Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 17 maja 2022r. (data wpływu) powód (...) S.A. w Ł. wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym w stosunku do (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P., zobowiązującego pozwanego do zapłaty powodowi:

1.  kwoty 230.989,15 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty,

2.  kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Ponadto, powód wniósł o ustalenie kuratora spółki z uwagi na brak zarządu w Spółce.

Wskazał, iż data wymagalności roszczenia przypadła na dzień 14 października 2021 r. (14 dni od próby doręczenia przesyłki do nadawcy za pośrednictwem (...)) (pozew k. 3-6 akt).

Sprawa została skierowana do rozpoznania w postępowaniu zwykłym rozpoznawczym (postanowienie k. 71 akt).

Pozwana Spółka reprezentowana przez kuratora w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa , zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu oraz przyznanie wynagrodzenia kuratorowi z racji pełnionych funkcji (odpowiedź na pozew k. 95-96 akt).

Pozwana Spółka reprezentowana przez kuratora wniosła o zobowiązanie na podstawie art. 129 §1 k.p.c. powoda do przedłożenia oryginałów dokumentów, na które powołuje się w treści odpowiedzi na pozew.

W pierwszej kolejności pozwana Spółka wskazała, że nie doszło do prawidłowego wypowiedzenia umów kredytu, a co za tym przysługujące powodowi wierzytelności nie zostały postawione w stan wymagalności. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 98 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2020 r. o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa (...)2 (Dz. U. z 2021 r. poz. 737 z późn. zm.), nieodebranych pism podlegających doręczeniu za potwierdzeniem odbioru przez operatora pocztowego w rozumieniu przepisów Prawa pocztowego, których termin odbioru określony w zawiadomieniu o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru przypadał w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, nie można uznać za doręczone w czasie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii oraz przed upływem 14 dni od zniesienia tych stanów.

Pozwana Spółka zauważyła, że żadna z przesyłek nie została odebrana przez Spółkę. W szczególności oświadczenia o wypowiedzeniu w trybie natychmiastowym umowy leasingu (...) zostały zwrócone nadawcy. Oświadczenia te sporządzone zostały w dniu 14 sierpnia 2020 roku i nadane 17 sierpnia 2020 roku, zatem w czasie, gdy obowiązywał już art. 98 ust. 1 i 2 ustawy o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa (...)2. Nie doszło zatem do właściwego doręczenia oświadczeń woli pozwanej.

Treść art. 98 ust. 1 ustawy o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa (...)2 ingeruje bowiem w regulację art. 61 k.c. Przepis ten stanowi bowiem, że nieodebranych pism podlegających doręczeniu za potwierdzeniem odbioru przez operatora pocztowego nie można uznać za doręczone. Takie brzmienie przepisu prowadzi zatem do wniosku, że adresat nie mógł zapoznać się w treścią oświadczenia woli złożonego w taki sposób, skoro nie można uznać go za doręczonego.

W ocenie strony pozwanej, wierzytelności nie zostały postawione w stan natychmiastowej wymagalności i z tego powodu powództwo powinno podlegać oddaleniu. Strona podniosła , że do odpisu pozwu, który otrzymał kurator pozwanej dołączone zostały jedynie kopie dokumentów, na których treść powołuje się w pozwie powód. Niepoświadczona odpowiednim podpisem kserokopia nie jest jednak dokumentem i jako taka nie może go zastąpić (Uchwała SN z 29.03.1994 r., III CZP 37/94, OSNC 1994, nr 11, poz. 206.). Jako, że powód zgłasza daleko idące żądania wobec pozwanego, powołując się treść posiadanych przez siebie dokumentów, których jednak nie załączył w oryginale do akt sprawy. Pozwana spółka zgodnie z brzmieniem art. 129 §1 k.p.c. wniosła o zobowiązanie powoda do złożenia oryginałów wszelkich dokumentów, na które powołuje się powód celem weryfikacji ich autentyczności.

Jednocześnie, z ostrożności procesowej, gdyby Sąd zdecydował o uwzględnieniu powództwa, pozwana Spółka wniosła o rozłożenie spłaty kwoty zasądzonej wierzytelności na 12 miesięcznych, równych rat. Z uwagi na ogólnie panującą trudną sytuację gospodarczą spowodowaną zarówno pandemią jak i czynnikami ekonomicznymi min. wysoką inflacją, która to utrudnia prowadzenie działalności gospodarczej, a także mając na względzie wysokość kwoty której dochodzi powód w ocenie pozwanej zasadne wydaje się uwzględnienie takiego wniosku. Rozłożenie wierzytelności na raty pomogłoby pozwanej w wywiązaniu się ze spłaty całości ewentualnie zasądzonej kwoty.

(odpowiedź na pozew k. 95-96 akt).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny :

Powód aktualnie prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł., obejmującą swym zakresem głównie leasing finansowy ( dowód: okoliczność bezsporna, KRS powódki ).

Pozwana (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. jako korzystający (leasingobiorca) w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa zawarła z powodem (...) S.A. w Ł. jako finansującym (leasingodawca) umowy leasingu o numerach:

(...) i (...) .

Przedmiotowe umowy zostały podpisane przez prezesa zarządu Spółki jako przedstawiciela leasingobiorcy- korzystającego i przez upoważnionych przedstawicieli finansującego (dowód: umowy leasingu (...) k. 62-63, ogólne warunki umów leasingowych k. 64-67 akt, załącznik do (...) k. 69 akt).

Korzystający zobowiązał się do terminowego regulowania opłat leasingowych i innych płatności na rzecz finansującego określonych w umowie leasingu. Wynagrodzenie pieniężne z tytułu używania przez korzystającego z przedmiotu leasingu miało być płatne w ratach i zostało określone w załączniku nr 1. Terminarz opłat znajdujący się w załączniku nr 1 określał wysokość i terminy następujących płatności : opłaty początkowe, okresowe opłaty leasingowe (raty), opłata końcowa. Cena za jaką korzystający zobowiązał się nabyć przedmiot leasingu po zakończeniu umowy leasingu była równa opłacie końcowej określonej w załączniku nr 1.

