie i przedmiotowego badania wnioskodawczyni, a strona skarżąca jedynie w sposób subiektywny, odmiennie niż specjaliści, ocenia stan zdrowia małoletniej wnioskodawczyni.

Jednocześnie zauważyć należy, że ani biegły ortopeda ani biegły laryngolog nie wskazali na konieczność przeprowadzenia dodatkowo dowodu z opinii innego biegłego, jak chociażby reumatologa. Oznacza to, że dotychczas wydane opinie przez biegłych, stosownie do posiadanych przez małoletnią wnioskodawczynię schorzeń, były w pełni wystarczające do oceny stanu jej zdrowia i dla oceny prawidłowości wydanego przez pozwanego orzeczenia.

Ze względu na powyższe brak było podstaw do zbędnego przedłużania postępowania w sprawie i wobec dostatecznego wyjaśnienia okoliczności spornych wniosek odwołującej o dopuszczenie dowodu z opinii innego lekarza ortopedy, ewentualnie z uzupełniającej opinii tego biegłego i w dalszej kolejności z opinii biegłego reumatologa, zgodnie z treścią art. 217 § 3 k.p.c. podlegał oddaleniu przez Sąd I instancji.

W ocenie Sądu Okręgowego, brak jest zatem jakichkolwiek podstaw do kwestionowania wniosków Sądu Rejonowego opartych na opiniach powołanych biegłych. Wskazać należy, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie, rozważył cały zebrany w sprawie materiał dowodowy i na jego podstawie wywiódł w sposób logiczny trafne wnioski. Natomiast twierdzenia skarżącej, poparte tylko i wyłącznie jej subiektywnym stanowiskiem, iż okoliczności dotyczące stanu zdrowia małoletniej wnioskodawczyni wyglądały inaczej, jako bezzasadna polemika z opiniami biegłych, nie mogły przynieść spodziewanego przez skarżącą skutku procesowego.

Reasumując, żaden z zarzutów apelacyjnych dotyczących naruszenia prawa procesowego, tj. art. 217 §3 k.p.c., art. 227 k.p.c., art. 278 §1 k.p.c., art. 233 § 1 k.p.c., poprzez uchybienia w zakresie przeprowadzonego postępowania dowodowego i oceny dowodów, nie jest uzasadniony.

Niezależnie od powyższych rozważań Sąd II instancji pragnie w tym miejscu zastrzec, że zajęcie przedstawionego powyżej stanowiska, nie oznacza braku możliwości ustalenia innych wskazań na przyszłość. Wyjaśnić bowiem należy, że Sąd Odwoławczy rozpoznając sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych - w tym o stopniu niepełnosprawności - związany jest wyłącznie zakresem rozstrzygnięcia zaskarżonej decyzji, badając jej prawidłowość na dzień wydania. Wobec tego, ewentualnie pojawienie się nowych okoliczności, takich jak nowa jednostka chorobowa, odpowiednio udokumentowanych i wskazujących na spełnienie przesłanek decydujących o konieczności zapewnienia stałej opieki lub pomocy, z uwagi na niezdolność do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych małoletniej, może posłużyć do wydania w przyszłości nowego orzeczenia w tym przedmiocie, ale opartego na innych podstawach. Podkreślić w tym miejscu także należy, że powyższe jest możliwe tylko w wypadku zainicjowania nowej sprawy kolejnym wnioskiem złożonym przez pełnomocnika ustawowego małoletniej odwołującej, natomiast nie może to nastąpić w ramach niniejszego postępowania, gdyż jest ono ograniczone kontrolą sądowo – instancyjną co do istnienia takich podstaw na dzień wydania kwestionowanego orzeczenia- których w realiach badanej sprawy, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, nie było.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację strony skarżącej, jako bezzasadną.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawczyni z urzędu za II instancję, orzeczono zgodnie z treścią §16 ust. 1 pkt. 1 w zw. z §15 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. 2015r., poz. 1805), uwzględniając zwrot podatku VAT.

A.P.