Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym w dniu 24 sierpnia 2016 roku powód H. K. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Zakładu (...) w K. kwoty 413.100 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 11 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu żądania pozwu powód wskazał, iż dochodzona pozwem kwota stanowi odszkodowanie obejmujące koszty transportu zastępczego za okres od dnia 6 czerwca 2013 roku do dnia 18 marca 2015 roku, wskutek uszkodzenia w wypadku drogowym w dniu 26 stycznia 2013 roku zestawu pojazdów wykorzystywanych uprzednio przez powoda do transportu bydła – (...) oraz przyczepy specjalistycznej (...).

( pozew k. 2 – 21)

W dniu 25 listopada 2016 roku pozwany złożył odpowiedź na pozew, w której nie uznał powództwa, wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu zajętego stanowiska pozwany podniósł, iż skoro powód posiadał środki w wysokości 413. 000 złotych na poniesienie kosztów transportu zastępczego to był w stanie również nabyć nowy pojazd w miejsce uszkodzonego w wypadku.

Ponadto pozwany podniósł, iż uszkodzony pojazd powoda w okresie objętym żądaniem pozwu był cały czas sprawny, bowiem przechodził przeglądy okresowe. Pojazd powoda był zatem zdatny do używania i w związku z tym nie było konieczności najmowania transportu zastępczego. Powód natomiast najmując transport zastępczy generował szkodę, której naprawienia domaga się teraz od pozwanego ubezpieczyciela.

(odpowiedź na pozew k. 478 – 480)

W piśmie procesowym z dnia 7 września 2018 roku powód cofnął pozew w zakresie kwoty 4. 000 złotych roszczenia głównego i zrzekł się w tym zakresie roszczenia i wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 409. 000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 11 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty.

(pismo k. 656)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód prowadzi działalność gospodarczą. W ramach prowadzonego przedsiębiorstwa powód wykorzystywał do transportu zwierząt zestaw pojazdów: samochód ciężarowy marki M. o numerze rej (...) i przyczepę (...) o numerze rej (...). Przyczepa jest pojazdem specjalistycznym, posiadała dodatkowe wyposażenie – zabudowaną wagę w zespole tylnych drzwi oraz zabudowę odpowiadającą standardom unijnym, wyposażoną w trzy pokłady, z których dwa były unoszone i posiadały sworznie ryglujące.

Pojazdy te zostały uszkodzone na skutek zdarzenia – wypadku drogowego, za które odpowiedzialność ponosi kierujący pojazdem marki (...) objęty obowiązkowym ubezpieczeniem w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Powód niezwłocznie zgłosił szkodę w pozwanym zakładzie ubezpieczeń za pośrednictwem infolinii pozwanej.

(okoliczności niesporne)

W wyniku przedmiotowego zdarzenia pojazd M. został uszkodzony w stopniu znacznym. Zakres jego uszkodzeń po zdarzeniu uniemożliwiał użytkowanie pojazdu zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia oraz w sposób zgodny z przepisami ustawy Prawo o ruchu drogowym. Szacunkowy koszt naprawy pojazdu M. przekracza jego wartość na dzień szkody. Zakres uszkodzeń został stwierdzony bez demontażu elementów składowych. Nie można wykluczyć możliwości wystąpienia w trakcie naprawy tzw. uszkodzeń ukrytych, których wartość w takich przypadkach można szacować na około 10 % kosztów naprawy.

Również przyczepa (...) została wskutek zdarzenia uszkodzona w stopniu znacznym. Zakres uszkodzeń po zdarzeniu drogowym uniemożliwiał użytkowanie tego pojazdu zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie powołanymi wyżej przepisami prawa. Oszacowany przez biegłego koszt naprawy przyczepy również przekraczał jej wartość na dzień zdarzenia.

