Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 lipca 2019 r Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i (...) po rozpoznaniu sprawy z powództwa H. K. przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. o nagrodę jubileuszową, oddalił powództwo (pkt 1) i zasądził od powódki na rzecz pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 2.700 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2).

Powyższe rozstrzygnięcie Sad Rejonowy oparł o następujące ustalenia faktyczne:

Powódka H. K. była pracownikiem pozwanej w okresie od 4 listopada 1981 roku do 31 marca 2016 roku zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu pracy na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, ostatnio na stanowisku naczelnik wydziału.

Wynagrodzenie miesięczne brutto powódki liczone według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy wynosiło 7.392,77 zł.

Pismem z dnia 2 lutego 2009 roku pracodawca poinformował powódkę, że spółka (...) Sp. z o.o. została przekształcona w (...) Spółka Akcyjna.

W dniu 20 czerwca 2013 roku zawarty został Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla pracowników (...) S.A. Zgodnie z § 14 ust. 1 i 2 układu pracownikowi przysługuje za wykonaną pracę miesięczne wynagrodzenie zasadnicze, wynikające z jego grupy zaszeregowania i stawki miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego, odpowiadające tej grupie oraz inne składniki wynagrodzenia określone w Układzie. Zaszeregowanie pracownika do odpowiedniej grupy wynagrodzenia zasadniczego ustala się zgodnie z tabelą stanowisk. Kwalifikacji i zaszeregowań pracowników, stanowiącej załącznik nr 1 do układu. Zgodnie z § 14 ust. 3 układu do wynagrodzenia zasadniczego ustalanego zgodnie z ust. 1 i 2 wlicza się także dodatek za staż pracy oraz premie regulaminowe. Dopiero po takim wyliczeniu, ustala się wysokość pozostałych składników wynagrodzenia określonych w Układzie.

Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla pracowników (...) S.A. zawarty w dniu 20 czerwca 2013 roku został wpisany do rejestru zakładowych układów zbiorowych pracy w dniu 23 października 2013 roku.

Strony stosunku pracy zawarły w dniu 31 grudnia 2013 roku porozumienie, na mocy którego wszystkie postanowienia wynikające z Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) sp. z o.o. z dnia 28 stycznia 2003 roku oraz wszystkie postanowienia umowy o pracę sprzeczne z treścią Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) S.A. z dnia 20 czerwca 2013 roku przestają obowiązywać od zawarcia niniejszego porozumienia i zostają zastąpione postanowieniami Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) S.A. z dnia 20 czerwca 2013 roku. Strony wspólnie postanowiły, że mniej korzystne niż obowiązujące do dnia 23 października 2013 roku warunki pracy i płacy wynikające z Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) S.A. z dnia 20 czerwca 2013 roku oraz wszelkie postanowienia umowy o pracę, w szczególności wstrzymanie naliczania i przyznawania dodatku stażowego z załącznika nr 6 Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) sp. z o.o. z dnia 28 stycznia 2003 roku, obowiązują od daty zawarcia niniejszego porozumienia.

Kwestie związane z nagrodami jubileuszowymi zostały uregulowane w załączniku nr 9 do ww. Układu. Podstawą wymiaru nagród jubileuszowych wypłacanych pracownikom miało być minimalne wynagrodzenie ogłoszone przez GUS. Zgodnie z załącznikiem nr 9 ust. 3 Układu podstawę wymiaru nagrody dla pracowników, pozostających w stosunku pracy ze Spółką przed wejściem w życie niniejszego układu, stanowi przez okres 4 lat liczonych od dnia wejścia w życie niniejszego Układu, wynagrodzenie zasadnicze ustalane zgodnie z § 14 ust. 1 i 2 Układu. § 14 ust. 3 Układu miał nie być w ciągu tych 4 lat stosowany przy obliczaniu podstawy naliczenia nagrody jubileuszowej dla pracowników. Podstawą wypłaty nagrody jubileuszowej było wynagrodzenie ustalone wyłącznie na podstawie § 14 ust. 1 i 2 układu, tj. w kształcie przed wejściem w życie układu zbiorowego.

Po 35 latach pracy podstawa wymiaru do wyliczenia nagrody jubileuszowej wynosi 500%.

Zarząd (...) S.A. w dniu 24 listopada 2015 r. podjął Uchwałę nr 905 w sprawie przyjęcia regulaminów programów dobrowolnych odejść dla pracowników (...) S.A. Zgodnie z § 1 ust.1-3 ww. Uchwały, (...) S.A. przyjął Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść dla pracowników (...) S.A. w związku z nabyciem uprawnień emerytalnych oraz Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść dla niektórych pracowników (...) S.A, zwane dalej (...), ustalone przez Spółkę i przedstawicieli reprezentatywnych związków zawodowych działających w (...) S.A. (ust. 1 ). Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść dla pracowników (...) S.A. w związku z nabyciem uprawnień emerytalnych stanowi załącznik nr 1 do uchwały (ust. 2). Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść dla niektórych pracowników (...) S.A. stanowi załącznik nr 2 do uchwały (ust. 3).

