Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

całości wyroku z dnia 20 sierpnia 2025 roku

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 marca 2025 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, po rozpoznaniu sprawy sygn. akt X U 309/23 wnioskodawczyni M. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziałowi w Ł. o świadczenie rehabilitacyjne na skutek odwołania wnioskodawczyni od decyzji ZUS (...) Oddział w Ł. z dnia 12 kwietnia 2023 roku numer sprawy (...) - oddalił odwołanie .

Przedmiotowe rozstrzygnięcie, Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

M. S. była zatrudniona w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. do 31 maja 2022 roku na stanowisku krawcowej i z tego tytułu podlegała ubezpieczeniom społecznym w tym ubezpieczeniu chorobowemu.

W okresie od 14 marca 2022 roku do 27 marca 2022 roku wnioskodawczyni otrzymywała wynagrodzenie chorobowe. Za okres od 28 marca 2022 roku do 10 sierpnia 2022 roku wnioskodawczyni przyznano zasiłek chorobowy.

Decyzją z dnia 22 września 2022 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. przyznał wnioskodawczyni prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 31 sierpnia 2022 roku do 28 lipca 2022 roku w wysokości 90% podstawy wymiaru, od 29 listopada 2022 roku do 28 grudnia 2022 roku w wysokości 75% podstawy wymiaru.

Decyzją z dnia 2 stycznia 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. zmienił decyzję z dnia 22 września 2022 roku, w ten sposób, że przyznał wnioskodawczyni prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres do 28 marca 2023 roku.

W dniu 2 marca 2023 roku wnioskodawczyni złożyła wniosek o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego za kolejny okres.

Lekarz orzecznik ZUS, w orzeczeniu z dnia 22 marca 2023 roku, ustalił w oparciu o przeprowadzone bezpośrednie badanie i analizę dokumentacji medycznej, w tym dokumentacji z przebiegu leczenia – „prewencja ZUS” i zaświadczenia o stanie zdrowia wystawionego przez lekarza leczącego z dnia 1 marca 2023 roku, że wnioskodawczyni nie jest nie zdolna do pracy.

W dniu 24 marca 2023 roku wnioskodawczyni złożyła sprzeciw wobec orzeczenia lekarza orzecznika.

Orzeczeniem z dnia 7 kwietnia 2024 roku Komisja Lekarska ZUS w oparciu o przeprowadzone bezpośrednie badanie i analizę dokumentacji medycznej, w tym dokumentacji z przebiegu leczenia w aktach ZUS, zaświadczenia o stanie zdrowia wystawionego przez lekarza leczącego w dniu 1 marca 2023 roku oraz wyników badań dodatkowych w aktach ZUS stwierdziła, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy.

Sąd Rejonowy ustalił, że, z punktu widzenia neurochirurgicznego, u wnioskodawczyni stwierdzono zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z wielopoziomową dyskopatią, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z objawową rwą kulszową prawostronną.

Wnioskodawczyni od kilku lat leczy się z powodu choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z wielopoziomową dyskopatią. Ubezpieczona obecnie kontynuuje leczenie w trybie ambulatoryjnym, przyjmuje leki przeciwbólowe, rehabilituje się. W badaniu przedmiotowym stwierdza się znaczne upośledzenie sprawności narządu ruchu powodujące niezdolność do pracy. Wnioskodawczyni wymaga także leczenia w postaci rehabilitacji i fizjoterapii.

Ubezpieczona, po dniu 28 marca 2023 roku to jest po wykorzystaniu świadczenia rehabilitacyjnego przyznanego w okresie od 31 sierpnia 2022 roku do 28 marca 2023 roku (7 miesięcy), była nadal niezdolna do pracy, ale dalsze leczenie lub rehabilitacja nie rokowały odzyskania zdolności do pracy. Wnioskodawczyni nie kwalifikuje się do przedłużenia świadczenia rehabilitacyjnego na okres dalszych 5 miesięcy.

Sąd Rejonowy ustalił, że z punktu widzenia reumatologicznego, u wnioskodawczyni rozpoznano chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, wielopoziomową dyskopatię szyjną i lędźwiową, chorobę zwyrodnieniową wielostawową.

Choroba zwyrodnieniowa wielostawowa powoduje naruszenie sprawności organizmu powodującą w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną jednak dające się kompensować odpowiednio dobranym leczeniem. Schorzenie ma charakter postępujący, niezależnie od stosowanego leczenia zachowawczego. Wraz z wiekiem obserwuje się progresję zmian zwyrodnieniowych w obrębie zajętych stawów.

Sąd Rejonowy ustalił, że, z punktu widzenia reumatologicznego wnioskodawczyni po dniu 28 marca 2023 roku była niezdolna do pracy, ale dalsze leczenie i rehabilitacji nie rokowały odzyskania zdolności do pracy.

