Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W pozwie w postępowaniu nakazowym z dnia 10 grudnia 2015 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. (dawniej: Bankowy (...) z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł.) (dalej: (...) Sp. z o.o.) wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółka akcyjna z siedzibą w U. (dalej: (...) S.A.) kwoty 176.733,65 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 września 2015 roku oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podniesiono, że pozwana, w ramach prowadzonej działalności, zawarła z powódką umowę leasingu operacyjnego nr (...), której przedmiotem było oddanie do używania kontenerów biurowych. Zabezpieczenie zobowiązań wynikających z ww. umowy stanowił weksel własny in blanco wystawiony przez organ pozwanej spółki. Jako miejsce płatności weksla wskazana została siedziba powódki. Ponieważ pozwana nie wywiązała się z określonych w umowie leasingu obowiązków, powódka rozwiązała tę umowę w trybie natychmiastowym, wzywając (...) S.A. do uregulowania zaległych należności. Wobec faktu, że pozwana nie uregulowała należności, powódka uzupełniła wystawiony przez nią weksel, zawiadamiając ją jednocześnie o tym fakcie i wzywając do zapłaty sumy wekslowej. Jednakże do dnia wytoczenia powództwa pozwana nie uregulowała zaległej należności (pozew, k. 2-3).

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym w dniu 8 stycznia 2016 roku Sąd Okręgowy w Łodzi – X Wydział Gospodarczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty, k. 26).

W dniu 8 lutego 2016 roku pozwana złożyła zarzuty od nakazu zapłaty, wnosząc o uchylenie nakazu zapłaty w całości i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu. Nadto, pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego przez powódkę niniejszym pozwem, a na wypadek, gdyby Sąd nie uwzględnił zarzutu przedawnienia, zgłosiła także zarzut potrącenia części kwoty objętej żądaniem powódki z tytułu należności głównej w wysokości 26.993,62 zł z kwotą 69.174,00 zł, mającą przysługiwać pozwanej spółce od powódki tytułem jej bezpodstawnego wzbogacenia kosztem pozwanej, a stanowiącą równowartość opłat obciążających zamiast powódki pozwaną, wobec bezpodstawnego korzystania przez powodową spółkę z nieruchomości przy ul. (...) w W. w okresie od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku.

W uzasadnieniu zarzutów pozwana wskazała, że była właścicielką 30 sztuk kontenerów o przeznaczeniu biurowym, magazynowym, mieszkalnym, gospodarczym i sanitarnym. W celu uwolnienia zamrożonych środków finansowych pozwana uzgodniła, iż dokona z powódką operacji leasingu zwrotnego kontenerów, zgodnie z którą pozwana sprzeda kontenery powódce, a ta następnie udzieli jej leasingu operacyjnego, którego przedmiotem będą odkupione uprzednio kontenery. Jak wskazuje pozwana, na zlecenie powódki została przeprowadzona wycena kontenerów. W międzyczasie pozwana poinformowała powódkę, że pięć kontenerów nie posiada tabliczek z numerami fabrycznymi. Z tego względu, po dokonaniu uzgodnień w tym zakresie z Dyrektorem Oddziału powódki w L. A. G., powódka nadała tym kontenerom własne numery i naniosła je farbą na ich zewnętrznej ścianie. Ostatecznie w dniu 29 maja 2009 roku strony zawarły umowę sprzedaży kontenerów oraz umowę leasingu operacyjnego nr (...). Zgodnie ze specyfikacją umowy sprzedaży i specyfikacją przedmiotu leasingu, numery fabryczne kontenerów zostały określone w protokole odbioru przedmiotu leasingu. W przypadku kontenerów nie posiadających własnych numerów fabrycznych, w protokole wpisano te nadane przez pozwaną.

Problemy finansowe pozwanej nie pozwoliły jej na regulowanie w terminie zobowiązań z tytułu rzeczonej umowy leasingu, przez co powstały zaległe zobowiązania z umowy leasingu. Z tego względu, powódka pismem z dnia 30 sierpnia 2012 roku, które pozwana otrzymała w dniu 7 września 2012 roku wezwała (...) S.A. do zapłaty w nieprzekraczalnym terminie do dnia 10 września 2012 roku należności z ww. tytułu w kwocie 22.898,97 zł. Wobec braku zapłaty przez pozwaną, powódka, oświadczeniem z dnia 8 października 2012 roku, rozwiązała w trybie natychmiastowym (bez okresu wypowiedzenia) umowę leasingu i wezwała pozwaną do uiszczenia zaległych opłat w wysokości 28.482,56 zł, a oświadczenie powyższe zostało jej doręczone w dniu 15 października 2012 roku. Z powyższego pozwana wywiodła, że przedawnienie roszczeń objętych niniejszym pozwem rozpoczęło swój bieg właśnie w dniu 15 października 2012 roku, bowiem w tym momencie roszczenie powódki stało się wymagalne, a zatem trzyletni termin przedawnienia upłynął w dniu 15 października 2015 roku, co zdaniem powódki winno przesądzić o jego skuteczności na gruncie niniejszego procesu.

Jak wskazuje dalej pozwana, kontenery znajdowały się na terenie dzierżawionym przez pozwaną od miasta stołecznego W. przy ul. (...). W trakcie trwania umowy leasingu, tj. w maju 2012 roku dwa kontenery zostały przetransportowane do K. na teren przy ul. (...). Zarówno teren przy ul. (...) w K. jak i przy ul. (...) w W. był ogrodzony i znajdował się pod stałą ochroną. W związku z tym pozwana pismem z dnia 17 października 2012 roku zaproponowała, aby kontenery pozostawić w miejscu, w którym aktualnie się znajdowały. Ponadto, pozwana zarzuciła powódce, że ta nie podejmowała żadnych kroków zmierzających do odbioru przedmiotów leasingu oraz nie podejmowała żadnych prób sprzedaży kontenerów. Brak zainteresowania powódki kontenerami zbiegł się czasie z upływem w 2012 roku okresu dzierżawy nieruchomości przy ul. (...) w W., a właściciel wzywał pozwaną do uprzątnięcia terenu i jego protokolarnego przekazania. W związku z zaistniałą sytuacją, pozwana pismem z dnia 18 kwietnia 2013 roku poprosiła powódkę o zabranie kontenerów i wskazanie terminu, w którym to nastąpi, a także o przedstawienie rozliczenia rozwiązanej umowy leasingu.

Następnie, firma windykacyjna działająca na zlecenie powódki przystąpiła do działań mających na celu identyfikację kontenerów. W dniu 29 maja 2013 roku pozwana otrzymała faxem pismo od firmy windykacyjnej z dnia 21 maja 2013 roku, w którym informowano, iż na miejscu weryfikacji, tj. na nieruchomości przy ul. (...) w W. zweryfikowano 28 kontenerów, jak również, że jedynie 19 z nich posiada tabliczki znamionowe, zaś na pozostałych 9 tabliczki są zerwane (przy czym pozwana przypomniała, że 5 kontenerów od samego początku nie posiadało tabliczek znamionowych). W ocenie pozwanej pewnym było jednak, że w stosunku do tych 19 kontenerów posiadających ww. tabliczki, nie było jakichkolwiek wątpliwości, iż są one własnością powódki i w związku z tym nie było również jakichkolwiek przeszkód, aby zostały przez powódkę odebrane. Ponadto, pozwana ponownie podkreśliła, że dwa kontenery nadal pozostawały w K., ale powódka nie podejmowała w stosunku do nich żadnych działań. Jak twierdzi pozwana, powódka, pomimo dokonania weryfikacji kontenerów, nadal nie podejmowała czynności zmierzających do ich odebrania.

Pozwana dalej zatem bezskutecznie wzywała powódkę do odebrania kontenerów, a pismem z dnia 20 czerwca 2013 roku dodatkowo obciążyła ją kwotą 38.430,00 zł za składowanie kontenerów na nieruchomości przy ul. (...) w W. w okresie od stycznia do maja 2013 roku, bowiem opłatą w takiej samej wysokości, za ww. okres, obciążono pozwaną z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości.

W związku z zaległymi zobowiązaniami pozwanej w stosunku do firmy świadczącej usługi ochrony nieruchomości przy ul. (...) w W., pod koniec czerwca 2013 roku zaprzestała ona świadczenia usług ochrony terenu. Pozwana nie była w żaden sposób w stanie spłacić zaległych zobowiązań, celem kontynuowania usługi ochrony terenu. Wobec pozostawienia mienia w postaci kontenerów na przedmiotowej nieruchomości w W., bez ochrony, w okresie od 25 czerwca do 11 lipca 2013 roku doszło do dewastacji części kontenerów. Pozwana złożyła stosowne doniesienie na policję.

W dniu 10 lipca 2013 roku pozwana ponownie wezwała powódkę do odbioru kontenerów w trybie natychmiastowym, wskazując, iż jej zaniechania co do odbioru przedmiotów leasingu doprowadziły do zniszczenia kontenerów, a co za tym idzie do utraty ich wartości, czym powódka naraziła obie strony na znaczne straty. Ponadto, pozwana obciążyła powódkę kwotą 7.686,00 zł za składowanie kontenerów na nieruchomości przy ul. (...) w W. w miesiącu czerwcu 2013 roku, albowiem opłatą w takiej samej wysokości, za ww. okres, obciążono pozwaną z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości.

