Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 czerwca 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia
w Łodzi w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. przeciwko (...) spółce jawnej (...) z siedzibą w Ł. (obecnie: (...) spółka jawna (...)z siedzibą w Ł.) w pkt 1 umorzył postępowanie w zakresie kwoty 5,00 zł na skutek cofnięcia powództwa w tej części, w pkt 2 oddalił powództwo w pozostałej części i w pkt 3 zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 617,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy wskazał, że powódka nie udowodniła faktu zawarcia między stronami umowy, z tytułu której dochodzi roszczenia o zapłatę wynagrodzenia. Według powódki
do powstania między stronami stosunku zobowiązaniowego miało dojść poprzez wypełnienie przez pozwaną formularza internetowego o świadczenie usług w wersji płatnej i odesłanie
go do powódki.

Ponadto w ocenie Sądu I instancji za oddaleniem powództwa przemawiało także przedawnienie dochodzonego roszczenia, przy zastosowaniu dwuletniego terminu przedawnienia z art. 751 pkt 1 k.c. w zw. z art. 750 k.c.

Powódka wniosła apelację od powyższego wyroku zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi powódka zarzuciła:

I.  naruszenie norm prawa procesowego:

1.  art. 3 i art. 232 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie i uznanie, że ciężar dowodu spoczywa wyłącznie na stronie powodowej,

2.  art. 231 k.p.c. poprzez niepoczynienie ustaleń faktycznych na podstawie ciągu dowodów tworzących logiczną całość i prowadzących do logicznych wniosków w zakresie ustalenia stanu faktycznego,

3.  art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów
i interpretacje dowodów w sposób niezgodny z zasadami logiki i prawidłowego wnioskowania,

4.  art. 234 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. i art. 9 Dyrektywy o handlu elektronicznym poprzez ich pominięcie,

5.  art. 245 k.p.c. w zw. z art. 9 Dyrektywy o handlu elektronicznym poprzez jego niezastosowanie i nieuznanie dokumentów przedstawionych przez powoda
za dokumenty,

6.  art. 253 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. i art. 3 k.p.c. poprzez błędne rozłożenie ciężaru dowodu,

7.  art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewystraczające wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia;

I.  naruszenie norm prawa materialnego:

1.  art. 6 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie,

2.  art. 117 k.c. poprzez niezastosowanie trzyletniego terminu przedawnienia, roszczenia związanego z działalnością gospodarczą,

3.  art. 120 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i ustalenie niewłaściwego terminu początku biegu przedawnienia,

4.  art. 384 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i stwierdzenie, że regulamin
nie wiązał pozwanej,

5.  art. 744 k.c. poprzez błędne wyznaczenie dnia wymagalności świadczenia
z umowy o świadczenie usług,

6.  art. 750 k.c. poprzez błędne przyjęcie, że umowa łącząca strony była umową
o świadczenie usług,

7.  art. 751 pkt 1 k.c. poprzez przyjęcie złego terminu przedawnienia,

8.  art. 3 ust. 1 ustawy o podpisie elektronicznym poprzez jego niezastosowanie,

9.  art. 9 Dyrektywy o handlu elektronicznym poprzez jego pominięcie.

W oparciu o powyższe powódka wniosła o wydanie orzeczenia zgodnie z treścią żądania pozwu.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 20 grudnia 2017 roku powódka sprecyzowała zakres zaskarżenia wyroku, kierując apelacją wyłącznie w zakresie punktów 2 i 3 oraz wniosła
o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa co do kwoty 1.845,00 zł
i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Alternatywnie wniosła o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.

Ponadto powódka dokonała modyfikacji zarzutów prawa materialnego oraz wniosła nowy zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. art. 227 k.p.c. w zw. z art. 309 k.p.c. i cofnęła zarzut naruszenia art. 9 Dyrektywy o handlu elektronicznym.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

S ą d Okręgowy zważył:

Apelacja powódki nie zasługiwała na uwzględnienie, mimo zasadności naruszenia szeregu wskazanych w apelacji norm prawa procesowego oraz prawa materialnego. Zaskarżony wyrok odpowiada prawu, co skutkowało oddaleniem apelacji (art. 505 ¹²
§ 3 k.p.c.).

