Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 26 października 2023 roku Sąd Rejonowy w Kaliszu w sprawie z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. przeciwko A. B. o upoważnienie do wykonania zastępczego i zapłatę, w pkt. 1 upoważnił powoda do wykonania zastępczego na koszt pozwanego prac polegających na usunięciu wad robót przy stolarce okiennej drzwi balkonowych w lokalu mieszkalnym położonym w P. przy ul. (...) wykonanych przez pozwanego na podstawie umowy nr 2/I/PTBS/2016 z dnia 25 listopada 2016 r. i w związku z tym zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9.293,14 zł niezbędną do wykonania tej czynności; w pkt. 2 oddalił powództwo w pozostałym zakresie; w pkt 3 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.553,38 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty. (wyrok k. 323, uzasadnienie k. 353 – 357)

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając wyrok w całości. Powyższemu wyrokowi skarżący zarzucił:

- błędne ustalenia faktyczne dotyczące drzwi do lokalu usługowo – handlowego,

- błędne czyli brak ustalenia, dlaczego próg drzwi uległ uszkodzeniu. Sąd także błędnie ustalił, kto wadliwie ułożył kostkę brukową,

- wyrok oraz uzasadnienie wyroku są w jawnej kolizji za faktami i dowodami, które są w aktach sprawy.

Skarżący wniósł o oddalenie powództwa w całości.

(apelacja k. 361 - 362)

W odpowiedzi na apelację pozwanego, powód wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, należnymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia je zasadzającego do dnia zapłaty. (odpowiedź na apelację k. 380 – 381v)

Na rozprawie w dniu 13 lutego 2025 roku stawił się pełnomocnik pozwanego adwokat M. Z., popierając apelację i wnioski w niej zawarte. Z ostrożności procesowej pełnomocnik wniosła o ewentualne uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, na wypadek uwzględnienia apelacji oraz o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego a w razie jej oddalenia wniosła o nieobciążanie pozwanego kosztami postępowania na podstawie art. 102 k.p.c. powołując się na dokumentację dotyczącą sytuacji finansowej pozwanego znajdującą się w aktach sprawy.

(protokół rozprawy apelacyjnej k. 411v)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego, zarzuty podniesione przez skarżącego nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy i wyczerpujący przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie, w oparciu o które dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, jak również zastosował właściwe przepisy prawa materialnego. Sąd Okręgowy podziela ustalenia Sądu I instancji i przyjmuje je za własne.

W tradycyjnym ujęciu kwestia błędu w ustaleniach faktycznych analizowana jest przez pryzmat naruszenia przepisów procedury cywilnej, których błędne zastosowanie wpływa następnie na wadliwe ustalenie podstawy faktycznej orzeczenia. W uproszczeniu zatem błąd w ustaleniach faktycznych jest zawsze wynikiem naruszenia procedury, choćby poprzez niewłaściwą ocenę dowodów lub niewłaściwe posłużenie się domniemaniami w zakresie ustaleń faktycznych, a więc w zasadzie sprowadza się do oceny naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

Twierdzenia pozwanego nie są trafne. W ocenie Sądu Okręgowego dyspozycja wskazanego przepisu nie została naruszona w postępowaniu przed pierwszą instancyjną. Zastosowanie swobodnej oceny dowodów ma na celu ustalenie elementów podstawy faktycznej powództwa. Sąd musi bowiem przed rozstrzygnięciem o żądaniach strony ustalić czy twierdzenia o faktach znajdują podstawę w materiale dowodowym, czy też nie. Swobodna ocena dowodów pozwala zatem w przypadku sprzeczności wniosków płynących z przeprowadzonych dowodów, np. sprzecznych zeznań świadków jednym dać wiarę a innym odmówić waloru wiarygodności. Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy z dwóch przeciwstawnych źródeł wiedzy o zdarzeniach faktycznych, sąd ma prawo oprzeć swoje stanowisko, wybierając to, które uzna za bardziej wiarygodne, korzysta bowiem ze swobody w zakresie oceny dowodów (tak SN w wyroku z dnia 31 marca 2004 r., III CK 410/02, opubl. Legalis).

Wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza zaś uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w toku postępowania oraz uwzględnienie wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności. (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 roku, V CKN 417/01, LEX nr 157326). W tym zakresie należy brać pod uwagę cały materiał sprawy. W wyniku swobodnej oceny dowodów sąd dokonuje selekcji zebranego materiału pod kątem widzenia istotności poszczególnych jego elementów. Ponadto prawidłowa ocena zgromadzonych dowodów wymaga ich właściwej interpretacji. Przepis art. 233 § 1 k.p.c. jest zatem naruszony, gdy ocena materiału dowodowego koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego wnioskowania. W niniejszej sprawie taka sytuacja nie występuje. Wskazać należy, że skarga oparta na zarzucie naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. winna uwzględniać jedynie argumenty jurydyczne dotyczące naruszenia przez Sąd wymienionej w tymże przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 stycznia 2000 roku, I CKN 1169/99, Legalis numer 46747).

Skarżący wskazuje, że lokal w którym zamontował drzwi balkonowe zaplanowano jako lokal usługo – handlowy, a nie mieszkalny stąd inny rodzaj drzwi balkonowych czy też wejściowych. Niniejsze twierdzenie pozostaje bez znaczenia, bowiem rodzaj lokalu nie miał wpływu na jakość wykonania montażu. Bez względu na to czy montaż miał odpowiadać lokalowi usługowemu czy mieszkalnemu należało przeprowadzić go prawidłowo. Pozwany twierdzi, że próg drzwi miał zostać uszkodzony przez pracowników firmy która kontynuowała pracę, a przez próg drzwi mieli przejeżdżać pracownicy ciężkimi taczkami z materiałami, ale okoliczności tych nie udowodnił. Szpara pomiędzy podłogą, a ramą aluminiową rozciąga się na całej długości, a nie tylko w miejscu gdzie mogły przejeżdżać taczki. Lokatorzy składali reklamację wielokrotnie, pozwany miał usunąć wady i przeprowadził pracę, które ostatecznie nie przyniosły pożądanego efektu. Nadal przedostawało się zimne powietrze, jak i dochodziło do zalania. Po kilku próbach naprawy, lokatorzy w końcu chcieli wymiany zamontowanych drzwi na mniejsze licząc, że o to rozwiąże problem. Natomiast jak wynika z opinii biegłego sądowego odpowiedzialność ponosi wyłącznie pozwany ponieważ nie doszło do uszkodzeń mechanicznych, a wystąpiły wady materiałowo – wykończeniowe. Biegły wymienił następujące nieprawidłowości: wadliwie wykonano izolacje termiczne przestrzeni dylatacyjnych pod dolnymi ramami stolarki, stolarkę zamontowano bez zachowania wymogów szczelności powietrznej, uformowano zbyt małe skosy odprowadzające wodę opadową z powierzchni przyściennych bezpośredniego przylegania stolarki, płytki chodnikowe położono do lica ramy stolarki zamiast pod nią, dodatkowo nie wykonano izolacji przeciwzawilgoceniowych - fartuchowych, niewłaściwie - niewystarczająco zagęszczono grunt pod płytkami chodnika, generując nierówności i miejsca przeciekowe, zamontowana stolarka (jako niskoprogowa) nie posiada daszków okapowych, nie zamontowano nawiewników wymaganych przepisami prawa budowlanego. Powstanie wyżej wymienionych wad, w wyniku niewykonania zgodnie ze sztuką budowlaną, obciąża jedynie wykonawcę usługi. Dalej biegły wskazał jakie prace należy wykonać tj. rozebrać płytki chodnikowe (z odzyskiem) bezpośrednio przed oknem, grunt właściwie utwardzić, ułożyć z właściwym spadkiem ponownie, zdemontować istniejące drzwi wraz z ich utylizacją, dostarczyć nową stolarkę (o wymiarze ok. 6 -8 cm niższą - po obmiarze z natury) wyposażoną w nawiewnik oraz daszki okapowe, właściwie mechanicznie, termicznie i przeciwzawilgoceniowo (membranami paroszczelnymi i paroprzepuszczalnymi, fartuchami podprogowymi) i zamontować wraz z wszelkimi obróbkami (szpachlowanie, gładzie, powłoki malarskie, prace porządkowe). Koszt usunięcia wad określił biegły sądowy na kwotę 9.293,14 zł netto tj. 10.036,59 zł brutto. Zatem powyższe ustalenia prowadzą do wniosku, iż rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego było prawidłowe.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł uchybień zaskarżonego wyroku, które winny być uwzględnione w toku kontroli instancyjnej z urzędu. W tym stanie rzeczy, wobec bezzasadności wskazanych zarzutów sformułowanych przez apelującego Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanego jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. przychylając się do wniosku pełnomocnika pozwanego złożonego na rozprawie w dniu 13 lutego 2025 roku, mając na uwadze sytuację finansową i zdrowotną pozwanego.

S.S.O. Bartosz Kaźmierak

z/ odpis doręczyć pełn. pozwanego przez PI.