Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 14 maja 2013 roku powódka M. K. (1) prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) Polska M. K. (1) wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Spółka jawna z siedzibą w A. na rzecz powódki kwoty 120.000,- złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 13 lipca 2011 roku do dnia zapłaty. Nadto, powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że prowadzi działalność pod nazwą (...) Polska M. K. (1), w zakresie której pozostaje produkcja i sprzedaż wyrobów pończoszniczych. Wskazała, iż pozwana również prowadzi działalność gospodarczą w sferze produkcji i sprzedaży wyrobów pończoszniczych.

Powódka podała, że na podstawie wniosku z dnia 29 października 1997 roku uzyskała w Urzędzie Patentowym Rzeczpospolitej Polskiej świadectwo ochronne na znak towarowy (...) nr (...) dla klasy towarowej - „rajstopy na żylaki, pończochy, rajstopy dla celów medycznych, rajstopy, skarpety, getry, napiętki, podkolanówki”. Natomiast pozwana w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej używała od co najmniej 2009 roku do 2011 roku dla oznaczenia identycznych wyrobów, tj. podkolanówek, bez zgody czy też licencji powódki zarejestrowanego przez nią znaku towarowego (...), czym naruszyła przysługujące powódce prawo ochronne na przedmiotowy znak towarowy, a także uzyskiwała kosztem powódki korzyści wynikające z bezprawnego wykorzystywania przy oznakowaniu i sprzedaży swoich produktów (podkolanówek) znaku towarowego zarejestrowanego przez powódkę bez jej zgody. Powódka wskazała, że korzyść majątkowa pozwanej uzyskana bezpodstawnie jej kosztem równa się zyskom (marży) pozwanej uzyskanym ze sprzedaży podkolanówek oznakowanych znakiem towarowym (...) w latach 2009-2011 (z wyłączeniem kosztów produkcji wyrobów). Następnie powódka sprecyzowała, iż żądanie pozwu dotyczy zwrotu części korzyści uzyskanych przez pozwaną z tytułu bezprawnego wykorzystania w prowadzonej działalności gospodarczej zastrzeżonego znaku towarowego (...) dla produktu podkolanówek. Nadto strona powodowa wskazała, iż pozwana pismem z dnia 13 lipca 2011 roku przyznała fakt naruszenia prawa ochronnego na znak towarowy (...), bowiem w piśmie podano, że pozwana zaniechała używania tego oznaczenia oraz usunęła zdjęcia produktów opatrzonych niniejszym znakiem ze strony internetowej.

(pozew k. 2-11)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany podniósł, że kwestionuję powództwo w całości, zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Pozwana zaprzeczyła również wszystkim twierdzeniom powódki z wyjątkiem tych, które zostały przez nią wyraźnie przyznane. W odpowiedzi na pozew zaprzeczono okoliczności, iż naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy zostało przyznane przez stronę pozwaną. Pozwana zaprzeczyła również jakoby doszło do naruszenia polegającego na używaniu przez nią identycznego znaku towarowego dla identycznych produktów oraz aby czerpała korzyści z użycia cudzego znaku towarowego. Strona pozwana zakwestionowała również wysokość uzyskanych korzyści (zysków), jakie miała według oceny powódki uzyskać strona pozwana.

(odpowiedź na pozew k. 42-48)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka M. K. (1) prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) Polska M. K. (1) w obecnej formie prawnej została wpisana do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 4 października 1997 roku. Przedmiotem jej działalności jest produkcja wyrobów pończoszniczych. Pozwana (...) Spółka jawna prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów pończoszniczych, sprzedaży hurtowej wyrobów włókienniczych, sprzedaży detalicznej wyrobów włókienniczych, sprzedaży hurtowej maszyn dla przemysłu włókienniczego oraz maszyn do szycia i maszyn dziewiarskich.

(odpis z (...) powódki k. 15, odpis z KRS pozwanej k. 16-18,)

Strona powodowa uzyskała świadectwo ochronne na znak towarowy (...), zarejestrowany w Urzędzie Patentowym Rzeczpospolitej Polskiej pod nr (...). Prawo z rejestracji znaku trwa od 29 października 1997 roku. Urząd Patentowy przedłużył prawo ochronne na znak towarowy do dnia 29 października 2017 roku. Znak towarowy (...) o następującym wyglądzie:

został zarejestrowany na M. S.-M. (...) z oznaczeniem rodzaju i zakresu działania przedsiębiorstwa na wytwarzanie i sprzedaż wyrobów – rajstop na żylaki, pończoch, rajstop dla celów medycznych, rajstop, skarpet, getrów, napiętek, podkolanówek (klasa towarowa: 10, 25). Decyzją z dnia 11 października 2011 roku dokonano zmiany w rejestrze znaków towarowych pod numerem R- (...) w rubryce A poprzez wykreślenie wpisu M. S.-M. (...) i dokonanie wpisu (...) M. K. (2).

( świadectwo ochronne nr (...) k. 19-21, pismo Urzędu Patentowego Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 19 marca 2008 roku k. 22, decyzja Urzędu Patentowego Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 11 października 2011 roku k. 23)

Powódka M. K. (1) prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) Polska M. K. (1) współpracowała z pozwaną (...) Spółka jawna. Strona powodowa dokonała zakupu wyprodukowanych przez pozwaną podkolanówek w stanie surowym. W ramach tej współpracy powódka ustaliła, że pozwana spółka używała na produkcie podkolanówek oznaczenia (...). Oznaczenie to przybierało następującą formę:

Powódka zażądała wycofania produktów podkolanówek oznaczonych sformułowaniem (...).

( zeznanie świadka J. K., e-protokół rozprawy z dnia 9 grudnia 2013 roku k. 114-116, zeznania świadka M. S., e-protokół rozprawy z dnia 9 grudnia 2013 roku k. 114-116, fotokopia opakowania podkolanówek k. 14-15, wydruk strony internetowej k. 16-18)

Powódka skierowała do pozwanej pismem z dnia 28 czerwca 2011 roku wezwanie przedsądowe do zaniechania naruszeń prawa ochronnego na znak towarowy i wydania uzyskanych korzyści w kwocie 600.000,- złotych. Strona pozwana reprezentowana przez rzecznika patentowego W. N. oraz radcę prawnego E. K. wystosowała w odpowiedzi pismo z dnia 13 lipca 2011 roku, w którym oświadczono, iż (...) Spółka jawna zaprzestała używania tego oznaczenia na produkowanych podkolanówkach, a także z dniem 4 lipca 2011 roku usunęła ze strony internetowej www.ladykama.com.pl kwestionowane słowo. Pozwana dokonała zniszczenia opakowań na podkolanówki(...)szt. (...). Powódka skierowała wniosek o zawezwanie do próby ugodowej pismem z dnia 7 września 2011 roku, które to pismo wpłynęło do Sadu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w dniu 12 września 2011 roku. W ramach postępowania nie została zawarta ugoda między stronami. Następnie strona powodowa pismem z dnia 28 lutego 2012 roku skierowała do pozwanej wezwanie przedsądowe do zapłaty kwoty 120.000,- złotych.

(przedsądowe wezwanie z z dnia 28 czerwca 2011 roku wraz z potwierdzeniem nadania k. 29-31, pismo z dnia 13 lipca 2011 roku k. 32-33, zeznania świadka W. N., e-protokół rozprawy z dnia 23 kwietnia 2014 roku k. 176-178, pełnomocnictwo z dnia 13 lipca dla rzecznika patentowego W. N. do reprezentowania pozwanej k. 183, pełnomocnictwo z dnia 13 lipca dla radcy prawnego E. K. do reprezentowania pozwanej k. 184, oświadczenie z dnia 4 lipca 2011 roku o usunięcie ze strony www.ladykama.com.pl wszelkich znaków (...) z wizerunku opakowania oraz z nazw artykułu k. 185, zeznania świadka E. K., e-protokół rozprawy z dnia 24 listopada 2014 roku k. 221-222, protokół zniszczenia z dnia 15 lipca 2011 roku k. 50, wniosek o zawezwanie do próby ugodowej z dnia 9 września 2011 roku k. 34-35, wezwanie przedsądowe z dnia 28 lutego 2012 roku wraz z potwierdzeniem nadania k. 36-37)

Powódka używa dwóch odrębnych, samodzielnych znaków towarowych - znaku towarowego (...) oraz znaku towarowego (...).