W odpowiedzi na powyższe, powódka wezwała pozwaną do zgromadzenia, wyczyszczenia i wydania 30 sztuk kontenerów w dniu 12 lipca 2013 roku do godziny 12:00 na terenie w W. przy ul. (...). Jednocześnie powódka poinformowała, że w przypadku niezgromadzenia wszystkich kontenerów we wskazanym miejscu i terminie, nie wyczyszczeniu ich oraz nieumożliwieniu identyfikacji podjęte zostaną stosowne działania mające na celu odbiór własności oraz że zostanie złożone stosowne zawiadomienie do organów ścigania w sprawie uniemożliwienia odbioru kontenerów.

Zdaniem pozwanej, powódka, formułując powyższe żądanie miała pełną świadomość, iż pozwana nie będzie w stanie spełnić warunku zgromadzenia 30 sztuk kontenerów, wziąwszy pod uwagę, iż na nieruchomości przy ul. (...) w W. znajduje się 28 kontenerów, zaś 2 kontenery znajdowały się w K., a pozwana, ze względu na swoją bardzo trudną sytuację finansową nie miała możliwości przetransportowania 2 kontenerów z K. do W..

W wyznaczonym przez powódkę terminie, tj. w dniu 12 lipca 2013 roku o godzinie 12:00, na terenie nieruchomości przy ul (...) w W. stawili się prezes zarządu pozwanej J. K. (1) oraz pracownicy pozwanej: J. K. (2) i A. T., a także przedstawiciel firmy (...) S.A. A. S.. Ten ostatni poinformował, że ww. firma windykacyjna nie jest przygotowana do odbioru kontenerów w tym dniu oraz że nie potrafi określić terminu, w którym on nastąpi. Po wspólnym dokonaniu oględzin kontenerów stwierdzono, że na terenie nieruchomości przy ul. (...) w W. znajduje się 28 sztuk kontenerów, zaś na 8 kontenerach odnaleziono numery identyfikacyjne. Uzgodniono, że 8 kontenerów zostanie zabranych przez firmę (...) S.A. w dniu 16 lipca 2013 roku. Na koniec spotkania sporządzono notatkę, w której spisano ustalenia, a także dokonano opisu kontenerów znajdujących się na nieruchomości. Dokonany opis wskazywał jednoznacznie, że są to kontenery będące własnością powódki. Z powyższego pozwana wywiodła, że w dniu 12 lipca 2013 roku doszło do zwrotu przedmiotu leasingu powódce przez pozwaną, a zaistniałe opóźnienie w tym zakresie wynikało z przyczyn leżących po stronie powódki, wobec jej braku współpracy z pozwaną po rozwiązaniu umowy, opieszałości, a wręcz bierności w podejmowaniu decyzji związanych z odbiorem przedmiotu leasingu. Nadto, pozwana stwierdziła, że zwłoka wierzyciela w odbiorze przyczyniła się do pogorszenia stanu przedmiotu leasingu.

W dniu 16 lipca 2013 roku na terenie nieruchomości ponownie stawili się pracownik pozwanej A. T. oraz przedstawiciel firmy (...) S.A. A. S.. Jak się okazało firma (...) S.A. po raz kolejny nie była przygotowana do zabrania kontenerów. Natomiast od dnia 16 lipca 2013 roku nikt nie kontaktował się już z pozwaną w sprawie zabrania kontenerów. Z kolei w dniu 19 lipca 2013 roku pozwana zauważyła, że 8 kontenerów zostało zabranych z nieruchomości, prawdopodobnie przez firmę (...) S.A. Ponieważ powódka nadal nie zabierała, zarówno z nieruchomości przy ul. (...) w W., jak i z nieruchomości przy ul. (...) w K. pozostałych kontenerów i zaprzestała jakiegokolwiek kontaktowania się w tej sprawie, pozwana w okresie od lipca 2013 roku kierowała do powódki kolejne wezwania do zabrania kontenerów oraz obciążała powódkę kosztami składowania kontenerów na nieruchomości przy ul. (...) w W., w takiej samej wysokości, w jakiej sama była nimi obciążana przez dzierżawcę terenu z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości. W 2014 roku powódka nie kontaktowała się już w żaden sposób z pozwaną w sprawie kontenerów znajdujących się na nieruchomości przy ul. (...) w W. oraz w K..

Ponadto, pozwana zarzuciła powódce, że do dnia 8 lutego 2016 roku pozwana nie otrzymała od powódki żadnego rozliczenia umowy leasingu i z tego względu nie dysponuje wiedzą, czy powódka uzyskała ewentualne korzyści w wyniku przedterminowego rozwiązania umowy leasingu, tj. np. sprzedała kontenery, bądź czy uzyskała odszkodowanie od firmy ubezpieczeniowej z tytułu ich zniszczenia. Pozwana dysponuje jedynie zawiadomieniem o wypełnieniu weksla, zgodnie z którym powódka wezwała ją do zapłaty kwoty 176.733,65 zł, na którą to kwotę składają się opłaty leasingowe w wysokości 33.499,30 zł, odsetki w wysokości 3.341,40 zł, kara za bezumowne korzystanie z przedmiotów leasingu w wysokości 46.459,20 zł oraz odszkodowanie z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy w wysokości 93.433,75 zł.

W odniesieniu do powyższego, według pozwanej, zaległe opłaty leasingowe wynoszą 26.993,62 zł, a nie jak twierdzi powódka 33.499,30 zł. Pozwana dokonała potrącenia kwoty 26.993,62 zł należnej powódce z tytułu opłat leasingowych z kwotą 69.174,00 zł należną pozwanej od powódki, zgodnie z wystawionymi notami księgowymi, wobec czego pozwana uznała roszczenie powódki w tym zakresie za bezzasadne.

W kwestii naliczonej przez powódkę kary w wysokości 46.459,20 zł z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu leasingu, pozwana wskazała, iż jest ona również bezzasadna, wobec faktu, że powódka od października 2012 roku nieprzerwanie uchylała się od odbioru przedmiotów leasingu będących jej własnością, co nie może obciążać pozwanej. Ponadto, jak podniosła pozwana, od 2013 roku nie korzystała ona już z kontenerów. Co więcej, znajdowały się one na nieruchomości, która była dzierżawiona przez pozwaną tylko do 2012 roku. W związku z tym pozwana stwierdziła, że w 2013 i 2014 roku z nieruchomości przy ul. (...) w W. faktycznie korzystała powódka, a tym samym to w jej posiadaniu znajdowały się kontenery. Dlatego też, w ocenie pozwanej, brak jest podstaw do obciążania jej kosztami za bezumowne korzystanie z przedmiotów leasingu.

(zarzuty od nakazu zapłaty, k. 32-42).

W odpowiedzi na zarzuty od nakazu zapłaty z dnia 25 maja 2016 roku powódka podtrzymała żądanie pozwu i wniosła o utrzymanie w mocy nakazu zapłaty wydanego przez Sąd w przedmiotowej sprawie.

W uzasadnieniu wskazano, że wbrew twierdzeniu pozwanej, zgodnie z łączącą strony umową, to pozwaną, jako leasingobiorcę obciążał obowiązek zwrotu przedmiotów leasingu do siedziby leasingodawcy bądź do miejsca przez niego wyznaczonego. Wprawdzie pismem z dnia 7 października 2012 roku prezes zarządu pozwanej wystąpił do powódki z wnioskiem o udzielenie zgody na pozostawienie przedmiotów leasingu w miejscu zaproponowanym przez niego, bez konieczności zwrotu do wskazanego przez powódkę magazynu (motywy wniosku jak i zapewnienie bezpieczeństwa własności powódki opisano w piśmie). Powódka nigdy jednak nie wyraziła na to zgody, a przeciwnie, w swoich oświadczeniach wzywała pozwaną do spełnienia obowiązku pozwanej do zwrotu przedmiotów w wyznaczone miejsce przy ul. (...) w Ł. oraz wskazywała, że ma prawo podjąć czynności windykacyjne celem wejścia w posiadanie przedmiotów leasingu. W tych okolicznościach, przerzucanie przez pozwaną ciężaru odebrania ww. rzeczy na powódkę w ocenie tej ostatniej jest całkowicie nieuzasadnione. Wobec faktu, że pozwana nie wyrażała woli dobrowolnego zwrotu przedmiotów leasingu na miejsce wskazane przez powódkę, powódka upoważniła i zatrudniła firmę windykacyjną (...) S.A., która dokonała odbioru przedmiotów leasingu w ilości 10 sztuk.

W odniesieniu do podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia powódka wskazała, że do przedawnienia dochodzonych przez nią roszczeń nie doszło, bowiem jej roszczenie oparte jest na dwóch podstawach faktycznych i prawnych. Poza zobowiązaniem z umowy leasingu (podstawowym), które faktycznie prima facie wskazuje, że trzyletni termin przedawnienia upłynął w dniu 15 października 2015 roku, wobec faktu doręczenia pozwanej oświadczenia o rozwiązaniu umowy w trybie natychmiastowym w dniu 15 października 2012 roku, istnieje jeszcze zobowiązanie z weksla in blanco wystawionego przez pozwaną spółkę w dniu 30 maja 2009 roku, wypełnionego przez powódkę terminem płatności w dniu 11 września 2015 roku, a zatem zanim doszło do przedawnienia roszczenia podstawowego.

Powódka, powołując się m.in. na treść art. 70 ustawy Prawo wekslowe, zgodnie z którego treścią roszczenia wekslowe przeciw akceptantowi ulegają przedawnieniu z upływem lat trzech licząc od dnia płatności weksla, uznała zarzut przedawnienia za chybiony.

Powódka zakwestionowała także zasadność zgłoszonego przez pozwaną zarzutu potrącenia należności z tytułu opłat za bezumowne korzystanie z dzierżawionej nieruchomości z należnościami powódki z tytułu opłat leasingowych, powołując się na wynikający z łączącej strony umowy obowiązek ponoszenia przez pozwaną opłat związanych z posiadaniem i utrzymaniem przedmiotów leasingu w należytym stanie w trakcie obowiązywania umowy, jak również obowiązek pozwanej bezpłatnego przechowania rzeczy i ich konserwacji po jej rozwiązaniu. W ocenie powódki pozwana nie może przerzucać na powódkę kosztów ponoszonych w związku z umowami własnymi, a dalej idąc, kosztów związanych z niedopełnieniem obowiązku terminowego zwrotu przedmiotów leasingu, w szczególności po wygaśnięciu umów dzierżawy, a zatem zgłoszony zarzut potrącenia jest nieuzasadniony wobec nieistnienia wymagalnej wierzytelności przysługującej pozwanej względem powódki.

Powódka nie uznała też zarzutu pozwanej co do nienależności kosztów ubezpieczenia przedmiotów leasingu po rozwiązaniu umowy, powołując się na zapis umowy, zgodnie z którym pozwana była obowiązana do ponoszenia kosztów ubezpieczenia przedmiotów leasingu do momentu ich zwrotu.

W opinii powódki, bezzasadny jest także zarzut pozwanej w zakresie nienależytego wykonania umowy poprzez niewłaściwe jej rozliczenie. Powódka stwierdziła, iż zgodnym z umową było obciążenie pozwanej zarówno odszkodowaniem w wysokości sumy wszystkich przewidzianych umową a niezapłaconych opłat leasingowych (pomniejszonych o korzyści wynikające z dyskonta lub środków uzyskanych ze sprzedaży odebranego przedmiotu leasingu), jak również karą umowną za nieterminowy zwrot lub odmowę zwrotu przedmiotów leasingu po rozwiązaniu umowy (odpowiedź na zarzuty od nakazu zapłaty, k. 199-210).

W dniu 21 lipca 2016 roku powódka uznała podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia odsetkowego w kwocie 511,63 zł (pismo powódki, k. 407-412).

Na rozprawie w dniu 26 lipca 2016 roku powódka cofnęła pozew co do kwoty 6.000,00 zł i wniosła o uchylenie nakazu w tym zakresie, a pozwana podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie (protokół z rozprawy, k. 5401-402).

Na rozprawie w dniu 30 września 2016 roku stanowiska stron w sprawie pozostały niezmienne (protokół z rozprawy, k. 537-539).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 maja 2009 roku powódka (...) Sp. z o.o. zawarła z pozwaną (...) S.A. umowę leasingu operacyjnego nr (...), której przedmiotem było 30 sztuk kontenerów (14 z nich o przeznaczeniu biurowym, 8 – socjalnym, 5 – sanitarnym, 1 – materiałowym oraz 2 – o nieokreślonym przeznaczeniu), a które miały zostać nabyte przez finansującego (powódkę) od korzystającego (pozwanej) za cenę 249.779,16 zł netto. Umowa ta została zawarta na okres do dnia 15 czerwca 2015 roku, w przypadku nierozwiązania w trybie § 7 Ogólnych Warunków Umowy Leasingu (dalej: OWUL) lub niewygaśnięcia z innych przyczyn. Korzystający zobowiązał się do terminowego regulowania opłat leasingowych i innych płatności na rzecz finansującego, określonych w umowie. W art. 4 umowy strony postanowiły, że prawne zabezpieczenie umowy będą stanowić dwa weksle własne in blanco korzystającego wraz z deklaracją wekslową, w której pozwana wskazała, że powódka ma prawo wypełnić weksle w każdym czasie na sumę odpowiadającą jej zadłużeniu z tytułu ww. umowy leasingu, w tym z tytułu opłat leasingowych i innych świadczeń wynikających z umowy leasingu, odsetek za opóźnione płatności oraz innych świadczeń ubocznych oraz weksle te opatrzyć datą płatności według swojego uznania, zawiadamiając pozwaną, nie później niż 7 dni przed terminem płatności weksli. W zakresie ubezpieczenia przedmiotu leasingu strony ustaliły, że zastosowanie znajdzie § 6 „Ubezpieczenie – część ogólna” OWUL oraz § 6a OWUL. Ogólne Warunki Umowy Leasingu stanowiły natomiast załącznik do umowy leasingu (dowód: umowa leasingu operacyjnego nr (...), k. 47-49 i 212-214; weksel, k. 8; deklaracja wekslowa wystawcy weksla in blanco, k. 7).

Wedle zapisów § 5 OWUL, opłaty leasingowe i wpłaty na depozyt gwarancyjny, miały być realizowane na podstawie odpowiednich dokumentów księgowych wystawianych przez finansującego zgodnie z terminami płatności ustalonymi w umowie leasingu, przy czym opłaty leasingowe składały się z kwoty skalkulowanej na podstawie warunków transakcji określonych w umowie leasingu oraz podatku VAT należnego od tej kwoty (w wysokości obowiązującej stawki). Przewidziano m.in. następujące rodzaje opłat leasingowych:

- wynagrodzenie pieniężne finansującego z tytułu używania albo używania i pobierania pożytków z przedmiotu leasingu przez korzystającego, w tym opłaty początkowe (opłata wstępna + prowizja) oraz okresowe opłaty leasingowe (raty), wnoszone przez korzystającego miesięcznie, począwszy od miesiąca następującego po podpisaniu umowy leasingu,

- opłaty dodatkowe, mogące powstać m.in. w przypadku poniesienia przez finansującego udokumentowanych dodatkowych kosztów, obciążających zgodnie z umową korzystającego, a uiszczonych przez finansującego np. z tytułu ubezpieczenia, przy czym finansujący obciążał następnie korzystającego ww. kosztami wskazując datę płatności, a w przypadku niewywiązania się przez korzystającego z nałożonych obowiązków ponoszenia kosztów w określonym terminie, finansujący obciążał korzystającego łącznie z ewentualnymi sankcjami za ich niedopełnienie (np. odsetki za opóźnienie lub karne opłaty), jak również w przypadku poniesienia przez finansującego dodatkowych kosztów lub wykonania przez finansującego czynności związanych z obsługą umowy.

Zgodnie z kolei z § 6a OWUL obowiązek ubezpieczenia przedmiotu leasingu do pełnej wartości rynkowej ciążył na finansującym przez cały okres trwania umowy leasingu, przy czym kosztami ubezpieczenia był obciążany korzystający – po zawarciu umowy ubezpieczenia, jak również po każdorazowym jej przedłużeniu, na podstawie odpowiedniego dokumentu wskazującego termin płatności.

W świetle regulacji § 3 ust. 1 OWUL, korzystający na czas trwania umowy leasingu zobowiązał się do zachowania przedmiotu leasingu w stanie niepogorszonym ponad normalne zużycie powstałe wskutek prawidłowego używania. Korzystający zobowiązany był w szczególności do używania przedmiotu leasingu zgodnie z przeznaczeniem, właściwościami i instrukcjami producenta lub dostawcy oraz postanowieniami zawartymi w umowie leasingu, unikania przeciążania, dokonywania konserwacji, napraw i obowiązkowych przeglądów zgodnie z warunkami gwarancji i instrukcją obsługi. Nadto, korzystający ponosił ryzyko przypadkowej utraty, zniszczenia lub uszkodzenia przedmiotu leasingu.

Stosownie do treści § 7 ust. 15 OWUL, w razie przedterminowego rozwiązania umowy korzystający zobowiązany był niezwłocznie, nie później niż w ciągu 7 dni od upływu tego terminu, zwrócić przedmiot leasingu na własny koszt i ryzyko do siedziby finansującego lub miejsce przez niego wskazane odrębnym pismem, w stanie nie gorszym niż będącym następstwem normalnego zużycia. Do czasu odbioru przedmiotu leasingu przez finansującego korzystający nie mógł czerpać z niego pożytków, a nadto miał obowiązek bezpłatnego przechowywania i konserwacji, jeśli finansujący nie przedstawił innych dyspozycji w tym zakresie.

W razie odmowy lub opóźnienia zwrotu przedmiotu leasingu przez korzystającego, finansującemu przysługiwała kara umowna liczona za każdy dzień w wysokości 1/30 średniej miesięcznej okresowej opłaty leasingowej z ostatnich 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstał obowiązek zwrotu, a w przypadku umów rozwiązanych wcześniej niż po upływie 12 miesięcy – z okresu trwania umowy leasingu. Nadto, korzystający zobowiązał się również do zwrotu kosztów ubezpieczenia i innych kosztów powstałych w związku z posiadaniem przedmiotu leasingu poniesionych przez finansującego w tym okresie (§ 7 ust. 16 OWUL).

