Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 28 sierpnia 2018r. skierowanym przeciwko P. P. powódka (...) Bank spółka akcyjna w W. wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 91 190,84zł. z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od kwoty 84 733,93zł. za okres od dnia 28 sierpnia 2018r. Uzasadniając zgłoszone żądanie powódka powołała się na fakt udzielenia pozwanemu kredytu, który to kredyt wskutek zaprzestania jego spłaty został pozwanemu wypowiedziany (pozew k. 6 – 7, pismo k. 18 - 23). Wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym nakazem zapłaty orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu, od nakazu tego jednak pozwany wniósł sprzeciw (nakaz zapłaty k. 9, sprzeciw k. 11).

W odpowiedzi na pozew z dnia 19 lutego 2019r. pozwany nie negował faktu zaciągnięcia kredytu, podniósł natomiast, iż na przeszkodzie jego spłaty stanęła jego trudna sytuacja finansowa (pismo k. 74 - 75).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 12 stycznia 2016r. powód udzielił pozwanemu kredytu w kwocie 119 200zł. z obowiązkiem jego spłaty w ciągu 72 miesięcy (umowa kredytu k. 34 – 36).Kredyt powyższy wypowiedziany został pozwanemu pismem z dnia 31 października 2017r. na skutek powstania po jego stronie zaległości w spłacie kredytu sięgających kwoty 6 965,86zł. (wypowiedzenie k. 37). Wypowiedzenie doręczono pozwanemu w dniu 7 listopada 2017r. (dowód doręczenia k. 39)

W dniu 28 sierpnia 2018r. powódka sporządziła wyciąg z jej ksiąg bankowych stwierdzający występowania po stronie pozwanego zadłużenia w kwotach wynoszących

I 84 733,92zł. z tytułu kapitału;

II 4 536,92zł. z tytułu odsetek skapitalizowanych od należności głównej w okresie do 27 sierpnia 2018r.;

III 1 920zł. tytułem kosztów, na które składają się opłaty i prowizje (wyciąg z ksiąg banku k. 43).

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie pozwu zasługuje na uwzględnienie. Dokonując oceny jego zasadności mieć należało na uwadze, iż pozwany nie negował samego faktu zaciągnięcia zobowiązania wynikającego z zawarcia z powódką umowy kredytu, jak również wystąpienia okoliczności uzasadniających jego późniejsze wypowiedzenie. Wobec tego, iż pozwany nie odniósł się również do treści przygotowanej przez pozwaną dokumentacji obrazującej narastanie zadłużenia pozwanego, nie zgłosił w szczególności żadnych konkretnych zarzutów co do jego prawidłowości, przyjąć należało, iż stosownie do art. 230 kpc. wynikające z powyższego rozliczenia okoliczności nie zostały faktycznie przez pozwanego zakwestionowane, to zaś zbędnych uczyniło przedstawianie przez powódkę na okoliczność ich wystąpienia jakichkolwiek dalszych dowodów.

Tym samym też wobec niezgłoszenia przez pozwanego jakichkolwiek zarzutów podważających prawidłowość przygotowanego przez powódkę wyliczenia wynikających np. z faktu nieuwzględnienia jakichkolwiek dokonanych na poczet zadłużenia wpłat, ich nieprawidłowego zarachowania na poczet długu, bądź też chociażby matematycznych błędów, którymi dotknięte miałoby być przedstawione przez powódkę wyliczenie, żądaniu pozwu nie sposób odmówić było udzielenia ochrony.

Co się przywołanych przez pozwanego okoliczności mających w jego ocenie przemawiać za oddaleniem powództwa, a polegających na wystąpieniu niekorzystnych dla niego zmian na rynku pracy, które negatywnie zaważyć miały na płynności finansowej pozwanego, to stwierdzić należy, iż nie są to okoliczności mogące przemawiać za modyfikacją nawiązanego między stronami stosunku prawnego prowadzącą zgodnie z życzeniem pozwanego do uwolnienia go od obowiązku zapłaty względem powoda. Przepis art. 357 ¹ kc., dopuszcza wprawdzie możliwość ingerencji sądu w treść zobowiązania poprzez oznaczenie sposobu wykonania zobowiązania, wysokości świadczenia lub nawet orzeczenie o rozwiązaniu umowy, niemniej jednak stosownie do utrwalonego w orzecznictwie jak i literaturze prawniczej stanowiska, podstawą zastosowania art. 357 ¹ KC może być wyłącznie żądanie strony stosunku zobowiązaniowego wynikającego z umowy. Jest ono kierowane do sądu w powództwie wytaczanym przeciwko drugiej stronie stosunku zobowiązaniowego (zob. uchw. SN z 11.9.1991 r., III CZP 80/91, Legalis). Powództwo wytaczane na podstawie art. 357 ¹ KC jest powództwem o ukształtowanie stosunku prawnego. Pozwany może wystosować żądanie na podstawie art. 357 ¹ KC w pozwie wzajemnym (uchw. SN z 27.3.2001 r., III CZP 54/00, OSNC 2001, Nr 10, poz. 145). Odrzuca się natomiast możliwość – po którą pozwany faktycznie w niniejszej sprawie sięgnął - realizacji kompetencji wynikających z komentowanego przepisu poprzez podniesienie zarzutu w toku postępowania sądowego (tak A. Brzozowski, w: Pietrzykowski, Komentarz KC, t. 1, 2015, s. 1124; A. Olejniczak, w: Kidyba, Komentarz KC, t. III, cz. 1, 2014, s. 56; wyr. SN z 13.1.2000 r., II CKN 644/98, MoP 2000, Nr 12, s. 791; wyr. SN z 22.9.2011 r., V CSK 420/10, OSNC 2012, Nr 5, poz. 61; wyr. SN z 16.1.2018 r., I CSK 54/17, Legalis).

Mając na uwadze fakt, iż strona powodowa nie kwestionowała twierdzeń pozwanego na temat jego trudnej sytuacji materialnej wyrażającej się brakiem jakichkolwiek środków umożliwiających spłatę zadłużenia, jak również nie kwestionowała twierdzeń pozwanego wskazujących na to, iż sytuacja powyższa spowodowana została okolicznościami przez niego niezawinionymi, przyjąć należało, iż w sprawie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony, przemawiający za nieobciążaniem pozwanego należnymi stronie powodowej kosztami postępowania. W ocenie sądu argumentem na rzecz odejścia od przewidzianej przepisem art. 98 par. 1 kpc. zasady odpowiedzialności za wynik postępowania był również fakt, iż choć pozwany wdał się w spór, to jednocześnie jednak nie kwestionował w żaden sposób wysokości dochodzonego przeciwko niemu roszczenia, co – zwalniając stronę powodową od konieczności przedstawienia dowodów na okoliczność wysokości tego roszczenia dowodów innych aniżeli nie mający w postępowaniu cywilnym mocy dokumentu urzędowego wyciąg z ksiąg banku – zaoszczędziło trudu związanego z koniecznością przedstawienia takich dowodów i ich oceny przez sąd zapobiegając tym samym zbędnemu przedłużeniu postępowania. Z uwagi na powyższe na podstawie art. 101 kpc. orzeczono jak w sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach należnych pełnomocnikowi pozwanego zapadło na podstawie par. 8 ust. 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.

Z/ odpisy wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron