Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 18 kwietnia 2017 roku (data nadania w Urzędzie Pocztowym) powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C.-wionce-L. domagała się orzeczenia nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym, że pozwana (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w W. ma zapłacić jej kwotę 126.173,62 złotych wraz z odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi:

a)  od kwoty 90.804,75 złotych od dnia 31 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 34.701,96 złotych od dnia 28 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty,

c)  od kwoty 651,29 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

d)  od kwoty 15,62 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty

oraz koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego według norm prze-pisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że w dniu 5 grudnia 2016 r. pomiędzy nią a pozwaną doszło do zawarcia umowy, której przedmiotem było pod-wykonanie robót budowlanych związanych z wykonaniem tacy szczelnej oraz kanalizacji deszczowej wraz z separatorem na stacji paliw w miejscowości P.-sucha, za co miała otrzymać wynagrodzenie ryczałtowe powiększone o podatek VAT. Wskazała, że przystąpiła do realizacji robót i że w dniu 16 grudnia 2016 r. wystawiła pozwanej pierwszą fakturę VAT obejmującą część należnego jej wynagro-dzenia, którą ta zapłaciła. Następnie, po sporządzeniu kolejnych protokołów odbioru robót (2 częściowych i końcowego) i ich podpisaniu bez zastrzeżeń przez przed-stawiciela pozwanej wystawiła jej kolejne faktury VAT, z których pozwana zapłaciła jedynie 20.000 złotych, i to po ustalonym terminie płatności. Do zapłaty pozostała jej kwota 34.701,96 złotych oraz kwota 90.804,75 złotych a także skapitalizowane odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 20.000 złotych, wyli-czone za okres od 27 grudnia do 30 grudnia 2016 r. w kwocie 15,62 złotych.

Dalej powódka podała, że na rzecz pozwanej wykonywała także projekt budowlany zmian do decyzji o pozwoleniu na budowę wydanej przez Starostę (...), projekt zagospodarowania terenu, projekt zadaszenia placu tanko-wania, projekt posadowienia podziemnego zbiornika (...), projekt tacy szczelnej tankowania samochodów, uzgodnienia z rzeczoznawcami bhp, ppoż, Sanepid oraz uzyskanie pozwolenia zamiennego, za co miała otrzymać wynagrodzenie w kwocie 39.975,00 złotych. Wskazała, że wykonała powyższe usługi a pozwana zapłaciła jej zań podaną kwotę, z naddatkiem wynoszącym 25 złotych, przy czym dokonała tego po ustalonym terminie płatności. Tym samym należą się jej odsetki za opóźnienie
w transakcjach handlowych liczone od dnia wymagalności do dnia zapłaty wyno-szące, po uwzględnieniu powyższej nadpłaty, 651,29 złotych.

Żądanie wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym powódka uzasadniła posiadaniem podpisanych przez osobę upoważnioną do reprezentowania pozwanej faktur VAT, jako zaakceptowanych przez nią rachunków oraz charakterem dochodzonych należności, jako określonych w ustawie z dnia 8 marca 2013 r. o ter-minach zapłaty w transakcjach handlowych.

Uznając roszczenie za uzasadnione i udowodnione dokumentami określonymi w art. 485 k.p.c. w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1469), nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym w dniu 27 kwietnia 2017 r. w sprawie o sygn. akt X GNc 526/17 Sąd Okręgowy w Łodzi orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k. 35)

W zarzutach od powyższego nakazu pozwana, zaskarżając nakaz w całości,
domagała się jego uchylenia oraz oddalenia powództwa a także zasądzenia od powódki kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pisma pozwana przyznała, że zawarła z powódką umowę
o podwykonanie robót budowlanych, zaprzeczyła natomiast aby doszło do odbiorów prac (częściowych i końcowego). Stwierdziła, że powódka nie przedstawiła żadnego dokumentu potwierdzającego odbiór robót, podpisanego przez strony w nim uczestni-czące, sam fakt zaś istnienia podpisu osoby uprawnionej do jej reprezentacji na fakturach VAT i protokołach odbioru uznała za niewystarczający do przyjęcia faktycz-nego odbioru prac, a tym samym do uznania zasadności roszczenia. Podała, że choć reprezentujący ją prokurent podpisał ww. dokumenty w rzeczywistości nie uczest-niczył w odbiorze robót a ponadto nie był osobą odpowiedzialną za odbiór i pod-pisanie protokołów. Nie doszło też – jej zdaniem – do zawiadomienia o terminach odbioru jej kierownika budowy ani też do dokonania stosownych wpisów w tym zakresie w dzienniku budowy. Podkreśliła, że w okresie od 17 grudnia 2016 r. do 6 stycznia 2017 r. jej prokurent przebywał poza granicami Polski, w związku z czym nie mógł podpisać protokołów odbioru robót w datach w nich wskazanych. Tym samym, zdaniem pozwanej, powódka nie wykazała „przesłanek prawotwórczych dla skutecz-nego dochodzenia określonego w pozwie roszczenia”.

Odnosząc się natomiast do żądania odsetek od nieterminowej zapłaty powódce wynagrodzenia za projekt budowlany dotyczący zmian do decyzji o pozwo-leniu na budowę wydanej przez Starostę (...) pozwana stwierdziła, że projekt ten został wykonany z licznymi błędami w związku z czym zmuszona była do wstrzymania prac z nim związanych. Dodała, że zleciła przygotowanie opinii biegłych w tym zakresie „w celu skierowania sprawy do sądu o odszkodowanie z tytułu poniesionych strat”. Nie wyjaśniła jednak dlaczego zapłaciła owo wynagrodzenie oraz dlaczego samo żądanie odsetek uznaje za niezasadne.

(zarzuty od nakazu zapłaty k. 38-44)

Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2017 r. Sąd Okręgowy w Łodzi zwolnił pozwaną – na jej wniosek – od opłaty od zarzutów od nakazu zapłaty w całości.