Dodatkowo, korzystający upoważnił finansującego do podejmowania wszelkich działań w celu odzyskania przedmiotu leasingu, włącznie z prawem wejścia na teren i do pomieszczeń zajmowanych przez korzystającego. Korzystający uznał także, iż ww. działania finansującego lub osób przez niego upoważnionych, nie stanowią bezprawnego naruszenia jego posiadania w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego okresie (§ 7 ust. 17 OWUL).

Wobec stanowienia § 7 ust. 7 OWUL, finansującemu przysługiwało prawo rozwiązania umowy leasingu ze skutkiem natychmiastowym, m.in. jeżeli korzystający, pomimo upomnienia na piśmie i wyznaczenia dodatkowego terminu, zalegał z jakąkolwiek płatnością wynikającą z umowy leasingu. W przypadku rozwiązania umowy leasingu w tym trybie, korzystający obowiązany był w dniu rozwiązania umowy do zwrotu przedmiotu leasingu w trybie uregulowanym w § 7 ust. 15-17, a w przypadku szkód na przedmiocie leasingu finansujący miał prawo żądać ich pokrycia przez korzystającego (ust. 8). Ponadto, w wypadku takiego rozwiązania umowy leasingu, poza obowiązkiem zapłaty wszystkich opłat leasingowych wymagalnych do dnia rozwiązania umowy leasingu, finansujący mógł żądać od korzystającego zapłacenia odszkodowania w wysokości sumy wszystkich przewidzianych w umowie leasingu, a niewymagalnych do dnia jej rozwiązania opłat leasingowych, pomniejszonych o korzyści finansującego wynikające z zapłaty odszkodowania w terminie przypadającym wcześniej niż terminy przewidziane w umowie leasingu dla poszczególnych rat leasingowych (dyskonto) oraz o korzyści rozumiane jako cena netto ze sprzedaży przedmiotu leasingu, pomniejszona o koszty sprzedaży, koszty związane z posiadaniem, zapobieżeniem utracie lub pogorszeniu stanu przedmiotu leasingu, poniesione przez finansującego od dnia rozwiązania umowy leasingu do dnia sprzedaży przedmiotu leasingu (ust. 9 i 10).

Zgodnie natomiast z postanowieniem § 9 ust. 4 OWUL, umowa leasingu mogła zostać zmieniona lub przedłużona tylko z zachowaniem formy pisemnej pod rygorem nieważności, aneksem podpisanym przez właściwie umocowanych przedstawicieli obu stron za wyjątkiem opłat leasingowych, wpłat na depozyt gwarancyjny, ceny przedmiotu leasingu, wprowadzenia dodatkowych opłat, obciążenia korzystającego kosztami ubezpieczenia, zmiany warunków ubezpieczenia oraz zmiany numerów rachunków bankowych do dokonywania wpłat z tytułu umowy leasingu, których finansujący dokonywał w drodze pisemnego powiadomienia korzystającego lub przez wystawienie odpowiedniego dokumentu księgowego, w tym także dokumentu niewymagającego podpisu.

Pod treścią dokumentu zawierającego OWUL finansujący złożył oświadczenie, że treść niniejszych ogólnych warunków została przedstawiona korzystającemu przed zawarciem umowy leasingu, zaś korzystający oświadczył, że zapoznał się z nimi i wyraża zgodę na ich włączenie w całości do umowy leasingu nr (...), co przedstawiciele stron poświadczyli własnoręcznymi podpisami (dowód: Ogólne Warunki Umowy Leasingu, k. 231-239).

Jeszcze tego samego dnia, tj. 29 maja 2009 roku strony zawarły umowę sprzedaży, mocą której pozwana przeniosła własność przedmiotowych 30 kontenerów na powódkę za cenę 249.799,16 zł netto (304.730,58 zł brutto – z 22% VAT), a wziąwszy pod uwagę, że nabyte w ten sposób przez (...) Sp. z o.o. wyżej opisane rzeczy ruchome miały stanowić przedmiot umowy leasingu nr (...) z dnia 29 maja 2009 roku, kupująca (powódka) pozostawiła w posiadaniu sprzedającej (pozwanej) wszystkie zakupione kontenery (dowód: umowa sprzedaży z dnia 29 maja 2009 roku, k. 43-46 i 221-224; protokół odbioru przedmiotu leasingu, k. 60).

W dniu 29 maja 2009 roku, na podstawie § 8 ust. 1 OWUL, strony zawarły, również umowę zobowiązującą do sprzedaży przedmiotu leasingu, mocą której sprzedająca (powódka) zobowiązała się przenieść na kupującą (pozwaną) własność, dokonując sprzedaży przedmiotu leasingu w postaci 30 sztuk kontenerów, a kupująca zobowiązała się do zakupu i zapłaty ceny w wysokości określonej według zasad uregulowanych w umowie leasingu, wynoszącej na dzień zawarcia umowy 37.466,87 zł (+ VAT). Dla sprzedającej zastrzeżono dodatkowo prawo rozwiązania tej umowy mocą jednostronnego oświadczenia woli w przypadku, gdyby kupujący nie wypełnił wszystkich obowiązków określonych w umowie leasingu, w szczególności nie dokonałby w terminie wszelkich płatności przewidzianych w umowie leasingu, jak również w razie przedterminowego wygaśnięcia lub rozwiązania umowy leasingu przez finansującego z przyczyn, za które ponosi odpowiedzialność korzystający (dowód: umowa zobowiązująca do sprzedaży, k. 229-230).

Pozwana składowała 28 z 30 kontenerów stanowiących przedmiot leasingu na placu przy ul. (...) w W., dzierżawionym od miasta stołecznego W. na podstawie umowy dzierżawy nr (...) z dnia 1 lipca 2009 roku w okresie od dnia 1 lipca 2009 roku do dnia 30 czerwca 2012 roku (dowód: umowa dzierżawy, k. 385-389; przesłuchanie pozwanej, w imieniu której działał prezes zarządu – J. K. (1) e-protokół czas 00:48:13, k. 538).

Pismem z dnia 30 sierpnia 2012 roku, zatytułowanym „ostateczne wezwanie do zapłaty”, powódka poinformowała pozwaną, że zadłużenie (...) S.A. na dzień 30 sierpnia 2012 roku wynosi 22.898,97 zł, na którą to kwotę składają się nieuregulowane raty leasingowe. W związku z poręczeniem weksli własnych in blanco tytułem zabezpieczenia wierzytelności powodowej spółki wynikającej z umowy leasingu, powódka wezwała pozwaną do spłaty powyższego zadłużenia w nieprzekraczalnym terminie do dnia 10 września 2012 roku (dowód: ostatecznie wezwanie do zapłaty, k. 61-62 i 242).

W dniu 8 października 2012 roku powódka wystosowała do pozwanej oświadczenie, w którym wskazała, że w związku z opóźnieniem w regulowaniu zobowiązań pieniężnych, na podstawie § 7 ust. 7 pkt 7.1 OWUL, rozwiązuje w trybie natychmiastowym, bez okresu wypowiedzenia, umowę leasingu nr (...). Na mocy powyższego oświadczenia nastąpiło również rozwiązanie umowy zobowiązującej do sprzedaży przedmiotu leasingu bez zachowania terminów wypowiedzenia. Jednocześnie, powołując się na § 5 ust. 8 OWUL, wezwała do uiszczenia zaległych opłat leasingowych wraz z odsetkami za zwłokę w zapłacie, wyliczonymi na dzień 8 października 2012 roku oraz zaległych depozytów, tj. kwoty 2.553,27 zł tytułem zaległych opłat leasingowych, kwoty 1.575,78 zł z tytułu odsetek za zwłokę oraz kwoty 24.482,56 zł tytułem zaległych depozytów. W tym samym oświadczeniu powódka poinformowała także, że zgodnie z § 7 ust. 15-17 OWUL przedmiot leasingu podlega zwrotowi, a (...) S.A. jest zobowiązana dokonać jego zwrotu do magazynu (...) Sp. z o.o., znajdującego się w siedzibie (...) Sp. z o.o. przy ul. (...) w Ł. w nieprzekraczalnym terminie do dnia 22 października 2012 roku. Dodatkowo powódka wskazała, że odszkodowanie przewidziane w umowie leasingu na wypadek przedterminowego rozwiązania umowy zostanie określone po uwzględnieniu korzyści (o ile powstaną) przypadających finansującemu na skutek rozwiązania umowy leasingu, w tym w szczególności ze sprzedaży przedmiotu leasingu oraz innych przewidzianych w obowiązujących przepisach prawa, o czym powódka zostanie powiadomiona odrębnym pismem. Przedmiotowe oświadczenie dostało doręczone pozwanej w dniu 15 października 2012 roku (dowód: oświadczenie o rozwiązaniu umowy wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 243-245; zeznania świadka M. L. e-protokół czas 01:03:58, czas 01:13:28, k. 402-402v).

Powyższe oświadczenie podpisał dyrektor departamentu windykacji i remarketingu powodowej spółki (...), któremu udzielone zostało pełnomocnictwo do składania w imieniu (...) Sp. z o.o. oświadczeń woli w zakresie wynikającym z departamentu windykacji i remarketingu, m.in. w zakresie składania oświadczeń o rozwiązywaniu umów leasingu oraz umów zobowiązujących do sprzedaży (dowód: pełnomocnictwo dla J. W., k. 383-384).

