Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 20 października 2022r. powód Bank Spółdzielczy w P. wniósł o:

1.  zasądzenie od pozwanych: A. M., B. M. i J. M. (1), solidarnie kwoty: 1.102.190,25 zł (milion sto dwa tysiące sto dziewięćdziesiąt złotych 25/100) tytułem niespłaconego zobowiązania wynikającego z udzielonego przez Bank Spółdzielczy w P. kredytu potwierdzonego umową kredytową (...) z dnia 07 kwietnia 2014 r., w następujący sposób:

a)  kwota 761.114,57 zł (siedemset sześćdziesiąt jeden tysięcy sto czternaście złotych 57/100) - tytułem wymagalnej należności głównej wraz z należnymi odsetkami według oprocentowania ustalanego w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego w Narodowym Banku Polskim, począwszy od dnia 04 marca 2020 r. do dnia rzeczywistej zapłaty,

b)  kwota 341.075,68 zł (trzysta czterdzieści jeden tysięcy siedemdziesiąt pięć złotych 68/100) - tytułem wymagalnych odsetek umownych, na dzień 04 marca 2020r.,

oraz wniósł o zasądzenie od pozwanych: A. M., B. M. i J. M. (1) - solidarnie - na rzecz powoda: Banku Spółdzielczego w P. kosztów postępowania w sprawie, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przewidzianych oraz kwotę 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

Jako dzień wymagalności roszczenia powodowy Bank wskazał 04.03.2021r. Ponadto, poinformował, że strony przez długi czas prowadziły rozmowy w celu polubownego zakończenia sprawy, jednakże nie przyniosły one żadnych konkretnych rozwiązań, mając powyższe na uwadze powód nie widzi możliwości prowadzenia dalszych rozmów w celu zawarcia ugody.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że podstawą roszczenia jest umowa o kredyt inwestycyjny nr (...) zawarta pomiędzy pozwaną A. M. a powodowym Bankiem Spółdzielczym w P.. Pozwani B. M. i J. M. (1) odpowiadają za dług jako poręczyciele. Kredyt inwestycyjny został udzielony na kwotę 2.732.000 złote, natomiast żądanie pozwu obejmuje kwotę 1.102.190, 25 złotych, na którą składa się kwota 761.114, 57 złotych należności głównej oraz 341.075, 68 złotych tytułem wymagalnych odsetek umownych (pozew 3- 4 akt).

Pozwany B. M. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany podkreślił w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew, że powód nie przedstawił żadnego rozliczenia kredytu, z którego wynikałaby taka kwota zobowiązań jak w pozwie, a wobec tego nie wykazał roszczenia co do wysokości. Strona powodowa, dla wykazania zakresu przysługującej jej przeciwko pozwanemu wierzytelności przedłożyła wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 5 lipca 2022 r. wystawiony na postawie art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe. Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar dowodu spoczywa na osobie, która z danego faktu wywodzi skutki prawne. Na podstawie zaś art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.11.2001 r., sygn. I PKN 660/00). Zgodnie z art. 95 ust. la Prawa bankowego moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1 (tj. m.in. ksiąg rachunkowych banków i sporządzonych na ich podstawie wyciągów) nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Oznacza to, że przedłożony przez Bank dokument w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych, mający stanowić jedyną w zasadzie podstawę wykazania wysokości oraz wymagalności dochodzonego przez niego roszczenia stanowi jedynie prywatny dokument, nie mogący stanowić dowodu na powołane okoliczności. Pozwany kwestionuje bowiem moc dowodową powyższego dokumentu.

Nadto, pozwany wskazał, że przed Sądem Okręgowym w Łodzi, X Wydział Cywilny sygn. akt X GC 989/22 toczy się przeciwko tym samym pozwanym postępowanie z powództwa Banku (...) o roszczenia z gwarancji bankowej stanowiącej zabezpieczenie kredytu inwestycyjnego nr (...) będącego przedmiotem niniejszego postępowania. W toku tej sprawy Bank (...) podnosi, że dokonał spłaty zobowiązań pozwanych i dochodzi roszczeń regresowych (odpowiedź na pozew k. 83-84 akt).

Pozwani A. M. i J. M. (1) nie złożyły odpowiedzi na pozew.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 7 kwietnia 2014 r. została zawarta pomiędzy powodem - Bankiem Spółdzielczym w P. jako kredytodawcą a pozwaną A. M., legitymującą się dowodem osobistym (...), P. (...), zamieszkałą w L., ul. (...), (...)-(...) L., prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą A. M. P.P.H.U. (...) z siedzibą w L., ul. (...), (...)-(...) L., REGON (...), NIP (...), wpisaną do CEIDG jako kredytobiorcą- umowa o kredyt inwestycyjny Nr (...) .

Na podstawie tej umowy kredytowej powód udzielił pozwanej kredytu inwestycyjnego w wysokości 2.732.000,00 zł na okres 120 miesięcy, tj. do dnia 06.04.2024 r. Kredyt ten był przeznaczony na zakup: lasera F. L. 1530 L. (...)kW, hydraulicznej prasy narzędziowej S./Y. 160-3100-4C, systemów: monitorującego, AutoCad, (...), ISO (...), sprzętu komputerowego wraz z oprogramowaniem monitoringu wizyjnego wraz z ich wdrożeniem.

Kredyt był ewidencjonowany jest na rachunku kredytowym nr (...) prowadzonym przez Oddział Banku w P..

Kredytobiorca zobowiązał się do zaangażowania na realizację kredytowanego przedsięwzięcia inwestycyjnego środków własnych w wysokości 100.559,47 złotych. Planowany okres realizacji inwestycji w miesiącach:

⚫

termin rozpoczęcia: m-c kwiecień rok 2014r.,

⚫

termin zakończenia: m-c czerwiec rok 2014r.,

⚫

termin rozliczenia: 06.07.2014r.

W §4 umowy ustalono, że Bank stawia do dyspozycji kredytobiorcy kredyt w następujących transzach: od dnia podpisania umowy w wysokości 546.982,37 zł, od dnia 20.04.2014r. w wysokości 90.895,25 zł, od dnia 10.05.2014r. w wysokości 2.031.437,76 zł, od dnia 30.05.2014r. w wysokości 62.684,62 zł, jednak nie wcześniej niż po:

⚫

ustanowieniu prawnych zabezpieczeń spłaty kredytu, określonych w § 10, z zastrzeżeniem § 10 ust. 4,

⚫

zapłaceniu prowizji, o których mowa w § 6 ust. 1,

⚫

zaangażowaniu wkładu własnego w kwocie min. 100.559,47 złotych.

