Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, w sprawie z powództwa S. G. przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 3.747,68 złotych, nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany w dniu 13 września 2013 roku przez ten Sąd w sprawie sygn. akt XIII GNc 3993/13: w pkt a) utrzymał w mocy w części w zakresie kwoty 3.009,68 złotych oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania w wysokości 80,00 złotych i w pkt b) uchylił w części, w zakresie kwoty 738,00 złotych oraz w zakresie odsetek ustawowych od dnia 13 marca 2012 roku do dnia zapłaty oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania ponad kwotę 80,00 złotych i oddalił powództwo (wyrok - k. 68).

Apelację od powyższego orzeczenia złożyła pozwana - (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., zaskarżając je w części.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżąca zarzuciła naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez całkowite pominięcie rozpatrzenia zarzutów powódki w zakresie bezprawnego zawyżenia roszczenia powoda o podatek VAT, w wyniku czego nie jest możliwe ustalenie przyczyn, dla których Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił zarzutów pozwanej dotyczących bezprawnego zawyżenia roszczenia o wysokość podatku VAT oraz zarzutu niewłaściwości miejscowej Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę wyroku co do kwoty 897,00 złotych i oddalenie w tym zakresie powództwa oraz zasądzenie od powoda kosztów sądowych za I i II instancję (apelacja - k. 78 - 79).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Przedmiotowa sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym uregulowanym w art. 505 ¹k.p.c. - art. 505 ¹⁴ k.p.c.

W postępowaniu tym apelację można oprzeć na dwóch wskazanych w przepisie art. 505 ⁹ § 11 k.p.c. podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

Apelacja pozwanej zasługuje na uwzględnienie w części i skutkuje zmianą zaskarżonego wyroku.

Apelujący nie reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika podniósł zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. poprzez całkowite pominięcie rozpatrzenia zarzutów powódki w zakresie bezprawnego zawyżenia roszczenia powoda o podatek VAT, w wyniku czego nie jest możliwe ustalenie przyczyn, dla których Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił zarzutów pozwanej dotyczących bezprawnego zawyżenia roszczenia o wysokość podatku VAT.

Jednakże nie ma racji skarżący podnosząc zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 328 § 2 k.p.c. Zgodnie z powszechnie przyjmowanym w orzecznictwie poglądem, uzasadnienie wyjaśnia przyczyny, dla jakich orzeczenie zostało wydane, jest sporządzane już po jego wydaniu, a zatem wynik sprawy z reguły nie zależy od tego, jak napisane zostało uzasadnienie i czy zawiera ono wszystkie wymagane elementy. Z tych przyczyn zarzut naruszenia przepisu art. 328 § 2 k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu całkowicie uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 marca 2011 roku, w sprawie II PK 202/10, w wyroku z dnia 7 stycznia 2010 roku, w sprawie II UK 148/09, podobnie Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 27 października 2010 roku, w sprawie I ACA 733/10, opubl. Legalis). W rozpatrywanej sprawie uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera szczegółowe ustalenia faktyczne, ocenę dowodów i wyczerpujące rozważania pozwalające odtworzyć tok rozumowania Sądu Rejonowego.

Sąd II instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania (stanowisko takie zajął Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55). Oznacza to, że sąd II instancji bez względu na stanowisko stron oraz zakres zarzutów, powinien zastosować właściwe przepisy prawa materialnego, a więc także usunąć ewentualne błędy prawne sądu pierwszej instancji, niezależnie od tego, czy zostały one wytknięte w apelacji (stanowisko takie zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 maja 2007 r. I CSK 91/07, LEX nr 286761, w wyroku z dnia 9 kwietnia 2008 r., II PK 280/07, LEX nr 469169). Stosowanie prawa materialnego przez sąd II instancji w ogóle nie może być związane z zakresem zarzutów apelacyjnych. Kontrola Sądu II instancji odbywa się jednak w granicach zaskarżenia.

Sąd Okręgowy jest zobowiązany skontrolować zastosowanie przez Sąd Rejonowy prawa materialnego z urzędu w ramach okoliczności faktycznych sprawy oraz w granicach zaskarżenia.

Biorąc powyższe pod uwagę wskazać należy, że Sąd I instancji błędnie ustalił wysokość zasądzonego na rzecz powoda odszkodowania, naruszając przepisy prawa materialnego w postaci art. 750 k.c. w związku z art. 471 k.c. poprzez nieuwzględnienie zarzutów pozwanego dotyczących podwyższenia roszczenia o wysokość podatku VAT.

Z niewadliwych i niekwestionowanych ustaleń Sądu Rejonowego wynikało, że strony związane były umową o obsługę prawną. Jednakże powód zobligowany treścią art. 6 k.c. nie wykazał, iż należność dochodzona pozwem, a wynikająca z przyznanych przez komornika sądowego kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu egzekucyjnym, podlegająca zwrotowi pełnomocnikowi, winna być powiększona o podatek VAT. Ustaleń takich nie można było wywieźć ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Z powyższych względów odpowiedzialność kontraktowa pozwanego wynikająca z art. 750 k.c. w tej sprawie winna ograniczać się do wartości roszczenia udowodnionego przez powoda, a więc do należności wynikającej wprost z postanowień wydanych w toku postępowania egzekucyjnego. Zatem nie było podstaw do powiększenia ich o wysokość podatku VAT w wymiarze 23 % tj. w kwocie 562,79 złotych. Dochodzone pozwem roszczenie Sąd Okręgowy obniżył o powyższą kwotę.

Mając powyższe na uwadze, wobec częściowej zasadności apelacji Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i na podstawie art. 496 k.p.c. uchylił nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w dniu 12 września 2013 roku, sygn. akt XIII GNc 3993/13 w części dotyczącej kwoty 1.300,79 złotych oraz odsetek ustawowych od kwoty 3.747,68 złotych od dnia 13 marca 2012 roku do dnia zapłaty i w tym zakresie oddalił powództwo, a ponadto uchylił nakaz w części orzekającej o kosztach postępowania i zasądził od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz S. G. kwotę 40,99 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu i utrzymał w mocy nakaz zapłaty w pozostałej części.

Na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy w pozostałym zakresie oddalił apelację jako niezasadną.

Konsekwencją zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie roszczenia głównego jest zmiana orzeczenia o kosztach procesu w I instancji, o których Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosunkowo rozdzielając koszty pomiędzy stronami. Powód wygrał sprawę w 65,29 %, a pozwany w 34,71 %. Na koszty procesu złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 100,00 złotych oraz opłata od zarzutów w kwocie 70,00 złotych. Łączne koszty procesu wyniosły 170,00 złotych. Zatem powód winien ponieść kwotę 34,71 % z 170,00 złotych tj. kwotę 59,01 złotych, a poniósł 100,00 złotych, a zatem pozwany winien mu zwrócić 40,99 złotych.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd II instancji orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. i w związku z art. 391 § 1 k.p.c. Na koszty procesu złożyła się opłata od apelacji w kwocie 30,00 złotych. Skoro pozwany wygrał apelację w 62,74 %, to Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 18,82 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.