Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 lutego 2017 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim, w sprawie z powództwa B. P. przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 1.526,80 złotych, w pkt 1 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.526,80 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot: - 1.426,80 złotych od dnia 9 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty; - 100,00 złotych od dnia 25 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty; w pkt 2 oddalił powództwo w pozostałej części; w pkt 3 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.294,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu; w pkt 4 nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 41,79 złotych tytułem części nieuiszczonych wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa (wyrok – k. 123; uzasadnienie – k. 134 – 144).

Apelację od powyższego orzeczenia złożył pozwany – (...) spółka akcyjna z siedzibą w W., zaskarżając wyrok w części, tj. w zakresie:

1.  punktu 1 sentencji w zakresie kwoty 690,40 złotych kwoty 590,40 złotych tytułem odszkodowania za czynsz najmu oraz kwoty 100,00 złotych tytułem zastępstwa adwokackiego w postępowaniu likwidacyjnym;

2.  punktu 3 sentencji, w której Sąd orzekł o kosztach postępowania – w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił naruszenie:

1. przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. i art. 278 § 1 k.p.c. i art. 286 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału zgromadzonego w postępowaniu skutkujący błędną oceną dowodów i pominięciem okoliczności mających istotne znaczenie, a w szczególności:

- bezzasadne przyjęcie, iż poszkodowany J. M. ustalał z firmą (...) spółką jawną w B. stawkę dobową wynajmu pojazdu zastępczego na kwotę 145,00 złotych netto, kiedy z wiarygodnych i niekwestionowanych zeznań świadka taka okoliczność nie wynika, a wręcz stwierdza on, że ze względu na korzystanie z najmu w systemie bezgotówkowym nie interesowała go wysokość stawki dobowej najmu, ani inne warunki umowy;

- dowolną i sprzeczną z zasadami logiki ocenę dowodu z opinii biegłego poprzez uznanie, że biegły przeanalizował rynek usług najmu pojazdów zastępczych w sposób szczegółowy i wyczerpujący, podczas gdy biegły w ustnej uzupełniającej opinii stwierdził, iż nie zapoznawała się z ofertą firmy (...) spółki jawnej w B. od której poszkodowany najmował pojazd i nie zna stawek dobowych najmu w niej stosowanych;

- dowolną ocenę materiału dowodowego i bezpodstawne uznanie, że poszkodowany najmując od (...) spółki jawnej w B. pojazd segmentu C, został obciążony kosztami najmu pojazdu segmentu B, podczas gdy powód nie przedstawił żadnego dowodu na potwierdzenie tej okoliczności, a opinia biegłego w tym zakresie nie może zostać uznana za miarodajną z uwagi na brak dokonania przez biegłego analizy oferty firmy (...) spółka jawna;

- dowolną ocenę materiału dowodowego i uznanie, że odszkodowanie powinno być powiązane z postanowieniami umowy o wynajem pojazdu zastępczego oraz danymi widniejącymi na fakturze VAT przedłożonymi przez powódkę, podczas gdy z ustalonych okoliczności faktycznych wynika, iż warunki te nie były ustalane indywidualnie i zostały jednostronnie ustalone przez wynajmującego;

- bezzasadne uznanie, że koszty zastępstwa powoda w toku postępowania likwidacyjnego stanowią część szkody i pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą z dnia 30 kwietnia 2016 roku podczas gdy poszkodowany kosztów tych nie poniósł;

2. prawa materialnego, tj.:

- a to art. 65 § 1 k.c. i art. 66 § 1 k.c. w związku z art. 354 § 2 k.c. poprzez niezastosowanie i zasądzenie odszkodowania w pełnej dochodzonej kwocie, podczas gdy w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym miały one zastosowanie, gdyż poszkodowany otrzymał i podpisał w dniu 6 maja 2016 roku ofertę najmu pojazdu zastępczego i miał możliwość najęcia pojazdu zastępczego od pozwanego na korzystniejszych warunkach niż w firmie (...) spółka jawna w B., od czego odstąpił bez podanie przyczyny oraz został poinformowany o możliwości dokonania weryfikacji stawek najmu pojazdu zastępczego od podmiotu trzeciego, czym zaniechał współdziałania przy wykonaniu zobowiązania i przyczynił się do powiększenia szkody oraz odpowiedzialności gwarancyjnej pozwanego (...)

- a to art. 354 § 2 k.c. w związku z art. 826 § 1 k.c. poprzez ich niezastosowanie i uznanie, że sposób wykonania zobowiązania przez wierzyciela, przejawiający się m. in. w braku dokonania ustaleń w zakresie warunków umowy najmu pojazdu zastępczego, a w szczególności bezrefleksyjna akceptacja narzuconej przez firmę (...) spółkę jawną w B. stawki dobowej najmu odpowiadało zasadom współżycia społecznego i nie zmierzało do bezpodstawnego powiększenia szkody, a w konsekwencji przyjęcie, że poszkodowanemu przysługuje zwrot kosztów wynajmu pojazdu zastępczego w dowolnej poniesionej przez niego wysokości;

- a to art. 361 § 1 i 2 k.c. w związku z art. 826 § 1 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w stanie faktycznym sprawy i uznanie, że koszt wynajmu pojazdu zastępczego klasy C jest uzasadnionym wydatkiem pozostającym w związku ze szkodą i nie zwiększającym zakresu odpowiedzialności pozwanego, podczas gdy pojazdem poszkodowanego uszkodzonym w wyniku kolizji z dnia 30 kwietnia 2016 roku był pojazd marki O. (...) nr rej. (...), należący do pojazdów klasy B;

- a to art. 207 k.c. poprzez jego niezastosowanie i błędne uznanie, że kwota odszkodowania dochodzona pozwem odpowiada zasadzie pełnej kompensaty szkody i jednocześnie nie przewyższa rzeczywiście powstałej w majątku poszkodowanego J. M. straty, w sytuacji gdy poszkodowany był współwłaścicielem uszkodzonego pojazdu marki O. (...) nr rej. (...), a zatem uprawniony był do dochodzenia jedynie części poniesionych kosztów związanych z najmem pojazdu zastępczego, przy czym powód nie wykazał poszkodowanego w prawie własności przedmiotowego pojazdu, co oznacza, że powództwo nie zostało udowodnione.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych. Ponadto wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych (apelacja – k. 148 – 155).

W odpowiedzi na apelację pozwanego powód wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych (odpowiedź na apelację – k. 164 – 168).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest częściowo zasadna i skutkuje zmianą zaskarżonego orzeczenia.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne, zwłaszcza że podstawa faktyczna zaskarżonego wyroku nie została w apelacji podważona.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy odnosząc się do zarzutu braku legitymacji procesowej powoda uznał, że jest to zarzut chybiony. Poszkodowany – J. M. zgodnie z umową z dnia 17 maja 2016 roku zbył wierzytelność na rzecz (...) spółki jawnej z siedzibą w B. o wypłatę odszkodowania jaka przysługiwała mu względem pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. z tytułu odszkodowania z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy w pojeździe marki O. (...) nr rej. (...) J. M. wierzytelność. Następnie w dniu 1 lipca 2016 roku (...) spółki jawnej z siedzibą w B. scedował tę wierzytelność na rzecz powoda – B. P..

Zgodnie z art. 509 k.c. w wyniku przelewu wierzytelności cesjonariusz nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim istniała w chwili zawarcia umowy o jej przeniesienie. W orzecznictwie wskazuje się, że w wyniku przelewu wierzytelności przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Zatem stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (por. m.in. wyrok SN z dnia 5 września 2001 roku, sygn. akt I CKN 379/00, LEX nr 52661). Dodatkowo jak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 sierpnia 2003 roku w sprawie sygn. akt V CK 169/02, opubl. OSP 2004/10/121 przelew wierzytelności z umowy ubezpieczenia wywołuje skutek rozporządzający z chwilą wystąpienia zdarzenia uzasadniającego powstanie obowiązku ubezpieczyciela wypłaty odszkodowania.