Okres dostępności transzy kredytu nie mógł być dłuższy niż 60 dni kalendarzowych od w/w terminów, co oznacza, iż po tym czasie kredytobiorca tracił prawo do wykorzystania pozostałej części kredytu/transzy kredytu. Bank uzależnił uruchomienie kolejnych transz kredytu od:

⚫

utrzymania dobrej (nie ulegającej pogorszeniu) kondycji ekonomiczno-finansowej kredytobiorcy w stosunku do posiadanej na dzień udzielenia kredytu,

⚫

prawidłowej obsługi już wykorzystanej części kredytu,

⚫

udokumentowania zgodnego z przeznaczeniem wykorzystania uprzednio uruchomionych transz,

Każda wypłata środków dokonana w ciężar rachunku kredytowego powodowała zmniejszenie dostępnej kwoty kredytu. Kredyt spłacony w części lub całości nie podlegał ponownemu wykorzystaniu.

W §6 umowy zapisano zasady pobierania przez Bank opłat i prowizji.

W §7 określono zasady pobierania odsetek i tak od wykorzystanego kredytu Bank pobierał odsetki według stawki zmiennej stopy procentowej, stanowiącej sumę stopy bazowej Banku obowiązującej w okresie, za który odsetki są naliczane i marży Banku w wysokości 1,00 punktów procentowych, z zastrzeżeniem ust. 4, § 10 ust. 4,5 i § 19 ust. 2. W dniu zawarcia niniejszej umowy stopa bazowa wynosiła 5,50 %, a oprocentowanie kredytu, uwzględniające zapisy § 10 ust. 4, 5 -wynosiło 9,00 % w stosunku rocznym. W okresie trwania umowy o kredyt, Bank zastrzegł sobie możliwość zmiany stopy bazowej w przypadku zmiany o co najmniej 0,50 punktu procentowego jednego z niżej wymienionych czynników:

⚫

stopy referencyjnej lub stopy redyskonta weksli ustalanych przez Radę Polityki Pieniężnej,

⚫

rentowności 52-tygodniowych bonów skarbowych, ogłaszanej przez Ministerstwo Finansów,

⚫

stawki WIBOR 6M oferowanej na międzybankowym rynku pieniężnym,

⚫

stopy rezerwy obowiązkowej banków dla depozytów terminowych,

⚫

wskaźnika inflacji ogłaszanego przez GUS,

⚫

rentowności obligacji Skarbu Państwa.

W okresie trwania umowy o kredyt, Bank zastrzegł sobie możliwość zmiany marży Banku, która może nastąpić w związku ze zmianą kategorii ryzyka, do jakiej zakwalifikowany został kredyt na podstawie oceny stopnia ryzyka, dokonanej zgodnie z obowiązującymi w Banku zasadami w tym zakresie, lub w przypadku wystąpienia innych niekorzystnych zmian w sytuacji ekonomiczno- finansowej kredytobiorcy oraz innych zdarzeń skutkujących zmianą poziomu ryzyka kredytowego.

O zmianie stopy procentowej spowodowanej zmianą stopy bazowej oraz/lub marży, Bank miał powiadamiać kredytobiorcę oraz poręczycieli i inne osoby będące dłużnikami Banku z tytułu zabezpieczenia kredytu w formie określonej w § 6 ust. 8.

W §9 umowy ustalono, że wysokość rat oraz terminy spłaty określa harmonogram spłat stanowiący załącznik do umowy kredytowej. Ostateczny termin spłaty kredytu, odsetek i innych należności przypadał na dzień: 06.04.2024r. Za datę spłaty kredytu, odsetek i innych należności przyjęto datę wpływu środków na rachunek kredytowy Banku. Spłata kredytu, odsetek i innych należności następowała w drodze obciążenia przez Bank rachunku bieżącego kredytobiorcy na podstawie pisemnych dyspozycji bezgotówkowych kredytobiorcy, na podstawie pełnomocnictwa do dysponowania rachunkiem bieżącym udzielonego przez kredytobiorcę Bankowi lub wpłaty gotówkowej kredytobiorcy w kasie Banku.

W § 10 umowy wskazano sposoby zabezpieczenia spłaty kredytu.

Prawnym zabezpieczeniem spłaty kredytu, a także innych związanych z kredytem należności było:

⚫

pełnomocnictwo do rachunku bieżącego prowadzonego przez Bank Spółdzielczy w P. dla A. M.,

⚫

gwarancja spłaty (...) Banku (...) w W. w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis (...), w wysokości 60% kwoty udzielonego kredytu, tj. maksymalnie do kwoty 1.639.200,00 zł; okres gwarancji wynosił od dnia 07.04.2014 r. do dnia 06.07.2026 r., tj. okres 99 miesięcy,

⚫

hipoteka umowna do kwoty 457.000,00 zł na nieruchomości położonej w L., dla której Sąd Rejonowy w Lipsku Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą Nr (...),

⚫

zastaw rejestrowy na nabywanych maszynach i urządzeniach,

⚫

cesja praw z umowy ubezpieczenia na maszynach i urządzeniach będących przedmiotem kredytowania,

⚫

poręczenie według prawa cywilnego przez B. M. i J. M. (1),

⚫

cesja praw z umowy ubezpieczenia budynku,

⚫

weksel własny in blanco wystawiony przez pozwaną A. M..

(dowód: umowa kredytowa z harmonogramem spłat k. 18-24 akt, wypis z CEIDG pozwanej A. M. k. 6 akt, wypis z KRS –u powoda k. 8-17 akt).

Dnia 7 kwietnia 2014 r. została zawarta pomiędzy Bankiem Spółdzielczym w P. a pozwanym B. M. umowa poręczenia nr (...), na podstawie której poręczyciel poręczył za zobowiązania A. M. wynikające z umowy o kredyt inwestycyjny Nr (...) z dnia 07.04.2014 r. w wysokości 2.732.000,00 zł. Poręczenie to objęło zobowiązania kredytobiorcy istniejące w dacie poręczenia oraz mogące powstać w przyszłości z tytułu w/w umowy kredytowej.

Dnia 7 kwietnia 2014 r. została zawarta pomiędzy Bankiem Spółdzielczym w P. a pozwanym B. M. umowa poręczenia nr (...).

W §1 umowy wskazano, że na podstawie umowy o kredyt inwestycyjny Nr (...) z dnia 07.04.2014r. A. M., P. (...), dowód osobisty (...), zam. w L., ul. (...), (...)-(...) L., prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą A. M. PPHU (...) z siedzibą w L., ul. (...), (...)-(...) L., zwanej dalej „dłużnikiem"- Bank udzielił kredytu inwestycyjnego w wysokości 2.732.000,00 (dwa miliony siedemset trzydzieści dwa tysiące zł 00/100) na warunkach i w terminach określonych w ww. umowie.

Poręczyciel oświadczył, że znana jest mu treść umowy wymienionej w ust. 1. W § 2 umowy poręczenia poręczyciel oświadczył, że poręcza za zobowiązania dłużnika określone w § 1 ust. 1. Poręczenie obejmowało zobowiązania dłużnika istniejące w chwili udzielenia poręczenia, jak i mogące powstać w przyszłości z tytułu wyżej wymienionej umowy wraz z odsetkami, prowizją i innymi należnościami Banku, na wypadek, gdyby dłużnik nie wykonał tych zobowiązań w oznaczonym terminie.

W §3 poręczyciel zobowiązał się do informowania Banku o każdorazowej zmianie adresu /siedziby.

W §4 umowy poręczyciel zobowiązał się wykonać zobowiązanie po otrzymaniu zawiadomienia Banku o opóźnieniu w spłacie należności przez dłużnika, przez zapłatę sumy zadłużenia bądź niezwłocznie, bądź w sposób i w terminach wskazanych przez Bank. Za równoznaczne z doręczeniem zawiadomienia uznawano zwrot Bankowi przez pocztę zawiadomienia wystanego na znany Bankowi adres.

W §5 umowy wskazano, że poręczenie wygasa w chwili spłaty długu z odsetkami, prowizją i innymi należnościami Banku.

W §6 umowy Bank oświadczył, że przyjmuje niniejsze poręczenie.

W § 8 umowy wskazano, że w sprawach nie uregulowanych umową zastosowanie mają przepisy Kodeksu cywilnego.

W § 9 umowy zapisano, że ewentualne spory, jakie mogą wyniknąć na tle wykonania niniejszej umowy będą rozstrzygane przez sądy powszechne wg właściwości ogólnej.

W §11 określono, że wszelkie zmiany i uzupełnienia umowy wymagają formy pisemnego aneksu, pod rygorem nieważności (dowód: umowa poręczenia k. 29-29 v akt).

'

Dnia 7 kwietnia 2014 r. (na umowie widnieje omyłkowo data 07.04.2013 r.) została zawarta pomiędzy Bankiem Spółdzielczym w P. a pozwaną J. M. (1) umowa poręczenia nr (...), na podstawie której poręczycielka poręczyła za zobowiązania A. M. wynikające z umowy o kredyt inwestycyjny Nr (...) z dnia 07.04.2014 r. w wysokości 2.732.000,00 zł. Poręczenie to objęło zobowiązania kredytobiorcy istniejące w dacie poręczenia oraz mogące powstać w przyszłości z tytułu w/w umowy kredytowej. Warunki poręczenia były analogiczne jak w umowie z pozwanym B. M. (dowód: umowa poręczenia k. 29-29 akt).

Dnia 25 sierpnia 2015 r. pomiędzy Bankiem Spółdzielczym w P. został zawarty aneks nr (...) do w/w umowy kredytowej, w którym zostało zmienione oprocentowanie kredytu oraz należna Bankowi marża. Na warunki aneksu poręczyciele wyrazili zgodę (dowód: aneks nr (...) do umowy kredytowej k. 25 akt).

Dnia 15 marca 2018 r. pomiędzy Bankiem Spółdzielczym w P. został sporządzony aneks nr (...) do w/w umowy kredytowej, w którym został zmieniony okres obowiązywania gwarancji bankowej ze strony Banku (...) w W.. Na warunki aneksu poręczyciele wyrazili zgodę (dowód: aneks nr (...) do umowy kredytowej k. 26 akt).

W związku z tym, że pozwana A. M. zaprzestała spłacania zobowiązania, powodowy Bank Spółdzielczy w P. kierował do pozwanej oraz do poręczycieli pisma, w których informował o narastającym zadłużeniu, a także wzywał do zapłaty zaległej części zobowiązania. Pozwani prowadzili z Bankiem rozmowy na temat spłaty zadłużenia.

Spotkania na temat spłaty kredytu odbyły się w Banku w dniu w dniu 9 września 2019r. i w dniu 5 listopada 2019r. (dowód: notatki ze spotkań k. 38, 43 akt).

W dniu 1 października 2019r. Bank przygotował propozycję spłaty należności z dwóch umów kredytowych w zakresie kapitału, odsetek umownych, odsetek karnych. Propozycja została wysłana do pozwanej A. M. i pozwanych poręczycieli. Propozycja spłaty zadłużenia na warunkach zaproponowanych przez Bank nie znalazła akceptacji pozwanych (dowód: pisma Banku do pozwanych z propozycja spłaty zadłużenia k. 40, 42, 42).

W dniu 30 grudnia 2019r. pozwany B. M. w związku z wezwaniem do zapłaty w dniu 17.12.2019 roku i kolejnymi wezwaniami wysłanymi pocztą podtrzymał swoje stanowisko z pisma datowanego na dzień 30.11.2019 roku. Wskazał, że w związku z prowadzonymi rozmowami oraz zarejestrowaną obecnością ośmiu do dziewięciu osób uczestniczących w każdorazowym odbywającym się spotkaniu od sierpnia 2019 roku, które przy ostatnim spotkaniu w dniu 17 grudnia 2019 roku zostały określone przez Bank , uznał „ za nieważne wszelkie podpisane przez niego zobowiązania podczas tych „spotkań” , przy udziale i pod presją osób, które nie miały prawa być przy nich obecne nie mogą być wiążące, a w konsekwencji mogą rodzić podejrzenie o ujawnianiu danych podlegających ochronie osobom do tego nieupoważnionym”.

Pozwany podtrzymał swoją propozycję dotyczącą polubownego rozwiązania problemu zadłużenia, uznając jednocześnie, że nie ma podstaw prawnych do wypełniania dokumentów oraz podpisania umowy restrukturyzacyjnej zaproponowanej przez Bank, datowanej na dzień 01.10.2019 rok. Podkreślił, że spółki (...) są powiązane z właścicielem, kredytobiorcą zaciągniętych kredytów, jednak nie mogą być w świetle obowiązującego prawa stroną w umowie restrukturyzacyjnej. O wszelkich działaniach P.P.H.U. (...) jako kredytobiorca informował Bank. Uznał, że zaproponowana spłata w całości jednego kredytu oraz przejęcie długu przez inny podmiot jest odpowiednim rozwiązaniem, zgodnie z obowiązującym prawem o przejmowaniu zobowiązań, bez potrzeby przedstawiania nadmiernej ilości dokumentów (dane finansowe spółek są dostępne w KRS). Ponadto, podał, że wspólnicy Spółki przejmującej dług pozostawią do dyspozycji dotychczasowe zabezpieczenia (majątek- ruchomości) oraz zapewnią polisę ubezpieczeniową na dotychczasowych zasadach, jak również zobowiążą się do uiszczania opłat za poręczenie (...) (dowód: pismo pozwanego k. 36 akt).

W dniu 2 stycznia 2020r. odbyło się spotkanie w Banku z pełnomocnikiem PPHU (...) – pozwanym B. M.. Ze strony Banku byli obecni: Prezes Zarządu p. M. O., Wiceprezes Zarządu p. A. S., Wiceprezes Zarządu Główny Księgowy p. U. K., p.o. Członek Zarządu ds. IT, (...) i Administracji p. K. S., naczelnik p. P. T. i starszy inspektor R. P..

W trakcie spotkania pozwany B. M. poinformował, że ma umówionego notariusza na podpisanie umowy pożyczki od znajomych na ok. 2 mln. zł Termin podpisania umowy wskazał na 10/01/2020 r. Do 13.01.2020 r. zobowiązał się skontaktować telefonicznie z jednym z pracowników Banków i poinformować go, co do której spółki z pisma 30/12/2019 zamierza przedstawić dokumenty w celu przejęcia długu. Ustalono również, że do 03.01.2020 roku wpłaci nie mniej niż 1000,00 zł na jeden z kredytów (dowód: notatka ze spotkania w Banku k. 34 akt).

W odpowiedzi pismo z dnia 30.12.2019 r. (data wpływu 02.01.2020 r.) pozwanej A. M. , Bank Spółdzielczy w P. w dniu 2 stycznia 2020r. informował, że w świetle obowiązującego prawa, w szczególności Kodeksu cywilnego, istnieje możliwość przejęcia długu kredytowego przez osobę trzecią - nie występującą dotychczas w charakterze strony - wstępującą w miejsce kredytobiorcy stając się dłużnikiem Banku z tytułu kredytu udzielonego kredytobiorcy, a kredytobiorca zostaje z długu zwolniony /art. 519 - 525 Kodeksu cywilnego/. Przed podpisaniem umowy przejęcia długu lub przed wyrażeniem zgody, Bank powinien zbadać zdolność kredytową przejmującego dług, tzn. podmiot przejmujący dług musi w ocenie Banku posiadać zdolność kredytową /art. 70 Prawa bankowego/. Bank podtrzymał wcześniejsze stanowisko i w celu oceny wiarygodności i zdolności kredytowej osób/podmiotów wskazanych w propozycji do przejęcia długu oraz podjęcia decyzji dotyczącej przejęcia długu (pozytywnej lub negatywnej), wskazał na brak dokumentów i informacji właściwych dla rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej i statusu prawnego, takich jak:

⚫

dokumenty określające status prawny przejmującego dług (w przypadku spółek prawa handlowego: umowa spółki/statut - tekst jednolity, uchwała - właściwego organu spółki - zezwalająca na zaciągniecie wnioskowanego zobowiązania - przejęcie długu, zezwolenie (koncesja) na prowadzenie działalności gospodarczej, o ile dla tego rodzaju działalności zezwolenie (koncesja) jest wymagana na podstawie przepisów prawa);

⚫

sprawozdanie finansowe, tj. bilans, rachunek zysków i strat, informacja dodatkowa (o ile jest sporządzana), zestawienie zmian w kapitale własnym (o ile jest sporządzane), rachunek przepływów pieniężnych (o ile jest sporządzany): za ostatnie dwa lata, za okres bieżący (dane finansowe za ostatni zakończony kwartał) oraz na okres obejmujący spłatę zadłużenia;

⚫

deklaracje podatkowe PIT lub CIT (dokumenty za ostatnie dwa lata oraz ostatnia deklaracja podatkowa z bieżącego roku (o ile była sporządzana).Wymagane potwierdzenie złożenia w Urzędzie Skarbowym lub UPO, w przypadku braku na dokumencie potwierdzenia przyjęcia przez US, Klient powinien złożyć adnotację, iż jest to egzemplarz złożony w US;

⚫

raport z badania audytora wraz z opinią (jeżeli było takie badanie);

⚫

ostatnie sprawozdanie z działalności jednostki (o ile jest sporządzane);

⚫

uchwała o podziale zysku za ubiegły rok / pokryciu straty;

⚫

struktura należności i zobowiązań;

⚫

struktura zatrudnienia;

⚫

struktura sprzedaży;

⚫

ewidencja VAT;

⚫

informacje o stanie zobowiązań bilansowych i pozabilansowych w innych bankach, przyjętych zabezpieczeniach oraz obrotach na rachunkach bankowych;

⚫

informacje o innych zobowiązaniach bilansowych i pozabilansowych wobec pozostałych podmiotów gospodarczych, w tym w ramach umów leasingu, faktoringu, dzierżawy, najmu, pożyczki, zobowiązań wekslowych i innych;

⚫

lista zawartych kontraktów handlowych oraz stopień ich realizacji i przewidywanych wpływów;

⚫

zaświadczenia ZUS/US, opinie bankowe.

Bank podkreślił, że aby propozycja w zakresie przejęcia długu była wiarygodna, zwraca się z prośbą o uzupełnienie dokumentacji wskazanej w pkt 1 - 14 niniejszego pisma. Bank jest zobowiązany do stosowania art. 70 Prawa bankowego, a brak powyższej dokumentacji uniemożliwia wykonanie tego przepisu i tym samym rozważenia propozycji pozwanych . Biorąc pod uwagę zakres wymaganej dokumentacji, standardowy termin 14 dni na jej przedstawienie, Bank wydłużył do dnia 31.01.2020 r. (dowód: pismo Banku k. 35-25 akt).

Brak spłaty kredytu, narastanie zadłużenia oraz brak pozytywnego wyniku rozmów ugodowych spowodował wypowiedzenie przez Bank umowy kredytowej pismem z dnia 3 lutego 2020r. Pismo zostało odebrane prze wszystkich pozwanych (dowód: pismo z wypowiedzeniem i potwierdzeniem odbioru przez pozwanych k. 30-33 akt).

W piśmie tym, Bank Spółdzielczy w P. działając na podstawie art. 75 ust.1 i ust.2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (tj. Dz. U. 2017r., poz. 1876 z późn. zm.) oraz na podstawie § 15 ust. 2 umowy kredytu nr (...)z dnia 07.04.2014 r. z późniejszymi zmianami, wypowiedział umowę kredytową z dniem 04.03.2020 r. Okres wypowiedzenia umowy kredytu wynosił 30 dni, licząc od następnego dnia po doręczeniu niniejszego wypowiedzenia. Przyczynami wypowiedzenia było niespłacenie przez kredytobiorcę zadłużenia w terminie określonym w umowie kredytu lub w monitach.

Na dzień sporządzenia wypowiedzenia zadłużenie wynosiło:

⚫

kapitał

⚫

odsetki umowne niewymagalne

⚫

odsetki od zadłużenia przeterminowanego

W piśmie wskazano, że zgodnie z umową o kredyt (...) z dnia 07.04.2014 r. z późniejszymi zmianami, kredytobiorca zobowiązany jest do zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z należnymi Bankowi odsetkami od zadłużenia przeterminowanego oraz prowizjami i opłatami do końca okresu wypowiedzenia. Po upływie okresu wypowiedzenia, zadłużenie objęte wypowiedzeniem staje się wymagalne i Bank nalicza odsetki w wysokości obowiązującej w Banku od zadłużenia przeterminowanego. Odsetki te aktualnie wynoszą 10% (dowód: pismo z wypowiedzeniem i potwierdzeniem odbioru przez pozwanych k. 30-33 akt).

Z tytułu zaciągniętego przez dłużnika A. M. kredytu na podstawie umowy nr (...) z dnia 07.04.2014 r., wysokość wymagalnego zadłużenia wobec Banku na dzień wystawienia wyciągu z ksiąg Banku wynosi:

1.	Wymagalna należność główna (kapitał)	761 114,57 zł
2.	Odsetki wymagalne na dzień 04.03.2020 r.	341 075,68 zł
3.	Koszty	0,00 zł
4.	Opłaty	0,00 zł
5.	Prowizje	0,00 zł
Razem:		1102 190,25 zł
milion sto dwa tysiące sto dziewięćdziesiąt złotych 25/100.

Wskazano, że dalsze należne odsetki od należności głównej (kapitału) od dnia 05.03.2020 r. do dnia zapłaty podlegają naliczeniu wg oprocentowania ustalanego w wysokości 4-krotności stopy kredytu lombardowego w NBP i obciążają dłużnika (dowód: wyciąg z ksiąg Banku k. 7 akt).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, należy podnieść, że praktycznie wszystkie istotne dla sprawy okoliczności wynikały z przedłożonych przez stronę powodową dokumentów prywatnych.

Zgodnie z art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Formalna moc dowodowa dokumentu prywatnego wyraża się w tym, że zawarte w nim oświadczenie pochodzi od osoby, która złożyła podpis na dokumencie, jednakże nie rozciąga się ona na okoliczności towarzyszące złożeniu oświadczenia. Nie przesądza ona sama przez się o mocy materialnej dokumentu (kwestii jego ważności, skuteczności, a także prawdziwości). Dokument prywatny nie jest więc dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 sierpnia 2015 r. VI ACa 1031/14 LEX nr 1794400).

Podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26 sierpnia 2015 r.

(I ACa 238/15 LEX nr 1797159) wskazano, że dokument prywatny nie korzysta z domniemania zgodności z prawdą złożonych w nim oświadczeń - formalna moc dowodowa tego dokumentu nie przesądza jego mocy materialnej. Dokument prywatny nie jest sam przez się dowodem rzeczywistego stanu rzeczy.

Umowa kredytu, aneksy do niej, umowa o przelew wierzytelności oraz wyciągi z ksiąg rachunkowych są dokumentami prywatnymi w rozumieniu art. 245 k.c. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 15 lipca 2015 r. V ACa 174/15 LEX nr 1842230).

Należy wskazać, że Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 20 maja 2015 r. (I ACa 1702/14 LEX nr 1771284) analizował charakter wyciągów z ksiąg bankowych jako dowód w sprawie. Sąd Apelacyjny w tym uzasadnieniu wskazał, że:

„ Powodowy bank, wykazując istnienie zadłużenia strony pozwanej przedstawił na poparcie swoich roszczeń dowód w postaci wyciągów z ksiąg bankowych. Nie ulega wątpliwości, że złożony przez stronę powodową wyciągi z ksiąg bankowych stanowią dokumenty prywatne, zawierają bowiem pieczęć banku i treść określonego oświadczenia wiedzy wynikającej z ksiąg bankowych oraz są podpisane przez pracownika banku. Wyciągi te, zgodnie z art. 245 k.p.c., stanowią dowód tego, że osoba która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Jak podkreślane jest w literaturze, dokument prywatny stanowi pełnoprawny środek dowodowy, który Sąd orzekający może uznać za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania. Moc dowodowa dokumentu prywatnego jest jednak słabsza aniżeli moc dowodowa dokumentu urzędowego, ponieważ dokumenty prywatne nie korzystają z podstawowego w tym zakresie domniemania, że ich treść jest zgodna ze stanem rzeczywistym (domniemania zgodności z prawdą). Nie przeszkadza to jednak w tym, aby Sąd orzekający w ramach swobodnej oceny dowodów (art. 233 k.p.c.) uznał treść dokumentu prywatnego za zgodną z rzeczywistym stanem rzeczy”.

Orzecznictwo sądów powszechnych idzie jeszcze dalej, zauważając nawet, że sam fakt, że dane pismo nie spełnia warunków dokumentu określonego w art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c. nie oznacza, że nie może ono stanowić dowodu w sprawie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 28 września 2015 r. III AUa 611/15 LEX nr 1820426).

Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 233 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie "wszechstronnego rozważenia zebranego materiału" (a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności (por. wyrok SN z dnia 17 listopada 1966 r., II CR 423/66, OSNPG 1967, nr 5-6, poz. 21; uzasadnienie wyroku SN z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 632/98, OSNAPiUS 2000, nr 10, poz. 382; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 11 lipca 2002 r., IV CKN 1218/00, LEX nr 80266; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 18 lipca 2002 r., IV CKN 1256/00, LEX nr 80267; wyrok SA w Poznaniu z dnia 12 czerwca 2013 r., III AUa 51/13, LEX nr 1356634).

Jak twierdzi się w literaturze, moc dowodowa oznacza siłę przekonania uzyskaną przez sąd wskutek przeprowadzenia określonych środków dowodowych na potwierdzenie prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń na temat okoliczności faktycznych, istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Wiarygodność zaś decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę (por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 21 marca 2013 r., III AUa 1431/12, LEX nr 1322011; wyrok SA w Łodzi z dnia 5 czerwca 2013 r., I ACa 50/13, LEX nr 1345548; wyrok SA w Łodzi z dnia 23 lipca 2013 r., I ACa 90/13, LEX nr 1356578).

Przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 20 marca 1980 r., II URN 175/79, OSNC 1980, nr 10, poz. 200; uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000, nr 17, poz. 655; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 15 lutego 2000 r., III CKN 1049/99, LEX nr 51627; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 maja 2000 r., IV CKN 1097/00, LEX nr 52624; uzasadnienie wyroku SN z dnia 29 września 2000 r., V CKN 94/00, LEX nr 52589; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2000 r., IV CKN 1383/00, LEX nr 52544; wyrok SN z dnia 19 czerwca 2001 r., II UKN 423/00, OSNP 2003, nr 5, poz. 137; uzasadnienie wyroku SN z dnia 14 marca 2002 r., IV CKN 859/00, LEX nr 53923; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 16 maja 2002 r., IV CKN 1050/00, LEX nr 55499; uzasadnienie wyroku SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906; uzasadnienie wyroku SN z dnia 27 września 2002 r., IV CKN 1316/00, LEX nr 80273).

Nadto, przedstawiane przez powoda dokumenty prywatne jako takie posiadają określoną wartość dowodową. Z dokumentem prywatnym wiąże się obalenie domniemania jego prawdziwości i autentyczności pochodzenia zawartego w nim oświadczenia od wystawcy, który go własnoręcznie podpisał, (orzeczenie SN z dnia 27 czerwca 2000r., I CKN 288/00, Prok. I Pr. 2000, nr 11, poz. 32). Nie można zatem na wstępie dyskredytować dokumentu jedynie z uwagi na fakt, iż jest on dokumentem prywatnym. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 września 2011 raku II CSK 712/10 „Dokument prywatny jest jednym z dowodów wymienionych w kodeksie postępowania cywilnego i podlega ocenie tak, jak inne dowody. Może stanowić podstawę ustaleń faktycznych i wyrokowania. Materialna moc dowodowa dokumentu prywatnego zależy od jego treści merytorycznej, i o tej materialnej mocy dowodowej jak w przypadku innych dowodów, sąd ocenia, czy dowód ten ze względu na jego indywidualne cechy i okoliczności obiektywne zasługuje na wiarę, czy też nie. Wynikiem tej oceny jest przyznanie lub odmówienie dowodowi z dokumentu waloru wiarygodności, ze stosownymi konsekwencjami w zakresie jego znaczenia dla ustalenia podstawy faktycznej orzeczenia”.

W orzecznictwie podkreśla się, że dowód nawet z dokumentu prywatnego może być podstawą ustaleń faktycznych, gdyż jest samodzielnym środkiem dowodowym, którego moc sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c. (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 30 czerwca 2004 r., IV CK 474/03, OSNC 2005/6/11; z dnia 27 lipca 2010 r., II CSK 119/10, Lex nr 603161), w związku z czym sąd nie może ignorować dokumentów prywatnych, przedkładanych przez stronę w procesie i twierdzić, że żądania strony nie zostały w ogóle udowodnione (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2014 r., I CSK 634/13, Lex nr 1504324). W tym kontekście trzeba zauważyć, że art. 245 k.p.c. zawiera domniemanie, które powinien uwzględnić Sąd, iż osoba, która złożyła podpis na dokumencie złożyła zawarte w nim oświadczenie. Ma to takie znaczenie, że do tego domniemania znajduje zastosowanie art. 234 k.p.c., według którego domniemania ustanowione przez prawo wiążą sąd, mogą być jednak obalone, ilekroć ustawa tego nie wyłącza. Nie oznacza to jednak, że moc dowodowa dokumentu prywatnego ogranicza się do konsekwencji wynikających z przewidzianego w art. 245 k.p.c. domniemania - moc dowodowa dokumentu prywatnego podlega ocenie przez sąd, tak, jak każdego innego dowodu. Sąd może zatem wyrokować także w oparciu o treść dokumentów prywatnych (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 3 października 2000 r., I CKN 804/98, Lex nr 50890; z dnia 13 grudnia 2013 r., III CSK 66/13, Lex nr 1463871 ). Przy ocenie dowodów prywatnych w niniejszej sprawie nie można pomijać tego, że dokumenty te zostały sporządzone przed podmiot profesjonalnie zajmujący się udzielaniem pożyczek i kredytów (tj. przez Bank), w ramach przyznanych mu w tym zakresie kompetencji ustawowych, a nadto podlegający w tym zakresie rygorystycznemu nadzorowi państwowemu, co także przemawia za ich wiarygodnością.

W przedmiotowej sprawie, Sąd uznał dokumenty prywatne złożone przez stronę powodową za wiarygodne, potwierdzające rzeczywisty stan rzeczy, tym bardziej, że zarzuty pozwanego były ogólnikowe. Zdaniem pozwanego, na podstawie wyciągu z ksiąg nie można sformułować domniemania, iż stwierdzone w nim okoliczności są zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, gdyż nie mają mocy dokumentów urzędowych w postępowaniu cywilnym. Nawet, jeśli rację ma pozwany, przypisując przedstawionemu przez stronę powo­dową wyciągowi z ksiąg banku moc jedynie dokumentu prywatnego, nie zaś dokumentu urzędowego, to kwalifikacja taka nie pozbawia tego dokumentu mocy dowodowej w ogóle, a jedynie moc tę ogranicza (art. 245 k.p.c.). Natomiast, dowód ten, tym bardziej w powiązaniu z innymi przeprowadzonymi w sprawie dowodami z dokumentów może stanowić podstawę ustaleń faktycznych Sądu, w tym także potwierdzających twierdzenia strony powodowej.

Można na podstawie przedłożonych przez Bank dokumentów określić relację prawne łączące strony, zakres praw i obowiązków kredytobiorcy, kredytodawcy, jak i poręczycieli, a nadto prawidłowość i zasadność wypowiedzenia umowy kredytowej wszystkim pozwanym, dojście do wiadomości i świadomości pozwanych (art. 61 k.c.), że umowa kredytowa została wypowiedziana i to w sposób skuteczny, nadto jakie jest zadłużenie co do wysokości na datę wniesienia pozwu. Jak wynika z notatek ze spotkań w Banku , jak i pism pozwanych, nie kwestionowali oni wysokości zadłużenia i byli gotowi w sposób ugodowy załatwić spór, nie akceptowali jednak warunków spłaty. Pozwani faktycznie uznawali zadłużenie, składając wielokrotnie wnioski co do sposobu spłaty zadłużenia, nie kwestionując go co do zasady, jak i co do wysokości.

Sąd zauważa, że o ile jednak strona powodowa przedstawiła dowód z powołanych wyżej w uzasad­nieniu wyroku dokumentów, na okoliczność prawdziwości twierdzeń uzasad­niających roszczenie pozwu, o tyle pozwany żadnych w istocie dowodów nie przedsta­wił, poprzestając jedynie na gołosłownych i ogólnikowych zaprzeczeniach.

Przedłożone przez powódkę dokumenty prywatne potwierdzają rzeczywisty stan zadłużenia pozwanych względem powódki jako wierzyciela, w tym wysokość naliczonych odsetek umownych, karnych zgodnie z warunkami umowy.

Pozwany B. M. w toku procesu nie wskazał, że kwestionuje okoliczności związane z udzielonym kredytem, czy poręczeniem spłaty kredytu, nie wskazał na czym polega ewentualny błąd w kalkulacji wysokości dochodzonej pozwem kwoty, jakich wpłat pozwanych Bank nie zaliczył na poczet dochodzonej wierzytelności .

W sprawie bezsporne jest, że powódka udzieliła pozwanej A. M. kredytu zgodnie z załączoną umową kredytową, pozwana wykorzystała kredyt, spłata kredytu była zabezpieczona umowami poręczenia. Poza sporem powinno być to, że w dacie wypowiedzenia umowy kredytowej zadłużenie w ogóle nie było spłacane. Na datę wyrokowania pozwani również, nie wpłacili nawet niewielkiej kwoty na poczet zadłużenia.

Konkludując, pozwany nie przedstawił żadnych dowodów mogących podważyć wiarygodność, bądź rzetelność złożonego przez stronę powodową wyciągu z ksiąg bankowych, wysokości zadłużenia. Pozwany nie przedstawił jakiegokolwiek dokumentu, z którego wynikałoby, że dokonał spłaty zadłużenia, oraz czy doszło do zawarcia ugody lub restrukturyzacji kredytu.

Powód nadto, wyjaśnił, że wskazana w umowie poręczenia z J. M. (1) data 07.04.2013 r. jest wynikiem oczywistej omyłki pisarskiej popełnionej w momencie sporządzania tej umowy. Analiza treści umowy poręczenia zawartej z J. M. (1) prowadzi do jednoznacznego wniosku, że poręczenie dotyczy kredytu, jaki A. M. zaciągnęła w dniu 07.04.2014 r. w Banku Spółdzielczym w P. i który jest potwierdzony umową z dnia 07.04.2014 r. Nr(...) w wysokości 2.732.000,00 zł. Ponadto, należy w tym miejscu podnieść, że dnia 25.08.2015 r. i dnia 15.03.2018r. J. M. (1) wyrażała zgodę na zmiany w warunkach umowy kredytowej z dnia 07.04.2014 r. Nr (...) i działała wówczas jako poręczyciel tego kredytu. W tym stanie rzeczy podnoszenie ewentualnych zarzutów dotyczących ważności samej umowy poręczenia J. M. (1) za zobowiązania kredytowej A. M. są całkowicie bezpodstawne.

W zakresie wniosków dowodowych pozwany B. M. wniósł o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron - na okoliczność istnienia i wysokości zobowiązania oraz próby polubownego rozwiązania sporu z Bankiem Spółdzielczym w P..

Sąd uznał za bezprzedmiotowy powyższy wniosek, bowiem z dokumentów prywatnych złożonych przez powoda wynika, że rozmowy na temat spłaty kredytu, przejęcia zadłużenia przez spółki toczyły się przez wiele miesięcy, między stronami doszło do wymiany pism. Jednakże brak osiągnięcia porozumienia co do warunków spłaty, przesądził o negatywnym wyniku rozmów, tym bardziej, że pozwani nie złożyli w Banku dokumentów potwierdzających aktualną sytuację finansową spółek, a Bank nie mógł doprowadzić do fikcyjnego przejęcia długu np. przez podmioty już zadłużone.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w pełni zasadne.

Pozwana A. M. odpowiada za własne zobowiązanie wynikające z umowy kredytowej. Jest zobowiązana do spłaty długu z tytułu niespłaconego kredytu.

Pozwani B. M. i J. M. (2) odpowiadają za jako poręczyciele, bowiem poręczyli za zobowiązania A. M. wynikające z umowy o kredyt inwestycyjny Nr (...) z dnia 07.04.2014r. w wysokości 2.732.000,00 zł. Poręczenie to objęło zobowiązania kredytobiorcy istniejące w dacie poręczenia oraz mogące powstać w przyszłości z tytułu w/w umowy kredytowej.

Pozwana A. M. jest zobowiązany do zwrotu kwoty kredytu (kapitał i należne odsetki) na podstawie zawartej umowy kredytowej, jak też przepisów prawa bankowego.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 69. 1 ust. 1 ustawy Prawo bankowe- przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności:

1) strony umowy;

2) kwotę i walutę kredytu;

3) cel, na który kredyt został udzielony;

4) zasady i termin spłaty kredytu;

4a) w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo-odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu;

5) wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany;

6) sposób zabezpieczenia spłaty kredytu;

7) zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu;

8) terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych;

9) wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje;

10) warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy.

W przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, kredytobiorca może dokonywać spłaty rat kapitałowo-odsetkowych oraz dokonać przedterminowej spłaty pełnej lub częściowej kwoty kredytu bezpośrednio w tej walucie. W tym przypadku w umowie o kredyt określa się także zasady otwarcia i prowadzenia rachunku służącego do gromadzenia środków przeznaczonych na spłatę kredytu oraz zasady dokonywania spłaty za pośrednictwem tego rachunku.

W przedmiotowej sprawie, umowa kredytowa została skutecznie wypowiedzenia na podstawie art. 75 ust.1 i ust.2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (tj. Dz. U. 2017r., poz. 1876 z późn. zm.) oraz na podstawie § 15 ust. 2 umowy kredytu nr (...) z dnia 07.04.2014 r. z późniejszymi zmianami.

Tryb wypowiedzenia umowy kredytowej przez bank w świetle Prawa bankowego musi być bezwzględnie zachowany. Bank nie może swobodnie wypowiedzieć umowy kredytowej, gdy kredytobiorca popadł w opóźnienie ze spłatą kredytu. Najpierw powinien doręczyć kredytobiorcy wezwanie określone w art. 75c ust. 1-2 Prawa bankowego oraz odczekać do upływu dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonego w wezwaniu (nie krótszego niż 14 dni roboczych) a dopiero po upływie tego terminu bank może złożyć wobec kredytobiorcy oświadczenie woli w sprawie wypowiedzenia umowy kredytowej (por. I C 45/20 - wyrok SO Suwałki z dnia 25-09-2020 , Legalis).

W świetle art. 61 § 1 k.c. oświadczenie powoda o wypowiedzeniu umowy, aby było skuteczne musi dojść do adresata w taki sposób, że ten mógł zapoznać się z jego treścią. W doktrynie prawa cywilnego podkreśla się, że przywołany przepis określa nie tyle, jaki moment należy uznawać za moment złożenia oświadczenia woli, ale raczej w jaki sposób złożyć takie oświadczenie. W konsekwencji takiego uregulowania, oświadczenie woli składane innej osobie wywołuje skutki prawne dopiero od momentu dojścia do adresata w sposób unormowany w art. 61 k.c. i dopiero ten moment musi być brany pod uwagę przy obliczaniu wszelkich terminów, czy przy badaniu zachowania nadawcy i odbiorcy oświadczenia. Jak wynika z dokumentów złożonych przy pozwie a powołanych w stanie faktycznym, pozwani odebrali wypowiedzenie umowy kredytowej, mogli zapoznać się z oświadczeniem woli Banku. Pozwani odbierali też uprzednie wezwania do zapłaty długu.

Skutek prawny wypowiedzenia umowy kredytowej nastąpił z dniem 04.03.2020 r.

Po wypowiedzeniu umowy strony nie nawiązały nowego stosunku prawnego kontraktowego z uwagi na p. na cofnięcie wypowiedzenia, czy utraty przez niego mocy.

Podstawa faktyczna i podstawa prawna powództwa, jak też wysokość dochodzonych kwot wobec pozwanej, a tym samym poręczycieli, nie budziła wątpliwości Sądu.

Nadto, analizowane umowy poręczenia są ważne (art. 878 § 1 k.c. w zw. z art. 58 k.c.). Należy podnieść, że granicę odpowiedzialności poręczycieli określiła treść umów poręczenia odczytywana łącznie z treścią umowy kredytowej. Skoro pozwani poręczyli za zobowiązania wynikłe z niewykonania umowy kredytowej, to zakres ich zobowiązania obejmuje całość zobowiązania obciążającego kredytobiorcę, łącznie z odsetkami, opłatami i prowizją, jako należnościami objętymi umową zawartą przez bank z dłużnikiem głównym, do wysokości maksymalnej kwoty wskazanej w umowie poręczenia. Zakres odpowiedzialności poręczycieli zarówno co do kapitału i odsetek od kredytu, jak i odnośnie do innych należności ściśle związanych z kredytem, a ujętych w umowie kredytowej, w tabeli opłat i prowizji, został wyczerpująco określony, w sposób umożliwiający oznaczenie zakresu poręczonego długu oraz - wbrew obawom skarżącego - wyłączający możliwość obciążenia go odpowiedzialnością za dług wykraczający poza treść zobowiązania wynikłego z umowy poręczenia. Odpowiedzialność poręczyciela w świetle postanowień umowy poręczenia obejmowała kwotę niespłaconego kredytu, odsetki oraz wszelkie pozostałe należności uboczne banku, tj. prowizje i opłaty przewidziane w taryfie, ujęte w umowie kredytowej i nawiązujących do niej umowach poręczenia (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2010 r. - OSNC 2010, nr 12, poz. 168, z dnia 16 maja 2012 r., III CSK 249/11).

W wyroku Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 11 maja 2017 r. II CSK 496/16 wskazano, że dopuszczalne jest określanie zakresu zobowiązania poręczycieli w sposób inny niż przez wskazanie oznaczonej kwoty pieniężnej, choćby przez odesłanie do innej umowy niż ta, z której wynika dług objęty poręczeniem. W przypadku poręczenia długu wynikającego z kredytu odnawialnego w rachunku bankowym, nie da się precyzyjnie określić zobowiązania poręczyciela już w momencie udzielania poręczenia. Z uwagi na dynamikę zadłużenia nie jest możliwe przewidzenie, z jakiej kwoty kredytu odnawialnego w rachunku skorzysta kredytobiorca oraz jak będzie się przedstawiał stan jego rozliczeń z bankiem w czasie, gdy dług stanie się wymagalny. Pewne jest, że o zakresie zobowiązania poręczyciela każdorazowo będzie rozstrzygał zakres zobowiązania dłużnika. Wykładni oświadczeń woli poręczycieli należy dokonywać nie tylko na podstawie pełnej treści umów poręczenia, ale też przy uwzględnieniu powiązań pomiędzy postanowieniami tych umów a treścią umowy głównej.

Z uwagi na powyższe uwzględniono żądanie pozwu w całości co do kredytobiorcy i poręczycieli, którzy odpowiadają z dłużnikiem głównym solidarnie (art. 881 k.c. - W braku odmiennego zastrzeżenia poręczyciel jest odpowiedzialny jak współdłużnik solidarny ).

Nadto należy wskazać, że przed Sądem Okręgowym w Łodzi, X Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt X GC 989/22 nie zapadł prawomocny wyrok, którego rozstrzygnięcie mogłoby przesądzić o zakresie odpowiedzialności pozwanych w niniejszej sprawie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanych: A. M., B. M., J. M. (1) solidarnie na rzecz powoda Banku Spółdzielczego w P. kwotę 1.102.190,25 zł (milion sto dwa tysiące sto dziewięćdziesiąt złotych dwadzieścia pięć groszy) tytułem niespłaconego zobowiązania wynikającego z udzielonego przez Bank Spółdzielczy w P. kredytu potwierdzonego umową kredytową numer (...) z dnia 7 kwietnia 2014 roku w sposób następujący:

a)  kwota 761.114,57 zł (siedemset sześćdziesiąt jeden tysięcy sto czternaście złotych pięćdziesiąt siedem groszy) – tytułem wymagalnej należności głównej wraz z należnymi odsetkami według oprocentowania ustalanego w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego w Narodowym Banku Polskim począwszy od dnia 4 marca 2020 rok do dnia zapłaty,

b)  kwota 341.075,68 zł (trzysta czterdzieści jeden tysięcy siedemdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt osiem groszy) – tytułem wymagalnych odsetek umownych na dzień 4 marca 2020 roku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 105 §2 k.p.c.

Sąd zasądził od pozwanych: A. M., B. M., J. M. (1) solidarnie na rzecz powoda Banku Spółdzielczego w P. kwotę 65.927 zł (sześćdziesiąt pięć tysięcy dziewięćset dwadzieścia siedem złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty - tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na koszty procesu należne powodowi od pozwanych złożyły się: opłata od pozwu 55.110 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 10.800 zł, opłata od pełnomocnictwa 17zł.

Sąd ustalił, że wyrok w stosunku do pozwanych A. M., J. M. (1) ma charakter wyroku zaocznego (art. 339 k.p.c.) i wyrokowi w zakresie punktu 1 a, b i 2 w stosunku do tych pozwanych nadaje rygor natychmiastowej wykonalności (art. 333 §1 pkt 3).

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego przez portal informacyjny.

30 XII 22r. SSO Barbara Kubasik