Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 marca 2019 r. (...) Bank (...) S.A. w W. wniosła o zasądzenie od pozwanego K. T. kwoty 123.945,81 zł , w tym :

-należność główna 114.552,23zł,

- odsetki naliczane od dnia 6 marca 2019r. włącznie 9393,58zł,

oraz dalsze należne odsetki od dnia 7 marca 2019r. do dnia zapłaty naliczane od kwoty114.552,23zł według dwukrotności sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (pozew k. 4-5 akt).

W odpowiedzi na pozew pozwany przyznał fakt istnienia zadłużenia pozwanego wobec powoda.

Pozwany wskazał, że do momentu wypowiedzenia umowy kredytowej przez powoda spłacał należne raty, a po jej wypowiedzeniu czynił starania zmierzające do restrukturyzacji kredytu, bądź zawarcia ugody, czy też odnowienia kredytu na dotychczasowych warunkach. Jednocześnie pomimo wypowiedzenia umowy kredytowej przez powoda, pozwany dokonywał wpłat z tytułu zadłużenia. Pomimo inicjatywy pozwanego, powód nie przystał na zaproponowane warunki z niewiadomych przyczyn.

W załączeniu do odpowiedzi na pozew pozwany dołączył korespondencję pozwanego do powoda.

W odpowiedzi na pozew pozwany podniósł, że w dalszym ciągu jest zainteresowany ugodowo zakończyć sprawę z powodem na wielokrotnie proponowanych przez pozwanego warunkach, tj. rozłożenie spłat należności na 45 rat, przy czym pierwsze 12 rat płatnych po 2000 zł., a pozostała kwota rozłożona na 33 kolejne raty (odpowiedź na pozew 48-48 v oraz pisma pozwanego do powodowego banku k. 52-69 akt).

W piśmie procesowym z dnia 13 maja 2019r. powód podniósł, że do zawarcia ugody nie doszło i Bank jest w pełni uprawniony do dochodzenia wymagalnej i niespornej wierzytelności określonej pozwem. Powód podtrzymał żądanie pozwu w całości, oponując przeciwko rozłożeniu świadczenia na raty (pismo powoda k. 92-92 v akt).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 czerwca 2017r. pomiędzy powodem (...) Bank (...) S.A. w W. a pozwanym K. T. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą FIRMA USŁUGOWO - HANDLOWA (...) została podpisana umowa kredytu obrotowego (...) postawionego do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym (...) nr (...) ewidencjonowana na rachunku nr (...) (dowód: KRS powoda k. 10-37 akt, kopia umowy k. 39-41akt).

Pozwany nie wywiązywał się z umowy i zadłużenie nie zostało spłacone (dowód: okoliczność bezsporna).

Powód w dniu 23 listopada 2018r. listem poleconym wezwał pozwanego do niezwłocznej dobrowolnej spłaty. Wezwaniu do zapłaty wskazano, że w związku z wypowiedzeniem warunków spłaty ww. umowy, (...) Bank (...) Spółka Akcyjna, wzywa kredytobiorcę do zapłaty kwoty 120.176,28 zł przysługującej z tytułu:

⚫

kapitału 114 552,23 zł,

⚫

odsetek zapadłych 0,00zł ,

⚫

odsetek karnych 5 624,05 zł,

prowizji i opłat 0,00zł oraz dalszych należnych odsetek naliczanych na bieżąco, według zmiennej stopy procentowej, wynoszącej na dzień dzisiejszy 14,00 % w stosunku rocznym, w terminie 7 dni, licząc od dnia doręczenia niniejszego wezwania. Spłaty należało dokonać na rachunek nr (...). Ostateczną kwotę zaległości należało uzgodnić z (...) Bankiem (...) SA w dniu dokonywania spłaty. W przypadku braku możliwości dokonania jednorazowej spłaty należności, (...) Bank (...) SA informował o możliwości zawarcia porozumienia lub umowy ugody, ustalających warunki spłaty zadłużenia. Jednocześnie zastrzegł, że zawarcie porozumienia lub umowy ugody uzależnione jest od pozytywnej oceny zdolności do spłaty zadłużenia (dowód: kopia wezwania do zapłaty z dowodem doręczenia k. 38 akt).