W odpowiedzi na powyższe oświadczenie, pismem z dnia 17 października 2012 roku pozwana zwróciła się do powódki z wnioskiem o wyrażenie zgody na pozostawienie przedmiotu leasingu w miejscu ich dotychczasowego pobytu, tj. na terenie przy ul. (...) w W. (28 sztuk kontenerów) oraz przy ul. (...) w K. (2 sztuki kontenerów), zapewniając, ze plac w W. jest ogrodzony i zaopatrzony w systemy alarmowe (dowód: pismo pozwanej, k. 246).

Pozwana nie odpowiedziała na powyższe pismo pozwanej. Nigdy jednak później nie wyraziła zgody na zmianę sposobu zwrotu przedmiotu leasingu określoną w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy na tą zaproponowaną przez pozwaną. (dowód: zeznania świadka M. L. e-protokół czas 01:15:03, czas 01:15:23, czas 01:16:05, 01:17:34, k. 402-402v).

W dniu 5 grudnia 2012 roku pozwana wystosowała do powódki prośbę o wznowienie umowy leasingu nr (...) i jednocześnie zadeklarowała spłatę zaległych opłat leasingowych wraz z należnymi odsetkami w terminie do dnia 17 grudnia 2012 roku (dowód: pismo pozwanej, k. 247; zeznania świadka M. L. e-protokół czas 01:03:58, k. 402-402v).

Powódka, w odpowiedzi przesłanej za pośrednictwem korespondencji elektronicznej w dniu 7 grudnia 2012 roku, uwarunkowała możliwość wznowienia umowy leasingu z pozwaną od zapłaty przez nią w nieprzekraczalnym terminie do dnia 17 grudnia 2012 roku kwoty 45.546,38 zł (dowód: wydruk z korespondencji elektronicznej, k. 249).

Pismem z dnia 14 lutego 2013 roku pozwana została wezwana przez wydzierżawiającego nieruchomość przy ul. (...) w W. do usunięcia 28 kontenerów ze wskazanego terenu w terminie do dnia 28 lutego 2013 roku oraz do protokolarnego przekazania przedmiotowej nieruchomości w tym samym terminie (dowód: wezwanie Zakładu (...) w D. W. m. st. W., k. 70).

W związku z powyższym, w pismach z dnia 18 kwietnia 2013 roku, 16 maja 2013 roku, 29 maja 2013 roku, 3 czerwca 2013 roku, 20 czerwca 2013 roku, 10 lipca 2013 roku, 31 lipca 2013 roku, 24 września 2013 roku oraz 19 marca 2014 roku pozwana wezwała powódkę do odebrania stanowiących jej własność kontenerów (dowód: pisma pozwanej, k. 71, 73-74, 79-80, 81, 82, 88, 103, 106, 116-117).

Wobec bezskuteczności powyższych wezwań, pozwana w dniach 18 czerwca 2013 roku, 10 lipca 2013 roku, 31 lipca 2013 roku, 25 września 2013 roku, 23 października 2013 roku wystawiła noty księgowe, mocą których obciążyła powódkę kosztami składowania kontenerów po rozwiązaniu umowy leasingu na terenie dzierżawionym przez pozwaną przy ul. (...) w W., kolejno na kwoty: 38.430,00 zł oraz trzykrotnie na kwotę 7.686,00 zł. Powódka uznała powyższe noty za wystawione bezpodstawnie (dowód: noty księgowe pozwanej, k. 83, 90, 104, 105, 107; zeznania świadka M. L. e-protokół czas 01:22:36, k. 402-402v).

W dniach 23 maja 2014 roku oraz 3 lipca 2014 roku pozwana, w oparciu o ww. noty księgowe, dokonała kompensaty wzajemnych rozrachunków z powódką (dowód: pismo zawierające kompensatę, k. 156-157).

W okresie od dnia 25 czerwca do dnia 11 lipca 2013 roku nieznani sprawcy dokonali zniszczenia poprzez spalenie oraz kradzież elementów kontenerów (dowód: postanowienie o umorzeniu dochodzenia i wpisaniu sprawy do rejestru przestępstw, k. 84).

Pozwana nie dokonała w terminie przewidzianym w oświadczeniu z dnia 8 października 2012 roku zwrotu przedmiotów leasingu we wskazane przez powódkę miejsce, ani też nie wywiązała się z deklaracji dotyczących spłaty kwot umożliwiających wznowienie rozwiązanej umowy. Dlatego też powódka w piśmie z dnia 10 lipca 2013 roku oraz 11 lipca 2013 roku wezwała pozwaną do zgromadzenia, wyczyszczenia i wydania wszystkich 30 sztuk kontenerów, znajdujących się w posiadaniu pozwanej, a będących własnością powódki, na dzień 12 lipca 2013 roku do godziny 12:00 na terenie przy ul. (...) w W., celem dokonania ich odbioru (dowód: pisma powódki, k. 91 i 253; zeznania świadka M. L. e-protokół czas 01:06:02, czas 01:10:04, k. 402-402v).

Powódka umocowała m.in. do odbioru, zabezpieczenia i przetransportowania kontenerów do magazynu firmy (...) Sp. z o.o. w Ł. firmę windykacyjną (...) S.A. z siedzibą w S.. Z tytułu świadczonych na rzecz powódki przez ww. firmę usług windykacyjnych w związku z przedmiotową umową leasingu (w tym kosztów transportu kontenerów) (...) S.A. wystawiła następujące faktury VAT:

- nr (...) (...) z dnia 31 lipca 2013 roku na kwotę 104,55 zł,

- nr (...) (...) z dnia 31 lipca 2013 roku na kwotę 9.840,00 zł,

- nr (...) (...) z dnia 26 maja 2014 roku na kwotę 58,43 zł,

- nr (...) (...) z dnia 21 maja 2014 roku na kwotę 52,28 zł,

- nr (...) (...) z dnia 30 maja 2014 roku na kwotę 615,00 zł,

- nr (...) (...) z dnia 30 maja 2014 roku na kwotę 2.841,30 zł,

- nr (...) (...) z dnia 20 maja 2014 roku na kwotę 1.337,87 zł

(dowód: pełnomocnictwa dla (...) S.A., k. 256-259 i 261; faktury VAT wystawione przez (...) S.A., k. 425-432; zeznania świadka E. W. e-protokół czas 00:15:02, k. 402).

W dniu 18 lipca 2013 roku powódka, za pośrednictwem przedstawiciela firmy windykacyjnej (...) S.A., dokonała protokolarnego odbioru łącznie 8 kontenerów zlokalizowanych na placu przy ul. (...) w W.. Wszystkie ww. przedmioty leasingu były zdewastowane lub znacznie zniszczone oraz posiadały liczne uszkodzenia bądź braki w wyposażeniu (dowód: protokoły zwrotu przedmiotu leasingu, k. 262-285; dokumentacja fotograficzna przedmiotu leasingu, k. 487-516; zeznania świadka E. W. e-protokół czas 00:25:20, czas 00:29:51, czas 00:33:52, k. 402; zeznania świadka M. L. e-protokół czas 01:09:31, czas 01:10:47, k. 402-402v).

Do odbioru przez firmę (...) S.A. na rzecz powódki kolejnej partii kontenerów w ilości 2 sztuk znajdujących się w K. doszło dopiero w dniu 12 maja 2014 roku. Również te kontenery były w znacznym stopniu zniszczone, posiadały liczne wgniecenia, uszkodzenia oraz ślady korozji (dowód: protokoły zwrotu przedmiotu leasingu, k. 307-309 i 313-315; zeznania świadka E. W. e-protokół czas 00:33:52, k. 402; zeznania świadka M. L. e-protokół czas 01:10:47, k. 402-402v).

Powódka dokonała sprzedaży 10 kontenerów stanowiących przedmiot leasingu, które we własnym zakresie odebrała od pozwanej po rozwiązaniu umów leasingu. I tak:

- w dniu 30 sierpnia 2013 roku sprzedała 3 kontenery socjalne za cenę 1.906,50 zł brutto każdy (tj. łącznie za kwotę 5.719,50 zł brutto) oraz 2 kontenery biurowe za cenę 504,30 zł brutto każdy (tj. łącznie za kwotę 1.008,60 zł brutto),

- w dniu 30 września 2013 roku sprzedała 3 kontenery sanitarne za cenę 1.353,00 zł brutto każdy (tj. łącznie za kwotę 4.059,00 zł brutto),

- w dniu 20 czerwca 2014 roku sprzedała 2 kontenery magazynowe za cenę 3.690,00 zł brutto każdy (tj. łącznie za kwotę 7.380,00 zł brutto)

(dowód: faktury VAT, k. 316-325).

W dniu 26 sierpnia 2015 roku powódka wystosowała do pozwanej zawiadomienie o wypełnieniu weksla wraz z wezwaniem do zapłaty. Zawiadomiła ją, że – wobec zwłoki w zapłacie należności z tytułu umowy leasingu (...) – uzupełni wystawiony przez pozwaną weksel in blanco odpowiednio na kwotę 176.733,65 zł wynikającą z rozliczenia finansowego ww. umowy leasingu w związku z jej przedterminowym rozwiązaniem, obejmującego następujące kwoty:

- 33.499,30 zł tytułem opłat leasingowych,

- 3.341,40 zł tytułem odsetek,

- 46.459,20 zł tytułem kary umownej za pozostawanie przedmiotu leasingu w posiadaniu korzystającego po rozwiązaniu umowy leasingu,

- 93.433,75 zł tytułem odszkodowania za przedterminowe rozwiązanie umowy leasingu.