Prawa i obowiązki stron regulowały nie tylko umowy, ale również załączniki, stanowiące ich integralną część, w tym : terminarze opłat do umów leasingu, (...) , specyfikacja przedmiotu leasingu .

Wysokość i terminy płatności okresowych opłat leasingowych zawierał terminarz opłat leasingowych, stanowiący załącznik do danej umowy leasingu.

Pozwana Spółka zobowiązała się w treści umowy leasingu m.in. do używania przedmiotu leasingu zgodnie z jego przeznaczeniem i do terminowego regulowania opłat leasingowych i innych płatności określonych w umowie. Do obowiązków powódki, wynikających z umowy leasingu należało nabycie przedmiotu leasingu „według wskazań i na warunkach zaakceptowanych przez korzystającego” - § 1 ust. 2 OWUL oraz oddanie go do używania korzystającemu. Powódka wywiązała się ze swoich obowiązków wynikających z umowy leasingu, bowiem nabyła przedmiot leasingu, oddała go korzystającemu do używania i zapewniła mu możliwość niezakłóconego używania przedmiotu leasingu w okresie obowiązywania umowy.

Zgodnie z § 7 ust. 6 pkt 6.1. OWUL, umowa mogła być przez leasingodawcę wypowiedziana ze skutkiem natychmiastowym przed terminem jej zakończenia w przypadku, gdy korzystający, pomimo upomnienia na piśmie i wyznaczenia dodatkowego terminu, zalega z jakąkolwiek płatnością wynikającą z umowy leasingu.

W § 7 ust. 13 OWUL korzystająca i powódka ustalili, że korzystający zobowiązany jest bezzwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni od rozwiązania umowy zwrócić przedmiot leasingu, na własny koszt i ryzyko do siedziby finansującego w stanie nie gorszym niż będącym następstwem normalnego zużycia. W razie odmowy lub opóźnienia zwrotu przedmiotu leasingu, finansującemu przysługuje kara umowna liczona za każdy dzień, w wysokości 1/10 średniej miesięcznej okresowej opłaty leasingowej z ostatnich 12 miesięcy, poprzedzających miesiąc, w którym powstał obowiązek zwrotu przedmiotu leasingu (§ 7 ust. 14 OWUL).

Natomiast, w myśl § 7 ust. 8 i 9, w przypadku rozwiązania umowy poza obowiązkiem korzystającego do zapłaty wszystkich opłat leasingowych, wymagalnych do dnia rozwiązania umowy leasingu, finansujący może żądać od korzystającego zapłacenia odszkodowania w wysokości sumy wszystkich opłat leasingowych, pomniejszonych o uzyskane korzyści tj. o dyskonto stanowiące korzyść wynikającą z zapłaty odszkodowania (z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy leasingu) w terminie wcześniejszym, niż pierwotnie umówione terminy płatności opłat leasingowych i o cenę netto uzyskaną ze sprzedaży przedmiotu leasingu, pomniejszoną o koszty sprzedaży.

Strony umowy leasingu umówiły się także, iż korzystającego obciążać będą koszty związane ze sprzedażą przedmiotu leasingu, w tym koszty wyceny przedmiotu leasingu, koszty ogłoszeń, koszty przechowania i ubezpieczenia przedmiotu leasingu. Regulacje te zawiera § 7 ust. 9 pkt 9.2 OWUL.

(dowód: umowy leasingu (...) k. 62-63, ogólne warunki umów leasingowych k. 64-67 akt, załącznik do (...) k. 69 akt).

Pismem z dnia 17 lipca 2020 r. powód wezwał pozwaną Spółkę do zapłaty zaległych rat leasingowych z rozliczeniem z dwóch umów leasingowych.

Pozwana nie wywiązywała się z obowiązku terminowej zapłaty opłat leasingowych (dowód: wezwanie do zapłaty z załącznikiem rozliczenia zaległości z dwóch umów leasingowych k. 61-61v, k. 124-125 akt wraz z dowodami nadania).

Oświadczeniem z dnia 14 sierpnia 2020 r. wobec braku zapłaty zaległości z tytułu rat leasingowych, finansujący wypowiedział pozwanej Spółce umowę leasingu nr (...) w trybie natychmiastowym (dowód: oświadczenie wraz z dowodem nadania k. 69-60, 131-132kt).

Powódka dokonała szczegółowego rozliczenie umowy i zamieściła je w wezwaniu do zapłaty z dnia 21 września 2021r. (dowód: pismo z dnia k. 21 września z rozliczeniem i dowodem nadania k. 10-18 akt).

Dług Spółki z umowy leasingu nr (...) wyniósł 115.831,19 zł, w tym: należności z tytułu okresowych opłat leasingowych 7.101,06 zł, wierzytelność do zapłaty zgodnie z OWUL 31.948,48 zł, kara umowna z tytułu opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu 76.781,65 zł.

Pozwana nie zapłaciła wynagrodzenia za czas bezumownego pozostawania przedmiotu leasingu w posiadaniu korzystającego, zgodnie z §7 ust. 14 OWU , co dało kwotę 76.781,65 zł (dowód: szczegółowe rozliczenie umowy leasingu k. 11-13 akt, wezwanie z dnia 21 września 2021 r. wraz z dowodem nadania k. 10, akt, 31 faktur z tytułu opłat leasingowych i 13 not odsetkowych k. 21-32 akt, rozliczenie kwoty zdyskontowanej k. 55 akt, rozliczenie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy k. 19 akt).

Oświadczeniem z dnia 14 sierpnia 2020 r. powód wypowiedział umowę leasingu nr (...) w trybie natychmiastowym wobec braku zapłaty przez pozwaną należności wynikających z tej umowy leasingu (dowód : oświadczenie z dnia 14 sierpnia 2020 r. o wypowiedzeniu umowy leasingu nr (...) w trybie natychmiastowym wraz z dowodem nadania k. 57-58, 128-130 akt).

