Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 4 maja 2018r. skierowanym przeciwko Miastu Ł. powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo – akcyjna w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej kwoty 140 000zł. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 maja 2016r. tytułem wynagrodzenia należnego na podstawie umowy za wykonane na rzecz pozwanego usługi. Uzasadniając zgłoszone żądanie pełnomocnik powódki powołał się na nabycie wierzytelności o zapłatę wynagrodzenia za powyższe usługi w drodze dokonanego z kontrahentem pozwanego przelewu (pozew k. 5 – 7).

W odpowiedzi na pozew z dnia 2 lipca 2018r. pełnomocnik pozwanej negując roszczenie powoda co do zasady jak i wysokości wniósł o jego oddalenie w całości, na uzasadnienie zaś zajętego przez siebie stanowiska pozwany zakwestionował zarówno skuteczność dokonanego na rzecz powódki przelewu jak i samo istnienie przelanej na rzecz powódki wierzytelności, podniósł bowiem, iż na przeszkodzie jej powstaniu stanął fakt nienależytego wykonywania przez cedenta wiążącej go z pozwaną umowy, co narazić miało pozwaną na szkodę spowodowaną wystąpieniem w mediach negatywnego przekazu dotyczącego organizowanej przez cedenta dla pozwanej imprezy (odpowiedź na pozew k. 50 – 57).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 13 lutego 2014r. pomiędzy pozwanym a (...) (...) (...) spółką jawną w Ł. zawarta została umowa, na mocy której spółka (...) zobowiązała się do przeprowadzania określonych w załączniku nr 1 do umowy działań promocyjnych i wizerunkowych na rzecz pozwanego. Działania powyższe podejmowane miały być przez spółkę (...) w ramach realizacji składającej się z edycji wiosennej i letniej a zaplanowanej na lata 2014 – 2016 imprezy pod nazwą F. F. W., której pomysłodawcą była jednocześnie spółka (...). Ze swej strony pozwany zobowiązał się do zapłaty na rzecz spółki (...) wynagrodzenia w łącznej wysokości 6 000 000zł., z której to kwoty (...) Forte dostawać miała 1 000 000zł. za każdą edycję osobno, przy czym płatności powyższe podzielono w ten sposób, iż za I etap działań promocyjnych w ramach każdej edycji spółka (...) dostawać miała 48,8% wynagrodzenia przewidzianego na całą edycję, co odpowiadało kwocie 488 000zł., za II etap zaś działań promocyjnych w ramach danej edycji pozostałe 51,2% należnego za całą edycję wynagrodzenia, co odpowiadało kwocie 512 000zł. Podstawą wypłaty każdej z części wynagrodzenia za poszczególne edycje były faktury, do wystawienia których spółka (...) uprawniona była po uzyskaniu zatwierdzenia przez pozwanego złożonych przez spółkę (...) forte sprawozdań z działań, jakie podjęła ona dla promocji pozwanego w ramach danego etapu edycji. W par. 5 umowy dla pozwanego zastrzeżono prawo do obciążenia spółki (...) karami umownymi z tytułu niewykonania bądź też nienależytego wykonania przez tę spółkę poszczególnych elementów działań promocyjnych. Wysokość powyższych kar określono na poziomie:

- 0,5% wynagrodzenia brutto za daną edycję za każdą niewykonaną czynność przewidzianą w załączniku nr 1 do umowy;

- 0,05% wynagrodzenia brutto za daną edycję za każdą nienależycie wykonaną czynność przewidzianą w załączniku nr 1 do umowy. Niezależnie jednak od tego w par. 5 ust. 2 powyższej umowy zastrzeżono dla każdej ze stron prawo do dochodzenia odszkodowania na zasadach ogólnych. W par. 5 ust. 3 spółka (...) wyraziła z kolei zgodę na potrącenie należnych pozwanemu kar umownych z wynagrodzenia należnego spółce (...) (umowa k. 13 – 15, załącznik nr 1 k. 15 – 18).

W wykonaniu powyższej umowy spółka (...) wystawiła w dniu 5 kwietnia 2016r. na pozwaną fakturę na kwotę 488 000zł. za przygotowanie edycji wiosennej F. W. z terminem płatności na dzień 5 maja 2016r. (faktura k. 34). Złożenie powyższej faktury poprzedzone zostało – tak jak miało to miejsce również w odniesieniu do wcześniej składanych faktur – przedstawieniem pozwanemu zaakceptowanego przez pozwaną sprawozdania z przedsiębranych przez powódkę działań (zeznania świadka J. K. (1) k. 255, 334 - odwrót).

W dniu 26 kwietnia 2016r. pozwana wystosowała do spółki (...) oświadczenie o rozwiązaniu z tą spółką umowy z dnia 13 lutego 2014r. w trybie natychmiastowym. Uzasadniając zajęte przez siebie stanowisko pozwana powołała się na działania i zaniechania spółki (...) mające skutkować utratą zaufania do niej ze strony pozwanej. Jako przykład takich zaniechań po stronie spółki (...) wskazano brak płatności na rzecz jej kontrahentów (oświadczenie k. 36). W pochodzącym również z tej samej daty piśmie pozwana wezwała spółkę (...) do zapłaty kwoty 300 000zł. tytułem odszkodowania za szkodę, jaką pozwana miała ponieść w wyniku podejmowanych w toku XV edycji F. W. działań spółki (...) mających godzić w wizerunek pozwanego (wezwanie k. 188). Wysokość powyższej szkody wyliczona została dla pozwanego przez wynajętą przez niego w tym celu firmę zewnętrzną (zeznania świadka B. W. (1) k. 254). Kolejnym pismem z tej samej daty pozwana wezwała (...) spółki (...) do usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych, które to usunięcie miałoby polegać na publicznym przeproszeniu za wyrażane w udzielanych w okresie od 20 kwietnia 2016r. mediom wywiadach krytyczne opinie na temat przyjętego przez pozwanego systemu finansowania imprezy F. W. (wezwanie k. 190).

