Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 lutego 2018 roku powódka, (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym i zasądzenie od powoda – G. J. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w K. kwoty 149.949,36 zł wraz z odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, jednakże nie większej niż odsetki maksymalne, w zakresie kwoty 134.250 zł, a także zwrotu kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż pozwany w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zawarł z nią umowę kredytu obrotowego (...) postawionego do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym (...). Pozwany nie wywiązywał się z obowiązku spłaty należności; dochodzona suma stanowi nieuregulowaną zaległość z tytułu powyższej umowy kredytowej.

(pozew, k. 4-4v)

Zarządzeniem z dnia 9 marca 2018 r. sprawę skierowano do rozpoznania w postępowaniu zwykłym.

(zarządzenie, k. 46)

W odpowiedzi na pozew, wniesionej w dniu 22 marca 2018 r., pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż kwestionuje powstanie po stronie powodowej uprawnienia do wypowiedzenia umowy kredytowej. Podniósł również zarzut przedawnienia roszczenia oraz zwrócił uwagę na fakt, iż powódka nie przedstawiła dowodu uzasadniającego wysokość żądanej kwoty, wysokość i początkowy termin świadczenia odsetkowego.

(odpowiedź na pozew, k. 50-51 )

Pismem z dnia 10 kwietnia 2018 roku powódka podtrzymała żądanie wyrażone w pozwie. Wskazała ponadto, iż umowa kredytowa nie musiała zostać wypowiedziana z uwagi na fakt zakończenia okresu jej trwania w następstwie nieprzedłużenia na kolejny okres, zaś należność stała się wymagalna z dniem 5 marca 2017 roku.

(pismo powódki, k. 62-63)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 marca 2015 roku pomiędzy powodem, (...) S.A., a pozwanym, G. J., prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w K. została zawarta umowa kredytu obrotowego (...) nr (...) postawionego do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym (...).

Zgodnie z § 1 umowy (...) S.A. udzieliło kredytobiorcy kredytu obrotowego odnawialnego w wysokości 100.000 zł. Kredytobiorca oświadczył, że środki z kredytu przeznaczy na finansowanie bieżących zobowiązań wynikających z prowadzonej działalności gospodarczej. W myśl § 2 umowy okres wykorzystania i okres spłaty kredytu upływał z dniem zakończenia okresu kredytowania tj. w dniu 4 marca 2016 roku. W § 4 umowy wskazano, że kwota wykorzystanego kredytu jest oprocentowana wg zmiennej stopy procentowej. Stopa procentowa równa była wysokości stawki referencyjnej WIBOR 3M powiększonej o marżę banku, wynoszącą 6,20 punktów procentowych. W § 5 umowy strony uregulowały sposób naliczania odsetek od kredytu – okresy obrachunkowe. Przepisy § 6 i § 7 umowy regulowały opłaty i prowizje należne bankowi. W myśl § 10 ust. 1 niespłacenie kredytu w uzgodnionym w § 2 ust. 1 i 2 terminie, powodowało, że po upływie umownego terminu spłaty zadłużenie z tytułu niespłaconych odsetek stawało się wymagalne. Zgodnie z § 11 umowy w przypadku opóźnienia w spłacie kredytu (...) SA miał pobierać odsetki od niespłaconej kwoty za okres od dnia następującego po dniu, w którym powinna nastąpić spłata do dnia dokonania spłaty, według stopy procentowej przewidzianej dla kredytów przeterminowanych i postawionych w stan natychmiastowej wymagalności wskutek ich wypowiedzenia. Stopa procentowa należności przeterminowanych określona była w uchwale Zarządu (...) SA, w dniu zawarcia umowy wynosiła ona 10 % w stosunku rocznym. W § 12 strony uzgodniły sposób zaliczania wpłat kredytobiorcy w kwotach mniejszych niż wynikające z bieżącego zadłużenia, wskazując w szczególności, że zaliczenie następować będzie w następującej kolejności na: zadłużenie przeterminowane z tytułu kredytu, odsetki od zadłużenia przeterminowanego, odsetki zapadłe – zaległe, odsetki bieżące, zadłużenie z tytułu kredytu, pozostałe należności banku w tym koszty banku i opłaty. W okolicznościach opisanych w § 14 umowy, bank uprawniony był do obniżenia kwoty przyznanego kredytu lub wypowiedzenia umowy kredytu. Załącznik do umowy stanowiła tabela opłat i prowizji banku.