Zaleceniem warsztatów naprawczych, w przypadku szkody w przyczepie, była naprawa u producenta na terenie W.. Wynika to z technologii, w jakiej jest wykonana zabudowa przyczepy tj. przede wszystkim wykonanie jej ze stopu aluminium oraz z konieczności transportu części wielkogabarytowych. Nie można wykluczyć, że naprawa pojazdu byłaby możliwa w Polsce. Niemniej jednak czynności logistyczne, jakie należałoby podjąć podczas naprawy mogłyby okazać się mniejsze, gdyby naprawy dokonać bezpośrednio u producenta.

Zarówno w przypadku samochodu ciężarowego jak i przyczepy koszt naprawy pojazdów na dzień szkody przekraczał wartość tych pojazdów. W związku z tym ich naprawa była ekonomicznie nieuzasadniona tj. spełnione zostało kryterium występowania tzw. szkody całkowitej.

Powód wykonał naprawę (...) i jest on obecnie przez niego wykorzystywany w prowadzonej działalności. Jednakże nie nadaje się do użytkowania w takim stopniu, jak to było przed szkodą. Jest używany jedynie na krótszych trasach i do przewozu kilku sztuk bydła. Przyczepa (...) nie została naprawiona i nie nadaje się do dalszego użytkowania.

Gdyby oba te pojazdy zostały poddane kompleksowej naprawie w celu przywrócenia im stanu technicznego sprzed szkody, to dla przywrócenia pojazdom walorów technicznych estetycznych i użytkowych czas wyłączenia pojazdów z użytkowania należałoby oszacować na około 3 miesiące ( łącznie z dostarczeniem pojazdów i ewentualnym wyprodukowaniem części zamiennych). Czysty szacunkowy technologiczny czas naprawy to około 1, 5 miesiąca.

( opinia pisemna biegłego z zakresu wyceny wartości i kalkulacji napraw pojazdów M. M. k. 540 – 575)

W związku z uszkodzeniem pojazdu powód korzystał z usług transportowych firmy zewnętrznej, wynajmował pojazd wraz z kierowcą i zlecał przewozy bydła.

(okoliczność niesporna)

Rynkowy koszt najmu pojazdu porównywalnego marki M. wraz z zabudową firmy (...) wynosi około 7. 000 złotych miesięcznie. Dotyczy ona pojazdu ciężarowego, bez przyczepy, bez kierowcy. Średnia cena transportu bydła specjalistycznym samochodem wraz z kierowcą wynosi około 4 złotych netto za każdy przejechany kilometr.

Biegły sądowy na podstawie analizy podanych w aktach sprawy informacji przeprowadził analizę transportu bydła realizowanego przez firmę transportową. Koszt transportu bydła według przedstawionych w sprawie faktur VAT zawierał się w przedziale od 3. 000 do 8. 000 złotych netto. Koszty transportu uzależnione były od liczby przewożonego bydła. W ocenie biegłego brak jest podstaw do kwestionowania wskazanych przez powoda kosztów transportu.

( opinia pisemna biegłego z zakresu wyceny wartości i kalkulacji napraw pojazdów M. M. k. 540 – 575, faktury, dowody zapłaty k. 37 – 137, opinia uzupełniająca k. 617 - 619)

Faktury wystawione za świadczenie usługi transportowej opiewają na kwotę 409.100 złotych.

(opinia biegłej z zakresu rachunkowości M. R. k. 627 – 642 faktury, dowody zapłaty k. 37 – 137)

Powód nie prowadził ewidencji przebiegu pojazdów oraz nie rozliczał kosztów transportu na poszczególne środki transportu. Posiada w firmie kilkanaście pojazdów, zarówno osobowych jak i ciężarowych.

Bez poniesienia kosztów transportu zewnętrznego powód byłby w stanie utrzymać obroty przedsiębiorstwa na poziomie sprzed daty szkody. Zaniechanie przez powoda korzystania z transportu zastępczego nie zahamowałoby rozwoju przedsiębiorstwa, ale zmniejszyłoby dynamikę wzrostu przychodów o około 16 %. Analiza danych – hipotetycznych przychodów wskazuje, iż przychody przedsiębiorstwa zwiększyły się w latach 2012 – 2015 o 48,93 % przy wykorzystaniu transportu obcego oraz o 32, 32 % - 32,93% bez jego wykorzystania.