Powyższy stan faktyczny Sąd (...) instancji ustalił w oparciu o powołane dowody, a w tym z uwagi na przedmiot rozpoznania, na podstawie opinii biegłych lekarzy: neurochirurga, neurologa i reumatologa, którzy zgodnie stwierdzili opiniując stan zdrowia wnioskodawczyni w okresie po 28 marca 2023 roku, że nie uzasadnia on przyznania świadczenia rehabilitacyjnego, przy czym jedynie biegły neurolog, odmiennie od pozostałych biegłych, ocenił, że wnioskodawczyni w spornym okresie nie była niezdolna do pracy.

Sąd Rejonowy podkreślił, że rolą biegłych nie jest zastąpienie sądu w zakresie dokonania oceny prawnej (subsumcji określonego stanu faktycznego pod obowiązujące normy prawne), ale dostarczenie wiadomości specjalnych potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd meriti zaznaczył, że biegli neurochirurg oraz reumatolog w sposób kategoryczny wskazali, że po dniu 28 marca 2023 roku wnioskodawczyni była nadal niezdolna do pracy i nie rokowała odzyskania zdolności do dotychczasowej pracy.

Sąd a quo wskazał, że biegła neurolog ani w opinii podstawowej, ani w opinii uzupełniającej nie odniosła się, do możliwości wykonywania przez wnioskodawczynię dotychczasowej pracy, na co wskazywała ubezpieczona w zastrzeżeniach do opinii.

Sąd (...) instancji wyjaśnił, że mając na względzie kategoryczność opinii biegłych reumatologa oraz neurochirurga i jednoczesny brak odniesienia się przez biegłą neurolog do kwestii wykonywanej przez wnioskodawczynię pracy, dokonując rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, pominął opinię biegłej neurolog.

Sąd (...) instancji wyjaśnił, że pominął dowód z opinii innego biegłego neurologa o dopuszczenie którego wnioskowała ubezpieczona, gdyż w ocenie Sądu a quo z okoliczności sprawy nie wynikała potrzeba powołania innego biegłego neurologa, albowiem opinie biegłych neurochirurga i reumatologa były spójne, logiczne, merytorycznie prawidłowe i odpowiadały postawionej tezie dowodowej, a ponadto zawierały czytelne wnioski. Ustalenia biegłych wg Sądu Rejonowego w całości korespondują ze znajdującą się w aktach sprawy dokumentacją, zaś wnioskodawczyni nie wykazała żadnych okoliczności uzasadniających powołanie innego biegłego neurologa poza tym, że nie zgadza się z merytorycznymi ustaleniami biegłego, co stanowi przejaw polemiki. W ocenie Sądu (...) instancji opinia innego biegłego neurologa nie wniosłaby nowych, istotnych informacji dla rozstrzygnięcia sprawy, a zebrany materiał dowodowy był wystarczający do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie.

Według Sądu Rejonowego podlegało oddaleniu jako bezzasadne.

Sąd (...) instancji wyjaśnił, że stosownie do treści art. 18 ustawy zasiłkowej świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy (ust. 1). Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy (ust. 2). O okolicznościach, o których mowa w ust. 1 i 2, orzeka lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ust. 3). Od orzeczenia lekarza orzecznika ubezpieczonemu przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w terminie i na zasadach przewidzianych w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (ust.4). Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie wniesiono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych stanowi podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego (ust. 6).

Sąd a quo wyjaśnił, że celem świadczenia rehabilitacyjnego jest umożliwienie osobie niezdolnej do pracy kontynuowania leczenia lub rehabilitacji w sytuacji, gdy okres zasiłku chorobowego jest zbyt krótki do odzyskania pełnej zdolności do pracy – a lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych stwierdzi, że dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Powołując się piśmiennictwo sąd meriti argumentował, że świadczenie rehabilitacyjne jest świadczeniem „na dokończenie leczenia” (por. (...). Jędrasik-Jankowska, Ubezpieczenia społeczne, t. 3, Ubezpieczenia chorobowe..., s. 45). Jeśli stan zdrowia ubezpieczonego nie uzasadnia przyznania mu renty z tytułu niezdolności do pracy, ani nie nabył prawa do emerytury, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego – ubezpieczony w okresie od zakończenia pobierania zasiłku chorobowego do odzyskania zdolności do pracy pozostawałby bez środków do utrzymania. Stąd świadczenie rehabilitacyjne, jako rodzaj pieniężnego świadczenia ubezpieczeniowego, ma zapobiegać takim sytuacjom, umożliwiając udzielanie ubezpieczonym dalszej pomocy ubezpieczeniowej. (por. Z. Salwa, Prawo pracy…, s. 353)

Sąd (...) instancji stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie odwołująca się otrzymywała wynagrodzenie chorobowe w okresie od 14 marca 2022 roku do 27 marca 2022 roku wnioskodawczyni otrzymywała wynagrodzenie chorobowe. Za okres od 28 marca 2022 roku do 30 sierpnia 2022 wnioskodawczyni przyznano zasiłek chorobowy, a od 31 sierpnia 2022 roku do 28 marca 2023 roku pobierała świadczenie rehabilitacyjne.

