Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 października 2022 roku (nr (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych - (...) Oddział w Ł. odmówił S. W. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z tytułu zatrudnienia u płatnika składek D. K.. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 11 października 2022 roku orzekł, że stan zdrowia wnioskodawczyni nie uzasadnia przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

S. W. wniosła odwołanie od powyższej decyzji zaskarżając ją w całości.

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości, powołując argumentację jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Decyzją z dnia 13 stycznia 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. uchylił decyzję z 28 października 2022 roku (nr (...)) i odmówił wnioskodawczyni prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z tytułu zatrudnienia u płatnika składek D. K.. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 16 grudnia 2022 roku orzekła, że stan zdrowia nie uzasadnia przyznania wnioskodawczyni prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

W dniu 23 stycznia 2023 roku wnioskodawczyni złożyła odwołanie od powyższej decyzji

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości, argumentując, jak w zaskarżone decyzji.

Decyzją dnia 28 października 2022 roku (nr (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił S. W. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z tytułu zatrudnienia u płatnika składek B. R..

Decyzją z dnia 13 stycznia 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. uchylił decyzję z 28 października 2022 roku (nr (...)) i odmówił wnioskodawczyni prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z tytułu zatrudnienia u płatnika składek B. R..W uzasadnieniu organ rentowy wskazał Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 16 grudnia 2022 roku orzekła, że stan zdrowia nie uzasadnia przyznania wnioskodawczyni prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Wnioskodawczyni w dniu 26 stycznia 2024 roku złożyła odwołanie od powyższej decyzji dotyczącej zatrudnienia u płatnika składek B. R..

W odpowiedzi na odwołanie od decyzji z dnia 28 października 2022 roku organ rentowy wniósł o odrzucenie odwołania jako wniesionego po terminie.

Wyrokiem z dnia 29 maja 2024 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi - X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych:

1.  umarzył postępowanie w zakresie decyzji z dnia 28 października 2022 roku, numer sprawy (...) uchylonej decyzją z dnia 13 stycznia 2023 roku, numer sprawy (...);

2.  zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 13 stycznia 2023 roku, numer sprawy (...), w ten sposób, że przyznał S. W. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 31 sierpnia 2022 roku przez okres 12 (dwunastu) miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego;

3.  odrzucił odwołanie od decyzji z dnia 28 października 2022 roku, numer sprawy (...) uchylonej decyzją z dnia 13 stycznia 2023 roku, numer sprawy (...).

Organ rentowy zaskarżył apelacjąpowyższy wyrok – w zakresie jego punktu 2, którym zmieniono decyzję z dnia 13 stycznia 2023 roku ( (...)) i przyznano S. W. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 31 sierpnia 2022 roku przez okres 12 miesięcy.

Skarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił:

1.  naruszenie prawa procesowego, tj. art.233 k.p.c. poprzez:

- oparcie rozstrzygnięcia na budzącej liczne wątpliwości opinii biegłego z zakresu ortopedii, wbrew temu, że organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 6 maja 2024 roku z uwagi na zarzuty tam wskazane formułował wniosek o pominięcie przy orzekaniu opinii tego biegłego;

- brak oparcia rozstrzygnięcia przez sąd na opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, który wprost podkreślił, że brak jest merytorycznych podstaw do przyznania osobie w pełni sprawnej ruchowo świadczenia rehabilitacyjnego w okresie 12 miesięcy w oczekiwaniu na zabieg artroskopowy;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że wnioskodawczyni przysługuje prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 31 sierpnia 2022 roku przez okres 12 miesięcy z uwagi na niezdolność do pracy;

3.  naruszenie prawa materialnego, tj. art.18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego na wypadek choroby i macierzyństwa (tj. Dz.U. z 2022 r., poz.1732 ze zm.) poprzez przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 31 sierpnia 2022 r. przez okres 12 miesiecy wbrew temu, że brak było niezdolności do pracy.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie odwołania od decyzji z dnia 13 stycznia 2022 roku ( (...)) albo o jego uchylenie w apelowanym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi (...) instancji.