Zgodnie z Załącznikiem nr 1 z dnia 24 listopada 2015 r. do Uchwały nr 905 Zarządu (...) S.A. z dnia 24 listopada 2015 r., Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A. w związku z nabyciem uprawnień emerytalnych (w skrócie (...)), pracodawca skierował do pracowników, którzy mimo że nabyli już uprawnienia emerytalne bądź uzyskają te uprawnienia do dnia 31 grudnia 2016 roku nie zdecydowali się na przejście na emeryturę i jednoczesną rezygnację ze świadczenia pracy na rzecz Pracodawcy. Niniejszy program ma w szczególności na celu umożliwienie zakończenia aktywności zawodowej przez (...), którzy kontynuują zatrudnienie wyłącznie z przyczyn ekonomicznych. W wyniku skorzystania z niniejszego Programu Dobrowolnych Odejść pracownicy, którzy nabyli uprawnienia emerytalne, będą mogli zakończyć pracę zarobkową minimalizując wiążące się z przejściem w stan spoczynku zawodowego zmniejszenie środków finansowych. Na podstawie § 1 Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A. w związku z nabyciem uprawnień emerytalnych (w skrócie (...)), niniejszy Regulamin w sprawie Programu Dobrowolnych Odejść w (...) S.A., zwany dalej (...), określa zasady i tryb rozwiązywania z uprawnionymi pracownikami (...) S.A. ( (...)) umów o pracę, zasady ustalania, a także sposób wypłaty świadczeń pieniężnych związanych z rozwiązaniem umów o pracę. Zgodnie z § 2 ust. 1 Regulaminu (...), niniejszy Program ma zastosowanie do pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę przez Pracodawcę w dniu wejścia w życie Programu, którzy nabyli uprawnienia emerytalne do dnia wejścia w życie Programu lub nabędą uprawnienia emerytalne do dnia 31 grudnia 2016 roku, z wyjątkiem osób, o których mowa w ust. 3 poniżej ( (...)). Z kolei na podstawie § 2 ust. 3 ww. Regulaminu (...), program nie ma zastosowania do (...), którzy na dzień wejścia w życie Programu pozostają w okresie wypowiedzenia umowy o pracę lub z którymi do dnia wejścia w życie Programu zawarto porozumienie o rozwiązaniu umowy o pracę.

Na mocy § 4 ust. 2 ww. Regulaminu (...) Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A. w związku z nabyciem uprawnień emerytalnych, w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w ramach Programu Pracownikowi przysługują następujące świadczenia:

1) odprawa pieniężna na zasadach określonych w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (tj. z dnia 2 lutego 2015 roku Dz.U. z 2015 r. poz. 192 z późn. zm.) ( (...));

2) dodatkowe, jednorazowe świadczenie pieniężne ( (...));

3) nagroda jubileuszowa wypłacana na zasadach określonych w Załączniku nr 9 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników (...) S.A. zawartego w dniu 20 czerwca 2013 roku;

4) odprawa emerytalna na zasadach określonych w Załączniku nr 11 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników (...) S.A. zawartego w dniu 20 czerwca 2013 roku.

Zgodnie z Załącznikiem nr 2 z dnia 24 listopada 2015 r. do Uchwały nr 905 Zarządu (...) S.A. z dnia 24 listopada 2015 r., Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A (w skrócie (...)), pracodawca skierował do pracowników, którzy zatrudnieni są na podstawie umowy o pracę przez Pracodawcę w dniu wejścia w życie Programu z wyjątkiem (...), którzy nabyli uprawnienia emerytalne do dnia wejścia w życie Programu lub nabędą uprawnienia emerytalne do dnia 31 grudnia 2016 roku. Program nie ma również zastosowania do (...), którzy na dzień wejścia w życie Programu pozostają w okresie wypowiedzenia umowy o pracę lub z którymi do dnia wejścia w życie Programu zawarto porozumienie o rozwiązaniu umowy o pracę. Zgodnie z § 4 ust. 2 ww. Regulaminu (...) Programu Dobrowolnych Odejść dla Niektórych (...), w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w ramach Programu Pracownikowi przysługują następujące świadczenia:

1) odprawa pieniężna na zasadach określonych w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (tj. z dnia 2 lutego 2015 roku Dz.U. z 2015 r. poz. 192 z późn. zm.) ( (...));

2) dodatkowe, jednorazowe świadczenie pieniężne ( (...)) uzależnione od stażu pracy Pracownika na kolei w rozumieniu § 2 pkt 6 Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników (...) S.A. zawartego w dniu 20 czerwca 2013 roku w wysokości:

a/ 12-miesięcznego wynagrodzenia ustalanego według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, jeżeli staż pracy Pracownika na kolei wynosi 25 lat lub więcej,

b/ 10-miesięcznego wynagrodzenia ustalanego według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, jeżeli staż pracy Pracownika na kolei wynosi 15 lat lub więcej, ale mniej niż 25 lat,

c/ 8-miesięcznego wynagrodzenia ustalanego według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, jeżeli staż pracy Pracownika na kolei jest mniejszy niż 15 lat.