W kolejnym skierowanym do spółki (...) piśmie z dnia 4 maja 2016r. pozwana zawarła oświadczenie o dokonaniu potrącenia wierzytelności wzajemnej względem spółki (...) na kwotę 300 000zł. W oświadczeniu powyższym pozwana przyznała jednocześnie, iż po dokonaniu potrącenia wierzytelność spółki (...) wynikająca z faktury z dnia 5 kwietnia 2016r. wyraża się kwotą 188 000zł., jak również zapowiedziała zapłatę powyższej różnicy w wynikającym z faktury terminie zgodnie z dyspozycjami wynikającymi z dokonanych przez spółkę (...) przelewów wierzytelności (oświadczenie k. 37). Tego samego dnia pozwana wystawiła względem spółki (...) notę obciążeniową na kwotę 300 000zł. wskazując jednocześnie w treści powyższej noty, iż wskazana w niej kwota potrącona zostanie z należności służących spółce (...), a wynikających z faktury z dnia 5 kwietnia 2016r. (nota k. 195). Jednocześnie jednak w skierowanym do powódki piśmie z dnia 11 lipca 2016r. pozwana odmówiła zaspokojenia roszczenia powódki, jako przyczynę zaś odmowy wskazała dokonane przez siebie w trybie natychmiastowym rozwiązanie umowy ze spółką (...) (pismo k. 38). Odpowiadając na powyższą korespondencję spółka (...) zakwestionowała zasadność rozwiązania z nią umowy jak i obciążenia ją odszkodowaniem w kwocie 300 000zł., wskazała bowiem, iż w ostatnim okresie wykonywania umowy to ona spotykała się z utrudnieniami ze strony pozwanego, co się tyczy zaś negatywnego odbioru samej imprezy w mediach, to spowodowany został on działaniami samej pozwanej. Prócz tego spółka (...) kategorycznie zaprzeczyła również, aby ze swej strony niewywiązywać miała się z któregokolwiek z nałożonych na nią obowiązków umownych. Co się tyczy zarzutu pozwanej braku płatności przez spółkę (...) na rzecz jej kontrahentów zaangażowanych w organizację imprezy, to przyznała, iż boryka się problemami finansowymi, podniosła jednak, iż ich wystąpienie spowodowane jest zawinionymi działaniami samej pozwanej, wskazała nadto jednocześnie, iż występowanie powyższych problemów w żaden sposób nie zaważyło na przebiegu organizowanej dla pozwanego imprezy (pismo k. 206 – 210).

W trakcie organizowania powyższej imprezy spółka (...) istotnie opóźniała się z płatnościami na rzecz swoich kontrahentów, co spowodowane było utratą jej płynności finansowej. Brak płatności na rzecz podwykonawców spółki (...) skutkował z kolei występowaniem całego szeregu problemów technicznych skutkujących opóźnianiem pokazów mody bądź też niedociągnięciami organizacyjnymi innej natury, co dostrzeżone zostało zarówno przez gości imprezy jak i inne osoby obserwujące jej przebieg. Szczególnie mocno rzucała się w oczy obecność na miejscu imprezy w trakcie jej trwania pracowników kancelarii komorniczej dokonujących czynności egzekucyjnych. Pracownicy ci ostentacyjnie demonstrowali swoją obecność na budzącej największe zainteresowanie części imprezy, jaką stanowiły pokazy mody. Dla spółki (...) działania takie stanowiły szykanę, nie dość bowiem, że dostarczały prowadzonej przez tę spółkę imprezie niechcianego rozgłosu w prasie, to jeszcze wywoływały panikę wśród zatrudnionych przez (...) Forte podwykonawców potęgując w ten sposób ich obawy o wypłatę należnych tym podwykonawcom wynagrodzeń (zeznania świadka J. K. (1) k. 257).

Mimo niezadowolenia z przebiegu współpracy ze spółką (...) jej podwykonawcy czuli się przymuszeni do kontynuowania współpracy z nią, była to bowiem dla nich jedyna szansa uzyskania zapłaty za wcześniej wykonane dla tej spółki usługi. Narastające w toku XIV edycji trudności budziły obawy, czy edycja ta rzeczywiście odbędzie się do samego końca. Obawom tym dał wyraz przedstawiciel pozwanej w jednym ze swoich publicznych wystąpień (zeznania świadków E. B. k. 247 – 248, J. S. (1) k. 248, B. W. (2) k. 248 – 249, B. W. (1) k. 253 – 254, J. K. (1) k. 257). Sprowokowało to (...) spółki (...) do również krytycznych pod adresem pozwanej wypowiedzi zawartych w udzielonym wywiadzie prasowym. W wywiadzie tym J. K. (1) nie krył swojego niezadowolenia ze współpracy z pozwaną, obarczył ją w szczególności odpowiedzialnością za problemy finansowe, w które popadła spółka (...), wskazał bowiem, iż przyczyną powyższych problemów było niezasadne obciążenie spółki (...) karami umownymi za poprzednią edycję F. W. i choć z kar tych pozwana sama miała się ostatecznie wycofać, to jednak decyzja o ich nałożeniu spowodowała utratę części sponsorów przedsięwzięcia, co negatywnie odbiło się na jego stronie finansowej. Na sytuację spółki (...) w ocenie J. K. (1) wpływ miało również odwlekanie w czasie decyzji pozwanej o zaakceptowaniu składanych przez spółkę sprawozdań, w oparciu o które następować miała wypłata poszczególnych transz należnego spółce (...) wynagrodzenia, pozwana bowiem wymagać miała ich ciągłego uzupełnienia o nieistotne informacje, których nie oczekiwała w toku realizacji wcześniejszych edycji imprezy. Na negatywny odbiór składających się na powyższą imprezę wydarzeń wpływ miała także niechętna postawa zaangażowanych w nie miejskich spółek, które mając świadomość trapiących spółkę (...) problemów zaczęły domagać się – w przeciwieństwie do wcześniejszych edycji – zapłaty za świadczone przez siebie usługi z góry (zeznania świadka J. K. (1) k. 256 - 257).

W dniu 7 września 2016r. spółka (...) wystawiła na pozwaną kolejną fakturę tym razem na kwotę 512 000zł. za II etap edycji wiosennej powyższej imprezy (faktura k. 35).

W kolejnym wystosowanym do powódki piśmie z dnia 16 września 2016r. pozwana potwierdziła fakt otrzymania raportu jak i faktury za realizację 2 części działań składających się na edycję wiosenną F. W., zapowiedziała jednak jednocześnie dokonanie potrącenia kar umownych. Prócz tego pozwana wskazała, iż jeszcze przed dniem 23 lutego 2016r. wierzytelności spółki (...) zajęte zostały przez jej wierzycieli, to jest: Naczelnika Urzędu Skarbowego Ł., spółkę (...) oraz K. G. (pismo k. 39).