W tym okresie, pomimo ograniczenia możliwości przewozowych transportem własnym w wyniku szkody, następował systematyczny wzrost wykorzystania własnych środków transportu – zwiększenie o 30 %.

(opinia pisemna uzupełniająca biegłej M. R. k. 756 – 768)

Powód w dacie wystąpienia szkody miał zawarte umowy z (...) spółka z o.o. POLO market spółka z o.o., (...) spółka z o.o. na dostawę określonych ilości mięsa wołowego. Umowy określały harmonogramy dostaw a ich niewykonanie przez powoda obarczone było karami umownymi.

(umowy k. 449 – 458)

Pozwany na etapie przedsądowym wypłacił powodowi odszkodowanie w wysokości 82.258,49 złotych w związku ze szkodą w pojeździe M. oraz kwotę 99.261,35 złotych w związku ze szkodą w przyczepie (...).

W pozostałym zakresie odmówił wypłaty odszkodowania.

Z uwagi na okoliczność, iż wskazane wyżej wypłaty nie zaspokajały w całości roszczeń odszkodowawczych powoda wystąpił on w dniu 20 września 2013 roku z pozwem skierowanym do Sądu Okręgowego w Katowicach o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) kwoty 202.633, 02 złote z odsetkami ustawowymi od dnia 2 lipca 2013 roku do dnia zapłaty.

Sąd Okręgowy w Katowicach w wyroku z dnia 26 lutego 2015 roku uznał powództwo poszkodowanego za zasadne i zasądził na rzecz powoda od pozwanego zakładu ubezpieczeń kwotę 186.440,11 złotych. Na zasadzoną kwotę składały się: odszkodowania za uszkodzenie pojazdu M. - 96.173,11 złotych, uszkodzenia w przyczepie (...) 70.267 złotych oraz koszty transportu zastępczego w wysokości 20. 000 złotych poniesione przez powoda w okresie od 11 marca 2014 roku do dnia 17 kwietnia 2014 roku.

(okoliczności niesporne, wyrok z uzasadnieniem Sądu Okręgowego w Katowicach k. 312, 321 – 334 akt IIC 666/13 Sądu Okręgowego w Katowicach)

Zasądzona wyrokiem kwota została wypłacona powodowi w dniu 24 kwietnia 2015 roku.

(okoliczność niesporna)

Powyższy stan faktyczny był, co do okoliczności faktycznych niesporny. Strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności za szkodę wynikłą ze zdarzenia drogowego z dnia 26 stycznia 2013 roku.

Odpowiedzialność pozwanego za szkodę będącą następstwem tego zdarzenia została nadto przesądzona w wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 26 lutego 2015 roku w sprawie o sygn. akt II C 666/13.

W zakresie okoliczności kwestionowanych przez pozwanego a dotyczących związku przyczynowego pomiędzy poniesionymi przez powoda wydatkami związanymi z wynajmem transportu zastępczego, zasadnością ekonomiczną tych wydatków sąd, dokonując ustaleń faktycznych oparł się na opiniach biegłych: M. M. z zakresu naprawy pojazdów mechanicznych oraz M. R. z zakresu rachunkowości.

W ocenie sądu obie opinie są wiarygodne, merytorycznie poprawne, logiczne przekonujące dla sądu. Wnioski zwarte w opinii biegłego M. M. są ponadto zbieżne z wnioskami wynikającymi z opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej sporządzonej w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w Katowicach w sprawie sygn. akt IIC 666/13.