( postanowienie k. 112)

W odpowiedzi na zarzuty, powódka pismem z dnia 14 lipca 2017 r. podtrzy-mała żądania, twierdzenia oraz wnioski zawarte w pozwie. W szczególności stwier-dziła, że zrealizowała umowę z 5 grudnia 2016 r. w zakresie w niej określonym
a także projekt budowlany zmian do decyzji o pozwoleniu na budowę, wykonany jako odrębne zlecenie, poza ww. umową, czego dowodem było uzyskanie przez pozwaną zamiennego pozwolenia na budowę. Zaprzeczyła przy tym aby w projekcie tym znalazły się jakiekolwiek wady.

(odpowiedź na zarzuty k. 120-122)

W dalszym toku procesu strony nie zmieniły powyższych stanowisk, żądań
i twierdzeń, przy czym pozwana uzupełniała swoje stanowisko w miarę kontynuo-wania postępowania dowodowego, składając pisma przygotowawcze oraz wnioski
o uchylenie zabezpieczenia udzielonego na postawie wydanego nakazu zapłaty.

W końcowej fazie postępowania, w załączniku do protokołu posiedzenia Sądu z dnia 19 listopada 2021 r., pozwana kategorycznie stwierdziła, że powódka nie wy-kazała zasadności swojego żądania wynikającego z umowy z dnia 5 grudnia 2016 r. albowiem nie przedstawiła dowodów dających podstawę do weryfikacji załączonych do pozwu dokumentów, w szczególności nie przedstawiła dowodów „spełnienia świadczenia zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej”. Powyższe stwier-dzenie odniosła do treści umowy, po szczegółowym dokonaniu analizy jej postano-wień oraz poczynionych w sprawie ustaleń wynikających z zeznań świadków i opinii biegłego.

Powódka natomiast nie złożyła pisma przygotowawczego prezentującego jej końcowe stanowisko w sprawie, z uwzględnieniem całości materiału dowodowego, choć wyrażała gotowość i chęć „merytorycznego podsumowania postępowania w sprawie” i mając na to czas do co najmniej 3 grudnia 2021 r., kiedy miało dojść do ogłoszenia wyroku w sprawie (ostatecznie doszło doń na posiedzeniu niejawnym
w dniu 24 stycznia 2022 r.) Ostatnie zajęte przez nią stanowisko (na rozprawie
w dniu 27 października 2021 r.) wyrażało poparcie dla złożonego powództwa.

( załącznik do protokołu posiedzenia k. 537-540, wnioski o uchylenie zabezpie-czenia k. 105-109, 506-509, mail pełn. powódki z 19.11.2021 r. k. 530, e-protokół rozprawy z 27.10.2021 r. czas nagrania 00:06:15, k. 500, e-protokół rozprawy z 19. 11.2021 r. k. 535)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w C. jest spółką prawa handlowego zajmującą się m.in. realizacją projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków oraz robo-tami budowlanymi. Prezesem jej jednoosobowego zarządu i osobą uprawnioną do samodzielnej reprezentacji jest B. S.. Pełnomocnikiem zarządu umoco-wanym do wykonywania czynności w pełnym zakresie, w tym reprezentacji w re-lacjach z podmiotami gospodarczymi w zakresie m.in. podpisywania umów, wysta-wiania faktur i dokonywania rozliczeń jest A. S. (1).

Pozwana (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w War-szawie jest także spółką prawa handlowego i zajmuje się m.in. wynajmem i zarzą-dzaniem nieruchomościami własnymi i dzierżawionymi. Aktualnie prezesem jej jedno-osobowego zarządu jest N. K.. Wcześniej pełniła ona funkcję samodziel-nego prokurenta a prezesem zarządu był K. G.. Funkcję drugiego samodzielnego prokurenta pełnił M. K..

(odpis z KRS powódki k. 10-11, odpisy z KRS pozwanej k. 45-47, 478-480, pełnomocnictwo dla A. S. (1) k. 193)

W dniu 5 grudnia 2016 r. doszło do zawarcia pomiędzy ww. spółkami umowy
o podwykonanie robót budowlanych. Na jej podstawie, powódka, jako Wykonawca, zobowiązała się do wykonania na rzecz pozwanej, jako Zamawiającego, robót budowlanych polegających na wykonaniu tacy szczelnej i kanalizacji deszczowej wraz z separatorem, zgodnie z Załącznikiem nr 1 będącym integralną częścią umowy, na stacji paliw w miejscowości Z. gm. P.. Prace te powódka miała wykonać zgodnie z zasadami wiedzy technicznej i kompletną dokumentacją projektową mającą być jej przekazaną przez pozwaną w trakcie realizacji robót
i mającą stanowić Załącznik nr 2 do umowy.

Termin rozpoczęcia prac strony ustaliły na 7 grudnia 2016 r., termin zaś ich zakończenia na 23 grudnia 2016 r. Wartość prac (wysokość wynagrodzenia) została ustalona na 154.883,48 złotych plus należny podatek VAT i była płatna na podstawie protokołów odbiorów częściowych prac przyjętych przez pozwaną oraz na podstawie faktur częściowych, po dokonaniu odbioru poszczególnych robót, przy czym strony dopuściły możliwość wystawienia przez powódkę faktury zaliczkowej w kwocie 50.000 złotych netto celem dokonania przedpłat na elementy oraz urządzenia potrzebne do wykonania przedmiotu umowy. Ostateczne rozliczenie miało nastąpić na podstawie faktury końcowej, wystawionej przez powódkę w terminie 2 dni od daty dokonania przez pozwaną odbioru końcowego. Termin płatności został ustalony na 14 dni od daty otrzymania faktury przez pozwaną, na rachunek bankowy powódki.

Jednym z obowiązków pozwanej było przekazanie powódce kompletnej doku-mentacji projektowej oraz planu znajdujących się na terenie budowy urządzeń pod-ziemnych w terminie do 7 grudnia 2016 r. Powódka miała natomiast wykonać roboty
z własnych materiałów, przy użyciu własnych maszyn i urządzeń.

Przedstawicielem pozwanej na budowie i sprawującym funkcję kierownika budowy miał być I. M.. Ze strony powódki funkcję tą miał pełnić M. P..