Sąd Rejonowy wskazał, że zaskarżoną decyzją z dnia 12 kwietnia 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej z dnia 7 kwietnia 2023 roku niestwierdzające u ubezpieczonej niezdolności do pracy, odmówił wnioskodawczyni prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Sąd meriti wyjaśnił, że zgodnie z powołanymi powyższej przepisami, podstawową przesłanką przyznania świadczenia rehabilitacyjnego jest niezdolność ubezpieczonego do pracy po wyczerpaniu zasiłku chorobowego w sytuacji, gdy dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie przez ubezpieczonego zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne w zamyśle ustawodawcy ma stworzyć możliwość kontynuowania leczenia lub rehabilitacji osobom, dla których obowiązujący obecnie okres zasiłkowy jest zbyt krótki, aby odzyskać pełną zdolność do pracy. Wykładnia gramatyczna cytowanego przepisu art. 18 ustawy zasiłkowej wyraźnie wskazuje, iż świadczenie rehabilitacyjne jest bez wątpienia kontynuacją zasiłku chorobowego (przez okres nie dłuższy niż 12 miesięcy) w tym znaczeniu, że prawo do niego można nabyć tylko wówczas, gdy ustawowy okres pobierania zasiłku chorobowego został już wyczerpany, a osoba pobierająca dotychczas zasiłek chorobowy jest nadal niezdolna do pracy. Użycie przez ustawodawcę w cytowanym przepisie słowa: „nadal” oznacza przy tym, że pomiędzy okresem pobierania zasiłku chorobowego, a okresem pobierania świadczenia rehabilitacyjnego musi istnieć ciągłość. Innymi słowy, stan uzasadniający prawo do zasiłku chorobowego, a następnie prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, nie może zostać przerwany.

Sąd (...) instancji zaakcentował, że świadczenie rehabilitacyjne nie stanowi jednak automatycznego przedłużenia zasiłku chorobowego. W przeciwieństwie do zasiłku chorobowego świadczenie to nie przysługuje z tytułu samej niezdolności do pracy. Istotną przesłanką jego nabycia są pomyślne rokowania co do odzyskania zdolności do pracy w wyniku leczenia lub rehabilitacji. Jeżeli takiego rokowania nie da się ustalić, to prawo do świadczenia w ogóle nie powstaje, a ubezpieczony ewentualnie może ubiegać się o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd Rejonowy wskazał, że zarówno niezdolność do pracy jako przesłanka nabycia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, jak i rokowanie dotyczące jej odzyskania dotyczą pracy (stanowiska), w zakresie której uprzednio została orzeczona niezdolność do pracy, a nie zdolności do jakiejkolwiek innej pracy. Innymi słowy przepis art. 18 ustawy zasiłkowej stanowi o niezdolności do pracy wskutek choroby odniesionej do pracy (stanowiska) wykonywanej przed zachorowaniem – inaczej, niż w przypadku zasad, które stosuje się prze ubieganiu się o świadczenie rentowe, gdzie ocenia się zdolność do pracy w odniesieniu do wszelkich kwalifikacji zawodowych i stanu zdrowia badanego.

Sąd (...) instancji uznał, że przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowej pozwoliło jednoznacznie ustalić, iż warunki do zmiany skarżonej decyzji i przyznania odwołującej się prawa do świadczenia rehabilitacyjnego nie zostały spełnione.

Sąd Rejonowy argumentował, że biegły neurochirurg w badaniu przedmiotowym stwierdził znaczne upośledzenie sprawności ruchu powodującą niezdolność do pracy wnioskodawczyni na dotychczas zajmowanym stanowisku związane z chorobą zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z wielopoziomową dyskopatią. Biegły reumatolog, nadto stwierdził u wnioskodawczyni chorobę zwyrodnieniową wielostawową. Obaj biegli zwrócili uwagę na postępujący charakter posiadanych przez ubezpieczoną schorzeń, który wskazuje na brak rokowań do odzyskania zdolności do pracy.

Sąd a quo uwzględnił, że biegli neurochirurg i reumatolog zgodnie stwierdzili, że wnioskodawczyni po dniu 28 marca 2023 roku to jest po wykorzystaniu świadczenia rehabilitacyjnego przyznanego w okresie od 31 sierpnia 2022 roku do 28 marca 2023 roku, była nadal niezdolna do pracy, ale dalsze leczenie lub rehabilitacja nie rokowały odzyskania zdolności do pracy

Według Sądu Rejonowego całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego przemawia za uznaniem opinii biegłych neurochirurga i reumatologa jako rzeczowych, spójnych i wyprowadzających logiczne wnioski końcowe i Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek przyczyn dla których opinia te miałyby utracić walor wiarygodnego dowodu w sprawie. Sąd (...) instancji zaznaczył, że opinia biegłego zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są wiadomości specjalne. Podlega jak inne dowody ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny, które stanowią zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii nie jest więc przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiadomości specjalnych.