Opinia biegłej z zakresu rachunkowości wymagała uzupełnienia wskutek nie przedstawienia przez powoda na etapie wydawania przez biegłą pierwszej opinii w sprawie pełnej dokumentacji finansowo – księgowej przedsiębiorstwa powoda. Dopiero uzupełnienie tej dokumentacji po wydaniu przez biegłą pierwszej opinii pisemnej oraz jej uzupełniająca analiza i uzupełnienie opinii, na wniosek strony powodowej pozwoliło biegłej na sformułowanie ostatecznych wniosków, co do konieczności ekonomicznej korzystania przez powoda z transportu zastępczego oraz wpływu okoliczności wystąpienia szkody na sytuację ekonomiczną przedsiębiorstwa powoda.

W ocenie sądu również ta opinia, co do zasady, stanowić może miarodajną i wiarygodną podstawę poczynienia w sprawie ustaleń faktycznych niezbędnych dla jej rozstrzygnięcia.

Wnioski wynikające z tej opinii nie zostały przez żadną ze stron skutecznie zakwestionowane.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie w zakresie, w jakim powód ostatecznie podtrzymywał żądanie pozwu. Podstawę odpowiedzialności strony pozwanej stanowi przepis art. 822 par. 1 KC.

Zgodnie z jego treścią przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia.

Par 4 powołanego artykułu stanowi, że uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Podstawą odpowiedzialności pozwanego jest także przepis art. 435 KC w zw. z art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Przepis art. 34 ust 1 tej drugiej ustawy stanowi, iż z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeśli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Zasada odpowiedzialności pozwanego (...) nie była w niniejszym postępowaniu kwestionowana. Nadto została ona przesądzona prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 26 lutego 2015 roku.

W myśl przepisu art. 361 KC. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wyniknęła. Związek przyczynowy pomiędzy działaniem sprawcy szkody a szkodą jest przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej. Z przepisu tego wynika także zasada pełnego odszkodowania. Szkoda obejmuje wydatki, jakie poszkodowany poniósł oraz korzyści utracone, jakie mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Przez stratę rozumieć należy różnicę wynikającą z porównania stanu majątkowego poszkodowanego przed i po wyrządzeniu szkody.

Niewątpliwie w okolicznościach fatycznych sprawy istnieje związek przyczynowy pomiędzy; poniesionymi przez powoda wydatkami na wynajęcie transportu zastępczego a wyrządzoną mu szkodą. Jest bowiem oczywiste, że gdyby szkoda w postaci poważnego uszkodzenia zestawu pojazdów nie wystąpiła, powód nie musiałby korzystać z transportu zastępczego. Z opinii biegłego M. M. wynika w sposób jednoznaczny, że pojazdy uszkodzone zostały w stopniu znacznym, co uniemożliwiało ich wykorzystanie do prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej. Wykonana przez powoda prowizoryczna naprawa samochodu M. pozwoliła jedynie na wykorzystywanie go w ograniczonym zakresie natomiast nie przywróciła pojazdowi stanu technicznego sprzed szkody.

Wobec treści opinii biegłego, jako całkowicie niezasadne uznać należy zarzuty pozwanego podniesione w odpowiedzi na pozew, co do tego, iż samochód powoda był po wypadku sprawny i był wykorzystywany przez powoda w prowadzonej działalności gospodarczej. Z opinii biegłego jak również z wyjaśnień powoda wynika, iż samochód naprawiony został jedynie częściowo, nie został przywrócony do stanu sprzed szkody z uwagi na ekonomiczną nieopłacalność takiej kompleksowej naprawy, której koszty przekraczałyby wartość pojazdu.

Powód wyjaśnił, iż naprawił pojazd i wykorzystywał go do transportu bydła jednakże w zakresie znacznie mniejszym niż przed wypadkiem i na krótszych trasach.

Jednocześnie z wyjaśnień powoda wynika, iż działania te podejmował w celu zminimalizowania negatywnych skutków zdarzenia w postaci wyeliminowania z użytkowania pojazdów dla funkcjonowania jego firmy i wywiązania się z łączących go umów handlowych.