Szczegółowe rozliczenie umowy nr (...) zostało dokonane w wezwaniu do zapłaty z dnia 21 września 2021 r.

Dług Spółki z umowy leasingu nr (...) wyniósł 115.157,96 zł, w tym: należności z tytułu okresowych opłat leasingowych 7.101,06 zł, wierzytelność do zapłaty zgodnie z OWUL 31.948,48 zł, kara umowna z tytułu opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu 76.781,65 zł.

Pozwana nie zapłaciła wynagrodzenia za czas bezumownego pozostawania przedmiotu leasingu w posiadaniu korzystającego, zgodnie z §7 ust. 14 OWU , co dało kwotę 76.781,65 zł.

Na poczet tego długu pozwana Spółka zapłaciła 769,98 zł, co do zapłaty pozostawiło kwotę na poziomie 115.157,96 zł (dowód: szczegółowe rozliczenie umowy leasingu k. 14-16 akt, wezwanie z dnia 21 września 2021 r. wraz z dowodem nadania k. 10 i nast. akt, 31 faktur z tytułu opłat leasingowych i 13 not odsetkowych k. 21-53 akt, rozliczenie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy k. 20 akt, rozliczenie kwoty zdyskontowanej k. 54 akt).

Do daty wyrokowania dług pozwanej nie uległ zmianie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy należy podnieść, że pozwana Spółka w ogóle nie interesowała się realizacją swoich obowiązków wynikających z umów leasingowych już od 2020r., nie zmieniała też adresu w KRS, ani siedziby, a w dacie wzywania do zapłaty i wysłania oświadczenia o wypowiedzeniu umów przez powoda, pozwana Spółka posiadała zarząd uprawniony do reprezentacji Spółki . Nie można zatem przyjąć, że nie miała możliwości ustalenia swojej sytuacji prawnej np. poprzez wysłanie korespondencji mailowej lub przez kontakt telefoniczny z pracownikami leasingodawcy, tym bardziej, że od podmiotu gospodarczego wymagana jest podwyższona staranność w prowadzeniu swoich spraw (art. 355 k.c.).

Zdaniem Sądu, wszystkie istotne dla sprawy okoliczności wynikały z przedłożonych przez stronę powodową dokumentów prywatnych. Zgodnie z art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Formalna moc dowodowa dokumentu prywatnego wyraża się w tym, że zawarte w nim oświadczenie pochodzi od osoby, która złożyła podpis na dokumencie, jednakże nie rozciąga się ona na okoliczności towarzyszące złożeniu oświadczenia. Nie przesądza ona sama przez się o mocy materialnej dokumentu (kwestii jego ważności, skuteczności, a także prawdziwości). Dokument prywatny nie jest więc dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 7 sierpnia 2015 r. VI (...) LEX nr 1794400).

Zatem, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 233 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie "wszechstronnego rozważenia zebranego materiału" (a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności (por. wyrok SN z dnia 17 listopada 1966 r., II CR 423/66, OSNPG 1967, nr 5-6, poz. 21; uzasadnienie wyroku SN z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 632/98, OSNAPiUS 2000, nr 10, poz. 382; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 11 lipca 2002 r., IV CKN 1218/00, LEX nr 80266; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 18 lipca 2002 r., IV CKN 1256/00, LEX nr 80267; wyrok SA w Poznaniu z dnia 12 czerwca 2013 r., III AUa 51/13, LEX nr 1356634).

Jak twierdzi się w literaturze, moc dowodowa oznacza siłę przekonania uzyskaną przez sąd wskutek przeprowadzenia określonych środków dowodowych na potwierdzenie prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń na temat okoliczności faktycznych, istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Wiarygodność zaś decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę (por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 21 marca 2013 r., III AUa 1431/12, LEX nr 1322011; wyrok SA w (...) z dnia 5 czerwca 2013 r., I ACa (...), LEX nr 1345548; wyrok SA w (...) z dnia 23 lipca 2013 r., I ACa (...), LEX nr 1356578).

Przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 20 marca 1980 r., II URN 175/79, OSNC 1980, nr 10, poz. 200; uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000, nr 17, poz. 655; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 15 lutego 2000 r., III CKN 1049/99, LEX nr 51627; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 maja 2000 r., IV CKN 1097/00, LEX nr 52624; uzasadnienie wyroku SN z dnia 29 września 2000 r., V CKN 94/00, LEX nr 52589; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2000 r., IV CKN 1383/00, LEX nr 52544; wyrok SN z dnia 19 czerwca 2001 r., II UKN 423/00, OSNP 2003, nr 5, poz. 137; uzasadnienie wyroku SN z dnia 14 marca 2002 r., IV CKN 859/00, LEX nr 53923; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 16 maja 2002 r., IV CKN 1050/00, LEX nr 55499; uzasadnienie wyroku SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906; uzasadnienie wyroku SN z dnia 27 września 2002 r., IV CKN 1316/00, LEX nr 80273).

W przedmiotowej sprawie, Sąd uznał dokumenty prywatne złożone przez stronę powodową za wiarygodne, potwierdzające rzeczywisty stan rzeczy, tym bardziej, że pozwana Spółka nie przedstawiła żadnych dowodów mogących podważyć wiarygodność, bądź rzetelność złożonych przez stronę powodową dokumentów, w tym wyliczeń długu z dwóch umów , które ostatecznie złożyły się na sumę dochodzoną pozwem. Powód wykonując zobowiązanie Sądu, złożył dokumenty prywatne w oryginałach (zgodnie z wnioskiem strony pozwanej), a Sąd mógł z nich przeprowadzić dowód po zamknięciu rozprawy.

