Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Pozwem z 28 lutego 2020 roku (data wpływu do Sądu) pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł., reprezentowana przez radcę prawnego, wytoczyła powództwo przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym zobowiązującego do zapłaty na rzecz powoda kwoty 334.715,30 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 29 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych z tytułu niespłaconego weksla.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że strony łączyła umowa leasingu nr (...) zawarta 5 grudnia 2016 roku, zabezpieczona wekslem własnym in blanco wystawionym przez pozwaną. W związku z tym, iż pozwana nie wywiązała się z określonych w umowie warunków powódka wypowiedziała umowę, wzywając pozwaną do uregulowania zaległych należności. Następnie w konsekwencji nieuregulowania zobowiązania przez pozwaną, powódka uzupełniła ww. weksel, zawiadamiając pozwaną i wzywając ją do zapłaty kwoty wekslowej. Pozwana nie odpowiedziała na wezwanie i nie uregulowała należności do dnia wytoczenia powództwa. Wobec braku ujawnionego w KRS organu uprawnionego do reprezentacji pozwanej, powódka wniosła także o powołanie kuratora dla spółki w trybie art. 69 k.p.c. (pozew – k.4-5, pełnomocnictwo – k.8).

Postanowieniem z 8 czerwca 2020 roku Starszy referendarz sądowy w Sądzie Okręgowym w Łodzi, X Wydział Gospodarczy ustanowił - na podstawie art. 69 § 1 k.p.c. – dla pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. kuratora w osobie adwokata A. C. do reprezentowania pozwanej spółki w niniejszym postępowaniu i dokonywania wszystkich czynności łączących się ze sprawą (postanowienie z dn. 08.06.2020 r. – k. 50).

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym, wydanym 8 czerwca 2020 roku w sprawie o sygn. akt X GNc (...) Starszy referendarz sądowy w Sądzie Okręgowym w (...), X Wydział Gospodarczy nakazał pozwanej aby zapłaciła z weksla stronie powodowej kwotę 334.715,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 29 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 11.401,00 zł wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się nakazu zapłaty do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu, w terminie dwutygodniowym od dnia doręczenia nakazu albo wniosła w tymże terminie zarzuty (nakaz zapłaty – k.54).

Pozwana, reprezentowana przez kuratora, we wskazanym terminie wniosła zarzuty zaskarżając nakaz zapłaty w całości. Strona pozwana wniosła również o uchylenie zaskarżonego nakazu zapłaty w całości oraz o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, iż kwestionuje istnienie roszczenia powódki zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Pozwana podniosła, że weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową bowiem jej zdaniem nie miała i nie ma długu wobec powódki. Po drugie pozwana zaprzeczyła jakoby miała być związana umową leasingu z 5 grudnia 2016 r. nr (...), z której miałoby wynikać zobowiązanie pozwanej wobec powódki na kwotę 334.715,30 zł. Pozwana wskazała, iż powódka nie przedstawiła żadnych dokumentów potwierdzających istnienie łączącego strony stosunku zobowiązaniowego, który miał zostać zabezpieczony według twierdzeń powódki wekslem. Po trzecie pozwana zaprzeczyła aby powódce przysługiwało wymagalne i nieprzedawnione roszczenie w chwili wypełnienia weksla i przedstawienia do zapłaty. Przy czym strona pozwana wskazała, iż wypełnienie weksla i dochodzenie na jego podstawie nakazu zapłaty może nastąpić gdy dłużnik ze stosunku podstawowego nie wykonuje wynikającego z niego zobowiązania co w niniejszej sprawie zdaniem pozwanej nie miało miejsca. Dalej strona pozwana podniosła, iż wydruk „Rozliczenie Umowy Leasingu nr (...) nie spełnia wymogów dokumentu elektronicznego, bowiem nie został opatrzony podpisem. Kolejno pozwana zakwestionowała również skuteczność złożonego jej oświadczenia o wypowiedzeniu z dnia 5 lipca 2017 roku. Podsumowując wniesione zarzuty pozwana wskazała, iż w razie niezgodnego z porozumieniem wypełnienia weksla in blanco na niekorzyść dłużnika wekslowego nie powstaje zobowiązanie o treści wyrażonej w wekslu w związku z czym powództwo powinno zostać oddalone.