Na wymagalne zadłużenie z tytułu umowy kredytu obrotowego (...) postawionego do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym (...) nr (...) z dnia 30 czerwca 2017r. ewidencjonowanej na rachunku nr (...) na dzień 7 marca 2019r. zgodnie z wyciągiem z ksiąg bankowych złożyły się:

⚫

należność główna w kwocie 114.552,23 zł,

⚫

odsetki od należności głównej naliczone do 6 czerwca 2019r. włącznie w kwocie 9393,58 zł wg zmiennej stopy procentowej obowiązującej w (...) 8P SA właściwej dla kredytów postawionych w stan natychmiastowej wymagalności liczonej w wysokości dwukrotność sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych, która na dzień wystawienia niniejszego wyciągu wynosi 14,00% w stosunku rocznym,

⚫

koszty dochodzenia należności – 0.00 zł,

⚫

dalsze należne odsetki od dnia 7 marca 2019r. do dnia zapłaty naliczane od należności głównej według dwukrotność sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych, która na dzień wystawienia niniejszego wyciągu wynosi 14,00% w stosunku rocznym (dowód: wyciąg z ksiąg bankowych k. 7 akt).

Wierzytelność Banku została przejęta do zarządzania przez Oddział Centrum (...) w Ł. stanowiący samodzielny oddział.

Strony podjęły próbę pozasądowego rozwiązania sporu, jednakże nie doprowadziła ona do jego rozstrzygnięcia. Pozwany kierował do Banku pisma i tak:

⚫

wniosek o zawarcie umowy restrukturyzacyjnej z dnia 20.07.2018 r.,

⚫

pismo pozwanego do (...) Centrum (...) z dnia 06.08.2018 r.,

⚫

pismo pozwanego do (...) Centrum (...) z dnia 20.08.2018 r. + zał.,

⚫

pismo pozwanego do (...) Centrum (...) z dnia 03.09.2018 r.,

⚫

pismo pozwanego do (...) Centrum (...) z dnia 07.09.2018 r.,

⚫

pismo pozwanego do (...) Centrum (...) z dnia 12.09.2018 r. + zał.,

⚫

pismo pozwanego do (...) Centrum (...) z dnia 19.09.2018 r.,

⚫

pismo pozwanego do (...) Centrum (...) z dnia 11.10.2018 r.,

⚫

pismo pozwanego do (...) Centrum (...) z dnia 03.12.2018 r. (omyłkowo wpisano ręcznie datę 03.11.2018 r.),

⚫

pismo pozwanego do (...) Centrum (...) z dnia 02.01.2019 r.,

⚫

pismo pozwanego do (...) Centrum (...) z dnia 02.01.2019 r.,

⚫

pismo pozwanego do (...) Centrum (...) z dnia 14.01.2019 r.

pismo pozwanego do (...) Centrum (...) z dnia 19.02.2019 r. (dowód: pisma pozwanego do powodowego banku k. 52-69 akt).

Na pismo pozwanego z dnia 19 lutego 2019r. Bank odpowiedział pismem datowanym na 25 lutego 2019r., wysłanym do pozwanego listem poleconym nr (...). Wniosek pozwanego o zawarcie ugody został rozpatrzony negatywnie. Przedmiotowe pismo Banku zostało odebrane przez pozwanego w placówce pocztowej w J. 18 marca 2019r. Pismem z dnia 23 stycznia 2019r. pozwany był informowany o stanowisku Banku w sprawie ewentualnej ugody (dowód: pisma Banku do pozwanego k. 93-96 akt).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów.

Należy podnieść, że praktycznie wszystkie istotne dla sprawy okoliczności wynikały z przedłożonych przez stronę powodową i stronę pozwaną dokumentów prywatnych. Zgodnie z art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Formalna moc dowodowa dokumentu prywatnego wyraża się w tym, że zawarte w nim oświadczenie pochodzi od osoby, która złożyła podpis na dokumencie, jednakże nie rozciąga się ona na okoliczności towarzyszące złożeniu oświadczenia. Nie przesądza ona sama przez się o mocy materialnej dokumentu (kwestii jego ważności, skuteczności, a także prawdziwości). Dokument prywatny nie jest więc dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 sierpnia 2015 r. VI ACa 1031/14 LEX nr 1794400).

Podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Ł. (...) z dnia 26 sierpnia 2015 r.

(I ACa 238/15 LEX nr 1797159) wskazano, że dokument prywatny nie korzysta z domniemania zgodności z prawdą złożonych w nim oświadczeń - formalna moc dowodowa tego dokumentu nie przesądza jego mocy materialnej. Dokument prywatny nie jest sam przez się dowodem rzeczywistego stanu rzeczy.