Przedmiotowa sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym uregulowanym w art. 505 ¹ k.p.c. - art. 505 ¹⁴ k.p.c.

W postępowaniu tym apelację można oprzeć na dwóch wskazanych w przepisie
art. 505 ⁹ § 11 k.p.c. podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

Odnosząc się do podniesionych zarzutów, w pierwszej kolejności ocenić należy zarzuty naruszenia prawa procesowego, ponieważ tylko w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym może zostać dokonana właściwa subsumcja materialnoprawna.

Z uwagi na treść art. 505 ⁹ § 2 k.p.c. zakreślającego termin na wniesienie zarzutów
do chwili wniesienia apelacji, niedopuszczalne było podniesienie na rozprawie apelacyjnej nowego zarzutu naruszenia prawa procesowego, tj. art. 227 k.p.c. w zw. z art. 309 k.p.c.

Zasadne okazały się zarzuty naruszenia prawa procesowego poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie ustaleń w sposób niezgodny z zasadami logiki i prawidłowego wnioskowania (art. 233 § 1 k.p.c.), niepoczynienie ustaleń faktycznych na podstawie ciągu dowodów tworzących logiczną całości (art. 231 k.p.c.), a w konsekwencji przerzucenie ciężaru dowodu okoliczności przeczących powstaniu roszczenia na powoda wbrew treści art. 3 i art. 232 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. i art. 253 k.p.c. w zw.
z art. 234 k.p.c.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy naruszył także art. 328 § 2 k.p.c. w zasadzie nie czyniąc żadnych ustaleń faktycznych w sprawie, także w zakresie niespornym między stronami, a odnoszących się do rodzaju prowadzonej działalności przez powódkę, zawarcia przez strony umowy nieodpłatnej w roku 2009 oraz kontaktu powódki z pozwaną w lipcu 2013 roku. Okoliczności te miały znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wskazywały bowiem na pewną ciągłość wzajemnych relacji między stronami oraz świadczyły o uzyskaniu przez pozwaną indywidualnego loginu i hasła, wykorzystanego przy zawarciu umowy, będącej przedmiotem sprawy niniejszej.

Dokonując ponownej analizy materiału dowodowego zaoferowanego przez powódkę Sąd Okręgowy doszedł do ustaleń przeciwnych od poczynionych przez Sąd I instancji,
a mianowicie ustalił, że między stronami doszło do zawarcia umowy w dniu 07 sierpnia 20013 roku.

Powódka jako operator systemu serwisu internetowego (...) świadczy w ramach tego serwisu usługi na rzecz przedsiębiorców w postaci tworzenia i utrzymywania stron internetowych. Strony te są tworzone samodzielnie przez użytkowników przy wykorzystaniu programu dostarczonego przez powódkę. Z utrzymywaniem strony na portalu internetowym powódki, wiąże się także pozycjonowanie stron internetowych użytkowników
w wyszukiwarkach internetowych (okoliczności bezsporna). Zamówienie usług przez użytkownika jest dokonywane za pośrednictwem sieci internetowej poprzez wypełnienie formularza zamówienia, w którym użytkownik wybiera interesujący go pakiet usług, następnie jest przekierowywany na stronę rejestracji, gdzie po wskazaniu identyfikujących
go danych (firma, adres email, NIP, adres) oraz akceptacji regulaminu powódki, będącego wzorcem umowy wysyła formularz edycji strony. Od tej chwili powódka świadczy na rzecz użytkownika wybrane usługi. Użytkownik natomiast otrzymuje na podany adres email login
i hasło, służące mu do dalszych kontaktów z powódką. Za ich pomocą może dokonywać edycji swojej strony internetowej na portalu powódki, zmieniać pakiet świadczonych usług, dokonywać dalszych zamówień (okoliczności bezsporne).