O terminie odbioru częściowego robót powódka miała zawiadomić pozwaną na piśmie, z co najmniej 2 dniowym wyprzedzeniem. W przypadku odbioru końco-wego termin ten wynosił 2 dni. Do dokonania odbiorów każda ze stron miała wy-znaczyć po jednym przedstawicielu. Dokumentami stwierdzającymi dokonanie od-bioru miały być protokoły zdawczo-odbiorcze podpisane przez strony uczestniczące w odbiorze. Protokoły te stanowiły jednocześnie podstawę do wystawienia faktur częściowych i faktury końcowej.

Umowa została podpisana – ze strony powódki przez pełnomocnika zarządu A. S. (1) a ze strony pozwanej przez prokurenta N. K..

(umowa z 5 grudnia 2016 r. k. 13-18, Załącznik nr 1 do umowy k. 19)

Powyższa umowa miała być zrealizowana w oparciu o pozwolenie na roz-budowę ww. stacji paliw wydane przez Starostę (...) w dniu 19 lipca 2013 r., zmienione jego decyzją z dnia 2 września 2016 r. Pozwolenie to obejmowało roz-budowę dotychczasowej stacji (...) o stację paliw płynnych.

Przed podpisaniem umowy z 5 grudnia 2016 r. pozwana zleciła powódce zmianę projektową w odniesieniu do rozwiązań pierwotnych, zatwierdzonych ww. pozwoleniem na rozbudowę z 19 lipca 2013 r. Zmiana miała dotyczyć wiaty nad stanowiskami tankowania i zlewem paliw, wysepki dystrybutorowej, likwidacji 2 na-ziemnych zbiorników (...) oraz zadaszenia nad nimi, zmiany wymiarów betonowej niecki oraz poszerzenia placu wewnętrznego stacji.

Powódka wykonała ową zmianę przedstawiając projekt budowlany zmian do decyzji Starosty (...). Na jego podstawie ten w dniu 2 września 2016 r. wydał decyzję zmieniającą nr AB.6740.3.24.2016, która wpłynęła ostatecznie na kształt realizowanej inwestycji.

Za wykonanie projektu zmian do decyzji o pozwoleniu na rozbudowę powódka wystawiła pozwanej w dniu 13 września 2016 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 39.975 złotych, płatną w terminie 14 dni, tj. do dnia 27 września 2016 r. Pozwana, reprezentowana przez prokurenta M. K., przyjęła ową fakturę nie kwestionując ani jej treści ani wykonanego projektu. Zapłaty zań dokonała w dniu 1 grudnia 2016 r. wpłacając do kasy powódki kwotę 40.000 złotych. Odsetki usta-wowe za opóźnienie w transakcjach handlowych naliczone od kwoty wynagrodzenia za okres od 28 września do 1 grudnia 2016 r. (65 dni) wyniosły 676,29 złotych (przy oprocentowaniu 9,5%). Uwzględniając kwotę nadpłaconego wynagrodzenia (25 złotych), do zapłaty z tytułu odsetek pozostała pozwanej kwota 651,29 złotych.

(decyzja Starosty (...) k. 391-393, projekt budowlany zmian k. 394, faktura k. 28, wyliczenie odsetek k. 29, zeznania świadka A. S. e-protokół rozprawy z 17.08.2018 r. czas nagrania od 00:08:55, płyta CD k. 266)

Powódka przystąpiła do wykonania umowy z 5 grudnia 2016 r. ale nie zrealizowała w całości jej przedmiotu, zgodnie z Załącznikiem nr 1, ten zaś zrealizo-wany posiadał braki. Powódka wykonała tacę szczelną wraz z kratką ściekową do kanalizacji deszczowej, z tym, że pozostawiła niedoróbki polegające na braku wypeł-nienia szczelin dylatacyjnych i szczelin pomiędzy prefabrykowanymi elementami betonowymi obrzeży tacy (krawężnikami). Nie wiadomo przy tym, czy zastosowała materiały posiadające atesty lub świadectwa dopuszczające w budownictwie, co stwarza problem ich uwiarygodnienia w momencie składania wniosku o uzyskanie decyzji o pozwoleniu na użytkowanie stacji. Powódka nie wykonała nawierzchni
z kostki brukowej i krawężników drogowych. Nie wiadomo też, czy połączyła tacę szczelną z kanalizacją deszczową.

W ogóle nie wiadomo w oparciu o jaką dokumentację techniczną (wyko-nawczą) powódka wykonała ową tacę i kanalizację wraz z separatorem. Fakt prze-kazania jej przez pozwaną dokumentacji projektowej mającej stanowić Załącznik nr 2 do umowy nie został nigdzie odnotowany. Po zakończeniu prac powódka nie sporzą-dziła i nie dostarczyła pozwanej dokumentacji powykonawczej umożliwiającej orga-nowi nadzoru budowlanego wydanie decyzji o pozwoleniu na użytkowanie stacji.

Wykonana taca szczelna, z uwagi na ww. braki wypełnienia szczelin dylata-cyjnych i krawężników, nie nadawała się do użytkowania. Powódka przed przeka-zaniem prac pozwanej nie wykonała sprawdzenia szczelności kanalizacji. Brak spo-rządzenia protokołu z badania owej szczelności, jak też brak uszczelnienia szczelin dylatacyjnych uniemożliwiał odbiór robót.

Brak dokumentacji powykonawczej, określającej szczegóły techniczne m.in. tacy szczelnej i kanalizacji, a także rodzaj separatora i sposób jego podłączenia, nie pozwalał na ustalenie, czy wykonane roboty zostały wykonane zgodnie z zasadami wiedzy technicznej. Opis wykonywanych w tym zakresie czynności nie znalazł odzwierciedlenia w dzienniku budowy.

Kierownikiem budowy w czasie realizacji umowy był R. J. (1), technik budowlany i członek (...) Okręgowej Izby (...), nie zaś wskazany w niej I. M.. R. J. (1) zaznaczył w dzienniku bu-dowy rozpoczęcie prac w dniu 12 grudnia 2016 r. Nie odnotował natomiast daty ich zakończenia, jak też dat wykonania czy odbioru poszczególnych zakresów robót.
Zaznaczył jedynie, że taca ma być wykonana zgodnie z projektem technicznym
z materiałów posiadających udokumentowane atesty i świadectwa jakości. Tych po-wódka nigdy nie przedstawiła.

