Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniosła o zasądzenie od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. kwoty 173.670 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od następujących kwot i dat:

⚫

45.754, 80 złotych od dnia 05.5.2017r. do dnia zapłaty,

⚫

45.754, 80 złotych od dnia 22.04.2017r. do dnia zapłaty,

⚫

49.274,40 złotych od dnia 04.04.2017r. do dnia zapłaty,

⚫

32.886,00 złotych od dnia 26.03.2017r. do dnia zapłaty wraz z kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa prawnego według norm przepisanych (pozew k. 4-5 akt).

Kurator ustanowiony dla pozwanej Spółki w trybie art. 69 k.p.c. z powodu braku zarządu, wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanej kosztów procesu (odpowiedź na pozew k. 89-90 akt).

W odpowiedzi na pozew ustosunkowując się do twierdzeń zawartych w pozwie oraz dowodów z dokumentów złożonych przez stronę powodową, pozwany zakwestionował fakt dostarczenia pozwanej spółce towarów objętych fakturami VAT, które stanowią podstawę dochodzonej kwoty. Do pozwu załączono dokumenty przewozowe, które miałyby w ocenie strony powodowej świadczyć, że towar został pozwanemu wydany, jednakże po ich przeanalizowaniu zwraca uwagę okoliczność, że z dokumentów tych nie wynika czy rzeczywiście towar został odebrany i przez kogo. Co prawda analiza poleceń dostawy (wydania) potwierdza ilość wydanego towaru z ilością towaru sprzedanego według faktur VAT, jednakże część dokumentów w ogóle nie zawiera podpisów osoby odbierającej a na części z tych dokumentów widnieją mało czytelne podpisy osób, co do których nie widomo czy były pracownikami pozwanej spółki, czy firm kurierskich. Tym samym, w ocenie pozwanego, wydanie towaru pozwanemu nie zostało w niniejszym procesie przez powoda udowodnione, co winno skutkować oddaleniem powództwa.

Jednocześnie kurator pozwanej spółki podał, że ustalił adresy wspólników spółki i poinformowałem ich o toczącym się procesie wraz z prośbą o niezwłoczny kontakt. Ustalił także, że adres siedziby spółki ( (...) ul. (...)) jest nieaktualny a w rejestrze KRS nie figuruje żaden nowy adres siedziby, nie został też złożony wniosek o ujawnienie takiego adresu. Żaden ze wspólników nie skontaktował się z kuratorem, stąd też stanowisko w sprawie kurator zajął wyłącznie w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy. Zastrzegł zatem, że w przypadku, gdy uda mi się skontaktować ze wspólnikami spółki i uzyska dodatkowe informacje mogące mieć znaczenie w niniejszej sprawie, będzie wnioskował o dopuszczenie dodatkowych twierdzeń i dowodów (odpowiedź na pozew k. 89-90 akt).

Powódka odpowiadając na stanowisko pozwanej Spółki zaprezentowane w jej imieniu przez kuratora podniosła, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego faktura uznawana jest jako rachunek wystawiony przez stronę umowy stwierdzający wykonanie umowy, podlegającym sprawdzeniu przez dłużnika, czy świadczenie jest zasadne tak co do zasady, jak i co do wysokości. Faktura jest, również dokumentem księgowym, rozliczeniowym, jednym z tzw. dowodów źródłowych, stwierdzających dokonanie danej operacji gospodarczej. Wystawienie faktury, następnie przyjęcie przez kontrahenta, bez żadnych korekt i zastrzeżeń daje podstawę do domniemania, że dokonywane zapisy są odzwierciedleniem rzeczywistego stanu (por. uchwała SN z 19.05.1992 r., III CZP 56/92 OSNC 1992/12/219; wyrok SN z 14.01.1987 r. IV CR 461/86 LEX nr 8802). Fakturze przyznaje się także rolę wezwania do zapłaty, wówczas, gdy dokładnie określono termin zapłaty i sposób (por. uchwała SN z 19.05.1992 r„ III CZP 56/92 OSNC 1992/12/219).