Znak towarowy (...) zarejestrowany w Urzędzie Patentowym Rzeczpospolitej Polskiej pod nr (...) oraz oznaczenie w postaci napisu (...) w warstwie znaczeniowej i fonetycznej są identyczne, nie biorąc pod uwagę kontekstu. Warstwa wizualna znaków jest zupełnie inna – różna czcionka, inna budowa liter, jednoelementowość w przypadku znaku (...), dwuelementowość w przypadku sformułowania (...). Znak (...) to znak opisowy i w związku z tym warstwa fonetyczna i znaczeniowa dominuje nad warstwą wizualną. Znak (...) jako znak opisowy jest znakiem słabym, ma słabą zdolność odróżniającą, tj. rozpoznawalność znaku (...) jako znaku określającego pochodzenie jest znikoma. Znak towarowy (...) jest oznaczeniem dla rozpoznania linii towaru, szeregu pewnego rodzaju produktów. Natomiast znak towarowy (...) jest znakiem abstrakcyjnym w związku z tym znak ten jest bardzo silny i ma dużo większą zdolność odróżniającą od znaku (...). Znak (...) to znak dominujący, który informuje o pochodzeniu towaru. Znak (...) tak jak znak (...) jest znakiem opisowym, słabym, ma znikomą zdolność odróżniającą.

Biorąc pod uwagę korelacje znaków, tj. znaku towarowego (...)zamieszczanego ze sformułowaniem (...) oraz znaku (...) zamieszczonego ze znakiem (...) nie można wskazanych znaków uznać za identyczne. Znak (...) różni się w warstwach fonetycznej, wizualnej i znaczeniowej od znaku (...). Znak (...) jako znak bardzo silny pozostaje w śladzie pamięciowym jako znak towarowy oznaczający pochodzenie produktu. Znaki główne towarowe, tj. znak (...) oraz znak (...) były dobrze wyeksponowane dla percepcji w obszarze pola widzenia na opakowaniach produktu. Nie istnieje możliwości pomylenia głównych znaków. W związku z tym prawdopodobieństwo błędu co do pochodzenia produktu oznaczonego znakiem (...) wraz ze znakiem (...) i znaku (...) wraz ze sformułowaniem (...) u odbiorcy jest niewielkie.

(opinia biegłego k. 235-236, ustna uzupełniająca opinia biegłego, e-protokół rozprawy z dnia 20 maja 2015 roku, k. 265-268,

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie opinii biegłego, wyżej wskazanych dowodów w postaci dokumentów, wydruków strony internetowej, fotokopii, zeznań świadków: J. K., M. S., E. K., W. N..

Najistotniejsze znaczenie dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie miała opinia biegłego, który zwłaszcza w jej ustnym uzupełnieniu w sposób nie budzący wątpliwości wskazał na najistotniejsze elementy oznaczenia używanego przez pozwaną i znaku towarowego zastrzeżonego przez powódkę, które stały się podstawą do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Opinia ta nie była kwestionowana przez stronę powodową, która nawet nie zgłosiła żadnych pytań do biegłego, nie zakwestionowała jego wniosków i nie zgłosiła żadnych wniosków, które mogły by doprowadzić do jej podważenia.

Na rozprawie w dniu 20 maja 2015 roku Sąd pominął wnioski powódki o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych sądowych włókiennictwa i rachunkowości oraz przesłuchania stron na okoliczności wskazane w pozwie.