Powódka w dniu 11 stycznia 2016 r. złożyła oświadczenie iż, zgłasza wolę rozwiązania wiążącej jej z pracodawcą umowy o pracę w ramach Programu Dobrowolnych Odejść na warunkach określonych w Regulaminie Programu Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A. z dnia 24 listopada 2015 roku, którego treść jest jej znana. Powódka w pełni świadomie wyraziła wolę, iż decyzję o rozwiązaniu umowy o pracę na podstawie porozumienia stron podejmie Pracodawca na zasadach określonych w Regulaminie. Jednocześnie oświadczyła, że wypłata świadczeń pieniężnych określonych w Regulaminie Dobrowolnych Odejść, stanowi zaspokojenie wszelkich jej roszczeń z tytułu rozwiązania umowy o pracę, wynikających z przepisów powszechnego oraz wewnątrzzakładowego prawa pracy.

Powódka skorzystała z Programu Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A (w skrócie (...)) według Załącznika nr 2 z dnia 24 listopada 2015 r. do Uchwały nr 905 Zarządu (...) S.A. z dnia 24 listopada 2015 r.

W dniu 29 stycznia 2016 roku, w związku z wnioskiem pracownika z dnia 11 stycznia 2016 roku o rozwiązanie umowy o pracę, pracodawca i pracownik zawarli porozumienie rozwiązujące umowę o pracę, w którym strony oświadczyły, że łącząca je umowa o pracę ulega rozwiązaniu z dniem 31 stycznia 2016 roku na mocy porozumienia stron tj. w trybie przewidzianym w art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy. Strony zgodnie stwierdziły, że rozwiązanie umowy o pracę w trybie porozumienia stron następuje z przyczyn niedotyczących pracownika. W związku z rozwiązaniem umowy Pracownikowi przysługiwać będzie: jednorazowa odprawa pieniężna na zasadach określonych w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (tj. z dnia 2 lutego 2015 roku Dz.U. z 2015 r. poz. 192 z późn. zm.) w wysokości 3-krotności wynagrodzenia ustalonego według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, nie wyższa jednak od kwoty 15-krotnego minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów, obowiązującego w dniu rozwiązania stosunku pracy oraz rekompensata w wysokości 12-miesięcznego wynagrodzenia Pracownika ustalanego według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy. Powódka oświadczyła, że warunki niniejszego porozumienia wyczerpują wszelkie jego roszczenia wobec Pracodawcy, wynikające ze stosunku pracy i jego rozwiązania.

Powódka otrzymała odprawę pieniężną i inne świadczenia.

Stosunek pracy powódki z pozwanym uległ rozwiązaniu z dniem 31 marca 2016 r. na podstawie zgodnego porozumienia stron o rozwiązaniu umowy o pracę.

W dniu 31 marca 2016 r. pracodawca wystawił świadectwo pracy.

H. K. w dniu ustania stosunku pracy tj. 31 marca 2016 roku nie posiadała 35-letniego stażu pracy. Powódka w dniu 31 marca 2016 roku nie nabyła ani nie występowała do organu rentowego o nabycie uprawnień emerytalnych. Wniosek o emeryturę powódka złożyła w lipcu 2016 roku.

H. K., po wyczerpaniu postępowania przed organem rentowym, otrzymała świadczenie emerytalne z dniem 1 sierpnia 2016 roku przy uwzględnieniu przez organ rentowy pracy powódki w gospodarstwie rolnym ojczyma.

Stan faktyczny w sprawie oparto na niekwestionowanych przez strony i nie budzących wątpliwości Sądu dowodach z dokumentów w postaci akt osobowych powódki oraz Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść dla pracowników (...) S.A. w związku z nabyciem uprawnień emerytalnych, Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść dla niektórych pracowników (...) S.A, a także na podstawie Porozumienia rozwiązującego umowę o pracę.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo podlegało oddaleniu.

Przypomniał, że układy zbiorowe pracy są jednym z najistotniejszych źródeł prawa pracy. Są świadectwem decentralizacji procesu normotwórczego i środkiem uelastyczniania prawa pracy. Kształtują warunki, jakim powinna odpowiadać treść indywidualnych stosunków pracy, zwłaszcza związane z wynagradzaniem za pracę, tworząc określone standardy zakładowe o charakterze ochronnym. Największą wartością układów zbiorowych jest to, że służą uzyskaniu konsensusu między partnerami społecznymi, często za cenę kompromisu. Są ukierunkowane, tak jak całe zbiorowe prawo pracy, na wprowadzenie, utrzymanie i przywrócenie pokoju społecznego w stosunkach pracy. Określane przez układy zbiorowe pracy warunki zatrudnienia pracowników stanowią odbicie sytuacji rynkowej, przez co układy są łącznikiem między rynkiem a poziomem uprawnień pracowniczych.

Układy zbiorowe pracy są źródłem prawa o szczególnej naturze. Mają w swej zasadniczej części umowny charakter. W piśmiennictwie prawniczym podkreśla się, że układy są w pierwszej kolejności umowami, stanowiącymi przejaw swobody rokowań i zawierania układów, gwarantowanej Konstytucją i umowami międzynarodowymi. Są bowiem zawarte z woli partnerów społecznych, którzy decydują też o najważniejszych ich elementach, a zwłaszcza o ich treści i zakresie podmiotowym. Tak więc układ jest tworzony i wiąże strony w sposób podobny do umowy, choć z nadzorem państwa wyrażonym zwłaszcza w przepisach o rejestracji układów.