Powódka podkreśliła, że w ewidencji zakupów VAT oraz deklaracji VAT-7 i informacji VAT UE można uwzględnić tylko transakcje, które odzwierciedlają rzeczywisty stan. Jako że w i zakupów VAT można umieścić tylko faktury VAT (i w konsekwencji odliczyć podatek z nich wynikający), które odzwierciedlają rzeczywiste transakcje handlowe, a więc w przypadku sprzedaż) towarów/usług transakcje, w których towary/usługi zostały odebrane. Pozwany jest przedsiębiorcą (profesjonalistą), w związku z czym ciąży na nim obowiązek właściwego prowadzenia ksiąg rachunkowych. Powódka wskazał, również na treść art. 62 § 2 KKS, który statuuje odpowiedzialność karną osoby, która dokonuje zaewidencjonowania faktury VAT nierzetelnej albo fikcyjnej. Faktura taka może bowiem służyć rozliczeniu z podatku, np. z podatku dochodowego przez pomniejszenie dochodu o wydatki będące kosztem uzyskania przychodu lub samego podatku o dokumentowane nią ulgi podatkowe. Wtedy wystawienie faktury fikcyjnej godzi w obowiązek podatkowy. Wynika z tego, że w interesie powódki nie jest w żadnym wypadku wystawianie faktur nierzetelnych lub fikcyjnych, gdyż zwiększa to jedynie jego koszty prowadzenia działalności gospodarczej. Pozwana natomiast z tytułu zaewidencjonowania faktur VAT wystawionych przez powódkę może odnieść realną korzyść majątkową w postaci zwrotu podatku VAT. Jeżeli pozwana zaksięgowała te faktury to jest to świadczy to jednoznacznie o potwierdzeniu zawarcia umowy pomiędzy stronami, doręczeniu towarów i faktur pozwanej.

Podsumowując, powódka podkreśliła zatem dowody przedstawione w pozwie i niniejszym piśmie w sposób jednoznaczny wykazują zasadność roszczeń powódki. Powódka dostarczyła towary pozwanej i wykonała umowę, co jest faktem bezspornym, w związku z czym udowodniła swoje roszczenie zarówno, co do zasady jak i co do wysokości. Pozwana jest zatem zobowiązana do zapłaty całej ceny wynikającej z faktury objętej pozwem, czego nie a do dnia dzisiejszego (pismo procesowe powódki k. 93-94 akt).

Po ustanowienia likwidatora pozwanej Spółki wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu (pismo procesowe kuratora k. 243 akt).

Przed wyrokowaniem na rozprawie w dniu 16 maja 2019r. strony podtrzymały stanowiska w sprawie (stanowisko stron w e-protokole rozprawy z dnia 16 maja 2019r. czas 00:02:14- 00:02:50).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. prowadzi działalność gospodarczą w postaci, między innymi w postaci: sprzedaży hurtowej wyrobów, transportu drogowego towarów, działalności usługowej związanej z wyżywieniem. Jest wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...) (dowód: wypis z KRS-u k. 10-12 akt).

Pozwana (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. prowadzi działalność gospodarczą, między innymi w postaci: produkcji sucharów, herbatników, produkcji konserwowanych wyrobów ciastkarskich i ciastek, produkcji pieczywa, produkcji wyrobów ciastkarskich i ciastek. Jest wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...) (dowód: wypis z KRS-u k. 13-15 akt).

W ramach prowadzonych przedsiębiorstw, strony pozostawały w stosunkach handlowych. Współpraca polegała na tym, że pozwana zakupiła i odebrała uprzednio zamówione u powódki towary.

Sprzedawca- powódka wystawiła następujące faktury VAT:

NR FAKTURY	DATA FAKTURY	DATA PŁATNOŚCI	KWOTA FAKTURY (PLN)	POZOSTAŁO DO ZAPŁATY (PLN)
FS/17/04/011	04/04/2017	04.05.2017	45 754, 80	45 754, 80
FS/17/03/166	22/03/2017	21.04.2017	45 754, 80	45 754, 80
FS/17/03/080	13/03/2017	08.04.2017	49 274,40	49 274,40
FS/17/02/203	24/02/2017	25.03.2017	32 886,00	32 886,00

Powódka wystawiła oprócz faktur, także dokumenty dostawy towaru. Na fakturach pracownicy pozwanej spółki potwierdzili odbiór towaru. „Spedytor krajowy i międzynarodowy (...) M. K.” organizował przewóz towarów do pozwanej spółki na zalecenie strony powodowej, wysyłającej towary – tłuszcze do produkcji cukierniczej (dowód: ww. faktury i dokumenty dostawy k. 16-30 akt, faktury z podpisami potwierdzającymi odbiór towaru k. 95-144, zeznania świadka K. P. e-protokół rozprawy z dnia 28 lutego 2019r. czas 00:03:42-00:13:54, zeznania świadka G. Ł., e-protokół rozprawy z dnia 28 lutego 2019r. czas 00:14:12-00:26:08, zeznania świadka R. W. e-protokół rozprawy z dnia 28 lutego 2019r. czas 00:05:28-00:186:34).