Umowa kredytu, aneksy do niej, umowa o przelew wierzytelności oraz wyciągi z ksiąg rachunkowych są dokumentami prywatnymi w rozumieniu art. 245 k.c. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 15 lipca 2015 r. V ACa 174/15 LEX nr 1842230).

Należy wskazać, że Sąd Apelacyjny w Ł. (...) w wyroku z dnia 20 maja 2015 r. (I ACa 1702/14 LEX nr 1771284) analizował charakter wyciągów i z ksiąg bankowych jako dowód w sprawie. Sąd Apelacyjny w tym uzasadnieniu wskazał, że:

„ Powodowy bank, wykazując istnienie zadłużenia strony pozwanej przedstawił na poparcie swoich roszczeń dowód w postaci wyciągów z ksiąg bankowych. Nie ulega wątpliwości, że złożony przez stronę powodową wyciągi z ksiąg bankowych stanowią dokumenty prywatne, zawierają bowiem pieczęć banku i treść określonego oświadczenia wiedzy wynikającej z ksiąg bankowych oraz są podpisane przez pracownika banku. Wyciągi te, zgodnie z art. 245 k.p.c., stanowią dowód tego, że osoba która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Jak podkreślane jest w literaturze, dokument prywatny stanowi pełnoprawny środek dowodowy, który Sąd orzekający może uznać za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania. Moc dowodowa dokumentu prywatnego jest jednak słabsza aniżeli moc dowodowa dokumentu urzędowego, ponieważ dokumenty prywatne nie korzystają z podstawowego w tym zakresie domniemania, że ich treść jest zgodna ze stanem rzeczywistym (domniemania zgodności z prawdą). Nie przeszkadza to jednak w tym, aby Sąd orzekający w ramach swobodnej oceny dowodów ( art. 233 k.p.c. ) uznał treść dokumentu prywatnego za zgodną z rzeczywistym stanem rzeczy”.

Orzecznictwo sądów powszechnych idzie jeszcze dalej, zauważając nawet, że sam fakt, że dane pismo nie spełnia warunków dokumentu określonego w art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c. nie oznacza, że nie może ono stanowić dowodu w sprawie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 28 września 2015 r. III AUa 611/15 LEX nr 1820426).

Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 233 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie "wszechstronnego rozważenia zebranego materiału" (a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności (por. wyrok SN z dnia 17 listopada 1966 r., II CR 423/66, OSNPG 1967, nr 5-6, poz. 21; uzasadnienie wyroku SN z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 632/98, OSNAPiUS 2000, nr 10, poz. 382; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 11 lipca 2002 r., IV CKN 1218/00, LEX nr 80266; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 18 lipca 2002 r., IV CKN 1256/00, LEX nr 80267; wyrok SA w Poznaniu z dnia 12 czerwca 2013 r., III AUa 51/13, LEX nr 1356634).

Jak twierdzi się w literaturze, moc dowodowa oznacza siłę przekonania uzyskaną przez sąd wskutek przeprowadzenia określonych środków dowodowych na potwierdzenie prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń na temat okoliczności faktycznych, istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Wiarygodność zaś decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę (por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 21 marca 2013 r., III AUa 1431/12, LEX nr 1322011; wyrok SA w Ł. (...) z dnia 5 czerwca 2013 r., I ACa 50/13, LEX nr 1345548; wyrok SA w Ł. (...) z dnia 23 lipca 2013 r., I ACa 90/13, LEX nr 1356578).

Przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 20 marca 1980 r., II URN 175/79, OSNC 1980, nr 10, poz. 200; uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000, nr 17, poz. 655; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 15 lutego 2000 r., III CKN 1049/99, LEX nr 51627; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 maja 2000 r., IV CKN 1097/00, LEX nr 52624; uzasadnienie wyroku SN z dnia 29 września 2000 r., V CKN 94/00, LEX nr 52589; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2000 r., IV CKN 1383/00, LEX nr 52544; wyrok SN z dnia 19 czerwca 2001 r., II UKN 423/00, OSNP 2003, nr 5, poz. 137; uzasadnienie wyroku SN z dnia 14 marca 2002 r., IV CKN 859/00, LEX nr 53923; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 16 maja 2002 r., IV CKN 1050/00, LEX nr 55499; uzasadnienie wyroku SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906; uzasadnienie wyroku SN z dnia 27 września 2002 r., IV CKN 1316/00, LEX nr 80273).