W skierowanym do spółki (...) piśmie z dnia 5 października 2016r. pozwana zawarła oświadczenie o potrąceniu należnych jej na podstawie umowy z dnia 13 lutego 2014r. kar umownych ze służącej tej spółce należności za II etap XIV edycji imprezy F. W., samą wysokość zaś kary umownej określiła na kwotę 17 500zł. (oświadczenie k. 191). W tej samej dacie pozwana wystawiła również wobec spółki (...) notę obciążeniową opiewającą na kwotę 17 500zł., w której treści oświadczyła, iż wskazana należność zostanie potrącona przy płatności faktury z dnia 7 września 2016r. (nota k. 192).

Na mocy zawartej w dniu 20 października 2014r. umowy spółka (...) zbyła na Agio Wierzytelności (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. wierzytelność wobec pozwanego w kwocie 1 000 000zł. zastrzegając jednocześnie, iż przelana wierzytelność dotyczy części należnego spółce (...) wynagrodzenia należnego od pozwanego za rok 2015 i stanowi 50% każdej z dwóch należnych za ten rok transz (umowa k. 23 – 28).

W dniu 21 października 2014r. spółka (...) zbyła z kolei na rzecz spółki (...) wierzytelność wobec pozwanego w kwocie 1 000 000zł. zastrzegając, iż przelew powyższy dotyczy wynagrodzenia należnego spółce (...) za rok 2016r., przy czym obejmuje on 50% każdej z należnych od pozwanego transz, nie mniej jednak niż 250 000zł. z tytułu każdej z nich (umowa k. 272 - 277)

Na mocy zawartej w dniu 23 lutego 2016r. umowy spółka (...) zbyła na powódkę wierzytelność wobec pozwanego w kwocie 145 000zł. zastrzegając jednocześnie, iż przelana wierzytelność dotyczy części należnego spółce (...) wynagrodzenia należnego od pozwanego za lata 2015 – 2016 i stanowi 50% każdej z dwóch należnych w tym okresie transz (umowa k. 204 - 205).Doręczonym pozwanemu w tym samym dniu pismem powiadomiono go o dokonanym przelewie (zawiadomienie k. 30).

Prócz tego spółka (...) powiadamiała pozwaną pismami z dnia:

1.  8 stycznia 2016r. o dokonaniu w dniu 23 października 2013r. na rzecz spółki (...) cesji wierzytelności w wysokości 250 000zł. w zakresie 2 części płatności za XIV edycję F. W. (zawiadomienie k. 29);

2.  28 lutego 2016r. o dokonaniu w dniu 23 stycznia 2016r. na rzecz M. G. cesji wierzytelności w wysokości 233 500zł. w zakresie 2 części płatności za XIV edycję F. W. (zawiadomienie k. 31);

3.  8 marca 2016r. o dokonaniu w dniu 23 października 2013r. na rzecz powódki cesji wierzytelności w wysokości 250 000zł. w zakresie 1 części płatności za XV edycję F. W. (zawiadomienie k. 32);

4.  24 marca 2016r. o dokonaniu w dniu 23 października 2013r. na rzecz spółki (...) cesji wierzytelności w wysokości 250 000zł. w zakresie 2 części płatności za XV edycję F. W. (zawiadomienie k. 33).

Dokonywane przez spółkę (...) przelewy wierzytelności wobec pozwanej umożliwić miało pozyskanie środków finansowych koniecznych do sfinansowania działań koniecznych do wykonania umowy zanim jeszcze spółka ta uzyska wynagrodzenia od pozwanego (zeznania świadka J. K. (1) k. 334 – odwrót).

Pozwany powiadamiany był o zajęciu wierzytelności służących względem niego spółce (...) pismami z dnia:

1.  9 października 2015r., 9 maja 2016r. oraz 19 października 2016r., którymi dokonano zajęcia wierzytelności Naczelnika Urzędu Skarbowego Ł.. Pismem z dnia 20 października 2016r. dokonane w dniu 9 maja 2016r. zajęcie to uchylono (zawiadomienia k. 152, 172, 181 - 184);

2.  3 grudnia 2015r., którym dokonano zajęcia wierzytelności Ł. S. w sprawie Km (...) Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi J. B. (1) (zajęcie k. 153). Sprawę powyższą przekazano do dalszego prowadzenia Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi A. K. (zawiadomienie k. 154)

3.  21 grudnia 2015r., którym dokonano zajęcia wierzytelności spółki (...) w sprawie Km 684/15 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Skierniewicach P. P. (zajęcie k. 155). W późniejszym okresie czasu ta sama wierzytelność egzekwowana była przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi M. J. w sprawie Km (...) (informacja k. 156);

4.  26 stycznia 2016r., którym dokonano zajęcia wierzytelności spółki (...) w sprawie Km (...) Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Jaworznie K. D. (zajęcie k. 158). W późniejszym okresie czasu ta sama wierzytelność egzekwowana była również przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi A. K. w sprawie AK Km 518/16 (informacja k. 157);

5.  18 lutego 2016r., którym dokonano zajęcia wierzytelności W. S. w sprawie Km(...) Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Szamotułach W. S. (zajęcie k. 161, postanowienie k. 160). W późniejszym okresie czasu ta sama wierzytelność egzekwowana była przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi J. K. (2) (postanowienie k. 159, zawiadomienie k. 162);

6.  17 lutego 2016r., którym dokonano zajęcia wierzytelności spółki (...) 4U w sprawie Km (...) Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi J. B. (1) (zajęcie k. 163). W późniejszym okresie czasu ta sama wierzytelność egzekwowana była przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi A. K. w sprawie AK Km (...) (zajęcie k. 164);

7.  22 marca 2016r., którym dokonano zajęcia wierzytelności spółki (...) w sprawie Km (...) Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Gdańsk - Północ w Gdańsku M. C. (zajęcie k. 165). W późniejszym okresie czasu ta sama wierzytelność egzekwowana była przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi A. K. w sprawie AK Km (...) (zajęcie k. 165);

8.  25 kwietnia 2016r., którym dokonano zajęcia wierzytelności K. O. w sprawie Km (...) Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Zgierzu M. P. (zajęcie k. 169);

9.  27 kwietnia 2016r., którym dokonano zajęcia wierzytelności spółki (...).net w sprawie Km (...) Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi M. D. (zajęcie k. 170);

10.  20 maja 2016r., którym dokonano zajęcia wierzytelności (...) w sprawie BG Km (...) Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Widzewa w Łodzi B. G. (zajęcie k. 173);

11.  14 czerwca 2016r., którym dokonano zajęcia wierzytelności J. S. (2) w sprawie Km(...) Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi J. B. (1) (zajęcie k. 174). Egzekucję tę prowadził później Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi A. K. (zawiadomienie k. 175, informacja k. 176);

12.  30 sierpnia 2016r., którym dokonano zajęcia wierzytelności M. K. w sprawie Km (...) Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi J. B. (1) (zajęcie k. 177). Egzekucję tę prowadził później Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi A. K. (zawiadomienie k. 178);

13.  1 grudnia 2016r., którym dokonano zajęcia wierzytelności P. K. w sprawie Km (...) Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu J. B. (2) (zajęcie k. 187).

