Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

ograniczone do wyjaśnienia podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa
na podstawie art. 505 ¹³ § 2 k.p.c.

Stosownie do art. 505 ¹³ § 2 KPC jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. W takim przypadku zbędna jest ocena dowodów i odniesienie się do stanu faktycznego sprawy w kontekście przeprowadzonych dowodów. Uzasadnienie wyroku sądu drugiej instancji ogranicza się do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Zgodnie ze wskazanym przepisem, w przypadku nieprowadzenia – jak w niniejszej sprawie - przez sąd II instancji postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Oznacza to możliwość pominięcia w uzasadnieniu nie tylko tzw. części historycznej (sprawozdawczej), ale również części faktycznej. Uzasadnienie podstawy prawnej wyroku wydanego w postępowaniu uproszczonym, tak jak w postępowaniu zwykłym, powinno obejmować zarówno odniesienie się do norm prawa materialnego, jak i procesowego, których naruszenie zostało zarzucone w apelacji.

Wyrok sądu I instancji został zaskarżony przez obie strony procesu. Apelacja pozwanego zasługiwała na uwzględnienie w całości, zaś apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie w żadnej części.

W apelacji strony pozwanej, Sąd Okręgowy za skuteczny uznał zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. W myśl tego przepisu, sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Zarzut naruszenia tego przepisu może być uwzględniony jedynie wówczas, gdy wykazano, że dowody zostały ocenione w sposób rażąco wadliwy, sprzeczny z zasadami logiki bądź doświadczenia życiowego ( tak np: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2006 r., II CK 335/05, MP 2006/3 /115).

Sąd II instancji może przy tym zmienić ustalenia faktyczne stanowiące podstawę wydania wyroku sądu I instancji bez konieczności przeprowadzenia postępowania dowodowego uzasadniającego odmienne ustalenia ( wyr. SN z 4.10.2007 r., V CSK 221/07, Legalis). Uprawnienie to w przypadku dowodów z zeznań świadków, czy też z przesłuchania stron jest uzasadnione w szczególności wówczas, gdy dowody te mają jednoznaczną wymowę, a ocena sądu I instancji jest oczywiście błędna.

W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania ma rację Skarżący (pozwany), że Sąd Rejonowy nieprawidłowo ustalił czas potrzebny do wykonania prac i w konsekwencji nieprawidłowo uznał, że prace pozwanego nie mogły zostać zakończone do dnia zgłoszenia ich do odbioru 22.12.2021 r., kiedy to w ocenie Sądu Rejonowego nie zakończone były prace związane z dobudową przewodu wentylacyjnego, również nieprawidłowo uznając że prace zostały zakończone w całości i zgłoszone do odbioru dopiero 31.01.2021 r. W tym zakresie, dowody zostały ocenione przez sąd I instancji, w sposób rażąco wadliwy, sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego.

Na stronie 9 i 10 uzasadnienia Sąd I instancji wyjaśnił, że ustalenie to wynika z chronologii zdarzeń mających miejsce po wydaniu decyzji nr (...) z dnia 12.10.2021 r. doręczonej pozwanemu 20.10.2021 r. Sąd I instancji wskazał, że „ Po otrzymaniu decyzji wraz z zatwierdzonym projektem pozwany zamówił elementy blaszane do instalacji wentylacyjnej. Okres oczekiwania na dostarczenie stali wynosił około 2-3 tygodni. Następnie wykonanie zamówionych elementów do wentylacji zajęło około 1-2 tygodni. (…), po otrzymaniu elementów blaszanych wykonanie instalacji wentylacyjnej trwało 2 dni. Po wykonaniu wentylacji konieczne było uzyskanie jeszcze opinii kominiarskiej”. Z powyższego Sąd I instancji wywiódł, że wykonanie całego zakresu prac związanego z dobudową przewodu wentylacyjnego w spornym lokalu nie mogło zakończyć się już 22.12.2021 roku. Nie wyjaśnił jednak przyczyn tej konkluzji. Zauważyć zaś należy, że nawet przyjmując maksymalny wskazany przez Sąd Rejonowy czas trwania każdej z wymienionych czynności prace mogły być wykonane do dnia 26.11.2021 r., co oznacza, że na uzyskanie opinii kominiarskiej do dnia 22.12.2021 r. pozostawało jeszcze 26 dni. Nie można tym samym uznać, jak uczynił to Sąd Rejonowy, wyłącznie na podstawie wskazanej chronologii, a przy tym wbrew wnioskom wynikającym z wyjaśnień strony pozwanej, zeznań świadka T. L. (k.119v) i treści wiadomości e-mail z dnia 22.12.2022 r. wysłanej przez pozwanego, że zakończenie prac do dnia 22.12.2021 r. było niemożliwe.