Wnioskodawczyni zaskarżyła wyrok w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 3 – odrzucenia odwołania od decyzji z dnia 28 października 2022 roku, nr (...) uchylonej decyzją z dnia 13 stycznia 2023 roku, numer sprawy (...), zarzucając błędne ustalenie sądu, że wniesienie odwołania po terminie było nadmierne i nastąpiło z przyczyn zależnych od wnioskodawczyni, nazywając swe odwołanie apelacją.

Powołując powyższy zarzut wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie odwołania od wskazanej decyzji, a następnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi (...) instancji.

Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił:

Z ortopedyczno - rehabilitacyjnego punktu widzenia S. W. odzyskała zdolność do pracy po dniu 30 sierpnia 2022 roku. Nie doszło u niej do ponownego urazu, który mógłby spowodować uszkodzenie zeszytej łąkotki. (k 352-355 i k 370)

Powyższego ustalenia Sąd dokonał na podstawie dwóch opinii biegłej o specjalności (...) – B. i uznał te opinie za pełne, logiczne, a przede wszystkim oparte o kompletną dokumentację medyczną.

Biegła ortopeda – rehabilitant wydająca opinię w postępowaniu apelacyjnym w sposób niezwykle skrupulatny odniosła się do przebiegu leczenia wnioskodawczyni po wskazanej dacie 30 sierpnia 2022 roku, potwierdzając pełną ruchomość jej kolana prawego w zakresie 0-120˚. Biegła zwróciła przede wszystkim uwagę na leczenie rehabilitacyjne odwołującej, które – jak wynika z dokumentacji z przebiegu rehabilitacji w okresie od 28 kwietnia 2022 roku do 15 czerwca 2022 roku – przyniosło bardzo dobry stan pacjentki z pełną ruchomością kolana prawego.

Co jednak najbardziej istotne - biegła zwróciła uwagę na zapis zawarty w zaświadczeniu z dnia 26 września 2022 roku – opisujący przebieg rehabilitacji oraz o tym, że w dniu 14 sierpnia 2022 roku pacjentka zgłosiła incydent niestabilności w kolanie, przedstawiając podejrzenie ponownego uszkodzenia łąkotki, jednak – co dobitnie podkreśliła, zgłaszany „uraz” nie był odnotowany w dokumentacji ortopedycznej podczas wizyty w dniu 16 sierpnia 2022 roku (czyli 2 dni po rzekomym urazie) ani 15 września 2022 roku.

Biegła wydająca opinię w postępowaniu apelacyjnym stanowczo stwierdziła, ze badanie rezonansu magnetycznego z dnia 20 sierpnia 2022 roku potwierdza tylko wcześniejszy uraz łąkotki i jego leczenie naprawcze, ale nie opisuje żadnych nowych uszkodzeń, a zatem brak jest danych na jakikolwiek przebyty nowy uraz, a tym samym na istotne pogorszenie stanu zdrowia na dzień 30 sierpnia 2022 roku ani na dzień wydania orzeczenia przez Komisję Lekarską ZUS z 11 października 2022 roku.

Biegła E. B. stanowczo wskazała, że wnioskodawczyni z IV poziomem kwalifikacji zawodowych – wyksztalceniem wyższym magistra rachunkowości i finansów po dniu 30 sierpnia 2022 roku odzyskała zdolność do pracy u obu zatrudniających ją pracodawców, zaś dalsze leczenie ortopedyczne i rehabilitacyjne może być prowadzone w czasie wolnym od pracy lub w ramach zasiłku chorobowego.

Opinia wskazanej biegłej koresponduje z opinią wydaną przed Sądem (...) instancji przez biegłego sądowego lekarza medycyny pracy, który wskazał na brak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia kolejnego urazu, powodującego dalszą niezdolność do pracy ubezpieczonej po 30 sierpnia 2022 roku.

Biegła wydająca opinię w postępowaniu apelacyjnym w sposób szczegółowy odniosła się do wszystkich zgłoszonych przez wnioskodawczynię zarzutów stawianych do pierwszej opinii pisemnej.

Dlatego też Sąd rozpoznający apelację organu rentowego uznał tę opinię za wiążącą, opartą na analizie dokumentacji medycznej, a nie jedynie na przekazie wnioskodawczyni i jej subiektywnym przekonaniu o urazie i dalszej niezdolności do pracy.