W efekcie tych rozważań prawnych Sąd (...) instancji, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie.

Apelację od powyższego wyroku, w całości, złożyła samodzielnie wnioskodawczyni, wnosząc o zmianę tego wyroku oraz poprzedzającej go decyzji z dnia 12.04.2023 r. w zakresie odmowy przyznania świadczenia rehabilitacyjnego na okres 5 miesięcy licząc od dnia 29.03.2023 r. i przyznanie rzeczonego świadczenia na okres 5 miesięcy po dniu 28.03.2023 r. wraz z ustawowymi odsetkami.

W uzasadnieniu apelacji, ubezpieczona podniosła, że z opinii biegłych neurochirurga i reumatologa wynika, że po dniu 28.03.2023 r. była niezdolna do pracy, ale dalsze leczenie i rehabilitacja nie rokowały odzyskania zdolności do pracy w związku z czym nie kwalifikowała się do przedłużenia świadczenia rehabilitacyjnego na dalsze 5 miesięcy. Dodała, że biegły neurolog odmiennie stwierdził, że nie jest niezdolna do pracy, z którą się to opinią nie zgadza się i dlatego wnosiła o dopuszczenie opinii innego biegłego neurologa spoza Ł.. Podniosła, że podobną opinię wydała biegła w innym postępowaniu VIII U 2181/23, w którym apelantka z kolei dochodzi renty z tytułu niezdolności do pracy, a z którą to opinią również się nie zgadza, dodając, że postępowanie w sprawie renty zakończyło się wyrokiem oddalającym jej odwołanie od decyzji odmawiającej jej prawa do renty oraz że złożyła apelacje od tego wyroku w dniu 14.02.2025 r. Zaznaczyła, że w sprawie o rentę opinie biegłych są odmienne, poza opinią neurologiczną, z którą się nie zgadza. Stwierdziła, że opinie o jej zdolności do pracy w obu postępowaniach wzajemnie się wykluczają, bo mimo że zostały wydane w podobnym okresie czasowym, na podstawie jej badań i zgromadzonej dokumentacji medycznej – to są różne. Podkreśliła, że świadczenie rehabilitacyjne ma charakter przejściowy w okresie od zakończenia pobierania zasiłku chorobowego do odzyskania zdolności do pracy i jego celem jest przeciwdziałanie sytuacji, gdy ubezpieczony pozostawałby bez środków do życia, akcentując, że świadczenie to pełni funkcję alimentacyjną – bo zapewnia środki utrzymania osobie, która nie może ich uzyskać z tytułu świadczenia pracy. Podniosła również, że ocena niezdolności do pracy z punktu widzenia medycznego wymaga wiadomości specjalnych i sąd nie może opierać ustaleń w tym zakresie na własnym przekonaniu a przy ocenie opinii biegłego sądowego ma zastosowanie art. 233 § 1 k.p.c., konkludując, że wnosi aby Sąd mając na względzie jej los i z punktu widzenia racjonalności oraz doświadczenia życiowego, przepisów prawa, zasady jednolitości orzekania - wydał wyrok zmieniający wyrok Sądu Rejonowego i poprzedzającą go decyzję, akcentując, że jest osobą spracowaną i stale rehabilitowaną a w okresie od dnia 29.03.2023 r. do dnia 24.03.2025 r. ( w dniu 25.03.2025 r. osiągnęła wiek emerytalny i ma przyznaną emeryturę) nie miała żadnych świadczeń, bo w postępowaniu o świadczenie rehabilitacyjne ustalono, że jest zbyt chora, nie rokuje powrotu do zdrowia w okresie 5 miesięcy licząc od dnia 29.03.2023 r., a po upływie 5 miesięcy, gdy złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy – jest zdrowa, bo zdolna do pracy w opinii ZUS i opinii niektórych biegłych sądowych.

W odpowiedzi na apelację pozwany organ rentowy wniósł o jej oddalenie.

Odnosząc się do argumentacji ubezpieczonej pozwany podniósł, że w postępowaniu sądowym badana jest prawidłowość decyzji ZUS w dacie jej wydania, względnie w dacie złożenia wniosku o świadczenie, zatem przedmiotem oceny winien być stan zdrowia wnioskodawczyni w kwietniu 2023 r., a obecne zgłaszane dolegliwości zdrowotne przez ubezpieczoną pozostają bez związku z n/n sprawą. Jednocześnie podkreślił, że postępowanie w przedmiocie renty z tytułu niezdolności do pracy, gdzie Sąd na podstawie szeregu opinii biegłych lekarzy specjalistów stwierdził, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy ani częściowo, ani całkowicie, również nie ma wpływu na n/n postępowanie, albowiem świadczenie rehabilitacyjne i świadczenie rentowe są dwoma odrębnymi świadczeniami i aby je otrzymywać należy spełnić odmienne przesłanki. Podał, że art. 18 ustawy zasiłkowej stanowi o niezdolności do pracy wskutek choroby odniesionej do pracy (stanowiska) wykonywanej przed zachorowaniem – inaczej niż w przypadku zasad, które stosuje się przy ubieganiu się o rentę, gdzie ocenia się zdolność do pracy w odniesieniu do wszelkich kwalifikacji zawodowych i stanu zdrowia badanego. Nadto w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy brany był pod uwagę stan zdrowia ubezpieczonej na październik 2023 r. i z samego faktu półrocznej różnicy mogą wynikać odmienne wnioski orzecznicze między opiniami biegłych. Konkludując stwierdził, że Sąd (...) instancji prawidłowo i w sposób jednoznaczny ustalił, że warunki do zmiany skarżonej decyzji i przyznania ubezpieczonej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego nie zostały spełnione.