Nadto, powódka poinformowała, że weksle płatne będą w dniu 11 września 2015 roku w jej siedzibie w Ł.. Jednocześnie wezwała pozwaną do zapłaty należności, wskazując, że brak takiej zapłaty przed uzupełnieniem weksla lub w terminach określonych przepisami prawa wekslowego spowoduje wszczęcie postępowania sądowego (dowód: zawiadomienie wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 9-11).

Powódka uzupełniła podpisany przez pozwaną weksel, wskazując datę płatności na dzień 11 września 2015 roku i określając sumę wekslową na kwotę 176.733,65 zł.

Na nieuregulowane przez pozwaną należności wynikające z umowy leasingu nr (...) złożyły się kwoty:

- 511,63 zł z tytułu odsetek za zwłokę nałożona mocą noty odsetkowej nr (...) z dnia 15 czerwca 2012 roku,

- 3.833,50 zł tytułem raty leasingowej za wrzesień 2012 roku, wynikająca z faktury nr (...) z dnia 23 sierpnia 2012 roku,

- 61,50 zł tytułem opłaty za ostatecznie wezwanie do zapłaty wysłane do korzystającego, wynikająca z faktury nr (...) z dnia 13 września 2012 roku,

- 1.064,15 zł z tytułu odsetek za zwłokę nałożona mocą noty odsetkowej nr (...)/2012/10/00026 z dnia 11 maja 2016 roku (odsetki wyliczone na dzień 8 sierpnia 2012 roku),

- 3.833,50 zł tytułem raty leasingowej za październik 2012 roku, wynikająca z faktury nr (...) z dnia 24 września 2012 roku,

- 7.675,20 zł tytułem opłaty dodatkowej obejmującej koszty ubezpieczenia, wynikająca z faktury nr (...) z dnia 26 kwietnia 2013 roku,

- 104,55 zł tytułem opłaty obejmującej koszty windykacji, wynikająca z faktury nr (...) z dnia 3 września 2013 roku,

- 4.587,90 zł tytułem opłaty dodatkowej obejmującej koszty ubezpieczenia, wynikająca z faktury nr (...) z dnia 13 marca 2014 roku,

- 9.840,00 zł tytułem opłaty obejmującej koszty windykacji, wynikająca z faktury nr (...) z dnia 10 marca 2014 roku,

- 1.765,62 zł z tytułu odsetek za zwłokę nałożona mocą noty odsetkowej nr(...) z dnia 11 maja 2016 roku (odsetki wyliczone na dzień 3 kwietnia 2014 roku),

- 8.640,13 zł tytułem opłaty za bezumowne korzystanie z przedmiotu leasingu za okres od 22 października 2012 roku do dnia 17 lipca 2013 roku, wynikająca z faktury nr (...) z dnia 3 kwietnia 2014 roku,

- 37.819,07 zł tytułem opłaty za bezumowne korzystanie z przedmiotu leasingu za okres od 22 października 2012 roku do dnia 3 kwietnia 2014 roku, wynikająca z faktury nr (...) z dnia 3 kwietnia 2014 roku,

- 93.433,75 zł tytułem odszkodowania za przedterminowe rozwiązanie umowy leasingu, wynikająca z faktury nr (...) z dnia 3 kwietnia 2014 roku,

- 1.337,87 zł tytułem opłaty obejmującej koszty windykacji, wynikająca z faktury nr (...) z dnia 28 maja 2014 roku,

- 52,28 zł tytułem opłaty obejmującej koszty windykacji, wynikająca z faktury nr (...) z dnia 12 czerwca 2014 roku,

- 58,43 zł tytułem opłaty obejmującej koszty windykacji, wynikająca z faktury nr (...) z dnia 12 czerwca 2014 roku,

- 2.841,30 zł tytułem opłaty obejmującej koszty windykacji, wynikająca z faktury nr (...) z dnia 12 czerwca 2014 roku,

- 615,00 zł tytułem opłaty obejmującej koszty windykacji, wynikająca z faktury nr (...) z dnia 12 czerwca 2014 roku

(dowód: weksel, k. 8; faktury VAT i noty obciążeniowe wraz z rozrachunkami klienta na koncie, k. 326-346; wyliczenie odszkodowania i rozliczenie umowyleasingu operacyjnego, k. 354-357; naliczenie kary za czas bezumownego pozostawania przedmiotu leasingu w posiadaniu korzystającego, k. 358-359).

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dowodów w postaci dokumentów, uznając je za wzajemnie spójne i wiarygodne. Przedstawione wyżej okoliczności nie zostały w skuteczny sposób zakwestionowane przez stronę pozwaną.

Sąd poczynił także ustalenia faktyczne na podstawie zeznań świadków E. W., M. L., D. G. oraz przesłuchania pozwanej, w imieniu której działał prezes zarządu J. K. (1) w zakresach powołanych w niniejszym uzasadnieniu, które uzupełniły złożone do akt sprawy dowody z dokumentów.

Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego w tej części, w której twierdził, że to powódka dopuszczała się rażących zaniedbań w odbiorze kontenerów, przyczyniając się wręcz do zaistnienia szkody. Pozwany przeoczył, że żadnym środkiem dowodowym nie wykazał, by w zakresie miejsca zwrotu kontenerów i podmiotu, który miał tego dokonać zaszły zmiany co do treści pierwotnej umowy leasingu. Ostatecznie sam pozwany przyznał w czasie zeznań, że to brak środków finansowych nie pozwolił spółce na wynajęcie środka transportu, poniesienie kosztów przewozu kontenerów do Ł., a nadto Spółka z powodu złej kondycji finansowej zwolniła pracowników ochrony na terenie dzierżawionym, gdzie były posadowione kontenery. To na pozwanej Spółce ciążył obowiązek zwrotu kontenerów do czasu faktycznego ich zwrotu powinna ponosić koszty składowania, ochrony rzeczy, koszty dzierżawy terenu. Gdyby pozwana bezzwłocznie wywiązała się z obowiązku zwrotu rzeczy nie ponosiłaby ryzyka utraty, zniszczenia rzeczy, ani tez obciążeń związanych z utrzymaniem tych rzeczy. Brak w niniejszej sprawie okoliczności wskazujących na naruszenie obowiązków umownych przez powodową Spółkę, nienależytego wykonania zobowiązania, a przez to przyczynienia się do częściowego zniszczenia rzeczy oraz czasowego generowania kosztów związanych z ich utrzymaniem.

Pozwany też żadnym środkiem dowodowym nie podważył prawidłowości rozliczenia przez powoda umowy leasingu, rat leasingowych, należnych odsetek i odszkodowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

Po wniesieniu zarzutów od nakazu zapłaty, wydanego na podstawie weksla własnego in blanco, spór z płaszczyzny stosunku prawa wekslowego przenosi się na ogólną płaszczyznę stosunku prawa cywilnego. Strony mogą zatem powoływać się na podstawy faktyczne i prawne wynikające z łączącego je stosunku prawnego, który jest źródłem dochodzonego przez powoda roszczenia cywilnoprawnego, nawet jeżeli okaże się, że roszczenie wekslowe nie istnieje ( vide: wyrok SN z dnia 14 marca 1997 roku, I CKN 48/97, L.).

W przedmiotowej sprawie Sąd może zatem badać zasadność dochodzonej przez powódkę należności w kwocie 176.733,65 zł poprzez analizę łączącej strony umowy leasingu, a także treści deklaracji wekslowej.

Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 roku – Prawo wekslowe (Dz.U. Nr 37, poz. 282 ze zm.), jeżeli weksel, niezupełny w chwili wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa. Przepis ten – na podstawie art. 103 prawa wekslowego – znajduje zastosowanie do weksla własnego.

Przywołany przepis ogranicza zarzuty zobowiązanego z weksla, jakie ten może podnieść w stosunku do posiadacza, który nabył weksel, a więc nie w stosunku do remitenta (pierwszego posiadacza weksla). Oznacza to, że gdy posiadaczem dochodzącym roszczeń z weksla jest remitent, a więc pierwszy posiadacz weksla, którego z pozwanym łączy umowa, tj. choćby ustna deklaracja wekslowa, wystawca może powoływać się bez żadnych ograniczeń na wszelkie zarzuty prawa wekslowego, w tym subiektywne, szczególnie na zarzuty wynikające ze stosunku podstawowego ( vide: teza z uzasadnienia wyroku SN z dnia 9 lutego 2005 roku, II CK 426/04, Lex nr: 147229). Co więcej – zobowiązanie wekslowe osoby, która weksel wręczyła, nie powstaje w razie wypełnienia weksla niezupełnego w chwili wystawienia przez jego odbiorcę niezgodnie z otrzymanym upoważnieniem ( vide: teza z uzasadnienia wyroku SN z dnia 17 czerwca 1999 roku, I CKN 51/98, OSNC 2000, z. 2, poz. 27).