Relacje obowiązujące pomiędzy pracownikiem a pracodawcą regulowane są przez prawo pracy. Przedmiotowe pojęcie obejmuje swym zakresem katalog źródeł określających powszechnie obowiązujące prawa i obowiązki pracowników i pracodawców tj. akty powszechnie obowiązujących przepisów prawa (Kodeks pracy i ustawy okołokodeksowe) jak i tzw. akty wewnątrzzakładowe np. dokumenty regulujące w sposób szczególny i specyficzny relacje pracodawca – pracownicy, a tworzone przez poszczególnych pracodawców w zakresie i trybie przewidzianym przez przepisy prawa powszechnego.

Sąd Rejonowy wskazał, że do wewnątrzzakładowych aktów prawa pracy zaliczamy m.in. układy zbiorowe, regulaminy wynagradzania, premiowania, regulaminy pracy, statuty tj. te akty prawa, których powstanie, tryb wdrożenia w życie przewidują przepisy prawa powszechnego. Wewnątrzzakładowym aktem regulującym prawa i obowiązki stron stosunku pracy mogą być wyłącznie te akty, na powstanie których ustawa zezwala, bądź utworzenie których nakazuje.

Warto zwrócić uwagę na stanowisko Sądu Najwyższego, który dokonał bardzo szerokiej interpretacji art. 9 Kodeksu pracy, przyjmując, iż źródłem prawa regulującym relacje obowiązujące pomiędzy pracownikiem i pracodawcą może być także umowa spółki kapitałowej, o ile określa ona prawa i obowiązki ww. podmiotów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1997 r., sygn. akt: I PKN 201/97).

Z dokonanych w sprawie ustaleń wynika, iż pozwany (...) S.A. w ustaleniu ze Spółką i przedstawicielami reprezentatywnych związków zawodowych działających u pozwanego pracodawcy, w dniu 24 listopada 2015 r. podjął Uchwałę nr 905 w sprawie przyjęcia dwóch regulaminów programów dobrowolnych odejść dla pracowników (...) S.A. Zgodnie z § 1 ust.1-3 ww. Uchwały, (...) S.A. przyjął Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A. w związku z nabyciem uprawnień emerytalnych oraz Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A.

Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A. w związku z nabyciem uprawnień emerytalnych stanowi załącznik nr 1 do uchwały (w skrócie (...)), a Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść dla Niektórych pracowników (...) S.A. stanowi załącznik nr 2 do uchwały (w skrócie (...)).

Sąd Rejonowy podkreślił, że w rozpoznawanej sprawie, powódka z własnej woli i świadomie wystąpiła do pozwanego pracodawcy o skorzystanie z Programu Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A (w skrócie (...)) według Załącznika nr 2 z dnia 24 listopada 2015 r. do Uchwały nr 905 Zarządu (...) S.A. z dnia 24 listopada 2015 r. i w tym trybie wniosła o rozwiązanie stosunku pracy na mocy porozumienia stron.

Zgodnie z § 4 ust. 2 ww. Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A (w skrócie (...)), w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w ramach Programu Pracownikowi przysługiwały następujące świadczenia:

1) odprawa pieniężna na zasadach określonych w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (tj. z dnia 2 lutego 2015 roku Dz.U. z 2015 r. poz. 192 z późn. zm.) ( (...));

2) dodatkowe, jednorazowe świadczenie pieniężne ( (...)) uzależnione od stażu pracy Pracownika na kolei w rozumieniu § 2 pkt 6 Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników (...) S.A. zawartego w dniu 20 czerwca 2013 roku

Pracownikowi, w powyższym trybie Programu (...), nie przysługiwała nagroda jubileuszowa wypłacana na zasadach określonych w Załączniku nr 9 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników (...) S.A. zawartego w dniu 20 czerwca 2013 roku, jak to miało miejsce w przypadku Załącznika nr 1 z dnia 24 listopada 2015 r. do Uchwały nr 905 Zarządu (...) S.A. z dnia 24 listopada 2015 r.. dot. Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A. w związku z nabyciem uprawnień emerytalnych (w skrócie (...)).

Sąd zważył, że powódka nie spełniała wymogów Regulaminu (...) dla pracowników (...) S.A. w związku z nabyciem uprawnień emerytalnych, bowiem na dzień rozwiązania umowy o pracę tj. 31 marca 2016 r. nie posiadała uprawnień emerytalnych ani z dokumentów posiadanych przez pracodawcę nie wynikało, że nabyłaby takie prawo do dnia 31 grudnia 2016 r. Na dzień rozwiązania stosunku pracy nie złożyła żadnych dokumentów, które wskazywałby na posiadanie takich uprawnień emerytalnych, co skutkowało zastosowaniem z woli samej powódki Regulaminu (...) Programu Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A. Powódka nie spełniała również w dniu ustania stosunku pracy wymogów w zakresie posiadania 20-letniego okresu składkowego i nieskładkowego na dzień 31 grudnia 1998 r.