Tym samym Sąd Okręgowy pominął opinię wydaną w postępowaniu pierwszoinstancyjnym przez biegłego ortopedę P. S., który – nota bene - podczas badania ubezpieczonej wskazał jedynie na ograniczenie zgięcia jej kolana prawego do 110˚ i naocznie tylko - bez odniesienia się do jakiejkolwiek dokumentacji i poziomu kwalifikacji S. W. - stwierdzając dalszą jej niezdolność do pracy po 31 sierpnia 2022 roku.

Biegła E. B. wskazała zaś wprost w swej uzupełniającej opinii, że nawet niewielkie ograniczenie zgięcia - do 110˚ nie stanowi jakiegokolwiek przeciwskazania do pracy w zawodzie magistra rachunkowości i finansów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle ustaleń dokonanych w trakcie postępowania apelacyjnego oraz dokonanej kompleksowej oceny dowodów przeprowadzonych w obu instancjach uznać należy, że apelacja organu rentowego jest zasadna, skutkując zmianą wyroku w zaskarżonym zakresie.

Na wstępie należy podkreślić, że w polskim systemie apelacji pełnej sąd II instancji jest sądem merytorycznym. Rozpoznawanie apelacji sprowadza się zatem do tego, że sąd drugiej instancji rozpatruje sprawę ponownie, czyli w sposób w zasadzie nieograniczony. Jeszcze raz bada sprawę rozstrzygniętą przez sąd pierwszej instancji. Ma zatem obowiązek ocenić ustalony stan faktyczny oraz prawidłowość zastosowania właściwych przepisów prawa materialnego (nawet, gdyby to nie było przedmiotem zarzutów apelacji). Tym samym postępowanie apelacyjne - choć odwoławcze - ma charakter rozpoznawczy (merytoryczny), a z punktu widzenia metodologicznego stanowi dalszy ciąg postępowania przeprowadzonego w pierwszej instancji. Skoro postępowanie apelacyjne polega na merytorycznym rozpoznaniu sprawy, to wydane orzeczenie musi opierać się na własnych ustaleniach faktycznych i prawnych sądu drugiej instancji (art. 382 k.p.c.).

Przepis art. 233 § 1 k.p.c. stanowi, że Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Przepis ten wyraża zasadę swobodnej oceny dowodów, której ramy wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego.

Z powyższego wynika, że Sąd (...) instancji ma zatem obowiązek wyprowadzania z zebranego w sprawie materiału dowodowego wyprowadzenia wniosków logicznie prawidłowych. Reguła ta nie będzie zachowana jedynie wtedy, gdy wnioski wyprowadzone przez Sąd przy ocenie dowodów nie układają się w logiczną całość, zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym ( zob. wyrok SN z dnia 9 grudnia 2009 r., IV CSK 290/09, LEX nr 560607).

Wobec przedstawionej w apelacji argumentacji Sąd Okręgowy w pełni podzielił zarzut naruszenia przez sąd meriti art.233 k.p.c oraz dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, a przez to błędnej oceny materiału dowodowego. Rację ma strona apelująca zarzucając Sądowi brak wszechstronnej oceny co do faktów istotnych i dowolne oparcie się na dowodach, z których nie wynikają ustalone fakty.

Uznając za uzasadniony zarzut apelacyjny organu rentowego, dotyczący naruszenia przez Sąd (...) instancji przepisu art.233 k.p.c. polegający na oparciu rozstrzygnięcia na budzącej liczne wątpliwości opinii biegłego z zakresu ortopedii P. S. oraz odrzucenie przez ten sąd w całości opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, Sąd Okręgowy uznał za konieczne uzupełnienie materiału dowodowego na etapie postępowania apelacyjnego poprzez wyjaśnienie rozbieżności w tezach orzeczniczych biegłych opiniujących stan zdrowia wnioskodawczyni w (...) instancji.

W związku z tym dopuszczony został dowód z opinii biegłego sądowego ortopedy – rehabilitanta, któremu Sąd Okręgowy zlecił wskazanie – na podstawie dokumentacji medycznej oraz po ewentualnym badaniu wnioskodawczyni – biorąc pod uwagę zebrany w (...) instancji materiał dowodowy i stanowiska stron wobec opinii dotychczas wydanych przez biegłych – czy wnioskodawczyni po wyczerpaniu zasiłku chorobowego byłą nadal niezdolna do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokowały odzyskanie zdolności do pracy.