Wierzytelności spółki (...) podlegały również zajęciu na rzecz wierzycieli:

1.  Spółki (...) w postępowaniu egzekucyjnym w sprawie Km (...) prowadzonym przez Komornika Sądowego w Z. C. K.. Zajęcie to zostało uchylone w dniu 1 lipca 2016r. (zawiadomienie k. 167);

2.  Spółki (...) w postępowaniu egzekucyjnym w sprawie AK Km (...) prowadzonym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi A. K., która to egzekucja została umorzona w dniu 11 kwietnia 2017r. (zawiadomienie k. 168);

3.  M. Z. w postępowaniu egzekucyjnym w sprawie AK Km (...) prowadzonym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi A. K., która to egzekucja została umorzona w dniu 31 maja 2016r. (zawiadomienie k. 171);

4.  Spółki (...) w postępowaniu egzekucyjnym w sprawie AK Km (...) prowadzonym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi A. K., która to egzekucja została umorzona w dniu 19 maja 2017r. (zawiadomienia k. 179 - 180);

5.  Ł. S. w postępowaniu egzekucyjnym w sprawie AK Km (...) prowadzonym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi A. K. (informacja k. 185).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów jak również przeprowadzonych w sprawie dowodów osobowych. Czyniąc ustalenia konieczne do rozstrzygnięcia o żądaniu pozwu sąd odmówił natomiast wiary zeznaniom świadka strony pozwanej B. W. (1) w części, w jakiej świadek ten utrzymywał, iż pozwana nie otrzymała sprawozdania z podjętych przez spółkę (...) czynności promocyjnych dla pozwanego w ramach XIV edycji F. W. (zeznania świadka B. W. (1) k. 254). Na przeszkodzie uznaniu powyższych zeznań za wiarygodne stały nie tylko sprzeczne z nimi zeznania (...) spółki (...), ale też fakt, iż w wychodzącej od strony pozwanej korespondencji pozwana nie kwestionowała nigdy zasadności wystawienia obu dotyczących XIV edycji faktur, warunkiem wystawienia których – jak wynika z treści umowy z dnia 13 lutego 2014r. – było wcześniejsze zaakceptowanie przez pozwanego sprawozdań spółki (...) z poszczególnych etapów imprezy F. W. (zeznania świadka J. K. (1) k. 255). Jak zatem wynika z powyższego, gdyby sprawozdania takie w odniesieniu do XIV edycji do pozwanej nie trafiły i nie zostały przez nią zaakceptowane, to za bezprzedmiotowe uznać należałoby kierowane później przez nią oświadczenia o potrąceniu wynikających z wystawionych przez powódkę za XIV edycję faktur z wzajemnymi wierzytelnościami pozwanej. Dokonując oceny wiarygodności zeznań świadka W. trudno nie dostrzec wewnętrznej sprzeczności, jakimi zeznania powyższe były dotknięte, z jednej bowiem strony świadek ten kategorycznie wykluczył, aby pozwana otrzymać miała sprawozdanie z czynności podjętych przez spółkę (...) w toku XIV edycji F. W., z drugiej zaś strony nie był w stanie wykluczyć takiej oto możliwości, iż wynagrodzenie z faktury z dnia 5 kwietnia 2016r., tej samej zatem, której wystawienie z racji braku sprawozdania miało być bezprawne, wypłacone zostało jednak przez pozwanego wierzycielom spółki (...) (zeznania świadka B. W. (1) k. 255). Co więcej skoro sama pozwana w wystosowanym do powódki piśmie z dnia 16 września 2016r. wprost potwierdziła fakt otrzymania raportu za realizację 2 części działań składających się na XIV edycję F. W., to trudno tym bardziej przyjąć, aby otrzymanie takiego raportu miało nastąpić bez uprzedniego otrzymania raportu odnoszącego się do chronologicznie wcześniejszej pierwszej fazy powyższej edycji, nielogicznym byłoby bowiem, aby spółka (...) podjęła działania konieczne do uzyskania drugiej części należnego jej za tę edycję wynagrodzenia z jednoczesnym pominięciem jego pierwszej części.

W oczywisty sposób nasuwać musi to wątpliwość co do dopuszczalności dokonania takiej wypłaty. Zdaniem sądu niekonsekwencje powyższych zeznań czynią powyższy dowód nieprzydatnym w niniejszej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle poczynionych wyżej ustaleń, jako chybiony ocenić należało zarzut pozwanej, iż nabyte przez powódkę roszczenie nie powstało. Co się tyczy zarzutu wadliwości samego przelewu, to jak wynika z załączonej przez powódkę umowy, w imieniu powódki umowa powyższa zawarta została przez komplementariusza powódki - (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w I. reprezentowaną przez jej prezesa w osobie D. G.. Wedle jednocześnie odpisu krs powódki, wskazana wyżej spółka jest istotnie jej komplementariuszem, osobą zaś uprawnioną do jej jednoosobowej reprezentacji jest właśnie wskazana wyżej osoba (krs k. 9). W imieniu zbywcy wierzytelności umowę powyższą podpisał z kolei (...) spółki (...) również uprawniony do jednoosobowej reprezentacji cedenta. Z uwagi na powyższe nie sposób żywić jakichkolwiek wątpliwości co do ważności powyższej umowy, podpisy pod nią złożyły bowiem osoby uprawnione do reprezentowania każdej z jej stron.

Nie budzi również wątpliwości motyw, którym kierowała się spółka (...) dokonując przelewu wierzytelności na powódkę, tak jak bowiem miało to miejsce w odniesieniu do wszystkich pozostałych przelewów, przyczyną, dla której zbyto sporną wierzytelność, była chęć uzyskania przez spółkę (...) środków koniecznych do sfinansowania działań, do których podjęcia zobowiązana była w oparciu o umowę wiążącą ją z pozwaną.