Gdyby H. K. spełniała wymogi Regulaminu (...) dla (...) S.A. w związku z nabyciem uprawnień emerytalnych to oczywistym jest, że pracodawca rozwiązałby z nią stosunek pracy na tej podstawie i wypłacił stosowne świadczenia, jak miało to miejsce w stosunku do innych pracowników, a także sama powódka zawnioskowałaby o przystąpienie do tego Programu otrzymując w konsekwencji dochodzone świadczenie. Tym bardziej, że powódka była zatrudniona u pozwanego na stanowisku naczelnika wydziału do spraw pracowniczych i miała pełną świadomość różnic w obu Programach Dobrowolnych Odejść (...) i (...), wiedząc jak należy je stosować.

Należy podkreślić, iż to na powódce spoczywa ciężar dowodu, że pozwany pracodawca zastosował niewłaściwy Regulamin Programów Dobrowolnych Odejść i zamiast Regulamin (...) dla pracowników (...) S.A. w związku z nabyciem uprawnień emerytalnych, przyjął Regulamin (...) dla (...) S.A. Powódka tego aspektu w żaden sposób nie wykazała. W toku postępowania wskazała a contrario, że świadomie skorzystała z Programu dla osób odchodzących „normalnie” według Załącznika nr 2 i nie chciała przejść na emeryturę, bo „dobrze zarabiała” u pozwanego pracodawcy.

Adresatem normy prawnej wynikającej z art. 232 k.p.c. są strony a nie sąd, co oznacza, że to strony obowiązane są przedstawiać dowody, a sąd nie jest władny tego obowiązku wymuszać. Nie może również co do zasady zastępować stron w jego wypełnieniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2007 r., II CSK 293/07, L.). Przepis art. 232 k.p.c. stanowi niejako procesowy "odpowiednik" przepisu art. 6 k.c. i wyraża zasadę kontradyktoryjności, zgodnie z którą ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego i to strony a nie sąd, pozostają dysponentem toczącego się postępowania i to one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2008 r., II PK 307/07, L.; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, Nr 20, poz. 662). Oznacza to, że na stronie spoczywa obowiązek wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego dla wykazania podnoszonych przez siebie twierdzeń uzasadniających żądanie.

H. K. w dniu ustania stosunku pracy tj. 31 marca 2016 roku nie posiadała również stażu 35 lat pracy.

Kwestia wyrażenia przez powódkę oświadczenia woli na rozwiązanie wiążącej jej z pracodawcą umowy o pracę w ramach Programu Dobrowolnych Odejść na warunkach określonych w Regulaminie Programu Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A. z dnia 24 listopada 2015 roku była w sprawie bezsporna (brak wad oświadczenia woli).

Z powyższych względów powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu, Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zasądzając obowiązek ich zwrotu od powódki na rzecz pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W., jako strony przegrywającej. Na koszty poniesione przez spółkę złożyły się wydatki związane z ustanowieniem pełnomocnika w kwocie 2700 złotych – zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

Apelację od w/w wyroku wniosła powódka reprezentowana przez radcę prawnego , zaskarżając wyrok w całości.

Ww. wyrokowi zarzuciła naruszenie prawa procesowego tj.:

1) Art. 233 § 1 K.p.c. poprzez błąd w ustaleniach faktycznych polegający na

stwierdzeniu, że regulamin Programu Dobrowolnych Odejść został ustalony przez pozwanego i reprezentatywne związki zawodowe, podczas gdy pod uchwałą spółki wprowadzającą Program Dobrowolnych Odejść jak i regulaminem (...) podpisany jest tylko prezes zarządu (...) S.A. co jednoznacznie wskazuje, że była to jednostronna czynność prawna pozwanego, która nie jest autonomicznym źródłem prawa pracy;

W/w wyrokowi zarzuciła naruszenie prawa materialnego tj.:

1) ust. 12 załącznika nr 9 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników zatrudnionych w (...) S.A. w zw. z art. 9 § Kodeksu pracy poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że ustanie stosunku pracy powódki z pozwanym nie miało związku z przejściem na emeryturę i w związku z tym powódka w dacie rozwiązania umowy o pracę nie spełniała wymogu stażu pracy w wymiarze 35 lat do nabycia prawa do nagrody jubileuszowej, podczas gdy pomiędzy ustaniem stosunku pracy powódki, a jej przejściem na emeryturę nastąpił związek co najmniej czasowy i powódka jako pracownik, któremu do nabycia prawa do nagrody jubileuszowej w dacie rozwiązania stosunku pracy brakowało mniej niż 12 miesięcy, nabyła prawo do tejże nagrody jubileuszowej w dacie rozwiązania stosunku pracy z pozwanym;

2) art. 9 §1 Kodeksu pracy poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegającą na uznaniu, że postanowienia regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść stanowią autonomiczne źródło prawa pracy i mają pierwszeństwo stosowania przed przepisami załącznika nr 9 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników zatrudnionych w (...) S.A., podczas gdy regulamin Programu Dobrowolnych Odejść został ustanowiony na mocy uchwały zarządu pozwanej spółki i jako jednostronna czynność prawna pozwanego nie stanowi źródła prawa pracy i nie jest podstawą prawną do nabycia prawa do nagrody jubileuszowej przez powódkę; w związku z tym regulamin Programu Dobrowolnych Odejść nie może mieć pierwszeństwa zastosowania przed przepisami Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy;