Pozwana odebrała wszystkie towary objęte powyższymi fakturami (dowód: ww. faktury i dokumenty dostawy k. 16-30 akt, faktury z podpisami potwierdzającymi odbiór towaru k. 95-144, zeznania świadka K. P. e-protokół rozprawy z dnia 28 lutego 2019r. czas 00:03:42-00:13:54, zeznania świadka G. Ł., e-protokół rozprawy z dnia 28 lutego 2019r. czas 00:14:12-00:26:08, zeznania świadka R. W. e-protokół rozprawy z dnia 28 lutego 2019r. czas 00:05:28-00:186:34).

Powódka nie otrzymała zapłaty za dostarczone towary, dlatego zleciła dochodzenie swoich roszczeń firmie windykacyjnej (...) Sp. z o.o.

Powódka przed wniesieniem pozwu prowadził polubowne postępowanie i wzywał pozwaną do dobrowolnego spełnienia świadczenia. W dniu 3 kwietnia 2017r. dyrektor finansowy pozwanej Spółki (...) informowała, że do dnia 7 kwietnia 2017r. zapłaci fakturę (...) na kwotę 32.886zł (dowód: pismo pozwanej k. 229 akt).

Pozwana nie uiściła należności na rzecz powódki (dowód: okoliczność bezsporna).

W dniu 10 sierpnia 2018r. P. N. jako kurator spółki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. KRS: (...), ustanowiony postanowieniem Starszego Referendarza Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Ł. (...) XX Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego z dnia 29 czerwca 2018 r., wydanym w sprawie o sygn. akt XX Ns-Rej. KRS (...), na podstawie art. 42 Kodeksu Cywilnego, wniósł o:

⚫

rozwiązanie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł., KRS: (...),

⚫

ustanowienie likwidatora spółki;

Uzasadniając wniosek kurator podał, że (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym pod nr 629941. Postanowieniem z dnia 6 grudnia 2017 roku Sąd Rejonowy dla Ł. (...) - Śródmieścia w Ł. (...) wykreślił z urzędu dane jedynego członka Zarządu - J. S., bowiem została ona skazana za przestępstwo wskazane w art. 18 § 2 k.s.h. Od tego momentu nie ma w aktach rejestrowych spółki jakiejkolwiek informacji o powołaniu nowego członka Zarządu spółki. Postanowieniem Starszego Referendarza Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Ł. (...) XX Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego z dnia 29 czerwca 2018 r., wydanym w sprawie o sygn. akt XX Ns-Rej. KRS (...), kuratorem spółki ustanowiono P. N.. Podjęta przez kuratora próba doprowadzenia do ustanowienia zarządu spółki okazała się bezskuteczna. W dniu 6 sierpnia 2018 r. w Ł. odbyło się Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. zwołane przez kuratora spółki, o którym zostali prawidłowo powiadomieni wspólnicy. Na Nadzwyczajne Zgromadzenia Wspólników nikt się nie stawił, w związku z czym Zgromadzenie nie podjęło uchwały w przedmiocie powołania członka zarządu spółki. Spółka w dalszym ciągu pozostawała bez organu zarządzającego. Kurator podniósł, że zgodnie z art. 271 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (tekst pierwotny: Dz. U. 2000 r. Nr 94 poz. 1037, tekst jednolity: Dz. U. 2013 r. poz. 1030, dalej k.s.h.) sąd może orzec rozwiązanie spółki, jeżeli osiągnięcie celu spółki stało się niemożliwe albo jeżeli zaszły inne ważne przyczyny wywołane stosunkami spółki. „Inne ważne przyczyny, o których mowa w przepisie, powinny powodować sytuację porównywalną z niemożliwością osiągnięcia celu spółki. W piśmiennictwie wskazuje się następujące przykłady: niemożność dokonania wyboru władz spółki albo uzyskania stosownej większości głosów celem podjęcia uchwał, brak zainteresowania sprawami spółki ze strony wspóiników (A. K. a, Spółka z ograniczoną..., s. 815-817 wraz z literaturą i orzecznictwem; R. P., Spółka..., s. 553-556)” (Komentarz do kodeksu spółek handlowych. Tytuł III. Spółki kapitałowe. Dział I. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Potrzeszcz Radosław, Siemiątkowski Tomasz, Naworski Jerzy Paweł, Strzelczyk Krzysztof , Wydanie: 2011, publ. Lexis). Taki stan faktyczny, w ocenie kuratora, występował w niniejszej sprawie (dowód: wniosek o rozwiązanie spółki k. 132-133 akt).