Pozwana zawarła z powódką umowę o utworzenie i utrzymywanie strony internetowej na portalu powódki w roku 2009. Usługi te miały charakter bezpłatny (okoliczność bezsporna). W roku 2013 pozwana otrzymała od powódki link, który według twierdzeń pozwanej miał dotyczyć wyłącznie potwierdzenia danych dotychczas figurujących na stronie internetowej pozwanej na portalu powódki. Twierdzenia te są jednak gołosłowne. Ponadto pozostają w sprzeczności z dowodami przedstawionymi przez powódkę, z których wynika,
że za pomocą formularza przesłanego do pozwanej nie tylko wypełniła ona dane zamawiając usługi w wersji Minimum – bezpłatne do następnego takiego odznaczenia, ale także wyświetlane w wersji Pozycjonowanie oraz wyświetlane w wersji Premium, gdzie zostały dodane zdjęcia z realizacji robót przy użyciu urządzeń wykonywanych i sprzedawanych przez pozwaną. Formularz edycji strony udostępniony pozwanej zawierał informację, że należy wypełnić dane adekwatne do efektów, które użytkownik (pozwana) chce uzyskać, a po ich zapisaniu usługa zostanie uruchomiona, co wiąże się z koniecznością dokonania opłaty
za wybrany pakiet, zgodnie z podanymi na formularzu cenami w kwotach netto za rok.
Przy czym każdy następny (wyższy pakiet) obejmował wszystkie usługi z poprzednich pakietów (niższych) za wskazaną cenę. Wszystkie istotne dane umowy – zakres świadczonych usług i cena za rok – znajdowały się w treści formularza. Z tych względów istotne obowiązki i prawa stron stosunku zobowiązaniowego zostały jasno określone,
bez konieczności odwoływania się do wzorca umowy, jakim był regulamin. Niemniej informacja o treści regulaminu wraz z odesłaniem do niego także znajdowała się na stronie formularza edycji strony w prawym górnym rogu.

Z doświadczenia życiowego wiadome jest, że wszelkiego rodzaju usługi świadczone
w sieci przez podmioty, które posługują się wzorcami umowy, a także korzystanie z usług internetowych wiąże się koniecznością potwierdzenia zapoznania się z regulaminami świadczenia usług czy też wzorcami umowy i bez tego potwierdzenia nie jest możliwe przejście do kolejnych etapów. Nie mniej jak wskazano powyżej w zakresie istotnych elementów umowy nie było konieczności odwoływania się do regulaminu świadczenia usług przez powódkę.

Pozwana wypełniła pakiet bezpłatny, pakiet Pozycjonowanie i pakiet Premium, załączyła zdjęcia i odesłała go do powódki. Serwer powódki zarejestrował datę edycji formularza przez pozwaną – 2013-08-07 – oraz numer IP komputera, z którego formularz został wysłany – (...) (screen ekranu monitora z formularzem edycji strony k. 20 – 24). Powyższe oznacza, że w dniu 07 sierpnia 2013 roku doszło do zawarcia między stronami umowy, której przedmiotem było utworzenie przez pozwaną za pomocą programu udostępnionego przez powódkę własnej strony internetowej na portalu powódki, pozycjonowanie tej strony w wyszukiwarkach internetowych za pomocą mechanizmów tego portalu oraz utrzymywanie tej strony. Za powyższe usługi powódce przysługiwało wynagrodzenie w wysokości 1.500,00 zł plus podatek VAT za rok.

Odnosząc się do zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wątpliwości Sądu rejonowego czy do zawarcia umowy doszło, skoro załączone do pozwu screeny ekranu monitora z formularzem edycji strony zawierają na końcu przycisk „zapisz/zamów” wskazać należy, że oryginał tego formularza znajduje się w wersji elektronicznej pod adresem wskazanym przez powódkę w spisie dowodów dostępnych drogą elektroniczną,
tj. (...) (spis k. 28, formularz w wersji archiwalnej – nieaktywnej, odesłany przez pozwaną na w/w stronie internetowej). Ponadto rację ma powódka podnosząc, że gdyby pozwana nie wypełniła formularza, to powódka
nie byłaby w jego posiadaniu w swojej bazie dokumentów na swoim serwerze. Na uwagę zasługuje fakt dołączenia do formularza zdjęć z robót wykonanych przy użyciu urządzeń produkowanych i sprzedawanych przez pozwaną. Zdjęcia te nie mogły zostać umieszczone przez nikogo innego niż pozwana, w szczególności przez powódkę, która przecież,
z oczywistych względów nie ma takiej wiedzy o użytkownikach swojego portalu.
Fakt wypełnienia formularza przez pozwaną potwierdza także numer IP komputera, z którego formularz wysłano. Pozwana nie zaprzeczyła, aby nie był to numer jej komputera. Okoliczność tę należy zatem uznać za przyznaną, a co za tym idzie nie wymagającą dowodu (art. 229 k.p.c. w zw. z art. 230 k.p.c.). Ponadto jak wskazano powyżej powódka już
w odpowiedzi na pozew przyznała, że 2013 roku otrzymała od powódki wiadomość wraz
z linkiem do strony internetowej, jednakże jak twierdziła wyłącznie w celu potwierdzenia swoich dotychczasowych danych w ramach usług bezpłatnych. Na tę okoliczność
nie przedstawiła jednak żadnych dowodów, a to na niej ciążył ten obowiązek, jako na stronie, która wywodziła z niej brak obowiązku zapłaty za wykonane usługi (art. 6 k.c.,
art. 232 k.p.c.).

Wobec treści materiału dowodowego zaoferowanego przez powódkę stwierdzić należy, że powódka wykazała fakt zawarcia między stronami przedmiotowej umowy w dniu
07 sierpnia 2013 roku.

Powódka udowodniła także, że wynikające z tej umowy obowiązki wykonała – wynika to wprost ze strony pozwanej publikowanej na portalu powódki (...) która jest aktywna nadal.

W konsekwencji naruszenia przepisów prawa procesowego Sąd Rejonowy naruszył także art. 6 k.c. oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 18 września 2001 roku o podpisie elektronicznym (tj. Dz. U. z 2013 r., poz. 262, ze zm.), która obowiązywała w dacie zawierania umowy pomiędzy stronami. Zgodnie ze wskazaną tam definicją legalną podpis elektroniczny to dane w postaci elektronicznej, które wraz z innymi danymi, do których zostały dołączone lub z którymi są logicznie powiązane, służą do identyfikacji osoby składającej podpis elektroniczny. Powyższe oznacza, że użycie przez pozwaną identyfikującego ja loginu i hasła przy zawarciu umowy, świadczyło o użyciu podpisu elektronicznego do zawarcia umowy między stronami.

Za wykonane usługi powódce należało się zatem wynagrodzenie, zgodnie z fakturą
VAT nr (...) z dnia 15 listopada 2013 roku, w wysokości 1.845,00 zł brutto (faktura k. 27).

Zasadnie jednak Sąd Rejonowy uznał, że w niniejszej sprawie doszło do przedawnienia roszczenia.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy nie naruszył art. 751 pkt 1 k.p.c. w zw.
z art. 750 k.c. poprzez ich zastosowanie.

Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia czy do roszczenia o wynagrodzenie z tytułu umowy łączącej strony należy stosować dwuletni termin przedawnienia z art. 751 pkt 1 k.c.
w zw. z art. 750 k.c. czy też trzyletni termin przedawnienia dla roszczeń związanych
z prowadzeniem działalności gospodarczej ma ocena jakiego rodzaju umową jest umowa łącząca strony.

Sąd Okręgowy w składzie rozpoznającym apelację nie podziela poglądu wyrażonego
w przywołanych przez skarżącego orzeczeniach sądów powszechnych, że przedmiotowa umowa jest umową nienazwaną, a roszczenia powoda przedawniają się z upływem lat trzech (art. 118 k.c.).

Zdaniem Sądu Okręgowego przedmiotowa umowa ma charakter umowy mieszanej, zawierającej zarówno elementy umowy najmu oprogramowania w celu utworzenia strony internetowej oraz umowy oświadczenie usług w postaci pozycjonowania strony użytkownika na przeglądarkach internetowych oraz utrzymywania strony na portalu internetowym powódki (hostingu).