3) art. 84 Kodeksu pracy poprzez uznanie, że powódka korzystając z Programu Dobrowolnych Odejść w jego drugiej wersji, która nie przewidywała wypłaty nagrody jubileuszowej, zrzekła się prawa do tejże nagrody jubileuszowej, podczas gdy nagroda jubileuszowa wg powszechnie przyjętego poglądu w doktrynie i orzecznictwie prawa prawy pracy podlega takiej samej ochronie jak wynagrodzenie za pracę i w związku z tym wszelkie oświadczenie pracownika o zrzeczeniu się prawa do takiego świadczenia są nieważne;

W konsekwencji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu I instancji i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 11.050,00 zł tytułem nagrody jubileuszowej wraz z odsetkami od daty wskazanej w pozwie tj. od dnia 1 kwietnia 2016 r., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. Wniosła również o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przez Sądem I instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana a wniosła jej oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa.

Przechodząc do merytorycznej oceny zarzutów apelacji wskazać należy, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał analizy zebranych dowodów, nie naruszając zasady ich swobodnej oceny i w oparciu o zasadnie przyjęty stan faktyczny sprawy, prawidłowo zastosował konkretnie przywołane przepisy prawa materialnego. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne. Apelacja zarzuca, iż Sąd pierwszej instancji nie dokonał prawidłowych ustaleń i nie przeprowadził prawidłowo postępowania dowodowego oraz dokonał błędnej oceny materiału dowodowego.

Art. 233 § 1 k. p. c. stanowi, iż Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, niepubl). Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137).

Wskazać należy, że Sąd odwoławczy, niezależnie od tego, czy prowadzi sam postępowanie dowodowe, czy jedynie weryfikuje ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pierwszej instancji, ma obowiązek samodzielnej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie. Jednakże zarzut naruszenia art. 233 § 1 k. p. c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd pierwszej instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k. p. c. Jeżeli z danego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., nr 5, poz. 33, postanowienie z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7 - 8, poz. 139). Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z 23 marca 1999 r. III CZP 59/98 (OSNC 1999, nr 7-8, poz. 124) podkreślił, że same nawet bardzo poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd I instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska.

W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy analiza zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest – wbrew twierdzeniom apelującej – prawidłowa. Sąd pierwszej instancji na tej podstawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych.

Zarzuty skarżącego sprowadzają się w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu.

Zauważyć należy, że w apelacji zostały przytoczone poszczególne okoliczności o treści według powódki dla strony powodowej korzystne. Jest to jednak potraktowanie zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób wybiórczy. Fragmentaryczna ocena materiału nie może zaś dać pełnego obrazu zaistniałych zdarzeń.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. jest dla Sądu niezrozumiały i niezasadny. Powódka stwierdza, że Program Dobrowolnych Odejść został ustalony w wyniku jednostronnej czynności prawnej i nie może stanowić autonomicznego źródła prawa pracy. Należy wskazać, że Program ten stanowił jedynie ofertę dla pracowników, z którego mogli skorzystać bądź nie, za zgodą pozwanego na mocy porozumienia stron. Należy dodać, że kwestia ustalenia czy Program Dobrowolnych Odejść jest źródłem prawa czy też – nie jest kwestią ustaleń faktycznych.

Także pozostałe zarzuty apelacji nie zasługują na uwzględnienie.

Zarzut naruszenia ust. 12 załącznika nr 9 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników zatrudnionych w (...) S.A. w zw. z art. 9 § Kodeksu pracy należy uznać za chybiony.

Załącznik nr 9 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dotyczy nagród jubileuszowych i w ust. 12 stanowi, że w razie ustania stosunku pracy w związku z przejściem na rentę z tytułu niezdolności do pracy lub emeryturę pracownikowi, któremu do nabycia prawa do nagrody brakuje mniej niż 12 miesięcy, licząc od dnia rozwiązania stosunku pracy, prawo do tej nagrody przysługuje w dniu rozwiązania stosunku pracy.

Według ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, stosunek pracy z powódką został rozwiązany z dniem 31 marca 2016 r. W dacie ustania stosunku pracy skarżąca nie posiadała 35-letniego stażu pracy. Powódka w dniu 31 marca 2016 r. nie nabyła ani nie występowała do organu rentowego o nabycie uprawnień emerytalnych. Wniosek o emeryturę złożyła dopiero w lipcu 2016 r. i z dniem 1 sierpnia 2016 r. uzyskała świadczenie emerytalne przy uwzględnieniu pracy powódki w gospodarstwie rolnym.

Należy dodać, że ubezpieczona z własnej woli wystąpiła do pozwanego pracodawcy o skorzystanie z Programu Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A według Załącznika nr 2 z dnia 24 listopada 2015 r. do Uchwały nr 905 Zarządu (...) S.A. z dnia 24 listopada 2015 r. i w tym trybie wniosła o rozwiązanie stosunku pracy na mocy porozumienia stron.