Zgodnie z treścią art. 227 k.p.c., przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Zgodnie zaś z treścią art. 217 § 3 kpc, sąd pomija twierdzenia i dowody, jeżeli są powoływane jedynie dla zwłoki lub okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione. W utrwalonym orzecznictwie przyjmuje się, że wyjaśnienie okoliczności spornych następuje wówczas, gdy nie budzą one wątpliwości sądu. Sytuacja, w której prowadzenie dalszych dowodów jest zbędne, skoro zmierzają one do tego samego rezultatu, który został już osiągnięty, nie wymaga komentarza. Stanowi to działanie zmierzające jedynie do zwłoki postępowania (wyr. SN z dnia 13 lutego 1997 roku, I PKN 71/96, OSNAPiUS 1997, nr 19, poz. 377). Omawiany przepis przesądza, że o zakresie postępowania dowodowego rozstrzyga sąd, który pominie środki dowodowe, jeżeli okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione. Dał temu wyraz Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 marca 1997 roku, II UKN 45/97, OSNAPiUS 1998, nr 1, poz. 24, stwierdzającym, że sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy. W sytuacji gdy okoliczności sprawy zostały dostatecznie wyjaśnione, prowadzenie postępowania dowodowego jest nie tylko zbędne, ale i niedopuszczalne. Przesłanka dostatecznego wyjaśnienia sprawy jest rozstrzygająca także w odniesieniu do aspektu ilościowego zgłaszanych środków dowodowych, co z reguły odnosi się do liczby wnioskowanych świadków bądź wniosków o dopuszczanie opinii biegłych. Zachowanie przez stronę uprawnienia do przytaczania - aż do momentu zamknięcia rozprawy - okoliczności faktycznych i dowodów nie narusza granicy obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego. Granicę tę wyznacza ocena, podlegająca kontroli instancyjnej, czy dostatecznie zostały wyjaśnione sporne okoliczności sprawy (wyr. SN z dnia 25 września 1997 roku, II UKN 271/97, OSNAPiUS 1998, nr 14, poz. 430). Odmowa przeprowadzenia dowodów powołanych przez stronę nie stanowi pozbawienia jej możności obrony swych praw, powodującego nieważność postępowania. Może zaś – w zależności od okoliczności – stanowić uchybienie procesowe mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy (orz. SN z dnia 23 października 2008 roku, V CSK 131/08, LEX nr 515449).

W ocenie Sądu, okoliczność sprzedaży podkolanówek jest bezsporna, natomiast wielkość sprzedaży w kontekście opinii biegłego jest nieistotna dla rozstrzygnięcia sprawy i jako takie dowody powołane przez stronę powodową na wskazane okoliczności były zbędne i służyły jedynie przedłużeniu postępowania. Dowód z opinii biegłego, zeznań świadków, dokumentów, fotokopii oraz wydruku strony internetowej wyjaśnił w sposób dostateczny okoliczności przedmiotowej sprawy. Opinia biegłego zarówno pisemna jak i uzupełniająca ustna, mająca zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia, nie została podważona przez powódkę, która przyjęła ją bez zastrzeżeń. Zeznania świadków Sąd uznał za wiarygodne. Co prawda pomiędzy zeznaniami J. K. i M. S. zachodzi rozbieżność w zakresie rodzaju i czasu współpracy pomiędzy powódką a pozwanym, należy jednak przyjąć, iż J. K. mógł nie posiadać pełnej wiedzy na temat częstotliwości kontaktów biznesowych między stronami. Dowody z dokumentów nie były w trakcie postępowania kwestionowane przez strony. Wskazane dowody w wystarczającym zakresie dały podstawę do oceny zasadności roszczeń, z jakimi wystąpiła powódka. W tym kontekście, wniosek powódki o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych sądowych oraz przesłuchanie stron na okoliczności wskazane w pozwie Sąd potraktował jako powołany jedynie dla zwłoki, wobec dostatecznego wyjaśnienia okoliczność spornych w sprawie w oparciu o materiał dowodowy dotychczas zaoferowany przez strony.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest bezzasadne i jako takie, należało je oddalić.

Zgodnie z przepisem art. 296 § 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.; dalej - "pwp") osoba, której prawo ochronne na znak towarowy zostało naruszone, lub osoba, której ustawa na to zezwala, może żądać od osoby, która naruszyła to prawo, zaniechania naruszania, wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści, a w razie zawinionego naruszenia również naprawienia wyrządzonej szkody.

Powódka twierdzi, iż pozwana zamieszczając na opakowaniu podkolanówek sformułowania (...) naruszyła przysługujące jej prawo ochronne na przedmiotowy znak towarowy, a także uzyskiwała jej kosztem korzyści wynikające z bezprawnego wykorzystywania przy oznakowaniu i sprzedaży swoich produktów (podkolanówek) znaku towarowego zarejestrowanego przez powódkę bez jej zgody.