W replice na odpowiedź na apelację wnioskodawczyni poparła apelację w całości oraz przytoczoną na jej uzasadnienie argumentację.

Na rozprawie apelacyjnej z dnia 20.08.2025 r. wnioskodawczyni poparła apelację oraz stanowisko, zajęte w pismach procesowych, a pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy, w postępowaniu apelacyjnym, dodatkowo, ustalił, że:

M. S. posiada orzeczenie z dnia 9.05.2024 r. o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, symbol 05R, ustalony stopień od 14.03.2024 r., orzeczenie to jest okresowe do dnia 31.05.2027 r.

/zeznania wnioskodawczyni e-prot. z 20.08.2025 r.: 00:03:22 w zw. z 00:08:15, okazane na rozprawie apelacyjnej orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności -e-prot. z 20.08.2025 r.: 00:09:00/

W dniu 25.03.2025 r. wnioskodawczyni osiągnęła wiek emerytalny i ma przyznaną emeryturę.

/okoliczności przyznane przez ubezpieczoną w apelacji k. 216 verte/

Przed tutejszym Sądem Okręgowym toczyło się za sygn. VIII U 2181/23 postępowanie z odwołania ubezpieczonej od decyzji ZUS (...) Oddział w Ł. z dnia 20.10.2023 roku, mocą której Zakład, po rozpatrzeniu wniosku M. S. z dnia 30.08.2023 r., odmówił jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 17.10.2023 r orzeczono, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. W postępowaniu tym Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 30.12.2024 r. oddalił odwołanie ubezpieczonej. W postępowaniu tym Sąd (...) instancji na podstawie opinii biegłych neurologa, ortopedy, medycyny pracy i neurologii – ustalił, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanym przez nią poziomem kwalifikacji zawodowych. W konsekwencji Sąd ten stwierdził, że ubezpieczona jest zdolna do wykonywania pracy zarobkowej w myśl ustawy o emeryturach i rentach z FUS i uznał odwołanie za bezzasadne.

/wyrok z uzasadnieniem w sprawie VIII U 2181/23 k. 237/

Obecnie toczy się postępowanie II -instancyjne przed Sądem Apelacyjnym w Łodzi na skutek złożenia przez ubezpieczoną w dniu 14.02.2025 r. apelacji od ww. wyroku Sądu Okręgowego w sprawie VIII U 2181/23.

/niesporne, a nadto przyznana przez wnioskodawczynię w apelacji k. 215 verte /

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonej, jako pozbawiona uzasadnionych podstaw, podlega oddaleniu w całości, z następujących przyczyn.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i obowiązujących przepisach prawa.

Wbrew twierdzeniom apelacji, Sąd drugiej instancji nie dopatrzył się w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, uchybień skutkujących koniecznością zmiany zaskarżonego wyroku w postulowanym przez skarżącą kierunku.

Należy wskazać, że Sąd II instancji aprobuje w całości ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i przyjmuje je za własne, co oznacza, że z mocy art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c. zbędne jest ich ponowne przywoływanie w uzasadnieniu wyroku Sądu odwoławczego (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z 24.02.2021 r., (...) P 33/21, L.).

Podkreślić przy tym należy, że Sąd Odwoławczy miał na uwadze, że wnioskodawczyni samodzielnie złożyła apelację w n/n sprawie, którą osobiście sporządziła, a następnie popierała żądając zmiany zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego na okres 5 miesięcy poczynając od 29.03.2023 r.

Wobec tego, że apelantka wnosi o przyznanie jej świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres po dniu 28.03.2023 r., należy w pierwszej kolejności wskazać, że zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2780) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Wyjaśnić należy, że świadczenie rehabilitacyjne ma umożliwić osobie chorej niezdolnej do pracy kontynuowanie leczenia lub rehabilitacji w sytuacji, gdy okres zasiłku chorobowego jest zbyt krótki do odzyskania pełnej zdolności do aktywności zawodowej, a lekarz orzecznik ZUS stwierdzi, że dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie tej zdolności. Świadczenie rehabilitacyjne jest więc swego rodzaju kontynuacją zasiłku chorobowego. Oba świadczenia mają podobny charakter i służą temu samemu celowi (zob. (...) ACa 1517/17 - wyrok SA Kraków z dnia 28.06.2018 r., L./.