Postanowieniem z dnia 6 marca 2019 roku Sąd Rejonowy dla Ł. (...) - Śródmieścia w Ł. (...) rozwiązał pozwaną Spółkę i ustanowił likwidatora w osobie P. N. (dowód: postanowienie k. 232 akt).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów.

Ustalając powyższy stan faktyczny, Sąd Okręgowy oparł się na dowodach z dokumentów urzędowych (postanowienia sądu rejestrowego), z dokumentów prywatnych w postaci faktur oraz dokumentów wydania towaru załączonych do akt sprawy, a nadto na zeznaniach świadków.

Istotne dla sprawy okoliczności wynikały m.in. z przedłożonych w sprawie dokumentów prywatnych. Dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.). Dokumentami prywatnymi są wszystkie te, które nie mają waloru dokumentów urzędowych, a więc nie korzystają z domniemań omówionych w art. 244 k.p.c.

Formalna moc dowodowa dokumentu prywatnego wyraża się w tym, że zawarte w nim oświadczenie pochodzi od osoby, która złożyła podpis na dokumencie, jednakże nie rozciąga się ona na okoliczności towarzyszące złożeniu oświadczenia. Nie przesądza ona sama przez się o mocy materialnej dokumentu (kwestii jego ważności, skuteczności, a także prawdziwości). Dokument prywatny nie jest więc dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 sierpnia 2015 r. VI ACa 1031/14 LEX nr 1794400).

Podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Ł. (...) z dnia 26 sierpnia 2015 r.(I ACa 238/15, LEX nr 1797159) wskazano, że dokument prywatny nie korzysta z domniemania zgodności z prawdą złożonych w nim oświadczeń - formalna moc dowodowa tego dokumentu nie przesądza jego mocy materialnej. Dokument prywatny nie jest sam przez się dowodem rzeczywistego stanu rzeczy.

W niniejszej sprawie dokumenty prywatne nie zostały skutecznie zakwestionowane co do autentyczności i wiarygodności przez stronę pozwaną i były dla Sądu źródłem wiedzy o okolicznościach związanych z realizacją przez obie strony procesu umowy sprzedaż towaru.

Dokument prywatny stanowi pełnoprawny środek dowodowy, który sąd orzekający może uznać za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania. Co do zasady dokumenty prywatne korzystają przecież z domniemania autentyczności oraz że osoba, która podpisała dokument, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Domniemania te mogą zostać obalone. Tak więc choć z dokumentem prywatnym nie łączy się domniemanie zgodności z prawdą oświadczenia w nim zawartego, to nie przeszkadza, by sąd orzekający w ramach swobodnej oceny dowodów (art. 233 k.p.c.) uznał treść dokumentu prywatnego za zgodną z rzeczywistym stanem rzeczy.

Stosownie do art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd jest obowiązany do wyprowadzenia na podstawie zebranego materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Sąd musi dokonać selekcji zgromadzonego materiału, poddać ocenie moc dowodową poszczególnych dowodów i dać prawidłowy wyraz wynikom tego wyboru i oceny (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r. sygn. akt IV CKN 970/00).

Materiał dowodowy w rozpoznawanej sprawie stanowiły m.in. dokumenty prywatne, które zostały uznane za wiarygodne, ponieważ zawarta w nich treść nie dawała podstaw do wątpliwości, co do ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, natomiast ich autentyczność nie została skutecznie zakwestionowana w toku postępowania przez stronę pozwaną. Dokumenty, z których skutki prawne wywodził powód zostały okazane świadkom, którzy potwierdzili ich autentyczność, wykonywanie przez powoda świadczenia, brak zastrzeżeń i uwag, brak zapłaty za dostarczony towar.

Należy podkreślić, że dokumenty potwierdzające dokonanie konkretnych transakcji, nawet w sytuacji, gdy nie spełniają wszystkich wymagań określonych w art. 21 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. (RED) Dz.U. z 2013 r., poz. 330) oraz art. 7, art. 5 i art. 5a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. (RED) Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) mogą być uznane za dowody świadczące o poniesionych kosztach. Dotyczyć to może niewielkich uchybień formalnych np. braku niektórych elementów. Fakt dokonania danej transakcji może być potwierdzony u kontrahenta.