Hosting jest definiowany jako udostępnianie przez dostawcę usług internetowych zasobów serwerowni. Innymi słowy, usługa hostingu polega na oddaniu do dyspozycji użytkownika:

1.  określonej objętości dysku twardego,

2.  maksymalnej ilości danych do przesłania przez łącza internetowe serwerowni,

3.  usług obsługiwanych przez serwerownię,

4.  maksymalnego stopnia obciążenia serwerowni przez usługi.

Z punktu widzenia dostawcy takich usług polega ona głównie na dbaniu o stałe, poprawne działanie dysków i połączenie serwera z Internetem. Dobry dostawca powinien się zatem troszczyć o:

1.  dobry stan techniczny zarówno dysków jak i innych podzespołów koniecznych
do prawidłowego funkcjonowania serwera,

2.  dobry stan techniczny połączenia z Internetem,

3.  ochronę danych dotyczących klientów i ich kont - zarówno przed przeciekami typu kserowanie dokumentów z biurka jak i kradzieżami elektronicznymi,

4.  ochronę serwerów oraz znajdujących się na nich kont przed różnego typu atakami poprzez Internet,

5.  maksymalnie pełną, szybką i stałą dostępność do przechowywanych zasobów przez Internet (tak (...)Hosting).

Z punktu widzenia czasu trwania umowy (rok) za dominujący należy uznać obowiązek powódki wysokiego pozycjonowania strony pozwanej w wyszukiwarkach internetowych oraz utrzymywania strony na własnym portalu internetowym (hostingu) w rozumieniu wyżej przytoczonym – obowiązki charakterystyczne dla umów o świadczenie usług. To zaś przemawia za stosowaniem do niej przepisów dotyczących umowy zlecenia, zgodnie
z art. 750 k.c., w tym dwuletniego terminu przedawnienia dla roszczeń o wynagrodzenie
z tytułu świadczonych usług (art. 751 pkt 1 k.c.).

W sprawie nie znajduje zastosowania uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2007 roku (III CZP 109/07), na którą powołała się powódka. Dotyczy ona bowiem umowy
o utrzymywanie domeny internetowej, dla której to umowy rzeczywiście nie jest niezbędne oparcie się na zaufaniu pomiędzy stronami. To właśnie element zaufania odróżnia umowę
o świadczenie usług od innego rodzaju umów nienazwanych starannego działania. Inaczej jest jednak w przypadku umowy o utworzenie strony internetowej za pomocą programu usługodawcy, pozycjonowanie tej strony oraz jej utrzymywanie na własnej platformie internetowej. Tego rodzaju usługi są świadczone przez różne podmioty, z lepszym bądź gorszym dla użytkownika skutkiem. Skorzystanie w konkretnego dostawcy usług wiąże się zatem z rozeznaniem rynku i dokonaniem na tej podstawie wyboru usługodawcy.

Wybór powódki przez pozwaną nastąpił po ponad trzyletniej wcześniejszej współpracy w ramach usług nieodpłatnych (od 2009 roku), zatem wynikał z pozytywnej oceny
tej współpracy i zadowalających wyników związanych z utrzymywaniem strony internetowej pozwanej na portalu powódki. Przy zawarciu przedmiotowej umowy element zaufania
oraz osobistego świadczenia usług wskazanych w wybranym pakiecie przez powódkę miał zatem znaczenie.

Podsumowując – umowę zawartą między stronami należy traktować jako umowę
o świadczenie usług, tak jak to uczynił Sąd I instancji, prawidłowo stosując do roszczenia powódki dwuletni termin przedawnienia z art. 751 pkt 1 k.c. w zw. z art. 750 k.c.

Trafny natomiast okazał się zarzut naruszenia art. 120 k.c. i art. 744 k.c., a także
art. 384 k.c.

Wprawdzie art. 744 k.c. w zw. z art. 750 k.c. określa termin wymagalności roszczenia
o wynagrodzenia z tytułu umowy o świadczenie usług, jednak termin ten może zostać inaczej wskazany w treści umowy, z czym mamy do czynienia w przedmiotowej umowie,
bądź w przepisach szczególnych.