Przesłanką przysługiwania świadczenia rehabilitacyjnego jest ustalenie, że dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, bez konieczności stwierdzenia, że nastąpi to w terminie 12 miesięcy od wyczerpania zasiłku chorobowego (art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (zob. III UZP 16/15 - uchwała SN - Izba Pracy z dnia 2.02.2016 r., L.).

Przepis art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, stanowi o niezdolności do pracy wskutek choroby odniesionej do pracy (stanowiska) wykonywanej przed zachorowaniem ( zob. II UK 118/14 - wyrok SN - Izba Pracy z dnia 13.01.2015 r., L.).

Mając na uwadze argumentację skarżącej, która podnosiła, że nie zgadzała się w toku postępowania pierwszoinstancyjnego z opinią biegłego neurologa i że wnosiła o dopuszczenie opinii innego biegłego spoza Ł. - wyjaśnić należy, że Sąd (...) instancji ostatecznie pominął przy czynieniu przez siebie ustaleń faktycznych opinię biegłej neurologa, z którą wnioskodawczyni się nie zgadzała, ponieważ biegła ta w uzupełniającej opinii nie odniosła się do wykonywanej przez odwołującą pracy, natomiast opinie sporządzone przez pozostałych biegłych neurochirurga i reumatologa w sposób kategoryczny pozwoliły na ustalenie przez Sąd Rejonowy, że co prawda ubezpieczona jest osobą po 28.03.2023 r. nadal niezdolną do pracy na dotychczasowym stanowisku pracy, ale jednocześnie zgodnie też stwierdzili, że postępujący charakter schorzeń wnioskodawczyni wskazuje na brak rokowań do odzyskania zdolności do pracy. Nadto Sąd meriti nie uwzględnił wniosku ubezpieczonej o powołanie innego biegłego neurologa, ponieważ odwołująca poza tym, że nie zgadzała się z opinią biegłej z zakresu neurologii, nie podniosła żadnych merytorycznych argumentów przemawiających za powołaniem innego biegłego tej specjalizacji. Sąd II instancji nie dostrzegł w tym zakresie żadnych nieprawidłowości ze strony Sądu Rejonowego i w całości akceptuje stanowisko tego sądu.

Wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 233 § 1 KPC sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Z kolei art. 278 § 1 KPC stanowi, iż dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje w wypadkach, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy wymagane są wiadomości „specjalne”. Dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje więc wówczas, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy potrzebne są wiadomości, wykraczające poza zakres wiadomości przeciętnej osoby posiadającej ogólne wykształcenie. Wobec tego biegłym może być jedynie osoba, która posiada wskazane wiadomości potrzebne do wydania opinii i daje rękojmię należytego wykonania czynności biegłego.

W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów – art. 233 KPC, sąd powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (zob. wyrok SN z 2003-10-30 IV CK 138/02, L.).

Niemniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 KPC (zob. wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00, L.).

Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza bowiem przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna. Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (zob. wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26).

Zdaniem Sądu II instancji niewątpliwym jest, że ocena stanu zdrowia wnioskodawczyni w związku ze zgłoszonym żądaniem przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za dalszy okres od dnia 29 marca 2023 roku wymagała wiadomości specjalnych i musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych.

W rozpoznawanej sprawie, Sąd Rejonowy uczynił podstawą swego rozstrzygnięcia opinię biegłych sądowych lekarzy: neurochirurga i reumatologa, gdyż w ten sposób wyjaśnił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy okoliczności. Natomiast opinia biegłego neurologa, do której odnosi się w apelacji wnioskodawczyni, ostatecznie nie miała znaczenia dla sprawy, bo została przez sąd meriti pominięta, a dopuszczenie opinii innego biegłego tej specjalizacji medycznej nie wniosłoby już niczego nowego sprawy, wobec jednoznacznych, czytelnych wniosków biegłego neurochirurga i biegłego reumatologa, które okazały się mieć kluczowe znaczenia w sprawie, gdyż kategorycznie pozwoliły ustalić brak rokowań na odzyskanie zdolności do pracy na dotychczasowym stanowisku pracy po 28.03.2023 r. z uwagi na postępujący charakter schorzeń ubezpieczonej. Po samodzielnym zapoznaniu się z materiałem dowodowym niniejszej sprawy Sąd II instancji podziela stanowisko sądu a quo w tym zakresie w całości i traktuje je jako własny pogląd.

Odnosząc się do argumentacji apelantki, wskazać należy, że żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania (zob. wyrok SN z 20.10.1999 r., II UKN 158/99, OSNAPiUS 2001/2/51).

Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak m.in. w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2000 roku, (...) CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4, poz. 84). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (por. wyrok SN z 30.06.2000 r., II UKN 617/99, OSNAPiUS 2002/1/26).

Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Sąd nie może też zająć stanowiska odmiennego co do stanu zdrowia wnioskodawcy, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, innej niż wyrażona w opiniach biegłych. (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, L., wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r. III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314).