Należy podkreślić, że pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów mogących podważyć wiarygodność, bądź rzetelność złożonych przez stronę powodową dokumentów prywatnych potwierdzających wysokość zadłużenia. Pozwana nie przedstawiła żadnego konkretnego zarzutu, wskazującego w której części rozliczenie zadłużenia jest sprzeczne z umową i ogólnymi warunkami umów leasingowych, bądź które z dokumentów prywatnych złożonych w kopii okazały się niezgodne z oryginałami .

Pozwana Spółka zakwestionowała w odpowiedzi na pozew przede wszystkim skuteczność doręczenia oświadczenia o wypowiedzeniu umów leasingowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

Poza sporem jest, że strona powodowa spełniła swoje świadczenie z umowy leasingu. Natomiast pozwana Spółka nie wywiązała się z postanowień tej umowy (w tym przypadku z dwóch umów). W myśl art. 709 ¹³ § 1 k.c. korzystający zobowiązany jest płacić raty w terminach umówionych, natomiast jeżeli korzystający dopuszcza się zwłoki z zapłatą co najmniej jednej raty finansujący powinien wyznaczyć na piśmie korzystającemu odpowiedni termin dodatkowy do zapłacenia zaległości z zagrożeniem, że w razie bezskutecznego upływu wyznaczonego terminu może wypowiedzieć umowę leasingu ze skutkiem natychmiastowym, chyba, że strony uzgodniły termin wypowiedzenia (§2).

Zgodnie z § 7 ust. 6 pkt 6.1. OWUL, umowa mogła być przez leasingodawcę wypowiedziana ze skutkiem natychmiastowym przed terminem jej zakończenia w przypadku, gdy korzystający, pomimo upomnienia na piśmie i wyznaczenia dodatkowego terminu, zalega z jakąkolwiek płatnością wynikającą z umowy leasingu.

W związku z powyższym, należy uznać, iż powód uczynił zadość wszystkim przesłankom wypowiedzenia umowy leasingu. Wobec zwłoki pozwanej Spółki w zapłacie rat leasingu, powodowa Spółka wypowiedziała dwie umowy leasingu po bezskutecznym wzywaniu dłużnika do uiszczenia rat leasingowych.

Zgodnie z art. 709 ¹⁵ k.c. w razie wypowiedzenia przez finansującego umowy leasingu na skutek okoliczności, za które korzystający ponosi odpowiedzialność, finansujący może żądać od korzystającego natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i rozwiązania umowy leasingu. Natomiast, w myśl § 7 ust. 8 i 9, w przypadku rozwiązania umowy poza obowiązkiem korzystającego do zapłaty wszystkich opłat leasingowych, wymagalnych do dnia rozwiązania umowy leasingu, finansujący może żądać od korzystającego zapłacenia odszkodowania w wysokości sumy wszystkich opłat leasingowych, pomniejszonych o uzyskane korzyści tj. o dyskonto stanowiące korzyść wynikającą z zapłaty odszkodowania (z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy leasingu) w terminie wcześniejszym, niż pierwotnie umówione terminy płatności opłat leasingowych i o cenę netto uzyskaną ze sprzedaży przedmiotu leasingu, pomniejszoną o koszty sprzedaży.

Strony umowy leasingu umówiły się także, iż korzystającego obciążać będą koszty związane ze sprzedażą przedmiotu leasingu, w tym koszty wyceny przedmiotu leasingu, koszty ogłoszeń, koszty przechowania i ubezpieczenia przedmiotu leasingu. Regulacje te zawiera § 7 ust. 9 pkt 9.2 OWUL.

Powodowa Spółka przedstawiła szczegółowe wyliczenie kwoty dochodzonej w pozwie, wskazując, że na kwotę zadłużenia składają się: nieuiszczone w terminie opłaty leasingowe pomniejszone o wartość zbytego przedmiotu leasingu oraz koszty obciążające leasingobiorcę w związku z brakiem zwrotu przedmiotu leasingu, w tym odsetki, odszkodowanie, kara umowna. Spółka jako korzystająca zobowiązana była bezzwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni od rozwiązania umowy zwrócić przedmiot leasingu, na własny koszt i ryzyko do siedziby finansującego w stanie nie gorszym, niż będącym następstwem normalnego zużycia. W razie odmowy lub opóźnienia zwrotu przedmiotu leasingu, finansującemu przysługiwała kara umowna liczona za każdy dzień, w wysokości 1/10 średniej miesięcznej okresowej opłaty leasingowej z ostatnich 12 miesięcy, poprzedzających miesiąc, w którym powstał obowiązek zwrotu przedmiotu leasingu (§ 7 ust. 14 OWUL). Tymczasem, pozwana nie zwróciła rzeczy ruchomych do magazynu powodowej Spółki w wyznaczonym terminie.

Powodowa Spółka przedstawiła szczegółowe wyliczenie kwoty stanowiącej przedmiot niniejszego postępowania z odwołaniem się do konkretnych postanowień OWUL oraz udokumentowała poszczególne koszty, przy czym pozwana skutecznie nie zakwestionowała wyliczenia przestawionego przez leasingodawcę.

Nie ulega wątpliwości, że do zaległości w płatnościach i do wypowiedzenia umowy leasingu doszło na skutek zawinionych działań pozwanej. Bezsporne było, że pozwana Spółka miała zaległości w regulowaniu opłat leasingowych oraz, że leasingodawca uczynił zadość swoim obowiązkom, wzywając pozwaną do uregulowania należności i wyznaczając jej dodatkowy termin. Zatem, obie przesłanki skutecznego rozwiązania umowy leasingu (umów leasingu) zostały w przedmiotowej sprawie spełnione, a do rozwiązania umowy- umów doszło z przyczyn dotyczących korzystającego.

Odnosząc się do skuteczności wypowiedzenia umów leasingu należy podnieść, że w przedmiotowej sprawie, korespondencja do pozwanej była wysyłana na prawidłowy adres, zawsze była dwukrotnie awizowana. Wypowiedzenie umowy leasingowej zostało dokonane zgodnie z wymogami określonymi w umowach i OWUL .