Opinia wydana w postępowaniu apelacyjnym, która – jak wyżej wskazano – jest obiektywna, pełna i oparta na dokumentacji medycznej - potwierdziła tezę formułowaną w Sądzie (...) instancji przez biegłego sądowego lekarza medycyny pracy, sprowadzającą się do konkluzji, że wnioskodawczyni odzyskała zdolność do pracy po dniu 30 sierpnia 2022 roku.

Nie przywołując ponownie argumentacji dotyczącej oceny opinii biegłego sądowego E. B., na której Sąd oparł się w niniejszej sprawie, uznać należy, że brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, że S. W. po dniu 30 sierpnia 2022 roku była nadal niezdolna do pracy z rokowaniem odzyskania tej zdolności.

Brak było zatem podstaw do uznania, że przysługuje jej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres – od 31 sierpnia 2022 roku.

Rację ma więc apelant twierdząc, że doszło do naruszenia przez Sąd Rejonowy dyspozycji przepisu art.18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego na wypadek choroby i macierzyństwa (tj. Dz.U. z 2022 r., poz.1732 ze zm.) poprzez przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 31 sierpnia 2022 r. przez okres 12 miesięcy wbrew temu, że brak było niezdolności do pracy.

Dlatego też Sąd Okręgowy na podstawie art.386 § 1 k.p.c. zmienił wyrok w części zaskarżonej apelacją organu rentowego i oddalił odwołanie od decyzji z dnia 13 stycznia 2022 roku ( (...)).

Brak było natomiast podstaw do uwzględnienia zażalenia wnioskodawczyni (błędnie nazwanego apelacją) na postanowienie zawarte w punkcie 3 wyroku Sądu (...) instancji.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd (...) instancji dokonał właściwego ustalenia okoliczności i przyczyn zaskarżenia spornej decyzji z dnia 13 stycznia 2023 roku (nr (...)).

Materiał dowodowy istotnie nie pozwalał na uznanie, że wnioskodawczyni uchybiła terminowi do wniesienia odwołania od decyzji organu rentowego z przyczyn od siebie niezależnych.

Słusznie Sąd meriti uznał, że co najmniej od dnia 26 września 20223 roku ubezpieczona rozróżniała treść dwóch różnych decyzji, a zatem miała zatem świadomość możliwości odwołania się od spornej decyzji organu rentowego, ponieważ o tym fakcie została poinformowana przez Sąd wprost w toku rozprawy we wskazanym dniu.

Zatem – przy ewentualnym nawet przyjęciu usprawiedliwionej nieświadomości wnioskodawczyni w zakresie procedury zaskarżenia spornych decyzji, istniejącej do daty powyższej rozprawy –uznać należało, że termin na złożenie odwołania winien rozpocząć się właśnie tego dnia, co oznacza, że miesięczny termin na złożenie odwołania upłynąłby 26 października 2023 roku. Wnioskodawczyni wniosła jednak odwołanie w dniu 21 grudnia 2023 roku.

Istotnie – co wynika z protokołu rozprawy - wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 21 marca 2024 roku nie była w stanie wytłumaczyć dlaczego tak późno zdecydowała się wnieść odwołanie, przyznając jedynie, iż zwłoka nie była niczym umotywowana.

W ocenie Sądu Okręgowego – Sąd (...) instancji właściwie zatem przyjął, że S. W. była w stanie we właściwym okresie podjąć czynności związane z wniesieniem odwołania od decyzji nr (...), a zatem naruszenie terminu do złożenia odwołania nastąpiło z przyczyn zależnych od odwołującej.

Właściwie więc Sąd a quo odrzucił odwołanie odwołującej jako wniesione po terminie, o czym orzekł na podstawie art. 477 ⁹ § 3 k.p.c.

Dlatego też zażalenie na powyższe rozstrzygnięcie należało oddalić na podstawie art.397§3 k.p.c. w zw. z art.385 k.p.c.

SSO Paulina Kuźma