( pisemna opinia biegłego K. H. k. 404-431, ustne wyjaśnienia biegłego e-protokół rozprawy z 27.10.2021 r. czas nagrania od 00:15:37, płyta CD k. 504, kopia dziennika budowy k. 57-58, kopie zaświadczeń k. 54-55, zeznania świadka R. J. e-protokół rozprawy z 23.08.2019 r. czas nagrania od 00:07:54, płyta CD k. 374 )

Po rozpoczęciu prac, w dniu 15 grudnia 2016 r. powódka sporządziła protokół częściowego odbioru robót, w którym stwierdziła, że wykonała roboty związane z zagospodarowaniem terenu oraz roboty związane z ułożeniem krawężnika o łącznej wartości 36.585,37 złotych netto. Protokół opatrzyła swoją pieczątką firmową i pod-pisem A. S. (1). Następnie, w dniu 16 grudnia 2016 r. wystawiła pozwanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 45.000,01 złotych brutto, płatną do dnia 23 grudnia 2016 r. Oba dokumenty przesłała pozwanej mailem. W dniu 19 grudnia 2016 r. pozwana zapłaciła należność z owej faktury (45.000 złotych).

W dniu 20 grudnia 2016 r. powódka sporządziła kolejny protokół odbioru robót, tym razem stwierdzający ich wykonanie na kwotę 44.473,14 złotych netto. Protokół został opatrzony jej pieczątką firmową oraz podpisem osoby działającej w jej imieniu (A. S. (1)). W ślad za nim powódka wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 54.701,96 złotych brutto, płatną do 27 grudnia 2016 r. Oba dokumenty także przesłała pozwanej mailem. Następnie na poczet należności z owej faktury zaliczyła dokonaną przez pozwaną w dniu 30 grudnia 2016 r. wpłatę kwoty 20.000 złotych. Pozwana wpłaciła ową kwotę jako „zaliczkę do umowy”.

W dniu 30 grudnia 2016 r. powódka sporządziła protokół końcowego odbioru robót stwierdzając w nim, że wykonała pozostałe roboty o wartości 73.825 złotych netto. Protokół ten opatrzyła pieczątką firmową i podpisem A. S. (1). W ślad za protokołem, w dniu 9 stycznia 2017 r. wystawiła pozwanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 90.804,75 złotych brutto, płatną do dnia 30 stycznia 2017 r.

Pozwana należności z tej ostatniej faktury nie zapłaciła. Nie zapłaciła też należności z faktury VAT nr (...). Z tejże powódka, po zaliczeniu wpłaty kwoty 20.000 złotych, oczekiwała zapłaty reszty należności, tj. kwoty 34.701,96 złotych. Oczekiwała też zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlo-wych od kwoty 20.000 złotych za okres od 27 grudnia do 30 grudnia 2016 r. w kwocie 15,62 złotych.

W żadnych odbiorach robót nie brał udziału kierownik budowy R. J. (1). W ogóle powódka odbiorów tych nie zgłaszała ani jemu ani jakiemu-kolwiek innemu przedstawicielowi czy reprezentantowi pozwanej. Protokoły sporzą-dziła samodzielnie.

Po zakończeniu prac przez powódkę inwestycja została wstrzymana.

(faktury VAT i protokoły odbioru robót k. 20-25, potwierdzenie wpłat k. 26-27, wyliczenie odsetek k. 30, zeznania świadka R. J. e-protokół rozprawy
z 23.08.2019 r. czas nagrania od 00:16:39, płyta CD k. 374, zeznania świadka A. S. e-protokół rozprawy z 17.08.2018 r. czas nagrania od 00:28:01, płyta CD k. 266)

Po jakimś czasie, w styczniu 2017 r., protokoły odbioru robót oraz ww. faktury zostały podpisane przez N. K.. Zostały też opatrzone pieczątką firmową pozwanej.

N. K. nie była osobą uprawnioną do dokonywania odbiorów robót
w myśl postanowień umowy (§ 8 pkt 2). Zresztą w odbiorach tych nie uczestniczyła. Protokoły odbioru zostały sporządzone bez jej udziału a następnie przedstawione jej wraz z fakturami do podpisu. Miało to miejsce po 6 stycznia 2017 r. kiedy to wymie-niona powróciła z Rosji do Polski, gdzie przebywała od 17 grudnia 2016 r.

( umowa z 5.12.2016 r. k. 15, kopia paszportu k. 59-60, zeznania świadka A. S. e-protokół rozprawy z 17.08.2018 r. czas nagrania od 00:28:01, płyta CD k. 266)

Mimo podpisania faktur i protokołów pozwana nie zapłaciła ww. należności. Nie uczyniła tego także po wezwaniu do zapłaty dokonanym przez powódkę pismem z dnia 15 stycznia 2017 r., wysłanym przesyłką poleconą w dniu 15 lutego 2017 r.

( wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania w UP k. 32-33)

Odpowiadając na to ostatnie wezwanie pozwana pismem z dnia 1 marca 2017 r. wezwała powódkę do dostarczenia dokumentacji (projektu technicznego) płyty szczelnej oraz innych dokumentów dotyczących wykonanych prac a także ich dokoń-czenia.

Na powyższe wezwanie nie otrzymała odpowiedzi.

Strony prowadziły inną jeszcze korespondencję dotyczącą łączących je relacji. Pozwana zarzucała w niej powódce m.in. to, że wykonany przez nią projekt za-mienny posiadał błędy i wady. Te nie zostały jednak nigdy uznane przez powódkę ani potwierdzone przez rzeczoznawcę. Poza tym miało to miejsce wtedy, gdy poz-wana zapłaciła już należność za jego wykonanie.

( pisma pozwanej k. 62, 64, 66, faktura VAT nr (...) k. 28, potwierdzenie wpłaty k. 31)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów z dokumentów, zeznań świadków oraz opinii biegłego K. H. (2)-branda.

Dokumenty w zasadzie nie budziły wątpliwości co do swojej wiarygodności, choć z racji okoliczności w jakich pozwana zapoznała się z treścią faktur i protokołów odbioru robót przedstawionych jej przez powódkę w związku z wykonaniem umowy
z 5 grudnia 2016 r. oraz okoliczności w jakich dokonała ich akceptacji (podpisania) należało z dużą ostrożnością podejść do ich treści i oceny przydatności dla poczy-nienia ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Z całą pewnością dokumenty te nie mogły bezkrytycznie świadczyć o tym, iż powódka wykonała przed-miot umowy i że należy się jej zapłata całego wynikającego zeń wynagrodzenia.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że protokoły odbioru robót zostały sporządzone przez powódkę samodzielnie, bez udziału pozwanej, niezgodnie z usta-leniami wynikającymi z umowy w zakresie konieczności zawiadamiania pozwanej
o terminach odbioru robót oraz konieczności ich podpisania przez nią jako uczestnika odbioru. Z tego powodu protokoły te nie mogły stanowić – zgodnie z postanowieniami umowy – podstawy do wystawienia faktur określających należne powódce wynagro-dzenie. Nie mogły też stanowić samodzielnego dowodu na to, że roboty wynikające
z umowy zostały przez powódkę wykonane mimo, iż ostatecznie znalazły się nań podpisy prokurenta pozwanej N. K. i mimo, iż ostatecznie zaakceptowała ona wystawione przez powódkę faktury. O tym, że roboty te – wbrew treści proto-kołów – nie zostały wykonane w całości przesądzała opinia biegłego K. H. (3).

W dalszej kolejności – dokonując oceny wiarygodności protokołów odbioru robót – należy podkreślić, iż odbiór robót nie jest synonimem podpisania protokołów ich odbioru. To, że powódka przedstawiała protokoły odbioru robót podpisane przez reprezentanta pozwanej (wcześniej prokurenta), nota bene nie uprawnionego do tego rodzaju czynności w myśl postanowień umowy, nie świadczy, iż odbiór w ogóle nastąpił. Z zeznań świadka R. J. (1) wynika wprost, iż tego rodzaju czynności, które miały odbyć się z jego udziałem, w ogóle nie doszło.

Z powyższych względów Sąd uznał, iż protokoły odbioru robót jak też wysta-wione na ich podstawie faktury, nawet podpisane przez pozwaną, nie mogły samo-dzielnie przesądzać o przyjęciu, iż roboty określone w umowie z 5 grudnia 2016 r. zostały wykonane i że powódce z tego tytułu należy się żądane w pozwie wynagro-dzenie.

Zeznania świadków nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności, choć Sąd dostrzegł, że zeznania A. S. (1) (k. 263-265) w zakresie w jakim traktowały
o wykonaniu umowy z 5 grudnia 2016 r. były sprzeczne z wnioskami wyprowadzo-nymi przez biegłego, przez co nie mogły wpływać na poczynione ustalenia faktyczne.

Poza powyższym zeznania świadków oddawały rzeczywisty stan relacji handlowych stron i były zgodne z tym co wynikało z treści dokumentów. Co istotne, świadek A. S. (1) zeznał, że powódka dysponowała kompletną dokumentacją budowlaną w oparciu o którą wykonywała roboty (brak jej otrzymania pozwalał jej na odstąpienie od umowy w myśl § 11, co nie miało miejsca), co przełożyło się na oddalenie jej wniosku złożonego na rozprawie w dniu 27 października 2021 r.
o zobowiązanie pozwanej do złożenia wszelkiej dokumentacji technicznej i budow-lanej, w tym certyfikatów rzeczowych, związanej z realizacją ww. umowy a także
o zwrócenie się do Starosty (...) o nadesłanie dokumentacji związanej
z pozwoleniem na budowę (k. 503). Skoro bowiem powódka – jak sama twierdziła – dysponowała dokumentacją budowlaną, a także skoro miała zrealizować umowę
z własnych materiałów (§ 5) a tym samym powinna posiadać ich certyfikaty rzeczowe, a przy tym powinna – w celu uzyskania przez pozwaną pozwolenia na użytkowanie rozbudowanej stacji paliw – sporządzić dokumentację powykonawczą, która potwierdzałaby wykonanie przedmiotu umowy, nie było podstaw aby zobowią-zywać pozwaną do jej przedstawienia. Poza tym wniosek w tym zakresie był mocno spóźniony, a powódka nie przedstawiła żadnych okoliczności wskazujących na to, iż jego złożenie wcześniej nie było możliwe. Z tych też względów Sąd oddalił ów wniosek (k. 503)

Zeznania świadka R. J. (1) Sąd uznał za wiarygodne w kon-tekście całokształtu materiału dowodowego. Świadek w sposób czytelny i jedno-znaczny przedstawił sposób realizacji robót przez powódkę, w szczególności ten ich etap, który wiązał się z ich odbiorem mającym – według twierdzeń powódki – świad-czyć o wykonaniu przedmiotu umowy, jego zeznania zaś, które jednoznacznie wska-zywały, iż powódka nie wykonała owego przedmiotu, zostały potwierdzone opinią biegłego.

Sąd pominął dowód z przesłuchania powódki, tj. prezesa zarządu B. S. albowiem ostatecznie nie miał on znaczenia dla poczynionych ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Wymieniona nie zajmowała się realizacją umowy, zaś całą wiedzę na ten temat posiadała od A. S. (1), prze-słuchanego w charakterze świadka.

Sąd pominął także dowód z przesłuchania pozwanej albowiem jej reprezen-tanci, najpierw K. G. a później N. K., mimo prawidłowych wezwań do osobistego stawiennictwa w celu przesłuchania nie stawili się na rozprawach – pierwszy na rozprawie w dniu 5 grudnia 2018 r., druga na rozprawie w dniu 19 listopada 2021 r.