Jednocześnie tak powołani przez sąd biegli, jak i ubezpieczyciel zakwalifikował szkodę w pojazdach powoda, jako szkodę całkowitą. Oznacza to, że naprawa pojazdów z uwagi na wysokość kosztów z tym związanych była ekonomicznie nieuzasadniona. W tym stanie rzeczy najbardziej racjonalnym sposobem naprawienia szkody było nabycie przez powoda nowego pojazdu o porównywanych do uszkodzonego parametrach technicznych.

Było to jednakże niemożliwe z uwagi na okoliczność, iż pozwany ubezpieczyciel nie wypłacił powodowi pełnego, należnego mu odszkodowania za uszkodzone pojazdy.

Wypłacone przez ubezpieczyciela na etapie przed procesowym kwoty stanowiły jedynie około 50 % należnego powodowi odszkodowania z tytułu uszkodzenia pojazdów, którego wysokość ustalona została prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 26 lutego 2015 roku. Na zasadzoną wyrokiem kwotę składały się: odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu M. 96.173,11 złotych, uszkodzenia w przyczepie (...) 70.267 złotych.

Pozwany na etapie przedsądowym wypłacił powodowi odszkodowanie w wysokości 82.258,49 złotych w związku ze szkodą w pojeździe M. oraz kwotę 99.261,35 złotych w związku ze szkodą w przyczepie (...).

Jak z powyższego wynika pozwany w sposób nieuzasadniony nie wypłacił powodowi pełnego należnego mu odszkodowania. Powód pozostawał, zatem przez okres ponad dwóch lat: od stycznia 2013 roku do kwietnia 2015 roku w sytuacji, kiedy nie otrzymał od ubezpieczyciela pełnego, należnego mu odszkodowania w kwocie ponad 160 000 złotych. Pozostawał, zatem w stanie niepewności, co do tego, czy należne mu odszkodowania zostanie mu wypłacone, kiedy i w jakiej wysokości. Jednocześnie utracił pojazdy, które uprzednio były mu niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej. W tej sytuacji, jako uzasadnione traktować należy twierdzenia powoda, co do tego, iż nie dysponował środkami finansowymi na zakup nowego zestawu pojazdów w celu zastąpienia uszkodzonych. Jednocześnie powód był związany zawartymi wcześniej umowami, które zobowiązywały go do dokonywania regularnych dostaw mięsa wołowego do sieci handlowych. Niewykonanie zobowiązań wynikających z tych umów obarczone były ryzykiem naliczenia powodowi przez jego kontrahentów kar umownych w znacznej wysokości.

W tych okolicznościach racjonalną i uzasadnioną decyzją było skorzystanie przez powoda z transportu zastępczego w celu realizacji zawartych umów i utrzymania działalności prowadzonego przedsiębiorstwa.

Sytuacja powyższa spowodowana została przez Ubezpieczyciela, który jak już wyżej wspomniano, w sposób nieuzasadniony przez okres 2, 5 roku od wystąpienia szkody nie wypłacił powodowi pełnego, należnego mu odszkodowania z tytułu uszkodzenia pojazdów.

Zgodnie z treścią art. 14 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń powinien wypłacić odszkodowania w terminie 30 dni od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się, w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia zawiadomienia o szkodzie, chyba, że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

Jak z powyższego wynika, w okolicznościach faktycznych sprawy zakład ubezpieczeń przekroczył wszelkie wskazane w cytowanym przepisie terminy na wypłacenie należnego powodowi odszkodowania. Jednocześnie brak jest podstaw do przyjęcia, iż ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, czy też wysokości należnego powodowi odszkodowania wymagało przeprowadzenia postępowania sądowego. Pozwany ubezpieczyciel przyjął, bowiem odpowiedzialność za szkodę już na etapie przedsądowym i częściowo wypłacił odszkodowanie, niezasadnie jednak zaniżając jego wysokość. Dla ustalenia wysokości należnego powodowi odszkodowania wystarczającym było jedynie oparcie się na obiektywnej opinii rzeczoznawcy z zakresu kalkulacji szkód i wyceny pojazdów mechanicznych.

Wobec powyższych okoliczności, w ocenie sądu, pozwany zobowiązany jest również do zwrotu na rzecz powoda kosztów wynajmu transportu zastępczego za okres dochodzony pozwem. Poniesienie tych kosztów przez powoda pozostaje, bowiem w związku przyczynowym ze szkodą jak również ze sposobem likwidacji tej szkody przez ubezpieczyciela.

Jak wynika z opinii biegłej z zakresu rachunkowości M. R. bez poniesienia kosztów transportu zewnętrznego powód byłby w stanie utrzymać obroty przedsiębiorstwa na poziomie sprzed daty szkody. Zaniechanie przez powoda korzystania z transportu zastępczego nie zahamowałoby rozwoju przedsiębiorstwa, ale zmniejszyłoby dynamikę wzrostu przychodów o około 16 %. Analiza danych – hipotetycznych przychodów wskazuje, iż przychody przedsiębiorstwa zwiększyły się w latach 2012 – 2015 o 48,93 % przy wykorzystaniu transportu obcego oraz o 32, 32 % - 32,93% bez jego wykorzystania.

W tym okresie pomimo ograniczenia możliwości przewozowych transportem własnym w wyniku szkody następował systematyczny wzrost wykorzystania własnych środków transportu – zwiększenie o 30 %.

( opinia pisemna uzupełniająca biegłej z zakresu rachunkowości M. R. k. 756 – 768)

Z opinii biegłej wynika, zatem w sposób jednoznaczny, że rezygnacja przez powoda z wynajmu transportu zastępczego zmniejszyłaby dynamikę wzrostu przychodów przedsiębiorstwa powoda o około 16 %. Kwota utraconych przychodów stanowiłaby, zatem potencjalne, utracone korzyści stanowiące postać szkody w postaci lucrum cessans wskazanych w treści przepisu art. 361 KC.

Z treści zebranego w sprawie materiału dowodowego (opinii biegłej i wyjaśnień powoda) wynika, iż powód podejmował wszelkie uzasadnione działania w celu zapewnienia w miarę niezakłóconego działania przedsiębiorstwa, pomimo doznanej szkody, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Dokonał częściowej naprawy uszkodzonego samochodu w taki sposób, aby choć w ograniczonym zakresie wykorzystywać ten pojazd do prowadzenia działalności. Z opinii biegłej wynika również, iż następował w przedsiębiorstwie powoda systematyczny wzrost wykorzystania własnych środków transportu. Czyli powód starał się tak organizować transport, aby ograniczyć korzystanie z transportu zastępczego, co wiązało się dla niego z koniecznością ponoszenia dodatkowych kosztów.

Czyni to całkowicie niezasadnymi zarzuty pozwanego, że powód swoim działaniem powiększał szkodę.

Wobec powyższych okoliczności powództwo zostało uwzględnione w całości poprzez zasądzenie kwoty wydatków wynikającej z przedstawionych przez powoda faktur. W zakresie objętym cofnięciem pozwu sąd na podstawie art. 355 kpc umorzył postępowanie.

O odsetkach ustawowych od zasądzonej kwoty sąd orzekł na podstawie przepisu art. 481 par. 1 i kc.

Zgodnie z powołanym przepisem, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe.

Od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba, że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. ( art. 482 par 1 kc.) Zasądzono je od daty wskazanej w pozwie, przypadającej po dokonaniu przez powoda skutecznego wezwania pozwanego do zapłaty;

( pismo pozwanego z dnia 10 lipca 2015 roku k. 30)

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Na zasądzona kwotę kosztów skalda się: oplata od pozwu w wysokości 20. 655 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika powoda wysokości 10. 800 złotych ustalone na podstawie przepisu par 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie ( DZ. U z 2015 roku poz.1800 ze zmianami), uiszczona zaliczka na koszty opinii biegłego 3. 000 złotych i wydatki związane z uzyskaniem kopii dokumentów z akt sprawy.

Na podstawie art. 113 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa nieuiszczone koszty sądowe obejmujące nieuiszczone wydatki – koszty opinii biegłego.