W przedmiotowej sprawie, Sąd uznał dokumenty prywatne złożone przez stronę powodową za wiarygodne, potwierdzające rzeczywisty stan rzeczy, tym bardziej, że pozwany nie kwestionował wysokości swojego zadłużenia. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów mogących podważyć wiarygodność, bądź rzetelność złożonych przez stronę powodową wyciągów z ksiąg bankowych, wysokości zadłużenia, które na datę wyrokowania było o wiele wyższe, niż żądana kwota w pozwie. Pozwany nie przedstawił jakiegokolwiek dokumentu, z którego wynikałoby, że bank cofnął wypowiedzenie, utraciło ono moc, doszło do zawarcia ugody lub restrukturyzacji kredytu.

Należy podnieść, że pozwany wnioskując o rozłożenie świadczenia na raty, nie przedstawił żadnych dowodów dotyczących jego aktualnej sytuacji majątkowej, możliwości spełnienia świadczenia na raty. Brak jest dowodów na temat osiąganych przez pozwanego dochodów z działalności gospodarczej, zadłużenia u innych podmiotów, sytuacji życiowej-rodzinnej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w pełni zasadne.

Pozwany jest zobowiązany do zwrotu kwoty kredytu (kapitał i należne odsetki) na podstawie zawartej umowy kredytowej, jak też przepisów prawa bankowego.

Zgodnie z art. 69. 1 ust. 1 ustawy Prawo bankowe- przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności:

1) strony umowy;

2) kwotę i walutę kredytu;

3) cel, na który kredyt został udzielony;

4) zasady i termin spłaty kredytu;

4a) w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo-odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu;

5) wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany;

6) sposób zabezpieczenia spłaty kredytu;

7) zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu;

8) terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych;

9) wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje;

10) warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy.

W przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, kredytobiorca może dokonywać spłaty rat kapitałowo-odsetkowych oraz dokonać przedterminowej spłaty pełnej lub częściowej kwoty kredytu bezpośrednio w tej walucie. W tym przypadku w umowie o kredyt określa się także zasady otwarcia i prowadzenia rachunku służącego do gromadzenia środków przeznaczonych na spłatę kredytu oraz zasady dokonywania spłaty za pośrednictwem tego rachunku.

W przedmiotowej sprawie, umowa kredytowa została skutecznie wypowiedzenia, po wypowiedzeniu umowy strony nie nawiązały nowego stosunku prawnego kontraktowego z uwagi na p. na cofnięcie wypowiedzenia, czy utraty przez niego mocy.

Podstawa faktyczna i podstawa prawna powództwa, jak też wysokość dochodzonych kwot, nie budzi wątpliwości Sądu.

Z uwagi na powyższe uwzględniono żądanie pozwu w całości.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c.

W ocenie Sądu, brak jest też podstaw do przyjęcia, że rozłożenie na raty pozwoli stronie pozwanej na spłatę zadłużenia (art. 320 k.p.c.). Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania art. 320 k.p.c. i rozłożenia świadczenia na raty. Wskazywany przepis wprowadza szczególną zasadę wyrokowania dotyczącą przedmiotu orzekania, dając sądowi możliwość wydania orzeczenia zasądzającego roszczenie powoda z uwzględnieniem interesów pozwanego w zakresie czasu wykonania wyroku. Jest to tzw. moratorium sędziowskie (por. M. Piekarski, Rozłożenie w wyroku na raty zasądzonego świadczenia, Pal. 1971, nr 5, s. 5).

Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty albo wyznaczenie odpowiedniego terminu do spełnienia zasądzonego świadczenia jest możliwe tylko "w szczególnie uzasadnionych wypadkach". Takie wypadki zachodzą, jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłoczne lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody (M. Jędrzejewska (w opracowaniu J. Gudowskiego) (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., t. 2, red. T. Ereciński, s. 35; zob. też E. Gapska, Czynności..., s. 134; A. Góra-Błaszczykowska, Orzeczenia..., s. 40; M. Uliasz, Kodeks postępowania cywilnego..., s. 422).

W orzecznictwie przyjęto natomiast, że skoro w świetle art. 320 k.p.c. rozłożenie świadczenia na raty może nastąpić jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach - to możliwość taka nie istnieje w sytuacji, gdy dochodzone od pozwanego roszczenie pochodzi z czynu niedozwolonego popełnionego umyślnie, w zamiarze uzyskania korzyści majątkowej (wyrok SN z dnia 23 czerwca 1972 r., I CR 599/71 , Lex nr 7099). Zapatrywanie to można traktować jako przejaw ogólniejszej tezy, że ochrona, jaką zapewnia pozwanemu art. 320 k.p.c. nie może być stawiana ponad ochronę powoda w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu powoda.