(umowa, k. 6-8)

W dniu 25 lutego 2016 r. strony powyższej umowy sporządziły do niej aneks, na mocy którego przedłużono termin obowiązywania umowy od dnia 5 marca 2016 r. do dnia 4 marca 2017 r. oraz podwyższono dotychczasowy limit kredytowy o kwotę 79.000 zł, pod warunkiem spełnienia wymogów wymienionych w § 3 pkt 6 aneksu.

Zgodnie z treścią § 3 pkt 6 aneksu, (...) S.A. przedłuży termin obowiązywania umowy kredytu i postawi podwyższony limit kredytowy do dyspozycji kredytobiorcy po zapewnieniu przez kredytobiorcę środków na pobraine prowizji za przedłużenie terminu obowiązywania umowy kredytu i podwyższenie kwoty kredytu na rachunku, ustanowieniu zabezpieczeń wierzytelności (...) S.A. wskazanych w treści aneksu oraz dostarczenie do (...) S.A. sporządzonych nie wcześniej niż 30 dni na dzień podpisania umowy zaświadczeń z ZUS i Urzędu Skarbowego potwierdzających brak zaległości w płatnościach wobec tych instytucji. W § 4 umowy wskazano, że kwota wykorzystanego kredytu jest oprocentowana wg zmiennej stopy procentowej. Stopa procentowa równa była wysokości stawki referencyjnej WIBOR 3M powiększonej o marżę banku, wynoszącą 6,25 punktów procentowych. Zgodnie z § 9 umowy, zadłużenie z tytułu niespłaconych odsetek staje się wymagalne w następnym dniu po upływie umownego terminu spłaty. Stosownie do treści § 10 niespłacenie kredytu w terminie powoduje, że po upływie umownego terminu spłaty niespłacona kwota staje się zadłużeniem przeterminowanym i wymagalnym.

(aneks do umowy, k. 9-11)

Środki w kwocie łącznie 179.000 zł zostały przekazane do dyspozycji pozwanego, który korzystał z przyznanego mu limitu. Wobec nieprzedłużenia umowy na dalszy okres, pozwany zobowiązany był do spłaty kredytu w dniu zakończenia okresu kredytowania, tj. 4 marca 2017 r.

(zestawienie operacji, k. 65-71)

Z przekazanych 179.000 złotych pozwany w dniu 4 września 2017 roku uregulował kwotę 44.750 złotych. Pozostała kwota, jak również odsetki pozostały niespłacone.

(rozliczenie umowy kredytowej, k. 64)

W związku z powyższym, pismem oznaczonym datą 26 stycznia 2018 roku powódka wezwała go do zapłaty kwoty 148.809,16 zł, na którą składały się kapitał w kwocie 134.250 zł oraz odsetki w kwocie 14.559,16 zł. Powyższe wezwanie zostało pozwanemu doręczone w dniu 15 lutego 2018 roku.

(wezwanie do zapłaty, k. 12; potwierdzenie odbioru, k. 13)

Do powyższego wezwania pozwany nie ustosunkował się.

W dniu 26 lutego 2018 roku powódka sporządziła wyciąg z ksiąg bankowych obejmujący wymagalne zadłużenie, na które składały się należność główna w kwocie 134.250 zł, odsetki od należności głównej naliczone do dnia 25 lutego 2018 roku w kwocie 15.699,36 zł według zmiennej stopy procentowej w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, jednakże nie większej niż odsetki maksymalne.

(wyciąg z ksiąg bankowych, k. 5)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów.