Nadto pozwana wskazała, iż nawet gdyby nawet uznać, że doszło do zawarcia przedmiotowej umowy leasingu to naliczenie kary umownej w wysokości 83.215,18 zł nie znajdowało podstaw prawnych w okolicznościach sprawy, gdyż umowa ta nie została skutecznie wypowiedziana i nie doszło do opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu. Dodatkowo kara ta nie miała na celu przywrócenia stanu, w jakim finansujący znajdowałby się gdyby korzystający nienależycie wykonywał umowę lecz stanowiła nadużycie prawa poprzez obciążenie pozwanego wygórowaną i nienależną karą umowną (zarzuty od nakazu zapłaty – k.64-65).

W odpowiedzi na zarzuty pozwanej od nakazu zapłaty powódka wniosła o utrzymanie w całości w mocy nakazu zapłaty z 8 czerwca 2020 r. oraz zasądzenie na rzecz powódki kosztów postępowania. Nadto powódka wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z dokumentów wskazanych w treści odpowiedzi na zarzuty w tym m.in.: umowy leasingu nr (...), terminarza opłat, ogólnych warunków umowy leasingu oraz specyfikacji przedmiotu leasingu. Powódka wskazała, iż wywodzi swoje roszczenie z weksla własnego wystawionego przez pozwaną, który powódka uzupełniła zgodnie z deklaracją wekslową. Z uwagi na niewywiązywanie się przez pozwaną z obowiązku terminowego regulowania opłat leasingowych powódka działając na podstawie § 7 ust. 6 pkt 6.1. OWUL złożyła pozwanej 5 lipca 2017 roku oświadczenie o rozwiązaniu umowy leasingu w trybie natychmiastowym, przesyłając je listem poleconym na adres pozwanej. Oświadczenie oraz poprzedzające je wezwanie do zapłaty zostały złożone i podpisane przez umocowane do tego osoby. Podpisując przedmiotową umowę, pozwana potwierdziła, iż treść OWUL została pozwanej przedstawiona przed zawarciem umowy oraz oświadczyła, że zapoznała się z tymi warunkami i wyraziła zgodę na ich włączenie w całości do umowy leasingu.

Na kwotę wekslową składała się należność pozostała do zapłaty z umowy nr (...) w wysokości 334.715,30 zł. Na kwotę tę składały się należności z tytułu przyszłych rat leasingowych w wysokości 251.500,12 zł oraz kara umowna wskazana w rozliczeniu umowy w kwocie 83.215,18 zł. Powódka wskazała, iż wbrew obowiązkowi wynikającemu z umowy leasingu pozwana nie zwróciła przedmiotu leasingu powódce, w wyznaczonym w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy terminie tj. do dnia 12 lipca 2017r. Powódka odzyskała przedmiot leasingu poprzez firmę windykacyjną a okres opóźnienia w zwrocie wyniósł 203 dni.

Odnosząc się do zarzutów pozwanej powódka wskazała, iż pomimo to, że na pozwanej spoczywał ciężar dowodu, co do twierdzeń zgłoszonych w zarzutach od nakazu zapłaty pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów podważających zasadność roszczenia powódki. W dalszej części uzasadnienia powódka przedstawiła argumenty na obalenie zgłoszonych przez powódkę zarzutów: wypełnienia weksla niezgodnie z porozumieniem wekslowym, nieistnienia zobowiązania pozwanej, nie zawarcia z powódką umowy leasingu, niewykazania wysokości dochodzonego przez powódkę roszczenia, nieskutecznego rozwiązania umowy leasingu, niezasadności obciążenia pozwanej karą umowną oraz zarzut wygórowania kary umownej (odpowiedź na zarzuty od nakazu zapłaty – k. 74).

W odpowiedzi na odpowiedź powódki na zarzuty od nakazu zapłaty pozwana podtrzymała dotychczasowe stanowisko. Pozwana wskazała, iż niezasadny jest wniosek powódki o zasądzenie dalszych kosztów zastępstwa procesowego z uwagi na skuteczne wniesienie przez pozwaną zarzutów. Bowiem dopiero w przypadku uchylenia nakazu zapłaty, Sąd meriti będzie wyrokował także co do kosztów zastępstwa procesowego. Pozwana zarzuciła powódce, że przedstawiony przez nią dokument z wyciągiem wpłat pozwanej trudno uznać za dokument niewiarygodny bowiem nie jest wiadome kto i kiedy sporządził a także czy stanowią wszystkie wpłaty pozwanej a nie wybiórcze. Nadto pozwana podniosła, iż zestawienie z 14 września 2020 roku jest niekompletne.