Przepis art. 320 k.p.c. jest procesowej natury, ale w takim zakresie, w jakim pozwala sądowi na modyfikację sposobu i terminu spełnienia świadczenia ma charakter materialnoprawny (por. M. Piekarski, Rozłożenie..., s. 5 i n.; L. Stecki, Glosa do uchwały siedmiu sędziów SN z dnia 22 września 1970 r., OSPiKA 1971, z. 11, poz. 202; P. Telenga (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., red. A. Jakubecki, s. 388). W wyroku SN z dnia 26 kwietnia 2006 r., V CSK 20/06, Lex nr 198525, Sąd Najwyższy stwierdził wręcz, że art. 320 k.p.c. jest przede wszystkim normą z zakresu prawa materialnego.

O rozłożeniu zasądzonego świadczenia na raty albo o wyznaczeniu odpowiedniego terminu do spełnienia świadczenia sąd może orzec na wniosek albo z urzędu. W przypadku nieustosunkowania się przez sąd do wniosku strony strona może żądać uzupełnienia wyroku na podstawie art. 351 § 1 k.p.c. (M. Jędrzejewska (w opracowaniu J. Gudowskiego) (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., t. 2, red. T. Ereciński, s. 37; K. Piasecki (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., t. 1, red. K. Piasecki, s. 1503). Jednakże odmowa rozłożenia świadczenia na raty albo wyznaczenia terminu do spełnienia świadczenia nie wymaga odrębnego orzeczenia w sentencji wyroku, lecz powinna być umotywowana w uzasadnieniu (K. Piasecki (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., t. 1, red. K. Piasecki, s. 1504).

Oceniając wniosek strony pozwanej o rozłożenie świadczenia na raty należy podnieść, że pozwany przeoczył w zupełności interes prawny i majątkowy powodowego Banku, która udzielił kredytu, nie otrzymał spłaty i swoją wierzytelność musi próbować realizować na drodze sądowej. Nadal pozwany długu określonego w wyciągu z ksiąg bankowych nie zaspokoił nawet w części. Powód jest przedsiębiorcą, nie może bezzwrotnie kredytować działalności gospodarczej strony pozwanej i musi, również zadbać o swój wynik finansowy i zagwarantowanie środków finansowych na swoją działalność.

Zgodnie z dominującym poglądem wyrażanym w doktrynie i orzecznictwie ochrona, jaką zapewnia pozwanemu dłużnikowi art. 320 k.p.c. nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym (por. np. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 3 kwietnia 2014 r., sygn. akt V CSK 302/12, L.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Ł. (...), I Wydział Cywilny z dnia 6 marca 2014 r., sygn. akt I ACa 1211/13, L.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, I Wydział Cywilny z dnia 10 lutego 2015 r., sygn. akt I ACa 699/14, L.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Ł. (...), I Wydział Cywilny z dnia 18 marca 2015 r., sygn. akt I ACa 1322/14, L.).

Pozwany zaciągając własne zobowiązania, musi kalkulować jako przedsiębiorca, czy będzie miał pokrycie w środkach finansowych na ich zaspokojenie, przewidywać rezerwę finansową na wypadek niespełnienia świadczeń przez jego wierzycieli, czy też wnikliwiej oceniać swoją zdolność kredytową, tak by w określonych sytuacjach skorzystać z kredytowania działalności przez bank. Pozwany musi realnie oceniać swoje możliwości majątkowe, finansowe. Pozwany musiał zdawać sobie sprawę, że zaciąga zobowiązania znacznej wartości, a terminy spłaty są jasno określone. Trafnie strona powodowa podnosi, że pozwany powołuje się na swoją trudną sytuację finansową, jednakże w swoich twierdzeniach opiera się na ogólnikach. Pozwany nie spłacił mimo deklaracji nawet części obciążającego go zadłużenia, w toku procesu nie przedstawił swojej aktualnej sytuacji majątkowej, nie zaproponował realnego planu spłaty zadłużenia. Stąd też jego deklaracje w kwestii spłaty długu na raty należało uznać za mało realne, podniesione na użytek tej sprawy.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Na koszty należnie stronie powodowej od strony pozwanej złożyły się: uiszczona opłata od pozwu 1432zł, opłata od pełnomocnictwa 17zł, wynagrodzenie pełnomocnika w stawce podstawowej 5400zł. Brakującą opłatę od pozwu 4296zł, Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Okręgowego w Ł. (...).

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego,

3.  uzasadnienie sporządzone przez sędziego.