Podkreślić należy również, iż dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (zob. wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00, L.).

Samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych – opinii uzupełniającej(wyr. SN z 6.10.2009 r., II UK 47/09, L.).

Zwraca na to także uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 lipca 1999 roku, II UKN 37/99 OSNAPiUS 2000/20/741 – trafnie wskazując, że sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (zob. wyrok SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430).

Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (zob. wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00, L.).

Sąd (...) instancji na podstawie pełnowartościowych opinii biegłych neurochirurga i reumatologa uzyskał zaś wszelkie niezbędne dla rozstrzygnięcia n/n sprawy informacje, zatem dowód z opinii innego biegłego neurologa nie wniósłby już nowych, istotnych informacji, które mogłyby mieć realny wpływ na ostateczny wynik w n/n sprawie.

Nieuprawnionym jest twierdzenie apelacji, że ocena stanu zdrowia wnioskodawczyni dokonana przez Sąd (...) instancji (wsparta na opiniach ww. biegłych neurochirurga i reumatologa) jest nieprawidłowa, gdyż z pominięciem zasad doświadczenia życiowego, racjonalności i logiki, pomijała okoliczność, że wnioskodawczyni jest osobą spracowaną i jej sytuację osobistą, tj. że po zakończeniu okresu, gdy pobierała przez 7 miesięcy świadczenie rehabilitacyjne, a na skutek odmownej decyzji ZUS pozostawała przez sporne 5 miesięcy bez środków do życia, mimo że świadczenie rehabilitacyjne ma zapewnić osobie ubezpieczonej w okresie przejściowym po zakończeniu okresu zasiłku chorobowego środki na utrzymanie i pełni funkcję alimentacyjną.

Należy zgodzić się z Sądem Rejonowym, który powołując właściwe orzecznictwo Sądu Najwyższego, stwierdził, że świadczenie rehabilitacyjne nie stanowi automatycznego przedłużenia zasiłku chorobowego. W przeciwieństwie do zasiłku chorobowego świadczenie to nie przysługuje z tytułu samej niezdolności do pracy. Istotną przesłanką jego nabycia są pomyślne rokowania co do odzyskania zdolności do pracy w wyniku leczenia lub rehabilitacji, stwierdzone przez orzecznika ZUS. Jeżeli takiego rokowania nie da się ustalić, to prawo do świadczenia w ogóle nie powstaje, a ubezpieczony może ubiegać się o rentę z tytułu niezdolności do pracy (zob. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 kwietnia 2017 r., P 34/15, L., a także trafnie zacytowany przez Sąd (...) instancji wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 2 października 2018 r., (...) UK 248/17, L.).

A. sugeruje też, iż rozstrzygnięcia w n/n sprawie oraz w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy prowadzoną za sygn.. VIII U 2181/23 są wzajemnie sprzeczne, a to ze względu na odmienne opinie biegłych wydane w obu tych postępowaniach – poza opinią biegłego neurologa. Skarżąc nie dostrzega jednak tego, że przede wszystkim postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma charakter kontrolny, a więc - co do zasady sąd ubezpieczeń społecznych - bada prawidłowość zaskarżonej decyzji organu rentowego, tak pod względem faktycznym, jak i prawnym, na datę jej wydania, ewentualnie na datę złożenia wniosku. W niniejszej sprawie dotyczy to ustalań co do stanu zdrowia skarżącej na kwiecień 2023 r. i z opinii biegłych sądowych lekarzy neurochirurga i reumatologa, które zostały wydane na podstawie badania skarżącej oraz analizy dokumentów medycznych znajdujących się w aktach sprawy, jednoznacznie wynika, że na dzień wydania zaskarżonej w niniejszej sprawie decyzji organu rentowego brak było podstaw do przyznania jej świadczenia rehabilitacyjnego po 28.03.2023 r. a to ze względu na brak rokowań na odzyskanie przez nią zdolności do pracy na dotychczasowym stanowisku. Obecnie zgłaszane dolegliwości zdrowotne przez skarżącą pozostają bez związku z niniejszą sprawą.