Zgodnie z § 4 ust. 2 ww. Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A, w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w ramach Programu Pracownikowi przysługiwały następujące świadczenia:

1) odprawa pieniężna na zasadach określonych w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (tj. z dnia 2 lutego 2015 roku Dz.U. z 2015 r. poz. 192 z późn. zm.);

2) dodatkowe, jednorazowe świadczenie pieniężne ( (...)) uzależnione od stażu pracy Pracownika na kolei w rozumieniu § 2 pkt 6 Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników (...) S.A. zawartego w dniu 20 czerwca 2013 roku

Powódka w wyniku rozwiązania stosunku pracy i skorzystania z w/w Programu Dobrowolnych Odejść otrzymała odprawę w wysokości 3-krotności wynagrodzenia oraz rekompensatę w wysokości 12-miesięcznego wynagrodzenia.

Istotne jest, że pracownikowi, w powyższym trybie Programu nie przysługiwała nagroda jubileuszowa wypłacana na zasadach określonych w Załączniku nr 9 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników (...) S.A. zawartego w dniu 20 czerwca 2013 roku, jak to miało miejsce w przypadku Załącznika nr 1 z dnia 24 listopada 2015 r. do Uchwały nr 905 Zarządu (...) S.A. z dnia 24 listopada 2015 r. dot. Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A. w związku z nabyciem uprawnień emerytalnych.

Mając na względzie powyższe, odnosząc się do zarzutu naruszenia ust. 12 załącznika nr 9 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników zatrudnionych w (...) S.A., wskazać należy, że nie ma racji skarżąca podając, że pomiędzy ustaniem stosunku pracy powódki, a jej przejściem na emeryturę nastąpił związek co najmniej czasowy i powódka jako pracownik, któremu do nabycia prawa do nagrody jubileuszowej w dacie rozwiązania stosunku pracy brakowało mniej niż 12 miesięcy, nabyła prawo do tejże nagrody jubileuszowej w dacie rozwiązania stosunku pracy z pozwanym.

Należy w tym miejscu podzielić pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 lutego 2011 r., II PK 149/10, zgodnie z którym związek rozwiązania stosunku pracy z przejściem na emeryturę lub rentę nie jest tym samym, czym rozwiązanie stosunku pracy z powodu przejścia na emeryturę lub rentę. Nabycie prawa do jednego z tych świadczeń, a właściwie przyznanie go, nie musi wobec tego stanowić przyczyny rozwiązania stosunku pracy. Związek między rozwiązaniem stosunku pracy a nabyciem prawa do emerytury lub renty może mieć charakter czasowy (rozwiązanie stosunku pracy zbiega się w czasie z nabyciem prawa do świadczenia niezależnie od przyczyny rozwiązania stosunku pracy), przyczynowy (rozwiązanie stosunku pracy następuje dlatego, że pracownikowi przysługuje prawo do świadczenia) bądź czasowo-przyczynowy (przyczyną rozwiązania stosunku pracy jest nabycie prawa do emerytury lub renty i rozwiązanie następuje w chwili przyznania świadczenia). Między rozwiązaniem stosunku pracy a nabyciem prawa do świadczenia może zachodzić także związek funkcjonalny (w istocie przyczynowo-czasowy) - rozwiązanie stosunku pracy następuje wprawdzie przed ustaleniem prawa do świadczenia, ale przyznanie świadczenia jest konsekwencją sytuacji bezpośrednio poprzedzającej ustanie zatrudnienia (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1989 r., III PZP 19/89, OSNCP 1990 nr 4-5, poz. 61 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 1993 r., I PRN 111/93, OSNCP 1994 nr 12, poz. 243). Dlatego odprawa przysługuje pracownikowi, z którym stosunek pracy został rozwiązany w okresie niezdolności do pracy, jeżeli nabył prawo do renty z tego tytułu bezpośrednio po wyczerpaniu okresu zasiłkowego (por. uchwały Sądu Najwyższego: z dnia 4 czerwca 1991 r., I PZP 17/91, OSNCP 1992 nr 3, poz. 37; OSP 1992 z. 3, poz. 53; z dnia 19 sierpnia 1992 r., I PZP 50/92; z dnia 7 stycznia 2000 r., III ZP 18/99, OSNP 2000 nr 24, poz. 888). Jak jednak trafnie przyjął Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 6 października 2004 r., I PK 694/03 (OSNP 2005 nr 11, poz. 155) i z dnia 4 października 2006 r., II PK 14/06 (OSNP 2007 nr 19 - 20, poz. 273), takie poglądy dotyczą odprawy rentowej (a nie emerytalnej) i znajdują uzasadnienie w tym, że przesłanki nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy były spełnione przed rozwiązaniem stosunku pracy. Pracownik stał się bowiem niezdolny do pracy w czasie zatrudnienia, a tylko ze względu na pobieranie zasiłku chorobowego po rozwiązaniu stosunku pracy nie dochodziło do wypłaty renty. Zasadne było w tej sytuacji uznanie, że "przejście na rentę" następowało w wyniku rozwiązania stosunku pracy. Podobnej wykładni nie można jednak przyjąć względem sytuacji, w której w momencie rozwiązania stosunku pracy pracownik nie spełnia warunków do nabycia prawa do emerytury określonych w obowiązujących przepisach. W takim stanie pobieranie - w okresie pomiędzy rozwiązaniem stosunku pracy a nabyciem prawa do emerytury - zasiłku chorobowego (por. przytoczone powyżej wyroki Sądu Najwyższego w sprawach I PK 694/03 i II PK 14/06), świadczenia przedemerytalnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 2003 r., I PK 257/02, OSNP 2004 nr 15, poz. 267), czy też posiadanie w tym okresie statusu osoby bezrobotnej - nie ma żadnego związku z nabyciem prawa do emerytury, które następuje wprawdzie w pewnym związku czasowym z rozwiązaniem stosunku pracy, ale jest to związek całkowicie przypadkowy. Taki przypadkowy związek czasowy między ustaniem stosunku pracy a nabyciem prawa do emerytury nie może być potraktowany jako "przejście na emeryturę" w rozumieniu art. 92 ¹ § 1 KP. Podobny pogląd przedstawił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 3 marca 1989 r., III PZP 7/89 (OSNCP 1990 nr 6, poz. 77), według której rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron przed osiągnięciem przez pracownika wieku emerytalnego nie jest rozwiązaniem stosunku pracy w związku z przejściem na emeryturę w zakresie uprawnień pracownika do odprawy emerytalnej i nagrody jubileuszowej /legalis numer 427621/.