Z drugiej strony, co równie istotne, ustalając dzień 31.01.2021 r. jako datę zakończenia prac, Sąd Rejonowy oparł się na dokumencie w postaci protokołu końcowego odbioru robót z dnia 17.02.2021 r. wskazującym okres od 15.06.2021 do 31.01.2021 r. jako czas trwania prac. Należy jednak zauważyć, że dokument ten – zawierający skreślenia, nadpisania i poprawki (w tym co do adresu nieruchomości, której dotyczył odbiór, oświadczenia co do wykonania prac w terminie, bez opóźnienia i liczby dni opóźnienia), opatrzony omyłkową datą (winien być rok 2022), a przy tym niezawierający podpisów dwóch z czterech osób, które w odbiorze tym miały według jego treści uczestniczyć, w świetle wyjaśnień pozwanego i zeznań świadka B. R. – czyli osób na dokumencie tym podpisanych, które ze sobą nie korespondują, a wręcz zawierają istotne sprzeczności – nie może stanowić wystarczającej podstawy dla ustalenia dnia 31.01.2021 r., jako daty zakończenia prac.

Dodatkowo wskazać należy, że ustalenie, że w dacie 22.12.2021 r. nie były zakończone prace związane z dobudową przewodu wentylacyjnego (k. 223v akapit 3) – nie mogło nastąpić w oparciu o zeznania świadka J. J. (błędnie zatem przypisane w tym miejscu przez Sąd I instancji), albowiem z zeznań tego świadka okoliczność taka nie wynika.

Z uwagi na powyższe uznać należało, że Sąd Rejonowy nieprawidłowo ustalił czas potrzebny do wykonania prac i w konsekwencji nieprawidłowo uznał, że prace pozwanego nie mogły zostać zakończone do dnia zgłoszenia ich do odbioru 22.12.2021 r. W konsekwencji uznać należało, że powód, którego w tym zakresie obarczał ciężar dowodu, ciężarowi temu nie sprostał i nie udowodnił, że zakończenie prac nastąpiło po dniu 22.12.2021 r., a zatem z opóźnieniem zawinionym przez stronę pozwaną.

Odnosząc się do zarzutów apelacji powoda stwierdzić należy, że wszystkie one są chybione, zaś argumentacja apelacji strony powodowej de facto stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Strona powodowa podniosła zarówno zarzuty naruszenia prawa procesowego (art. 233§1 k.p.c.), mające wpływ na wynik postępowania, jak i zarzuty naruszenia prawa materialnego (art. 484§§ 1 i 2 k.c.). W istocie zarzuty te sprowadzają się do kwestionowania kwalifikacji opóźnienia w wykonaniu prac przez pozwanego, jako przez niego niezawinionego i obciążającego powoda, lub w równym stopniu powoda i pozwanego, a zatem niebędącego zwłoką pozwanego, co skutkowało stwierdzeniem przez Sąd I instancji braku podstaw do naliczenia kary umownej do dnia 31.12.2021 r. Podkreślić przy tym należy, że apelacja, poza polemiką z prawidłowo ustalonym stanem faktycznym i forsowaniem ustaleń alternatywnych, nie zawiera żadnych szczegółowo sformułowanych i precyzyjnych argumentów.

Dla skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Przepis art. 233 § 1 k.p.c. jest naruszony, gdy ocena materiału dowodowego koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego wnioskowania. Ponadto, dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając. Temu w niniejszej sprawie powód nie sprostał. Niezadowolenie strony z treści dokonanych przez sąd ustaleń, jak również ich sprzeczność z twierdzeniami faktycznymi zaprezentowanymi przez taką stronę, nie dowodzi samo w sobie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów przez sąd i tym samym naruszenia przepisu art. 233 k.p.c.

W konsekwencji, za niezasadne uznać należało także zarzuty naruszenia prawa materialnego, tj. art. 484 k.c.

O kosztach instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda przez PI.