Wobec powyższego należy uznać, że przelew wierzytelności przez poszkodowanego na powoda, spowodował utratę przez poszkodowanego czynnej legitymacji procesowej, bowiem w wyniku powyższych umów ogół uprawnień przeszedł na powoda jako nabywcę. Ponadto należy podkreślić, że cesja została zawarta w celu zapłaty za wynajem pojazdu zastępczego, który był konsekwencją uszkodzenia pojazdu będącego własnością poszkodowanego i jego żony. Wprawdzie pod umowami cesji podpisał się jedynie jeden ze współwłaścicieli pojazdu – J. M., jednakże w ocenie Sądu Okręgowego do dochodzenia odszkodowania z tytułu powstałej szkody nie jest wymagana zgoda wszystkich współwłaścicieli albowiem przy powództwach odszkodowawczych działanie współwłaściciela nie zmierza do uszczuplenia majątku wspólnego, lecz wręcz przeciwnie. Roszczenie odszkodowawcze ma na celu wyrównanie uszczerbku powstałego na skutek doznanej szkody. Wobec tego współwłaściciel jest uprawniony do dochodzenia całej należności z tytułu odszkodowania, chyba, że inny współwłaściciel się temu sprzeciwi albo wytoczy powództwo o to samo roszczenie, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Stanowisko powyższe wynika z faktu, iż zgodnie z art. 200 k.c. każdy ze współwłaścicieli jest obowiązany do współdziałania w zarządzie rzeczą wspólną, do których to czynności zalicza się także dochodzenie roszczeń dotyczących rzeczy wspólnej, co więcej, dochodzenie odszkodowania powinno być uznawane za czynność zachowawczą o jakiej mowa w art. 209 k.c. Ponadto należy nadmienić, iż uszkodzony pojazd był współwłasnością małżonków M. objętych wspólnością majątkową małżeńską. Zgodnie zaś z treścią art. 36 § 2 k.r.i o. co do zasady każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Nie zasługuje na uwzględnienie podniesiony przez apelującego zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. i art. 278 § 1 k.p.c. i art. 286 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału zgromadzonego w postępowaniu skutkujący błędną oceną dowodów i pominięciem okoliczności mających istotne znaczenie.

W świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego na gruncie art. 233 § 1 k.p.c. przyjmuje się, iż wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza uwzględnienie i rozważenie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (por. wyrok SN z dnia 26 czerwca 2003 roku, V CKN 417/01, LEX nr 157326).

Sąd ma zatem obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Reguła ta, współokreślająca granice swobodnej oceny dowodów nie będzie zachowana, jeżeli wnioski wyprowadzone przez sąd przy ocenie dowodów nie układają się w logiczną całość zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym (por. wyrok SN z dnia 9 grudnia 2009 roku, IV CSK 290/09, LEX nr 560607).

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy nie naruszył dyspozycji przepisu art. 233 § 1 k.p.c., a ze zgromadzonego materiału dowodowego wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym.

Wywody apelacji w sprawie ograniczają się do polemiki z dokonaną w zaskarżonym wyroku oceną dowodów bez równoczesnego wykazania, by ocena ta była sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania lub z innych względów naruszała art. 233 § 1 k.p.c.

Zasada odpowiedzialności ubezpieczyciela za szkodę wyrządzoną osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczony (art. 822 § 1 k.c.) nie była w niniejszej sprawie kwestionowana. (...) spółka akcyjna w W. uznało swą odpowiedzialność za naprawienie uszkodzeń samochodu poszkodowanym J. M. i Z. M. powstałych wskutek kolizji drogowej zaistniałej w dniu 30 kwietnia 2016 roku.

Żadna ze stron nie kwestionowała, iż do zakresu szkody należą koszty wynikające z braku możliwości korzystania przez poszkodowanych z samochodu w okresie od dnia zawarcia z powodem umowy najmu pojazdu zastępczego tj. od dnia 17 maja 2016 roku do dnia zakończenia naprawy auta poszkodowanego tj. do dnia 25 maja 2016 roku. Istota sporu w przedmiotowej sprawie sprowadzała się do ustalenia czy zastosowana przez powoda dobowa stawka na poziomie kwoty 145,00 złotych odpowiadała celowym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom najmu pojazdu zastępczego.

Zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu statuowaną przepisem art. 6 k.c., przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej (a więc także szkodę oraz jej wysokość) udowadnia poszkodowany.

W zakresie wykazania przez stronę powodową jako inicjującą proces stawki najmu przez poszkodowanych pojazdu zastępczego (umowa najmu z dnia 17 maja 2016 roku – k. 8 - 9), jako normalnego następstwa powstałej szkody (art. 361 § 1 i 2 k.c.), zadaniem pozwanego było wykazanie okoliczności tamujących bądź ograniczających to roszczenie (art. 6 k.c. w związku z art. 232 k.p.c.). Tymczasem w okolicznościach niniejszej sprawy pozwany ograniczył się do zakwestionowania wysokości zastosowanej przez B. P. dobowej stawki najmu i w żaden sposób nie wykazał, by przyjęta przez powoda wysokość stawki na poziomie kwoty 145,00 złotych brutto nie spełniała wymogu stawki celowej i ekonomicznej uzasadnionej.

Wskazać należy, że określenie uzasadnionego ekonomicznie kosztu najmu pojazdu zastępczego (a więc zastosowanej dobowej stawki tego najmu, w szczególności ustalenie czy ma ona charakter rynkowy) w każdym konkretnym wypadku wymaga wiedzy specjalnej i jako takie może być dokonane jedynie przez biegłego sądowego. Jak wynika z opinii biegłego zastosowana przez powoda stawka mieści się w granicach stawek rynkowych pomiędzy 160,00 złotych, a 200,00 złotych brutto i to dolnej części tego przedziału. Biegły w ustnej opinii uzupełniającej (opinia uzupełniająca - k. 115) w sposób wyczerpujący odniósł się do zastrzeżeń pozwanego co do przypisania pojazdu uszkodzonego do danego segmentu pojazdów. Biegły dodatkowo załączył do akt sprawy wydruki cenników innych firm działających na rynku lokalnym na okoliczność tego, że stosowana przez niego stawka nie była nadmierna.

Skoro zatem pozwany ograniczył się do zwrotu odszkodowania za najem pojazdu zastępczego, z którego korzystali poszkodowani J. M. i Z. M. według stawki czynszu najmu wynoszącej 145,00 złotych, był zobowiązany do wykazania, iż przyjęta w umowie stawka była wygórowana i nie miała charakteru rynkowego, czego nie uczynił. Trafnie Sąd Rejonowy uznał, iż zasadną stawką w niniejszej sprawie jest stawka brutto, gdyż poszkodowany nie jest przedsiębiorcą.

W judykaturze utrwalony jest pogląd, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwała SN z 13 czerwca 2003 roku, III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51), zaś poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania warsztatów oferujących najniższe ceny prac naprawczych. To samo należy odnieść do obowiązku poszukiwania przez poszkodowanego firmy, oferującej najem pojazdu zastępczego w najniższych cenach.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy w świetle całokształtu zebranych w sprawie dowodów Sąd I instancji nie miał podstaw do zakwestionowania wiarygodności przedstawionych przez powoda wyliczeń, przy czym pozwany nie przedstawił żadnego dowodu przeciwnego, który wskazywałby na niezasadność zastosowanej stawki najmu pojazdu zastępczego i wykroczeniu poza uzasadniony wymiar.

W świetle powyższych rozważań chybiony okazał się zarzut naruszenia art. 361 § 1 i 2 k.c. w związku z art. 826 § 1 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w stanie faktycznym sprawy i uznanie, że koszt wynajmu pojazdu zastępczego klasy C jest uzasadnionym wydatkiem pozostającym w związku ze szkodą i nie zwiększającym zakresu odpowiedzialności pozwanego. Tym bardziej, że powód wynajął pojazd zaliczany do klasy C za kwotę porównywalną z klasą niższą B do której należał uszkodzony pojazd.

Nie ma racji Skarżący, gdy czyni Sądowi Rejonowemu zarzut naruszenia art. 354 § 2 k.c. w związku z art. 826 § 1 k.c. poprzez ich niezastosowanie i uznanie, że sposób wykonania zobowiązania przez wierzyciela, przejawiający się m. in. w braku dokonania ustaleń w zakresie warunków umowy najmu pojazdu zastępczego, a w szczególności bezrefleksyjna akceptacja narzuconej przez firmę (...) spółkę jawną w B. stawki dobowej najmu odpowiadało zasadom współżycia społecznego i nie zmierzało do bezpodstawnego powiększenia szkody.