Należy podnieść, że praktycznie wszystkie istotne dla sprawy okoliczności wynikały z przedłożonych przez stronę powodową dokumentów prywatnych.

Zgodnie z art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Formalna moc dowodowa dokumentu prywatnego wyraża się w tym, że zawarte w nim oświadczenie pochodzi od osoby, która złożyła podpis na dokumencie, jednakże nie rozciąga się ona na okoliczności towarzyszące złożeniu oświadczenia. Nie przesądza ona sama przez się o mocy materialnej dokumentu (kwestii jego ważności, skuteczności, a także prawdziwości). Dokument prywatny nie jest więc dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 sierpnia 2015 r. VI ACa 1031/14 LEX nr 1794400).

Podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Ł. (...) z dnia 26 sierpnia 2015 r. (I ACa 238/15 LEX nr 1797159) wskazano, że dokument prywatny nie korzysta z domniemania zgodności z prawdą złożonych w nim oświadczeń - formalna moc dowodowa tego dokumentu nie przesądza jego mocy materialnej. Dokument prywatny nie jest sam przez się dowodem rzeczywistego stanu rzeczy.

Załączone do akt faktury oraz wydruki z rachunków bankowych i poczty elektronicznej niewątpliwie są dokumentami prywatnymi w rozumieniu art. 245 k.c. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 15 lipca 2015 r. V ACa 174/15 LEX nr 1842230).

Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 233 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie "wszechstronnego rozważenia zebranego materiału", a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności (por. wyrok SN z dnia 17 listopada 1966 r., II CR 423/66, OSNPG 1967, nr 5-6, poz. 21; uzasadnienie wyroku SN z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 632/98, OSNAPiUS 2000, nr 10, poz. 382; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 11 lipca 2002 r., IV CKN 1218/00, LEX nr 80266; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 18 lipca 2002 r., IV CKN 1256/00, LEX nr 80267; wyrok SA w P. (...) z dnia 12 czerwca 2013 r., III AUa 51/13, LEX nr 1356634).

Jak twierdzi się w literaturze, moc dowodowa oznacza siłę przekonania uzyskaną przez sąd wskutek przeprowadzenia określonych środków dowodowych na potwierdzenie prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń na temat okoliczności faktycznych, istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Wiarygodność zaś decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę (por. wyrok SA w P. (...) z dnia 21 marca 2013 r., III AUa 1431/12, LEX nr 1322011; wyrok SA w Ł. (...) z dnia 5 czerwca 2013 r., I ACa 50/13, LEX nr 1345548; wyrok SA w Ł. (...) z dnia 23 lipca 2013 r., I ACa 90/13, LEX nr 1356578).

Przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 20 marca 1980 r., II URN 175/79, OSNC 1980, nr 10, poz. 200; uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000, nr 17, poz. 655; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 15 lutego 2000 r., III CKN 1049/99, LEX nr 51627; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 maja 2000 r., IV CKN 1097/00, LEX nr 52624; uzasadnienie wyroku SN z dnia 29 września 2000 r., V CKN 94/00, LEX nr 52589; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2000 r., IV CKN 1383/00, LEX nr 52544; wyrok SN z dnia 19 czerwca 2001 r., II UKN 423/00, OSNP 2003, nr 5, poz. 137; uzasadnienie wyroku SN z dnia 14 marca 2002 r., IV CKN 859/00, LEX nr 53923; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 16 maja 2002 r., IV CKN 1050/00, LEX nr 55499; uzasadnienie wyroku SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906; uzasadnienie wyroku SN z dnia 27 września 2002 r., IV CKN 1316/00, LEX nr 80273).

W przedmiotowej sprawie, Sąd uznał dokumenty prywatne złożone przez stronę powodową za wiarygodne, potwierdzające rzeczywisty stan rzeczy, tym bardziej, że podniesiony przez pozwanego zarzut dotyczący nieprawidłowości w obliczaniu przysługującej powódce należności był bardzo ogólnikowy.