Z kolei zgodnie z art. 120 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli jednak wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynności w najwcześniejszym możliwym terminie.

W niniejszej sprawie roszczenie pozwanej stało się wymagalne od dnia 23 listopada 2013 roku, tj. następnego po dniu zapłaty wynagrodzenie, wskazanym przez powódkę
na fakturze VAT nr (...) z dnia 15 listopada 2013 roku (faktura k. 27). Jednakże zgodnie z zapisem umowy zawartym na formularzu edycji strony („Wypełnij dane adekwatne do efektów, które chcesz uzyskać. Zapisz. Usługa zostanie uruchomiona. W Panelu Administracyjnym opłać wybrany pakiet. Ceny poniżej za ROK, netto”), a także zawartym
w § 4 ust. 2 regulaminu przyjąć należy, że najwcześniejszym możliwym terminem, w którym powódka mogła wezwać pozwaną do zapłaty wynagrodzenia był dzień zawarcia umowy,
tj. 07 sierpnia 2013 roku.

W tym miejscu wskazać należy, że rację ma także skarżąca, zarzucając Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 384 k.c. poprzez przyjęcie, że regulamin powódki nie wiązał pozwanej. Jak zostało to już bowiem wskazane powyżej powódka udowodniła fakt umieszczenia regulaminu na swojej stronie, także z możliwością zapoznania się z jego treścią z poziomu formularza edycji strony poprzez kliknięcie przycisku „Regulamin” znajdującego się prawym górnym rogu formularza, spełniając tym samym wymóg z art. 384 § 4 k.c.

Od dnia 07 sierpnia 2013 roku zaczął zatem biec dwuletni termin przedawnienia roszczenia powódki. Termin ten upłynął z dniem 07 sierpnia 2015 roku, zatem przed wniesieniem pozwu w niniejszej sprawie, które miało miejsce w dniu 30 listopada 2015 roku.

Nie można zgodzić się ze skarżącą, że w niniejszej sprawie termin spełnienia świadczenia (a w konsekwencji jego wymagalności) został precyzyjnie wskazany w treści § 4 ust. 2 regulaminu. Zgodnie z zawartym tam uregulowaniem użytkownik może dokonać opłaty w trakcie zakładania strony, jak też w terminie późniejszym w panelu Użytkownika, jednak nie później niż z upływem okresu testowego, bądź z upływem terminu opłaty za kolejny okres. Tak określony termin wymagalności roszczenia z tytułu opłaty (wynagrodzenia powódki) był precyzyjny tylko w przypadku zawarcia umowy na okres testowy. W przypadku będącym przedmiotem sporu nie miało to miejsca. W pozostałych przypadkach termin opłaty zastał określony najpóźniej jako „termin opłaty za kolejny okres”. Oznacza to,
że przedmiotowa definicja terminu spełnienia świadczenia zawarta w § 4 ust. 2 regulaminu zawiera błąd logiczny definiowania nieznanego przez nieznane. Nie jest bowiem tak, jak chce powódka, że termin opłaty oznacza termin 12 miesięcy od dnia zamówienia. Jest to jedynie cykl świadczenia usług przez powódkę za określoną opłatą. Przyjąć należy zatem,
że regulamin nie zakreśla terminu spełnienia świadczenia (tożsamego z jego wymagalnością) zatem zastosowanie znajduje tu art. 455 k.c. oraz art. 120 k.c.

Mimo przyjęcia przez Sąd Rejonowy w sposób naruszający art. 120 k.c. w zw.
z art. 455 k.c. początkowego terminu biegu przedawnienia, tj. od dnia 22 listopada 2013 roku, prawidłowo roszczenie powódki zostało uznane za przedawnione.

Mając na uwadze powyższe Sad Okręgowy oddalił apelację powódki na podstawie
art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie
art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. obciążając nimi powódkę jako stronę przygrywającą przed Sądem II instancji.

Zasądzona kwota 450,00 zł obejmuje wyłącznie wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej będącego radcą prawnym, ustalone na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym od dnia 27 października
2016 roku, z uwagi na datę wniesienia apelacji (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804, ze zm.).