Pisemną opinię biegłego oraz ustne wyjaśnienia biegłego w jej przedmiocie Sąd uznał za wiarygodne albowiem były jasne, czytelne i logiczne. Biegły poczynił ustalenia faktyczne w oparciu o oględziny miejsca wykonania umowy, załączoną do akt dokumentację techniczną, w tym projekt budowlany zamienny oraz wyprowadził na ich podstawie wnioski zasługujące na aprobatę. Strony nie zakwestionowały przy tym skutecznie żadnego z nich a powódka w szczególności, i to mimo kilkakrotnych przedłużeń – dokonanych na jej wniosek – terminów do ustosunkowania się do opinii (k. 443, 447, 455, 457, 459, 461). Sąd nie uznał przy tym za konieczne zlecanie biegłemu ponownych oględzin przedmiotu umowy skoro pierwotne, przeprowadzone z udziałem przedstawiciela powódki, wykonał on rzetelnie obrazując je załączonymi do opinii fotografiami. Powódka miała przy tym realną możliwość, skoro brała udział w oględzinach, zwracania biegłemu uwagi na konieczność zobrazowania wszystkich niezbędnych według niej elementów wykonanych robót lub przedstawienia własnej dokumentacji fotograficznej.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Na wstępie należy wyjaśnić, iż choć na rozprawie w dniu 19 listopada 2021 r., na której miało dojść do przesłuchania pozwanej i tym samym do wyczerpania zawnioskowanych przez strony dowodów Sąd zamknął rozprawę i z uwagi na zawiły charakter sprawy odroczył wydanie wyroku na dzień 3 grudnia 2021 r., ostatecznie Sąd wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 stycznia 2022 r. w trybie art. 15 zzs ² ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych
z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 poz. 374 ze zm.). Stało się tak albowiem przed wskazanym wyżej terminem wydania wyroku Sąd dostrzegł, że załączone w toku postępowania pełnomocnictwo udzielone przez pozwaną adw. P. K. (k. 387) nie upoważniało go do jej reprezentacji
a jedynie do przeglądania akt, w związku z czym w dniu 3 grudnia 2021 r. Sąd otworzył zamkniętą rozprawę na nowo i wezwał pozwaną m.in. do wypowiedzenia się czy potwierdza dokonane przez niego czynności procesowe w okresie ich podejmo-wania, tj. w okresie od 18 sierpnia 2020 r. do 5 marca 2021 r. Ponieważ pozwana potwierdziła wszystkie czynności procesowe dokonane przez ww. pełnomocnika
a nadto dokonane przez adw. A. R., działającą z substytucji wyżej wymienio-nego (k.453 i 559), a przy tym nie zachodziła konieczność przeprowadzenia dodatko-wego postępowania dowodowego (zostało ono już przeprowadzone w całości), strony zaś miały możliwość zajęcia stanowisk końcowych także na piśmie ( pełno-mocnik powódki mógł to uczynić w piśmie przygotowawczym złożonym do dnia rozprawy w dniu 19 listopada 2021 r. a nadto w głosie do protokołu rozprawy złożo-nym do wyznaczonego dnia publikacji wyroku; choć pełnomocnik ostatecznie nie stawił się na rozprawie w dniu 19 listopada 2021 r., a nieobecność usprawiedliwił nie wnosząc o jej odroczenie (mail k. 530), mając dostęp do sprawy poprzez Portal Informacyjny wiedział lub z łatwością mógł się dowiedzieć, że Sąd postanowieniem
z dnia 3 grudnia 2021 r. otworzył zamkniętą rozprawę na nowo i zdecydował o pod-jęciu dalszych czynności związanych z kolejnym jej zamknięciem i wydaniem orze-czenia na posiedzeniu niejawnym (k. 548), co dawało mu możliwość złożenia głosu do protokołu rozprawy z dnia 19 listopada 2021 r., ewentualnie możliwość złożenia odrębnego pisma w celu przedstawienia „merytorycznego podsumowania postępo-wania w niniejszej sprawie” – cytat z ww. maila pełnomocnika powódki; ostatecznie pełnomocnik powódki miał na to okres 2 miesięcy), Sąd uznał, iż zachodzą podstawy do wydania wyroku w trybie ww. przepisu, tym bardziej, że pozwana przedstawiła swoje stanowisko w piśmie z dnia 19 listopada 2021 r. (k. 537-540) stwierdzając, że składa je korzystając z uprawnień art. 161 k.p.c.

W konsekwencji postanowieniem z dnia 24 stycznia 2022 r. Sąd ponownie zamknął rozprawę i postanowił o wydaniu wyroku na posiedzeniu niejawnym (k. 565).

Przechodząc do merytorycznego omówienia podstaw wydanego wyroku należy wskazać, iż przedmiotem pozwu były dwojakiego rodzaju roszczenia: jedno związane w wykonaniem przez powódkę projektu budowlanego zmian do decyzji
o pozwoleniu na budowę wydanej przez Starostę (...) w dniu 2 września 2016 r., wyrażające się w żądaniu zapłaty odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych naliczonych w związku z nieterminową zapłatą wynagrodzenia za ów projekt, opartego na fakturze VAT nr (...) i wynoszącego 39.975 złotych, tj. roszczenie o zapłatę kwoty 651,29 złotych i drugie związane z realizacją umowy
z 5 grudnia 2016 r. o podwykonanie robót budowlanych, wyrażające się w żądaniu zapłaty wynagrodzenia w kwotach 90.804,75 złotych i 34.701,96 złotych, opartego na fakturach VAT nr (...) oraz żądaniu zapłaty odsetek ustawo-wych za opóźnienie w transakcjach handlowych naliczonych w związku z nie-terminową zapłatą części owego wynagrodzenia w kwocie 20.000 złotych (opartego na fakturze VAT nr (...)), tj. roszczenie o zapłatę kwoty 15,62 złotych.

Pierwsze z powyższych roszczeń było uzasadnione, co znalazło odzwiercie-dlenie w treści wyroku uwzględniającego powództwo co do kwoty 651,29 złotych, drugie zaś było nieuzasadnione, co przełożyło się na oddalenie powództwa w pozo-stałej części.

Jak wspomniano wyżej, roszczenie o zapłatę kwoty 651,29 złotych wynikało
z umowy o wykonanie projektu budowlanego zmian do decyzji o pozwoleniu na bu-dowę wydanej przez Starostę (...) w dniu 2 września 2016 r.