Jako chybiony ocenić należało wreszcie kolejny zarzut pozwanej, jakoby sporna wierzytelność w dacie przelewu miała nie przysługiwać już spółce (...) z uwagi na wcześniej dokonane przez nią przelewy na rzecz innych podmiotów. Zarzut powyższy nie znajduje oparcia w żadnym z przedstawionych dokumentów, choć bowiem z ich treści wynika, iż cesje, których przedmiotem było wynagrodzenie za XIV edycję F. W., dokonane zostały również na rzecz innych podmiotów, to jest na rzecz spółki (...) w dniu 21 października 2014r. oraz na rzecz M. G. w dniu 28 lutego 2016r., to jednak w obu przypadkach dotyczyły one płatności za drugi etap XIV edycji, w niniejszej natomiast sprawie dochodzona jest część jedynie wynagrodzenia należnego za pierwszy etap wskazanej wyżej edycji. Co się z kolei tyczy przelewu na rzecz pierwszego ze wskazanych cesjonariuszy, to jego przedmiotem było wprawdzie również wynagrodzenie za pierwszy etap XIV edycji, niemniej jednak w treści umowy cesję tę ograniczono wyraźnie do 50% należnego z tego tytułu wynagrodzenia z tym jedynie zastrzeżeniem, iż nie może ono stanowić kwoty mniejszej niż 250 000zł. Skoro zaś za I etap działań promocyjnych w ramach każdej edycji spółka (...) dostawać miała 48,8% wynagrodzenia przewidzianego na całą edycję, co odpowiadało kwocie 488 000zł., z czego na spółkę (...) przelano roszczenie o zapłatę połowy powyższej należności, nie mniej jednak niż 250 000zł., to nie sposób powódce z racji dokonanego również na jej rzecz przelewu odmówić prawa dochodzenia roszczenia o zapłatę kwoty 140 000zł. stanowiącej i tak część jedynie nieobjętego żadnym innym przelewem wynagrodzenia należnego spółce (...).

Jako pozbawione znaczenia ocenić należało oświadczenie pozwanej o rozwiązaniu wiążącej ją ze spółką (...) umowy, a to z tego względu, iż oświadczenie to złożone zostało już po tym kiedy spółka ta wykonała przewidziane tą umową czynności, za które należało się jej wynagrodzenie jak również po powstaniu wierzytelności o zapłatę powyższego wynagrodzenia. W świetle art. 746 kc. nie może budzić wątpliwości, iż oświadczenie powyższe wywrzeć mogło skutek jedynie na przyszłość nie pozbawiając jednocześnie spółki (...) wynagrodzenia za podjęte przez nią w przeszłości działania, do którego prawo zdążyła nabyć jeszcze przed rozwiązaniem z nią umowy. Co więcej, również sama pozwana w wychodzącej od niej korespondencji pomimo złożonego wcześniej oświadczenia o rozwiązaniu umowy również nie kwestionowała powstania nie tylko tej wierzytelności, ale nawet wierzytelności wynikającej z późniejszej faktury z dnia 7 września 2016r., wystawionej zatem dużo później po oświadczeniu z dnia 26 kwietnia 2016r., za każdym bowiem razem wynikające z powyższych faktur wierzytelności pomniejszała w drodze potrącenia wierzytelności wzajemnych.

W świetle zajętego przez pełnomocnika powódki stanowiska nie mógł się wreszcie ostać kolejny zarzut pozwanej, iż dochodzona przez powódkę wierzytelność podlegała umorzeniu wskutek dokonanego przez pozwaną potrącenia roszczenia odszkodowawczego. Otóż, jak wynika z daty, od której strona powodowa domaga się zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie, dochodzona przez nią należność wynika z faktury wystawionej przez spółkę (...) w dniu 5 kwietnia 2016r., co się zaś tyczy należności z powyższej faktury, to do potrącenia z nią pozwana zgłosiła w dniu 4 maja 2016r. kwotę 300 000zł., która to kwota odpowiadać ma wysokości tak zwanego negatywnego ekwiwalentu reklamowego powstałego w wyniku nieprawidłowego wykonywania umowy przez spółkę (...). Jak stanowi zaś powołany na odparcie powyższego zarzutu przepis art. 512 kc., dopóki zbywca nie zawiadomił dłużnika o przelewie, spełnienie świadczenia do rąk poprzedniego wierzyciela ma skutek względem nabywcy, chyba że w chwili spełnienia świadczenia dłużnik wiedział o przelewie. Przepis ten stosuje się odpowiednio do innych czynności prawnych dokonanych między dłużnikiem a poprzednim wierzycielem, to zaś oznacza, iż znajduje on zastosowanie również do dokonanego w warunkach powyższego przepisu potrącenia. Stanowisko powyższe zyskało aprobatę Sądu Najwyższego wyrażoną w wyroku z dnia 29 listopada 2001r. w sprawie V CKN 1537/00 (OSNC 2002, Nr 9, poz. 113).

Dokonując oceny wystąpienia przesłanek powołanej wyżej regulacji stwierdzić należy, iż także w niniejszej sprawie pozwana powiadomiona została przez spółkę (...) o dokonaniu przelewu na powódkę w dniu 23 lutego 2016r., oświadczenie zaś o potrąceniu pozwana zdecydowała się złożyć na dzień przed nastaniem wymagalności faktury z dnia 5 kwietnia 2016r., przy czym skierowała je do zbywcy wierzytelności – spółki (...). W świetle powołanej wyżej regulacji, oświadczenia powyższego nie sposób ocenić jako skutecznego. Dokonanej wyżej oceny nie zmienia fakt, iż w dacie dokonania przelewu na powódkę, objęta nim wierzytelność miała charakter wierzytelności przyszłej. Wprawdzie zgodnie wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2003 r. (V CKN 345/01, OSNC 2004, Nr 4, poz. 65) art. 512 zd. 2 nie dotyczy wierzytelności przyszłej (tak też później wyr. SN z 26.10.2005 r., V CK 211/05, Legalis niemniej jednak w późniejszym wyroku z 21 września 2007 r.,V CSK 144/07, Legalis; jak również w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2008 r., V CSK 191/08 zajęto stanowisko odmienne, które spotkalo się z aprobatą J. Mojaka, w: Pietrzykowski, Komentarz KC, t. II, 2015, s. 175; K. Zawada, w: System PrPryw, t. 6, 2014, s. 1372 i n.).