Zgodnie z aprobowanym przez Sąd Okręgowy orzecznictwem Sądu Najwyższego na stronie pozwanej – dłużniku wekslowym ciąży obowiązek udowodnienia, że weksel został wypełniony niezgodnie z zawartym porozumieniem ( vide: teza z uzasadnienia orzeczenia SN z dnia 24 października 1962 roku, II CR 976/61, OSNC 1964, z. 2, poz. 27). Przy czym dłużnik wekslowy może dowodzić wszelkimi środkami dowodowymi, jaka była w istocie treść porozumienia stron oraz że weksel został uzupełniony niezgodnie z zawartym porozumieniem ( vide: teza z uzasadnienia wyroku SN z dnia 28 października 1963 roku, II CR 249/63, OSNC 1964, z. 10, poz. 208).

W rozpoznawanej sprawie powódka (...) Sp. z o.o. dochodziła od pozwanej (...) S.A. roszczenia na podstawie wystawionego przez nią weksla. W ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do przyjęcia, że przedmiotowy weksel, w chwili jego podpisania przez pozwaną jako wystawcę i wydania przez pozwaną powodowej spółce, był wekslem niezupełnym, tj. wekslem in blanco oraz, że zgodnie z deklaracją wekslową, weksel ten miał zabezpieczać roszczenia z tytułu umowy leasingu. Miał on zostać wypełniony w sytuacji zadłużenia pozwanej z tytułu umowy leasingu. Skoro pozwana nie wywiązywała się z określonych w umowie leasingu obowiązków, tj. terminowego regulowania opłat leasingowych i innych płatności na rzecz powódki, określonych w umowie leasingu (czego wyraźnym dowodem było np. pismo z dnia 5 grudnia 2012 roku, w którym pozwana zadeklarowała spłatę zaległych opłat leasingowych), to należy stwierdzić, że weksel został wypełniony przez powódkę prawidłowo, zgodnie z deklaracją wekslową.

W tym miejscu wskazać należy, że weksel został wypełniony przez powódkę na kwotę odpowiadającą wartości zobowiązania pozwanej istniejącego w chwili jego uzupełnienia, natomiast sama wysokość zadłużenia pozwanej została wyliczona prawidłowo. Suma wekslowa odpowiadała zadłużeniu pozwanej wobec powódki powstałemu w związku przedterminowym rozwiązaniem umowy leasingu, na co bezsprzecznie wskazuje zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Co istotne, cena uzyskana ze sprzedaży 10 przedmiotów leasingu odzyskanych przez powódkę, mieszcząca się w granicach ich rynkowej wartości w dacie ich sprzedaży (zważywszy na zły stan techniczny tych rzeczy), została zaliczona na poczet należnego powódce odszkodowania. Nadto, z całą pewnością na sumę zadłużenia nie złożyły się raty leasingowe uiszczone przez pozwaną w czasie obowiązywania umowy leasingu. Powódka dochodzi wyłącznie tych należności, które nie zostały przez pozwaną uregulowane, jak również dodatkowych kosztów i opłat, których powódka – na podstawie zawartej umowy leasingu (w tym OWUL) – miała prawo żądać w związku z przedterminowym jej rozwiązaniem, które nastąpiło z przyczyn, za które odpowiedzialność bezsprzecznie ponosiła pozwana. Załączone przez powódkę dokumenty w postaci wyliczenia odszkodowania i rozliczenia umowy leasingu, kary za czas bezumownego pozostawania przedmiotów leasingu w posiadaniu korzystającego precyzyjnie wskazują, co składa się na sumę dochodzonej należności. Wyszczególnione w nich kwoty uznać należy za rzeczywiste i zasadne, w świetle postanowień zawartej umowy leasingu oraz stanowiących jej integralną część OWUL, które nie sprzeciwiały się przepisom prawa. Pozwana natomiast nie tylko nie przedstawiła żadnych dowodów, ale i nie wnioskowała o przeprowadzenie takowych (np. z opinii biegłego), które ewentualnie mogłyby doprowadzić do potwierdzenia ferowanej przez nią tezy, zgodnie którą, powódka obciążyła ją opłatami i kosztami albo nieprzewidzianymi w umowie (tudzież nieobciążającymi pozwanej) albo wprawdzie przewidzianymi umową, lecz ustalonymi w nadmiernej wysokości. Wszystkie twierdzenia pozwanej w tym zakresie należało zatem uznać za nieudowodnione.

Przedmiotowa umowa leasingu została rozwiązana przedterminowo ze skutkiem natychmiastowym wobec faktu, że korzystający, pomimo wystosowania do niego upomnienia na piśmie i wyznaczenia dodatkowego terminu, zalegał z płatnościami wynikającymi z tej umowy, które to uprawnienie przysługiwało finansującemu na podstawie § 7 ust. 7 OWUL. W przypadku rozwiązania umowy w ww. trybie, według stanowienia § 7 ust. 15 OWUL, korzystający był zobowiązany niezwłocznie, nie później niż w ciągu 7 dni od upływu tego terminu, zwrócić przedmiot leasingu na własny koszt i ryzyko do siedziby finansującego lub inne wyznaczone przez niego miejsce, w stanie nie gorszym niż będącym następstwem normalnego zużycia, przy czym do czasu odbioru przedmiotu leasingu przez finansującego, korzystający miał obowiązek jego bezpłatnego przechowywania i konserwacji. Pozwana, która zgodnie z umową była związana także powyższymi regulacjami, pomimo umieszczenia przez powódkę tytułem przypomnienia informacji zawartych np. w treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy, z którego jasno wynikało, iż ciężar zwrotu przedmiotu leasingu spoczywał właśnie na niej jako korzystającym, bezpodstawnie próbowała przerzucić go na powódkę, twierdząc przy tym, że to powódka uporczywie nie odbierała przedmiotu leasingu, narażając tym samym pozwaną na dodatkowe koszty (np. konieczność opłacania czynszu dzierżawnego za nieruchomość, na której posadowiono kontenery stanowiące własność powódki). Nie ulega przy tym wątpliwości, że propozycja pozwanej, wystosowana do powódki po otrzymaniu oświadczenia o rozwiązaniu umowy, a dotycząca umożliwienia pozostawienia przedmiotów leasingu w dotychczasowych miejscach (w których pozostawały do dyspozycji korzystającego w czasie trwania umowy leasingu), motywowana brakiem środków finansowych na opłacenie kosztów transportu kontenerów, nigdy nie została zaakceptowana przez powódkę, ani w sposób dorozumiany, ani tym bardziej właściwy. Oświadczenie woli powódki co do miejsca zwrotu kontenerów zawarte w dokumencie zawierającym oświadczenie o rozwiązaniu umowy leasingu nie zostało odwołane czy też zmienione innym oświadczeniem, zatem pozwana nie może się powoływać na okoliczność tego rodzaju, iż w obliczu braku odpowiedzi powódki na tę propozycję, uznała ona, że powódka milcząco ją zaakceptowała. Faktem jest bowiem, że pozwana, począwszy od dnia 23 października 2012 roku do dnia 18 lipca 2013 roku (przynajmniej w odniesieniu do 10 odebranych przez powódkę kontenerów), w sposób nieuprawniony posiadała przedmioty leasingu będące własnością powódki, co więcej, już w okresie bezumownego posiadania kontenerów przez pozwaną, doszło do zdewastowania wielu z nich przez nieznanych sprawców, co w konsekwencji doprowadziło do znacznego pogorszenia ich stanu technicznego, a to z kolei przełożyło się na utratę wartości rzeczy.

W okolicznościach niniejszej sprawy, a przede wszystkim w związku z pozostawaniem pozwanej w opóźnieniu ze zwrotem przedmiotów leasingu powódce bezsprzecznie przysługiwało, na podstawie § 7 ust. 16 OWUL, prawo naliczenia kary umownej (z tytułu bezumownego korzystania) za każdy dzień opóźnienia w wysokości 1/30 średniej miesięcznej okresowej opłaty leasingowej z ostatnich 12 miesięcy. W omawianym przypadku pozwaną obciążał także obowiązek zwrotu kosztów ubezpieczenia (w oparciu o § 6a OWUL) i innych kosztów powstałych w związku z posiadaniem przez nią przedmiotów leasingu, a poniesionych przez powódkę, do których w przedmiotowej sprawie można zaliczyć opłaty i koszty z tytułu świadczenia usług windykacyjnych przez (...) S.A. na rzecz powódki. Ponadto, w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy powódce, na gruncie § 7 ust. 9 i 10 OWUL przysługiwało uprawnienie do żądania odszkodowania w wysokości sumy wszystkich przewidzianych przez umowę leasingu, a niewymagalnych do jej rozwiązania opłat leasingowych, jednakże pomniejszonych o korzyści wynikające z zapłaty odszkodowania w terminie przypadającym wcześniej niż terminy przewidziane w umowie leasingu dla poszczególnych rat leasingowych (dyskonto) oraz korzyści rozumiane jako cena netto ze sprzedaży przedmioty leasingu (pomniejszona m.in. o koszty sprzedaży).

Z tych względów Sąd uznał, że wszystkie opłaty i koszty związane z przedterminowym rozwiązaniem umowy leasingu, którymi powódka obciążyła pozwaną, znajdowały oparcie w postanowieniach umowy oraz OWUL, a nadto pozostawały w zgodzie z prawem powszechnie obowiązującym (tj. m.in. z przepisami art. 709 ¹ -709 ¹⁸ k.c.).

