Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2015 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie z powództwa M. C. przeciwko B. Ł. i R. Ł. o zapłatę zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda w punkcie 1 - kwotę 7.509,96 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 6 maja 2014 roku do dnia zapłaty oraz w punkcie 2 -kwotę 1.517 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (wyrok k. 121). 

Apelację od powyższego wyroku wnieśli pozwani, zaskarżając go w całości.

Skarżący zarzucili wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, t. j. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na:

- bezpodstawnym przyjęciu, iż w sierpniu 2013 r. powód dostarczył pozwanym 13 trumien, podczas gdy przez cały 2013 rok strony nie prowadziły wymiany handlowej, a ostatnia transakcja miała miejsce w roku 2012 r.;

- uznaniu za niewiarygodne dowodu z zeznań pozwanego R. Ł. i oparcie rozstrzygnięcia w całości w oparciu o wersję zdarzeń opisaną przez powoda i świadka K. W.;

- pominięciu okoliczności, które miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a dotyczących braku fizycznej możliwości dostarczenia przez powoda 13 trumien jednocześnie;

- pominięciu okoliczności, iż trumny nie mogły być zamówione i odebrane w sierpniu 2013 r. przez R. Ł., z uwagi na jego chorobę i przebywanie na zwolnieniu lekarskim.

Na tej podstawie skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Jednocześnie skarżący wnieśli o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych solidarnie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, za obie instancje (apelacja k. 130-132).

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanych kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego (odpowiedź na apelację k. 140).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Przedmiotowa sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym uregulowanym w art. 5051k.p.c. - art. 50514 k.p.c.

W postępowaniu tym apelację można oprzeć na dwóch wskazanych w przepisie art. 5059 § 11 k.p.c. podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

Przed przystąpieniem do analizy treści środka zaskarżenia, należy zaznaczyć, że Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i jako trafnie i prawidłowo ocenione oraz logicznie wywiedzione ze zgromadzonego materiału dowodowego, przyjmuje za własne.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy, nie naruszył dyspozycji przepisu art. 233 § 1 k.p.c., a ze zgromadzonego materiału dowodowego wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Dokonana ocena materiału dowodowego nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i jako taka musi się ostać. Należy podnieść, że tylko w wypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo – wbrew zasadom doświadczenia życiowego – nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 15 grudnia 2005 roku, sygn. akt I ACa 513/05, LEX nr 186115). Strona apelująca takich uchybień, jak wskazane powyżej, nie wykazała. Samo zaś przytoczenie w apelacji odmiennej, własnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego nie może być uznane za wystarczające do podważenia dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1969 roku, I PR 228/69, LEX nr 6553). Skarżący nie wskazali, jakie kryteria logicznego rozumowania ich zdaniem zostały naruszone przy ocenie dowodów dokonanej przez Sąd I instancji. W ocenie dowodów Sądu I instancji nie sposób dopatrzeć się niespójności czy niejasności, które by ją podważały czy dyskredytowały. Tym samym zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy uznać za bezpodstawny i stanowiący jedynie polemikę z prawidłowo poczynionymi przez Sąd I instancji ustaleniami faktycznymi.

W rozpatrywanej sprawie Sąd I instancji dokonał ustaleń stanu faktycznego głównie w oparciu o dowody z dokumentów oraz zeznań świadka K. W.. Z przedstawionych w sprawie dokumentów w postaci faktury VAT nr (...) z dnia 12 sierpnia 2013 r. rejestru sprzedaży powoda, rejestru nabycia pozwanych wynika, iż w dniu 12 sierpnia 2013 roku powód w ramach prowadzonej działalności gospodarczej sprzedał i wydał pozwanym zakupiony przez nich towar – 13 trumien za kwotę 6.875,70 zł. Okoliczność ta została potwierdzona w zeznaniach świadka K. W., w których wskazał, iż brak udział w dostawie towaru do zakładu pozwanych w sierpniu 2013 roku. Strona pozwana kwestionowała, iż w dniu 12 sierpnia 2013 roku doszło do sprzedaży i dostawy towaru, wskazując, iż ostatnia transakcja handlowa z powodem została dokonana w 2012 roku, jednakże nie przedstawiła żadnego dowodu, który podważyłby zasadność żądania powoda zapłaty za zakupiony u niego towar. Za wystarczające w tym względzie nie można uznać bowiem zeznań pozwanego R. Ł., które nie odnajdywały odzwierciedlenia w pozostałym zebranym materiale dowodowym. Nadto zeznania te nie były spójne, gdyż pozwany początkowo negował istnienie umowy sprzedaży trzynastu trumien co do zasady, zaś następnie wskazał, iż faktura VAT nr (...) za zakup 13 trumien jest zasadna, lecz dotyczy transakcji z wcześniejszego okresu i powinna być opatrzona datą przypadającą na 2012 rok, a należność z niej wynikająca już została zapłacona. Zebrany w sprawie materiał dowodowy całkowicie przeczy twierdzeniom pozwanego. Przede wszystkim bowiem na fakturze nr (...) widnieje data 12 sierpnia 2013 roku jako data sprzedaży i dostarczenia towaru. Faktura została opatrzona pieczątką spółki cywilnej pozwanych. Dowód ten potwierdza fakt wydania towaru bez zastrzeżeń ze strony pozwanych w dniu 12 sierpnia 2013 roku. Nadto faktura ta została zaksięgowana w prowadzonym przez pozwanych rejestrze nabycia za okres od 1 do 31 sierpnia 2013 roku. Pozwani w sposób przekonywujący nie wyjaśnili, dlaczego pomimo kwestionowania daty faktury została ona zaksięgowana w sierpniu 2013 roku. Wskazać należy, że o prawdziwości twierdzeń strony pozwanej nie świadczy również przedstawiona dokumentacja medyczna, z której wynika jedynie, że pozwany R. Ł. w 2013 roku odbywał leczenie szpitalne. Nie wynika z tego jednak, aby pozwani w 2013 roku zaprzestali prowadzenia działalności gospodarczej oraz dokonywania transakcji handlowych z powodem. Niepoparte żadnymi dowodami było również twierdzenie strony pozwanej o tym, iż z uwagi na brak odpowiednich możliwości technicznych powód nie był w stanie dostarczyć w całości towaru w postaci 13 trumien. Tym samym należało uznać, iż powód wykazał istnienie oraz wysokość roszczenia. Zaś twierdzenia strony pozwanej uznać należało za całkowicie gołosłowne, gdyż nie wykazała ich w żaden sposób wbrew ciążącemu na niej w tym zakresie obowiązkowi z art. 6 k.c.

W tej sytuacji uznać należy, że zarzuty pozwanych nie odnosiły się do żadnych konkretnych naruszeń natury procesowej, a stanowiły jedynie polemikę z prawidłowo ustalonym stanem faktycznym. Jednocześnie skarżący nie sformułowali żadnych zarzutów dotyczących naruszeń prawa materialnego, a Sąd Okręgowy nie miał podstaw do podważenia, iż Sąd I instancji zastosował je w sposób prawidłowy.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Pozwani przegrali sprawę w całości, w związku z czym powinni zwrócić stronie przeciwnej poniesione przez nią koszty postępowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Wynagrodzenie pełnomocnika powoda zostało ustalone na podstawie § 12 ust.1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( tekst jednolity Dz. U. z 2013 r. poz. 490).