Faktura stanowi oświadczenie określonej osoby. Jeśli zawiera dane dotyczące dostawy towaru i podpisuje ją odbiorca może w zestawieniu z dowodem wydania stanowić o dokonaniu czynności w postaci dostarczenia towaru (por. z wyrokami Sądu Najwyższego: z dnia 8 sierpnia 2012 r., I CSK 25/12, z dnia 15 września 2011 r., II CSK 712/10, z dnia 7 listopada 2007 r., II CNP 129/07, wyrokiem WSA w Ł. (...) dnia 25 listopada 2010 r., I SA/ŁD 814/10, wyrokiem NSA w Ł. z dnia 27 stycznia 1998 r., (...) i wyrokiem SA w Białymstoku z dnia 31 stycznia 2013 r., I ACA 720/12).

W przedmiotowej sprawie, Sąd uznał dokumenty prywatne złożone przez powoda w postaci faktur, a więc dotyczące stanu rozliczeń finansowych między stronami za wiarygodne, potwierdzające rzeczywisty stan rzeczy. Treść tych dokumentów została potwierdzona zeznaniami świadków. Złożone w toku rozprawy zeznania świadków: K. P. e-protokół rozprawy z dnia 28 lutego 2019r. czas 00:03:42-00:13:54, zeznania świadka G. Ł., e-protokół rozprawy z dnia 28 lutego 2019r. czas 00:14:12-00:26:08, zeznania świadka R. W. e-protokół rozprawy z dnia 28 lutego 2019r. czas 00:05:28-00:186:34 okazały się przydatne dla potrzeb ustalenia stanu faktycznego sprawy. Wskazywały bowiem zarówno na okoliczność składania przez pozwanego zamówienia towaru, ustalenia termin i wielkości dostaw, jak i ceny, co potwierdza wyraźnie na zawieranie każdorazowo umów sprzedaży ze stroną powodową. Świadkowie potwierdzili dostarczenie towaru pozwanej i to objętego spornymi fakturami, a nadto brak zapłaty za dostarczony towar. Nadto, że pozwana obiecała , jaka wynika ze złożonego pisma, zapłatę za jedną z faktur objętych pozwem.

Poza sporem powinien być fakt, że pozwana nigdy nie składała reklamacji, ani nie wysuwała roszczeń z tytułu złej jakości towaru, a część należności ze spornych faktur już uiściła.

Nie można również przeoczyć, że zeznania świadków pozostają w korelacji z dokumentami prywatnymi w postaci faktur i dokumentów wydania towaru, które są dokumentami prywatnymi w rozumieniu art. 245 k.c. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w G. (...) z dnia 15 lipca 2015 r. V ACa 174/15 LEX nr 1842230).

Jednakże podkreślenia wymaga fakt, na gruncie przepisów postępowania cywilnego nie ma podstaw, aby nadawać fakturze moc dowodową inną niż jakimkolwiek innym dokumentom. W orzecznictwie zauważa się, że wyłącznie na podstawie faktury VAT nie sposób ustalić, że strony łączyła umowa określonej treści, jak i tego, czy i w jakim zakresie umowa ta została zrealizowana (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 7 listopada 2007 roku, II CNP 129/07). Nigdy zatem faktura VAT nie będzie wyłącznym dowodem uzasadniającym roszczenie. Może ona jedynie wskazywać na zawarcie przez strony ustnej umowy. Jednak treść takiej umowy oraz jej wykonanie przez strony zawsze musi zostać wykazane dodatkowymi dowodami. W tym kontekście oczywistym jest, że sama faktura nie jest źródłem stosunku cywilnoprawnego (wyrok SN z dnia 6 czerwca 2001 r., CKN 291/00).

Zatem, wskazane dowody z dokumentów prywatnych oraz zeznaniami świadków pozwoliły na poczynienie ustaleń faktycznych zgodnie ze wskazaną przez powoda podstawą faktyczną powództwa.

W ocenie Sądu, zarzuty pozwanego zostały podniesione jedynie na użytek tej sprawy. Pozwany nie przedłożył ewidencji zakupów VAT oraz deklaracji N/AT-7 - za rok 2017 na okoliczność rozliczenia przez pozwaną towarów objętych fakturami wymienionymi w niniejszym pozwie tj. prawidłowego wykonania umowy przez powódkę i odbioru towarów przez pozwaną bez zastrzeżeń. Byli członkowie zarządu pozwanej Spółki, również nie wykazali żadnego zainteresowania sprawą, mimo powiadomienia ich o sprawie przez kuratora.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w pełni zasadne.

Zgodnie z art. 535 § 1 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Sprzedaż jest zatem umową dwustronnie zobowiązującą, a dodatkowo świadczenia jednej strony są odpowiednikami świadczeń drugiej strony, co przesądza o tym, że umowa sprzedaży ma charakter umowy wzajemnej. Z istoty swej umowę sprzedaży cechuje odpłatność. Przez czynność odpłatną należy rozumieć taką czynność przysparzającą, na podstawie której osoba dokonująca przysporzenia majątkowego otrzymuje lub ma otrzymać w zamian korzyść majątkową (vide: W. A., I. J., S. K., Prawo cywilne, 1998, s. 268–269). Wyrazem jej odpłatności jest obowiązek kupującego zapłaty ceny, bowiem odpowiednikiem świadczenia sprzedawcy jest umówiona cena, a więc ustalona przez strony i wyrażona w pieniądzu wartość rzeczy lub prawa będących przedmiotem umowy (vide: Katner W., w: System PrPryw, t. 7, 2004, s. 12; Gawlik Z., w: Kidyba, Komentarz KC, t. III, Cz. szczególna, 2014, s. 26; Jezioro J., w: Gniewek, Machnikowski, Komentarz KC, 2014, s. 1066; Banaszczyk Z., w: Pietrzykowski, Komentarz KC, t. II, 2015, s. 248; Haładyj K., w: Osajda, KC. Komentarz, t. II, s. 1021; Żuławska C., w: Komentarz do KC, Ks. III, cz. 2, 2011, s. 17).

W przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości, że pomiędzy powódką a pozwaną doszło do zawarcia umów sprzedaży towaru-tłuszcze do produkcji cukierniczej w ilości i za cenę wynikającą ze spornych faktur.

Niewątpliwie świadczenia stron wynikające z zawieranych umów miały charakter wzajemny. Zgodnie z art. 488 § 1 k.c. świadczenia będące przedmiotem zobowiązań z umów wzajemnych winny być spełnione jednocześnie, chyba że z umowy, z ustawy albo z orzeczenia Sądu lub decyzji innego właściwego organu wynika, iż jedna ze stron jest zobowiązana do wcześniejszego świadczenia. Jeżeli świadczenia wzajemne powinny być spełnione jednocześnie, każda ze stron może powstrzymać się ze spełnieniem świadczenia, dopóki druga strona nie zaoferuje świadczenia wzajemnego (art. 488 § 2 k.c.).

Zobowiązanie pozwanej do zapłaty wynagrodzenia za dostarczony towar i odebranie go jest odpowiednikiem zobowiązania powódki do dostarczenia towaru w uzgodnione miejsce i wydania tego towaru (art. 487§2 k.c.). Pozwana nie wykonała swojego świadczenia w całości, co wynika z poczynionych ustaleń faktycznych. Pozwana nie dokonała w całości zapłaty kwot z wyszczególnionych na fakturach. W związku z powyższym, Sąd uwzględnił w całości powództwo i zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 173.670 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od następujących kwot i dat:

⚫

45.754, 80 złotych od dnia 05.5.2017r. do dnia zapłaty,

⚫

45.754, 80 złotych od dnia 22.04.2017r. do dnia zapłaty,

⚫

49.274,40 złotych od dnia 04.04.2017r. do dnia zapłaty,

32.886,00 złotych od dnia 26.03.2017r. do dnia zapłaty zł, wynikającą z przedłożonych faktur pomniejszonych o wspomniane kwoty częściowych wpłat dokonanych przez pozwaną.

Od zasądzonych kwot Sąd zasądził również odsetki ustawowe za opóźnienie, stosownie do treści art. 481 k.c. Stosownie do § 1 wskazanego przepisu, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wysokość świadczenia odsetkowego określona została w § 2 wskazanego przepisu, zgodnie z którym jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

W przedmiocie kosztów procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o dyspozycję art. 102 zd.2 k.p.c. Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 14.101 zł, na którą złożyły się opłata od pozwu w kwocie 8684 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 5.400 zł (stosownie do § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz.U.2015.1804 z dnia 2015.11.05 ze zm.) oraz opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. W pozostałą część kosztów procesu w zakresie kosztów sądowych- Sąd przejął na rachunek Skarbu Państwa z uwagi na likwidację podmiotu.

ZARZĄDZENIE

1.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.

2.  Uzasadnienie sporządzone przez sędziego.