Umowa ta, stanowiąca w istocie umowę o dzieło (art. 627 k.c.), została przez powódkę wykonana, co potwierdził fakt zapłaty zań przez pozwaną wynagrodzenia opartego na fakturze VAT nr (...) oraz fakt wydania przez Starostę P.-kiego na podstawie przedmiotu umowy (ww. projektu) decyzji o zmianie pozwolenia na budowę. Pozwana nie kwestionowała przy tym owych faktów, ani tego, że wy-nagrodzenie za projekt zapłaciła po ustalonym z powódką terminie. Nie zgadzała się z żądaniem zapłaty odsetek jedynie z tego powodu, że ów projekt – według niej – został wykonany z błędami, przez co zmuszona była wstrzymać prace na stacji.

Powyższy zarzut nie mógł stanowić podstawy do odmowy zapłaty odsetek. Raz, że pozwana nie udowodniła w żaden sposób błędnego wykonania przez po-wódkę umowy a dwa, poza sporem było, iż zapłaciła wynagrodzenie i że uczyniła to po ustalonym z powódką terminie (po 27 września 2016 r.). Tym samym powódce należały się odsetki wynikające z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r.
o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (Dz. U.
z 2013 r. poz. 403 z późn. zm). Kwota tych odsetek, będąca iloczynem dni opóź-nienia oraz stopy procentowej właściwej dla odsetek ustawowych za opóźnienie
w transakcjach handlowych, nie była przez pozwaną kwestionowana. Dlatego też Sąd zasądził owe odsetki w żądanej przez powódkę kwocie, zwracając uwagę, że słusznie zaliczyła ona na ich poczet nadpłatę w wynagrodzeniu wynoszącą 25 zło-tych.

Kwotę tych odsetek Sąd zasądził z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa uwzględniając treść art. 482 § 1 k.c.

Drugie z roszczeń powódki wynikało z umowy z 5 grudnia 2016 r. W tym zakresie na powódce ciążył obowiązek wykazania, że wykonała przedmiot umowy
i że w związku z tym należało się jej żądane w pozwie wynagrodzenie (90.804,75 złotych i 34.701,96 złotych) a nadto obowiązek wykazania, że należała się jej kwota 20.000 złotych, zapłacona przez pozwaną na jego poczet po terminie zapłaty wynikającym z faktury VAT nr (...). Obowiązek ten wynikał wprost z art. 6 k.c.

Tymczasem zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przyjęcie, iż roszczenie w powyższym zakresie zostało udowodnione. Z całą pewnością bowiem za dowody wiarygodne w tym zakresie nie mogły uchodzić protokoły odbioru robót oraz wystawione na ich podstawie faktury VAT nr (...).

Przepis art. 6 k.c. nakazuje rozstrzygnąć sprawę na niekorzyść osoby opiera-jącej swoje powództwo lub obronę na twierdzeniu o istnieniu jakiegoś faktu, jeżeli fakt ten nie został udowodniony. Wprawdzie „ciężar" udowodnienia faktu nie stanowi obowiązku prawnego, ale konsekwencją niewykazania przez stronę prawdziwości jej twierdzeń o istotnych faktach jest to, że fakty te nie będą stanowiły podstawy rozstrzygnięcia sądowego, przez co strona nie osiągnie korzystnego dla siebie orzeczenia. Wskazany przepis mówi o ustalaniu faktów poprzez ich udowodnienie, czyli przekonanie sądu działającego w zgodzie z zasadą swobodnej oceny dowodów, że należy uznać za prawdziwe zdanie o tym fakcie i uczynić ten fakt podstawą ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę. Chodzi więc nie o przedstawienie przez strony środków dowodowych (dowodzenie w znaczeniu formalnym), ale o wynik operacji myślowej dokonywanej przez sąd – o ocenę, czy przedstawione środki dowodowe pozwalają uznać twierdzenie strony o faktach za prawdziwe. Co do zasady powód powinien udowodnić fakty pozytywne, które stanowią podstawę jego powództwa, tj. okoliczności prawo tworzące, a pozwany, jeżeli faktów tych nie przy-znaje, ma obowiązek udowodnienia okoliczności niweczących prawo powoda ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu I Wydział Cywilny z dnia 7 grudnia 2016 r. I ACa 111/16).

Podkreślić należy, że każde twierdzenie strony powinno być poparte dowo-dami. Przedmiotem dowodu są fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, istotność ta wynika z przedmiotu postępowania i wiąże się z twierdzeniami faktycznymi stron. Obowiązek wskazywania dowodów obciąża strony zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu, wynikającą z przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spo-czywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zasadę tę w postępo-waniu cywilnym realizuje przepis art. 232 k.p.c., który stanowi, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów z których wywodzą skutki prawne. Z powyższych regulacji wynika, że rządząca postępowaniem cywilnym zasada kontradyktoryjności przerzuca ciężar odpowiedzialności za wynik procesu na strony, które są dysponentami tego postępowania i powinny wykazywać inicjatywę
w przedstawianiu dowodów na poparcie swoich twierdzeń. W związku z tym powód ma obowiązek dowieść faktów z których wywodzone jest dochodzone przez niego roszczenie, a zatem musi przede wszystkim wykazać zasadność tego roszczenia (istnienie po stronie pozwanej obowiązku spełnienia żądanego świadczenia). Wskazać bowiem należy, że instytucja ciężaru dowodu w znaczeniu materialnym służy do kwalifikacji prawnej negatywnego wyniku postępowania dowodowego. Przepis regulujący rozkład ciężaru dowodu określa, jaki wpływ na wynik procesu ma nieudowodnienie pewnych faktów; inaczej mówiąc kto poniesie wynikające z prze-pisów prawa materialnego negatywne konsekwencje ich nieudowodnienia. Natomiast funkcją reguły ciężaru dowodu jest umożliwienie (i nakazanie) sądowi merytory-cznego rozstrzygnięcia sprawy w sytuacji, gdy nie udało się ustalić leżących u podstaw sporu faktów. W każdym bowiem wypadku spełnienia przesłanek proce-sowych sąd obowiązany jest wydać merytoryczne rozstrzygnięcie, niezależnie od tego, czy postępowanie dowodowe przyniosło jakikolwiek efekt (sąd nie może odmówić rozstrzygnięcia ze względu na niemożliwość ustalenia stanu faktycznego). Przepis art. 6 k.c. nakazuje rozstrzygnąć sprawę na niekorzyść osoby opierającej swoje powództwo lub obronę na twierdzeniu o istnieniu jakiegoś faktu prawnego, jeżeli fakt ten nie został udowodniony. Konsekwencją niewykazania przez stronę prawdziwości jej twierdzeń o istotnych faktach jest to, że fakty te nie będą stanowiły podstawy rozstrzygnięcia sądowego, przez co strona nie osiągnie korzystnego dla siebie orzeczenia ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2007 r. II CSK 332/07).