Wskazać należy, iż powołanie się przez pozwanego na możliwość wynajmu pojazdu zastępczego nie jest równoznaczne z wypełnieniem obowiązków przez dłużnika z art. 354 § 1 k.c. ani nie powoduje oceny zachowania poszkodowanych – wierzycieli, w kontekście naruszenia reguł z art. 354 § 2 k.c. Tym bardziej, że poszkodowany na rozprawie w dniu 2 grudnia 2016 roku zeznał, że „Ja zgłaszałem szkodę pozwanemu telefonicznie. Podałem swoje dane, mówiłem co się stało, opisałem przebieg zdarzenia, umówiłem się na oględziny. Nie poinformowano mnie o prawie wynajęcia pojazdu zastępczego i akceptowanych stawkach najmu pojazdu zastępczego”. Wobec braku skonkretyzowanej propozycji wynajmu pojazdu zastępczego nie można czynić zarzutu poszkodowanemu, że wynajął pojazd zastępczy u powoda.

Należy zauważyć, iż w sytuacji, w której doszło już do poniesienia przez poszkodowanego wydatków na uzyskanie pojazdu zastępczego w okresie postępowania likwidacyjnego i naprawy uszkodzonego pojazdu, są to wydatki poniesione w następstwie zdarzenia szkodzącego, które by nie powstały bez tego zdarzenia, prowadzące do powypadkowego zmniejszenia majątku poszkodowanego, czyli straty (art. 361 § 2 k.c.). Szkodę stanowią również konieczne wydatki związane ze zdarzeniem szkodzącym. Przy takim ujęciu, stratą w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. są objęte także te wydatki, które służą ograniczeniu (wyłączeniu) negatywnych następstw majątkowych doznanych przez poszkodowanego w wyniku uszkodzenia pojazdu. Negatywnym następstwem majątkowym jest tu utrata możliwości korzystania z rzeczy, a więc utrata uprawnienia stanowiącego atrybut prawa własności. W takiej sytuacji poszkodowanemu przysługuje roszczenie o zwrot wydatków na najem pojazdu zastępczego (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku, III CZP 5/11).

Sąd Okręgowy odmiennie niż Sąd I instancji przyjął, że w sprawie niniejszej koszty reprezentacji i zakres działania pełnomocnika należą do uzasadnionych wydatków. Po pierwsze nie zostały one poniesione przez poszkodowanych. Powód nie wykazał, aby skorzystanie przez niego z pomocy fachowego pełnomocnika pozostawało w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem. Ponadto nie zostało wskazane, że uszkodzenie pojazdu poszkodowanych czy najem pojazdu zastępczego spowodowały powstanie tych kosztów. Dodatkowo powód nie wykazał żadnymi dowodami, aby takiej pomocy w przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego poszkodowany potrzebował z uwagi na swój stan zdrowia, czy sytuację życiową. Powód będący podmiotem profesjonalnym nie udowodnił, że poszkodowany zawarł jakąkolwiek umowę, w związku z którą poniósłby koszty, wydatki, które potem przelał na jego rzecz. Powoływane przez powoda czynności podejmowane przez pełnomocnika w postępowaniu likwidacyjnym jak i przesłanki wskazujące na konieczność jego ustanowienia na tym etapie postępowania należało uznać wyłącznie za twierdzenia strony powodowej, które przy zanegowaniu ich przez pozwanego nie mogły stanowić o ich walorze dowodowym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Zasądzenie zatem kwoty 100,00 złotych w związku z reprezentacją przez profesjonalnego pełnomocnika na etapie postępowania likwidacyjnego nie pozostawało w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 30 kwietnia 2016 roku.

W tym zakresie Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten tylko sposób, że zasądzoną w punkcie 1. kwotę 1.526,80 złotych obniżył do kwoty 1.426,80 złotych i oddalił powództwo co do kwoty 100 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty.

Nie znajdując podstaw do wzruszenia z urzędu zaskarżonego orzeczenia w pozostałej części, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Odwoławczy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosunkowo rozdzielając koszty i przyjął, iż apelujący przegrał w 14,4 %, a powód w 85,6%. Pozwany poniósł koszty w kwocie 170,00 złotych (35,00 złotych opłata od apelacji i 135,00 złotych wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem), a powód poniósł koszty wynagrodzenia pełnomocnika – adwokata w wysokości 135,00 złotych. Zatem łączne koszty postępowania apelacyjnego wyniosły 305,00 złotych. Wobec tego pozwany winien zwrócić powodowi kwotę 91,00 złotych (85,6 % z 305,00 złotych – 170,00 złotych). Wynagrodzenie pełnomocników obu stron będących adwokatami zostało ustalone na podstawie § 2 ust. 2 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800).

Jolanta Jachowicz Jarosław Pawlak Beata Matysik