Ze wskazanymi twierdzeniami powódki nie sposób się jednak zgodzić. W przedmiotowej sprawie nie doszło do naruszenia prawa ochronnego na znak towarowy (...).

Znak towarowy (...) jest znakiem słabym, który ma znikomą zdolność odróżniającą, tj. rozpoznawalność produktu ze względu na jego pochodzenie od konkretnego podmiotu. Znak ten występuje na opakowaniach produktu razem z głównym znakiem towarowym (...), który stanowi informację co do pochodzenia towaru. W istocie znak towarowy (...) stanowi określenie rodzaju określonych produktów. Oznacza to, iż zawiera on informację co do klasy, modelu produktu. Analizując tę kwestię nie można pominąć orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości wypracowanego w ramach Pierwszej Dyrektywy Rady z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (89/104/EWG) (Dz.U.UE.L.1992.6.35). Trybunał Sprawiedliwości podnosił, iż zakres stosowania art. 5 ust. 1 i 2 pierwszej dyrektywy 89/104/EWG mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych, z jednej strony, oraz art. 5 ust. 5, z drugiej strony, zależy od tego, czy znak towarowy jest wykorzystywany w celu odróżniania towarów lub usług jako pochodzących z określonego przedsiębiorstwa, to znaczy, jako właściwego znaku towarowego, czy też znak jest używany do innych celów. (Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 23 lutego 1999 r., sygn. akt: C-63/972).

Funkcją znaku towarowego jest komunikacja między przedsiębiorcą a konsumentem towarów lub usług. Znak towarowy przekazuje nabywcom informację, że wszystkie towary tak oznaczone pochodzą z jednego i tego samego źródła podporządkowanego przedsiębiorcy, który jest uprawniony do używania znaku towarowego. Stosowanie oznaczenia znakiem towarowym ma na celu oznaczenie w obrocie towarów jednego przedsiębiorstwa, pozwalające na odróżnienie ich od towarów innego przedsiębiorstwa. Oceny takiej należy dokonać uwzględniając przede wszystkim ogólne wrażenie, jakie oznaczenie i opatrzone nim towary wywierają na odbiorcach. Znak towarowy ma nabywcy towaru przekazać informację, że oznaczone nim towary pochodzą od tego samego przedsiębiorcy uprawnionego do używania znaku. Znakiem towarowym może być zatem tylko znak, który ma zdolność odróżniającą do konkretnych towarów, czyli zdolność do przekazywania informacji o ich pochodzeniu. Zdolność ta może być pierwotna (wynikająca z natury samego oznaczenia) lub wtórna - nabyta poprzez używanie oznaczenia jako znaku towarowego w obrocie gospodarczym. Zatem znak musi stać się nośnikiem informacji o pochodzeniu towaru ( Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 4 grudnia 2002 r. III RN 218/01, OSNP 2004/2/23).

Zarejestrowanie znaku towarowego kreuje domniemanie, że posiada on zdolność odróżniającą (art. 129 ust. 1 pkt 2 p.w.p.). Domniemanie to może zostać obalone w postępowaniu o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy (art. 165 ust. 1 pkt 2 p.w.p.). Ale i nie ma przeszkód, żeby w postępowaniu sądowym w sprawie dotyczącej naruszenia prawa ochronnego na znak towarowy, na użytek tego postępowania, dowodzić, że ze względu na używanie znaku identycznego lub podobnego do zarejestrowanego znaku towarowego nie zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd z tego powodu, że znak towarowy zarejestrowany ma "słabą" siłę odróżniającą lub w ogóle nie ma zdolności odróżniającej (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2010 roku, sygn. akt: III CSK 120/09, LEX nr 585820).

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, gdy znak towarowy (...) pełni inne funkcje niż funkcja podstawowa znaku towarowego czyli zdolność odróżniająca. Tym samym znak (...) pozbawiony jest immanentnej cechy znaku towarowego, tj. zdolności odróżniającej. Natomiast zdolność odróżniająca oznaczeń towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa stanowi kryterium, od spełnienia którego zależy, czy dane oznaczenie może być w ogóle znakiem towarowym (art. 120 ust. 1, art. 129 ust. 1 pkt 2, art. 165 ust. 1 pkt 2 p.w.p.). Zarejestrowany znak towarowy (...) nie ma zdolności odróżniającej, czyli nie wiąże towaru z konkretnym producentem, nie identyfikuje producenta od którego towar pochodzi.

W takiej sytuacji uprawnionemu z rejestracji znaku nie można udzielić ochrony, bo nie istnieje ryzyko wprowadzenia nabywcy w błąd co do pochodzenia towaru, a jest to warunek konieczny, by można było mówić o naruszeniu prawa z rejestracji znaku towarowego.

Znak towarowy (...) nie jest również znakiem identycznym w rozumieniu przepisu art. 296 ust. 2 pkt 2. W przedmiotowej sprawie identyczna jest warstwa fonetyczna i znaczeniowa znaków. Natomiast warstwa graficzna znaków jest różna. Sformułowanie (...) zamieszczenie przez pozwaną pisane pionowo jest dwuelementowe, a znak towarowy (...) napisany jest poziomo i ma charakter jednoelementowy. Europejski Trybunał Sprawiedliwości dokonał wykładni pojęcia „znak identyczny”. Znakiem towarowym identycznym jest znak, który stanowi reprodukcję bez modyfikacji ani dodatku, wszystkich elementów stanowiących znak towarowy i jeśli, postrzegane, jako całość, wykazuje tak nieistotne różnice, że mogą one pozostać niedostrzeżone przez przeciętnego konsumenta (Wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w spr. (...)). Mając na uwadze wskazane orzeczenie nie sposób uznać, iż znak towarowy (...) jest identyczny ze sformułowaniem (...).

Sformułowanie (...) można uznać jedynie za podobne do znaku towarowego (...). Pogląd o odróżniającej funkcji elementów słownych na opakowaniach lub w znakach towarowych skądinąd podobnych Sąd Najwyższy wyraził m.in. w wyroku z dnia 1 lutego 2001 r., I CKN 1128/98 (OSNC 2001, nr 9, poz. 136) i w wyroku z dnia 11 lipca 2002 r., I CKN 1319/00 (OSNC 2003, nr 5 poz. 73). Także Europejski Trybunał Sprawiedliwości na tle problematyki znaków towarowych wielokrotnie wyrażał stanowisko, że w kwestii podobieństwa mogącego wprowadzać w błąd co do pochodzenia towarów istotny jest wynik porównania wszystkich elementów znaków słowno-graficznych, z których jedne mogą pełnić rolę dominującą i przez to przesądzać o istnieniu podobieństwa lub jego braku (por. wyrok ETS z dnia 11 listopada 1997 r. C-251/95 w sprawie "Sabel" p-ko "Puma" - Zbiór Orzeczeń ETS z 1997 r. s. - 6191 pkt 24, tekst w języku polskim - R. Skubisz, "Własność przemysłowa". Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich i Sądu Pierwszej Instancji", Wydawnictwo Zakamycze 2006, str. 17-26, wyrok ETS z dnia 22 czerwca 2000 r. w sprawie C-425/98 "Marca Mode" p-ko Adidas - R. Skubisz, "Własność przemysłowa", j.w., str. 105, postanowienie ETS z dnia 28 kwietnia 2004 r. C-3/03 P w sprawie "Matratzen" - R. Skubisz, "Własność przemysłowa", j.w., str. 404-416). Główny znak towarowy (...) stosowany przez powódkę jest znakiem na tyle silnym, że pozwala przeciętnemu konsumentowi na zorientowanie się, że podkolanówki oznaczone znakiem opisowym (...) i sformułowaniem (...) nie pochodzą od powódki. Różnice między głównymi znakami towarowymi, tj. (...) i (...) jednoznacznie wykluczają możliwość konfuzji u przeciętnego klienta. Ponadto znak (...) samodzielnie nie posiada zdolności odróżniającej. W konsekwencji nie zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorcy w błąd.

Z tych wszystkich względów, powództwo należało oddalić.

O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 490), zasądzając je od powódki, jako przegrywającej sprawę w całości, na rzecz pozwanego w wysokości 3 617 złotych, na co złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego wraz z opłatą skarbową.

z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. powódki. 2015-06-22