Jednocześnie stwierdzić należy, że wbrew zarzutowi pozwanej, nie doszło do przedawnienia należności dochodzonej pozwem. Czym innym jest bowiem przedawnienie roszczenia ze stosunku podstawowego, a czym innym przedawnienie wekslowe. Obie instytucje różnią się istotnie m.in. co do początku biegu przedawnienia. Termin przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego zgodnie z regułą z art. 120 k.c., a więc rozpoczyna swój bieg od dnia, w którym świadczenie ze stosunku podstawowego stało się wymagalne. Natomiast początek biegu terminu przedawnienia roszczenia z weksla własnego, skierowanego przeciwko wystawcy weksla własnego zgodnie z art. 70 w zw. z art. 103 i 104 prawa wekslowego liczy się od dnia płatności weksla. Tę samą zasadę stosuje się do weksli in blanco. Przedawnienie praw z weksli in blanco nie rozpoczyna biegu do czasu jego wypełnienia. Przedawnienie roszczenia z weksla wręczonego bez wypełnienia daty płatności i bez zastrzeżeń co do tej daty rozpoczyna się z dniem płatności wpisanym na wekslu przez wierzyciela wekslowego ( vide: wyrok SA w Katowicach z dnia 14 grudnia 2012 roku, I ACa 822/1). Ponadto, w orzecznictwie Sądu Najwyższego za skuteczne uznaje się uzupełnienie weksla in blanco przed upływem terminu przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego ( vide: orzeczenia SN: z dnia 1 grudnia 2010 roku, I CSK 181/10; z dnia 21 października 2010 roku, IV CSK 109/10; z dnia 3 listopada 2010 roku, V CSK 142/10; z dnia 19 listopada 2004 roku, V CK 228/04; z dnia 15 lutego 2006 roku, IV CSK 15/05; z dnia 14 lipca 2006 roku, II CSK 75/06; z dnia 18 października 2006 roku, II CSK 141/06).

Powyższe prowadzi do przekonania, że skoro zobowiązania pozwanej ze stosunku podstawowego przedawniły się w dniu 15 października 2015 roku (wobec doręczenia jej w dniu 15 października 2012 roku oświadczenia powódki o rozwiązaniu umowy leasingu w trybie natychmiastowym), a weksel został wypełniony z datą płatności przypadającą na dzień 11 września 2015 roku tj. jeszcze zanim nastąpiło przedawnienie roszczeń z umowy leasingu, to termin przedawnienia zobowiązania z weksla przypadłby dopiero w dniu 11 września 2018 roku, a niniejsze powództwo zostało wniesione w dniu 10 grudnia 2015 roku.

Za chybiony należało także uznać zgłoszony przez pozwaną zarzut potrącenia. Zgodnie bowiem z art. 498 k.c., potrącenie wierzytelności z wierzytelnością drugiej strony jest możliwe tylko wówczas, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym (§ 1). Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (§ 2).

W ocenie Sądu, w rozpatrywanym przypadku nie zostały spełnione wszystkie ww. przesłanki, które dla materialnoprawnego bytu oraz skuteczności procesowej instytucji potrącenia muszą wystąpić łącznie (przy jednoczesnym niezajściu przesłanek negatywnych z art. 504 i 505 k.c.). Przede wszystkim należało zanegować wystąpienie pierwszej przesłanki – tzw. wzajemności wierzytelności lub inaczej tożsamości stron, stwierdzenie nieistnienia której, niejako zwalnia od dalszego badania wszystkich pozostałych, niezbędnych do potrącenia warunków. Zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, że pozwanej przysługiwała względem powódki wzajemna wierzytelność, nadająca się do potrącenia z wymagalnymi wierzytelnościami powódki z umowy leasingu.

W opinii Sądu, pozwana bez podstawy prawnej wystawiała kolejne noty księgowe, mocą których w jej ocenie skutecznie obciążała powódkę kwotami odpowiadającymi wysokości opłat nakładanych na nią samą z tytułu czynszu dzierżawnego dla nieruchomości przy ul. (...) w W. (gdzie składowano kontenery), a następnie po wygaśnięciu umowy dzierżawy, opłatami naliczanymi pozwanej przez miasto stołeczne W. z tytułu bezumownego korzystania z ww. placu. Podkreślić należy, że to pozwana, na mocy zawartej z ww. miastem umowy dzierżawy, była obowiązana do uiszczania na rzecz wydzierżawiającego tych wyszczególnionych należności, natomiast sama umowa dzierżawy nie była w żaden sposób prawnie powiązana z umową leasingu – pozwana zawarła ją we własnym interesie gospodarczym. Fakt, że na przedmiotowym terenie pozwana ulokowała przedmioty leasingu, które notabene winna była we własnym zakresie i na własny koszt zwrócić powódce do dnia 22 października 2012 roku, nie tylko nie spowodował, ale i nie mógł w istocie spowodować z przyczyn stricte prawnych ( vide: art. 3531 k.c. dotyczący zasady swobody umów), przeniesienia obowiązków dzierżawcy, w tym do uiszczania czynszu dzierżawnego, a następnie opłat z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości, na podmiot trzeci, niebędący stroną umowy.

Z kolei powołanie się przez stronę pozwaną w zarzutach od nakazu zapłaty, w odniesieniu do zgłoszonego zarzutu potrącenia, na bezpodstawne wzbogacenie, należało uznać za całkowicie nietrafione.

Powyższe zdaniem Sądu, świadczy jedynie o tym, iż pozwana była świadoma, iż żadna wymagalna wierzytelność względem powódki jej nie przysługuje, dlatego też przywołała konstrukcję bezpodstawnego wzbogacania.

Zgodnie z art. 405 k.c., kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.

Wbrew twierdzeniu powódki wywiedzionemu w odpowiedzi na zarzuty od nakazu zapłaty, dla roszczenia o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia nie jest wymagane, aby nastąpiło przejście korzyści z majątku zubożonego do majątku wzbogaconego, rozumianego w ten sposób, że pewna korzyść „ubywa” z jednego majątku i „przybywa” w drugim, bowiem zubożenie może być związane także z tym, iż majątek nie uległ powiększeniu, a wzbogacenie na tym, iż doszło do zaoszczędzenia na koniecznych wydatkach. Z pewnością zawsze musi to przybrać postać określonego „zysku” dla wzbogaconego ( vide: Księżak P., Bezpodstawne wzbogacenie, s. 61).

Na gruncie niniejszej sprawy trudno jednak stwierdzić, że powódka osiągnęła kosztem pozwanej jakikolwiek zysk wynikający z „przechowywania” na terenie posesji dzierżawionej przez pozwaną (z której następnie dalej bezumownie korzystała po wygaśnięciu umowy) przedmiotu umowy leasingu po jej rozwiązaniu, zważywszy, że stanowiące własność powódki kontenery, winny być jej zwrócone niezwłocznie z uwagi na rozwiązanie umowy leasingu w trybie natychmiastowym, co zostało już wyczerpująco omówione w treści niniejszego uzasadnienia.

Wątpliwości może budzić także – nawet przy czysto hipotetycznym założeniu, iż dwie pierwsze przesłanki bezpodstawnego wzbogacenia zostały spełnione – czy do ewentualnego przesunięcia majątkowego pomiędzy powódką (w założeniu wzbogaconą) a pozwaną (w założeniu zubożoną), rzeczywiście doszło bez podstawy prawnej.

W tym miejscu należy ponownie przytoczyć treść § 7 ust. 15 OWUL, zgodnie z którym w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy, do którego niewątpliwie doszło w przedmiotowej sprawie, korzystający zobowiązany był do czasu odbioru przez finansującego przedmiotu leasingu (rozumianego jako odbiór protokolarny, nie natomiast odbiór osobisty lub przez pośrednika dokonany z inicjatywy finansującego, który notabene w istocie miał miejsce w niniejszej sprawie) m.in. do bezpłatnego przechowania przedmiotu leasingu. Zatem, prima facie wydaje się, że w rzeczywistości istniała podstawa prawna ewentualnego transferu majątkowego między stronami, co ostatecznie wyklucza zaistnienie roszczenia z bezpodstawnego wzbogacenia w omawianym przypadku.

Reasumując wskazać należy, że roszczenie dochodzone pozwem okazało się zasadne co do kwoty 170.222,02 zł.

Odsetkach ustawowych Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c.

Mając na uwadze, że powódka w dniu 21 lipca 2016 roku powódka uznała podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia odsetkowego w kwocie 511,63 zł, Sąd uchylił wydany w sprawie nakaz zapłaty co do ww. kwoty i w tym zakresie oddalił

Z kolei ze względu na cofnięcie przez powódkę w dniu 26 lipca 2016 roku pozwu co do kwoty 6.000,00 zł, które należało uznać za skuteczne i dopuszczalne w świetle art. 203 § 1 i § 4 k.p.c., Sąd uchylił nakaz zapłaty co do ww. kwoty, oddalił powództwo w tym zakresie i na podstawie art. 355 § 1 i § 2 k.p.c., umorzył postępowanie.

W pozostałej części Sąd, w oparciu o przepis art. 496 k.p.c., utrzymał w mocy zaskarżony nakaz zapłaty.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym, przegrywający obowiązany jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty sądowe w przedmiotowej sprawie złożyły się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 5.827,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 3.600,00 zł, ustalone na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

Z/ 1. Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pozwanej z pouczeniem o sposobie i terminie wniesienia środka zaskarżenia.

2. uzasadnienie sporządzone przez asystenta.