Strona pozwana podniosła również, iż wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie umowy leasingu było nieskuteczne z uwagi na wadliwie udzielone pełnomocnictwa reprezentantom powódki. Natomiast odnosząc się do kwestii zwrotu przedmiotu leasingu pozwana wskazała na brak okoliczności, które mogłyby wskazywać, że odmawiała zwrotu lub opóźniała zwrot. Powódka nie przedłożyła specyfikacji do umowy leasingu, z której mogłoby wynikać, że pozwanej został wydany przedmiot umowy leasingu w innym stanie niż ten w którym następnie został powódce zwrócony. W niniejszej odpowiedzi pozwana dalej argumentuje stanowisko odnośnie zarzucanego przez nią wygórowania kary umownej. Tym samym wskazała, iż mając na względzie pożytek jaki z przedmiotu leasingu powódka ostatecznie zarobiła należy uznać, że naliczona kara umowna jest stanowczo wygórowana (odpowiedź na odpowiedź powódki na zarzuty – k. 148-150).

Na rozprawie w dniu 29 grudnia 2020 roku powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, podtrzymując wniosek o przesłuchanie świadków oraz oświadczyła, iż nie jest umocowana do podjęcia decyzji w przedmiocie zawarcia ugody (e- protokół z rozprawy w dn. 29.12.2020 r. – czas nagrania od 00:02:12 do 00:28:13 – k. 171-173).

Pismem z 12 lipca 2021 roku kurator ustanowiona dla pozwanej spółki wniosła o przyznanie wynagrodzenia w wysokości 7.020,00 zł na podstawie § 1 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej z dnia 9 marca 2018 r. oraz o zwrot wydatków w wysokości 74,80 zł (wniosek kuratora – k. 277).

Na rozprawie w dniu 13 lipca 2021 roku powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko, cofnęła wniosek o przesłuchanie świadka P. M. oraz wniosła o zasądzenie kosztów jak w piśmie procesowym. Pozwana również podtrzymała dotychczasowe stanowisko oraz podtrzymała wnioski dowodowe. (e- protokół z rozprawy w dn. 13.07.2021 r. – czas nagrania od 00:00:58 do 00:07:29 – k. 281-282).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł. prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie leasingu finansowego w oparciu o wpis do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...) (wydruk KRS powódki – k. 9-16).

Pozwana (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie prowadzenia agencji pracy tymczasowej w oparciu o wpis do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...) (wydruk KRS pozwanej – k. 30-33).

W dniu 5 grudnia 2016 roku powódka jako finansujący oraz pozwana jako korzystający zawarły umowę leasingu operacyjnego nr (...) (dalej: Umowa). Jako przedmiot umowy leasingu wskazano: L. mieszania paliw alternatywnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 Umowy przedmiot leasingu miała zostać nabyty przez powódkę zgodnie ze wskazaniami pozwanej od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za cenę 390.000,00 zł netto, chyba że w umowie ze sprzedawcą przedmiotu leasingu zaakceptowanej przez pozwaną strony ustalą inną cenę.

Umowa leasingu została zawarta na okres do 31 grudnia 2020 roku, z zastrzeżeniem rozwiązania w trybie § 7 OWUL lub wygaśnięcia z innych przyczyn. Pozwana zobowiązała się do terminowego regulowania opłat leasingowych i innych płatności na rzecz powódki określonych w Umowie. Wynagrodzenie pieniężne z tytułu używania przez pozwaną z przedmiotu umowy, zdefiniowane w § 5 ust. 2.1. OWUL, płatne w ratach, określał załącznik nr 1. Terminarz opłat znajdujący się w załączniku nr 1 wskazywał wysokość i termin płatności: opłaty początkowej, okresowych opłat leasingowych, opłaty końcowej. Cena po jakiej pozwana zobowiązała się nabyć przedmiot leasingu po zakończeniu umowy leasingu była równa opłacie końcowej określonej w załączniku nr 1 (art. 3 Umowy).

Zgodnie z treścią art. 4 Umowy strony postanowiły, iż prawne zabezpieczenie umowy będą stanowiły dwa weksle in blanco pozwanej wraz z deklaracją wekslową.