Skarżąca, nie zgadzając się z wnioskami końcowymi opinii – sugeruje, iż na dzień wydania zaskarżonej w n/n sprawie decyzji, cechował ją inny stan zdrowia, co jej zdaniem potwierdzają odmienne opinie w postępowaniu VIII U 2181/23 o rentę z tytułu niezdolności do pracy – poza opinią neurologa, z którą się apelantka nie zgadza. Twierdzenie to nie ma jednak żadnego znaczenia w realiach sprawy, gdyż po pierwsze decyzja w przedmiocie renty została wydana po upływie pół roku i dotyczyła stanu zdrowia wnioskodawczyni z października 2023 r., podczas, gdy decyzja w przedmiocie odmowy świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres dotyczyła stanu zdrowia ubezpieczonej na kwiecień 2023 r. – stąd też możliwym były całkowicie odmienne oceny biegłych w obu tych postępowaniach w zakresie zdolności do pracy skarżącej z uwagi na jej stan zdrowia. Po drugie kwestia wydanych w sprawie VIII U 2181/23 o rentę z tytułu niezdolności do pracy odmiennych opinii dotyczących zdolności do pracy skarżącej, wbrew twierdzeniom apelującej, nie jest równoznaczne z tym, że wadliwie w n/n sprawie przyjęto brak rokowań co do możliwości odzyskania zdolności do pracy. Czym innym jest bowiem istnienie tych rokowań, co do zdolności do pracy w ogóle, a czym innym istnienie rokowań co do pracy na konkretnym stanowisku pracy w okresie, kiedy nie wyczerpano jeszcze możliwego okresu korzystania ze świadczenia rehabilitacyjnego. W tym zakresie opinie biegłych w obu postepowaniach nie zawierają żadnych sprzeczności wbrew przeciwnym sugestiom apelantki.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że dalsze prowadzenie postępowania dowodnego (dopuszczanie dowodu z opinii innego biegłego neurologa), zbędnie wydłużałoby proces z uwagi na prawidłowe ustalenie istotnych w sprawie okoliczności, które w postępowaniu przed sądem (...) instancji zostały już dostatecznie wyjaśnione. Sąd meriti przeprowadził właściwie postępowanie dowodowe powołując kluczowe dla rozstrzygnięcia w sprawie opinie biegłych o specjalnościach lekarskich właściwych ze względu na schorzenia ubezpieczonej tj. zakresu neurochirurgii i reumatologii, albowiem obaj biegli tych specjalizacji lekarskich w sposób jednoznaczny wypowiedzieli się w przedmiocie tego, że wnioskodawczyni jest co prawda po 28.03.2023 r. nadal niezdolna do pracy na dotychczasowym stanowisku pracy, ale jednocześnie kategorycznie stwierdzili, że brak jest rokowań co do odzyskania przez nią zdolności do pracy z uwagi na postępujący charakter jej schorzeń. Przeciwne twierdzenia apelacji, w których negowała właściwie ustalenie jej stanu zdrowia, zdolności do pracy na dotychczasowym stanowisku i rokowań na odzyskanie zdolności do takiej pracy - nie mogły zostać zaakceptowane.

Podnieść należy, iż twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227) powinno być udowodnione przez stronę, która zgłasza to twierdzenie - art. 232 KPC w związku z art. 6 KC (zob. wyrok SN z dnia 22 listopada 2001 r., (...) PKN 660/00, W.. 2002, nr 7-8, poz. 44; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 28 kwietnia 1998 r., (...) ACa 308/98, (...) 2002, nr 12, poz. 147). Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał, a Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. (wyrok SA z 28.02.2013 r., (...) ACa 613/12 w B., LEX nr 1294695).

W przedmiotowej sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów poddających w wątpliwość prawidłowość wniosków opinii biegłego neurochirurga i reumatologa w zakresie istnienia dalszej niezdolności do pracy na dotychczasowym stanowisku wnioskodawczyni po 29.03.2023 r. oraz braku rokowań co do możliwości odzyskania zdolności do pracy w okresie dalszych 5 miesięcy na które wnioskowała o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego. Tym samym, polemizując z wnioskami opinii biegłych neurochirurga i reumatologa, a także z oceną Sądu (...) instancji, który przyznał tym opiniom w całości walor pełnowartościowego środka dowodowego, należy stwierdzić, że apelująca bezpodstawnie zarzuca, że stan jej zdrowia w zakresie spełnienia przesłanek warunkujących przyznanie jej na dalszy okres świadczenia rehabilitacyjnego po 28.03.2023 r. nie zostały właściwie wyjaśnione przez Sąd meriti. Podkreślić należy, że wnioskowanie przez Sąd w oderwaniu od przedstawionych w sprawie dowodów w postaci opinii biegłych neurochirurga i reumatologa byłoby niedopuszczalne - Sąd nie może bowiem zająć stanowiska odmiennego co do stanu zdrowia wnioskodawcy, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, niż wyrażone w opiniach biegłych (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 13 października 1987 r., II URN 228/87, LEX nr 9281 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 4 lipca 2018 r., III AUa 1328/17, LEX nr 2550815).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oceniony logicznie przez sąd a quo potwierdza zaś, że wnioskodawczyni po 28.03.2023 r. z perspektywy neurochirurgicznej i reumatologicznej zdolności do pracy na dotychczasowym stanowisku nie odzyskała, lecz jednocześnie kategorycznie też stwierdza, że ubezpieczona nie rokowała odzyskania tej zdolności – co ostatecznie oznacza, że tym samym słusznie sąd meriti uznał, że nie została spełniona jedyna sporna przesłanka, aby możliwym było przyznanie wnioskodawczyni świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres 5 miesięcy po dniu 28.03.2023 r. Wyrok Sądu Rejonowego w pełni zatem odpowiada prawu.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 KPC oddalił apelację, jako bezzasadną.

A.P.