Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy w Płocku w sprawie z powództwa M. W. (1) przeciwko K. K. o zapłatę 19.680,00 złotych: w pkt I oddalił powództwo oraz w pkt II nakazał ściągnąć od M. W. (2) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Płocku kwotę 738,00 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (wyrok k. 58, uzasadnienie k. 63-70).

Apelację od wyroku wniósł powód zaskarżając go w całości.

Skarżący zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, iż wartość wynikająca z faktur załączonych do pozwu nie odpowiada wartości robót wykonanych przez powoda, podczas, gdy z okoliczności faktycznych wynika, że wysokość świadczenia powoda objętego umową z pozwanym wynosi łącznie 19.680 złotych.

W związku z powyższym uchybieniem powód wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów w postaci:

- protokołu częściowego odbioru wykonanych robót nr 6 z dnia 27.06.2014 roku, kosztorysu pozwanego (8 stron) – na okoliczność rzeczywistej wartości robót wykonanych przez powoda. Powód jednocześnie wskazał, że potrzeba powołania się na w/w fakty i dowody wynikła dopiero na tym etapie, gdyż powód uzyskał wiedzę na temat istnienia dokumentów potwierdzających;

Ponadto wniósł o zwrócenie się do urzędu skarbowego w P., ul. (...) (...)-(...) P. celem nadesłania informacji czy pozwany w okresie od sierpnia 2014 roku do lutego 2016 roku zaksięgował FV(...)oraz(...), na kwoty odpowiednio 3.690,00 złotych, 15.990,00 zł i odliczył od nich podatek VAT – na okoliczność uznania przez pozwanego FV objętych żądaniem pozwu i jednocześnie uznania przez pozwanego wysokości świadczenia objętego żądaniem pozwu;

- dowodu z zeznań świadków R. S., zam. ul. (...), (...)-(...) C., M. C., zam. (...), (...)na okoliczność wartości wykonanych przez powoda prac objętych żądaniem pozwu.

Z ostrożności procesowej w razie nieuwzględnienia wniosków w zakresie osobowych źródeł dowodowych powód wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego w zakresie budownictwa, na okoliczność wysokości i wartości świadczenia objętego żądaniem pozwu.

Z uwagi na powyższe uchybienia na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji (apelacja z uzasadnieniem k. 74-78).

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji w całości (odpowiedź na apelację k. 99-101).

Sąd Okręgowy, zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu.

W oparciu o art. 381 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił zgłoszone przez skarżącego
w apelacji wnioski dowodowe jako spóźnione. W ocenie Sądu II instancji nie było przeszkód, aby powód powołał dowody z dokumentów (protokołu częściowego odbioru wykonanych robót nr 6 z dnia 27.06.2014 r., informacji z Urzędu Skarbowego w P., co do zaksięgowania przez pozwanego spornych faktu), z zeznań wskazanych świadków jak również z opinii biegłego na okoliczność wysokości i wartości świadczenia objętego żądaniem pozwu już na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji. Nie znajduje również uzasadnienia twierdzenie skarżącego, iż potrzeba powołania tych nowych dowodów powstała dopiero na etapie postępowania apelacyjnego skoro żądaniem pozwu objęta była zapłata przez pozwanego na rzecz powoda kwoty 19 680,00 zł tytułem wynagrodzenia za prace wykonane przez powoda na rzecz pozwanego. Sąd Najwyższy wskazał w wyroku z dnia z dnia 27 lipca 2011 r., że przewidziane w art. 381 k.p.c. ograniczenie możliwości wprowadzenia do materiału procesowego "nowych faktów i dowodów" zostało ustanowione głównie w celu dyscyplinowania stron przez skłanianie ich do przedstawiania całego znanego im materiału faktycznego i dowodowego już w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji; tym sposobem ustawodawca zapobiega także przewlekłości postępowania (II PK 23/11, LEX, nr 1095821).

Nieuzasadniony jest jedyny, postawiony w apelacji zarzut dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który zdaniem skarżącego polegał na przyjęciu przez Sąd Rejonowy, że wartość wynikająca z faktur załączonych do pozwu nie odpowiada wartości robót wykonanych przez powoda.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było prawidłowe wykonanie przez powoda całości umówionych robót (instalacji wodno-kanalizacyjnej wewnętrznej i centralnego ogrzewania wraz z kompletnym osprzętem, czyli dostarczeniem i montażem rurociągów, grzejników, ceramiki i armatury łazienkowej; przyłącza kanalizacyjnego w świetlicy miejskiej
w C.) oraz wysokość należnego z tego tytułu wynagrodzenia. Jedynym dowodem przedstawionym przez powoda na okoliczność wysokości należnego mu wynagrodzenia były załączone do pozwu faktury VAT wystawione w dniu 25 sierpnia 2014 roku o numerach(...) i (...), które to faktury nie zostały zaakceptowane przez pozwanego jako podstawa rozliczenia wykonanych robót.

Sąd Rejonowy oceniając moc dowodową wskazanych faktur zasadnie podniósł, iż są one dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 k.c. i stanowią jedynie dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Należy podkreślić, że z dokumentem prywatnym nie wiąże się domniemanie prawne, iż jego treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy. Dokumenty te z reguły mają dużą wartość dowodową przeciwko osobie, od której pochodzą, natomiast dowód ten ma znacznie mniejszą moc dowodową, jeżeli miałby przemawiać na rzecz strony, która go sporządziła (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2002 r., I CKN 1280/00, LEX nr 78358).

W konsekwencji, zważywszy na okoliczność, iż wysokość wynagrodzenia objęta wystawionym przez powoda fakturami była pomiędzy stronami sporna, Sąd Rejonowy dokonując oceny tego środka dowodowego właściwie uznał, iż faktury te nie stanowią wiarygodnego dowodu na okoliczność wysokości należnego powodowi wynagrodzenia.

Sąd I instancji, zdaniem Sądu odwoławczego, dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym przedmiotowych faktur VAT wystawionych przez powoda, wyprowadzając z niego wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, nie naruszając przy tym zasady swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.). Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko w przypadku, gdy ustalenia sądu nie znajdują odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym lub gdy wnioskowanie wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. W konsekwencji Sąd Okręgowy podzielił ustalenia faktyczne poczynione przez Sądu pierwszej instancji i jako prawidłowe, i logicznie wywiedzione ze zgromadzonego materiału dowodowego, przyjął za własne.

Dodatkowo należy podkreślić, iż trafnie Sąd Rejonowy uznał, że powód opierając swe żądanie jedynie na załączonych do pozwu fakturach VAT, nie sprostał obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c., bowiem pomimo kwestionowania przez pozwanego wykonania i wartości wskazanych w nich prac, nie przedstawił żadnego wiarygodnego środka dowodowego, za pomocą którego wykazałby wartość rynkową wykonanych prac.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.