Przez pojęcie umowy leasingu strony rozumieją niniejszą Umowę wraz z załącznikami w postaci: terminarza opłat, ogólnych warunków umowy leasingu (dalej: OWUL), specyfikacji przedmiotu leasingu, informacji dotyczącej składania reklamacji. Wszystkie wymienione załączniki stanowią integralne części Umowy. Natomiast w zakresie ubezpieczenia przedmiotu leasingu strony postanowiły o zastosowaniu w tym zakresie § 6 oraz 6a OWUL (art. 5 Umowy) (umowa leasingu operacyjnego nr (...) – k. 126).

Stosownie § 5 ust. 9 pkt 9.2 OWUL, dodatkowe opłaty, o których mowa w § 5 ust. 2 pkt 2.2 mogą powstać w szczególności w następujących przypadkach: (…) poniesienie przez finansującego dodatkowych kosztów lub wykonanie przez finansującego czynności związanych z obsługą UL, określonych w aktualnie obowiązującej tabeli opłat i prowizji, a także inne uzasadnione koszty np. koszty wyceny przez rzeczoznawcę.

Zgodnie z dyspozycją § 7 ust. 6 pkt 6.1 OWUL, finansujący może rozwiązać Umowę ze skutkiem natychmiastowym, jeżeli korzystający pomimo upomnienia na piśmie i wyznaczenia dodatkowego terminu, zalega z jakąkolwiek płatnością wynikającą z Umowy. W przypadku rozwiązania Umowy w trybie § 7 ust. 6, poza obowiązkiem korzystającego do zapłaty wszystkich opłat leasingowych, wymagalnych do dnia rozwiązania Umowy, finansujący może żądać od korzystającego zapłacenia odszkodowania w wysokości sumy wszystkich przewidzianych w Umowie a niewymagalnych do dnia jej rozwiązania opłat leasingowych, o których mowa w § 5 ust. 2, pomniejszonych o korzyści zgodnie z postanowieniami § 7 ust. 9. Zapłata winna nastąpić w terminie wskazanym przez finansującego w wezwaniu (ust. 8). W razie odmowy lub opóźnienia zwrotu przedmiotu leasingu przez korzystającego, finansującemu przysługuje kara umowna liczona za każdy dzień, w wysokości 1/10 średniej miesięcznej okresowej opłaty leasingowej z ostatnich 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstał obowiązek zwrotu, a w przypadku umów rozwiązywanych wcześniej niż po upływie 12 miesięcy – z okresu trwania Umowy. Korzystający zobowiązany jest również do zwrotu kosztów ubezpieczenia i innych kosztów powstałych w związku z posiadaniem przedmiotu leasingu, poniesionych przez finansującego w tym okresie (ust. 14) (Ogólne warunku umowy leasingu – k. 128-131).

Przedmiot leasingu w postaci linii paliw alternatywnych został wydany pozwanej 6 grudnia 2016 roku. Protokół odbioru przedmiotu leasingu w imieniu pozwanej podpisała M. P. (protokół odbioru przedmiotu leasingu – k. 199).

Pozwana w początkowym okresie po zawarciu umowy spłacała raty, jednakże z przekroczeniem terminów wskazanych w terminarzu opłat. W okresie od 9 stycznia 2017 roku do 10 maja 2017 roku pozwana uregulowała 4 raty leasingu (wyciągi z wpłat pozwanej na rachunek bankowy powódki – k. 204-215, e- protokół z rozprawy w dniu 13 kwietnia 2021 r. – zeznania św. J. P. - czas nagrania od 00:19:15 do 00:29:17 – k. 253).

Pismem z dnia 6 czerwca 2017 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 5 042,10 zł w nieprzekraczalnym terminie dodatkowym tj. do dnia 20.06.2017 r., pod rygorem wypowiedzenia umowy leasingu (...) ze skutkiem natychmiastowym, z uwagi na brak zapłaty należności wynikających z Umowy. Jednocześnie poinformowano pozwaną, iż od przeterminowanych należności naliczane są odsetki za opóźnienie w wysokości określonej w umowie leasingu (pismo powódki z dn. 06.06.2017 r. – k. 124).

12 czerwca 2017 roku pozwana odebrała wezwanie do zapłaty (dowód doręczenia – k. 125v).

Pismem z dnia 5 lipca 2017 roku powódka wypowiedziała pozwanej umowę leasingu (...) z dnia 5 grudnia 2016 r. w trybie natychmiastowym, z uwagi na brak zapłaty należności wynikających z umowy. Na mocy niniejszego oświadczenia nastąpiło również rozwiązanie w trybie natychmiastowym umowy zobowiązującej do sprzedaży z dnia 5 czerwca 2016 roku. Jednocześnie powódka wezwała w niniejszym piśmie do zwrotu przedmiotu leasingu w nieprzekraczalnym terminie do dnia 12.07.2017 do jednego z jej magazynów po telefonicznym uzgodnieniu szczegółów zwrotu. Nadto powódka wskazała, iż za każdy dzień opóźnienia korzystającego w zwrocie przedmiotu leasingu naliczana będzie kara umowna w wysokości określonej w OWUL (wypowiedzenie umowy leasingu – k. 122).

11 lipca 2017 roku pozwana dokonała wpłaty na poczet raty leasingowej w kwocie 5.167,50 zł tytułem raty za miesiąc maj 2017 r., którą zgodnie z terminarzem opłat winna była zapłacić do dnia 10 maja 2017 r. Tym samym opóźnienie w zapłacie niniejszej raty wynosiło 2 miesiące (wyciągi z wpłat pozwanej na rachunek bankowy powódki – k. 204-215).

Ww. wypowiedzenia zostało doręczone pozwanej w dniu 13 lipca 2017 (dowód doręczenia – k. 123v).

W okresie od 25 sierpnia 2017 roku do 28 września 2017 pozwana dokonała wpłat na rachunek bankowy powódki w łącznej kwocie 22.256,23 zł (wyciągi z wpłat pozwanej na rachunek bankowy powódki – k. 204-215).

Od 11 września 2017 roku jedynymi wspólnikami pozwanej są B. B. i A. B.. Przy czym funkcję prezesa zarządu, a zarazem jedynego wówczas członka zarządu w okresie od 11 września 2017 roku 30 maja 2018 roku sprawowała B. B. (wydruk KRS pozwanej – k. 30-33).

Pozwana zaprzestała spłat rat leasingowych wynikających z przedmiotowej umowy ze względu na brak środków (dowód z zeznań świadka B. B. na piśmie – k. 267-268).

Pozwana nie zwróciła przedmiotu leasingu powódce, w wyznaczonym w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy terminie tj. do dnia 12 lipca 2017 roku. W związku z czym powódka zleciła firmie windykacyjnej podjęcie czynności mających na celu odbiór od pozwanej przedmiotu leasingu (raport windykacji – k. 105-114).

Działające na zlecenie powódki Biuro (...) Sp. z o.o. negocjowało z pozwaną zarówno spłatę należności wynikających z zawartej umowy leasingu jak i wydanie przedmiotu leasingu. Jedne z pierwszych czynności ww. spółki zostały podjęte już w dniu 9 sierpnia 2017 roku, natomiast ostatnia z czynności firmy windykacyjnej ujęta w raporcie windykacyjnym jest datowana na dzień 18 października 2018 roku. Ze strony pozwanej rozmowy były prowadzone przez M. W. (ówczesna asystentka zarządu), A. B. oraz J. P. (byłego członka zarządu) (raport windykacji – k. 105-114, e- protokół z rozprawy w dniu 13 kwietnia 2021 r. – zeznania św. J. P. - czas nagrania od 00:19:15 do 00:29:17 – k. 253, dowód z zeznań świadka B. B. na piśmie – k. 267-268).

Przedmiot leasingu został przyjęty do magazynu powódki 8 lutego 2018 roku. Zatem zwrotu przedmiotu leasingu dokonano z 203 dniowym opóźnieniem. (protokół przejęcia przedmiotu – k. 115).

Pismem z dnia 2 stycznia 2020 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 334.715,30 zł w terminie do dnia 27 stycznia 2020 roku. Powódka poinformowała pozwaną, iż w przypadku uchybienia powyższemu obowiązkowi przez pozwaną, zmuszona będzie do wypełnienia, wystawionego przez pozwaną weksla in blanco. Dalej wskazano, że weksel będzie wypełniony 28 stycznia 2020 roku na sumę wekslową 334.715,30 zł oraz opatrzony terminem płatności 28 stycznia 2020 r. i w tym dniu przedstawiony do zapłaty w miejscu płatności tj. w W. przy ul. (...). Do niniejszego pisma załączone zostało rozliczenie Umowy w którym wskazano, iż na żądaną kwotę składają się: wierzytelności do zapłaty zgodnie z OWUL w związku z wypowiedzeniem Umowy w kwocie 253.762,47 zł, kara umowna z tytułu opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu, naliczona zgodnie z § 7 ust. 14 OWUL w kwocie 83.215,18 zł. Natomiast pozwana wpłaciła 2.262,35 zł (pismo powódki wraz z dowodem doręczenia – k. 17-20).

W związku z nieuregulowaniem przez pozwaną zobowiązania, powódka w dniu 28 stycznia 2020 roku wypełniła weksel in blanco wystawiony przez pozwaną na kwotę 334.715,30 zł (kopia weksla wraz z deklaracją wekslową – k. 21-22).

Powódka sprzedała przedmiot leasingu spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (...) za kwotę 3.568,23 zł (faktura nr (...) – k. 82).

(...) Finanse Sp. z o.o. sprzedała przedmiot leasingu D. P. (...) .H.U.P. (...) za kwotę 3.814,23 zł. Przedmiotem sprzedaży stanowiła linia mieszania paliw alternatywnych, w której skład w momencie sprzedaży wchodziły: mieszalnik oraz taśmociąg. Taśmociąg był zdekompletowany, natomiast mieszalnik był w dobrym stanie (faktura vat (...) – k. 81, e- protokół z rozprawy w dniu 29.12.2020 r. – zeznania św. D. P. – czas nagrania od 00:17:23 do 00:24:40 – k. 172-173).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przedstawione przez powódkę dokumenty, nie budzące wątpliwości co do swojej wiarygodności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Dodatkowo Sąd poczynił ustalenia w zakresie wypełniania przez pozwaną obowiązku spłaty rat leasingowych oraz okoliczności zwrotu przedmiotu leasingu w oparciu o złożone na rozprawie i na piśmie zeznania świadków.

Pozwana nie zakwestionowała skutecznie prawdziwości stanu rzeczy wynikającego z przedstawionych przez powódkę dokumentów, w tym prawdziwości okoliczności odnoszących się do opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu.

Sąd postanowił oddalić wniosek o dopuszczenie dowodów z opinii biegłych sądowych rzeczoznawców wskazanych w pkt 4 i 5 pisma procesowego pozwanej z dnia 25 listopada 2020 roku jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. Pozwana zgłosiła zastrzeżenie do protokołu na podstawie art. 162 k.p.c. W ocenie sądu wnioski pozwanej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych zmierzyło jedynie do przedłużenia postępowania. W ocenie sądu ustalenie czy kara umowna za brak zwrotu przedmiotu umowy w terminie jest rażąco wygórowana nie wymaga wiadomości specjalnych. Również wartość rynkowa przedmiotu leasingu nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z dyspozycją art. 709 ¹ k.c., przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

W rozpoznanej sprawie strony zawarły umowę leasingu, z tytułu której pozwana była zobowiązana do uiszczania rat, na umówionych warunkach. Przedmiotowa umowa leasingu została zabezpieczona wystawionym przez pozwaną wekslem własnymi in blanco.

Stosownie do treści art. 485 § 2 zd. 2, Sąd wydaje również nakaz zapłaty przeciwko zobowiązanemu z weksla lub czeku należycie wypełnionego, których prawdziwość i treść nie nasuwają wątpliwości. Weksel jest papierem wartościowym o charakterze abstrakcyjnym, co oznacza, iż dla jego ważności nie jest istotne, czy istniało zobowiązanie będące przyczyną wystawienia weksla oraz czy było ono ważne. Wadliwość bądź nieważność czynności będącej podstawą wystawienia weksla nie ma wpływu na ważność zobowiązania wekslowego. Można żądać wydania nakazu zapłaty na podstawie weksla, którego prawdziwość nie nasuwa wątpliwości, a nadto tylko wtedy, gdy legitymacja powoda do wystąpienia z takim roszczeniem wynika bezpośrednio z dołączonego do pozwu weksla lub z dokumentów wystawionych w formie określonej w art. 485 KPC (tzw. formalna legitymacja wekslowa)( A. Góra-Błaszczykowska (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Tom I B. Komentarz. Art. 425–729, Warszawa 2020, Legalis).

W przypadku wniesienia zarzutów od nakazu zapłaty wydanego na podstawie weksla – tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie – spór z płaszczyzny stosunku prawa wekslowego zostaje przeniesiony na płaszczyznę ogólną stosunku cywilnego. W związku z tym, strony mogą powoływać się na podstawy faktyczne i prawne wynikające z łączącego je stosunku prawnego, z którego wynikało dochodzone roszczenie (Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 14 marca 1997 r., (...)).

W przedmiotowej sprawie powódka w pozwie oparła swe żądanie wyłącznie na uzupełnionych wekslach. Jednakże na wskutek wniesionych przez pozwaną zarzutów odniosła się merytorycznie do łączącego strony stosunku podstawowego jakim jest umowa leasingu zawarta 5 grudnia 2016 roku. W związku z czym Sąd zbadał zasadność żądania powódki zarówno w ramach stosunku podstawowego jak i w oparciu o przepisy prawa wekslowego.

Pozwana zakwestionowała istnienie roszczenie powódki zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Tym samym strona pozwana zgłosiła następujące zarzuty: nie zawarcia umowy leasingu, nieskutecznego rozwiązania umowy leasingu, niewykazania wysokości dochodzonego przez powódkę roszczenia, niezasadności obciążenia pozwanej wygórowaną karą umowną oraz wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją wekslową.

Zgodnie z dyspozycją § 7 ust. 6 pkt 6.1 OWUL, finansujący może rozwiązać Umowę ze skutkiem natychmiastowym, jeżeli korzystający pomimo upomnienia na piśmie i wyznaczenia dodatkowego terminu, zalega z jakąkolwiek płatnością wynikającą z Umowy. W przypadku rozwiązania Umowy w trybie § 7 ust. 6, poza obowiązkiem korzystającego do zapłaty wszystkich opłat leasingowych, wymagalnych do dnia rozwiązania Umowy, finansujący może żądać od korzystającego zapłacenia odszkodowania w wysokości sumy wszystkich przewidzianych w Umowie a niewymagalnych do dnia jej rozwiązania opłat leasingowych, o których mowa w § 5 ust. 2, pomniejszonych o korzyści zgodnie z postanowieniami § 7 ust. 9. Zapłata winna nastąpić w terminie wskazanym przez finansującego w wezwaniu (ust. 8). W razie odmowy lub opóźnienia zwrotu przedmiotu leasingu przez korzystającego, finansującemu przysługuje kara umowna liczona za każdy dzień, w wysokości 1/10 średniej miesięcznej okresowej opłaty leasingowej z ostatnich 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstał obowiązek zwrotu, a w przypadku umów rozwiązywanych wcześniej niż po upływie 12 miesięcy – z okresu trwania Umowy. Korzystający zobowiązany jest również do zwrotu kosztów ubezpieczenia i innych kosztów powstałych w związku z posiadaniem przedmiotu leasingu, poniesionych przez finansującego w tym okresie (ust. 14).

Nie ulega wątpliwości Sądu, iż między stronami doszło do zawarcia ważnej umowy leasingu, zabezpieczonej wystawionym przez pozwaną wekslem in blanco. Fakt zawarcia umowy leasingu z dnia 5 grudnia 2016 roku potwierdzają zarówno złożone do akt sprawy dokumenty jak i zeznania wysłuchanych w sprawie świadków tj. B. B., J. P. oraz M. P.. Zatem zarzut pozwanej odnoszący się do braku zawarcia umowy należy uznać za oczywiście bezzasadny.

Zważywszy na ustalony w sprawie stan faktyczny oraz ww. wymienione postanowienia OWUL zarzuty pozwanej w zakresie nieskutecznego rozwiązania umowy oraz niezasadności obciążenia pozwanej wygórowaną karą umowną również należy uznać za oczywiście bezzasadne. Zarzuty te nie znajdują poparcia ani w przedmiotowym stanie faktycznym ani w postanowieniach umowy leasingu. W ocenie Sądu wypowiedzenie umowy leasingu z winy pozwanej zostało dokonane zgodnie z wszelkimi wymogami umownymi jak i kodeksowymi regulującymi wypowiedzenie umowy oraz było w pełni uzasadnione z uwagi na to, że pozwana zalegała z płatnościami opłat leasingowych. Nadto za bezzasadne należy uznać również zarzuty odnoszące się do wysokości dochodzonego roszczenia oraz zastosowania wchodzących w skład roszczenia kar umownych. Bowiem w opinii Sądu dochodzone pozwem należności znajdują swoje uzasadnienie w postanowieniach łączącej strony umowy. Pozwana przystępując do umowy leasingu niewątpliwe miała możliwość szczegółowego zapoznania się z postanowieniami umowy oraz jej integralnego elementu w postaci ogólnych warunków umowy. Tym samym należy przyjąć, iż była świadoma wszelkich konsekwencji jakie niosą za sobą niewykonanie bądź nienależyte wykonanie niniejszej umowy. Pozwana nie wykazała uzasadnionej przyczyny, dla której przedmiot leasingu nie został zwrócony w terminie i pozwana winna liczyć się z obowiązkiem zapłaty kary umownej. strony umówiły się, iż „w razie odmowy lub opóźnienia zwrotu przedmiotu leasingu przez korzystającego (pozwanego) finansującemu przysługuje kara umowna liczona za każdy dzień, w wysokości 1/10 średniej miesięcznej okresowej opłaty leasingowej z ostatnich 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstał obowiązek zwrotu”. Kara umowna ma charakter sankcji za nienależyte wykonywanie umowy lub naruszenie ciążących na stronie obowiązków. W niniejszej sprawie jej wysokość oraz okoliczności w jakich została naliczona wynikały z łączącego strony stosunku prawnego. Kara została przewidziana za sam brak zwrotu przedmiotu umowy i była niezależna od jego wartości. Zaznaczyć należy, że wymiar kary jako represji musi być oczywiście wyższy niż wysokości zobowiązania pozwanej w przypadku prawidłowego wykonywania umowy. W ocenie Sądu karę w wysokości 1/10 miesięcznej opłaty leasingowej za każdy dzień zwłoki uznać można za adekwatną. Gdyby była niższa, nie miałaby charakteru sankcyjnego i przymuszającego i w istocie jej wysokość w związku z bezumownym i nieprzysługującym pozwanej użytkowaniem przedmiotu leasingu odpowiadałaby w ujęciu miesięcznym zobowiązaniu umownemu wynikającemu z prawidłowo wykonywanej umowy, czego nie sposób określić jako represji sankcyjnej. Gdyby pozwana zwróciła przedmiot zgodnie z terminem zakreślonym w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy leasingu oraz OWUL, nie dałaby podstaw do naliczenia kary umownej.

Mając na względzie powyższe rozważania, zarzut pozwanej dotyczący braku udowodnienia przez powódkę istnienia roszczenia dochodzonego pozwem, należy uznać za nieuzasadniony. Powódka dołączyła do akt sprawy dowody, z których jasno wynika jej uprawnienie do wytoczenia powództwa przeciwko pozwanej. W ocenie Sądu, strona powodowa należycie wykazała, iż wystawiła ważne weksle, zgodnie z którymi dłużnikiem jest strona pozwana.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 493 § 4 k.p.c. Sąd orzekł o utrzymaniu w mocy nakazu zapłaty (punkt 1. wyroku).

O wynagrodzeniu kuratora ustanowionego dla pozwanej – r. pr. A. C. – w wysokości 7 020 zł Sąd orzekł zgodnie z art. 603 ⁴ § 1 k.p.c., nakazując wypłacenie kuratorowi wynagrodzenia częściowo z zaliczki uiszczonej na ten cel przez (...) Spółkę Akcyjną w Ł. a częściowo tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w (...). Wysokość wynagrodzenia kuratora została ustalona w oparciu o § 1 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U. z 2018 r. poz. 536) (punkt 2.wyroku).

O zwrocie wydatków kuratora ustanowionego dla pozwanej – r. pr. A. C. w wysokości 74,80 zł Sąd orzekł na podstawie § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U. z 2018 r. poz. 536) (punkt 3. wyroku).

W punkcie 4. wyroku Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 7.920 zł tytułem dalszych kosztów procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. O kosztach związanych z postępowaniem nakazowym Sąd orzekł w nakazie zapłaty, a wniesienie zarzutów spowodowało wzrost kosztów postępowania z uwagi na wzrost kosztów zastępstwa procesowego.

W punkcie 5. Sad nakazał – na podstawie art. 113 u.k.s.c. w zw. z art. 98 k.p.c. – ściągnąć od pozwanej kwotę 15.326,80 zł tytułem wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa - Sąd Okręgowy w (...) (koszty związane z ustanowieniem kuratora i opłaty od zarzutów).

Mając na względzie powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć kuratorowi pozwanej (przez pełnomocnika – przez PI).