Strona pozwana powołała się w swoich zarzutach na ustawę z dnia 16 kwietnia 2020 r. (Dz.U. z 2020 r. poz. 695), tj. z dnia 31 marca 2021 r. (Dz.U. z 2021 r. poz. 737), tj. z dnia 28 stycznia 2022 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 376), o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa (...)2.

Przepis art. 98 ust.1 reguluje (aż do chwili obecnej), iż nieodebranych pism podlegających doręczeniu za potwierdzeniem odbioru przez operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe, których termin odbioru określony w zawiadomieniu o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru przypadał w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, nie można uznać za doręczone w czasie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii oraz przed upływem 14 dni od dnia zniesienia tych stanów.

W myśl ust. 2 tego przepisu ust. 1 nie stosuje się do: postępowań w sprawach, o których mowa w art. 15f ust. 9 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych; postępowań, o których mowa w dziale (...) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.); kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej oraz postępowań podatkowych, jeżeli kontrole lub postępowania te wiążą się z podejrzeniem popełnienia przestępstwa lub przestępstwa skarbowego; przesyłek wysyłanych do ani wysyłanych przez: sądy i Trybunały, prokuraturę i inne organy ścigania, komornika sądowego.

Jak wskazują komentatorzy, w dotychczasowym stanie prawnym przyjmowano, że w razie zwrotu niedostarczonej przesyłki, za chwilę złożenia oświadczenia woli należy uznać moment, w którym korespondencja mogła i powinna być doręczona drugiej stronie, czyli z dniem pierwszego awizo. Pocztowy dowód nadania listu poleconego nie jest wprawdzie dowodem doręczenia go adresatowi, ale jest dowodem prima facie, który może być obalony np. przez wykazanie braków w obsłudze pocztowej, błędnego zaadresowania przesyłki, znanej nadawcy nieobecności adresata w miejscu zamieszkania itp. W celu ochrony wierzyciela, powyższy pogląd został zaaprobowany w judykaturze i jest stosowany w sądach pracy. W wyr. z 23.4.2010 r. (II PK 295/09, L.) SN wyjaśnił, że "dla prawidłowego zastosowania art. 61 k.c. nie wystarczy ustalić, kiedy adresat oświadczenia faktycznie zapoznał się z nim. Nie badamy, czy rzeczywiście doszło do zapoznania, ale uwzględniając normalny tok czynności weryfikujemy, czy istniała taka możliwość". Podobny pogląd wyraził SN również w wyr. z 5.10.2005 r. (I PK 37/05, L.), wskazując, że "awizowanie przesyłki poleconej stwarza domniemanie faktyczne możliwości zapoznania się z treścią oświadczenia, które oznacza przerzucenie ciężaru dowodu na adresata". Wystarczyło zatem, aby pracodawca wysłał pismo pod właściwy adres (np. przechowywany w aktach osobowych pracownika), a przesyłkę uznawano za skutecznie doręczoną. Sytuacja uległa istotnej zmianie w związku z wejściem w życie analizowanego przepisu. Na podstawie art. 3 pkt 4 Prawa pocztowego doręczenie oznacza wydanie przesyłki pocztowej lub wypłacenie kwoty pieniężnej określonej w przekazie pocztowym adresatowi, a w przypadkach określonych prawem, także innej osobie, lub przekazanie druku bezadresowego zgodnie z umową o świadczenie usługi pocztowej. Ustawa nie zawiera wprawdzie definicji doręczenia za potwierdzeniem odbioru, jednak powszechnie wiadomo, że jest to przesyłka z zastosowaniem specjalnego druku z miejscem na złożenie podpisu przez adresata (tzw. zwrotka). Prawo pocztowe w art. 3 pkt 23 zawiera wyjaśnienie pojęcia "przesyłka rejestrowana", która oznacza przesyłkę pocztową przyjętą za pokwitowaniem przyjęcia i doręczaną za pokwitowaniem odbioru. Jest ona powszechnie stosowana, w przypadku gdy nadawcy zależy na uzyskaniu dokumentu (z podpisem odbiorcy) potwierdzającego skuteczność doręczenia. Należy podkreślić, iż zgodnie ze stanowiskiem judykatury zwrotne potwierdzenie odbioru przesyłki stanowi dokument urzędowy, który korzysta z domniemania prawdziwości. W wyr. z 22.11.2018 r. ( (...), L.) NSA wyjaśnił: "(…) potwierdzenie nadania przesyłki rejestrowanej lub przekazu pocztowego wydane przez placówkę pocztową operatora wyznaczonego ma moc dokumentu urzędowego, co wynika bezpośrednio z art. 17 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe; a dokument urzędowy (…) – stanowi dowód tego co zostało w nim stwierdzone. Taki charakter zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłki uzasadnia przyjęcie, że dokument ten korzysta z domniemania prawdziwości. Domniemanie to może zostać obalone przeciwdowodem. Dodać jedynie należy, iż ciężar obalenia domniemania prawdziwości dokumentu urzędowego, jakim jest pocztowy dowód doręczenia, spoczywa na osobie kwestionującej takie doręczenie".

Powołana na wstępie ustawa próbuje podważyć możliwość tego typu formy doręczenia. Ustawodawca próbuje z góry założyć, wbrew logice i doświadczeniu życiowemu, że adresat nie będzie mógł zapoznać się z treścią oświadczenia woli złożonego w formie przesyłki za potwierdzeniem odbioru i zakłada, że nieodebranie pisma z poczty w trakcie trwającej pandemii nie powinno spowodować skutku doręczenia, a wręcz przeciwnie, pismo będzie uznawane jako niedoręczone. Powyższa regulacja nie dotyczy innych form doręczania pism, np. przy zastosowaniu poczty kurierskiej lub mailem (z wykorzystaniem certyfikowanego podpisu elektronicznego).