Przedłożone przez powódkę dokumenty prywatne potwierdzają rzeczywisty stan zadłużenia pozwanego względem powódki, w tym także wysokość naliczonych odsetek umownych.

Konkludując, pozwany nie przedstawił żadnych dowodów mogących podważyć wiarygodność, bądź rzetelność złożonych przez stronę powodową wyciągów z ksiąg bankowych, wysokości zadłużenia. Pozwany nie przedstawił jakiegokolwiek dokumentu, z którego wynikałoby, że dokonał spłaty zadłużenia, oraz czy doszło do zawarcia ugody lub restrukturyzacji kredytu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Pozwany jest zobowiązany do zwrotu kwoty kredytu (kapitał i należne odsetki) na podstawie zawartej umowy kredytowej, jak też przepisów prawa bankowego.

Zgodnie z art. 69. 1 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności:

1) strony umowy;

2) kwotę i walutę kredytu;

3) cel, na który kredyt został udzielony;

4) zasady i termin spłaty kredytu;

4a) w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo-odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu;

5) wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany;

6) sposób zabezpieczenia spłaty kredytu;

7) zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu;

8) terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych;

9) wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje;

10) warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy.

W przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, kredytobiorca może dokonywać spłaty rat kapitałowo-odsetkowych oraz dokonać przedterminowej spłaty pełnej lub częściowej kwoty kredytu bezpośrednio w tej walucie. W tym przypadku w umowie o kredyt określa się także zasady otwarcia i prowadzenia rachunku służącego do gromadzenia środków przeznaczonych na spłatę kredytu oraz zasady dokonywania spłaty za pośrednictwem tego rachunku.

W przedmiotowej sprawie, umowa kredytowa w trakcie jej trwania nie została skutecznie wypowiedzenia, natomiast po zakończeniu okresu kredytowania i po wezwaniu do spłaty zaległego kredytu, strony nie nawiązały nowego stosunku prawnego, kontraktowego. Pozwany podniósł wprawdzie, że umowa kredytu nie została mu wypowiedziana, jednakże zauważyć należy, iż dla zaistnienia wymagalności dochodzonego świadczenia dokonanie tej czynności nie było konieczne. Stosownie do treści jej par. 2 nadszedł termin spłaty ustalony przez strony na dzień 4 marca 2017 roku. Bank zaś, w myśl par. 18 umowy mógł przedłużyć okres kredytowania, jednocześnie zastrzegając sobie prawo do odmowy jego przedłużenia. Z uprawnienia tego powodowy bank skorzystał w przedmiotowej sprawie, powodując tym samym, że pozwany zobowiązany był do spłaty kredytu we wskazanej już dacie płatności określonej przez strony.

Z uwagi na fakt, iż pozwany nie uiścił przedmiotowej kwoty w terminie, stała się ona – stosownie do treści par. 11 umowy – zadłużeniem przeterminowanym i wymagalnym, co do którego w myśl zapisu par. 11 umowy, bank jest uprawniony naliczać odsetki według stopy określonej jako czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP.

Ponadto pozwany podniósł również zarzut przedawnienia roszczenia.

Należy mieć na uwadze, że poza kwestionowaniem wysokości zadłużenia, pozwany przedstawił drugi z zarzutów dotyczący przedawnienia roszczenia. W ocenie Sądu, powyższy zarzut w kontekście przedstawionego stanu faktycznego jest nietrafiony.

P. regulowane jest przez przepisy art. 117 – 125 k.c.

W myśl art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat 10 dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Stosownie do treści art. 117 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

Upływ okresu przedawnienia nie powoduje automatycznego ani wygaśnięcia roszczenia, ani jego przekształcenia w roszczenie naturalne. Skutkiem przedawnienia jest powstanie po stronie podmiotu obowiązanego do świadczenia prawa podmiotowego (w postaci zarzutu) do uchylenia się od obowiązku świadczenia. Skutkiem upływu okresu przedawnienia jest jedynie możliwość podniesienia przez dłużnika zarzutu przedawnienia. Po upływie okresu przedawnienia roszczenie ciągle istnieje i dlatego np. przeniesienie przedawnionego roszczenia na inny podmiot w trybie cesji nie jest sprzeczne z prawem. Sąd nie uwzględnia zarzutu przedawnienia z urzędu, ale jedynie na wniosek.