W przedmiotowej sprawie powódka domagając się zapłaty należności wynikających z umowy z 5 grudnia 2016 r., będącej w istocie umową o roboty budo-wlane (art. 647 k.c.), powinna wykazać, iż umowę tą wykonała w sposób pozwalający przyjąć, że należy się jej żądane wynagrodzenie. Wynika to wprost z charakteru owej umowy, gdzie żądanie wynagrodzenia jest pochodną oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej.

Wykonanie umowy o roboty budowlane wiąże się przede wszystkim z ode-braniem obiektu, co oznacza, że został on wykonany prawidłowo, w sposób pozwala-jący na korzystanie zeń.

W niniejszej sprawie powódka nie wykazała, aby wykonała obiekt zgodnie
z umową albowiem nie można było przyjąć, iż został on odebrany przez pozwaną. Dowodami w tym zakresie – jak wskazano wyżej – nie mogły być protokoły odbioru robót. Okoliczności sporządzenia tych dokumentów i ich podpisania przez N. K. wykluczały możliwość uznania ich za dowody wiarygodne. Twierdzenie o niewykonaniu umowy potwierdzają też zeznania świadka R. J. (1) oraz wnioski biegłego zawarte w opinii. Owszem, z tej ostatniej wynika, że w jakiejś części obiekt został wykonany, tyle że nie wiadomo dokładnie w jakiej (z uwagi na brak dokumentacji technicznej będącej podstawą wykonania umowy) i czy wykonane roboty zostały wykonane prawidłowo. Wynika też, że bez względu na to jaka część obiektu została wykonana nie nadaje się on do użytkowania.

Tym samym nie można powiedzieć, że powódka miała podstawy do żądania wynagrodzenia określonego w ww. fakturach. Podobnie jak w przypadku protokołów odbioru robót, fakt ich podpisania przez N. K. nie przesądzał o tym, iż wy-nagrodzenie to powódce się należało. Jak wynika przy tym z umowy (§ 6), było ono płatne przede wszystkim na podstawie protokołów odbiorów prac przyjętych przez pozwaną, po dokonaniu odbioru poszczególnych robót i odbioru końcowego. To dopiero wtedy powódka miała podstawy do wystawienia faktur, które były płatne
w terminie 14 dni. Powyższe stwierdzenie odnosi się przede wszystkim do żądania wynagrodzenia opartego na fakturach VAT nr (...). Te bowiem zostały wystawione mimo braku dokonania odbioru robót. Stwierdzenia tego nie zmienia przy tym fakt zapłaty przez pozwaną wcześniejszej faktury VAT nr (...), która została wystawiona w podobnych okolicznościach, bez jej udziału w odbiorze robót oraz fakt wpłaty kwoty 20.000 złotych zaliczonej przez powódkę na poczet należności z faktury nr (...). Można przy tym zaryzykować stwierdzenie, że otrzymana przez powódkę łącznie kwota 65.000 złotych stanowi realną korzyść, jaką mogła odnieść w związku z realizacją umowy z 5 grudnia 2016 r.

Skoro żądanie wynagrodzenia opartego na ww. fakturach VAT, w tym na fakturze nr (...), okazało się niezasadne, albowiem brak było podstaw do ich wystawienia, niezasadne było także żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie
w transakcjach handlowych naliczonych przez powódkę w związku z zapłatą – jej zdaniem z opóźnieniem – kwoty 20.000 złotych w kwocie 15,62 złotych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na postawie art. 496 k.p.c. w zw. z art. 11 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1469) uchylił w całości nakaz zapłaty i na nowo orzekł o żądaniu pozwu, z uwzględnieniem poczynionych ustaleń i rozważań.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie
z zasadą odpowiedzialności za jego wynik.

Z zasady tej wynika, że strona przegrywająca proces, a za taką należało uznać powódkę skoro Sąd zasądził na jej rzecz z żądanej kwoty 126.173,62 złotych jedynie kwotę 651,29 złotych, co stanowi ok. 0,5% dochodzonej należności, obowią-zana jest zwrócić poniesione przez stronę wygrywającą proces niezbędne i celowe koszty procesu. Takim kosztem po stronie pozwanej była niewątpliwie kwota 5.400 złotych stanowiąca koszty zastępstwa procesowego reprezentującego ją przez pewien fragment postępowania pełnomocnika będącego adwokatem w stawce minimalnej wynikającej z § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 z późn. zm.), opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz opłaty sądowe poniesione przezeń w związku z wnioskami o uchylenie zabezpieczenia
i zażaleniami na wydane w tym zakresie postanowienia Sądu (łącznie 360 złotych).

O pobraniu od powódki na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Łodzi wydatków wyłożonych tymczasowo ze Skarbu Państwa w związku z wynagro-dzeniem biegłego (4.108,83 złotych) oraz nieuiszczonych kosztów sądowych zwią-zanych z zarzutami od nakazu zapłaty i zwolnieniem pozwanej od ich ponoszenia (4.731 złotych) Sąd orzekł na podstawie art. 83 ust. 2 i art. 113 ust. 1 ustawy
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, z uwzględnieniem wskazanej wyżej zasady wynikającej z art. 98 § 1 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powódki - poprzez PI i pozwanej -poprzez pocztę; poinformować ich, że termin do sporządzenia pisemnego uzasadnienia wyroku został przedłużony przez prezesa sądu w związku z czym termin do wniesienia apelacji wynosi trzy tygodnie (art. 369 § 1 ¹ k.p.c.); załączyć do akt kopię zarządzenia Prezesa Sądu.

4.04.2022 r.