Mimo upływu ponad 3 lat od okresu wybuchu pandemii, ustawodawca nie wprowadził żadnych zasadniczych zmian w tym przepisie.

W ocenie Sądu, językowa wykładnia normy bez odniesienia się do wykładni funkcjonalnej- celowościowej, nie może się ostać, tym bardziej, że rażąco narusza przepisy prawa materialnego co do możliwości zakończenia różnych stosunków kontraktowych w obrocie gospodarczym, również niekorzystnych np. dla pozwanej Spółki, jako podmiotu prowadzącego przedsiębiorstwo. Uzależnienie możliwości skutecznego złożenia oświadczenia woli o wypowiedzeniu, czy rozwiązaniu umowy lub odstąpieniu od niej, nie może być powiązane z bezpośrednim doręczeniem pisma do rąk adresata, bowiem skoro nie można byłoby tego dokonać przez pocztę w doręczeniu zastępczym, to jeszcze większym zagrożeniem epidemiologicznym, co ustawodawca chciał wykluczyć, byłoby szukanie kontaktu bezpośrednio z odbiorcą przesyłki , także na drugim końcu Polski bez prawdopodobieństwa uzyskania pozytywnego rezultatu, a więc osobistego dotarcia do kontrahenta. Taka regulacja bez względu na faktyczne, czy fikcyjne zagrożenie epidemiologiczne, chroniłaby tych, którzy nadużywają prawa, unikają płatności, wykorzystują sytuację dla własnych interesów, bez względu na interes wierzyciela lub zasadę równowagi stron w kontrakcie. Należy zatem opowiedzieć, że za dotychczasową wykładnią , która w świetle art. 61 § 1 k.c. stanowi, iż oświadczenie powódki o wypowiedzeniu umowy, aby było skuteczne musi dojść do adresata w taki sposób, że ten mógł zapoznać się z jego treścią. W doktrynie prawa cywilnego podkreśla się, że przywołany przepis określa nie tyle, jaki moment należy uznawać za moment złożenia oświadczenia woli, ale raczej w jaki sposób złożyć takie oświadczenie. W konsekwencji takiego uregulowania, oświadczenie woli składane innej osobie wywołuje skutki prawne dopiero od momentu dojścia do adresata w sposób unormowany w art. 61 k.c. i dopiero ten moment musi być brany pod uwagę przy obliczaniu wszelkich terminów, czy przy badaniu zachowania nadawcy i odbiorcy oświadczenia. Niedojście oświadczenia do adresata w sposób opisany w art. 61 k.c.. oznacza zaś, że oświadczenie woli w ogóle nie zaistniało, choćby decyzja wywołania określonych skutków prawnych została przez nadawcę podjęta i uzewnętrzniona, np. na piśmie (por. red. E.Gniewek „Kodeks cywilny. Komentarz”, C.H.Beck W-wa 2011, s.150, t.3; wyrok SN z 11.04.1982 r. II CR 380/82 OSN 1983/8/117; wyrok SA w (...) z 5.02.2013 r. I ACa (...)). Regulację prawa materialnego omawianą powyżej określa się „teorią doręczenia”, co ma zaakcentować jej odrębność od reguł stosowanych w przepisach proceduralnych postępowań administracyjnych i cywilnych, opartych na „zasadzie nadania” przesyłki listowej u operatora pocztowego - dawniej „publicznego”, aktualnie „wyznaczonego” (tak wprost w post. SN z 25.08.1999 r. III CKN 548/99; por. wyrok SN z 28.02.2002 r. III CKN 1316/00). Akcentuje się w związku z tym, że nawet jeśli oświadczenie woli, którego skuteczność zależy od dotarcia do adresata, jest zawarte w piśmie (w tym także procesowym), to skutki materialnoprawne określone w art. 61 k.c. można wiązać wyłącznie z chwilą doręczenia pisma (nie wyłączając per analogiam momentu doręczenia „zastępczego” z przepisów proceduralnych, po prawidłowym awizowaniu przesyłki pocztowej), a obojętną jest w tym aspekcie chwila jego nadania w placówce pocztowej (por. wyrok SN z 19.07.2012 r. II CSK 655/11 BSNIC 2013/10, s.38; wyrok SA w (...) z 15.09.2011 r. III APa 34/11; por. także wyrok SN z 20.01.2004 r. II CK 358/02 Wokanda 2004/9/6;). Przy wyznaczaniu chwili dojścia oświadczenia woli w trybie art. 61 k.c. w rozumieniu teorii doręczenia ustawodawca przyjął jednak, że chwila ta nie może być utożsamiana wyłącznie z rzeczywistym zapoznaniem się przez odbiorcę z treścią oświadczenia, ale pożądany przez nadawcę skutek występuje również w sytuacji, w której co prawda adresat oświadczenia woli nie poznał jego treści, ale miał realną możliwość zapoznania się z nią, gdyż doszła do niego w taki sposób, że mógł się zapoznać. W konsekwencji, wysłanie oświadczenia w przesyłce pocztowej nie rodzi sytuacji równoznacznej z dojściem oświadczenia woli do adresata, do momentu faktycznego odbioru przesyłki, lub uzyskania realnej możności zapoznania się z treścią awizowanej przesyłki pocztowej, wskutek udania się do placówki odbiorczej (por. wyrok SN z 23.04.2010 r. II PK 295/09, wyrok SN z 18.03.2010 r. IV CSK 9/08). Sama wiedza o przesyłce (np. poprzez awizo) skutku takiego, co oczywiste, nie wywoła (por. wyrok SN z 18.04.2002 r. V CSK 215/11, a także wyrok SN z 2.03.2012 r. III PO 2/12) i to na składającym oświadczenie woli z wykorzystaniem przesyłki pocztowej spoczywa ciężar udowodnienia, że doszło ono do adresata w sposób umożliwiający mu zapoznanie się z jego treścią w sposób opisany powyżej. Podkreślić w tym kontekście należy, że domniemany fakt z art. 231 k.p.c. nie wymaga przeprowadzenia żadnego dowodu, w przeciwieństwie do okoliczności stanowiących podstawę faktyczną domniemania (uzasad. wyroku SN z 22.01.1998 r. II UKN 465/97 OSNP 1999/1/24). W polskim postępowaniu cywilnym – w sprawach dotyczących odpowiedzialności – dopuszczalne jest zarówno stosowanie dowodu prima facie jak i zasady res ipsa liquitur (wyrok SN z 26.05.1994 r. II CRN 24/94). Klasycznym przykładem dowodu prima facie wskazywanym w doktrynie prawa procesowego i judykaturze jest dowód doręczenia pisma odbiorcy za pośrednictwem operatora pocztowego w sytuacji, gdy nadawca dysponuje dowodem nadania tego pisma na adres zamieszkania/adres do korespondencji odbiorcy i adres ten jest prawidłowy (por. wyrok SA w Warszawie z 28.10.2011 r. VI ACa 445/11; wyrok SN z 17.03.2010 r. II CSK 454/09 OSNC 2010/10/142). Powtórzyć przy tym należy, że nawet w odniesieniu do oświadczeń woli o charakterze materialnoprawnym dopuszcza się w ramach „teorii doręczenia” także per analogiam doręczenie „zastępcze” z przepisów proceduralnych, po prawidłowym awizowaniu przesyłki pocztowej (por. wyrok SN z 19.07.2012 r. II CSK 655/11 BSNIC 2013/10, s.38; wyrok SA w Warszawie z 15.09.2011 r. III APa 34/11; por. także wyrok SN z 20.01.2004 r. II CK 358/02 Wokanda 2004/9/6). Jak już zaznaczono, na składającym oświadczenie woli z wykorzystaniem przesyłki pocztowej spoczywa ciężar udowodnienia, że doszło ono do adresata w sposób umożliwiający mu zapoznanie się z jego treścią w sposób opisany powyżej, np. poprzez wskazanie, że przesyłka była nadana na adres, pod którym odbiorca faktycznie zamieszkuje lub ma siedzibę i jest to wystarczające domniemanie z art. 231 k.p.c. dla przyjęcia doręczenia pisma, powód temu obowiązkowi z art. 6 k.c. nie sprostał w niniejszej sprawie. Jeżeli zaś odbiorca chce to domniemanie obalić poprzez wykazanie, że nie miał realnej możliwości zapoznania się treścią przesyłki zawierającej oświadczenie woli, to obowiązek wykazania tego spoczywa już na nim (por. wyrok SA w (...) z 22.04.2016 r. I ACa (...)).

W przedmiotowej sprawie, pozwana Spółka, o czym była mowa, w ogóle nie podejmowała żadnej korespondencji na adres siedziby spółki i to już od 2020r.do chwili obecnej, nie interesowała się rozliczeniem umów leasingowych i tym, jaki jest poziom jej długów. Nie można zatem uznać, że wprowadzenie art. 98 ustawy z dnia 16 kwietnia 2020 r. (Dz.U. z 2020 r. poz. 695), tj. z dnia 31 marca 2021 r. (Dz.U. z 2021 r. poz. 737), tj. z dnia 28 stycznia 2022 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 376), o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa (...)2, powinno dać jej szczególną ochronę i uniemożliwiać wypowiedzenie umowy przez kolejne lata, mimo prawidłowo ekspediowanej korespondencji, zgodnie z przepisami ustawy Prawo pocztowe. Pozwana może chronić swojej interesy przez obalenie domniemania skuteczności doręczenia, co w tym procesie nie nastąpiło.

Orzekając o żądaniu pozwu, Sąd jednocześnie nie zna lazł podstaw do rozłożenia należności głównej dochodzonej pozwem na raty na podstawie art. 320 k.p.c.

Wskazywany przepis wprowadza szczególną zasadę wyrokowania dotyczącą przedmiotu orzekania, dając sądowi możliwość wydania orzeczenia zasądzającego roszczenie powoda z uwzględnieniem interesów pozwanego w zakresie czasu wykonania wyroku. Jest to tzw. moratorium sędziowskie (por. M. Piekarski, Rozłożenie w wyroku na raty zasądzonego świadczenia, Pal. 1971, nr 5, s. 5).

Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty albo wyznaczenie odpowiedniego terminu do spełnienia zasądzonego świadczenia jest możliwe tylko "w szczególnie uzasadnionych wypadkach". Takie wypadki zachodzą, jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłoczne lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody (M. Jędrzejewska (w opracowaniu J. Gudowskiego) (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., t. 2, red. T. Ereciński, s. 35; zob. też E. Gapska, Czynności..., s. 134; A. Góra-Błaszczykowska, Orzeczenia..., s. 40; M. Uliasz, Kodeks postępowania cywilnego..., s. 422, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26 października 2018 r. I ACa 259/18, Legalis nr 1880444).

W orzecznictwie przyjęto natomiast, że skoro w świetle art. 320 k.p.c. rozłożenie świadczenia na raty może nastąpić jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach - to możliwość taka nie istnieje w sytuacji, gdy dochodzone od pozwanego roszczenie pochodzi z czynu niedozwolonego popełnionego umyślnie, w zamiarze uzyskania korzyści majątkowej (wyrok SN z dnia 23 czerwca 1972 r., I CR 599/71, Lex nr 7099). Zapatrywanie to można traktować jako przejaw ogólniejszej tezy, że ochrona, jaką zapewnia pozwanemu art. 320 k.p.c. nie może być stawiana ponad ochronę powoda w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu powoda.

