Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 lipca 2020 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 1.884,05 zł w punkcie 1. oddalił powództwo; w punkcie 2. zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.615,06 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 900,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego; w punkcie 3. nakazał zwrócić ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi na rzecz powoda kwotę 284,94 zł tytułem uiszczonej i niewykorzystanej części zaliczki; w punkcie 4. nakazał zwrócić ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi na rzecz pozwanego kwotę 284,94 zł tytułem uiszczonej i niewykorzystanej części zaliczki.

(wyrok k. 173, uzasadnienie k. 180-184)

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. wniósł apelację od powyższego wyroku zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi powód zarzucił:

1.  naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, to jest art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, arbitralną i wybiórczą, wykraczającą poza swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego polegającą na:

a.  bezpodstawnym przyjęciu, iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstaw do ustalenia, że bezpośrednią przyczyną zdarzenia z dnia 1 czerwca 2017 r. było naruszenie obowiązków pracowniczych przez ubezpieczonego pracownika,

b.  całkowitym pominięciu dowodu z dokumentu w postaci „Zlecenia naprawczego” załączonego do akt sprawy, z którego wynika, iż układ hamulcowy w uszkodzonym autobusie nie działał prawidłowo, jak również pominięcie dowodu z „Instrukcji dla kierujących pojazdami” z którego wynikają obowiązki kierujących autobusami komunikacji miejskiej,

c.  całkowicie dowolnej ocenie materiału dowodowego w postaci zeznań świadka J. K., polegającej na uznaniu ich za wiarygodne w sytuacji, gdy nie znajdują one potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach świadka K. B. oraz dokumencie Zlecenia naprawczego załączonego do akt sprawy, z którego wynika, iż układ hamulcowy w uszkodzonym autobusie działał prawidłowo.

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 415 k.c. w zw. z art. 6 k.c. przy zastosowaniu art. 114, art. 116 k.p., art. 355 § 2 k.c. w zw. z art. 355 § 1 k.c. w zw. z art. 16 k.p. oraz art. 15, art. 16 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (jedn. tekst Dz.U. z 2013 r., poz. 950 ze zm.) w zw. z art. 60 i 65 k.c. poprzez ich błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że wypłata odszkodowania przez pozwanego ubezpieczyciela nie stanowi formy uznania właściwego długu oraz przyjęciu, iż ciężar dowodzenia podstawy odpowiedzialności pozwanej w zakresie zaistnienia zdarzenia z dnia 1 grudnia 2014 r. spoczywa na powódce.

Mając na względzie powyższe, powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa poprzez zasądzenie na rzecz powódki od pozwanego kwoty 1.884,05 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego za obydwie instancje według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi do ponownego rozpoznania wraz z rozstrzygnięciem o kosztach instancji odwoławczej.

(apelacja k. 187-194)

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowania apelacyjnym.

(odpowiedź na apelację k. 209-210)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda jest bezzasadna i podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy wskazuje, że ocena zgromadzonego materiału dowodowego została dokonana przez Sąd I instancji bez przekroczenia granic wyznaczonych treścią przepisu art. 233 §1 k.p.c., w konsekwencji czego ustalenia faktyczne tego sądu, jako prawidłowe a także przedstawione rozważania prawne, Sąd II instancji podziela i przyjmuje za własne.

Tym samym niezasadny jest zarzut naruszenia przepisów postępowania, to jest art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, arbitralną i wybiórczą, wykraczającą poza swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Wskazać przy tym należy, iż zarzuty powoływane przez apelującego w ramach tej podstawy apelacyjnej w istocie nie dotyczą błędów w następstwie naruszenia zasad oceny materiału dowodowego, lecz stanowią odmienną od dokonanej przez sąd analizę prawną ustalonych faktów.

Dla skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie jest bowiem wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Przepis art. 233 § 1 k.p.c. jest naruszony, gdy ocena materiału dowodowego koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego wnioskowania. Ponadto, dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając, czego w niniejszej sprawie apelujący nie uczynił.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c., choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., sygn. akt IV CKN 1316/00, Lex nr 80273). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo- skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., sygn. akt II CKN 817/00, Lex nr 56906; z 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, OwSG 2006, nr 10, poz. 110).

Same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd I instancji, nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd II instancji odmiennego stanowiska, o ile tylko ocena ta nie wykroczyła poza granice zakreślone w komentowanym przepisie (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2005 r., III CK 73/05, Lex nr 187032).