Podniesienie zarzutu przedawnienia nie zawsze będzie skuteczne. Powołanie się na przedawnienie może być uznane za zachowanie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i zakwalifikowane jako nadużycie prawa podmiotowego – art. 5 k.c. (por. wyr. SN z 20.5.2009 r., I CSK 386/08, L.).

Podniesienie zarzutu przedawnienia w trakcie postępowania sądowego jest czynnością złożoną; składa się na nią oświadczenie woli oceniane przez pryzmat przepisów k.c. oraz czynność procesowa, oceniana na podstawie norm prawa procesowego, zwłaszcza co do dopuszczalności jej dokonania na określonym etapie postępowania sądowego (co do zasady zarzut przedawnienia może być podniesiony do czasu uprawomocnienia się wyroku, także w postępowaniu apelacyjnym – wyr. SN z 19.8.2004 r., V CK 38/04, L.; wyr. SA w Gdańsku z 17.1.2014 r., V ACa 810/13, L.).

Zarzut przedawnienia ma charakter peremptoryjny, co oznacza, że jego skuteczne podniesienie na trwałe pozbawia wierzyciela możliwości przymusowej realizacji jego roszczenia. Jednak roszczenie to nie wygasa, ale nadal istnieje w postaci roszczenia naturalnego i może być dobrowolnie spełnione przez dłużnika. W takim przypadku uzyskane przez wierzyciela świadczenie nie będzie świadczeniem uzyskanym bez podstawy prawnej.

Trafnie powód zauważył, że zgodnie z par. 2 ust. 2 umowy kredytu pozwany był zobowiązany do spłaty całości zadłużenia do dnia 4 marca 2017 r. Zatem od dnia następnego po wskazanej dacie powód uprawniony był do żądania spłaty całości należności. W niniejszej sprawie, umowa kredytu obowiązywała nieprzerwanie - wobec braku wcześniejszego wypowiedzenia - od daty jej zawarcia do ustalonego w niej terminu spłaty. Dopiero po upływie określonego umową terminu spłaty wierzytelność Banku w zakresie całej kwoty kredytu wraz z odsetkami i opłatami, naliczonymi zgodnie z postanowieniami umowy, stała się wymagalna i rozpoczął bieg trzyletni termin przedawnienia. Bieg terminu przedawnienia przerwało wniesienie pozwu. Pozew został złożony w dniu 28 lutego 2018 r. ze wskazaniem, że zadłużenie na dzień 26 lutego 2018 r. z tytułu w/w umowy zgodnie z załączonym wyciągiem z ksiąg bankowych wyniosło: należność główna 134.250 zł, odsetki 15.699,36 zł. Nie można zatem twierdzić, że roszczenie strony powodowej jest przedawnione.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

W przedmiocie kosztów sądowych Sąd rozstrzygnął w oparciu o art. 98 k.p.c., wprowadzający zasadę odpowiedzialności strony przegrywającej za wynik procesu. Zgodnie z dyspozycją powyższego przepisu, Sąd w punkcie 2 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 7.292 zł, na którą złożyła się opłata od pozwu w kwocie 1.875 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 5.400 zł (stosownie do § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz.U.2018.265 t.j. z dnia 2018.01.30) oraz opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Jednocześnie w sprawie pozostawały nieuiszczone koszty postępowania w postaci nieuzupełnionej opłaty od pozwu w kwocie 5.625 zł. Stosownie do treści art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. z art. 98 k.p.c., Sąd w punkcie 3 nakazał pobrać powyższą kwotę od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Ł. (...).

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pozwanemu z pouczeniem o sposobie i terminie wniesienia apelacji.