Za „szczególnie uzasadnione wypadki” uzasadniające rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia uznać należy takie, które bardzo, czy w sposób ponadprzeciętny uzasadniają lub wręcz nakazują zmodyfikowanie skutków wymagalności dochodzonego roszczenia. Podkreśla się przy tym jednakże, iż uwzględnienie wniosku dłużnika jest racjonalne, gdy dłużnik wykaże, że dysponować będzie środkami umożliwiającymi wykonanie tak zmodyfikowanego obowiązku w sposób odczuwalny ekonomicznie przez wierzyciela. Zastosowanie dobrodziejstwa przewidzianego w art. 320 k.p.c. nie może w żadnym wypadku prowadzić do pokrzywdzenia wierzyciela i pozbawienia go możliwości realnego zaspokojenia roszczenia. Jeżeli dłużnik posiada liczne zobowiązania finansowe, których na bieżąco nie reguluje, ponadto nie prowadzi działalności gospodarczej i nie utrzymuje się z pracy zarobkowej, brak przesłanek umożliwiających rozłożenia świadczenia na raty (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 28 listopada 2018 r.,V ACa 197/18, Legalis nr 2000280).

Przepis art. 320 k.p.c. jest procesowej natury, ale w takim zakresie, w jakim pozwala sądowi na modyfikację sposobu i terminu spełnienia świadczenia ma charakter materialnoprawny (por. M. Piekarski, Rozłożenie..., s. 5 i n.; L. Stecki, Glosa do uchwały siedmiu sędziów SN z dnia 22 września 1970 r., OSPiKA 1971, z. 11, poz. 202; P. Telenga (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., red. A. Jakubecki, s. 388). W wyroku SN z dnia 26 kwietnia 2006 r., V CSK 20/06, Lex nr 198525, Sąd Najwyższy stwierdził wręcz, że art. 320 k.p.c. jest przede wszystkim normą z zakresu prawa materialnego.

O rozłożeniu zasądzonego świadczenia na raty albo o wyznaczeniu odpowiedniego terminu do spełnienia świadczenia sąd może orzec na wniosek albo z urzędu. W przypadku nieustosunkowania się przez sąd do wniosku strony strona może żądać uzupełnienia wyroku na podstawie art. 351 § 1 k.p.c. (M. Jędrzejewska (w opracowaniu J. Gudowskiego) (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., t. 2, red. T. Ereciński, s. 37; K. Piasecki (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., t. 1, red. K. Piasecki, s. 1503). Jednakże odmowa rozłożenia świadczenia na raty albo wyznaczenia terminu do spełnienia świadczenia nie wymaga odrębnego orzeczenia w sentencji wyroku, lecz powinna być umotywowana w uzasadnieniu (K. Piasecki (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., t. 1, red. K. Piasecki, s. 1504).

Zgodnie z dominującym poglądem wyrażanym w doktrynie i orzecznictwie ochrona, jaką zapewnia pozwanemu dłużnikowi art. 320 k.p.c. nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym (por. np. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 3 kwietnia 2014 r., sygn. akt V CSK 302/12, L.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi, I Wydział Cywilny z dnia 6 marca 2014 r., sygn. akt I ACa 1211/13, L.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, I Wydział Cywilny z dnia 10 lutego 2015 r., sygn. akt I ACa 699/14, L.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi, I Wydział Cywilny z dnia 18 marca 2015 r., sygn. akt I ACa 1322/14, L.).

Nie można pominąć ogólnych uwag, że pozwany zaciągając własne zobowiązania, musi kalkulować jako przedsiębiorca, czy będzie miał pokrycie w środkach finansowych na ich zaspokojenie, przewidywać rezerwę finansową na wypadek niespełnienia świadczeń przez jego wierzycieli, czy też wnikliwiej oceniać swoją zdolność kredytową, tak by w określonych sytuacjach skorzystać z kredytowania działalności przez bank. Zatem kredytobiorca, czy pożyczkobiorca musi realnie oceniać swoje możliwości majątkowe, finansowe. Musi zatem zdawać sobie sprawę, że zaciąga zobowiązania znacznej wartości, a terminy spłaty są jasno określone. Jednakże te uwagi natury ogólnej nie mogą pomijać szczególnej sytuacji, w której znaleźli się praktycznie wszyscy przedsiębiorcy funkcjonujący na rynku usług i towarów w związku z epidemią cowid. Jakiekolwiek planowanie przedsięwzięć gospodarczych, powiększanie zysku, czynienie oszczędności było nierealne w określonych warunkach ekonomicznych. Takiej sytuacji żaden przedsiębiorca nie mógł przewidzieć.

W tej jednak konkretnej sprawie, Sąd nie dysponuje żadnym materiałem dowodowym, by realnie ocenić sytuację finansową Spółki, osiągane przez nią wyniki finansowe w poszczególnych latach, posiadany majątek , poziom zadłużenia lub też poziom własnych wierzytelności. Spółka aktualnie nie posiada zarządu, nie złożyła wniosku o ogłoszenie upadłości, zatem wyważenie interesu obu stron przy rozłożeniu na raty też jest niemożliwe, nie wspominając nawet o wysokości rat i okresie spłaty.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. kwotę 230.989,15 zł (dwieście trzydzieści tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt dziewięć złotych piętnaście groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 maja 2022 roku do dnia zapłaty . O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i zasądził od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. kwotę 26.687 zł (dwadzieścia sześć tysięcy sześćset osiemdziesiąt siedem złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na koszty procesu należne stronie powodowej od pozwanej złożyły się: opłata od pozwu 11.550 zł, opłata od pełnomocnictwa 17zł, wynagrodzenie pełnomocnika w stawce podstawowej 10.800 zł.

Sąd przyznał kuratorowi ustanowionemu dla strony pozwanej – radcy prawnemu K. W. ( Kancelaria (...), ulica (...) (...)), wynagrodzenie w kwocie 4.320 zł (cztery tysiące trzysta dwadzieścia złotych) i nakazał wypłacić powyższe wynagrodzenie z zaliczki wpłaconej przez powoda (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w Ł. w dniu 17 czerwca 2022 roku, numer dokumentu (...).

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć kuratorowi pozwanej przez urząd pocztowy z pouczeniem o terminie i środku zaskarżenia.

10 X 22r. SSO Barbara Kubasik