Wbrew twierdzeniom apelującego, materiał dowodowy przedstawiony w niniejszej sprawie jest niewystarczający dla uznania, że bezpośrednią przyczyną zdarzenia z dnia 1 grudnia 2014 r. było naruszenie obowiązków pracowniczych przez ubezpieczonego pracownika. Bez przeprowadzenia odpowiednich dowodów potwierdzających zaistnienie przedstawionych faktów, nie można w sposób skuteczny podważyć ustaleń dokonanych przez Sąd Rejonowy. W tym zakresie twierdzenia powoda stanowią jedynie polemikę ze stanem faktycznym ustalonym przez Sąd I instancji oraz nie znajdują oparcia w materiale dowodowym zebranym w niniejszej sprawie. Wszystkie zakwestionowane ustalenia dokonanie przez Sąd Rejonowy mają bowiem bezpośrednie odzwierciedlenie w zeznaniach świadków, szczególności J. K., który zeznał m.in., że opuszczając pojazd dopełnił wszystkich spoczywających na nim obowiązków.

Skarżący ferując swoje stanowisko, iż zdarzenie z dnia 1 grudnia 2014 r. spowodowane było niedopełnieniem obowiązków służbowych przez jego pracownika, na żadnym etapie postępowania nie wskazał konkretnie, jakich obowiązków służbowych ów pracownik nie dopełnił. Dodatkowo powód, poza zleceniem naprawy z dnia 2 grudnia 2014 r. (k. 15) sporządzonym przez innego pracownika, nie przedstawił żadnych innych dowodów na to, że układ hamulca pomocniczego działał poprawnie.

W świetle zebranego materiału dowodowego nie ma nawet możliwości przyjęcia wniosków odmiennych niż te przyjęte przez Sąd I instancji, ponieważ przeczyłoby to zasadom logiki oraz doświadczenia życiowego. Strona powodowa powołując się na instrukcję dla kierujących pojazdami komunikacji miejskiej i na fakt, że kierującemu wolno oddalić się od pojazdu tylko wówczas, gdy jest to konieczne, jednocześnie zdaje się nie zauważać, iż J. K. w raporcie informacyjnym (k. 13-14) spisanym zaraz po zdarzeniu opisał przebieg zdarzenia i wskazał m.in. że zablokował się hamulec postojowy chociaż prawidłowo zaciągnął on hamulec ręczny, wyłączył bieg oraz dodatkowo włączył hamulec przystankowy.

Nie można wymagać od sądu, aby dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o nieprawidłowo przeprowadzone lub w ogóle nieprzeprowadzone dowody. W związku z tym, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji w sposób prawidłowy dokonał analizy materiału dowodowego, oceniając go w sposób zgodny z art. 233 § 1 k.p.c.

W konsekwencji powyższych rozważań, niezasadny okazał się również zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego.

Myli się apelujący twierdząc, że Sąd Rejonowy przyjął, iż ciężar dowodzenia podstawy odpowiedzialności pozwanej w zakresie zaistnienia zdarzenia z dnia 1 grudnia 2014 r. spoczywa na powodzie. Sąd Rejonowy uznał jedynie, że na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia zasadności dochodzonego roszczenia, któremu to ciężarowi nie sprostał. Podstawa odpowiedzialności pozwanego, jako ubezpieczyciela pracownika od odpowiedzialności cywilnej i ochrony prawnej w zakresie odpowiedzialności pracownika, była w niniejszej sprawie bezsporna.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji, że strona powodowa nie wykazała zarówno naruszenia obowiązków pracowniczych przez J. K., które miały być efektem powyższego zdarzenia, winy pracownika ani adekwatnego związku przyczynowego między zachowaniem pracownika a powstałą szkodą. Jak najbardziej prawidłowo Sąd Rejonowy podniósł, że samo stwierdzenie przez skarżącego niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków przez pracownika nie jest wystarczające do ustalenia, że pracownik miał zamiar wyrządzić pracodawcy szkodę lub godził się z ewentualną możliwością jej wyrządzenia.

Skarżący wskazując na fakt pełnej sprawności hamulca postojowego i jednocześnie na niedopełnienie obowiązków pracowniczych, w istocie nie wykazał tego.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł uchybień zaskarżonego wyroku, które winny być uwzględnione w toku kontroli instancyjnej z urzędu.

W tym stanie rzeczy, wobec bezzasadności wskazanych zarzutów sformułowanych przez apelującego, Sąd II instancji na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i zasądził od powoda jako przegrywającego apelację w całości na rzecz pozwanego kwotę 450,00 zł. Kwota ta stanowi wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego będącego radcą prawnym ustalone na podstawie § 2 pkt 3 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku doręczyć pełnomocnikowi powoda za pośrednictwem PI.

21.02.2022r.