Podstawowym argumentem na rzecz słuszności poglądu o dopuszczalności stosowania art. 512 zd. 2 KC do wierzytelności przyszłych jest to, że lege non distinguente ochrona dłużnika (a w konsekwencji również ochrona cesjonariusza przed czynnościami zdziałanymi przez cedenta i pozostającego w złej wierze dłużnika) nie powinna podlegać zróżnicowaniu w zależności od charakteru cedowanej wierzytelności. Przelew wierzytelności przyszłej poddany został takiemu samemu reżimowi jak przelew wierzytelności ostatecznej, chyba że konkretny przepis nie może znaleźć zastosowania z uwagi na istotę (naturę prawną) ekspektatywy. Przepis art. 512 KC jest przejawem ochrony dłużnika, który nie wiedział o przelewie i przeciwdziałać ma m.in. dokonywaniu czynności prawnych uszczuplających prawa cesjonariusza przez podmioty świadome dokonania cesji. Nie jest dlatego uzasadnionym zezwolenie na świadome naruszanie praw cesjonariusza wierzytelności przyszłej. Z powyższych względów oświadczenie dłużnika o potrąceniu przelanej wierzytelności z wierzytelnością dłużnika wobec cedenta powinno być złożone cesjonariuszowi, a nie cedentowi (tak trafnie SN w uchw. z 13.10.2005 r., III CZP 56/05, OSNC 2006, Nr 7–8, poz. 119). W przywołanej uchwale SN stwierdził, że zgodnie z dyspozycją art. 499 KC, potrącenie dokonywane jest przez oświadczenie składane drugiej stronie stosunku prawnego, natomiast art. 513 § 2 KC pozwala na przełamanie wynikającej z art. 498 KC zasady, iż dwie osoby muszą być wobec siebie równocześnie dłużnikami i wierzycielami, ale nie zmienia zasady wyrażonej w art. 499 KC, wobec czego oświadczenie o potrąceniu powinno być złożone cesjonariuszowi (stanowisko to akceptują K. Zagrobelny, w: Gniewek, Machnikowski, Komentarz, 2016, art. 513, s. 1052, Nb 11).

Odnosząc się do zarzutu strony powodowej nieskuteczności skierowanego do cedenta oświadczenia o potrąceniu strona pozwana powołała się na możliwość złożenia oświadczenia o potrąceniu także w toku prowadzonego obecnie postępowania sądowego (sprzeciw k. 57). Poza jednak samym tylko powołaniem się na istnienie takiej możliwości strona pozwana faktycznie jednak oświadczenia takiego w toku sporu nie wyartykułowała. Zdaniem sądu oddzielić należy bowiem kategorycznie samo złożenie oświadczenia o potrąceniu jako czynność materialno prawną od czynności procesowej zgłoszenia zarzutu potrącenia, do zgłoszenia którego tak naprawdę ograniczyły się podejmowane w niniejszej sprawie działania pozwanej. Ponieważ zaś potrącenie jest w pierwszej kolejności czynnością materialnoprawną, powstaje wątpliwość co do tego, czy pełnomocnik procesowy – zarówno po stronie pozwanego (potrącającego), jak i powoda – jest uprawniony do złożenia i odebrania oświadczenia o potrąceniu. Na oba te pytania w literaturze prawniczej udziela się odpowiedzi negatywnej, co wynika stąd, że. Pełnomocnictwo procesowe nie obejmuje upoważnienia ani do składania, ani do odbierania oświadczeń materialnoprawnych, a jedynie daje uprawnienia procesowe określone w art. 91 KPC. Przewidziany powołanym przepisem zakres umocowania nie uprawnia pełnomocnika procesowego do złożenia materialnoprawnego oświadczenia o potrąceniu. Prezentowane wyżej stanowisko uznać należy za utrwalone w orzecznictwie Sądu Najwyższego, czego przykładem jest wyrok tego Sądu z dnia 10 sierpnia 2010r. w sprawie I PK 56/10 (OSNAPiUS 2011, Nr 23–24, poz. 295). Stanowisko powyższe podtrzymane zostało w również w późniejszym wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2013r. w sprawie II CSK 476/12, w uzasadnieniu którego wskazano, iż przy przyjmowaniu przez pełnomocnika procesowego strony w imieniu mocodawcy oświadczeń kształtujących jego sytuację materialnoprawną nie można rozszerzać zakresu pełnomocnictwa przez wykładnię celowościową, z procesowego bowiem punktu widzenia rozszerzenie zakresu umocowania wywołujące skutek w postaci dojścia do adresata materialnoprawnego oświadczenia o potrąceniu byłoby niekorzystne dla strony. Nie można zatem aprobować tezy, jakoby taki zakres pełnomocnictwa był efektem celowego działania mocodawcy nakierowanego na wygranie procesu (por. wyr. SN z 12.10.2007 r., V CSK 171/07, L.; wyr. SN z 10.8.2010 r., I PK 56/10, OSNAPiUS 2011, Nr 23–24, poz. 295; wyr. SA w Warszawie z 11.12.2014 r., VI ACa (...) , L.; wyr. SA w Gdańsku z 13.11.2015 r., I ACa 534/15, L.; odmiennie – nietrafnie – wyr. SA w Łodzi z 1.10.2015 r., I ACa (...) , L.). Z tych samych również względów doręczenie pisma procesowego zawierającego oświadczenie o potrąceniu pełnomocnikowi procesowemu dłużnika wzajemnego nie wywiera skutków przewidzianych w art. 61 § 1 zd. 1 KC. Oświadczenie o potrąceniu wierzytelności powinno być złożone dłużnikowi wzajemnemu osobiście (wyr. SN z 13.1.2016 r., II CSK (...) , Biul. SN 2016, Nr 3).

Nawet jednak odrzucając w całości prezentowana wyżej poglądy co do wymagań, jakim odpowiadać winno oświadczenie o potrąceniu oświadczenie powyższe ocenić należałoby jako nieskuteczne z braku istnienia przedstawionej do potrącenia wierzytelności wzajemnej. Jak wynika bowiem z wymiany pism mającej miejsce w związku ze złożeniem przez spółkę (...) faktury z dnia 5 kwietnia 2016r., przyczyn powstania ujemnego ekwiwalentu reklamowego dla Miasta Ł. pozwana upatrywała w fakcie, iż jeden ze (...) spółki (...) w publicznych wypowiedziach poddawał krytycznej ocenie poczynania władz pozwanej odnośnie obranego przez te władze sposobu finansowania realizowanego przez spółkę przedsięwzięcia. Zdaniem sądu działania powyższe pozostawały poza zakresem przyjętych przez spółkę (...) obowiązków umownych, katalog których niezwykle szczegółowo określony został w załączniku nr 1 do umowy i z których to obowiązków, co poddane zostało niezwykle skrupulatnej kontroli ze strony pozwanej, spółka (...) się wywiązała. Potwierdzeniem tego jest fakt, iż pozwana w przeciwieństwie do drugiego etapu XIV edycji F. W. nie znalazła podstaw do obciążenia spółki karami umownymi za uchybienie jakimkolwiek obowiązkom umownym w ramach etapie pierwszego. Umowa powyższa poza podjęciem przez spółkę (...) całego szeregu opisanych w załączniku działań nie przewidywała jednak jednocześnie jako zamierzonego rezultatu tychże działań wypracowania przez spółkę czegoś, co dałoby się określić dodatnim ekwiwalentem reklamowym, nie przewidziała w związku z powyższym również jakichkolwiek mechanizmów czy też kryteriów pozwalających na wyliczenie wysokości takiego ekwiwalentu. Skoro zatem nie taki był cel przedmiotowej umowy, to tym samym jako prowadzący jedynie do przedłużenia postępowania oddaleniu podlegał wniosek pełnomocnika pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wartości ekwiwalentu, jaki finalnie powstać miał dla Miasta Ł. w związku z działaniami przedsiębranymi w toku trwania umowy ze spółką (...) (odpowiedź na pozew k. 51, postanowienie k. 335). Fakt z kolei, iż ekwiwalent taki miał zostać policzony dla potrzeb wewnętrznych potrzeb pozwanego przez zatrudnioną przez niego specjalnie w tym celu firmę zewnętrzną, w sytuacji, w której pozwana – powołując się w toku postępowania na wyniki rzeczonej ekspertyzy – nie zdecydowała się jej jednak złożyć do akt, traktowany musi być jako dodatkowa okoliczność sprzeciwiająca się uwzględnieniu powyższego wniosku dowodowego z tej chociażby przyczyny, iż dopuszczając i przeprowadzając powyższy wniosek dowodowy sąd ani też strona powodowa – uwagi chociażby na rzadką specjalność, w ramach której opinia taka miałaby powstać - nie mieliby pewności, iż dla potrzeb wydawania opinii nie zaangażowano osób powiązanych z podmiotem, który wcześniej już w zamian za wynagrodzenia pozwanej podjął się opracowania dla niej takiej samej ekspertyzy. W oczywisty sposób poddać musiałoby to w wątpliwość bezstronność takiego biegłego, a tym samym również przydatność powyższej ekspertyzy. Jak zatem wynika z powyższego, powstania ewentualnej poniesionej w związku z powyższymi wypowiedziami szkody po stronie pozwanej nie sposób wiązać z niewykonaniem bądź też nienależytym wykonaniem umowy z dnia 13 lutego 2014r., gdyby bowiem tak miało być, to środkiem jej naprawienia byłyby przewidziane tą umową kary umowne, na nałożenie których sama pozwana się jednak nie zdecydowała. Co więcej, jak wskazuje na to treść pochodzącego od pozwanej, a skierowanego do J. K. (1) wezwania do usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych, sama pozwana postrzegała przedsiębrane przez niego w mediach działania w kategoriach popełnionego przez tę osobę deliktu, co z kolei w świetle regulacji zawartej w przepisie art. 505 pkt 4 kc. wyklucza możliwość przedstawienia do potrącenia powstałej z tego tytułu wierzytelności do jakiegokolwiek potrącenia. Przeszkodą do dokonania potrącenia jest również w takim przypadku niespełnienie wynikającego z art. 498 par. 1 kc. wymogu wzajemności obu przedstawionych do potrącenia wierzytelności z uwagi na brak tożsamości stron. W analizowanym przypadku możliwość taką wprost wyklucza przepis art. 36 ksh stanowiący, iż wierzyciel wspólnika nie może potrącić swej wierzytelności z wierzytelnością spółki. W świetle powyższego zatem o ile udzielone na forum publicznym wypowiedzi kierującego działaniami spółki (...) jej wspólnika same w sobie stanowić mogły uzasadnioną przyczynę do tego, by z uwagi na utratę zaufania do spółki (...) rozwiązać z nią umowę ze skutkiem na przyszłość, to jednak nie były one podstawą do tego, aby spółce tej odmówić prawa do wynagrodzenia za działania wykonane już w przeszłości dla pozwanej z powołaniem się na potrącenie wierzytelności, która – o ile powstała – nie miała związku z wykonywaniem umowy z dnia 13 lutego 2014r., jej adresatem zaś był osobny względem tej spółki podmiot praw i obowiązków. Za okoliczność mogącą uzasadnić przedstawienie spółce (...) do potrącenia powyższej wierzytelności, nie mógł uznany zostać wreszcie powołany w piśmie pozwanej fakt zalegania z płatnościami względem kontrahentów tejże spółki, w ocenie sądu bowiem skutki prawne z niewywiązywania się przez spółkę (...) z płatności wynikających z zawartych z tymi podmiotami umów, wywodzić mogłyby co najwyżej strony tych umów, nie zaś będąca w tej relacji osobą trzecią pozwana.

Jako pozbawiony w tym przypadku znaczenia ocenić należało ewentualny uszczerbek wizerunkowy Miasta Ł. wywołany mającymi miejsce na pokazach mody incydentami z udziałem prowadzących egzekucję komorników, uszczerbek ten spowodowany został bowiem w ocenie sądu nie tyle nienależytym wykonywaniem umowy między pozwaną a spółką (...), a niezależnymi w istocie od tej spółki działaniami osób trzecich, które postrzegane mogą być jako pozostające w sprzeczności z wyrażającym zasadę nienękania dłużnika przepisem art. 799 kpc. Zgodnie z powołanym przepisem egzekucja powinna być możliwie najmniej uciążliwa dla dłużnika. Na gruncie powołanego wyżej przepisu Sąd Najwyższy wyraził w wyroku z dnia 10 maja 1966r. w sprawie II CR 97/66, zasługujące na całkowitą aprobatę przekonanie, iż organy egzekucyjne mają prawo i obowiązek stosować względem dłużnika przewidziane w obowiązujących przepisach środki, chociażby były one dla niego uciążliwe, jednakże powinny to czynić tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla osiągnięcia celu egzekucji i nie sprzeciwia się zasadom współżycia społecznego. Podniósł to w literaturze także E. W. (Postępowanie zabezpieczające i egzekucyjne. Komentarz, s. 180). Uzasadnieniem dla powyższego stanowiska – niezależnie od mających również swoją wagę względów czysto etycznych - jest również to, że nadmierna uciążliwość jest zbędna, a często nawet niekorzystna dla samego wierzyciela, ponieważ może pogarszać sytuację (np. wypłacalność) dłużnika.

Osobnej oceny wymagał zarzut strony pozwanej, iż jej dług względem spółki (...) spłacony został częściowo przynajmniej w drodze zaspokojenia wierzycieli tejże spółki, jak przyjmuje się bowiem w literaturze prawniczej, wierzyciel egzekwujący z mocy zajęcia uzyskuje materialnoprawne upoważnienie do odbioru świadczenia ze skutkiem zwolnienia poddłużnika ze zobowiązania ( a contrario art. 452 KC). Ponadto, stosownie do przepisu art. 887 § 1 KPC, z mocy samego zajęcia wierzyciel egzekwujący może wykonywać wszelkie prawa i roszczenia przysługujące dłużnikowi, uprawniony jest także do wytoczenia powództwa. W literaturze ( Z. Merchel, [w:] Z. Szczurek (red.), Egzekucja sądowa w sprawach cywilnych, Sopot 1995, s. 373) stwierdza się, że z chwilą zajęcia wierzytelności wierzyciel nie tylko wstępuje w prawa dłużnika, lecz także ogranicza prawa dłużnika do dysponowania zajętą wierzytelnością, uznając za nieważne w stosunku do wierzyciela egzekwującego te czynności dłużnika, które niweczą możliwość zaspokojenia się z zajętej wierzytelności (art. 885 KPC).

W toku sporu pozwana powołała się na umorzenie wierzytelności powoda o zapłatę płatnościami, jakich dokonać miała na rzecz komorników prowadzących egzekucję przeciwko spółce (...). Tak jak jednak miało to miejsce poprzednio, skuteczność zwolnienia się pozwanej z zobowiązania względem spółki (...) poddana musi zostać ocenie przez pryzmat przepisu art. 512 kc. Jak wynika z kolei z poczynionych w sprawie ustaleń, zajęcia wierzytelności spółki (...) wskazane w pkt 7 – 13 uzasadnienia pochodzą z dat późniejszych, aniżeli data dowiedzenia się przez pozwaną o przelewie wierzytelności, to zaś oznacza, iż pozwana nie mogła się zwolnić z obowiązku zapłaty powyższej wierzytelności spełniając świadczenia na rzecz któregokolwiek z wierzycieli, na rzecz których zajęto wierzytelność spółki (...).

Co się z kolei tyczy zajęć dokonanych w pkt 2 – 6 uzasadnienia, to każde z nich pochodzi sprzed dnia wystawienia przez spółkę (...) faktury z dnia 5 kwietnia 2016r., a zatem pochodzą one z okresu poprzedzającego powstanie nabytej następnie przez powódkę wierzytelności. Zakładając zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego, iż faktura powyższa wystawiona została przez trapioną problemami (...) spółkę (...) niezwłocznie po zaakceptowaniu przez pozwaną sprawozdania z realizacji zadań spółki w ramach pierwszego etapu XIV edycji F. W. stwierdzić należy, iż w okresie dokonywania powyższych zajęć wierzytelność (...) Forte jeszcze nie istniała. Okoliczność powyższa ma istotne znaczenie w niniejszej sprawie, jak wskazano bowiem w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 sierpnia 1971r. Sądu Najwyższego w sprawie I CR 308/71, (OSNC 1972, Nr 5, poz. 85) "Przy egzekucji z wierzytelności uregulowanej w przepisach art. 895–912 KPC zajęcie wierzytelności obejmuje tylko wierzytelność istniejącą i przysługującą dłużnikowi na podstawie określonego stosunku prawnego. Wynika to jednak stąd, iż egzekucję z wierzytelności powstałych później, na podstawie innego stosunku prawnego – chociażby pomiędzy tymi samymi stronami – można prowadzić tylko na podstawie nowego zajęcia". W uzasadnieniu Sąd Najwyższy wskazał, że reguła wskazująca dopuszczalność zajęcia wyłącznie wierzytelności istniejącej wynika z art. 895 i n., co jest widoczne zwłaszcza przez porównanie innych przepisów, bowiem inna sytuacja zachodzi jedynie przy egzekucji z należności za pracę (art. 880–888) oraz przy egzekucji z wierzytelności z rachunku bankowego (art. 890) i przy egzekucji sum płatnych periodycznie (art. 900 § 2 KPC). Tym samym też wywodząc korzystne dla siebie skutki prawne z faktu spełnienia świadczeń na rzecz wierzycieli spółki (...), na rzecz których dokonano zajęcia wierzytelności spółki (...) w okresie pomiędzy październikiem 2015r. a dniem 17 lutego 2016r., to pozwana winna udowodnić, iż ta konkretna wierzytelność spółki (...) za pierwszy etap XIV edycji już istniała. Reprezentowana jednak przez zawodowego pełnomocnika strona pozwana nie podjęła się jednak dowodzenia powyższej okoliczności. Z braku zatem jakichkolwiek dowodów na powyższą okoliczność przyjąć należało, iż sporna wierzytelność, jako dotycząca edycji wiosennej F. W., powstać musiała w okresie bezpośrednio poprzedzającym wystawienie faktury z dnia 5 kwietnia 2016r. Skoro bowiem podejmowane w ramach tej edycji działania spółki (...) były już definitywne zaakceptowane przez pozwaną, to tym samym wtedy też mówić można o uzyskaniu przez tę spółkę niewymagalnej wtedy jeszcze wierzytelności względem pozwanej.

Z powyższych względów żądaniu pozwu udzielić należało ochrony w całości zarówno co do należności głównej jak i dochodzonych na podstawie art. 481 par. 1 kc. odsetek ustawowych za opóźnienie. Powyższe stosownie do wyrażonej przepisem art. 98 par. 1 kpc. zasady odpowiedzialności za wynik postępowania implikowało także konieczność obciążenia pozwanego całością kosztów postępowania należnych stronie powodowej.

Z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego