Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 26 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy w Płocku w sprawie
z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w Ł. o zapłatę 2.042,53 zł zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 950,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami
od dnia 24 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty (pkt I), w pozostałej części oddalił powództwo (pkt II) oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 415,21 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

U podstaw powyższego rozstrzygnięcia leżały ustalenia faktyczne, w świetle których
w dniu 25 kwietnia 2013 roku w wyniku kolizji drogowej doszło do uszkodzenia przedniej części pojazdu marki V. (...) stanowiącego współwłasność A. K.
i I. K.. Poszkodowani w dniu 10 maja 2013 r. zlecili wykonanie naprawy uszkodzonego pojazdu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P.. W dniu 27 maja 2013 roku wynajęli od tej spółki pojazd zastępczy klasy C marki P. (...). Zgodnie z umową najmu czynsz wynosił 255,00 zł netto za każdy rozpoczęty dzień najmu bez limitu przejechanych kilometrów. Zapłata
za najem miała nastąpić w formie bezgotówkowej poprzez cesję wierzytelności przysługującej poszkodowanym wobec pozwanej. W dniu 27 maja 2013 roku poszkodowani przelali wierzytelność na rzecz (...) Sp. z o.o. W dniu 28 maja 2013 roku warsztat naprawczy rozpoczął wykonywanie naprawy uszkodzonego pojazdu. W dniu 30 maja 2013 roku przypadał dzień wolny w pracy warsztatu. Naprawa została zakończona w dniu 03 czerwca 2013 roku i wówczas poszkodowany A. K. odebrał naprawiony samochód zwracając jednocześnie pojazd zastępczy. W dniu 9 lipca
2013 roku (...) Sp. z o.o. wystawiła poszkodowanym fakturę VAT z tytułu najmu pojazdu zastępczego przez okres 7 dni na kwotę 2.042,53 zł brutto, uwzględniając stawkę najmu
w wysokości 291,79 zł brutto za dobę. Na łączny czas najmu składały się 4 dni z tytułu fizycznej naprawy oraz 3 dni wolne od pracy.

W dniu 3 lipca 2013 roku (...) Sp. z o.o. zawarła z powódką (...) Spółką
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. jako cesjonariuszem umowę powierniczego przelewu wierzytelności.

Pozwana wezwana do zapłaty, odmówiła wypłaty odszkodowania.

Niezbędny z technologicznego punktu widzenia okres czasu potrzebny do wykonania naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 3 dni robocze, natomiast przy uwzględnieniu czynności przyjęcia i odbioru pojazdu naprawianego i zastępczego, przygotowania pojazdu naprawionego do oddana i wydania go poszkodowanemu, łączny czas naprawy pojazdu poszkodowanych powinien wynosić 4 dni robocze. Biorąc pod uwagę, że samochód został oddany do naprawy w poniedziałek, a w czwartek przypadał dzień ustawowo wolny od pracy, uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego wynosić powinien 5 dni – od 27 maja
do 31 maja 2013 roku. W przypadku pięcio i siedmiodniowego okresu najmu pojazdu zastępczego klasy C, występujące na rynku lokalnym stawki czynszu za dobę stosowane
w 2013 roku przez podmioty świadczące tego typu usługi, z pominięciem wypożyczalni działających przy lotniskach oraz serwisów naprawczych wynosiły od 130,00 zł do 190,00 zł brutto, bez limitu kilometrów.

W oparciu o powyższe Sąd Rejonowy uznał, że strona powodowa wykazała,
że faktycznie poniesione koszty najmu pojazdu zastępczego, przekraczały kwotę uznaną
z tego tytułu przez stronę pozwaną o 950,00 zł brutto (5 dni x 190,00 zł brutto), wobec czego w tym zakresie uwzględnił powództwo o zapłatę uzupełniającego odszkodowania,
a w pozostałym oddalił uznając żądanie za niezasadne.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka, zaskarżając go w części,
tj. w zakresie punktów II i III, w zakresie, w jakim oddalono powództwo oraz obciążono powódkę zwrotem na rzecz pozwanej kwoty 415,21 zł tytułem kosztów procesu.

Skarżąca zarzuciła wyrokowi:

1.  naruszenie prawa procesowego, tj.:

- art. 248 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez niedopuszczenie prawidłowo zgłoszonego wniosku o zobowiązanie wskazanych w pkt 10 ust.13 petitum pozwu podmiotów do przedłożenia cennika usług zawierającego informację o stosowanej przez podmiot w dacie 7 września
2013 roku stawce w kwocie netto za dobę najmu pojazdu zastępczego porównywalnego z parametrami do pojazdu wynajętego w przedmiotowej sprawie oraz dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z tych dokumentów, podczas gdy dowody te miały istotne znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy,
a okoliczności sporne między stronami nie zostały jeszcze dostatecznie wyjaśnione,

- art. 278 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, tj. poprzez niewysłuchanie wniosków stron w przedmiocie liczby i wyboru biegłych oraz dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego niewłaściwej specjalności, wezwany w sprawie biegły nie dysponował bowiem wiedzą
w zakresie wskazanym w tezie dowodowej postanowienia Sądu, tj. w obszarze jego specjalności nie znajdowało się badanie cen usług występujących na rynku lokalnym, ani też analiza mechanizmów nim rządzących, a okoliczność uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego w sprawie nie wymagała konieczności dopuszczenia dowodu z opinii biegłego,

- art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. poprzez błędne dokonanie oceny materiału dowodowego, tj. w szczególności błędną ocenę opinii biegłego
jako rzetelnej i fachowej, podczas gdy z jej treści jednoznacznie wynika,
iż biegły oparł się na nieweryfikowalnych przez siebie danych i spekulacjach,
a ponadto jego opinia była wybiórcza i tendencyjna oraz dokonanie oceny materiału dowodowego z pominięciem jego istotnej części, a mianowicie załączonych do pozwu ofert porównawczych najmu pojazdu zastępczego,

- art. 233 k.p.c. w zw. z art. 258 i następnych poprzez ostatecznie nieuwzględnienie dowodów z zeznań świadków A. K. i P. T. na okoliczności zasadnego czasu naprawy pojazdu należącego
do poszkodowanego, a tym samym najmu pojazdu zastępczego oraz zasadnych stawek najmu, pomimo uznania ich za wiarygodne w świetle materiału dowodowego zebranego w sprawie,

2. naruszenie prawa materialnego – art. 805 k.c. w zw. z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia
22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych
w zw. z art.361 § 2 k.c. w zw. z art. 363 k.c. poprzez ich błędną wykładnię,
tj. przyjęcie, że wypłacone odszkodowanie nie musi pokrywać udokumentowanych kosztów najmu pojazdu zastępczego zgodnie z zasadną pełnego odszkodowania
na skutek zaniżenia wysokości stawek za dobę najmu pojazdu zastępczego, podczas gdy z całości materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że stawki zastosowane przez wynajmującego w niniejszej sprawie były stawkami występującymi na terenie rynku lokalnego oraz nieuwzględnienia całości zasadnego czasu najmu pojazdu zastępczego wynikającego z przedłożonych do pozwu dokumentów oraz zeznań świadków A. K. i P. T.

Na tej podstawie skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w części,
tj. w punktach II, i III poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 1.092,53 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 sierpnia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty ponad zasądzoną w zaskarżonym wyroku kwotę wraz z kosztami procesu za obie instancje. Ewentualnie wniosła o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi
I instancji do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od powódki kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu.

Przed przystąpieniem do analizy treści środka zaskarżenia, należy zaznaczyć, że Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i jako trafnie i prawidłowo ocenione oraz logicznie wywiedzione ze zgromadzonego materiału dowodowego, przyjmuje za własne.

W ocenie Sądu Okręgowego bezzasadny był zarzut naruszenia art. 248 k.p.c. w zw.
z art. 217 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie wniosku
o zobowiązanie wskazanych podmiotów do przedłożenia cennika usług zawierającego informację o stosowanych przez nie stawkach za najem pojazdów zastępczych
o porównywalnych parametrach do pojazdu wynajętego w przedmiotowej sprawie sformułowany w pkt 10 ust.13 petitum pozwu. Sąd Rejonowy wniosek ten oddalił
na rozprawie w dniu 12 listopada 2015 roku. Strona powodowa nie zgłosiła zastrzeżenia
w trybie art. 162 k.p.c. zgodnie z którym strony mogą w toku posiedzenia, a jeżeli nie były obecne, na najbliższym posiedzeniu zwrócić uwagę sądu na uchybienia przepisom postępowania, wnosząc o wpisanie zastrzeżenia do protokołu. Zarzut powoda nie dotyczy takiego naruszenia prawa procesowego, które sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu. Nadto strona nie uprawdopodobniła, iż nie zgłosiła zastrzeżeń bez swojej winy. W braku obecności strony, jak i jej pełnomocnika na rozprawie pomimo prawidłowego zawiadomienia o jej terminie, strona sama pozbawiła się możliwości zwrócenia uwagi sądowi na uchybienia proceduralne. Brak zgłoszenia w odpowiednim czasie zastrzeżenia wywołuje natomiast określony w art. 162 k.p.c. skutek w postaci utraty przez stronę powodową prawa powoływania się na dane uchybienie w dalszym toku postępowania.

Za chybiony należy również uznać zarzut naruszenia art. 278 k.p.c. poprzez niewysłuchanie wniosków stron w przedmiocie liczby i wyboru biegłych oraz dopuszczenie
i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego niewłaściwej specjalności, a w dalszej kolejności naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. mający polegać na niezgodności oceny dowodu z opinii biegłego sądowego z zasadą swobodnej oceny dowodów.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 278 § 1 k.p.c. przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego winno poprzedzać wysłuchanie wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru, sąd nie jest natomiast związany nawet zgodnym stanowiskiem stron w tej kwestii ( por. orzeczenie SN z dnia 5 września 1945 r., C III 426/45, PiP 1946, z. 4, poz. 127; orzeczenie SN z dnia 3 września 1997 r., I CKN 281/97). Uważa się ten wymóg za spełniony również wówczas, gdy stronom zostanie dana możliwość zgłoszenia takich wniosków również
na piśmie bez wyznaczania w tym celu rozprawy. Z całą pewnością taką możliwość miała strona powodowa w rozpoznawanej sprawie i skorzystała z niej, formułując w pkt 10 ust. 15 pozwu wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej
i rekonstrukcji wypadków na okoliczność ustalenia wysokości stawek w kwocie netto
za jedną dobę najmu pojazdu zastępczego porównywalnego parametrami do pojazdu wynajętego w przedmiotowej sprawie. Wniosek ten następnie był przez stronę powodową cofnięty w piśmie procesowym z dnia 4 marca 2013 roku. O jego dopuszczenie wnioskował również pozwany, w konsekwencji sąd postanowił o jego przeprowadzeniu, uznając zasadnie, że określenie kosztów najmu pojazdu zastępczego według cen występujących na lokalnym rynku usług oraz uzasadnionego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu należy do sfery wiadomości specjalnych, a zatem stosownie do art. 278 k.p.c. może być przedmiotem opinii biegłego.

Zaznaczyć należy, że opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi orzekającemu należytej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, gdy uzasadnione jest uzyskanie wiadomości specjalnych. Opinia biegłego jest szczególnym środkiem dowodowym.
Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 lipca 1975 r. (I CR 331/75 nie publ.), chodzi o wiadomości wykraczające poza zakres tych, jakimi dysponuje ogół osób inteligentnych i ogólnie wykształconych. Biegli w odróżnieniu od świadków, czy stron
nie komunikują w postępowaniu swej wiedzy i spostrzeżeń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, lecz przy wykorzystaniu swojej wiedzy zawodowej i naukowej, czyli wiadomości specjalnych wykraczających poza zasób wiedzy przeciętnie wykształconego człowieka, sporządzają opinię w zakresie objętym tezą dowodową w celu ułatwienia oceny faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Opinia biegłego jest także oceniana przez sąd
w granicach swobody przyznanej treścią art. 233 § 1 k.p.c., jednakże z uwagi na szczególny charakter tego dowodu, kryteria tej oceny są inne, aniżeli w odniesieniu do dowodu z zeznań świadków czy stron. Opinia biegłego podlega bowiem ocenie sądu, pod kątem poziomu wiedzy biegłego, sposobu motywowania swojego stanowiska, zgodności z zasadami logiki
i wiedzy powszechnej, podstaw teoretycznych, stopnia stanowczości wyrażonych w niej ocen (por. postanowienie SN z 7 listopada 2000 r. I CKN 1170/98 OSNC 4/2001 r. poz. 64).
W konsekwencji, jeżeli opinia biegłego (biegłych) spełnia kryteria oceny przedstawione wyżej (art. 233 § 1 k.p.c.), sąd orzekający nie może dokonywać ustaleń w kwestiach wymagających wiadomości specjalnych w oderwaniu lub z pominięciem dowodu z opinii biegłych (por. wyrok SN z 15.09.20109 r. II UK 1/09, z 24 lutego 2010 r. II UK 191/09 Lex
nr 590238).

W zakresie stawki dziennej przyjętej w umowie najmu, podzielić należy pogląd, zgodnie z którym odszkodowanie obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki
na najem pojazdu zastępczego, przy czym pojęcie ekonomicznie uzasadnione wydatki
to podobnie jak w przypadku kosztów naprawy koszty ustalone według cen występujących
na lokalnym rynku usług. Zatem przedmiotem badania jest, czy poniesione przez poszkodowanego koszty wynajmu samochodu odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku. Wbrew zarzutowi powoda biegły z zakresu techniki samochodowej, wyceny pojazdów i kosztów napraw dysponuje wiedzą specjalistyczną pozwalającą na dokonanie analizy rynku.

W tym miejscu odnosząc się do zgłoszonych w apelacji wniosków o dopuszczenie dowodów z opinii biegłego należało uznać je z jednej strony za spóźnione, a z drugiej strony nieprzydatne dla rozstrzygnięcia w sprawie. Jeśli chodzi bowiem o zgłoszony w apelacji wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu ekonomii na okoliczność ustalenia przedziału stawek czynszu najmu pojazdu klasy właściwej pojazdowi zastępczemu wynajętemu w niniejszej sprawie stosowanych na terenie rynku lokalnego właściwego
ze względu na miejsce zamieszkania poszkodowanego we wrześniu 2013 roku, to na tą samą okoliczność powód sformułował w pozwie wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej - specjalizacji właściwej dla potwierdzenia lokalnych stawek rynkowych. Złożenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z innej specjalności przy tak sformułowanej tezie nie zasługiwał zatem na uwzględnienie. Również zgłoszony ewentualnie wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowych i rekonstrukcji wypadków (stanowiący podtrzymanie wniosku sformułowanego w ust. 10 ust. 12 pozwu) na okoliczność czasu przestoju uszkodzonego pojazdu uznać należało za bezprzedmiotowy. Dowód z opinii biegłego na tę okoliczność został bowiem dopuszczony, a biegły w sposób precyzyjny i wyczerpujący wypowiedział się co do tej kwestii. Ponowiony wniosek w tym zakresie nie zasługiwał więc na uwzględnienie. Należało również wziąć pod uwagę, że skarżąca nie sprecyzowała wad, którymi miałaby być dotknięta opinia biegłego sporządzona w sprawie na wskazane okoliczności. Kwestionowane opinii w oparciu o same tylko gołosłowne twierdzenia o jej nieprawidłowości, należy uznać jedynie za polemikę z oceną dowodów i ustaleniami faktycznymi, która nie może skutecznie prowadzić do ich podważenia.

Podkreślenia wymaga, że biegły w sposób klarowny i wyczerpujący wyjaśnił przyczyny, dla których ustalając wysokość stawki czynszu najmu pojazdów zastępczych klasy C występujących na rynku lokalnym uwzględnił stawki stosowane przez podmioty zajmujące się wyłącznie najmem i z drugiej strony nie uwzględnił stawek stosowanych przez zakłady naprawcze. Z uwagi na to, że cel opinii stanowiło ustalenie stawki wynajmu na rynku lokalnym, jako uzasadnione uznać należało odróżnienie firm zajmujących się wynajmem samochodów w głównym zakresie swojej działalności, zarówno ogólnopolskie, jak i lokalne od podmiotów świadczących usługi wynajmu pojazdów pobocznie jak samochodowe warsztaty naprawcze, wynajmujące pojazdy zastępcze klientom korzystającym z usług serwisu. Dopiero dokonanie analizy pod tym kątem i uwzględnienie wszystkich związanych
z tym czynników pozwoliło odzwierciedlić rzeczywiste rynkowe stawki wynajmu pojazdu. Do ustalenia stawki rynkowej należało uwzględnić specyfikę rynku oraz wyselekcjonować
do badania grupę podmiotów reprezentatywnych. Taką reprezentatywną grupą dla rynku lokalnego były podmioty zajmujące wynajmem pojazdów zastępczych jako główną działalności gospodarczą. Słusznie zatem z dokonanych obliczeń biegły wyeliminował stawki stosowane przez warsztaty naprawcze, jako że główną prowadzoną przez nie działalnością jest działalność naprawcza i serwisowanie pojazdów. Sąd dokonując ustaleń w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego uwzględnił stawkę w kwocie 190,00 zł brutto zastosowaną przez wymieniony w opinii (...) S.A. – jako działającą na rynku lokalnym wymienioną w opinii, przyjmując, że stawki stosowane na rynku lokalnym zamykają się
w przedziale od 130,00 zł – 190.00 zł brutto.

Ponadto ustosunkowując się do zastrzeżeń zgłoszonych przez stronę powodową
w zakresie wyliczenia uzasadnionego czasu najmu, biegły objaśnił metodologię i kryteria przyjęte w ustnej opinii uzupełniającej przedstawionej na rozprawie w dniu 12 listopada
2015 roku. Z zebranego materiału dowodowego wynikało, że najem pojazdu zastępczego nastąpił po upływie jednego miesiąca po powstaniu szkody i w tym czasie zostały dokonane wszystkie czynności organizacyjne związane z postępowaniem likwidacyjnym, takie jak ustalenie zakresu uszkodzeń i naprawy uszkodzonego pojazdu, a zatem zasadne było przyjęcie, że uzasadniony czas najmu odpowiadał jedynie technologicznemu okresowi naprawy. W świetle opinii biegłego czas potrzebny do naprawy wynosił 3 dni. Uwzględniając okoliczność, że pojazd został przyjęty do naprawy w poniedziałek 27 maja 2013 roku,
a 30 maja 2013 roku był dniem ustawowo wolnym od pracy, naprawa powinna zakończyć się w dniu 31 maja 2013 roku. Całkowity czas wynajmu pojazdu zastępczego powinien zatem wynieść 5 dni, uwzględniając czas naprawy oraz czas na przyjęcie i zwrot pojazdu, a także dni wolne od pracy. Powód nie udowodnił zatem, że cały okres najmu w sprawie trwający
do 3 czerwca 2013 roku był uzasadniony, a jego wydłużenie poza czas technologiczny naprawy wiązał się z czynnikami obiektywnie niezależnymi od poszkodowanego i warsztatu naprawczego.

Wbrew zarzutom skarżącego nie doszło również do naruszenia art. 233 k.p.c. w zw.
z art. 258 i następnych poprzez ostatecznie nieuwzględnienie dowodów z zeznań świadków A. K. i P. T. na okoliczności zasadnego czasu naprawy pojazdu należącego do poszkodowanego. Po pierwsze wskazać należy, że okoliczność, że najem pojazdu zastępczego odpowiadała w sprawie okresowi technologicznej naprawy, została potwierdzona również przez zebrane w sprawie dokumenty oraz zeznania świadka P. T.. Świadek zeznał, że najem pojazdu zastępczego obejmował technologiczny czas naprawy, a wcześniej wykonano czynności organizacyjne, w tym związane z koniecznością zamiany części zamiennej, zaś czynności naprawcze zajęły 4 dni plus 1 dzień poświęcony
na czynności zdawczo - odbiorcze, co korespondowało w pełni z treścią opinii biegłego.
Z kolei świadek A. K. w zeznaniach wypowiadał się jedynie w zakresie potrzeby najmu pojazdu zastępczego, nie dysponował natomiast informacjami co do samego czasu trwania czy też przebiegu naprawy. Wbrew stanowisku powoda świadkowie nie mieli również potrzebnej wiedzy na temat zasadności zastosowanych stawek. Kwestia ustalenia rynkowego charakteru stawki zastosowanej przez powoda należała do sfery wiadomości specjalnych i została poddana analizie biegłego w sporządzonej przez niego opinii.

W świetle powyższego zarzut naruszenia prawa materialnego – art. 805 k.c. w zw.
z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art.361 § 2 k.c. w zw. z art. 363 k.c. poprzez ich błędną wykładnię okazał się również bezskuteczny. Sąd Rejonowy prawidłowo bowiem zastosował wskazane przepisy prawa materialnego dotyczące wymiaru obowiązku odszkodowawczego ubezpieczyciela, uwzględniając, że w jego zakresie mieszczą się jedynie niezbędne
i ekonomicznie uzasadnione koszty najmu pojazdu zastępczego.

Sąd Okręgowy podzielił w całości rozważania Sądu I instancji w zakresie stawki najmu pojazdu zastępczego i jego uzasadnionego zakresu czasowego. Prawidłowe było przyjęcie
w oparciu o zebrany materiał dowodowy, iż uzasadniona stawka najmu nie mogła przekroczyć w rozpoznawanej sprawie kwoty 190,00 zł brutto za dobę przy najmie trwającym 5 dni. W tej sytuacji powódce przysługiwało z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego, ponad wypłacone przez pozwaną, odszkodowanie w wysokości 950,00 zł brutto.
Sąd Rejonowy zasadnie uwzględnił powództwo w zakresie tej kwoty, w pozostałym zakresie oddalając żądanie jako wygórowane.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1
i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Powódka przegrała sprawę w całości, w związku z czym powinna zwrócić stronie przeciwnej poniesione przez nią koszty procesu. Sąd Okręgowy zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 180,00 tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej zostało ustalone na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 2 w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 r., poz. 1804).