A zatem przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że stosunek pracy powódki nie ustał w związku z przejściem na emeryturę (albowiem stosunek pracy powódki ustał z dniem 31 marca 2016 r., a emeryturę uzyskała dopiero w sierpniu 2016 r. po doliczeniu jej pracy w gospodarstwie rolnym) co stanowi warunek niezbędny do uzyskania prawa do nagrody jubileuszowej (ust. 12 załącznika nr 9 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy).

Dodać także należy, co słusznie zauważył Sąd Rejonowy, że gdyby powódka spełniała warunki do uzyskania prawa do emerytury miałaby możliwość odejścia na podstawie Programu Dobrowolnych Odejść dla (...) S.A. w związku z nabyciem uprawnień emerytalnych i wówczas mogłaby uzyskać prawo do nagrody jubileuszowej. Natomiast z uwagi na fakt, że nie spełniała warunków do emerytury wystąpiła z wnioskiem o skorzystanie z Programu Dobrowolnych Odejść w wersji drugiej.

Nie bez znaczenia pozostaje także okoliczność, iż powódka uzyskała rekompensatę w związku z utratą pracy w zwiększonej wysokości, niż gdyby odeszła z pracy w związku z uprawnieniami emerytalnymi. Nadto, jak sama przyznała, rozwiązując umowę o pracę, nie miała zamiaru przechodzić na emeryturę. Nie ma też znaczenia wypłata odprawy emerytalnej, bowiem w odróżnieniu od nagrody jubileuszowej jest to świadczenie powszechne, które pracownik musi otrzymać, gdy ostatecznie zmieni swój status z pracownika na emeryta.

A zatem w/w zarzut naruszenia prawa materialnego należy uznać za chybiony.

Powyższe czyni całkowicie nieuzasadnionym zarzut naruszenia art. 9 § 1 k.p. i art. 84 k.p.

Art. 9 § 1 k.p. stanowi, że ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Należy wskazać, że nie Program Dobrowolnych Odejść stanowił ofertę, po przyjęciu której, pracownicy mogli rozwiązać stosunek pracy na wskazanych w tym programie warunków. Powódka skorzystała z tej oferty i złożyła dobrowolnie wniosek by skorzystać z programu.

Kwestia czy stanowi on źródło prawa w myśl w/w przepisu nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy albowiem źródłem prawa jest obowiązujący u pozwanego układ zbiorowy i powódka aby uzyskać prawo do nagrody jubileuszowej powinna była spełnić w/w przesłankę wskazaną w ust. 12 załącznika nr 9 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy tzn. jej stosunek powinien był ustać w związku z przejściem na emeryturę. A powódka nie wykazała by stosunek pracy ustał w związku z nabyciem świadczenia emerytalnego.

Natomiast jeśli chodzi o art. 84 k.p., to zgodnie z jego treścią pracownik nie może zrzec się prawa do wynagrodzenia ani przenieść tego prawa na inną osobę.

Rację ma skarżąca, że nagroda jubileuszowa podlega takiej samej ochronie jak wynagrodzenie za pracę i w związku z tym wszelkie oświadczenia pracownika o zrzeczeniu się prawa do takiego świadczenia są nieważne.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy jednak wskazać, że powódka przystępując do Programu Dobrowolnych Odejść w jego drugiej wersji nie zrzekła się prawa do nagrody jubileuszowej. Powódka bowiem w ogóle nie nabyła do niej prawa, gdyż nie spełniła warunków wskazanych w ust. 12 załącznika nr 9 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy.

A zatem należy wskazać, że wszystkie zarzuty wskazany w apelacji skarżącej okazały się bezzasadne.

Mając powyższe na uwadze apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach zastępstwa procesowego w postepowaniu apelacyjnym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. § 2 pkt 5 oraz § 9 ust. 1 pkt 2, §10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

Przewodniczący: Sędziowie: